Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Effect
(Bericht 6026215)
Op een gegeven moment werden onze netto en brutolonen op tafel gegooid. Immers wanneer iedereen hard werkt, is het logisch om te vergelijken wat we ieder waard zijn.
|
Zo logisch is dat niet, maar dat komt grotendeels omdat we een verkeerde associatie maken, zoals je hier zelf doet. Inderdaad, veel te vaak gaat men "verloning" met "waarde" associëren, en dan is dat natuurlijk fout.
"Verloning" is niks anders dan een prijs, en een prijs is het gevolg van een vraagcurve en een aanbodcurve. Maar bovendien is de markt vaak door staatsinterventie zwaar verstoord, naar boven toe of naar beneden toe. Natuurlijk is het wel zo dat als je "veel waard" bent als economisch individu, dat wil zeggen dat je een grote keuze aan "markten" hebt. Je kan zowel loodgieter als geneesheer als manager zijn, als het ware. Dan ben je "heel waardevol" want je kiest zelf in welke arbeidsmarkt je aan de slag kan - naïef gezien zou men dus denken dat je daar aan de slag gaat waar je het meeste kan verdienen. Dat is al naïef, want vaak spelen vele andere criteria mee: amuseer je je voldoende op je werk ? Heb je veel of weinig druk en stress (en hou je daarvan of liever niet) ? Is dat werk ver van je woonplaats of niet ? Hoe combineer je je baan met je andere belangrijke punten in je leven (vrouw en kinderen....) ?
Maar bovendien is de keuze van de precieze markt waar je je in begeeft (m.a.w., het pallet aan professionele vaardigheden die je verkocht kan krijgen in verschillende markten) niet alleen eerder beperkt, maar ook nog bepaald enerzijds door wat je plezant vond toen je 18 jaar was, en anderzijds beperkt door de mogelijke studies die je hebt gedaan, en de eerdere al dan niet toevallige werkervaring die je hebt opgedaan.
M.a.w., je verloning is in heel grote mate een vorm van loterij, omdat de meeste dingen die die bepalen, grotendeels door het toeval zijn bepaald. Inderdaad, op het ogenblik dat je je professioneel oriënteerde, kon je moeilijk weten of wat je nu plezant vond om te studeren, gunstig verkocht zou kunnen worden 20 jaar later in een marktsegment van de arbeidsmarkt dat verder compatibel zou zijn met de andere desiderata in je leven op dat ogenblik die je nu nog niet kon raden. Je hangt bovendien aan 18 jaar ook heel sterk af van de al dan niet intelligente, pertinente raad die je omgeving je kan geven.
Citaat:
Ik vraag me af of dit normaal is. Als je verloond wil worden naar je prestaties, dan is het vanzelfsprekend dat je jezelf kan vergelijken met collega's die dezelfde job doen.
|
Je wordt nooit verloond naar je *prestaties* maar wel naar je *verkoopwaarde* op dat ogenblik he. Je prestaties zijn daar een onderdeeltje van, maar het is vooral een kwestie van vraag en aanbod. Zit je toevallig met een CV waar OP DAT OGENBLIK, in het marktsegment waar je in geïnteresseerd bent, meer gevraagd is dan aangeboden, dan kan je een hoge verloning verwachten. Anders, niet. De vraag naar jouw CV is helemaal jouw doen niet. Je bent misschien de beste ontwerper van plasma TV's in de wereld, maar niemand heeft nog vraag naar een ontwerper van Plasma TVs. Je bent misschien een briljant nucleair ingenieur, maar als de regering beslist heeft een kernuitstap te doen, sta je daar op de markt. Het aanbod heb je voor een stukje in de hand, door studies, door "goeie prestaties" bij vorige werkgevers, en door eerder reeds toevallig "goed in de markt" te liggen of niet (en dus relevante ervaring hebben KUNNEN opdoen bij een werkgever).
Je verloning is dus wel beïnvloed door je "waarde" maar is grotendeels een aspect van "geluk hebben in de markt".
Een beetje zoals de onderhandelde prijs van een tweedehandse auto, of de interestvoet aan dewelke je een lening hebt bekomen.
Citaat:
Er zijn dan ook slechts 2 situaties waarin je liever niet over je loon praat:
- je verdient te veel en je weet het (angst voor isolatie/ontslag)
- je verdient te weinig en je weet het (schaamte)
In geval 2 vind ik het bijvoorbeeld heel normaal dat een vrouw de loonbrief van haar mannelijke collega's zou mogen zien. Of iemand die vindt dat hij hard werkt en om opslag wil vragen, zou minstens een collega-loonbrief als argument moeten kunnen meenemen. Echter dit zijn onbespreekbare scenario's voor heel veel mensen.
|
Tuurlijk. Want als je met iemand zijn loonbriefje om verhoging gaat vragen, is dat voor de baas even goed een argument om het loon van die andere omlaag te halen he !
Als Sofie 20% minder verdient dan Jan voor hetzelfde werk, kan je ofwel Sofie 20% meer betalen, of Jan 20% minder, en de "gelijkheid" is herstelt !
