Dark side of the moon.
 

Vandaag 40 jaar geworden.

Prima album, maar echt wel overschat.

Ik persoonlijk ga voor 'Atom Heart Mother', maar dat is persoonlijk.

Pink Floyd is een 20-tal jaar mijn favoriete groep.
Een beetje een late herontdekking :oops:
Dark side of the moon wordt toch wel vaak als hun hoogtepunt beschouwd.
Ik begrijp dat wel.
Een superstraf album.
Ze hebben natuurlijk veel prachtige dingen gedaan, daarom is het niet makkelijk te zeggen wat nu hun beste plaat is.
In elk geval blij dat Dark side of the moon er gekomen is.
Voor de jongelui die het nog niet zouden kennen een absolute aanrader om te leren kennen.

De Film "Pink Floyd live at Pompeii" eindigt met een kleine docu over de opnamen van DSOTM.

https://www.youtube.com/watch?v=3yE7y2d4rRw

Ik was heel erg fan van PF tot aan Animals. Vanaf "the Wall" zei het me niets meer. De beste platen vind ik nog altijd hun eerste twee. Obscured by clouds vind ik een ontzettend onderschatte LP. Het is nochtans ook een parel.

Als ik bij RollingStone (500 greatest albums of all time) het album op plaats 43 zie staan na ondermeer The Sex Pistols, U2, Michael Jackson en Fleetwood Mac denk ik dat we niet echt van overschatting kunnen spreken.
Allez, naar mijn inschatting dan.

Dat je van U2, Michael Jackson of Fleetwood Mac houdt, kan ik nog begrijpen.

The Sex Pistols daarentegen... een bende amateurs die toevallig de juiste groep op de juiste plaats waren.

Spelen ze in die film niet 'Echoes' ?
Affin, aan pompeii is door dat optreden enige schade aangericht.

Who cares. Never Mind The Bollocks is een ijzersterke plaat. Kan me ook niet schelen als driekwart ervan werd ingespeeld door sessiemuzikanten.

Helemaal niet. Niet alleen hun beste album, maar gewoon hèt beste album ooit. Ik kwam tot nu toe nog niets tegen wat de kwaliteit van DSOTM benadert.

Hier http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Dark_Side_of_the_Moon nog een heleboel achtergrondinformatie.
De muziek van Pink Floyd, je kan er gewoon van genieten, maar je kan het ook als een ontdekkingstocht zien.
In die zin begrijp ik goed wat je hier zegt.
Prachtige teksten (soms half verborgen), prachtige muziek in combinatie met geluiden uit de omgeving/natuur.
Uniek concept waarvan DSOTM mss wel hun hoogtepunt was.
Een mooie plaat maar voor wie echt mee is zoveel meer.

Ik kan honderden albums opnoemen die beter zijn, maar het is uiteraard een kwestie van smaak.

Of het het beste album aller tijden is, is voor iedereen anders. Voor mij was het de eerste kennismaking met Pink Floyd.
Ben ze van op dat moment beginnen volgen en heb steeds meer respect voor de groep gekregen.
Meer bepaald voor David Gilmour, de drijvende muzikale kracht achter de groep.
Voor mij is "The dark side of the moon" ook het beste wat ik ooit hoorde.
Hoewel "The division bell" dicht in de buurt komt.

Wat zijn de objectieve criteria die jij hanteert om te bepalen dat het ene album beter is dan het andere?

?

Wat begrijp je niet aan "maar het is uiteraard een kwestie van smaak" ?

Waarom schrijf je dan niet "Ik kan honderden albums opnoemen die ik beter vind" ?
Heb je soms last van taal-luiheid?

Ik heb werkelijk geen idee waar je over brabbelt. Mijn oorspronkelijk statement was méér dan duidelijk genoeg.

Helemaal akkoord, hun laatste album, het laatste nummer (High Hopes) hiervan bvb.
Hoe juister kan een laatste nummer klinken.
Melancholie die raakt zoals ze zelden raakt.
Prachtig gewoon.
Ook hier klinken trouwens echos van vroegere elementen in terug.
Waar heb ik die kerkbel ook al weer eerder gehoord 8-)


High hopes:
Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
The ringing of the division bell had begun

Along the Long Road and on down the Causeway
Do they still meet there by the Cut

There was a ragged band that followed in our footsteps
Running before times took our dreams away
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
To a life consumed by slow decay

The grass was greener
The light was brighter
With friends surrounded
The nights of wonder

Looking beyond the embers of bridges glowing behind us
To a glimpse of how green it was on the other side
Steps taken forwards but sleepwalking back again
Dragged by the force of some inner tide
At a higher altitude with flag unfurled
We reached the dizzy heights of that dreamed of world

Encumbered forever by desire and ambition
There's a hunger still unsatisfied
Our weary eyes still stray to the horizon
Though down this road we've been so many times

The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
With friends surrounded
The dawn myst glowing
The water flowing
The endless river

Forever and ever
KID: {gurbling) Hi.
MAN: Is that Charlie?
KID: Yes
MAN: Hello, Charlie.
(Kid hangs up)
MAN: Great. (Man hangs up)

Op je eerste deel : dat is dan jouw probleem, niet het mijne.
Op je tweede deel: duidelijk voor jou en voor jou alleen.

Het blijft een prachtig album punt

Ik heb zelfs deze bootleg nog.



Sommige leden van de groep Pink Floyd zijn hun eigen weg gegaan Roger Waters, David Gilmour ... zij leverden beide telkens prachtige concerten/albums af.