OP NAAR DE 20 PROCENT!
18 mei is hoe dan ook een V-dag geworden voor het Vlaams Blok. Een dag van Victorie. U hebt het gisteren wellicht niet gemerkt tussen de glunderende gezichten van VLD en SP.a, maar neem het van mij aan dat er achter de gesloten deuren van de partijhoofdkwartieren een aardig mondje gevloekt zal zijn naarmate de resultaten van het Vlaams Blok binnensijpelden. En ook in de cenakels van het Belgische establishment zal er weinig vreugde zijn om 18 mei. In heel Vlaanderen zetten wij onze groei door. Ook in Brussel, waar wij nu afgetekend de grootste Vlaamse partij zijn.
De VLD, blij met dode mus
Het is een traditie dat de post van eerste-minister altijd goed is voor een flink pak extra stemmen. In politieke vaktermen heet dat de zogenaamde 'kanselierbonus'. Daarvan is slechts in zeer beperkte mate sprake. Alleen in zijn thuisbasis Oost-Vlaanderen kan Verhofstadt zijn bonus echt verzilveren. De VLD doet er in Vlaanderen een procentje bij. Veel is dat niet. Verhofstadt zou het succes van zijn regering afmeten aan het terugdringen van het Vlaams Blok. Die woorden zullen Guyke nog wel een tijd blijven achtervolgen. De stevige vooruitgang van het Vlaams Blok zet zonder enige twijfel een flinke domper op de blauwe feestvreugde.
De SP.a en de hond van Pavlov
Dat het kartel SP.a-spirit de grote winnaar van deze verkiezingen is geworden, kan niet ontkend worden. Eén en ander mag op rekening geschreven worden van de voorkeurbehandeling die zij gekregen hebben van de media. Het monstersucces van Wouter Bos in Nederland heeft getoond hoe het moet. Maandenlang werden de "teletubbies" van de SP.a opgevoerd op het scherm, in de kranten en de populaire weekbladen. Het regende zegeberichten en triomfantelijke opiniepeilingen. Die kregen de kracht van een zichzelf vervullende voorspelling.
Och, we gunnen Steve Stevaert en Freya Vanden Bossche hun zegeroes. In de aanloop naar 18 mei, konden ze nog wegkomen met spitse one-liners en werden lastige vragen over criminaliteit of de mislukte integratie van allochtonen nog met een grapje ontweken. Maar dat zal nu wellicht niet meer lukken. Het is een beetje zoals met de Spice Girls, hun plaatjes (praatjes) klinken leuk en vlot, maar of ze ook écht kunnen zingen is nog een andere vraag. Bovendien is dat marketingproject van studiobonzen ook al uit elkaar gespat en wie de reputatie van Bert Anciaux kent ...
Steve Stevaert, Freya Vanden Bossche, Frank Vandenbroucke, Patrick Janssens en Johan Vande Lanotte waren de afgelopen maanden niet van het scherm te slaan. Het lijkt op het verhaal van de hond van Pavlov. Die Russische gedragswetenschapper voerde ooit een experiment uit met een hond. Telkens het arme dier een maaltijd voor de kiezen kreeg, ging dat vooraf door een belletje. Pavlov stelde al snel vast dat het dier na enige tijd bij elke bel begon te kwijlen, zelfs als het geen hap kreeg. Ik vrees dat de Vlaamse kiezer hetzelfde staat te wachten, als zal blijken dat het alles wordt gratis-sprookje van Steve Stevaert niet klopt. Dat er helemaal geen geld meer is voor snoepjes. En als duidelijk wordt dat de politieke wil ontbreekt om alle wilde beloftes waar te maken. Denk maar aan het jeugdsanctierecht, de verstrenging van de beruchte snel-Belg-wet of de herziening van de wet Lejeune. Ze hebben de kiezer een oor aangenaaid en de afstraffing komt nog wel. Vraag dat maar aan de jongens en meisjes van Agalev.
Agalev, het lied is uit
Het zat er aan te komen, maar wel niemand zal verwacht hebben dat Agalev zo'n zware pandoering zou krijgen. De Vlaamse kiezer heeft hen gewoon weggevaagd uit het parlement. Agalev betaalt daarmee een zware prijs voor hun eerste regeringsdeelname. Ze hebben de afstraffing ook aan zichzelf te danken, aan de opeenstapeling van blunders, de stuitende onbekwaamheid van hun ministers, hun wereldvreemdheid en hun opgestoken vingertjes, hun regelneverij en -niet te vergeten- hun politieke bochten. Ze hadden het kunnen weten. Een politieke partij die haar wortels en haar principes verloochent om aan de vleespotten van de macht te kunnen zitten, krijgt daarvoor vroeg of laat de rekening voorgeschoteld. Ze hadden het kunnen weten, maar ze hebben de lessen niet getrokken uit het Egmont-debacle van de Volksunie.
Agalev ligt uitgeteld op de grond en het is de vraag of ze nog kunnen recht krabbelen. Sommigen zullen dat een spijtige zaak vinden voor het milieu, maar aan hen zou ik willen zeggen: het milieu is een veel te ernstige zaak om aan Agalev en Ecolo over te laten!
Jos Geysels, -de arrogante baas van Agalev en de uitvinder van het beruchte cordon sanitaire- zal vandaag wel een toontje lager zingen. Zijn partijtje werd het slachtoffer van de met veel enthousiasme gestemde fameuze kiesdrempel en is verschrompeld tot een marginaal verschijnsel, terwijl het Vlaams Blok nu de magische grens van 20 procent in het vizier krijgt.
Vlaams Blok steekt hand uit en cordon sneuvelt
Verkiezing na verkiezing verkondigen opiniemakers en politieke 'experten' dat het Vlaams Blok aan zijn plafond zit. Maar keer op keer zitten ze er naast. 18 mei 2003 gaat opnieuw de geschiedenis in als een historische overwinning voor het Vlaams Blok. De vooruitgang van het Vlaams Blok is opmerkelijk. Ze is er gekomen in weerwil van alle omstandigheden: ondanks de snel-Belg-wet die 200.000 'nieuwe Belgen' stemrecht gaf, ondanks de massale campagne van de traditionele partijen aan het adres van Belgen in het buitenland, ondanks de grotere kiesomschrijvingen en een hertekende kieswet die op het lijf geschreven was van de paars-groene regering en haar kopstukken.
Dé vaststelling van 18 mei is dat het cordon sanitaire alleen nog maar bestaat in wensdromen van de media en de traditionele partijen, in de hoofden van de Vlaamse kiezer is het nu wel definitief gesneuveld. Met 761.000 stemmen, hebben wij ons een plaats veroverd bij de grote vier in het politieke landschap.
U zal mij niet horen juichen over de teleurstellende uitslag van de N-VA. De partij van Geert Bougeois behaalt maar één zetel. Dat moet een bedroevend resultaat zijn voor 200.000 Vlaamse kiezers. Hoeveel mensen hebben de afgelopen weken de politieke debatten niet gevolgd op het scherm, en zich -samen met mij- in alle ernst afgevraagd of er wel wezenlijke, inhoudelijke verschillen zijn tussen het Vlaams Blok en de N-VA. Ik -en samen met mij zeer vele ontgoochelde ex-Volksuniekiezers- hebben ze alvast niet gemerkt. En dus heeft de Vlaamse kiezer massaal voor het origineel gekozen en een nuttige stem uitgebracht. Een stem voor het Vlaams Blok.
Wat nu? Geert Bourgeois en zijn aanhangers moeten zich maar eens onderwerpen aan een ernstig gewetensonderzoek. Het kartel SP.a-Spirit haalt 24 procent. Tel de Vlaamsnationale stemmen samen, en je komt ook uit op 24 procent, één van de -zoniet dé- leidende politieke formaties in Vlaanderen. Daarom hebben wij gisteren in een oprecht en grootmoedig gebaar de hand uitgestoken naar de leiders en kiezers van de N-VA. De keuze is aan Geert Bourgeois: kiest hij "voor zes miljoen Vlamingen", of voor één Vlaming ...
Het Vlaams Blok is bijzonder trots op het behaalde resultaat. Het resultaat van hard werk, van een duidelijk programma en van onze rechtlijnigheid. Wij zijn de échte, enige geloofwaardige oppositie. De politoloog Carl Devos -niet echt een sympathisant van het Vlaams Blok- heeft gelijk: "Het Vlaams Blok is er in geslaagd zijn klassieke achterban te behouden, maar heeft zich blijkbaar ook weten te profileren als een acceptabele, burgerlijke rechtse partij." Devos noemt dat "str�*f" en "érg problematisch" ...
Natuurlijk zijn wij blij. Maar onze strijd is nog niet gedaan. Vandaag geven wij het startschot voor de volgende verkiezingscampagne. Het Vlaams Blok wil verder uitgroeien tot de grote rechtse en Vlaamse volkspartij die Vlaanderen nodig heeft. Samen met 750.000 kiezers zetten wij onze strijd verder voor een veilig, vrij en welvarend Vlaanderen, waar wij eindelijk baas zullen zijn in eigen land!
Frank Vanhecke
Voorzitter Vlaams Blok
|
