| groen!? |
17 februari 2007 11:04 |
Bericht aan andersglobalisten en linkse activisten
Citaat:
Het is bekend. Vanuit linkse en radicaal andersglobalistische hoek is er vaak nogal serieuze kritiek op de groenen. Ik weet het. Want een 10tal jaar geleden deed ik hetzelfde. De tijden zijn evenwel veranderd. Dat mag ook blijken uit het volgende stukje tekst van Johny Lenaerts, dat ik mhier met zijn permissie overneem. Johny is al jaren lang publicist en algemeen bekend en gewaardeerd in libertaire middens. Johny studeerde filosofie bij Leopold Flam. Van zijn hand verscheen onder andere een vertaling van het zeer lezenswaardige boekje Verzet als scheppende kracht. Johny is ook één van de drijvende krachten achter het Ya Basta!-collectief. Zijn mening omtrent de komende verkiezingen wil ik u niet onthouden...
Makkers, staakt uw wild geraas!
door Johny Lenaerts
Heeft Vlaanderen nood aan een nieuwe politieke formatie, links van Groen? Ik meen van niet. Ik ben me bewust van de tekortkomingen van de jonge groene partij, maar ik meen dat we enkel een stap voorwaarts kunnen zetten als we Groen! beschouwen als de politieke vertaling van de kritische onderstroom in de samenleving, die op het institutionele vlak de stem van de zwakken en de uitgeslotenen laat weerklinken. En als we Groen! versterken en blijven voeden met de kritische geluiden van de onderkant van de maatschappij.
Beweren dat Groen! het definitief verkorven heeft en een ordinaire machtspartij geworden is, klopt mijns inziens niet met de realiteit. Door de verkiezingsnederlaag van 2003 is ook bij Groen! het besef gegroeid dat je in de politiek alleen maar dingen kan realiseren als je gesteund wordt door een beweging in de samenleving. Een groene partij is de politieke vertaling van de kritische onderstroom in de samenleving. Dat is een wisselwerking. En Groen! staat bijgevolg ook open voor de kritische geluiden uit de samenleving en probeert die te vertolken. Herinneren we ons dat vier vooraanstaande andersglobalisten de kans kregen om als onafhankelijke op de Groen!-lijsten op te komen. Zou er geen manoeuvreerruimte bestaan om Groen! een consequente links-groene koers te laten varen? Ik meen van wel. Heeft Groen! zich genesteld in de pluche van de macht? Ik meen van niet, en als men het tegendeel beweert dan herhaalt men maar enkel het refrein dat ik al heel mijn volwassen leven in linksradicaal milieu heb moeten horen. Want alleen de veilige positie aan de kantlijn biedt de garantie geen vuile handen te maken. Ik heb dit niet alleen mijn gans volwassen leven moeten horen - met als enig resultaat de versterking van de rechterzijde -, ook een filosoof die ik als mijn leermeester beschouw was ermee behept.
In 'De Bezinning' (een boek uit 1968) verhaalt Leopold Flam dat hij in januari 1961 bezoek kreeg van Nico Rost. Dit was een Nederlandse communist, auteur van het boek 'Goethe in Dachau', die een reportage kwam maken over de algemene staking die België op dat moment overspoelde. 'Ik was toen, zoals gewoonlijk,' schrijft Flam, 'zeer sceptisch en zei hem dat heel "die zaak" zou eindigen met een christendemocratisch-socialistische regering voor enkele jaren, waarna de socialisten een zware nederlaag zullen leiden. Nico Rost verweet me toen een zwartkijker te zijn.' Hoor ik daar mijn geliefde professor niet een beetje jubelen omdat hij toch nog gelijk gekregen had? Had hij de strijd al niet op voorhand voor verloren verklaard? Bezondigt hij zich daarmee niet aan die blaséhouding die hij typisch noemde voor
een bepaald soort intellectuelen, en die hij zei te verwerpen?
De radicale afwijzing - 'alles moet weg!' - is dan ook dikwijls de voedingsbodem voor een heroïsch nihilisme waarin men zich willens nillens te pletter loopt tegen de muur van de macht - liever d�*t dan de kans te lopen mogelijks een overwinning te kunnen behalen.
Wat dan te doen? Ik wil het illustreren met een korte verwijzing naar de Italiaanse cineast Pasolini. Pasolini omschreef zichzelf als een martelaar die zich opoffert voor zijn kunst. Essentieel voor een goede film vond hij de overschrijding van de code: de film moest vernieuwen, grenzen verleggen. Maar, zo voegde hij er in één adem aan toe, het belangrijkste is in leven te blijven en het voortbestaan van de code te verzekeren. De excessieve overschrijding van de code daarentegen roept uiteindelijk een soort nostalgie op, een nostalgie naar een code die al te slecht of op een 'extremistische' manier verkracht werd.
Pasolini verwijt bepaalde Undergroundfilmers, die weliswaar de code overschrijden, dat ze het front van de transgressie achter zich laten. 'Zij overschrijden de vuurlinie en komen terecht aan de andere kant, in het vijandelijke kamp; hier worden zij automatisch omsingeld of, om de metafoor meer glans te geven, in een kamp samengedreven, dat zij dan, zoals dat nu eenmaal gaat, niet minder automatisch tot een getto omvormen. D�*�*r waar alles transgressie geworden is, is het gevaar geweken: het ogenblik van de strijd, het moment waarin men sterft, bevindt zich aan het front.' En hij besluit: 'Wie de grens overschrijdt waar de strijd zich afspeelt, riskeert niets meer.'
En Pasolini geeft het voorbeeld van een Undergroundfilm dat zijn these illustreert. 'De transgressies van de film gebeuren niet op de barricaden, maar in het tegenoverliggende achterland, in het kamp waar alles transgressie is; de vijand is verdwenen en vecht elders. Men moet zich dus zelf (extremistisch of niet) verplichten om niet te ver vooruit te lopen en om de triomfantelijke tocht naar het martelaarschap te onderbreken, om steeds weer naar achter, naar de vuurlinie terug te keren.' Het is enkel in het moment van de strijd - 'in de schaduw van Thanatos', zegt Pasolini - dat men iets van de waarheid kan opvangen. 'De regisseurs-martelaars bevinden zich dus, uit eigen vrije wil, steeds in de vuurlinie, d.w.z. aan het front van de linguïstische transgressies.'
Zouden op die manier de andersglobalisten zich ook niet in de vuurlinie moeten begeven, en actief worden d�*�*r waar grenzen kunnen verlegd worden? In plaats van zich in de gezellige warmte van het
zelfgecreëerde getto terug te trekken?
Tegen de partij van het getto. Voor een groen-alternatieve partij voor
geleidelijke radicale veranderingen.
|
http://www.petertomjones.be/
Ik vond het alvast een inspirerend stukje, maar ik wou graag weten wat onze LSP, PvdA, CAP, SAP vrienden ervan vinden... |
