Citaat:
Wat wel verwonderlijk is, is de heimwee die sommige Waalse politici hebben naar die unionistische periode. Hun motief daarvoor is duidelijk: angst dat de financiële solidariteit stopt. Iets waar aan Vlaamse kant overigens geen meerderheid voor is. En toch blokkeert de Waalse politiek om die reden het federaliseringproces.
In Vlaanderen groeit ondertussen de angst dat door die blokkade er straks geen middelen meer zullen zijn om die solidariteit te handhaven. En hoe verknocht denkt u dat Wallonië dan nog zal zijn aan België?
Het gaat om de rubriek "Ons Gedacht", tekst van Michaël Lescroart:
|
Financiële "solidariteit"?
Solidariteit impliceert vrijwilligheid van de betalende persoon.
Die transfers van verplicht afgestaan geld (belastingen) gebeuren sinds jaar en dag al op een achterbakse manier en het is pas na de verkiezingen van 2004 dat het publiekelijk werd toegegeven via een bank (de KBC), voordien noemden het regime en haar gespekte vazallen die 'de fabeltjes van het Blok'.
De enige vrijwilligheid die er in dit verhaal is, is die van het zich als "Vlaams" voorwendende deel van het Belgisch regime, wat te vergelijken valt met een roversbende die het onderling op een akkoordje gooit over waar het afgenomen geld terecht komt.
En moest België terug unitair worden, raken de Waalse politici dan hun voordeel van de Pariteit niet kwijt?
Die zegt dat Vlamingen en Walen in de nationale ("federale") regering evenveel zetels krijgen toegewezen, los van hun bevolkingsgrootte. Vlaanderen heeft de dubbele bevolkingsgrootte van Wallonië dus Vlaanderen zou bij het unitair worden ruwweg 66% van de zetels krijgen in plaats van de helft nu.
En inzake bevoegdheden, het is net de federalisering die het regime toelaat om de bevoegdheden van gewest/federale regeringen zodanig te kiezen dat die altijd in de bevoordeling van één taalzijde resulteert. Wallonië heeft bvb een veel grotere wapenindustrie dan Vlaanderen. Waar werd de bevoegdheid gelegd: gewestelijk. Waardoor Vlaanderen er niks over in de pap te brokken heeft.
Federalisering geeft ook veel meer gelegenheid om postjes voor de politieke vrindjes te creëren, hoe meer bestuursniveaus hoe beter.
En de kans om de politieke boeman door te schuiven naar elkaar. Het bekende verhaaltje van 'dat is een provinciale weg wij hebben daar niks over te zeggen', 'dat is federale materie dat beslissen wij niet' tot en met 'dat MOET van Europa', waar ze bij dat laatste zelfs onbeschaamd te kennen geven dat de burger er niks in de pap te brokken heeft.
De gevierde "federalisering" was niks meer dan enkele strategische beslissing en van een machtszuchtige zichzelf legitimerende maffiaclan, om de groeiende ontevredenheid van een benadeeld bevolkingsdeel, dat ze als parasieten uitzuigen (voornamelijk de werkenden in de ongesubsidieerde privé sector), naast zich neer te kunnen blijven leggen zonder het stemrecht daarvoor te moeten afschaffen.
De Sovjet-Unie noemde zichzelf ook een "federatie". Een botte leugen want de centrale communistische partij had er het dictatoriale monopolie op de besluitvorming. Te vergelijken met de PS in België. De zogenaamde "andere" regimepartijen doen krak hetzelfde als de PS, ze pogen enkel het tegenovergestelde voor te wenden tegenover de kiezers die hun smeerlapperij ongewild financiëren.
Momenteel stemt reeds een kwart van de Vlamingen tégen deze maffiaclan, vormende de grootste politieke partij in het landsdeel, elke dag realiseren meer mensen wat dit regime uitspookt, en krijgt dat regime en haar meeheulers meer en meer dictatoriale en totalitaire trekjes (media-waakhonden en -manipulatie, gedachtenpolitie, die grote oppositiepartij gerechtelijk aanpakken op alle mogelijke manieren, enz.)
België splitsen is geen doel. Het is het enige overgebleven middel om dit regime een jobke in de privé sector te doen zoeken, waar de klant prestatie naar loon eist en geen peperdure rommel die een bende leeghangers in veel tijd ineenflanst.
