Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Bad Attila
Voor mij is het belangrijkste dat een kind opgevoed kan worden in een familie die voor het kind zorgt en het gelukkig maakt (  ). Dát is het echt belang van het kind, niet zozeer wat de seksuele geaardheid van de ouders is of welke vorm de familie heeft aangenomen. |
De kern van het hele betoog is inderdaad dat fameuze onderscheid tussen biologische afstamming als basis voor het ouderschap enerzijds en de maatschappelijke dimensie anderzijds. Ik reageerde in de eerste plaats tégen het verwarren van die twee aspecten. In ons recht wordt het "ouderschap" meteen gekoppeld aan de biologische afstamming. (logica zelve) En waar zoiets wegens omstandigheden niet mogelijk is, moet er een alternatief worden gezocht. Als het kind in kwestie nog een biologische ouder heeft, dan is het m.i. simpel: die ouder heeft het recht (en de verantwoordelijkheid) om naar eigen inzicht de meest geschikte gezinssituatie te creëren waarbinnen hij/zij dat kind kan opvoeden. En alleen d�*�*r moet de wetgever de lat gelijk leggen voor hetero- en holebigezinnen, zoniet zou er sprake zijn van een ongeoorloofde discriminatie.
Maar als een kind moet "geplaatst" worden omdat er geen biologische ouders zijn die deze verantwoordelijkheden kunnen opnemen / rechten kunnen uitoefenen, dan ligt de zaak anders. Je kan nu een eindeloze discussie aanvatten over de bekwaamheid van homo's om kinderen op te voeden, maar eigenlijk doet die discussie nauwelijks terzake. Eenvoudigweg vasthouden aan het basisprincipe dat je een kind bij voorkeur gaat opvoeden binnen een context die zo dicht mogelijk ligt bij de "natuurlijke" situatie volstaat. Dat is de veiligste optie en om die behoedzaamheid gaat het nu net. Zijn we bereid om risico's te nemen op dit vlak om één of ander symbolisch statement te maken? Wie gaat zich verantwoordelijk voelen wanneer zo'n geadopteerd kind zich gaat verzetten tegen de gezinssituatie waarbinnen het door "de samenleving" werd geplaatst? Het adoptiebureau? De deskundigen? De wetgever? U? of ik? Want dat is hét probleem natuurlijk: niemand voelt zich verantwoordelijk, het kind -toch centraal in deze discussie- staat moederziel alleen met z'n mogelijke frustraties. Frustraties die ook niet denkbeeldig zijn; elke adoptant zal u kunnen vertellen dat geadopteerde kinderen bijzonder gevoelig zijn als het daarop aankomt; afstamming en identiteit zijn sterker aan elkaar gekoppeld dan velen willen aannemen. (want: dit is niet meteen een "rationeel" gegeven; het vraagt een zekere empathie om het ten volle te kunnen begrijpen)
En dan nog eens: het gaat hier NIET om het wegwerken van discriminatie. Het homo-adoptierecht (vreselijke en onjuiste term trouwens) is -net zoals het homohuwelijk- in de eerste plaats een symbolenstrijdje. Ik ben alleen bezorgd dat eens deze wet erdoor komt, er homokoppels zullen zijn die koste wat kost hun "gelijk" zullen willen halen en zullen procederen om adoptiebureau's te forceren om hen een kind toe te wijzen. Op basis van de antidiscriminatiewet, die vandaag zo al veelvuldig wordt misbruikt door iedereen die meent een statement te moeten maken. De risico's zijn dus verre van denkbeeldig.
Nogmaals, ik verzet me niet tegen de nieuwe wet maar wil wel dat het amendement Vankrunkelsven wordt aangenomen.