Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Trixie
Mij verwondert het niet dat mannen vaker zelfmoord plegen. Ik ga hier bakken kritiek naar mijn hoofd gegooid krijgen om mijn volgende uitspraak, maar so it be.
Vrouwen denken eerder aan hun gezin, vooral aan hun kinderen. Zelfs indien ze zelfmoordgedachten hebben. Veelal zal dit hun ervan weerhouden om ook tot de daad over te gaan. We zien ook dat degenen die hun kinderen mee de dood insleuren meestal mannen zijn. Ik zeg wel: meestal. Wekelijks kunnen we wel in de krant lezen over depressieve mannen die eerst hun kindjes doodmaken en dan zichzelf. Tuurlijk zijn er ook vrouwen die dit doen, maar dat is eerder uitzonderlijk.
|
Larie tot de ²³²²². Overigens ging het hier over depressies en niet zozeer over zelfmoord. In elk geval zijn vrouwen vaker depressief (afin, als je de studies toch mag geloven) en plegen zij minder vaak
succesvol zelfmoord omdat ze veel sneller geneigd zijn hulp te gaan zoeken (lees: gaan janken tegen betaling bij iemand die uw problemen toch niet voor u kan oplossen, eventueel een beetje verdovende middelen op voorschrift waarvan de werkzaamheid ook maar minimaal is aangetoond met dubbelblinde bedriegerij).
Vrouwen doen ook veel meer pogingen tot zelfdoding dan mannen, maar zijn maar 10% zo succesvol. Daar kunnen twee redenen voor gevonden worden: 1) Schreeuw om aandacht, geen echte zelfmoordintenties 2) Gebruiken minder performante middelen (medicatie/vergiftiging) daar waar mannen vaak vanaf de eerste keer slagen in hun opzet met meer doeltreffende methodes (door ophanging, wapens, hoogtes etc..)
Depressies of stemmingsstoornissen bij mannen vertalen zich binnen de lagere sociale echelons van een bevolking voornamelijk eerst in antisociaal gedrag en middelenmisbruik. Dat op zich is al vaak genoeg om een extreem negatieve spiraal (gerechterlijk, internering, collocaties enz.) op te wekken waar men vrijwel niet meer uitraakt, wanneer men het zeer ver heeft laten komen.
Vrouwen gaan uithuilen bij vriendinnen/psychiaters/psychologen of zoeken troost in hun moederschap, een goedgelovige peer om op te teren enz...
Mannen blijven met hun problemen zitten en zijn ook realistischer en misschien zelfs idealistischer. Dat vertaalt zich meestal in opgekropte emoties en internalisering van problematiek, want maatschappelijk gezien wordt zwakte, falen of ziekte bij mannen veel minder aanvaard en betekent het soms een psychosociale doodsteek wanneer je het daarover met anderen hebt. Velen zijn al zover heen in hun klinische depressie, dat er enorm veel tijd nodig is om dat enigszins gestabiliseerd te krijgen, een soort homeostase van de ziel, waarvoor een kostwinner en toeverlaat van een gezin geen behoorlijke kansen krijgt in de turbomaatschappij van vandaag. Weggegaan, is plaats vergaan. Moeder de vrouw kan nog enigszins thuisblijven en toch nog een vorm van bestemming ervaren. Een man thuis op z'n kont is taboe en overigens zeer nefast voor het gevoel van eigenwaarde.
Trixie zwamt graag, is geopinieerd, al klopt er wel geen bal van wat ze uitkraamt. Allez, ga mij ne keer nen boterham smeren kom.. en zet dat pintje ook maar koel.