[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Odhaviing

Ik heb de link even bekeken en zal zeker zoeken naar zijn lectuur om meer te weten te komen. Zijn stelling dat innovatie de drijvende kracht is om de welvaart te verbeteren kan ik zeker aannemen, maar hier is wel meer stimuli voor nodig dan marktbewegingen: soms kan het vertragen van een nieuwe evolutie (bv levensduur van lampen) een beter rendement leveren voor bedrijven. Dit resulteert eerder in een achteruitgang dan een vooruitgang. Soms heb je ook investeringen nodig (zie Apollo - missie) van zo'n niveau dat enkel een staat deze kan organiseren. (rendementen over zeer lange termijn) Ik zie meer heil in een sturende maatschappij, liberaal van karakter, maar met zowel bovengrenzen als ondergrenzen aan de welvaart, gekoppeld aan elkaar: bereik je de bovengrens, moet je eerst inzet leveren om wie op de ondergrens blijft steken naar boven te helpen vooraleer je de bovengrens kan verhogen. Verder denk ik wel dat democratie moet verdient worden, maar verder het enige verantwoorde politieke model is: wie wil moet het kunnen krijgen, maar niet zonder verdienste (studie, dienstplicht, werken die de maatschappij als geheel vooruit helpen...) Men moet een situatie zo maken dat wie interesse heeft, op het democratische forum terecht kan en wie het geen bal kan schelen, geweerd wordt. Stemrecht ipv stemplicht in België zou al een eerste vooruitgang betekenen. Immers, men verwijst graag naar Griekse democratie, maar ook deze was niet voor iedereen toegankelijk, enkel voor de polis. Anderzijds, politieke en sociale wetenschappen al onderwijzen in het secundair onderwijs zou wel getuigen van een maatschappij die zijn bevolking wil vooruit helpen en geen schrik heeft voor zijn burgers of hen als werkvee ziet. Het zou ervoor kunnen zorgen dat mensen weerbaarder zijn tegen manipulatie en beter een mening kunnen vormen. Ipv minder tijd in de klas, voorzie meer tijd in de klas, voorzie psychologie, onderhandelingstechnieken, politieke wetenschappen en stimuleer maatschappelijke inzet (en niet door eventjes een uurtje in een jaar een "altruïstische" activiteit te plannen, maar door continue projecten die jonge mensen alle aspecten van de samenleving leren kennen, van de vuilkar tot de koning) Tot nu toe zorgen scholen vooral in het voorzien van kennis, niet in de middelen om zelf kennis te voorzien. DIT kan democratie terug laten leven en is vandaag, in een kennismaatschappij, meer relevant en verantwoord dan iemand vol te proppen met kennis die wel interessant is, maar niet prioritair. Waarom deelt men een lessenpakket niet in in zaken die job - gerelateerd zijn, democratisch - maatschappelijk georiënteerd zijn en varia naar interesse? We leven immers in een maatschappij waarin zelfs gespecialiseerde wetenschappers niet langer in staat zijn om hun volledige vakgebied te begrijpen.

Aan informatie ontbreekt het zeker niet, zoals Schumpeter terecht aangeeft is innovatie te zien als 'creatieve destructie', het betekent dat we onze systemen grondig moeten transformeren en dat is inclusief het denken volgens de programmatie van dat systeem (cfr robottheorie). Op dat moment wordt het voor velen minder leuk aangezien bepaalde zekerheden in het gedrang komen. Althans, zo denkt men, zonder enige notie te hebben van wat het nieuwe te bieden heeft.

Veel vaker ziet men in het progressieve en bevrijdende nieuwe de voorbode van een nieuwe Holocaust en begint men tegen te werken wat men nu juist aan het zoeken is. Het is een uiterst interessant proces dat zonder kennis heel angstvallig bekeken wordt. Het verstrekken van correcte informatie is dan een eerste stap in de goede richting, iets waar politiek duidelijk niet mee bezig is. Ook de modale bevolking niet overigens, men zou wel anders reageren moest men hierover bericht worden. Ter getuigenis

Het verschijnen van innovaties

Als het leven van een organisatie in haar praktijkgemeenschappen zetelt, en als creativiteit, leren, verandering en ontwikkeling inherent zijn aan alle levende systemen, kunnen we ons afvragen hoe deze processen zich feitelijk in de levende netwerken en gemeenschappen van de organisatie manifesteren. Om deze vraag te beantwoorden moeten we ons buigen over een sleutelkenmerk van leven … ‘het spontaan verschijnen of doorbreken van een nieuwe ordening’. Het verschijnsel ‘doorbreken’ voltrekt zich op kritische punten van instabiliteit, die het gevolg zijn van fluctuaties in de omgeving die door terugkoppelingslussen worden versterkt. Doorbreken leidt tot het ontstaan van een innovatie die vaak in kwalitatief opzicht verschilt van de verschijnselen waaruit zij is voortgekomen. Het continu genereren van innovaties – de ‘creatieve vooruitgang van de natuur’, zoals de filosoof Alfred North Whithead het noemde – is een sleuteleigenschap van alle levende systemen.

In een menselijke organisatie kan de gebeurtenis die de stoot geeft tot het op gang komen van het doorbraakproces bestaan uit een terloopse opmerking die misschien voor degene die haar maakt niet eens van betekenis is, maar wel voor sommige leden van een praktijkgemeenschap. Omdat de opmerking betekenisvol voor hen is, kiezen zij ervoor zich erdoor te laten storen en laten de informatie snel de ronde doen door de netwerken van de organisatie. Terwijl de informatie door de verschillende terugkoppelingslussen circuleert, kan zij worden versterkt en uitgebreid, zelfs in een dusdanige mate dat de organisatie die informatie niet langer in haar bestaande toestand kan absorberen. Als dat gebeurt, is het punt van instabiliteit bereikt. Het systeem kan de nieuwe informatie niet integreren in zijn bestaande ordening en is genoodzaakt iets van zijn structuren, gedragingen of overtuigingen overboord te zetten. Het gevolg is een toestand van chaotische verwarring, onzekerheid en twijfel, en hieruit vloeit een nieuwe ordeningsvorm voort, georganiseerd rondom nieuwe betekenis. De nieuwe ordening is door niemand ontworpen, maar breekt door als gevolg van de collectieve creativiteit van de organisatie.

Dit proces voltrekt zich via verscheidene duidelijk van elkaar te onderscheiden stadia. In het eerste stadium moet er een zekere ontvankelijkheid in de organisatie voorhanden zijn – een bereidheid om zich te laten ‘storen’, want alleen dan kan het proces op gang komen. Ook moet er een actief communicatienetwerk zijn, met tal van terugkoppelingslussen, ter versterking van de activerende gebeurtenis. Het volgende stadium is het instabiliteitspunt, dat als spanningen, chaos, onzekerheid of zelfs een crisis kan worden ervaren. In dit stadium kan het systeem of ineenstorten, of doorbreken naar een nieuwe ordeningstoestand, gekenmerkt door noviteit en berustend op een creativiteitservaring die soms bijna de indruk wekt dat er magie in het spel is.

Laten we deze stadia nog wat nader bekijken. De aanvankelijke ontvankelijkheid voor stoornissen vanuit de omgeving is een basiseigenschap van alle vormen van leven. Levende systemen moeten altijd openstaan voor een gestage stroom van hulpbronnen (energie en materie) om in leven te blijven, menselijke organisaties moeten altijd openstaan voor mentale hulpbronnen (informatie en ideeën), alsmede voor de stroom van energie, grondstoffen en materialen die nodig zijn voor het produceren van goederen en diensten. De ontvankelijkheid van een organisatie voor nieuwe begrippen, technologieën en kennis is een goede graadmeter voor haar levendigheid, soepelheid en leervermogen.

De ervaring van de kritische instabiliteit die tot doorbraken leidt, gaat meestal gepaard met hevige emoties, zoals angst, verwarring, zelftwijfel of verdriet, en kan zelfs het karakter krijgen van een existentiële crisis aannemen. Uiteraard hoeven niet alle crisis- en doorbraakervaringen extreem te worden ervaren. De hevigheid van de doorbraakervaring kent vele gradaties, van kleine, plotselinge inzichten tot pijnlijke en euforisch stemmende transformaties. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is het gevoel van onzekerheid en verlies aan houvast dat op zijn minst onbehagen wekt. Creatieve mensen weten dat zij deze onzekerheid en dit verlies aan houvast moeten omarmen.

Na deze onderdompeling in onzekerheid, verwarring en twijfel wordt het plotseling verschijnen van een noviteit zelfs makkelijk ervaren als een magisch ogenblik. Zowel kunstenaars als wetenschappers hebben vaak zulke ogenblikken van ontzag en verwondering beschreven, waarin een verwarde, chaotische situatie zich op wonderbaarlijke manier uitkristalliseert tot een nieuw idee of oplossing voor een tot dan toe onoplosbaar probleem. Omdat het doorbraakproces door en door non-lineair is en zich via vele terugkoppelingslussen voltrekt, laat het zich niet ten volle analyseren door ons lineaire denken, zodat we geneigd zijn het als iets mysterieus te ervaren.

http://fritjofcapra.net/

Nu, een theorie kan helpen bij het beter begrijpen van deze processen, de bevestiging krijg je met praktische voorbeelden. Inmiddels werd dit veelvuldig getest, de theorie klopt maar dat wordt quasi letterlijk niet gezien door diegenen die nog in het oude paradigma leven, zelfs - totaal onbewust daarvan - krachtdadig tegengewerkt.