Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Het gangbare concept van doelmatigheid heeft geen goeie definitie (een waar je iets waarneembaars kan aan vastmaken) dus doe ik dat. Mijn definitie van doelmatigheid is niet in tegenspraak met de gangbare, want uiteindelijk is de gangbare, floue, definitie van doelmatigheid (die van een soort van "wil" of van "bewuste keuze") uiteindelijk toch maar de illusie die bij een fysisch systeem hoort dat een zekere dynamiek heeft he.
Als jij denkt dat jij iets wil doen, is dat gewoon de bewuste illusie die komt bij het feit dat de dynamica van uw lichaam volgens de fysica ervan zekere dingen doet. Maw, als je puur de fysica van een menselijk lichaam zou bestuderen, zonder ergens maar te weten of de hypothese te maken dat het ergens enig "bewustzijn" heeft, en het gewoon maar ziet als een ingewikkeld dynamisch systeem, dan moet je toch even goed uit die fysica de doelmatigheden kunnen terugvinden die men er op intuitieve wijze ook aan geeft, he.
Bijvoorbeeld, de doelmatigheid "verdorie, 't is hier koud, ik ga een jas aandoen" is wat je denkt bewust te ervaren. Maar dat is niks anders dan de opeenvolging van zekere fysische processen in een lichaam. Als we dus niet zouden "weten" dat dat lichaam "bewust het doel heeft om zijn vest aan te doen", dan zouden we dat toch moeten kunnen afleiden uit de fysica ervan, he.
Omdat de twee dan ook, in de mate dat de gangbare floue definitie kan gehanteerd worden, hetzelfde zijn.
Wel, aangezien cellen veel "lagere-entropie" structuren zijn dan wat men van de originele materie kan verwachten, zijn die lage-entropie gebieden (dus die ZELDZAME en dus KLEINE stukjes faseruimte) de attractoren zelf he.
|
Er zijn grensgevallen van doelmatigheid, zoveel is zeker. Maar zoals steeds is het niet omdat er grensgevallen bestaan dat er geen duidelijke doelmatigheid bestaat en evenzeer bestaan er duidelijke gevallen die niet doelmatig zijn.
Ik denk men doelmatigheid enkel kan kaderen in een vorm van bewuste anticipatie. In uw voorbeeld is er slechts een lichte vorm van anticipatie, men voelt dat het koud is en beslist een jas aan te doen, het kan dus evengoed als instinctief beschouwd worden.
Anders is het wanneer het mooi weer is en men plant een aantal dagen aan de kust maar het weerbericht geeft kouder weer de komende dagen en je beslist een jas mee te nemen. Hier anticipeer je veel meer dan in het vorige geval. Je moet in staat zijn het weerbericht te volgen en het onwaarschijnlijke aan te nemen.
M.i. kunnen alleen wezens met een minimale intelligentie anticiperen. Aangezien we niet in de hersenen kunnen kruipen van dieren is het moeilijk uit te maken wat ze echt bewust beleven en wat puur instinctief is. Is de vogel er zich van bewust dat hij een nest bouwt om de eieren uit te broeden of is bouwt hij gewoon zijn nest instinctief en komt het dan goed uit wanneer de eieren gelegd worden.
Dit zijn dus inderdaad grensgevallen maar van planten bijvoorbeeld ga ik ervan uit dat deze sowieso geen intelligentie hebben. Dus de bomen verliezen niet hun bladeren als anticipatie op de winter, het is iets wat gebeurt wat hen evolutionair voordeel heeft opgeleverd.
Vandaar dat de cel op niets anticipeert. het is gewoon een complexe chemische structuur, waarbij vooral de specifieke, doch normale, chemische eigenschappen van aminozuren een rol spelen, die zich op een bepaald moment is gaan delen.
Eenmaal er één dergelijk structuur is, is het hek van de dam en kunnen er zoveel gedupliceerd worden als er grondstoffen en energie voorradig is en kunnen kleine wijzigingen voor diversiteit zorgen. Meer is het niet.
Geen anticipatie en dus geen doelmatigheid.