Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Illusie. Uiteraard is het wel dat. Niet noodzakelijk met geweld. Soms gewoon met het afpakken van zijn prooi of territorium. En op een zeker ogenblik moet elk dier zich gewonnen geven en heeft gewoon de mogelijkheden niet om gans de planeet uit te roeien. Dat is het verschil met ons. Je zou denken dat een dier zich beperkt tot het verjagen van voldoende ander leven om een eigen territorium te hebben met eigen nakomelingen en voldoende voedsel. Maar het dier beperkt zich daartoe enkel uit noodzaak. Hierdoor verkleint dat dier de kansen van zijn nakomelingen, maar het dier kan niet anders, en aangezien zijn concurrenten ook niet anders kunnen, heerst er dus een soort van "wapenstilstand/vrede" = ecosysteem, tot een van de dieren voldoende evolueert om de overmacht over zijn niet-geevolueerde soortgenoten door te drukken, en alles te veroveren met zijn nageslacht, binnen de niche in kwestie. Men zegt dan dat de soort "evolueerde" maar infeite is het de geevolueerde die de strijd (om wijfjes, territorium, voedsel...) is aangegaan met zijn vroegere niet-geevolueerde soortgenoten en daar een gelukte genocide op heeft toegepast.
Lukt de genocide niet, dan worden het twee soorten.
|
We kunnen & mogen dus eigenlijk van geluk spreken dat zo véél genocides tot nu toe op een totale mislukking uitdraaiden.
Anders hadden we pakweg maar één soort banaan en één soort zeedier te vreten, of één soort vogelei en één soort patat.
En met een beetje geluk ook nog één soort specerij, om die saaie zooi dag in dag uit door onze strot te krijgen.
Hmm, waarom klinkt dat zo '
ostalgisch'?
