De B.U.B. neemt akte van het ontslag van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte (

[Politics.be]

De B.U.B. neemt akte van het ontslag van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte (sp.a). Vande Lanotte werkte – zonder succes – gedurende liefst 100 dagen ( ! ) aan een “grote staatshervorming”. Gedurende die tijd vervaardigde hij een nota die op 5 januari 2011 door vijf van de zeven onderhandelende partijen verworpen werd.

Tot op heden heeft de Belgische burger de volledige nota niet kunnen inkijken, maar wat we ervan via de pers te weten kwamen zei genoeg. In feite was het werkstuk een doorslag van de pre-separatistische nota-De Wever d.d. 18.10.10, met hier en daar wat kleine veranderingen. Meer dan 130 splitsingen wilde de nationalistische particratie de Belgen opdringen !

Het is dan ook met een zekere opluchting dat we kennis nemen van de mislukking van deze “socialist”. Deze mislukking werd door onze partij trouwens al maanden geleden voorspeld.

Er zijn nu ongeveer 230 dagen verstreken sinds de verkiezingen van 10 juni 2010. De door de Vlaams-nationalisten en Franstalige regionalisten gewilde “staatshervorming” is nog steeds geen feit en dat is niet verwonderlijk. Men raakt immers aan fundamentele zaken, waarover logischerwijs nooit een akkoord kan gevonden worden. We geven een aantal voorbeelden. Men kan niet het kies- en gerechtelijk arrondissement BHV splitsen (een “Vlaamse eis”) én de rechten van de Franstaligen behouden (een “Franstalige eis”). Het is onmogelijk om én regio’s te “responsabiliseren” én ervoor te zorgen dat geen enkel gewest verarmt. Bovendien is het een illusie om te denken dat men de eisen van nationalisten kan temperen door steeds meer toe te geven aan hun eisen. Het tegendeel is waar. Na deze zoveelste staatshervorming zou er al gauw nog één volgen en nog één tot er van België niets meer overschiet. Staatshervormingen in Belgische context hebben maar één enkel doel en dat is de vernietiging van de Belgische staat.

Dit krantenartikel uit 1931 bewijst dat het doel van het taalfederalisme in de geest van de flaminganten slechts de vernietiging van België was - Cet article de journal de 1931 prouve que le but du fédéralisme linguistique n’était, dans l’esprit des flamingants, que la destruction de la Belgique.

Dit krantenartikel uit 1931 bewijst dat het doel van het taalfederalisme in de geest van de flaminganten slechts de vernietiging van België was - Cet article de journal de 1931 prouve que le but du fédéralisme linguistique n’était, dans l’esprit des flamingants, que la destruction de la Belgique

Sommigen zeggen dat nieuwe verkiezingen “niets oplossen”. Dat is demagogie. In een democratie zijn verkiezingen altijd een oplossing. Natuurlijk moet het dan wel gaan om verkiezingen waarbij alle partijen – ook unitaristische – recht hebben op toegang tot de (openbare) media.

Alle andere verkiezingen zijn inderdaad geen oplossing, omdat de kiezer dan enkel de “keuze” krijgt tussen dezelfde partijen die allemaal meer “Vlaanderen” willen of enkel de “Franstalige belangen” verdedigen. Wil men nieuwe verkiezingen vermijden, dan moet men maar een regering zonder staatshervorming op de been brengen, eventueel samengesteld uit technocraten, of verder gaan met de huidige regering van lopende zaken. Hoe dan ook, een “staatshervorming” in de verkeerde richting is gewoon niet meer mogelijk en maar goed ook.

Zeggen dat het einde van België (of confederalisme, een unie van zelfstandige staten, wat op hetzelfde neerkomt) plots wel een optie is – een staatshervorming in het vierde kwadraat dus of een eenzijdige daad waarmee men zich buiten de grondwet plaatst – is een nog veel grotere politieke fictie. De krampachtige manier waarop nationalisten de Brusselse realiteit ontkennen en daar nog steeds streven naar een soort subnationaliteit (zie o.a. de nationalistische eis tot een totale communautarisering van delen van de gezondheidszorgen, ook in Brussel) toont aan dat ze alleen daar al nooit een oplossing voor zullen hebben (1).

De “onderhandelingen” tussen de nationalistische particraten zijn dood. Het is niet van “methode” dat ze moeten veranderen, maar het is België dat radicaal van systeem moet veranderen. Het 40 jaar oude taalfederalisme heeft volledig gefaald. Het dient zo snel mogelijk uitgewist te worden in het voordeel van een nieuw unitair en meertalig België met 9 provincies. Dat daarvoor een nieuwe generatie politici alsook nieuwe politieke en nationale partijen nodig zijn, is evident. Alleen zullen de huidige machthebbers dat natuurlijk nooit toegeven. Hoe zou je zelf zijn?

Nieuw is dat de bevolking, die niet het einde maar net de eenheid van België wenst, zich meer en meer openlijk keert tegen de onbekwame en splitszieke politici. De opkomst van sociale netwerksites (facebook, twitter enz.) geeft de burger meer en meer greep op de politiek. Deze technologische evolutie is onomkeerbaar. We leven niet meer in de jaren 1980 waarin een zeer vergaande staatshervorming achter gesloten deuren kon bedisseld worden. De taalnationalisten, die vandaag nog in het geniep de unitaristische betogers vierkant uitlachen, hebben geen schijn van een kans meer. Ze gaan nog wat onze tijd (en ons geld) verspillen, maar zullen uiteindelijk toch verliezen. Wij verheugen ons al op het nieuwe en unitaire België.

(1) Een andere reden waarom een staatshervorming heden ten dage zo goed als onmogelijk is geworden, betreft (ironisch genoeg) het gebrek aan taalgrensoverschrijdende netwerken. Vroeger werden staatshervormingen in de regel tussen de CVP enerzijds en de PS anderzijds al vóór de verkiezingen bedisseld. Nu probeert men alle mogelijke formules uit na de verkiezingen. Volgend bericht uit D.S. illustreert dit treffend: “SP.A was kritisch tegenover het plan van CD&V. Dat haalde de ouderenzorg eruit nadat eerder de kinderbijslag al gesneuveld was. Op die manier was de helft van de 15 miljard euro bevoegdheidsoverdracht van tafel.” (DS, 27 januari 2010). Zelfs na zeven maanden weet men dus niet alleen niet meer waarom men wil splitsen, maar zelfs niet wat (!)

Bron: politics.be