niet verder komt dan tegenstanders ‘gevaarlijk' noemen, dan doet hij zijn job niet.

[De schoofzak]

Dit is de zin uit het artikel, dat mijn aandacht trok omdat ik het zo treffend de waarheid vind:

Als hij daarentegen niet verder komt dan zijn tegenstanders ‘gevaarlijk' te noemen, dan doet hij zijn job niet. Dan doet hij het tegenovergestelde.

Hij doet zijn job niet.
Althans niet naar Vlaamse normen.
Wellicht wel naar francofone normen, namelijk het behoud van het manna dat zomaar uit de hemel valt zonder er moeite voor te moeten doen. Het status quo dus.

Hier is de link, de titel en het artikel:

http://www.standaard.be/meningen/commentaar/index.aspx

Terug naar 2007

Als Elio Di Rupo op het spreekgestoelte van de Kamer of elders de resultaten van zijn federale regering verdedigt, dan doet hij zijn job. Zelfs als hij daarbij sneert naar ‘partijen die aan de kant blijven staan'. Daarvoor is hij in functie: om beleid te voeren, te laten zien dat de instellingen werken en dat het land, na een nieuwe staatshervorming, nog beter opgewassen zal zijn tegen de problemen. Een beetje assertiviteit hoort daarbij, maar het moet wel over de inhoud gaan.

Als hij daarentegen niet verder komt dan zijn tegenstanders ‘gevaarlijk' te noemen, dan doet hij zijn job niet. Dan doet hij het tegenovergestelde. Hij wekt dan de indruk dat de track record van zijn regering en haar hervormingen niet voldoende zullen zijn om na de verkiezingen van 2014 de cohesie van het land te bewaren. Hij is dan bezig met populisme, iets waar de koning, met zijn toestemming, op Kerstmis nochtans tegen gewaarschuwd heeft.

Het politiek jaar komt op gang en we krijgen meer van hetzelfde. Polarisering rond vage begrippen. Nodeloze overdrijving in de diabolisering. En weinig inhoudelijk debat. Nochtans gaat het in het electorale gevecht dat al in alle hevigheid is gestart om iets zeer wezenlijks: kunnen we ons een permanente staat van institutionele instabiliteit veroorloven?

Ofwel is de voorgenomen hervorming onvoldoende om een zinvol beleid te voeren en dan is het logisch ze meteen over te slaan en een verdergaande herschikking in de steigers te zetten. De essentie is dan: wat doen we nog samen? Ofwel is de overweging dat de staatsstructuur in beweging zal blijven, maar dat het er hic et nunc op aankomt beslissingen te nemen die de welvaart en het welzijn van de bevolking duurzaam beschermen.

Dat wordt de scheidslijn in het debat op weg naar 2014. Het dreigt ons terug te brengen naar het dilemma na de verkiezingen van 2007. Toen was een oranje-blauwe federale meerderheid mogelijk die in principe een centrum-rechts sociaal-economisch beleid had kunnen voeren. MR-voorzitter Didier Reynders zei toen, niet geheel onterecht: regeren zonder de PS is op zichzelf al een staatshervorming. De keuze viel toen op hervormen en dus moest de PS toch weer aan boord worden gehesen.

De huidige polarisering versterkt de groten in beide landsdelen. Ze biedt de PS de kans haar achterban het harde sociale beleid te doen vergeten en Di Rupo uit te spelen als dam tegen de chaos. Het één-tegen-allenspel is ook in het voordeel van de N-VA die zich dan niet inhoudelijk moet verduidelijken. Haar enige risico is dat de natuurlijke alliantie die ze met het bedrijfsleven heeft gesloten onder druk komt door een verscherping van de economische crisis. Dat heeft in 2011 tot Di Rupo I geleid. Herhaalt de geschiedenis zich?