SF-Verhaaltje?

MaaslandLuc · 3 oktober 2004, 09:36

Een paar jaar na de viering van het 2000ste.

Vandaag was de dag. Hij trok de gordijnen open en aanschouwde de grijze lucht. Een laag overkomend vliegtuig, voorzien van het opschrift DHL, deed de kopjes in de kast rinkelen.

Hij dronk z’n laatste teug lauwe koffie en trok z’n pak aan. Het pak was op maat gemaakt, speciaal voor deze dag, hij wandelde, z’n armen een beetje uit elkaar, naar de staande spiegel toe. Toen hij zichzelf zag, trok een brede grijns over z’n mond. Ja, dit was het helemaal.

Het pak was gemaakt van wel 10.000 rode veren. Het masker dat erbij hoorde voorzien van een gekromde bek, met als kers op de taart, een vuurrode kam boven op het hoofd.

Ja, nu was hij, een echte haan. De haan liep naar de schoorsteen en sprong in geef acht voor de foto die boven de schoorsteenmantel hing. Op deze foto stond de beeltenis van een man van iets meer dan middelbare leeftijd, gezeten op een stoel vervaardigd uit het meest schitterende houtsnijwerk en gestoffeerd met donkerblauw velours met ingeweven, goudgele lelies. Nadat hij ongeveer een minuut lang, zacht prevelend in deze houding voor de foto gestaan had, stapte hij naar buiten de gang op.

Het was een grote vlakte, ooit voorzien voor de uitbreiding van een luchthaven die er nooit gekomen was. Aan de rand van dit desolate landschap verzamelden ze. De heersende klasse. Ze waren er allemaal: Guynokkio, geflankeerd door 2 lijfwachten die z’n buiten proporties in de lengte gegroeide neus ondersteunden, Steve Stunt, tot op de verzamelplaats gereden door een felrode, gratis bus, Di Rupo, gevolgd door 20 vuil Janetten, voorzien van echtheidscertificaat, Bourgeois (alias-Judas), Leterme – Net terug uit het ziekenhuis, na een succesvolle, door de staat bekostigde, behandeling voor een identiteitscrisis, …….en nog vele anderen. Ja hoor, ze waren er allemaal.

Plots openden zich de gelederen en velen van de verzamelde mannen en vrouwen knielden in het stof bij de aanblik van een als rode haan verklede kerel. Op z’n rug was een rugnummer bevestigd en daar hij de opperhaan was droeg hij het nummer, dikke nul, voorzien van het logo van de BUB. De andere 3 leden van dit obscure clubje schaarden zich rond hun leider en ontvouwden een zwart, geel en rode driekleur. Onder het scanderen van "L'Union fait la force" zette de meute zich in beweging met voorop de BUBbers, gevolgd door een samenraapsel van identiteitsloze Belgen, Franssprekende opportunisten en een mengelmoes van, meestal Arabisch sprekende mannen en vrouwen. De vrouwen in deze groep huurlingen waren meestal verkleed, met een hoofddoek en in vele gevallen een boerka, kwestie van niet herkend te worden. De zelfingenomen "hoogwaardigheidsbekleders" zoals Guy, Elio en kornuiten sloten de gelederen. Zij hadden zelf voorgesteld om in deze slagorde op te marcheren, waarschijnlijk omdat ze dan zelf buiten schot zouden blijven.

Na een mars van meerdere uren was de horde tot op 100 meter van "de berg" genaderd.

Bij de aanblik van de berg ging een huivering door de menigte. Het was dan ook de eerste maal dat ze niet hun ogen sloten voor deze kunstmatige heuvel, de berg genoemd omdat hij hoger geworden was dan iemand ooit had kunnen vermoeden.

Hij was gebouwd van "Belgische schandaalsteen" een steensoort die hier te lande makkelijk te vinden was. De stenen waren niet allemaal even groot en droegen allemaal een opschrift.

Er waren er met de teksten, Waals profitariaat, Vreemdelingenbeleid, Omkoopschandalen, enz…, teveel om op te noemen. Het was echt een heuvel om trots op te zijn.

De BUBers, die nog steeds voorop stonden, raapten hun moed te samen en schuifelden langzaam naar de berg toe. Bij het naderen van het wanstaltige bouwsel konden zij mensen zien die postgevat hadden op alle zijdes van de heuvel. Het waren Vlaamse mensen, noeste werkers die, uit een collectief gevoel van walging voor de kunstmatige staat waarin zij moesten leven, de krachten gebundeld hadden en nu lieten blijken dat het genoeg was. Genoeg leugens, diefstal en bedrog.

Ze hadden post gevat op de berg om te verhinderen dat de regerende elite de bouwstenen ervan zou doen verdwijnen.

Boven op de berg zagen de BUBers tot hun ongenoegen een geel bord met de afbeelding van een zwarte leeuw. Ze vervielen bij de aanblik van dit door hun verfoeide, belogen, bedrogen, tegen de grond geschopte teken van Vlaamse eenheid, in woeste razernij. Met van haat vertrokken tronies, de armen bezwerend omhoog geheven begonnen ze in koor de brabancone te zingen. Al de achter hen verzamelde strijders hieven, ieder in hun eigen taal, het zelfde misselijk makende lied aan. Ze probeerden elkaar onderling te overtroeven door steeds harder te zingen zodat de eigen moedertaal het hardst zou weerklinken.

Plots stak, uit het niets, een geweldige orkaan op. Bliksemschichten schoten door de lucht en boordden zich net voor de voet van ‘de berg’ in de grond. Overal waar een bliksemschicht de bodem raakte, scheurde deze open. De kloof werd breder en breder tot plotsklaps de fundering van de berg het begaf. Met donderend geraas stortte het bouwsel in mekaar. De meeste van de stenen rolden in de kloof en vulden deze terug, sommige stenen rolden tot in de woeste bende aan de voet van de berg en verpletterden alles wat ze op hun weg vonden.

Toen het terug stil werd op de vlakte krabbelde de als haan verkleedde idioot recht.

Hij was 1 van de weinige overlevenden die nog op de plaats des onheils stonden. Al wie nog kon was gevlucht. Enkel aan de ruines van wat eens de berg was geweest, stond een jonge blonde kerel wezenloos met een kinderachtige grijns op z’n gezicht voor zich uit te staren.

De haan stapte op hem toe en stelde zich voor, Ik ben de Belgische haan, zei hij. De jonge man bekeek hem eens van kop tot teen en sprak toen, iek ben phillipe en mijn broer eef een boek geskreef over ondjes. De haan, totaal overdonderd, wilde z’n heldenmoed dadelijk verzilverd zien. Hij had gezien dat boven op de ruines van wat eens de berg was, het bord met de beeltenis van de Vlaamse leeuw, wellis waar een beetje scheefgezakt, nog steeds overeind stond. Als ik dat ding tegen de grond kan schoppen ben ik de overwinnaar dacht hij.

Hij kroop omhoog, naar het topje van de ruine. Toen hij dichter genaderd was bleef hij plotseling als aan de grond genageld staan. Aan de achterzijde van de ruine was het landschap op onverklaarbare wijze, omgetoverd tot een lieflijk tafereel van bossen en heide en aan de einder kon hij het water van een zee zien blinken in het zonlicht. Op het bord, onder de Vlaamse leeuw had iemand de volgende tekst aangebracht, "Welkom in de republiek Vlaanderen". De haan trok het wanstaltige rode pak van z’n lijf en vluchtte in zuidelijke richting. Hij liep zo snel z’n voeten hem dragen konden en ………… niemand heeft hem ooit terug gezien.

Raf · 3 oktober 2004, 09:51

Ik zou mijn dagjob niet meteen opgeven als ik jou was; een nobelprijs voor literatuur zit er nog niet zo direct aan te komen, vrees ik...

Met één ding ben ik het alvast roerend eens: het is pure science-fiction!

MaaslandLuc · 3 oktober 2004, 10:14

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

Ik zou mijn dagjob niet meteen opgeven als ik jou was; een nobelprijs voor literatuur zit er nog niet zo direct aan te komen, vrees ik...

Met één ding ben ik het alvast roerend eens: het is pure science-fiction!

Lees Julse Verne. - Of hoe sience fiction waarheid kan worden!

Distel · 3 oktober 2004, 10:22

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

Met één ding ben ik het alvast roerend eens: het is pure science-fiction!

Klopt. Die als haan verklede sukkelaar zou na het aanschouwen van de Vlaamse republiek immers nog steeds blijven beweren dat het unitaire België nabij is. 8)

3 oktober 2004, 09:36	#1
MaaslandLuc Lokaal Raadslid Geregistreerd: 17 juni 2004 Locatie: Limburgs Maasland Berichten: 344	SF-Verhaaltje? Een paar jaar na de viering van het 2000ste. Vandaag was de dag. Hij trok de gordijnen open en aanschouwde de grijze lucht. Een laag overkomend vliegtuig, voorzien van het opschrift DHL, deed de kopjes in de kast rinkelen. Hij dronk z’n laatste teug lauwe koffie en trok z’n pak aan. Het pak was op maat gemaakt, speciaal voor deze dag, hij wandelde, z’n armen een beetje uit elkaar, naar de staande spiegel toe. Toen hij zichzelf zag, trok een brede grijns over z’n mond. Ja, dit was het helemaal. Het pak was gemaakt van wel 10.000 rode veren. Het masker dat erbij hoorde voorzien van een gekromde bek, met als kers op de taart, een vuurrode kam boven op het hoofd. Ja, nu was hij, een echte haan. De haan liep naar de schoorsteen en sprong in geef acht voor de foto die boven de schoorsteenmantel hing. Op deze foto stond de beeltenis van een man van iets meer dan middelbare leeftijd, gezeten op een stoel vervaardigd uit het meest schitterende houtsnijwerk en gestoffeerd met donkerblauw velours met ingeweven, goudgele lelies. Nadat hij ongeveer een minuut lang, zacht prevelend in deze houding voor de foto gestaan had, stapte hij naar buiten de gang op. Het was een grote vlakte, ooit voorzien voor de uitbreiding van een luchthaven die er nooit gekomen was. Aan de rand van dit desolate landschap verzamelden ze. De heersende klasse. Ze waren er allemaal: Guynokkio, geflankeerd door 2 lijfwachten die z’n buiten proporties in de lengte gegroeide neus ondersteunden, Steve Stunt, tot op de verzamelplaats gereden door een felrode, gratis bus, Di Rupo, gevolgd door 20 vuil Janetten, voorzien van echtheidscertificaat, Bourgeois (alias-Judas), Leterme – Net terug uit het ziekenhuis, na een succesvolle, door de staat bekostigde, behandeling voor een identiteitscrisis, …….en nog vele anderen. Ja hoor, ze waren er allemaal. Plots openden zich de gelederen en velen van de verzamelde mannen en vrouwen knielden in het stof bij de aanblik van een als rode haan verklede kerel. Op z’n rug was een rugnummer bevestigd en daar hij de opperhaan was droeg hij het nummer, dikke nul, voorzien van het logo van de BUB. De andere 3 leden van dit obscure clubje schaarden zich rond hun leider en ontvouwden een zwart, geel en rode driekleur. Onder het scanderen van "L'Union fait la force" zette de meute zich in beweging met voorop de BUBbers, gevolgd door een samenraapsel van identiteitsloze Belgen, Franssprekende opportunisten en een mengelmoes van, meestal Arabisch sprekende mannen en vrouwen. De vrouwen in deze groep huurlingen waren meestal verkleed, met een hoofddoek en in vele gevallen een boerka, kwestie van niet herkend te worden. De zelfingenomen "hoogwaardigheidsbekleders" zoals Guy, Elio en kornuiten sloten de gelederen. Zij hadden zelf voorgesteld om in deze slagorde op te marcheren, waarschijnlijk omdat ze dan zelf buiten schot zouden blijven. Na een mars van meerdere uren was de horde tot op 100 meter van "de berg" genaderd. Bij de aanblik van de berg ging een huivering door de menigte. Het was dan ook de eerste maal dat ze niet hun ogen sloten voor deze kunstmatige heuvel, de berg genoemd omdat hij hoger geworden was dan iemand ooit had kunnen vermoeden. Hij was gebouwd van "Belgische schandaalsteen" een steensoort die hier te lande makkelijk te vinden was. De stenen waren niet allemaal even groot en droegen allemaal een opschrift. Er waren er met de teksten, Waals profitariaat, Vreemdelingenbeleid, Omkoopschandalen, enz…, teveel om op te noemen. Het was echt een heuvel om trots op te zijn. De BUBers, die nog steeds voorop stonden, raapten hun moed te samen en schuifelden langzaam naar de berg toe. Bij het naderen van het wanstaltige bouwsel konden zij mensen zien die postgevat hadden op alle zijdes van de heuvel. Het waren Vlaamse mensen, noeste werkers die, uit een collectief gevoel van walging voor de kunstmatige staat waarin zij moesten leven, de krachten gebundeld hadden en nu lieten blijken dat het genoeg was. Genoeg leugens, diefstal en bedrog. Ze hadden post gevat op de berg om te verhinderen dat de regerende elite de bouwstenen ervan zou doen verdwijnen. Boven op de berg zagen de BUBers tot hun ongenoegen een geel bord met de afbeelding van een zwarte leeuw. Ze vervielen bij de aanblik van dit door hun verfoeide, belogen, bedrogen, tegen de grond geschopte teken van Vlaamse eenheid, in woeste razernij. Met van haat vertrokken tronies, de armen bezwerend omhoog geheven begonnen ze in koor de brabancone te zingen. Al de achter hen verzamelde strijders hieven, ieder in hun eigen taal, het zelfde misselijk makende lied aan. Ze probeerden elkaar onderling te overtroeven door steeds harder te zingen zodat de eigen moedertaal het hardst zou weerklinken. Plots stak, uit het niets, een geweldige orkaan op. Bliksemschichten schoten door de lucht en boordden zich net voor de voet van ‘de berg’ in de grond. Overal waar een bliksemschicht de bodem raakte, scheurde deze open. De kloof werd breder en breder tot plotsklaps de fundering van de berg het begaf. Met donderend geraas stortte het bouwsel in mekaar. De meeste van de stenen rolden in de kloof en vulden deze terug, sommige stenen rolden tot in de woeste bende aan de voet van de berg en verpletterden alles wat ze op hun weg vonden. Toen het terug stil werd op de vlakte krabbelde de als haan verkleedde idioot recht. Hij was 1 van de weinige overlevenden die nog op de plaats des onheils stonden. Al wie nog kon was gevlucht. Enkel aan de ruines van wat eens de berg was geweest, stond een jonge blonde kerel wezenloos met een kinderachtige grijns op z’n gezicht voor zich uit te staren. De haan stapte op hem toe en stelde zich voor, Ik ben de Belgische haan, zei hij. De jonge man bekeek hem eens van kop tot teen en sprak toen, iek ben phillipe en mijn broer eef een boek geskreef over ondjes. De haan, totaal overdonderd, wilde z’n heldenmoed dadelijk verzilverd zien. Hij had gezien dat boven op de ruines van wat eens de berg was, het bord met de beeltenis van de Vlaamse leeuw, wellis waar een beetje scheefgezakt, nog steeds overeind stond. Als ik dat ding tegen de grond kan schoppen ben ik de overwinnaar dacht hij. Hij kroop omhoog, naar het topje van de ruine. Toen hij dichter genaderd was bleef hij plotseling als aan de grond genageld staan. Aan de achterzijde van de ruine was het landschap op onverklaarbare wijze, omgetoverd tot een lieflijk tafereel van bossen en heide en aan de einder kon hij het water van een zee zien blinken in het zonlicht. Op het bord, onder de Vlaamse leeuw had iemand de volgende tekst aangebracht, "Welkom in de republiek Vlaanderen". De haan trok het wanstaltige rode pak van z’n lijf en vluchtte in zuidelijke richting. Hij liep zo snel z’n voeten hem dragen konden en ………… niemand heeft hem ooit terug gezien. __________________ Regenbuien schrobben straten, spoelen land en steden nat. 't Vuil en stof der democraten heeft zijn laatste kans gehad. Tot de misten weer verdwijnen, uit het Dietse vergezicht. Tot de zon ook hier zal schijnen, en ons land weer straalt in 't licht.