Intercreatie of integratie?; een betoog door Ugur Pekdemir

[ugur.pekdemir]

[SIZE=3]Intercreatie beter dan snelle integratie[/SIZE]

[SIZE=3]Op dinsdag 7 maart a.s. vinden de gemeenteraadsverkiezingen plaats. Ondanks verwoede pogingen van de politiek wil, althans in de hoofden van velen, het nog niet vlotten met de integratie in Nederland. Op één punt is zeker succes geboekt: de deelname van Nieuwe Nederlanders aan politiek en bestuur. Steeds meer allochtonen gaan naar de stembus of zijn zelf verkiesbaar. Ze willen een bijdrage leveren aan de Nederlandse samenleving. Laten we ze een steuntje in de rug geven door op hén te stemmen.[/SIZE]

[SIZE=3]De Nederlandse samenleving is wakker geschud. De aanslagen in New York en Washington op 11 september 2001, de politieke moord op Pim Fortuyn op 6 mei 2002. Wanneer we terugkijken op de laatste jaren dan zien we dat deze mondiale gebeurtenissen en maatschappelijke problemen geleid hebben tot een nieuwe trend. Iedereen heeft ‘ineens’ een uitgesproken mening over de multiculturele samenleving of over de integratie in de Nederlandse maatschappij.[/SIZE]

[SIZE=3]Ook de politiek gaat mee in deze trend. Nota’s over het integratiebeleid volgen elkaar in rap tempo op. De inkt van de ene nota is nog niet droog, als de volgende nota al weer gepresenteerd wordt. De beleidsmakers lijken op de afnemende effectiviteit van het beleid te reageren door nog meer papieren beleid te maken. Achter een beleidsnota schuilt vaak een grootschalig onderzoek. Veel tijd en energie wordt gebruikt om te zoeken naar een oplossing voor wat al snel als “het integratieprobleem” wordt omschreven. En ondanks de vele onderzoeken, ondanks het beleid dat door de diverse ministeries aangedragen wordt, is er nog altijd geen sprake van een succesvolle integratie.[/SIZE]

[SIZE=3]We kunnen ons natuurlijk afvragen of we niet veel te veel verwachten van het integratiebeleid zoals dat nu voorgesteld en uitgevoerd wordt. Integratie heeft tijd nodig. Veel meer tijd dan we het nu willen geven. We willen in een veel te korte periode veel te veel bereiken. Maar het gras groeit echt niet harder als we er aan trekken.[/SIZE]

[SIZE=3]Uit onderzoek is gebleken dat de nieuwkomers zo’n drie generaties nodig hebben om zich ‘volledig thuis te voelen’. Dat gold ook voor twee succesvolle groepen in het verleden: de Vlamingen die rond 1600 kwamen, en de Hugenoten aan het eind van de zeventiende eeuw. In het licht van de historische ervaringen moet worden vastgesteld dat we qua tijdspanne nu pas halfweg zijn. Als we een generatie berekenen op dertig jaar, zouden we pas na bijna honderd jaar van volledige integratie kunnen spreken. De eerste generatie Turkse gastarbeiders is eind jaren zestig in Nederland komen wonen, nog geen vijftig jaar geleden.[/SIZE]

[SIZE=3]Integratie is dus iets waar we de tijd voor moeten nemen. We willen te snel resultaten bereiken. Ondertussen zijn de verwachtingen zo hooggespannen dat de term integratie besmet is geraakt. Is integreren hetzelfde als aanpassen aan Nederlandse normen en waarden? Wat als deze botsen met de eigen culturele waarden? We zouden beter door een andere bril naar het verschijnsel van integratie kijken. In navolging van het Tweede-Kamerlid Fadime Örgü kunnen we beter spreken over intercreatie.[/SIZE]

[SIZE=3]Bij intercreatie is er sprake van een leven in twee gebondenheden. We nemen alleen positieve elementen van een cultuur over en bewandelen voor de rest een tussenweg. We spreken van inter-creatie omdat als het ware een eigen cultuur gecreëerd wordt door het samenvoegen van elementen uit de oude en de nieuwe cultuur. Zo krijgen we de kans om mét in plaats van naast elkaar te leven, elkaar te respecteren en te waarderen. Kiezen voor intercreatie boven integratie betekent kiezen voor de mogelijkheid om de eigen cultuur en eigen normen en waarden te behouden. Er is ook plaats voor eventuele culturele verschillen. In ieder geval kan de eigen identiteit bewaard blijven. Hierdoor zal intercreatie eerder tot succes leiden dan integratie.[/SIZE]

[SIZE=3]Met intercreatie tonen we betrokkenheid, nemen we een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor het bouwen aan de toekomst. Intercreatie moeten we wegzetten op alle terreinen: sociaal, cultureel en politiek. Daarbij is deelname aan politiek en bestuur de hoogste vorm van intercreatie. Die deelname moeten we niet direct vertalen naar een partij voor allochtonen. Eén partij voor allochtonen suggereert dat allochtonen een homogene groep zijn. Zoals met alle andere bevolkingsgroepen is dat ook bij hen niet het geval. Gelukkig vinden we veel Nieuwe Nederlanders terug in de gevestigde partijen. Samen met de autochtone partijleden kunnen zij werken aan een nieuwe politieke cultuur.[/SIZE]
[SIZE=3]In de Nederlandse politiek bespeuren we al meer en meer potentie aan intercreatie. Sinds de invoering van het kiesrecht voor inwoners met een niet-Nederlandse nationaliteit in 1986, nu precies twintig jaar geleden, is het aandeel van Turkse Nederlanders in politiek en bestuur verder toegenomen. Momenteel zijn vijf Turkse Nederlanders lid van de Tweede Kamer. Ook op lokaal niveau zien we een groei van Turkse raadsleden. Na de verkiezingen in 1994 werden 32 Turkse Nederlanders lid van de gemeenteraad, in 1998 waren dit er 74 en in 2002 al 113. Op de kandidatenlijsten voor de komende gemeenteraadsverkiezingen staan al meer dan tweehonderd kandidaten van Turkse afkomst. We moeten deze ontwikkelingen wel willen zien.[/SIZE]

[SIZE=3]We zien dus dat Turkse Nederlanders meer en meer gebruik maken van het passieve kiesrecht, het recht om verkozen te worden in de Tweede Kamer of de gemeenteraad. Dat is natuurlijk één manier om invloed op politiek en bestuur uit te oefenen. Een andere manier is het actieve kiesrecht, het recht om te kiezen. Ook daar zien we een groei: steeds meer allochtone kiezers weten de weg naar de stembus te vinden. Voor de komende gemeenteraadsverkiezingen heeft bureau Motivaction onderzoek gedaan. Uit het rapport ‘Opkomstgedrag en opkomstmotieven van Nieuwe Nederlanders’ blijkt dat meer dan de helft van de Turkse kiezers gaat stemmen. Belangrijk is ook om te lezen dat de allochtone kiezer niet naar de stembus gaat uit protest, maar dat zij een stem laten horen omdat ze vertrouwen hebben in de instituties en de politiek.[/SIZE]

[SIZE=3]Ze willen invloed uitoefenen, een bijdrage leveren aan de Nederlandse maatschappij. Niet langer toeschouwer zijn, maar een speler in het veld. Het gaat de goede kant op, maar het kan nog beter. Laten we daarom met z’n allen een stem uitbrengen op een Nieuwe Nederlander![/SIZE]

[SIZE=3]drs. Ugur Pekdemir [/SIZE]
[SIZE=3]voorzitter TANNET[/SIZE]