Nieuwe partij BLANCO

[Mustapha]

Wij hebben vernomen dat het tijdschrift Samenleving en politiek op zoek is naar jonge durvers met een scherpe pen. En dat het van hen een niet-wetenschappelijk en vurig betoog verlangt. Een kritische, messcherpe aanklacht, een verontwaardigde kijk op een boeiend thema.
Maar in hoeverre lijdt de inhoud van een essay niet onder de scherpheid van de pen waarmee het geschreven is? Wanneer de vurigheid van het betoog zo fel is dat het elk ander motief van de tekst verdringt en zichzelf tot reden van schrijven maakt, in welke mate is er dan nog sprake van een zinvolle uiteenzetting en niet van een lekker pittig essay dat barst van de sensatie?

Wij zijn inderdaad verontwaardigd. Verontwaardigd over een samenleving die zodanig doordrongen is van sensatiezucht dat ook de zogenaamde intellectuele bladen, die pretenderen van een zeker niveau te zijn, zich tot slaven van diezelfde zucht maken door jongeren met een geldbeloning te verleiden om een of ander sensationeel geschrijf uit hun vingers te persen. Het misnoegen over een bepaald thema zou een bron moeten zijn waaruit men de motivatie kan putten om de handen in elkaar te slaan en effectieve veranderingen te realiseren, niet een reden om eens naar hartelust kritiek te spuien en er eventueel nog 625 euro voor te krijgen ook. Problemen oplossen vergt immers veel meer dan ze simpelweg aan te kaarten en te bekritiseren. Wanneer wij een essay schrijven is het dan ook met de bedoeling de lezer aan te zetten tot constructief nadenken over de problematiek die we willen belichten, en hem of haar misschien zelfs te engageren om in het dagelijkse leven deze problematiek aan te vechten. Want de problematiek waar we het over hebben is weldegelijk door elk van ons, leden van dezelfde gemeenschap, aanvechtbaar. Wij zijn namelijk van mening dat de problemen waar onze samenleving mee te kampen heeft hun oorsprong hebben in de mentaliteit van de leden ervan. De meeste mensen zijn enkel met zichzelf bezig zonder zich iets aan te trekken van de anderen, en dat is natuurlijk nefast binnen elke sociale structuur. Maar velen zijn zich zelfs niet bewust van het destructieve karakter van dit gedrag omdat het egocentrisch denken overal wordt geaccepteerd en aangemoedigd. Met één blik op de doorsnee reclamespot wordt meteen duidelijk welke teloorgang deze tendens met zich meebrengt.
Maar hoe kan een samenleving het zo ver laten komen, dat het de oorzaken van zijn eigen ondergang bewerkstelligt? Om die vraag te beantwoorden moeten we ons eerst afvragen wat de elementaire bouwsteen van een samenleving is, en welk gedrag het vertoont.

De mens wordt geboren als een wezen met tal van emoties die geen enkele samenhang kennen. In de eerste levensjaren bepalen primaire driften het gedrag en ziet een kind zichzelf als het centrum van de wereld. In deze periode van zijn leven streeft de mens uitsluitend naar welbehagen. Hiermee bedoelen we het ervaren van genot als gevolg van zintuiglijke prikkels, zoals het voelen van warmte of het proeven van voedsel. Het ervaren van genot heeft een positieve werking op de mens zolang het niet ten koste gaat van zijn lichamelijke of geestelijke gezondheid. Ook in zijn latere leven zal hij naar welbehagen blijven streven in de vorm van seks of drugs of andere kicks van allerhande schadelijke en onschadelijke vormen.
Maar na zijn eerste levensjaren wordt het kind geconfronteerd met de buitenwereld. Het komt in contact met andere kinderen en het leert dat het niet altijd zijn eigen willetje kan doordrijven. De mens komt hier in een tweede fase van zijn ontwikkeling: hij ondervindt dat hij met zijn medemens moet onderhandelen en compromissen moet sluiten om zijn verlangens te bevredigen. Steeds duidelijker merkt hij dat hij andere mensen nodig heeft om zich goed te voelen. Steeds meer gaat hij zijn leven inrichten in functie van zijn medemens, die de sleutel tot zijn geluk blijkt te zijn.
In de laatste fase van ontwikkeling tot volwassenheid maakt de mens, geëvolueerd van egocentrisch tot sociaal wezen, zich principes eigen die verder reiken dan zijn onmiddellijke eigenbelangen, die een uiting zijn van waar hij als lid van de samenleving voor staat en in gelooft. Ze zijn de grondvesten van zijn streven naar een gelukkig leven, de spelregels waar hij zich aan houdt bij het bewandelen van zijn weg. Ze zijn de zingeving van zijn bestaan. De mens die een dergelijke innerlijke standvastigheid bereikt kan zich volkomen tevreden voelen met zichzelf omdat de waarden waaraan hij zich hecht een bron van geluk zijn die in zijn binnenste ontspringt. Leven met die vorm van innerlijk geluk noemen we welzijn. De principiële en sociale mens handelt in functie van het algemene belang, zelfs als dat ten koste komt van zijn welbehagen. Het volgen van zijn principes en het helpen van zijn medemens geeft hem een voldoening die minder tastbaar is maar die hij veel waardevoller vind dan het bevredigen van zijn persoonlijke driften. Hij beseft namelijk dat het welzijn van zijn medemens rechtstreeks het eigen welzijn bevorderd, en dat hij onlosmakelijk één is met zijn omgeving.
Een maatschappij met deze mens als bouwsteen is waarlijk een duurzame en harmonieuze samenleving die ongedwongen kan floreren. Als de leden van een maatschappij zich echter niet ontwikkelen tot sociale en principiële wezens maar daarentegen hoofdzakelijk bekommerd blijven om onmiddellijke individuele voldoening zoals het verwerven van macht, rijkdom of populariteit, dan ontstaan er fenomenen als competitie en concurrentie. De centrale waarden die een dergelijke maatschappij handhaaft zijn principes zoals ‘ieder voor zich’, ‘voor wat hoort wat’, ‘ik, en de rest mag stikken’. Door het scheppen van dat polemische klimaat ondermijnt de samenleving zichzelf, en kan men inderdaad moeilijk nog van samenleving spreken. De ‘alleenleving’ die er in de plaats komt weegt op de schouders van elk lid, omdat het indruist tegen de sociale aard van de mens
De voornaamste stimulans van dit destructieve individualisme is zoals voorheen reeds gezegd het bevredigen van persoonlijke driften. In onze samenleving komt dat meestal neer op het verwerven van geld. Want in een kapitalisme is geld gelijk aan macht, en met macht kan je alle driften onmiddellijk bevrediging, zo decadent en zo vaak je maar wil. De commerciële drijfveren primeren dan ook over de menselijke, met alle mogelijke gevolgen van dien. De media, die een zeer grote opvoedkundige verantwoordelijkheid hebben omdat ze het venster zijn waardoor het internationale publiek de wereld ziet, zijn ook aan de commerciële heerschappij onderhevig en werken deze zelfs mede in de hand. Hun voornaamste doelstelling is zo veel mogelijk winst maken door een zo groot mogelijk publiek aan te spreken. Sensationele verslaggeving en indrukwekkende beelden zijn hiervoor geschikt; smakelijk vertier is belangrijker dan correcte berichtgeving.
Inhoudelijke materie met opvoedkundige waarde verkoopt immers niet goed.
Niet in een maatschappij waarvan de meeste leden op zoek zijn naar driftbevrediging in plaats van zich te bekommeren over problematiek die anderen aanbelangt. Want natuurlijk zijn hun driften belangrijker dan al de rest, dat is altijd al zo geweest, al van toen ze klein waren. Niemand heeft hen immers ooit aangeleerd dat dat fout is. Integendeel! Vader en moeder en de leraarkrachten en de klasgenootjes en de televisiepresentatoren hebben het juist altijd aangemoedigd! Zij zijn immers ook zelf op hun beurt opgebracht met die mentaliteit en beïnvloed door dezelfde moraalarme media.
Welke kans op ontplooiing tot een sociaal en principieel wezen heeft de mens dan nog, wanneer overal om hem heen zijn medemens die ontplooiing ontmoedigt en zelfs bestrijdt? Het is een proces van moraalverwaarlozing dat zichzelf in stand houdt en moeilijk te doorbreken lijkt. Op die manier vreest de mens steeds meer zijn naasten omdat het concurrenten zijn en omdat er geen eenheidsgevoel is. Een samenleving begint hierdoor steeds meer op een jungle te lijken waar je elkaar moet bestrijden om te overleven, waar de angst en de achterdocht voor de andere primeert. Wat deze tendens op lange termijn met zich mee brengt is beangstigend. Want het is voor een charismatisch en kundig figuur niet moeilijk om in een dergelijke moraaldroogte de alom aanwezige angst en haat te bundelen en te richten op een onschuldige zondebok. En de geschiedenis heeft al aangetoond tot wat dat kan leiden…
Maar de doorsnee burger kan niet verantwoordelijk gesteld worden voor zijn destructief gedrag, simpelweg om de reden dat hij misleid is door allerhande waanbeelden waarmee hij dagelijks om de oren wordt geslagen.Enkel zij die werkelijk beseffen wat de consequenties van hun daden zijn en die de mogelijkheid hebben om ze te veranderen, enkel die mensen zijn waarlijk verantwoordelijk voor hun handelingen.
De kern van het probleem waar onze samenleving mee worstelt, is dat het destructieve gedachtegoed in stand wordt gehouden, niet alleen door de doorsnee burger, maar ook door die mensen die de meeste middelen hebben om het tegen te werken. Mensen die hun stempel kunnen drukken op de economie en de media, die hun verantwoordelijkheden misbruiken voor de accumulatie van macht en die heel goed weten welke desastreuze gevolgen hun daden hebben op mondiale schaal. Mensen die hun handen hebben in allerhande multinationals en regeringen, die het economische en politieke landschap bespelen in functie van hun persoonlijke belangen, die via de beeldbuis de geest van de burger vergiftigen met valse beloftes van geluk, vrijheid en eeuwige jeugd, met verleidelijk gepresenteerde producten ontworpen voor het aanwakkeren van steeds decadentere driften. ‘Decadent’ lijkt misschien zelfs iets te eufemistisch uitgedrukt wanneer je oog in oog komt te staan met een reclamespot waar een ijsje in de vorm van de 7 hoofdzonden verleidelijk gepresenteerd wordt en de slagzin: “geef toe aan je zonden!” door je huiskamer luidt.
En de mensen voelen zich vrij. Ze kunnen immers kopen wat ze willen kopen. Ze kunnen immers zijn wie ze willen zijn. Dat heeft de televisie hen verteld. De televisie is hen echter vergeten een zin voor verantwoordelijkheid aan te leren. Het vrijheidsgevoel zonder verantwoordelijkheid is een gevaarlijk gegeven dat kan leiden tot verschillende waanideeën, zoals het idee dat de liberalisering van de economie een goede zaak is voor de consument. Het privatiseren van overheidsbedrijven lijkt hierbij aantrekkelijk, omdat het de concurrentiedrift aanwakkert waardoor de prijzen zakken, de luxe stijgt en de keuzevrijheid van de consument toeneemt waardoor zijn oppervlakkige eigenbelangen gemakkelijker bevredigd kunnen worden. Totdat duidelijk wordt dat hierdoor steeds meer organen in de handen van onscrupuleuze multinationals vallen, dat het winstbejag de hoofdzakelijke drijfveer wordt, en dat de belangen van het volk, zoals het recht op algemene diensten, ondergeschikt worden aan kapitalistische motieven en afhankelijk worden van economische grillen. Dan wordt pas echt duidelijk welke catastrofale gevolgen het vrijheidsideaal van de asociale en moraalarme mens kan hebben.
Privatisering kan echter wel positieve gevolgen hebben wanneer het op een sociale manier gebeurd waarbij de mens niet op tweede plaats komt te staan. Maar om die richtlijn te garanderen zijn er wetten nodig die het afdwingen, omdat menselijkheid bij een kapitalistisch privaat bedrijf meestal afwezig is.
De eigenlijke vraag die gesteld moet worden is of de misleide burger, bij wie deze inzichten ontbreken, tevreden is met zijn egocentrische levenswijze. Als je de angst en de haat, de onverdraagzaamheid en de eenzaamheid in onze samenleving aanschouwd lijkt dat alles behalve waar te zijn. De mens is en blijft tenslotte een sociaal wezen dat zichzelf aan zijn medemens spiegelt. Als hij bijgevolg zijn omgeving schaadt, schaadt hij zichzelf. En hij zal de gevolgen van zijn schadelijke en inconsequente gedrag altijd op zijn emotionele en geestelijke welzijn voelen wegen, of hij zich nu bewust is van het oorzakelijke verband of niet. Want hij kan zijn sociale natuur niet van zich afzetten. Het wantrouwen en de angst voor zijn naasten maken hem eenzaam. De dingen waar hij zo sterk in heeft leren geloven, de concurrentiedrang en de driftbevrediging, worden uiteindelijk peilers waarop hij zijn eigen ondergang bouwt.
Dat fatalisme heeft niet enkel het individu in zijn greep; het bepaald ook de gedragingen van volkeren, landen en naties. Dat zijn immers grootheden die bestaan uit dezelfde asociaal en egocentrisch denkende mensen, en ze bestrijden elkaar dan ook om dezelfde redenen als individuen elkaar bestrijden. De machtige, kapitaalkrachtige landen deinzen niet terug andere volkeren te onderdrukken en uit te buiten. De buit die door een dergelijk imperialisme bemachtigd wordt is voor de consument in het rijke westen een dagelijkse vanzelfsprekendheid. We denken hierbij dan vooral aan de benzine die dagelijks massaal verbruikt wordt en die verkregen is door het onderdrukken en het bombarderen van landen rijk aan oliebronnen. We denken hierbij ook aan de producten die in westerse supermarkten en kledingszaken zonder enige scrupules aan de verwende en decadente bevolking worden aangeboden. Producten vervaardigd in erbarmelijke omstandigheden, tegen te lage lonen en vaak door kinderen, in arme landen waar geen sociale rechten afdwingbaar zijn. Met verleidelijke reclamespotjes en zwoele affiches wordt de bevolking gemanipuleerd en het bloed dat aan hun handen hangt verdoezeld.
Zo wordt het duidelijk dat de westerse samenleving niet een menselijke samenleving is, maar wel in een mooi verpakte imperialistische terreurmaatschappij waarin de menselijke waarden enkel worden aangehaald om de onwetende bevolking met een vals gevoel van positivisme te sussen zodat het de oorzaken van de onrechtvaardigheid in de wereld zeker niet bij zichzelf zoekt. Zo wordt het de zeldzame morele en sociale mens ook duidelijk dat deze samenleving een verwerpelijke machine is die hypocrieten kweekt. Dat het een schoolsysteem hanteert dat zich enkel bekommert om het aanleren van kennis en empirisch denken, terwijl het de menselijkheid en het sociale denken, de leerstof die écht belangrijk is, verwaarloost. Dat het zijn bevolking mentaal en emotioneel doet aftakelen door de angst en de minachting voor elkaar te stimuleren. Dat het een mentaliteit in de hand werkt waarbij een geniale chemicus die moordwapens ontwerpt meer aanzien krijgt dan een vuilnisman die de straten schoon houdt. Zo wordt het ons ook duidelijk dat de onverschillige mens een virus is dat alles wat enigszins waarde heeft langzaam infecteert, en dat hij in zijn waanzinnige drift tot bevrediging uiteindelijk zijn verziekte leefomgeving zal vernietigen en zo zijn eigen ondergang verzekerd.

Een fundamentele mentaliteitswijziging lijkt onze enige redding. Als mensen elkaar niet met vooroordelen benaderen, maar openstaan voor elkaars meningen en elkaars noden respecteren, dan hebben wederzijdse minachting en angst geen weinig kans te ontstaan. En als de mens zich met zijn soortgenoot vereenzelvigd en hem niet langer als concurrent beschouwd, als hij beseft dat zijn geluk niet los te koppelen valt van het geluk van zijn naasten, als hij zijn persoonlijke belangen gelijkstelt aan de belangen van zijn medemens, en als hij merkt dan zijn medemens hetzelfde doet voor hem, dan ontstaat er een gevoel van broederschap, een gevoel van eenheid. Dan begint er zich een sociale structuur te vormen die de naam ‘gemeenschap’ waardig is, omdat de gemeenschappelijkheid tussen de individuen dan erkent en nageleefd wordt. Die gemeenschap is dan de vruchtbare bodem waarop menslievendheid kan groeien. Die gemeenschap is dan ook de drijfveer om je medemens te helpen en om als individu te ijveren voor het algemene belang. Want de problemen van het individu gaan de gehele gemeenschap aan, en de problemen van de gemeenschap hebben hun weerslag op elk van zijn leden. Een dergelijke gemeenschap vormt dan ook de stevige grondvest die zo stabiel is dat je er alles op kan bouwen. Het is het fundament van elke duurzame en harmonieuze samenleving. Het is het doel dat wij voor ogen hebben bij het schrijven van deze tekst en bij het confronteren van de mens met zijn eigen gedrag.
Maar wij pretenderen niet de waarheid in pacht te hebben. Ook niet willen we de indruk wekken dat we met dit essay zo eventjes iedereen gaan vertellen hoe het moet. Wel proberen we via deze weg een signaal te geven aan de lezer in de hoop dat het hem doet nadenken over deze problematiek en hem misschien kan overtuigen dat we op een andere en betere manier kunnen samenleven. We zijn er ons van bewust dat de kans klein is dat dit essay door de jury gekozen wordt. We hebben uiteindelijk op heel confronterende wijze de menselijke samenleving in vraag gesteld, alsook de motieven van het tijdschrift dat met dit initiatief naar voren is gekomen. De leden van de jury die deze tekst zal beoordelen verdragen de kritiek die we ook op hen geuit hebben misschien niet en willen mogelijk ons betoog als geheel verwerpen omdat de inhoud ervan hen voor het hoofd stoot. De mens, zoals eerder gezegd, wantrouwt zijn medemens en beschouwt hem als concurrent. In een dergelijk polemische sfeer betekent het aanvaarden van kritiek onmiddellijk een uiting van zwakte omdat je dan toegeeft dat je concurrent je iets kan bijbrengen en dat hij je dus ergens een stapje voor is. Zelfs wanneer die kritiek opbouwend is en met de beste bedoelingen gegeven wordt leeft die gedachte nog altijd.
Onze bedoeling is echter niet zomaar over alles kritiek te spuien en naar hartelust de mensen te beschieten met salvo’s van beschuldigingen. Wij willen juist met een positieve en hoopgevende boodschap naar voren komen om de mensen te motiveren samen waardevolle dingen op te bouwen. Dit lijkt misschien contradictoir als je de hoogmoedige en beschuldigende toon van al het voorgaande in acht neemt. Het sensationele karakter dat aan deze tekst werd gegeven is echter een noodzakelijk compromis geweest, gesloten door een schrijver die zich genoodzaakt zag zijn pen aan te scherpen om de vurigheid van zijn aanklacht aan te wakkeren en zijn inhoudelijk betoog van een aantrekkelijke verpakking te voorzien, in de hoop het grote leespubliek te bereiken. Dat compromis heeft hij kunnen sluiten omdat hij in zijn hart de hoop koesteren de mensen bewust te maken van al deze problematiek en om op die manier iets in beweging te kunnen brengen. Want uiteindelijk ligt alles in handen van de lezer, die voor zichzelf bepaald of hij zich tegen deze problematiek wil verzetten of niet, en hoe hij dat wil doen.
U bent het, beste lezer, die bepaalt welke overtuigingen u zich eigen maakt en in hoeverre u zich schuldig acht aan de gevolgen van u handelen. U beslist zelf wat goed voor u is, wat uw welzijn bevordert en wat u gelukkig maakt, en dat kunnen de politici of de televisie of deze tekst u niet vertellen. Als we dat allemaal op een eerlijke manier voor onszelf kunnen doen dan vinden we vast een hoop gemeenschappelijkheden die ons binden. En dan kunnen we vast een manier vinden om de handen in elkaar te slaan en samen aan ons geluk te bouwen.

Blanco.



ERGENS BOVEN TUSSEN VOEGEN:

(Het kind beschouwt zichzelf als volmaakt en wenst dit beeld van zichzelf te behouden. Als je volmaakt bent zijn je overlevingskansen immers groter. Het is niets anders dan een oerinstinct. Een goede opvoeding zou dit moeten afleren, omdat niemand perfect is, en deze gedachte staat enkel in de weg om van de andere te leren en in het verlengde om al wat niet perfect is op andere te steken. Een volwassene zou als reflex moeten hebben, bij elke probleem dat zich voordoet eerst de fout bij zichzelf te zoeken, wat in deze samenleving juist het omgekeerde is)\

wetten worden gevolgd uit angst voor sancties, terwijl goede wetten eigen zouden gemaakt moeten worden; je rijdt niet door het rood niet omdat je een boete krijgt maar omdat je rekening houdt met anderen. dat is afwezig in onze samenleving. De 'moraliteit' gaat zo ver als de gedragscodes in het wetboek.
bv belastingen worden betaald niet om gemeenschap te steunen maar onder dwang, belastingen zouden met plezier betaald moeten worden.

Iets over corruptie van politici en onmacht van oprechte politici.

Ofwel moet er een mondiale politiek gevoerd worden die dergelijke gruwelijkheden onmogelijk maakt wat er niet is, ofwel kan elke mens voor zichzelf uitmaken in hoeverre hij deze multinationals steunt.
Je doet met dit essay wat je wilt, je mentaliteit verbeteren tegenover de andere of minder consumeren van multinationals die het enkel gemunt heb ben. Je smijt het weg of je denkt erover na.

YdB

[§tijn]

Zeer interessant allemaal,
maar wat heeft dat nu te maken met die nieuwe partij 'blanco'....?

[Spelev]

Een aanzetting om blanco te stemmen?

[Dies]

Zelfgeschreven tekst Mustapha? En met welk doel hier neergezet?
Er staat een hele hoop zever in, maar voel er momenteel weinig voor om er dieper op in te gaan, als je hem zelf geschreven heb wens ik dat eventueel wel te doen.

[Mustapha]

U hoort nog van BLANCO

[Bobke]

Oorspronkelijk geplaatst door Mustapha

U hoort nog van BLANCO

Ah, de nieuwe politieke partij van de AEL.
Benieuwt of ze meer stemmen halen dan met de LSP

[ancapa]

Ael 0,27 %
Blanco 0,13 %

[Pelgrim]

Benieuwt of ze meer stemmen halen dan met de LSP

Pvda zult ge bedoelen.

[Antoon]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

Pvda zult ge bedoelen.

een pot nat

[§tijn]

je vergeet nog de

*KP (kommunistische Partij)
*SAP (Socialistische Arbeiderspartij)
en dan nog eens de LSP en de PvdA,
tip: zou samenwerken niet beter zijn dan deze totale splitising...

[Mustapha]

Het doet toch enorm pijn als je tekst leest en niet weet hoe te repliceren

Men kiest weer de makkelijkste weg nl. over iets beginnen lullen dat totaal niet relevant is.

[Spelev]

Oorspronkelijk geplaatst door SH85

je vergeet nog de

*KP (kommunistische Partij)
*SAP (Socialistische Arbeiderspartij)
en dan nog eens de LSP en de PvdA,
tip: zou samenwerken niet beter zijn dan deze totale splitising...

Daar preek ik al jaren voor ik heb trouwens nog steeds gesprekken met SAP, KP en PVDA over een vereniging (LSP heeft afgehaakt maar zou wel lid willen worden van één grote marxistische partij(PVDA doet voor hun niet toe aan de eisen)). Een mooi voorbeeld hiervan is LEEF! en RESIST (Resist de volgende keer met andere mensen maar het gedacht was mooi).

[§tijn]

Ik vind het toch vreemd dat ze niet willen samenwerken, ze hebben toch allemaal dezelfde standpunten, grotendeels...
Maar ja, misschien vrezen sommige mensen dat ze hun verkiesbare plaats verliezen.

[Spelev]

Oorspronkelijk geplaatst door SH85

Ik vind het toch vreemd dat ze niet willen samenwerken, ze hebben toch allemaal dezelfde standpunten, grotendeels...
Maar ja, misschien vrezen sommige mensen dat ze hun verkiesbare plaats verliezen.

Daar zit je nogal fout. Vergelijk het Trotsysme (LSP en ook wat SAP) met het Stalinisme (zogezegt PvdA en ook wel een beetje KP). Dan zie je 1001 verschillen.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Mustapha

Het misnoegen over een bepaald thema zou een bron moeten zijn waaruit men de motivatie kan putten om de handen in elkaar te slaan en effectieve veranderingen te realiseren, niet een reden om eens naar hartelust kritiek te spuien en er eventueel nog 625 euro voor te krijgen ook.

650Euro
Alleszins beter dan de symbolische stamp in uw kloten die je er hier op dit forum vaak voor ontvangt.
Geef me maar dat adres, kom.

[Mustapha]

Wij hebben vernomen dat het tijdschrift Samenleving en politiek op zoek is naar jonge durvers met een scherpe pen

En daar hing een prijskaartje aan vast va 650€