VVSG : Tien jaar leefloonwet: er is werk aan de winkel

[Politics.be]

De OCMW’s passen de leefloonwet nu 10 jaar toe. Deze wet gaf de OCMW’s een aantal troeven maar de uitdagingen blijven legio. Grootste uitdaging is het omgaan met cliënten die niet meer aan de slag kunnen. Ook het activeringsbeleid van de OCMW’s moet nog versterkt worden, de bedragen moeten omhoog tot een menswaardig niveau, en de wet moet samenwoonst aanmoedigen als buffer tegen armoede. In 2012 kregen maandelijks gemiddeld ongeveer 105.000 mensen in België het recht op maatschappelijke integratie, voor 95.000 onder hen in de vorm van een leefloon (bron POD MI tot april 2012). Op 13 december vindt in Brussel een colloquium plaats over 10 jaar leefloonwet.

Grootste uitdaging: zinvol omgaan met de meest kwetsbaren
Werk blijft de belangrijkste hefboom tegen armoede. De OCMW’s hebben al heel wat mensen aan een job geholpen. Deze tewerkstellingsrol als onderdeel van een integrale hulpverlening moet in de toekomst nog versterkt worden. Toch zien de OCMW’s meer en meer mensen met zware problematieken en achterstelling die ondanks uitgebreide inspanningen niet meer volwaardig aan de slag kunnen. De OCMW’s willen deze mensen een zinvolle tijdsbesteding (vrijwilligerswerk, brede arbeidszorginitiatieven,…) bezorgen die zowel voor de cliënt als voor de samenleving waardevol is. De federale overheid (en de leefloonwet) ondersteunt de OCMW’s niet op dit vlak. Op dit moment zijn OCMW’s voor deze ‘sociale activering’ aangewezen op toevallige en beperkte projectsubsidies die ze bij elkaar schooien, op eigen gemeentelijke middelen of op de medewerking van partners. De federale overheid dient te voorzien in een redelijke personeelsondersteuning van de OCMW’s zodat sociale activering overal mogelijk wordt.

Samenwoonst bevorderen als buffer tegen armoede
De leefloonwet moedigt apart wonen aan in plaats van samenwonen. Nochtans is het maatschappelijk veel interessanter om samenwonen te bevorderen, al is het maar omdat samenwonen de kans op armoede vermindert. De onderlinge verhoudingen uit de wet zitten goed scheef: zo stelt de wet enerzijds een volwassene gelijk met een kind, maar verder maakt het niet uit of men nu één kind of meer kinderen heeft. Het ontmoedigen van samenwoning ondergraaft de familiale en spontane solidariteit en duwt mensen vaak in een richting die maatschappelijk niet gewenst is: zwartwerk, huisvesting op postbusadressen, fictieve alleenwoonst, …

Leefloonbedragen te laag
De leefloonbedragen zijn te laag om menswaardig te kunnen leven. Ze zitten ver onder de Europese armoedegrens (EAG) en volstaan niet om in basisbehoeften te voorzien Zo krijgt een alleenstaande nu een leefloon van 801,34 euro, d.i. 200 euro onder de EAG van 1.000 euro. Wie samenwoont, krijgt voortaan 534,22 euro, ook meer dan 200 euro onder de EAG. Helemaal belabberd is de situatie voor een koppel met twee kinderen: zij krijgen een leefloon van 1.068,45 euro, terwijl dit minstens 2.101 euro per maand zou moeten zijn, of ruim 1.000 euro te weinig.. Ook met de beperkte verhoging van vandaag zullen mensen met een leefloon nog al te vaak schulden moeten maken alleen maar om te overleven. De federale overheid moet de uitkeringen verhogen tot de EAG, weliswaar met voldoende spanning met loon uit arbeid.

VVSG-perszaken: Jan Van Alsenoy,

Bron: politics.be

[eno2]

Het leefloon naar de EAG brengen zou een revolutie zijn. Dat zou betekenen dat dop en minimumloon moet opgetrokken worden. Voor wat de dop betreft, is de tendens omgekeerd.