Minder blauw, meer veiligheid

[Pavolini]

Er zijn geen woorden die meer gebruikt en misbruikt worden dan vrijheid en veiligheid. Beide lijken dikwijls tegenstrijdig en toch zullen we hier proberen aan te tonen dat dat niet zo hoeft te zijn. Zoals u van ons kunt verwachten, zullen we ook hier pleiten voor een “derde weg”. De alternatieven van linkse en rechtse systeempolitici zijn immers gevaarlijk en schadelijk. Enkele recente ontwikkelingen geven stof tot nadenken.

Vrijheid

De afbeelding van eergisteren heeft u misschien verbaasd? Welnu, de Orde van Vlaamse Balies wou zo de “rechten van de arrestant” in de verf zetten, want zegt haar voorzitter Jo Stevens: “Er worden elkaar jaar steeds meer mensen aangehouden. We hebben er inderdaad een deel Oost-Europese criminaliteit bij gekregen die we vroeger amper kenden. Maar ook tegen Belgen worden er steeds meer oneigenlijke argumenten gebruikt” (De Morgen, 29/01). Vrijheidsberoving is een ingrijpende daad, waarmee steeds minder omzichtig wordt omgesprongen.

Vroeger besefte links dat veiligheid weldegelijk een “sociaal” thema was. Toen was het echter nog aanzienlijk veiliger op straat of in huis en veiligheid kon veeleer sociaal-economisch worden geïnterpreteerd in de zin van bestaanszekerheid en werkzekerheid. Het kan verkeren. Niet alleen veiligheid, maar ook links heeft een heel andere invulling gekregen. Kaviaarlinks verdedigt nu het “recht op privacy van criminelen” bij monde van advocaat Sven Mary (De Morgen, 18/01). Andere kiezers, andere zeden blijkbaar. Burgers of slachtoffers mogen volgens die laatste in géén geval het recht in eigen handen nemen of optreden als de politie in gebreke blijft. Bedoelt hij dan de uitbreiding van het recht op zelfverdediging? Welnee, het gaat om betrapte misdadigers die op YouTube worden geplaatst. Kortom, misdadigers die (terecht) aan de moderne schandpaal worden genageld. Dat die misdadigers daardoor zelfs vrijgesproken kunnen worden, lijkt ons overigens maar een lichte prijs voor die schending van hun privacy. Eigenrichting is volgens meester Mary “niet verenigbaar met onze moderne rechtsstaat, waarin de opsporing, het onderzoek, de vervolging en de berechting bij misdrijven het prerogatief zijn van de overheid, aangezien alleen zij het geweldmonopolie heeft” (De Morgen, 18/01). Over schending van de privacy door de overheid lezen we weinig, over schending van de privacy door de burger des te meer. Of toch: “In deze tijden van gecultiveerd onveiligheidsgevoel wordt meer dan ooit gerommeld aan de fundamenten van onze democratische rechtsstaat. Er gaan publiekelijk stemmen op om rechten en vrijheden in te leveren in ruil voor een veiligere samenleving, ter garantie van het onbestaande recht op veiligheid” (Ibidem). Kaviaarlinks verlangt blijkbaar naar vrijheid zonder veiligheid. In dat geval zal er alleen veiligheid zijn voor degene die het zich kan veroorloven.

Toch brengt hij terecht een “gecultiveerd onveiligheidsgevoel” ter sprake. We willen niet geringschattend doen over de zogenaamde “kleine” criminaliteit, die criminaliteit waarbij tegenwoordig oorlogswapens worden gebruikt. We hebben het wel over het internationale terrorisme dat overal als alibi wordt gebruikt en misbruikt om “antiterrorismewetten” af te dwingen. Rechtse systeempartijen verwijten wij de gedweeheid en de lichtzinnigheid waarmee ze dikwijls meewerken aan de totstandkoming van zulke verregaande wetten. Dat alles is begonnen in de VSA na 11 september met de Patriot Act. Het “gecultiveerde onveiligheidsgevoel” zet de goedgelovige burger ertoe aan zijn vrijheid op te offeren vanuit een misplaatst patriottisme. In werkelijkheid wordt het patriottisme niet gebruikt voor de bestrijding van het internationale terrorisme, maar misbruikt voor de totstandkoming van een internationale politiestaat. In die internationale politiestaat zouden de VSA dan de enige politieman zijn, niet meer gebonden door het volkenrecht. Zo staat het in het neoconservatieve Project for the New American Century. Echt patriottisme daarentegen zou een einde moeten maken aan het wereldwijde interventionisme en het imperialisme van de VSA. De VSA zijn zélf verantwoordelijk voor de vijanden die ze over de hele wereld maken. Europa deelt in de klappen, omdat het al meer dan 60 jaar een vazal van de VSA is.

Veiligheid

Vorige week werd oud-politiecommissaris Bart Debie in beroep veroordeeld wegens onder meer mishandeling van arrestanten, vervalsing van pv’s en verduistering van bewijsmateriaal. Het Vlaams Belang foeterde na de uitspraak dat er sprake zou zijn van een “politieke afrekening”. Wij gaan ons niet over de grond van de zaak uitspreken en hopen dat een onafhankelijke rechtbank dat al heeft gedaan. Dat de moordenaar van Guido Demoor er voor diezelfde rechtbank zo gemakkelijk afgekomen is, is schandalig maar naast de kwestie. Het is geen argument om zomaar de klachten tegen Debie af te doen als “gespierd politieoptreden”. Brengt het VB met dat “argument” bijvoorbeeld ook niet zijn eigen militanten in gevaar? Of zelfs zijn eigen parlementairen, het “gespierde politieoptreden” van 11 september vorig jaar indachtig? Waar is de grens tussen gespierd en willekeurig politieoptreden? “Gespierd politieoptreden” is niet ons soort veiligheid.

Evenmin ons soort veiligheid is wat het multiculturele Brusselse Hoofdstedelijke Gewest wil doen. Dat wil de komende jaren het aantal bewakingscamera’s verdubbelen tot ruim 630, de ongeveer 1000 camera’s van de MIVB niet eens meegerekend (De Morgen, 17/01). Ter vergelijking: het multiculturele Antwerpen telt op dit ogenblik 63 camera’s, de tientallen toestellen in de diamantwijk evenmin meegerekend. De plaatsing van camera’s is een politieke beslissing die niet noodzakelijk de misdaadstatistieken volgt. Dikwijls leidt ze slechts tot een verschuiving van de misdaad. Vervolgens moeten er wéér nieuwe worden geplaatst. Het leidt dus tot een vicieuze cirkel. Wie of wat moet trouwens zoveel camera’s in de gaten houden? Intelligente software. Die moet agenten waarschuwen als er iets misgaat.

Met intelligente software is ook Microsoft bezig. De informaticareus heeft onlangs een patent gevraagd op een technologie die “fysiologische feedback” heet (De Morgen, 17/01). Die laatste moet de hartslag, de lichaamstemperatuur, de gelaatsuitdrukkingen en andere fysiologische kenmerken van werknemers bijhouden. Zo moeten werkgevers beter kunnen zien of hun werknemers “gelukkig” en “gezond” zijn, heet het bij het bedrijf. Microsoft en de Bill & Melinda Gates Foundation staan dan ook al lang bekend om hun menslievendheid. Die technologie gaat alleszins héél wat verder dan het in de gaten houden van telefoon- en internetverkeer tijdens de werkuren.

“Fysiologische feedback” doet ook denken aan een project waaraan het Amerikaanse Ministerie van Binnenlandse Veiligheid werkt: het Project Hostile Intent (The Guardian, 09/08/’07). Met die technologie zouden luchthavens passagiers kunnen controleren aan de hand van “micro-expressies”. Blijkt een passagier anti-Amerikaanse bedoelingen of gevoelens te hebben, dan is hij meteen een “potentiële terrorist”. We hoeven geen tekeningetje te maken bij de gevolgen van die technologie. Dit waren maar enkele voorbeelden van hoe vrijheid kan worden opgeofferd voor veiligheid of een illusie van veiligheid. Het is – nogmaals – niet ons soort veiligheid. Het geweldmonopolie van de staat (repressie) staat voor ons niet ter discussie, voorzover het binnen een strikt wettelijk kader wordt uitgeoefend. Vrijheidsdodende repressie wijzen wij af én omwille van de vrijheid én omwille van de veiligheid.

Liberale politiestaat?

Het gevaar voor schending van de privacy en vrijheidsberoving komt van twee kanten. Enerzijds brengt de liberale staat u geen veiligheid, maar hij berooft u wel van uw vrijheid. Anderzijds brengt de liberale markt u geen vrijheid, maar hij berooft u wel van uw veiligheid. De liberale of minimale staat (nachtwakersstaat) zou in theorie de beste bescherming voor uw individuele rechten en vrijheden zijn. Het bedrog van de 19de-eeuwse nachtwakersstaat is echter genoegzaam bekend: bestuurd voor en door de burgerij ontzegde hij bijvoorbeeld arbeiders het recht op vereniging en staking (Wet Le Chapelier). Hij sluit een politiestaat niet uit, precies omdat zijn belangrijkste taak “veiligheid” (leger en politie) is. De libertaire nachtwakerstaat en de totalitaire Leviathan van Hobbes hebben dezelfde Angelsaksische wortels. Op het Europese vasteland echter wordt vrijheid minder gezien als een individualistische, darwinistische natuurtoestand of een Hobbesiaanse “oorlog van allen tegen allen”. De vrijheid wordt er eerder holistisch of organisch opgevat. De staat komt er niet voort uit een anarchische, maar uit een organische natuur (volk of gemeenschap).

Na de Tweede Wereldoorlog zijn de Angelsaksische nachtwakersstaat en de Europese verzorgingsstaat versmolten tot de “actieve welvaartsstaat” of het “Rijnland-model”. “Deze tussenkomst door de staat heeft het liberalisme helemaal niet in zijn loop belemmerd, maar integendeel, het in staat gesteld op te bloeien: de verzorgingsstaat heeft een maatschappelijke explosie voorkomen en derhalve de veiligheid en stabiliteit gewaarborgd die voor het marktmechanisme nodig zijn”, merkt Alain de Benoist terecht op. De voorliefde voor “Law & Order” doet al vermoeden dat de rechterzijde op het Europese vasteland zich meer Angelsaksisch is gaan oriënteren. De geografische tegenstelling tussen de Angelsaksische eilanden en het Europese vasteland lijkt ons zelfs diepgaander dan ideologische tegenstellingen. Zo staat Tony Blair dichter bij een Britse conservatief dan bij een Europese sociaal-democraat. Maar ook de linkerzijde op het Europese vasteland is zich meer Angelsaksisch gaan oriënteren. Zo is Frank Vandenbroucke (SP.A) zwaar schatplichtig aan John Rawls, door Geert Lambert steevast de stichter van het links-liberalisme genoemd. Een partijgenoot van Vandenbroucke, Willy Claes, schopte het kortstondig tot secretaris-generaal van de NAVO. De Italiaan Walter Veltroni (DS) wordt “l’Americano” (de Amerikaan) genoemd. De Duitser Gerhard Schröder voerde de zeer Angelsaksisch aandoende Hartz-IV-werkloosheidswet door. Hij werd niet voor niets de “Genosse der Bosse” (kameraad van de bazen) genoemd. Tijdens de Irak-oorlog koos hij gelukkig voor Parijs-Berlijn-Moskou en tegen Washington-Londen-Tel-Aviv. De huidige rechtse machthebbers in Parijs en Berlijn, Sarkozy en Merkel, gedragen zich als de schoothondjes van de overzeese hoofdsteden.

Oost-Europa

We hebben het hierboven al even gehad over een “Oost-Europese criminaliteit […] die we vroeger amper kenden”. Op 21 december vorig jaar werden de binnengrenzen van de Europese Unie geopend voor de nieuwe Oost-Europese lidstaten en Malta. De controles aan de buitengrenzen van de EU worden voortaan verscherpt. Zo werken de Akkoorden van Schengen in theorie. Mensenrechtenactivisten noemen dat “Fort Europa”. Mensenhandelaars lachen ermee. In de grensstreek van Duitsland, Polen en Tsjechië zijn er sindsdien al 420 mensen opgepakt, voornamelijk afkomstig uit Tsjetsjenië. Zij zijn slechts het topje van de ijsberg. “Die 420 is het cijfer van de gepakten maar het tienvoudige daarvan is niet gepakt en is er wel in geslaagd onze grenzen over te steken”, aldus politiewoordvoerder Lars Wendland (Financial Times, 11 januari). Konrad Freiberg, voorzitter van de politievakbond, voegt daar nog aan toe: “Onze vrees is werkelijkheid geworden” (Ibidem). Bendes van misdadigers en mensenhandelaars hebben overigens niet gewacht tot 21 december om hun “geluk” hier te komen zoeken.

Toch leek het even alsof een Duitse politicus een sprankeltje licht had gezien. De Hessische minister-president Roland Koch (CDU) pleitte in zijn recente verkiezingscampagne voor de oprichting van heropvoedingskampen en de repatriëring van (jonge) misdadigers. Niet dat het zoveel indruk heeft gemaakt op ons, maar hij kreeg toch enkele schouderklopjes van de NPD. Geen schouderklopjes kreeg Koch daarentegen van de secretaris-generaal van de Centrale Raad van Duitse Joden. Stephan Kramer verweet hem dat diens verkiezingscampagne “bedenkelijk dicht bij die van de extreem rechtse NPD komt”. Het woord “kampen” alleen al deed de secretaris-generaal denken aan een 12-jarige periode uit de Duitse geschiedenis. We kunnen ons dus wel voorstellen hoezeer de Palestijnse vluchtelingenkampen in Israël aan diens geweten moeten knagen. Wat te denken van Koch? We weten hoe geloofwaardig politici zijn tijdens verkiezingscampagnes. Hoort u hem overigens spreken over het neoliberalisme en het euromondialisme, over de Akkoorden van Schengen en de Europese Unie? Nee, dat komt omdat hij een systeempoliticus is en blijft.

Dat laatste zal ons dus altijd van Koch en de rest onderscheiden. Systeempolitici zijn waardeloos als een systeem ingrijpende hervormingen vereist. Het helpt dan niet om dat systeem door middel van repressie te versterken. Wel integendeel, het zal om zich te handhaven eerder de hervormers dan de misdadigers bestrijden. Hervormers zijn immers gevaarlijk en schadelijk voor de staat. Misdadigers zijn dat alleen voor het volk en de maatschappij. De bewapende staat en de beveiligde elites hebben weinig last van “overlast”. De georganiseerde misdaad is voor hen in een zeker opzicht zelfs “nuttig” en “noodzakelijk”. De massa’s zwart- en misdaadgeld kunnen immers worden geïnvesteerd in de economie of in de politiek. Geld stinkt niet.

Ons alternatief: verworteling


Rechtse systeem- of oppositiepartijen pleiten zoals bekend dikwijls voor méér blauw en méér camera’s op straat. Ook technologische snufjes als biometrische gezichtsherkenningscamera’s en ultrasone mosquito’s zouden meer veiligheid moeten brengen. Wij vinden dat alles een nogal oppervlakkige en Amerikaans aandoende benadering van de grootstedelijke problemen. Ze neemt op geen enkele manier de oorzaken van de grootstedelijke onveiligheid weg. Wel integendeel, ze lijkt de bestaande onveilige maatschappij als een gegeven te beschouwen. Dientengevolge wordt alle heil van vrijheidsdodende repressiemaatregelen verwacht.

Het is gevaarlijk geworden om massa-immigratie en criminaliteit nog met elkaar in verband te brengen. De samenstelling van de gevangenisbevolking spreekt nochtans boekdelen. Het is onomstotelijk zo dat “open grenzen” niet alleen zorgen voor de invoer van zwartwerkers, maar ook voor die van allerhande misdadigers. Het is eveneens gevaarlijk geworden om te stellen dat een Vlaamse buurt, een Vlaams dorp of een Vlaamse stad van de 20ste eeuw over het algemeen veiliger was dan een multiculturele groot- of wereldstad van de 21ste eeuw is. Dat is niet zozeer een kwestie van afkomst, geloof of ras, maar wel van “sociaal kapitaal”. Een gezond gemeenschapsleven is de enige “derde weg” tussen de sociale anomieën van het individualisme, het collectivisme en het multiculturalisme. Dat wordt door identitairen ook “verworteling” genoemd. Daarin ligt volgens ons de “verzoening” tussen vrijheid en veiligheid. Het is weldegelijk zinvol om als identitair bij te dragen aan een bloeiend gemeenschapsleven. Het is zelfs een revolutionaire daad en dat des te meer als de staat andere vormen van politieke expressie moeilijk of onmogelijk maakt, ondanks alle inkt, papier en speeksel die worden verspild aan rechten en vrijheden. Enerzijds zijn dus structurele sociale maatregelen nodig als (her)opvoeding; herwaardering van het gezin, het onderwijs en de gemeenschap; herstel van het gezag en de sociale controle. Anderzijds zijn ook structurele internationale maatregelen nodig. Die laatste kunnen kort worden samengevat als de totale breuk met het euromondialisme en het neoliberalisme, de veroorzakers van alle huidige maatschappelijke plagen. En ja, structurele maatregelen vereisen andere en beter aangepaste structuren. Systeempolitici die het woord “structureel” hanteren, draaien u een rad voor ogen.

De onveiligheid en de bestaansonzekerheid zullen in de 21ste eeuw nog toenemen. Door de massa-immigratie verder aan te moedigen kan (en zal?) het systeem ook zijn eigen doodgravers voortbrengen. De mondialisering heeft nu al een mondiaal terrorisme voortgebracht als tegenreactie. Het huidige multiculturele systeem zal door de druk van de toenemende sociale en culturele ongelijkheid steeds repressiever moeten optreden om zichzelf te handhaven. Het grootste gevaar voor een dergelijk systeem schuilt echter niet zozeer in zijn kleine schare échte tegenstanders, maar wel in zijn eigen hoogmoed. Niet “Big Brother” maar wel de “Toren van Babel” is de meest toepasselijke metafoor voor dit systeem. Van systeempolitici hebt u dus weinig anders te verwachten dan méér blauw en méér repressie. Dat zijn hùn maatregelen. We hopen dat de onze ook duidelijk zijn. Halt aan de grootsteden, de massa-immigratie, de getto’s, de camera’s en leve de kleine, sterke, verwortelde gemeenschappen! Minder blauw, meer veiligheid!

Bron: http://nsalternatief.wordpress.com/

Is de rechts-nationale zijde via haar pleidooien voor "meer blauw op straat" bezig met het bestaande anti-identitaire en anti-volksnationale systeem te versterken? Ik denk het wel! Laten we het systeem doen ten ondergaan in een orgie van geweld en chaos, waar de internationalisten zich moeten verschansen in hun met camera's bewaakte villaparken. De flikken staan niet aan de kant van de gewone man maar aan de kant van het systeem en de machtigen (lees: de kapitaalkrachtigen), en ageren vooral tegen nationalisten zoals de VB-top op 11 september nog heeft mogen ervaren. Er is nood aan een andere maatschappij, ene van post-moderne kleine gemeenschappen en wijken waar er sociale controle heerst en waar personen niet aan hun lot overgelaten worden; ene waar geen grote groepen niet-Europese vreemdelingen verblijven op ons leefgebied,...

[Ambiorix]

Iets tegen collectivisme, Pavolini?