Nederlander undercover in Brusselse moslimgemeenschap

[Derk de Tweede]

Undercoverjournalist en Midden-Oosten-expert Arthur van Amerongen (49) dook een jaar onder in het moslimmilieu van Brussel en schreef daarover het boek BXL Eurabia dat volgende maand verschijnt. Revu-verslaggever Arnold Karskens zocht hem op en sprak zes uur lang met hem over de zelfdestructiedrang van Marokkanen, de overeenkomsten met de zwartekousengemeentes in Nederland en de charmes van het geiten ***ken. Enkele soundbites:
http://www.revu.nl/10513.Interview_m..._van_Amerongen

Overgens is Arhur op het allerlaatste moment geweigerd voor een intervieuw over dat boek in het VARA-programma De Wereld Draait Door.

[Winterhamer]

en toen was het stil want dit past niet in een straatje van de liberaren en socialisten.

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede

Undercoverjournalist en Midden-Oosten-expert Arthur van Amerongen (49) dook een jaar onder in het moslimmilieu van Brussel en schreef daarover het boek BXL Eurabia dat volgende maand verschijnt. Revu-verslaggever Arnold Karskens zocht hem op en sprak zes uur lang met hem over de zelfdestructiedrang van Marokkanen, de overeenkomsten met de zwartekousengemeentes in Nederland en de charmes van het geiten ***ken. Enkele soundbites:
http://www.revu.nl/10513.Interview_m..._van_Amerongen

Overgens is Arhur op het allerlaatste moment geweigerd voor een intervieuw over dat boek in het VARA-programma De Wereld Draait Door.

van Amerongen gaf een interview op een Brusselse TV-zender: klacht wegens racisme:
http://www.lalibre.be/index.php?view...&art_id=383009

[Derk de Tweede]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

van Amerongen gaf een interview op een Brusselse TV-zender: klacht wegens racisme:
http://www.lalibre.be/index.php?view...&art_id=383009

Helaas spreek en versta ik geen woord Frans (nou ja ik weet wat NON betekent).
Maar de strekking van het verhaal is voorspelbaar!

[PollyCorrect]

Joh dat is toch niet nieuw.

Van Amerongen rocks and rolls trouwens.

Hij vertelde in dat interview dat het best hard was, omdat hij maanden geen pintje heeft mogen drinken

[PollyCorrect]

http://www.youtube.com/watch?v=7mHsCUkDsto

[Spinoza]

"Aanslag in Brussel is kwestie van tijd"

08/08/2007 14:00

Marokkanen. Oorlogscorrespondent Arthur van Amerongen is er sinds zijn studietijd in Amsterdam aan verslingerd. Nadat hij afstudeerde, werd hij jarenlang oorlogscorrespondent in het Midden-Oosten. Het afgelopen jaar dook hij onder in de Brusselse moslimwereld in Brussel. Zijn boek BXL EURABIA is even verbluffend als hallucinant.
In 2006 won Arthur van Amerongen de Prijs van de Nederlandse journalistiek voor een evenwichtig verhaal over Marokkanen in Het Parool. In 2005 won hij samen met Rob Muntz De Zilveren Reissmicrofoon voor De inburgerking, een programma op VPRO, alweer over Marokkanen. Altijd hield hij die getergde bevolkingsgroep dicht tegen de borst.
Na zijn verhuizing naar Brussel merkte hij hoe de lucht daar zeer betrokken raakt. Daarom verschijnt over enkele maanden bij uitgeverij Atlas het opzienbarende en scherp geschreven boek BXL EURABIA. Net voor Van Amerongen voor enkele jaren naar Zuid-Amerika vertrok, kon Knack het manuscript inkijken, en nodigden we hem uit op een Vlaams terras. De auteur wikt, weegt, zalft en laat vooral niet na te slaan.

In Het Parool schreef u dat u van Marokkanen hield, ondanks de laffe moord op Theo van Gogh. Na een dik jaar van infiltratie in de Brusselse moslimwereld schrijft u dat u het gros van de Marokkanen niet meer kunt luchten. Waar is het fout gegaan?

ARTHUR VAN AMERONGEN: Nu ik Brussel verlaten heb en er enige afstand tot mijn onderwerp is ontstaan, komt ook mijn relativeringsvermogen terug. Bovendien hebben enkele incidenten tijdens de laatste tijd van mijn verblijf in Brussel me wat getekend. Ik werd in de Hoogstraat gemolesteerd door een groep Marokkanen, nadat ze eerst mijn vriendin voor hoer hadden uitgescholden en ik vervolgens 'je zuster' naar ze riep. Ik maakte ook een paar berovingen mee. Zo was het gevoel voor nuanceren verdwenen.
Ik had hoe dan ook enorm veel moeite met de dubbele moraal van hun cultuur: aan de ene kant is er het gedweep met hun verheven moraal en de superioriteit van de islam, aan de andere kant is er een groeiende minachting voor onze bevochten liberale idealen. Er is een soort bandeloosheid ontstaan onder Marokkanen omdat ze neerkijken op onze cultuur. Onze vrouwen zijn allemaal hoeren. Bij de Marokkanen wordt de eer van de vrouw zogenaamd maximaal beschermd. Ze kijken ook voortdurend hoe ver ze kunnen gaan. Hun houding is vaak provocerend.

Marokkanen in Brussel staan sterk onder druk van de jihad. Is de druk op de ketel daar werkelijk zo veel sterker dan in Amsterdam?

VAN AMERONGEN: Een bepaalde groep islamitische jongeren is gefascineerd door de jihad. Ik denk wel dat Brussel een tijdbom is. Marokkanen zijn er totaal gemarginaliseerd. Kijk naar de statistieken van de werkloosheid, de armoede, de slechte huisvesting, de discriminatie op de arbeidsmarkt, de criminaliteit. Ik denk dat de Marokkanen in Nederland, of liever in Amsterdam, het een stuk beter hebben dan de Marokkanen in Molenbeek. Voor veel jongeren is de islam er de enige troost. Ik heb in Brussel talloze lezingen bezocht in zaaltjes van islamitische verenigingen. Die worden bijgewoond door alle mogelijke jongeren, van hip gekleed tot op z'n Mekka's. Dat verschijnsel bestaat in Amsterdam niet.

Komt er een moslimaanslag in Brussel?

VAN AMERONGEN: Het lijkt me een kwestie van tijd. Als je kijkt hoeveel mensen er in de laatste zeven jaar gearresteerd zijn in Brussel, weet je dat de stad een tijdbom is. Er is een urban legend die zegt dat er altijd een afspraak was tussen terreurgroepen en de overheid. Niet voor niets konden de Afghaanse moedjahedien hier begin jaren tachtig ongestoord een kantoor openen, omdat die de Sovjet-Unie bestreden in Afghanistan - typische Koude Oorlogpolitiek dus. Hetzelfde geldt voor het Algerijnse FIS: in Algerije gezochte terroristen kregen in België politiek asiel. Uiteindelijk vertrokken al die extremisten naar Londonistan, met alle gevolgen van dien voor het Verenigd Koninkrijk. België ligt uiteraard niet in Irak of Afghanistan, maar dat hoeft niet de enige reden te zijn voor een aanslag. Je hebt maar een gek nodig met een eigen agenda. Bovendien zijn er natuurlijk interessante doelwitten zoals de NAVO en het Europees Parlement. Veel zal afhangen van de buitenlandpolitiek van het EP.

Jan Haerinck

Bron: Knack.be

[Derk de Tweede]

Voor wie het boek wil bestellen:
http://www.azur.be/index.php?page=AR...=9789045012780

[TypO]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

van Amerongen gaf een interview op een Brusselse TV-zender: klacht wegens racisme:
http://www.lalibre.be/index.php?view...&art_id=383009

Ja en om dat te krijgen moet je hééél wat uitspoken in dit land he!

Haha. Daar trekt niemand zich toch nog iets van aan. Denk je nu echt dat een klacht aangaande racisme echt nog een deuk in iemands imago geeft.
Iedereen heeft ondertussen wel door hoe links de mensen onder de knoet probeert te houden.

[Doki]

Oorspronkelijk geplaatst door Spinoza

Bron: Knack.be

Als je artikels copieert, gelieve ze dan wel volledig en niet selectief te copiëren. Ik plak de volledige tekst hier even onder, dat de moderatoren het me maar voor een keertje vergeven.
Wat die man schrijft is zeker niet compleet uit de lucht gegrepen. Er IS een probleem met BEPAALDE jonge marokkanen in Brussel (en ik spreek uit ervaring). Maar hij stelt de zaak erg zwart-wit voor, veralgemeent, en slaagt er zoals hij trouwens zelf ridderlijk toegeeft niet in de zaak wetenschappelijk te benaderen maar laat in plaats daarvan zijn eigen emoties de vrije loop. Merk ook op dat deze man een bijzonder hobbelig parcours achter de rug heeft met heroïne en drank. Alhoewel dit niet noodzakelijk de waarheidswaarde van zijn observaties aantast stemt het toch wel tot voorzichtigheid.

Marokkanen - oorlogscorrespondent Arthur van Amerongen is er sinds zijn studietijd in Amsterdam aan verslingerd. Nadat hij afstudeerde, werd hij jarenlang oorlogscorrespondent in het Midden-Oosten. Het afgelopen jaar dook hij onder in de Brusselse moslimwereld. Zijn boek BXL EURABIA is even verbluffend als hallucinant.

In 2006 won Arthur van Amerongen de Prijs van de Nederlandse journalistiek voor een evenwichtig verhaal over Marokkanen in de krant Het Parool. In 2005 won hij samen met Rob Muntz De Zilveren Reissmicrofoon voor De inburgerking, een programma op VPRO, alweer over Marokkanen. Altijd hield hij die getergde bevolkingsgroep dicht tegen de borst.

Na zijn verhuizing naar Brussel merkte hij hoe de lucht daar zeer betrokken raakt. Daarom verschijnt over enkele maanden bij uitgeverij Atlas het opzienbarende en scherp geschreven boek BXL EURABIA. Net voor Van Amerongen voor enkele jaren naar Zuid-Amerika vertrok, kon Knack het manuscript inkijken, en nodigden we hem uit op een Vlaams terras. De auteur wikt, weegt, zalft en laat vooral niet na te slaan.

In Het Parool schreef u dat u van Marokkanen hield, ondanks de laffe moord op Theo van Gogh. Na een dik jaar van infiltratie in de Brusselse moslimwereld schrijft u dat u het gros van de Marokkanen niet meer kunt luchten. Waar is het fout gegaan?

ARTHUR VAN AMERONGEN: Nu ik Brussel verlaten heb en er enige afstand tot mijn onderwerp is ontstaan, komt ook mijn relativeringsvermogen terug. Bovendien hebben enkele incidenten tijdens de laatste tijd van mijn verblijf in Brussel me wat getekend. Ik werd in de Hoogstraat gemolesteerd door een groep Marokkanen, nadat ze eerst mijn vriendin voor hoer hadden uitgescholden en ik vervolgens 'je zuster' naar ze riep. Ik maakte ook een paar berovingen mee. Zo was het gevoel voor nuanceren verdwenen.

Ik had hoe dan ook enorm veel moeite met de dubbele moraal van hun cultuur: aan de ene kant is er het gedweep met hun verheven moraal en de superioriteit van de islam, aan de andere kant is er een groeiende minachting voor onze bevochten liberale idealen. Er is een soort bandeloosheid ontstaan onder Marokkanen omdat ze neerkijken op onze cultuur. Onze vrouwen zijn allemaal hoeren. Bij de Marokkanen wordt de eer van de vrouw zogenaamd maximaal beschermd. Ze kijken ook voortdurend hoe ver ze kunnen gaan. Hun houding is vaak provocerend.

U las honderden islamboeken, u sprak met honderden islambroeders en nu is er die opvallende haat. Wie is het meest veranderd: u of zij?

VAN AMERONGEN: Schrijf alstublieft niet dat die haat zo opvallend is. Ik ben veeleer teleurgesteld in mijn eigen onvermogen om wetenschappelijk met mijn onderwerp om te kunnen gaan. Naarmate ik meer informatie tot mij nam, begon ik minder te snappen. Noem het mijn onvermogen om de Marokkaan te begrijpen. Het is een vorm van machteloosheid.

Wat heeft de islam met uw calvinistische jeugd te maken? Een pijnlijke flashback?

VAN AMERONGEN: Er zijn veel overeenkomsten tussen het inktzwarte calvinisme uit mijn jeugd en de orthodoxe islam. De humor is volstrekt afwezig, er is een totale obsessie in verband met kuisheid en beide groepen voelen zich uitverkoren. Die overeenkomsten drongen pas halverwege de rit tot mij door, ik had daar nooit bij stilgestaan. Die ontdekking heeft de teneur van mijn boek in grote mate bepaald. Ik werd weer geconfronteerd met de demonen van mijn jeugd. In Brussel is er nu sprake van een catechismus-islam, die ontdaan is van elke spiritualiteit, van de prachtige islamitische cultuur die in de afgelopen 1400 jaar is ontstaan. Aanvankelijk wilde ik een bijna sociologisch boek schrijven, puur weergeven wat er in het islamitische milieu speelt. Maar dat bleek onmogelijk. Zowel de islam als het calvinisme is zich voortdurend bewust van de sterfelijkheid, en er is een enorme fixatie op de eindtijd, de dag des oordeels. Het echte genieten komt pas na de dood, als je geluk hebt. De eschatologie is het leidmotief. Al moet ik toegeven dat Marokkaanse moslims veel smakelijker gerechten serveren dan mijn soortgenoten op de Nederlandse Veluwe.

Kan wie niet gelooft niet écht leven?

VAN AMERONGEN: Het leven werd er niet eenvoudiger op na mijn geloofsafval, die vooral werd veroorzaakt door het gruwelijke lijden en de dood van mijn broertje Gerard. Ik denk dat ik altijd op zoek ben geweest naar een substituut, ik heb overal lopen shoppen.

Marokkanen in Brussel staan sterk onder druk van de jihad. Is de druk op de ketel daar werkelijk zo veel sterker dan in Amsterdam?

VAN AMERONGEN: Een bepaalde groep islamitische jongeren is gefascineerd door de jihad. Ik denk wel dat Brussel een tijdbom is. Marokkanen zijn er totaal gemarginaliseerd. Kijk naar de statistieken van de werkloosheid, de armoede, de slechte huisvesting, de discriminatie op de arbeidsmarkt, de criminaliteit. Ik denk dat de Marokkanen in Nederland, of liever in Amsterdam, het een stuk beter hebben dan de Marokkanen in Molenbeek. Voor veel jongeren is de islam er de enige troost. Ik heb in Brussel talloze lezingen bezocht in zaaltjes van islamitische verenigingen. Die worden bijgewoond door alle mogelijke jongeren, van hip gekleed tot op z'n Mekka's. Dat verschijnsel bestaat in Amsterdam niet.

Uw leven zat blijkbaar vast voordat u zich in de islamwereld stortte. Bent u er nu door getekend? Heeft dat iets te maken met uw vertrek naar Zuid-Amerika?

VAN AMERONGEN: Brussel is het slotakkoord van een reis in een rollercoaster door het Midden-Oosten. Die rit duurde in feite van 1981, toen ik voor het eerst naar de Levant reisde, tot juli 2007. Ik voel me absoluut niet getekend, niet droevig. Noem het liever een kater. Eigenlijk had ik rond het millennium al afscheid genomen van het Midden-Oosten. Ik was in die tijd voor VPRO-radio een reportage aan het maken over de Tempelberg in Jeruzalem. Ariel Sharon kwam voorbij en de tweede intifada was een feit. Leuk voor de reportage, dat wel.

Toen destijds de eerste intifada uitbrak, studeerde ik in Jeruzalem. Tijdens de eerste weken van de tweede intifada besefte ik plots dat ik me in een loop bevond. De jaren negentig waren tropenjaren geweest, en voor het eerst in lange tijd maakte ik een altruïstisch gebaar door met mijn toenmalige vriendin in Maastricht te gaan samenwonen. Zij volgde daar de chirurgenopleiding. Maar ik belandde van de regen in de drop, want er volgde een totale burn-out, die ik gemakshalve maar 'mijn dubbele sabbatical in Limburg' noem. Die duurde tot fotograaf Eyal Warshawki plots voor de deur stond in Maastricht, en me meesleepte naar Afghanistan. Winter 2001 was dat. En toen werd Theo van Gogh vermoord et cetera, et cetera. Het soort verhaal dat een mens nogal ontwricht. Zuid-Amerika is nu een heel bewuste keuze, een duidelijke optie. Ik snak ernaar.

Waarom precies Zuid-Amerika?

VAN AMERONGEN: Als puber was ik gefascineerd door de film The Boys from Brazil, naar het boek van Ira Levin. Kuifje is in mij nog steeds springlevend, en ik ben mij gaan verdiepen in nazi's en hun nazaten in Zuid-Amerika. Je vindt een enorm netwerk van Duitsers en hun sympathisanten in de Zuid-Amerikaanse staten, en dat strekt zich uit van Venezuela tot Argentinië. Met roofgeld van de Tweede Wereldoorlog hebben ze daar enorme industrieën uitgebouwd. Volgens de CIA is er zelfs sprake van (para-)militaire samenwerking tussen rechtse extremisten, de Hezbollah en Al-Qaeda in Latijns-Amerika. Ik wil wel eens weten hoe dat zit.

Een hoofdredacteur noemde u een eenzame wolf, maar u schrijft toch: 'Ik wou altijd bij een groep behoren'. Voedt dat uw frustratie tegenover de moslimwereld? U was ondanks al het bidden, zwemmen en gezond leven een eenzaat.

VAN AMERONGEN: Aanvankelijk voelde ik mij absoluut thuis in het islamitische milieu van Brussel, ik schurkte mij er behaaglijk tegenaan. Noem het nestwarmte. Tot ik in de winter van 2006 weer terugviel op het calvinisme van mijn jeugd. Ik voelde mij geen einzelgänger, meer een vreemde eend in de bijt.

Vanaf uw zestiende dronk u stevig en zat u aan de heroïne. Het werd een calvarietocht: afkicken, terugvallen. U koketteert er niet mee, maar hoe plaatst u al die verslavingen?

VAN AMERONGEN: Pfff, the story of my life. Al vanaf mijn zestiende ben ik op zoek naar het mechanisme achter al die verslavingen. En dan heb ik het in het boek niet eens gehad over gokken, eten en seks. Ik heb alles nu heel behoorlijk onder controle, zeker wat de drugs betreft. Maar ik spuug nog steeds niet in het glas. Ik heb ooit een uitvoerig onderzoek naar ADHD laten doen. Zodra ik met ADHD gediagnosticeerd was, had het beestje eindelijk een naam. Maar helaas. Als kind was ik een MBD'tje, Minimal Brain Damage, hyperactief dus. Ik heb daarenboven veel over reptielenhersens gelezen en andere mogelijke verklaringen van mijn verslavingen, maar het mocht niet baten. Maar ik denk wel dat ik de enige loopbaan heb gekozen die past bij al die verslavingen - kennelijk ben ik dan toch nog pragmatisch.

Angst is het hoofdonderwerp in uw leven. U was bang als kind, als student, als correspondent. Waarom bouwt u dan geen huisje met een tuintje? Waarom de gevaarlijke oorlogsgebieden opzoeken?

VAN AMERONGEN: Als kind ging ik 's avonds alleen de donkere bossen van de Veluwe in, zo rond de schemering. Ik kan je verzekeren dat dat behoorlijk eng is, achter iedere boom waande ik een wolf of een beer, of in elk geval een knapenschender of potloodventer. Dat was mijn manier om van mijn prilste angsten af te komen.

Ik ben Hebreeuws gaan studeren om van mijn angst voor de hel af te komen. Weg met al die vertalingen. Dat is gelukt. In Jeruzalem heb ik daarenboven afgerekend met het Gehinnom. Gehinnom is een Griekse verbastering van Gai Ben-Hinnom. Die mijnheer offerde daar ooit levende kinderen aan de moloch, een enorme afgod met een laaiende oven in zijn buik. Die plek ligt precies tegenover de Cinematheek, met het mooiste terras van Jeruzalem. Als ik dan weer eens door die vallei had gestruind en er vervolgens met een glaasje op neerkeek, dacht ik: als dit de hel is, dan valt het nog wel mee. Soms denk ik dat die hele Midden-Oosten- obsessie van mij een langgerekte shocktherapie was om definitief van al mijn angsten af te komen.

Is uw hedonisme een vlucht geweest, of veeleer een reden waarom u nu zo boos bent op de strenge islamleer?

VAN AMERONGEN: Ach, mijn hedonisme is allang op zijn retour. Ik heb er jaren mee geschermd, maar uiteindelijk ben ik toch een stijlvolle Veluwse boer gebleven. Je kunt hedonisme domweg vervangen door verslaving, dan klinkt het ineens heel anders.

U werd ooit geïnspireerd door een zelfmoordterroriste uit Charleroi. Wat fascineerde u precies?

VAN AMERONGEN: Ik ben afgestudeerd op de radicale islam: Hamas, Hezbollah, de moslimbroeders, de islamitische revolutie in Iran... Ik had aanvankelijk vooral academische kennis van het onderwerp. Na mijn studie heb ik die kennis in de praktijk gebracht, ik maakte reportages in de Gazastrook, in Algerije, Egypte, Iran, Afghanistan. Ik interviewde families van martelaren, bestudeerde zelfmoordenaars in andere religies waar het verschijnsel zich ook voordoet. Maar nooit wist ik door te dringen tot de essentie van bijvoorbeeld een zelfmoordenaar.

Bij de zaak-Muriel Degauque, de vrouw uit Charleroi, dacht ik voor het eerst dat ik wel tot de essentie kon doordringen: we hadden allebei een broer verloren en hadden daarna de moederkerk verlaten, waarna we gingen dolen en shoppen. We waren allebei in 'exotische' culturen geïnteresseerd, wat je natuurlijk al snel krijgt als je uit Charleroi komt of uit een stinkdorp op de Veluwe. Al dan niet in samenhang met onze geloofsafval en de daarmee gepaard gaande identiteitscrisis raakten we aan de drugs en de drank en vertoonden we promiscue gedrag. Een heel droevig verhaal, dat zich zo leent voor een spannende film. Zie je die dame uit Charleroi zomaar met haar man in dat autootje naar Irak tuffen, met al die grensposten waar je urenlang in de rij moet staan? Een heel lullige versie van Bonnie and Clyde, wellicht. Maar wat is er door haar heen gegaan tijdens die laatste rit, met de dood voor ogen, zwetend in die auto. Als je naar haar foto kijkt, zie je een prachtige, intelligente vrouw. En probeer dan maar eens te bedenken wat er door haar geest gaat tijdens die dodenrit. Stel je dan eens die volslagen mislukte aanslag voor, waarbij alleen zij om het leven kwam, en waarbij vervolgens haar man, die eveneens een zelfmoordaanslag wilde plegen, kort daarna wordt doodgeschoten. Wat een to-ta-le misère. Waarom heeft geen enkele Belgische regisseur zich tot nu toe door een dergelijk thema laten inspireren? Ik denk aan schrijnende beelden van Charleroi, van Sint-Gillis, aan die rit naar Irak. Dat smeekt om een film.

Uit zeer betrouwbare bron heb ik overigens vernomen dat ze al een keer eerder op verkenningstocht was geweest in Irak, en het schijnt dat de Belgische veiligheidsdiensten daarvan op de hoogte waren. Wat wil je nog meer?

Zijn 'slordige levens' makkelijke prooien voor godsdienstfanatici?

VAN AMERONGEN: Slordige levens zorgen wel voor een hoge ontvankelijkheid voor 'rustgevende levensvormen zoals religie'. In theorie zou ik een perfect doelwit zijn voor ronselende moslims, maar ik denk dat mijn moeder mij een dermate degelijk religieus besef heeft meegegeven dat ik daarom niet overstag ben gegaan. Ze zei altijd: gooi het kind niet weg met het badwater. Dat door mij zo verfoeide calvinisme heeft me kennelijk weerhouden van de acceptatie van een nieuwe religie. Ik zou natuurlijk een mooie aanwinst zijn voor de islam - in ieder geval zou ik mij dan grondig met de public relations gaan bezighouden. Ze kunnen een goede tekstschrijver wel gebruiken. Mijn tenen krommen als ik hun ten hemel schreiende proza hier en daar lees. Hey, that's no way to run a business.

Komt er een moslimaanslag in Brussel?

VAN AMERONGEN: Het lijkt me een kwestie van tijd. Als je kijkt hoeveel mensen er in de laatste zeven jaar gearresteerd zijn in Brussel, weet je dat de stad een tijdbom is. Er is een urban legend die zegt dat er altijd een afspraak was tussen terreurgroepen en de overheid. Niet voor niets konden de Afghaanse moedjahedien hier begin jaren tachtig ongestoord een kantoor openen, omdat die de Sovjet-Unie bestreden in Afghanistan - typische Koude Oorlogpolitiek dus. Hetzelfde geldt voor het Algerijnse FIS: in Algerije gezochte terroristen kregen in België politiek asiel. Uiteindelijk vertrokken al die extremisten naar Londonistan, met alle gevolgen van dien voor het Verenigd Koninkrijk. België ligt uiteraard niet in Irak of Afghanistan, maar dat hoeft niet de enige reden te zijn voor een aanslag. Je hebt maar een gek nodig met een eigen agenda. Bovendien zijn er natuurlijk interessante doelwitten zoals de NAVO en het Europees parlement. Veel zal afhangen van de buitenlandpolitiek van het parlement.

U trok van brandhaard naar brandhaard. Toch schreef u niet macho over uw oorlogsjaren. Moet een oorlogscorrespondent veel eelt op zijn ziel hebben?

VAN AMERONGEN: Ik heb nog steeds geen eelt op mijn ziel, godzijdank (zucht). Allereerst gaat je privéleven volledig naar de kloten. De meerderheid van de collega's met wie ik in die gebieden reisde, was gescheiden, had een spoor van kapotte relaties achtergelaten en zat, last but not least, heel ernstig aan de drank. Het metier eist in zekere zin een asociale mentaliteit.

Ik heb ook geen enkele reden om mij macho op te stellen. Ik heb niets bereikt met mijn verhalen, heb ook nooit die illusie gehad. Het gros van de oorlogsverslaggevers is ijdel en doet het allemaal voor de eigen eer. Wel heb ik geprobeerd zo eerlijk mogelijk de zaken te beschrijven en ik heb steevast de kant van de underdog gekozen. Dat is misschien mijn enige verdienste. De prijs die ik betaald heb voor die tropenjaren was hoog, zoals ik schreef: kapotte relaties, uiteenlopende verslavingen, allerlei angsten die niet zomaar verdwenen, een ontregeld leven.

U werkte vaak vanuit het buitenland. Deed u dat voor een 'goed verhaal'?

VAN AMERONGEN: In principe wel. De eerzucht van mijn collega's is mij absoluut niet vreemd. Ik denk dat mijn calvinistische opvoeding mij uiteindelijk gered heeft. Mijn moeder gaf altijd het voorbeeld van de Bijbelse koning Nebukadnezar, die onder meer de hangende tuinen van Babylon ontwierp. Eigenlijk maakte hij - net als de Franse president François Mitterrand duizenden jaren later - een momument voor zichzelf. Maar hoogmoed komt voor de val: God maakte die koning krankzinnig en hij sleet zijn laatste jaren als een dier in het veld. Tot op zekere hoogte heb je een asociale en volslagen egoïstische en egocentrische drijfveer nodig om de top te kunnen bereiken in de journalistiek, maar ook in andere bedrijfstakken. Mijn schrikbeeld was de oudere journalist die dronken in een café over zijn loopbaan zit te blaten tegen een zeventienjarige bakvis die hij zo graag wil neuken. Die angst zat en zit er bij mij diep in, maar zo wilde en wil ik niet worden.

De moslimbroeders werden in het verleden aan de poorten van Europa tegengehouden. Vormen zij nu een acute bedreiging?

VAN AMERONGEN: Ik denk dat de angst voor eventuele aanslagen in België allesverterend is. Hoe reageer je daartegen? Mijn advies is: lees eens een maand geen kranten en kijk niet naar de televisie. Dat werkt echt heel louterend.

Uw angst voor de Marokkanen in Brussel werd toch nachtmerrieachtig. Werd u gewurgd door uw onderwerp?

VAN AMERONGEN: Ik was te geobsedeerd met mijn onderwerp bezig. Als je daar dan ook nog eens mijn serieuze poging om moslim te worden aan toevoegt, krijg je een explosieve cocktail. Nu ik uit Brussel weg ben, worden de contouren weer scherp, langzaam maar zeker. Slechts een bepaalde groep Marokkanen dreef mij tot waanzin, dat zijn de jakhalzen die dag en nacht over straat zwalpen en een spoor van gebroken autoruiten achterlaten. Die zie je vooral in de Dansaertbuurt, die tussen de Beurs en hun biotoop, Molenbeek, ligt. En dan heb je nog je heel persoonlijke ervaringen: diefstal, herrie, verwijten... Iedereen in Brussel die ik ken, heeft zo'n verhaal en altijd gaat het om Marokkanen. Ik heb nog nooit een probleem gehad met Turken, Afrikanen of Pakistanen. Dat doet je nadenken, temeer als je weet dat Marokkanen in Nederland precies dezelfde overlast veroorzaken. In Israël zie je joodse Marokkanen precies dezelfde problemen creëren. Godzijdank heeft het dus niets met religie te maken, het probleem schuilt in de aard van Marokko, in de hele structuur van het land, dat geen natie-staat is.

En wat Brussel betreft... Ach, het gaat slechts om een klein deel van de Marokkanen. Maar die verknoeien het wel voor de rest.

door jan haerinck/foto's jo voet

Knack - 08-08-2007

[andev]

Oorspronkelijk geplaatst door Doki

Als je artikels copieert, gelieve ze dan wel volledig en niet selectief te copiëren. Ik plak de volledige tekst hier even onder, dat de moderatoren het me maar voor een keertje vergeven.
Wat die man schrijft is zeker niet compleet uit de lucht gegrepen. Er IS een probleem met BEPAALDE jonge marokkanen in Brussel (en ik spreek uit ervaring). Maar hij stelt de zaak erg zwart-wit voor, veralgemeent, en slaagt er zoals hij trouwens zelf ridderlijk toegeeft niet in de zaak wetenschappelijk te benaderen maar laat in plaats daarvan zijn eigen emoties de vrije loop. Merk ook op dat deze man een bijzonder hobbelig parcours achter de rug heeft met heroïne en drank. Alhoewel dit niet noodzakelijk de waarheidswaarde van zijn observaties aantast stemt het toch wel tot voorzichtigheid.

Wat heb je nu veranderd met het ganse artikel te plaatsen? Ik heb het juist volledig gelezen en ik blijf 100% met het gevoel zitten dat moslims in het land vooral betekent: problemen en gevaar.
Het gaat slechts om een klein deel onder hen? Maar dat kleine deel is er altijd en overal. In de WO1 en 2 was ook maar een klein deel van de Duitsers nazis, en kijk wat ze hebben aangericht...

[Neptunus]

Brussel: Eurabia - Arthur Van Amerongen
‘Brussel is een wonderlijk amalgaam van peepshows, peeskamers, frituren, kebabzaken, slijterijen, staminees met zatte hoerenlopers, islamitische boekhandels en illegale moskeeën. De islam woekert en gedijt hier, als een roos op een mestvaalt.’ Deze en nog andere omstreden citaten komen uit het boek Brussel: Eurabia van de Nederlandse journalist Arthur Van Amerongen. Hij leefde een tijd ‘undercover’ in de Brusselse islamgemeenschap en schreef zijn indrukken neer. Van Amerongen verdiende eerder zijn sporen als correspondent in Sarajevo en het Midden-Oosten. In 2006 won hij samen met een andere journaliste de Prijs voor de Nederlandse Dagbladjournalistiek met de serie ‘Kasba Amsterdam’, over Marokkanen in Amsterdam na de moord op Theo van Gogh. Als telg uit een streng calvinistisch nest van de Nederlandse Veluwe, studeerde hij Semitische talen, zoals Hebreeuws en Arabisch, behaalde een doctoraat met een verhandeling over de heilige oorlog in Algerije. Hij publiceerde in Vrij Nederland, De Groene Amsterdammer en werkte mee aan een bekroond radioprogramma over inburgering.
Op zoek naar Muriel Degauque
Daarna, van maart 2006 tot de zomer van 2007 trok hij zich terug in de islamwereld in Brussel. Van Amerongen: “Ik wilde weten in hoeverre de moslims een bedreiging voor onze samenleving vormden. Ik wilde weten wat moslims bewoog om zelfmoordaanslagen te plegen, een fenomeen dat ik al die jaren tevergeefs had proberen te begrijpen.” Aanleiding was de zelfmoordaanslag van de Belgische Muriel Degauque die zich in Bagdad opblies. In de omgeving van de explosie vonden Amerikaanse veiligheidstroepen een Belgisch paspoort. Ook bleek dat ze met haar echtgenoot Issam Goris per auto via Turkije en Syrië naar Irak was gereden. Haar graf bevindt zich ergens in Irak.
In het eerste deel neemt Van Amerongen de lezer mee naar het Midden-Oosten waar hij als journalist werkte. Hij maakte er enkele reportages over de Hezbollah, maar geraakt ook aan drugs en drank ‘door chronische geldproblemen, een moordende eenzaamheid, verstikkende angstaanvallen en het gemis aan mijn vriendin.’ Nadien trekt hij nog naar Israël en Afghanistan. De dood van Theo van Gogh zou alles veranderen. Van Amerongen was het extreme geweld in het Midden-Oosten ontvlucht maar stelde nu vast dat het extremisme naar hem toe was gekomen. Alvorens hij naar Brussel trekt, reist hij naar Charleroi op zoek naar het leven van de zelfmoordterroriste Degauque. Na een turbulent leven, zoals dat van Van Amerongen, wordt Degauque een moslima. Ze leert de moslim Issam Goris kennen. ‘Hij eiste dat zijn schoonvader geen bier meer dronk en dat de mannen en vrouwen voortaan gescheiden aten wat in het ouderlijk huis van Degauque voor de nodige spanningen zorgde’, schrijft Van Amerongen.
Moslim in de Marollen
In het voorjaar van 2006 begint de auteur dan aan zijn Brussels avontuur. Hij logeert in een bovenwoning in de Marollen en stelt al meteen vast hoe negatief de moslims over de Belgen denken en hoe groot de kloof is tussen de bevolkingsgroepen: ‘Bij mijn halalslagerij in de Hoogstraat kon ik zonder enige remmingen mijn beklag doen over de ontaarde Belgen.’ Van Amerongen beschrijft de volkswijk als één van de meest mistroostige en vuile wijken van de Europese hoofdstad: ‘Ik had niet bevroed dat het zo droevig was gesteld met de hoofdstad van Europa. Wie in godsnaam was ooit op het idee gekomen om dit veelkoppige monster die status te geven?’
In de lente van 2006 meldt hij zich bij de Grote Moskee van Brussel. ‘Het Islamitisch en Cultureel Centrum in het Jubelpark had alles weg van een willekeurig Arabisch overheidsgebouw. Het was er donker en in de toiletten, met de wasbakken voor de rituele reiniging, hing een oriëntaalse pislucht die me aan Egypte deed denken’, schrijft Van Amerongen. Na ruim dertig jaar moest hij opnieuw buigen en bidden tot God. Hij verdiepte zich in de achtergrond van het radicale verbod op alcohol in de islam. De lust tot masturberen (zijn laatste verzetje!) verging hem tot hij in de zomer van 2006 vernam wat de schadelijke effecten van die handelingen voor een moslim wel konden zijn. Van Amerongen begint gelijkenissen te herkennen tussen de islam en het calvinisme. ‘De zedenpreken deden me sterk denken aan de klassieke katholieke opvoeding’ en ‘seksuele voorlichting bestond bij ons thuis niet, net als in het gemiddelde moslimgezin’.
De ‘undercover’-moslim woont vele lezingen bij en begeeft zich dagelijks naar de Al Khaira-academie in Anderlecht waar hij samen met bebaarde Maghrebijnse jongens en gesluierde meisjes lessen volgt in de islamitische theologie. Hij volgt het vak ‘islam’ aan de Erasmushogeschool. Verder vult hij zijn dagen met diepgravende studie van de Koran, lange wandelingen in de Brusselse moslimwijken, bezoeken aan gebedshuizen. Hij komt rond met zes euro per dag. Tussen meisjes en jongens was er nauwelijks contact tijdens de lessen, vertelt Van Amerongen. Een discussie over Mohammed was uitgesloten. Colleges eindigden vaak in grote tirades tegen België, het hele Westen en alle Arabische leiders. Aan de Erasmushogeschool zaten de islamstudenten in de kantine in een eigen hoekje. Van de elf meisjes waren er tien gesluierd. Ook de Belgische pers moet het geregeld ontgelden: waarom schildert zij de moslims altijd zo negatief af?
Verbittering en afkeer
Naarmate Van Amerongen zich meer en meer in de islam verdiept, geraakt hij verbitterd en wordt hij pijnlijk geconfronteerd met het eigen verdrongen calvinistisch geloofstrauma. “De boekhandels in Brussel lagen vol met opruiende pamfletten tegen christenen, joden en boeddhisten… De kerkgemeenschap waarin ik opgroeide, predikte diezelfde intolerantie en superioriteit”. Dit alles leidt tot het boek Brussel: Eurabia. Eurabia is het begrip dat aangeeft hoe Europa politiek en cultureel zal ingelijfd worden in de islamwereld. Van Amerongen gaat uit van een totale mislukking van de multiculturele samenleving waarin de auteur aanvankelijk sterk geloofde. Aan het eind van zijn verblijf in Brussel is hij er overtuigd van dat de islam een splijtzwam is. “In Brussel zag ik enkel getto’s vol moslims met middeleeuwse opvattingen die op geen enkele manier in contact staan met de Belgische samenleving. Sterker nog, ze verachten die samenleving.” De jongeren die hij ontmoet doen hem terugdenken aan de moordenaar van Theo van Gogh: volstrekt humorloos, nooit gewerkt; ‘hoewel ze de Belgische staat niet erkenden, accepteerden ze gretig de uitkering.’ Het dieptepunt voor Van Amerongen: in de Hoogstraat wordt hij door een groepje Marokkanen zwaar toegetakeld in het bijzin van zijn vriendin. Het enige wat volgens hem Brussel heeft opgeleverd is een afkeer van Marokkanen.

Arthur Van Amerongen, Brussel: Eurabia, Uitgeverij Atlas, 2008, 176 blz., 18 euro.

Recensie door Bert Cornelis

Links
mailto:[email protected]

[alice]

Natuurlijk; Hind fraichi, Peter Calluy, Marij Uijt den Bogaard, Athur van Amerongen, iedereen die in die wereld duikt en hiervan verslag geeft is volkomen onbetrouwbaar!
Dit begint op de middeleeuwen te lijken; wie niet de linkse kerk bevestigt moet de brandstapel op!

[Neptunus]

Inderdaad en daarin gesteund door het inquisitiebureau in Brussel CGKR, de Liga voor de Rechten van de Mens en nu ook het troepje extremisten van de organisatie van islamitische landen dat eerder al haar versie van de ISLAMITISCHE mensenrechten heeft opgesteld, dus volledig conform aan de islamitische wetten. Dit alles heeft tot doel de islamisering van Europa en éénieder die het bereiken van dit doel ook maar één haartje in de weg staat, moet de brandstapel op.... en de bange blanke man zwijgt en durft niet reageren, wie toch de nek durft uitsteken wordt door deze extremisten, indien nodig, hardhandig aangepakt. En onze bange, zwakke, laffe politici kijken toe en laten begaan uit schrik voor stemmenverlies of gewoon uit schrik voor deze extreemrechtse moslimfundamentalisten en hun aanhang...

[Online]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Natuurlijk; Hind fraichi, Peter Calluy, Marij Uijt den Bogaard, Athur van Amerongen, iedereen die in die wereld duikt en hiervan verslag geeft is volkomen onbetrouwbaar!
Dit begint op de middeleeuwen te lijken; wie niet de linkse kerk bevestigt moet de brandstapel op!

Gelukkig maar krijgt de linkse kerk stilaan haar verraad als een boemerang in haar eigen gezicht terug. Zelfs de laatste wanhopige pogingen van de regimemedia, de VRT bij voorbeeld, om de Vlaming te culpabiliseren en te blijven vervelen met multiculurele afzeik, zullen niet helpen.