Brussel, kweekvijver van moslimextremisten

[Online]

01-03-2008 - José Masschelin / Arthur van Amerongen - Het Laatste Nieuws


Je hebt hier vreselijke boekhandels, vol antisemitische en opruiende lectuur. Racistisch en bij wet verboden, maar de politie laat begaan. In de ogen van 'echte' moslims is België een land van wulpse vrouwen, zatlappen en biggenvreters. Integratie is voor hen een ongelovige daad


«Ik zag in Brussel enkel getto's, vol moslims met middeleeuwse opvattingen die op geen enkele manier in contact staan met de Belgische samenleving. Sterker, ze verachten die samenleving. Brussel is het ideale broeinest voor extremisten, want de stad is complex, chaotisch en anoniem. Controle is er niet. Integratie al evenmin.» Dat zegt de Nederlandse islamkenner en journalist Arthur van Amerongen (48). Hij leefde een jaar lang tussen de radicale islamieten in de hoofdstad en schreef er een boek over. Een verbijsterend en verontrustend boek.

Je kan Arthur van Amerongen moeilijk verdenken van een aangeboren afkeer voor de islam en haar aanhangers of van bruine politieke keuzes. Als telg uit een streng calvinistisch nest dat op de Nederlandse Veluwe woonde, studeerde hij Semitische talen (waaronder Arabisch en Hebreeuws) aan de universiteit van Amsterdam. Hij behaalde zijn doctoraat met een scriptie over de heilige oorlog in Algerije. Zijn geschriften getuigden van enige sympathie voor de moslimstrijders. Hij stemde uitgesproken links. Als journalist werkte hij 15 jaar lang in het Midden-Oosten, tussen de (radicale) moslims. Een intellectueel met veel straatwijsheid. Hij publiceerde in Vrij Nederland, De Groene Amsterdammer en maakte het bekroonde radioprogramma 'De Inburgering'. Na de aanslag op scenarist Theo Van Gogh, gepleegd door een jonge islamist, nam van Amerongen het in zijn boek 'Kasba Amsterdam' vurig op voor de Marokkaanse gemeenschap, die na de moord door veel Nederlanders erg sc heef werden bekeken. Hij werd voor zijn werk bekroond met de Prijs voor de Dagbladjournalistiek. Daarna, van maart 2006 tot de zomer van 2007, trok hij als kandidaat-bekeerling naar Brussel. Een kille ervaring die hem helemaal veranderde.

Waarom wilde je naar Brussel?

Arthur van Amerongen: «Brussel is een anonieme en kosmopolitische stad, waar moslims uit alle windstreken wonen. Een rare verzameling kostgangers. In Amsterdam of Antwerpen zijn die gemeenschappen veel homogener, er huizen daar vooral Marokkaanse Berbers. Ik dompelde me helemaal onder in het islamitische milieu in Brussel. Ik installeerde me in een oud huis in de volkswijk de Marollen. Ik leefde als geheelonthouder: ik at 'halal', dronk geen druppel alcohol, gebruikte geen drugs en ging niet uit. Ik schuwde elke verleiding en sliep met mijn handen boven de lakens. Ik bad vijf keer per dag, telkens voorafgegaan door de rituele reinigingen. Ik vulde mijn dagen voorts met diepgravende studie van de Koran, lange wandelingen door de Brusselse moslimwijken, bezoeken aan gebedshuizen en talloze avondlijke lezingen door allerhande Korangeleerden. Ik kwam rond met zes euro per dag. Erg opwindend was dat allemaal niet en ik werd er broodmager van, maar ik wilde nu ee nmaal geen half werk doen.»

In welke milieus probeerde je te infiltreren?

«Ik begaf me tussen moslims die studeerden aan Koranschooltjes. Ik probeerde mensen te ontmoeten die invloed hadden of zouden hebben op de islamitische gemeenschap. Dat was niet moeilijk: het wemelt in Brussel van de moslims die zich verkleden in de Profeet en de godganse dag bezig zijn met hun geloof. Ik was als een vlieg op de muur overal aanwezig. Ik studeerde aan de Al Khaira-academie in Anderlecht en volgde het vak 'Islam' aan de Erasmushogeschool. Op die schoolbanken zaten moslims van de zogenaamde bovenlaag.»

Wat was hun visie op de islam in België, en bij uitbreiding in Europa?

«Hoe hoger opgeleid, hoe meer ze zich tegen de westerse wereld keren. Ze verachten het gastland, maar aanvaarden wel gretig de uitkeringen die ze genieten. Echte moslims voelen zich superieur aan de losbandige autochtonen. België is in hun ogen een land van wulpse vrouwen, hoerenlopers, zatlappen en biggenvreters. Dat menen ze echt en ze zeggen het ook met zoveel woorden. Nog sterker en gevaarlijker: ze prediken dat onophoudelijk bij ongeschoolde geloofsgenoten, die hun argumenten zonder nadenken slikken. Integratie is voor hen een ongelovige daad en bijgevolg onbespreekbaar. Je kan de redeneringen bij die bovenlaag nog het best vergelijken met de onwrikbare gedachten bij de getuigen van Jehova.»

«De gevaarlijkste plekken in Brussel zijn de talloze 'achterafschooltjes' en 'achterafmoskeetjes'. Daar wordt haat gepredikt. Veel meer dan in de officiële moskeeën, die doorgaans nog bevolkt worden door min of meer keurige mensen. In de onopvallende, kille zaaltjes worden bekeringen gedaan van Belgische vrouwen die met een moslim willen trouwen, van ex-criminelen die hun leven willen beteren en van labiele en verloren gelopen broeders en zusters die weer het licht willen zien. Voor de buitenwereld verkondigen bebaarde mannen de islam van de liefde en de vrede. Als ze onder elkaar zijn, gaan ze fel tekeer tegen het Westen, de joden en de boeddhisten. Ze kanten zich tegen de moderne wetenschap, vrije democratische politiek en nog het meest tegen de zeden. In Brussel vind je vreselijke boekhandels, zoals in de Lemonnierlaan en de Brabantstraat, vol antisemitische lectuur en opruiende boekjes met 'agitprop' (propaganda die tot agi tatie leidt, red.). Die geschriften zijn racistisch en bij wet verboden. Ik heb dagen in die boekhandels rondgehangen, maar heb er nooit politie gezien.»

Waar huizen de echte extremisten in Brussel?

«In het centrum van Sint-Jans-Molenbeek, Sint-Gillis, op de grens van Molenbeek en Anderlecht, in de Marollen en langs de as van het Noordstation naar het Zuidstation. Kortom: in het centrum van de Europese hoofdstad. Daar liggen de echte kweekvijvers van het extremisme. Ze zijn veel talrijker dan iedereen denkt. Het zijn buurten met een moordende sociale controle vanuit de islamitische gemeenschap. Een jonge moslima die op straat een sigaret rookt of een jongen zoent, wordt binnen de vijf minuten verklikt en krijgt ervan langs. De tamtam werkt perfect. Diezelfde sociale controleurs sluiten wél hun ogen voor iemand die wekenlang met jerrycans benzine rondzeult of verdachte pakjes naar zijn huis sleept. Zo iemand aangeven, vinden ze verraad. Hun laksheid is ook het gevolg van angst en schaamte. Een moslim hangt de vuile was niet buiten.»

«De extremistische buurten in Brussel zijn gedroomde schuiloorden voor het geboefte. Ik ken zware Algerijnse criminelen die al jaren rondhangen in Molenbeek zonder dat ze ook maar één keer gecontroleerd werden. Het verwondert me dan ook niet dat Abdelkader Belliraj zes moorden kon plegen in Brussel zonder dat iemand hem aangaf.»

Er wordt toch hard gewerkt aan integratie?

«Onzin. Ik heb dat nergens gezien in Brussel. Dat ze me eens aantonen waar die multiculturele samenleving bestaat! De enige interactie tussen moslims en autochtonen is de handel. Sommige Belgen kopen hun brood en groenten bij allochtone winkeliers omdat het goedkoper is. Het halalvlees is ook beter dan het Belgische. Van een echte ontmoeting tussen de culturen heb ik geen beginsel kunnen ontdekken.»

«Er lopen wel enkele knuffelallochtonen rond in de Belgische politiek. Die dienen enkel om allochtone stemmen binnen te halen, zoals in Nederland. Die mensen zijn evenwel niet representatief voor hun gemeenschap. Brussel heeft ook een Vlaams-Marokkaans Culturenhuis. Bespottelijk. Wie komt daar naartoe? Een kip en een half paard. Dat centrum kost 12 miljoen euro en dient tot niets. Weggesmeten geld. De meerderheid echte moslims zal je er niet zien. Een dergelijk cultuurcentrum ruikt naar alcohol en varkensvlees.»

«Moslims verliezen hun tijd niet met vermaak buiten hun eigen gemeenschap. Ik heb aan den lijve ondervonden dat het geloof van een ware islamiet vreugdeloos is. Aanvankelijk vond ik de islam een warme godsdienst, gedreven door naastenliefde, broederschap en onbaatzuchtigheid. In Brussel raakte ik verbitterd, naarmate ik me in de islam verdiepte. Ik ontmoette er talloze humorloze jonge Marokkanen die een bikkelhard geloof predikten, ontdaan van enige liefde en verdraagzaamheid. Het aantal agressieve en haatdragende extremisten overtrof mijn droevigste verwachtingen. Ik werd zo diep getroffen door die alomtegenwoordige haat dat ik als kandidaat-bekeerling het spoor bijster raakte. De visie van die jonge Marokkanen deed me terugdenken aan mijn jeugd op de calvinistische Veluwe, die in alle opzichten nog veel milder was. Maar toch... ook daar dicteerden kerk en religie alles en waren alle geneugten des levens uit den boze. Geheelonthouding en de daarmee gepaard gaande ve rveling maken van een mens een wrokkig wezen. Geen wonder dat jonge Marokkanen over alles mekkeren. Niets mag. Het zijn bikkelharde schriftgeleerden die dwepen met de catechismusislam. De nieuwe generatie Brusselse moslims verwerpt de prachtige islamitische cultuur die in veertien eeuwen tot stand is gekomen. Ze zijn geobsedeerd door verboden.»

Stel je het nu niet té somber voor? Als reactie op je mislukte bekering?

«Feiten zijn feiten. Ik zag in Brussel enkel getto's, vol moslims met middeleeuwse opvattingen die op geen enkele manier in contact staan met de Belgische samenleving. De weinige autochtone cafés en winkels in de extremistische wijken sluiten. Een beetje Belg komt er niet meer wonen. De getto's breiden zich als inktvlekken uit. De toon onder de allochtonen wordt met de dag aanvallender, de mensen worden er vromer en vromer. Ziet de politiek dat dan niet? Of wil ze het niet zien omdat het niet aangenaam is?»

Het valt op dat je je het meest stoort aan de Marokkaanse Brusselaars.

«Ja, omdat zij de hevigste extremisten zijn. De meesten zijn Berbers uit het Rifgebergte. Ze voelden zich in hun thuisland Marokko verstoten. Hun koning vinden ze maar niks, hun taal werd verboden en hun cultuur afgewezen. Hun nieuwe identiteit is de islam, die ze hier zo radicaal mogelijk verdedigen. Hun islam - en die overheerst helaas in Brussel - staat echt contact tussen de culturen in de weg. Het is een splijtzwam.»

Marokkaanse organisaties klaagden je aan wegens racisme. Begrijpelijk?

«De mensen met wie ik in Brussel optrok, hebben geen boodschap aan mijn boek. Ze zullen het zeker niet lezen, want voor hen bestaat er maar één boek en dat is de heilige Koran. De rest van wat aan het papier toevertrouwd wordt, is bullshit. Wie in Vlaanderen ook maar één kritische vraag durft te stellen over de vermeende multiculturele samenleving, wordt onmiddellijk weggezet als racist, fascist en Vlaams Belanger. Waarom stelt de politiek geen kritische vragen bij de activiteiten van extremisten? Vlaanderen is op dat vlak wel erg bekrompen. De multiculturele samenleving is een heilig huisje, waaraan je niet raakt. Ik ben helemaal niet rechtser geworden door mijn ervaringen in Brussel, wél kritischer. De schellen zijn van mijn ogen gevallen. Ik besef nu dat ik tijdens mijn verblijven in de moslimgemeenschappen in het Midden-Oosten en Nederland te veel geloofd heb in de zalvende praatjes van vooraanstaande moslims, die gespecialiseer d zijn in het masseren van westerse journalisten.»

Weten onze politiediensten wel wat er leeft in die gevaarlijke Brusselse wijken?

«Met de politie valt het nogal mee, denk ik. Ze hebben de jongste jaren toch belangrijke terroristen kunnen arresteren in Brussel. Youssef Belhadj, betrokken bij de aanslagen in Madrid, Nizar Trabelsi, die aanslagen beraamde op Kleine Brogel, en Tarek Maaroufi, die Belgische moslims rekruteerde voor de jihad. Niet van de minsten. Het probleem is dat de politie- en veiligheidsdiensten in hun werk geremd worden door de politiek. Er moet dringend nagedacht worden over moderne opsporingsmiddelen om gevaarlijke moslims te detecteren. Ouderwetse infiltratie werkt al lang niet meer, want geen enkele Belgische flik kan doordringen in de extremistische milieus. Ze ruiken hem daar vanop kilometers afstand. Daardoor komen extremisten pas in het vizier als het (bijna) te laat is. Op die manier zullen ze in Brussel nog eens een echte aanslag meemaken.»

'Brussel: Eurabia', Uitgeverij Atlas, 160 pagina's, 18,50 euro.

Met dank aan de sossen.

[Flippend Rund]

Dat is weer eens heel flink gecopypasted.

[Online]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Dat is weer eens heel flink gecopypasted.

Proficiat, u wint de prijs van meest kruiperige linkse dhimmie.

Niets kwetst meer dan de waarheid, aan Flippend Rund's antwoord te zien.

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Proficiat, u wint de prijs van meest kruiperige linkse dhimmie.

Wat krijg ik?

Niets kwetst meer dan de waarheid, aan Flippend Rund's antwoord te zien.

[Online]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Wat krijg ik?

500 maagden in Allah's paradijs.

[daiwa]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Dat is weer eens heel flink gecopypasted.

Maar daarom niet minder waar.

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door Online

500 maagden in Allah's paradijs.

500 nu al. Is het de grote maagden-inflatie?

[toccata]

Oorspronkelijk geplaatst door daiwa

Maar daarom niet minder waar.

²
Dat het in Brussel aant verkeerd gaan is toch al langer duidelijk

[Den Duisteren Duikboot]

Er zijn inderdaad belangrijker dingen dat een handvol Franstalige Brusselaars die in de Rand komen wonen...

VAN AMERONGEN: Een bepaalde groep islamitische jongeren is gefascineerd door de jihad. Ik denk wel dat Brussel een tijdbom is. Marokkanen zijn er totaal gemarginaliseerd. Kijk naar de statistieken van de werkloosheid, de armoede, de slechte huisvesting, de discriminatie op de arbeidsmarkt, de criminaliteit. Ik denk dat de Marokkanen in Nederland, of liever in Amsterdam, het een stuk beter hebben dan de Marokkanen in Molenbeek. Voor veel jongeren is de islam er de enige troost. Ik heb in Brussel talloze lezingen bezocht in zaaltjes van islamitische verenigingen. Die worden bijgewoond door alle mogelijke jongeren, van hip gekleed tot op z'n Mekka's. Dat verschijnsel bestaat in Amsterdam niet. (Bron: Knack)

[filosoof]

Hier meer:
Ik zag het interview niet maar Van Amerongen ging er grof tegenaan, er werd klacht neergelegd:
Hij had gedronken, volgens Jan De Troyer:
http://www.bafweb.com/2007/12/10/cen...van-amerongen/

http://www.lesoir.be/culture/medias/...4-561050.shtml

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door toccata

²
Dat het in Brussel aant verkeerd gaan is toch al langer duidelijk

Ik woon er nu opnieuw sinds 5 jaar, en néé, 't is niet duidelijk aan 't verkeerd gaan. De armoede, dat wel.

[forumspook]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Wat krijg ik?

u mag maagd gaan spelen in allah's paradijs. Happy ?

[Uh-Huh]

Oud nieuws: zie Hind Fraihi en "Undercover in Klein Marokko", etc.

Enfin, dit is wat de Staatsveiligheid zo'n 3 jaar geleden daarover zei:

Staatsveiligheid niet laks

Koen Dassen van de Staatsveiligheid - die uiteraard het achterste van zijn tong niet laat zien - stelt dat ,,de Staatsveiligheid Molenbeek goed in de gaten houdt''. Hij is zich bewust van de roep naar een hardere preventieve aanpak. Persoonlijk is hij tegen. ,,Willen we in een land leven waar mensen die geen misdrijven plegen systematisch worden opgepakt omdat ze tot een bepaalde godsdienst behoren? Willen we een staat waarin we zomaar iedereen kunnen afluisteren omdat er vermoedens zijn? Vandaag zijn het extremistische moslims - wat niet hetzelfde is als moslims die aanslagen gaan plegen - en morgen is het een andere bevolkingsgroep. De staatsveiligheid houdt zich in elk geval strikt aan de wet maar dat betekent niet dat we laks zijn. Ik hoop dat de extremisten die plannen de wet te overtreden zoiets denken. Ze gaan nog schrikken''.

Bron: http://www.nieuwsblad.be/Article/Det...cleID=GRUD8H8G

M.a.w. ze worden allemaal afgeluisterd en goed in de gaten gehouden. Misschien ook zelfs u en ik.

[Bhairav]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Oud nieuws: zie Hind Fraihi en "Undercover in Klein Marokko", etc.

Enfin, dit is wat de Staatsveiligheid zo'n 3 jaar geleden daarover zei:

Staatsveiligheid niet laks

Koen Dassen van de Staatsveiligheid - die uiteraard het achterste van zijn tong niet laat zien - stelt dat ,,de Staatsveiligheid Molenbeek goed in de gaten houdt''. Hij is zich bewust van de roep naar een hardere preventieve aanpak. Persoonlijk is hij tegen. ,,Willen we in een land leven waar mensen die geen misdrijven plegen systematisch worden opgepakt omdat ze tot een bepaalde godsdienst behoren? Willen we een staat waarin we zomaar iedereen kunnen afluisteren omdat er vermoedens zijn? Vandaag zijn het extremistische moslims - wat niet hetzelfde is als moslims die aanslagen gaan plegen - en morgen is het een andere bevolkingsgroep. De staatsveiligheid houdt zich in elk geval strikt aan de wet maar dat betekent niet dat we laks zijn. Ik hoop dat de extremisten die plannen de wet te overtreden zoiets denken. Ze gaan nog schrikken''.

Bron: http://www.nieuwsblad.be/Article/Det...cleID=GRUD8H8G

M.a.w. ze worden allemaal afgeluisterd en goed in de gaten gehouden. Misschien ook zelfs u en ik.

Die extremisten zullen op hun beurt ook de staatsveiligheid in e gaten houden. Wees daar maar zeker van.

[Online]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Hier meer:
Ik zag het interview niet maar Van Amerongen ging er grof tegenaan, er werd klacht neergelegd:
Hij had gedronken, volgens Jan De Troyer:
http://www.bafweb.com/2007/12/10/cen...van-amerongen/

http://www.lesoir.be/culture/medias/...4-561050.shtml

Wie in Vlaanderen ook maar één kritische vraag durft te stellen over de vermeende multiculturele samenleving, wordt onmiddellijk weggezet als racist, fascist en Vlaams Belanger. Waarom stelt de politiek geen kritische vragen bij de activiteiten van extremisten? Vlaanderen is op dat vlak wel erg bekrompen. De multiculturele samenleving is een heilig huisje, waaraan je niet raakt.

[circe]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Hier meer:
Ik zag het interview niet maar Van Amerongen ging er grof tegenaan, er werd klacht neergelegd:
Hij had gedronken, volgens Jan De Troyer:
http://www.bafweb.com/2007/12/10/cen...van-amerongen/

http://www.lesoir.be/culture/medias/...4-561050.shtml

klacht ingediend tegen w�*t?

[circe]

Oorspronkelijk geplaatst door circe

klacht ingediend tegen w�*t?

laat maar... hoe kon het ook anders:

'De islam woekert hier als een roos op een mestvaalt' [naar index]
27-02-2008 - Serge van Duijnhoven itv. Arthur van Amerongen - de morgen


Voormalig Midden-Oostencorrespondent en oorlogsreporter Arthur van Amerongen leefde een jaar lang undercover als onderzoeksjournalist in het streng-islamitische milieu van Brussel en schreef er een polemisch boek over. 'Ik vind dat een boek moet stinken.'

Arthur van Amerongen (1959) leerde ik kennen in Sarajevo tijdens de Bosnische oorlog. Een gedreven journalist, die zich diep engageerde met zijn onderwerp. Hij sprak vloeiend tal van talen en trok dag en nacht op met de lokale bevolking, onderwijl het journaille in de chique hotels mijdend als de pest. Elf jaar na onze ontmoeting in Sarajevo, liep ik Van Amerongen onverhoeds opnieuw tegen het lijf. Binnenkort zou hij naar Brussel verhuizen om zich te wijten aan een strenge opleiding voor imams en islamitische godsdienstonderwijzers.

De zolder die Van Amerongen in Brussel betrok, was al snel geheel behangen met islamitische parafernalia, gebedsinstructies uit de Koran en een grote kaart van de Brusselse agglomeratie, waarop met punaises de plekken waren aangeduid die voor zijn onderzoek van belang waren. Het was duidelijk dat het Van Amerongen ernst was met zijn poging om tot de bodem van het streng-islamitische milieu in Brussel door te dringen. Hij begaf zich dagelijks naar de Al Khaira-academie, waar hij samen met bebaarde Maghrebijnse jongens en gesluierde meisjes lessen volgde in islamitische theologie. Gedisciplineerd oefende hij de salat, het gebed, en de woedoe, de rituele reiniging die daaraan voorafgaat. Hij at halal, was geheelonthouder en hard op weg een vrome moslim te worden. Alles verliep voorspoedig, tot hij op pijnlijke wijze met zijn verdrongen calvinistische geloofstrauma werd geconfronteerd. Resultaat van zijn calvarie is het verpletterend openhartige boek Brussel: Eurabia.

In feite is Brussel: Eurabia een zeer persoonlijk, gedramatiseerd vervolg op de reportagereeks Kasba Amsterdam, over Marokkanen in Nederland na de moord op Theo van Gogh, die Van Amerongen in 2005 samen met Loes de Fauwe in Het Parool publiceerde, en waarvoor beiden de Nederlandse Prijs voor de Dagbladjournalistiek ontvingen. De instinctieve sympathie voor de Marokkaanse bevolking in Amsterdam, die in de met veel humor en inlevingsvermogen geschreven krantenserie nog zo duidelijk voelbaar is, maakte in Brussel plaats voor gevoelens van verkoeling en onbehagen. Brussel: Eurabia geeft een allerminst flatterend portret van de streng-islamitische gemeenschap in Brussel. Maar ook de hoofdstad zelf komt er niet genadig af. In zijn preambule omschrijft Van Amerongen het als volgt: "Brussel: een wonderlijk amalgaam van peepshows, peeskamers, frituren, kebabzaken, slijterijen, staminees met zatte hoerenlopers, islamitische boekhandels en illegale moskeeën. De islam woekert en gedijt hier, als een roos op een mestvaalt."

Vanwaar de keuze om, na Amsterdam, Brussel onder de loep te nemen?

"Brussel is een anonieme stad. Een kwart van de inwoners is moslim, als je de illegalen meetelt. Toch wordt er maar heel weinig gepubliceerd over de islam in België. Kort na 9/11 bezwoer de Belgische regering haar onderdanen dat er geen enkele dreiging bestond van terroristen. Inmiddels is wel anders gebleken. Brussel is wel degelijk een sluimerend bolwerk van moslimextremisten. De Belgische gevangenissen zitten vol met terroristen: Youssef Belhadj, betrokken bij de aanslagen in Madrid en een van de belangrijkste leiders van Al Qaida in Europa. Nizar Trabelsi, voormalig profvoetballer in de Duitse Bundesliga, beraamde aanslagen op een Belgische legerbasis, de Amerikaanse ambassade in Parijs en de Philipstoren in Brussel. Tarek Maaroufi rekruteerde Belgische moslims voor de jihad, onder wie de moordenaars van Ahmed Sjah Massoud, de leider van de Noordelijke Alliantie in Afghanistan. De twee daders waren van Tunesische afkomst en woonachtig in Brussel. Ook Noureddine el F., een van de veroordeelde leiders van de Hofstadgroep, had jarenlang een huis in Brussel. In de gevangenis kunnen 'sjeiks' naar hartenlust zieltjes winnen. Het laat zich raden wat er met die ex-gedetineerden gebeurt als ze weer op vrije voeten zijn. Ik ben ervan overtuigd dat veel gematigde moslims in de stad weten welke geloofsgenoten subversief zijn, het zijn elkaars buren en de sociale controle is enorm. Maar uit angst of sympathie zwijgt de gemeenschap als een graf."

In zijn boek beschrijft Van Amerongen hoe verontrustend hij het vindt dat zijn collegegenoten van de Khariya-academie de toekomstige generatie godsdienstonderwijzers in België zullen vormen. Hij stond versteld van de minimale kennis die zijn medestudenten hadden van het land waarin ze woonden. Vrijwel niemand onderhield contact met niet-moslims. Toch waren dit nog de wat meer sociaal ingestelde geloofsgenoten, die de moeite namen een studie te volgen aan een instituut. De echte extremisten kwam Van Amerongen tegen in obscure zaaltjes waar lezingen werden gegeven. Jongemannen die de erkende moskeeën in de stad veel te gematigd vonden. De jongens die hij sprak, deden in alle opzichten denken aan Mohammed Bouyeri, de moordenaar van Theo van Gogh. Ze bewogen zich voort in een parallelle werkelijkheid, er bestond geen enkel contact met de door hun gehate heidense buitenwereld. Hoewel ze de Belgische staat niet erkenden, hadden ze er geen probleem mee een uitkering te accepteren.

Van Amerongen wilde meer begrijpen van de Belgische kamikaze Muriel Degauque (1967). Degauque, een op het eerste gezicht alledaags meisje uit een troosteloze voorgemeente van Charleroi, stierf toen ze zich in november 2005 samen met haar echtgenoot Issam Goris, probeerde op te blazen in Baquba. De aanslag mislukte want voor ze haar gordel tot ontploffen kon brengen, werd ze uitgeschakeld door een salvo politiekogels. Uit de stempels in de pas - met een foto van Degauque zonder sluier - bleek dat ze met haar man per auto via Turkije en Syrië naar Irak was gereden. Muriel Degauque ging de geschiedenis in als de eerste blanke Europese martelares van Al Qaida. Haar graf bevindt zich nu ergens in Irak. Van een ruige meid die alles deed wat God verbood, was ze in een radicale moslima veranderd. In Brussel: Eurabia probeert Van Amerongen tot de ingewikkelde psychologie van de Waalse terroriste door te dringen, daarbij niet onder stoelen of banken stekend dat hij een soort familiale sympathie voor haar op is gaan vatten.

"Net als Degauque had ik een turbulent leven geleid, vol mislukte relaties, een gebroken huwelijk en buitensporig drank- en drugsgebruik. Beiden hadden we in een kwetsbare fase van ons leven een broer verloren en sindsdien een buitengewone belangstelling voor de islam ontwikkeld. Degauque zocht een morele houvast, die ik op een bepaald punt in mijn leven ook zocht. De weg van de onwrikbare waarheid waar geen plek is voor twijfel of verleiding. Inderdaad wilde ik weten of ik als compulsieve persoon die er een bandeloos leven op nahield, vatbaar was voor de radicale islam. Het was mij al eerder opgevallen dat relatief veel nieuwe moslims in een vorig leven on the edge of life hebben verkeerd, en verzeild zijn geraakt in een wereld van drugs, drank, prostitutie, criminaliteit of - zoals in mijn geval - gewelddadige conflicten in het Midden-Oosten. Richard Reid, de shoe bomber uit Engeland, was een hardnekkige junk en draaideurcrimineel, die in de gevangenis het licht had gezien. Veel verslaafde of criminele Marokkanen keren in de cel terug naar hun wortels. In het woord van de Profeet vinden ze een leidraad terug die ze in de samenleving al dan niet door eigen toedoen kwijt zijn gespeeld. Mijn voormalige heroïneverslaving en de burn-out na mijn laatste oorlogsreportage in Afghanistan, konden mijn bekeringscarrière mogelijk bespoedigen. Maar uiteindelijk ben ik - ondanks heel veel twijfels - niet verder beland dan tot de ophaalbrug van de onwrikbare vesting die de gemeenschap van ware gelovigen van de corrupte buitenwereld scheidt. Tot volledige onderwerping is het niet gekomen. Ik merkte wel dat ik door de spartaanse en ascetische levenswijze een ander denkpatroon kreeg, dat ik minder tolerant werd ten aanzien van rokers of drinkers en Belgen die op slonzige wijze van het leven wilden genieten. Op die manier werd ook ik radicaler, mijn wereld werd steeds kleiner."

Door zijn totale onderdompeling in het Brusselse milieu van de extreme islam en zijn grondige kennis van het klassieke en moderne Arabisch, wist Van Amerongen ook bij achterdochtige bezoekers van de private koranschooltjes respect af te dwingen. Hij werd uitgenodigd voor theesessies waarbij urenlang werd gediscussieerd over de Profeet. Of over minder verheven zaken, zoals over de vraag of iemand die was opgehangen (de Irakese dictator Saddam Hoessein was zopas geëxecuteerd) nog wel naar de hemel kon. Uitnodigingen om de hadj naar Mekka bij te wonen kreeg hij verschillende malen. En als hij zich weer eens zat te verkleumen in een van die "waterkoude lokaaltjes" waar een of andere professor of sjeik voor kwam lezen uit de Hadith, leek hem zo'n bedevaart naar Saoedi-Arabië eigenlijk best een aanlokkelijke gedachte.

Of hij op sommige momenten ook met plannen rondgelopen heeft om zich net als Muriel Degauque voor de radicale islam verdienstelijk te maken, antwoordt Van Amerongen ontkennend.

"In de overtuiging van een martelaar kan ik me maar moeilijk verplaatsen, want ik ben te zeer een angsthaas en bovendien houd ik te zeer van het leven. Zelfs op mijn meest devote momenten miste ik de beate waan die godsdienstfanaten zo vastberaden tot hun daden drijft. Ze willen wraak nemen op het aardse leven, en kunnen niet wachten tot de poorten van het paradijs voor hen opengaan. Ik persoonlijk acht de kans klein dat er een hiernamaals bestaat.

"Maar wat het welslagen van mijn volledige bekering tot een radicale moslim het meest in de weg stond, was mijn ongedurigheid. Ik lijd sinds mijn jeugd aan Minimal Brain Damage, ADHD heet dat tegenwoordig. Talent voor de sabr (Arabisch voor geduld), voor islamieten toch een fundamentele deugd, ontbeer ik ten enen male. Mohammed al-Ghazali noemt de sabr (in L'Ethique du Musulman. Les fondements de la morale) 'het licht dat de gelovige de weg moet wijzen'.

"Een jaar lang leefde ik als een fanaticus, ik oefende het gebed, leefde zedig, at halal en bleef wars van elke serieuze verleiding. Maar ik bereikte een punt vanwaar ik niet verder kon. Het islamitische milieu waarin ik me in Brussel ophield, wierp mij genadeloos terug op het calvinisme uit mijn jeugd: een vreugdeloos geloof, gespeend van enige humor, met een onbeschrijfelijke angst voor het Opperwezen en het hiernamaals. De kerkgangers uit mijn jeugd waanden zich het uitverkoren volk, net als heel veel moslims in Brussel. En net als de calvinisten zijn ook de Maghrebijnse moslims doodsbang voor intimiteit, erotiek en seks. Er heerst in die kringen een gevoel van morele superioriteit ten aanzien van de Belgen: die zuipen de godganse dag, vreten biggen en neuken erop los. Een andere overeenkomst is het volslagen gebrek aan humor bij orthodoxe moslims en orthodoxe christenen. Er is overigens wel een wezenlijk verschil tussen moslims en de gelovigen van de weerbarstige zandgronden en uitgestrekte bossen op de Veluwe die het decor van mijn jeugd vormden. De islam kent het begrip predestinatie niet. Vrome moslims verheugen zich in dit aardse tranendal voortdurend op het paradijs. De hemelpoorten staan wijd open, als ze zich maar aan de geboden en verboden van de islam houden. Het is het geloof van de zekerheid. Bij calvinisten is dat minder simpel. Ik ben ervan overtuigd dat mijn calvinistische opvoeding een uiteindelijk bekeringscarrière in de weg stond."

De term 'Eurabia' die pontificaal op het omslag prijkt van Van Amerongens boek, geldt in sommige kringen als een nogal omstreden begrip, dat een politieke en culturele inlijving van Europa in de islamitische wereld veronderstelt. In de periode dat hij samen met Loes de Fauw voor het Parool werkte aan zijn reportagereeks over het leven van Marokkaanse jongeren na de dood op Theo van Gogh, deed Van Amerongen nogal schamper over journalisten die de term 'Eurabia' durfden gebruiken. Het was een woord uit de koker van Israëlische perswoordvoerders of neoconservatieve Amerikaanse publicisten, die westerlingen angst aan willen jagen voor het islamitische gevaar dat zich zou hebben ingekapseld in het hart van Europa. Nu, twee jaar later, is de term beland op het voorplat van zijn boek dat zich afspeelt in de politieke hoofdstad van het continent. Hadden die pro-Israëlische propagandisten gelijk, en is Europa, met Brussel op kop, het strijdveld van de jihad geworden?

"Het is onmogelijk dat moslims Europa overnemen, alleen logistiek al. Maar de extremistische moslims zijn wel een splijtzwam geworden binnen de Europese samenleving. De politiek maakt daar dankbaar gebruik van, het lijkt tegenwoordig nog het enige discours te zijn. Het is echter zonneklaar dat bepaalde moslims uit de Maghreb een agenda hebben die op geen enkele manier strookt met gedachtegoed uit het Europa van na de verlichting. Met hun eisen ten aanzien van normen en waarden, en vooral de zeden, gaan ze als minderheid veel te ver. Ik ben het geheel eens met de schrijver Malek Chabel, die ik gretig citeer in mijn boek, als zou de islam in Europa ten prooi zijn gevallen aan een sociale regressie die de nadruk legt op de moraal en de seksualiteit verzwijgt."

Vooruitstrevende Belgen zullen niet blij zijn met uw boek. En de meeste moslims al helemaal niet. Bent u bang om naar Brussel terug te keren?

"Ik wist dat ik moest vertrekken voor het milieu waarin ik vertoefde van de komst van mijn boek op de hoogte zou zijn. Dat moment kwam afgelopen zomer. Ik vertrok naar Zuid-Amerika toen de eerste geruchten over mijn 'verraad' zich begonnen rond te zingen. De verontwaardiging, die zich recentelijk heeft vertaald in een aanklacht wegens racisme, gaat in wezen niet zo diep als het lijkt. Van mijn voormalige broeders en zusters uit de moslimgemeenschap zal vrijwel niemand de moeite willen doen om kennis te nemen van de inhoud van mijn boek. Onze leermeester op de Al Khaira-academie heeft het er destijds grondig ingehamerd: gelovigen hebben aan één Boek genoeg."

Uit uw boek blijkt dat uw sympathie voor de moslims abrupt omslaat. Wat weet u zich nog van deze ommekeer te herinneren?

"De prijswinnende serie Kasba Amsterdam, was wat mij betreft en achteraf gezien eenzijdig positief en optimistisch. Aan het eind van mijn verblijf in Brussel verstomde mijn positieve geluid, de schellen vielen als het ware van mijn ogen. Ik heb ruim vijftien jaar positief over de islam en de multiculturele samenleving geschreven, maar de tijden zijn veranderd. Moderne moslims, als die al bestaan, houden altijd zalvende praatjes over de mogelijkheid van een Europese islam. Maar in Brussel zag ik enkel getto's vol moslims met middeleeuwse opvattingen die op geen enkele manier in contact staan met de Belgische samenleving. Sterker nog, ze verachten die samenleving. Ook in Brussel verkondigden die moderne moslims tegen de buitenwereld dat de islam het geloof van liefde is, het geloof van vrede. Maar binnenshuis predikten diezelfden de haat en de jihad tegen hun gastland. Elke vorm van spiritualiteit is hun vreemd, ze belijden de catechismus-islam. Mijn moeder zou ze farizeeërs hebben genoemd, bikkelharde schriftgeleerden. De nieuwe generatie Brusselse moslims verwerpt de prachtige islamitische cultuur die in veertien eeuwen tot stand is gekomen. Ze zijn geobsedeerd door verboden. Wie is het strengst in de leer?"

Afgelopen zomer zette Van Amerongen een punt achter zijn missie in Brussel. Hij pakte zijn biezen en verhuisde naar Paraguay, waar hij tegenwoordig als misdaadverslaggever werkt voor de krant ABC. Toen bekend werd dat hij naar Zuid-Amerika was vertrokken, schreef een kritische redacteur van het dagblad Le Soir, Frederic Chardon, in een krantencommentaar: "Het schijnt dat onze Bataafse racist Brussel verruild heeft voor het oerwoud van Latijns-Amerika. Qu'il y reste!"

Doet het u wat, dat u door diverse Marokkaanse organisaties bent aangeklaagd wegens racisme?
"Dat was naar aanleiding van een televisie-interview op TV Brussel, waarin ik onverbloemd zei waar het op stond. Blijkbaar is het voor antiracismebewegingen in België een probleem om überhaupt kritiek te uiten op de extreme islam. Het islamdebat in dit land wordt beheerst door angst en politieke correctheid. Als je het over criminele of salafistische Marokkanen hebt, word je meteen als fascist weggezet. Ik wil niet dat de klok wordt teruggezet naar de jaren vijftig, als het gaat om normen en waarden. De strenge islam is geobsedeerd door kuisheid, zoals het christendom bij ons decennia geleden. Het is te gek voor woorden dat een islamitische minderheid bepaalt wat wij wel en niet mogen zien. Een schrijnend voorbeeld is de drietalige thema-avond rond Arabische liefdespoëzie die de Beursschouwburg in Brussel onlangs hield. Schrijver Hafid Bouazza zou enkele door hem vertaalde klassieke erotische gedichten voordragen. De organisatie verbood hem om die gedichten in het Arabisch voor te lezen, want dat zou choquerend voor het publiek zijn. What's next? Boekverbrandingen?"

Arthur van Amerongen, Brussel: Eurabia Atlas, Amsterdam, 160 p., 18,50 euro.


http://www.politiek.net/iskander/23435

[Stratcat]

M.a.w. ze worden allemaal afgeluisterd en goed in de gaten gehouden.

De Belgische Staatsveiligheid beschikt idd over betrouwbare informanten:

http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Bin...iligheid.dhtml

[forzaflandria]

Mijn vraag: als ik een van de volgende maanden naar Vlaanderen terugkom, zal ik dat boek bij de Standaard of Fnac kunnen vinden?

[circe]

Oorspronkelijk geplaatst door forzaflandria

Mijn vraag: als ik een van de volgende maanden naar Vlaanderen terugkom, zal ik dat boek bij de Standaard of Fnac kunnen vinden?

weinig waarschijnlijk.
Best bestellen via internet.
Nederland is ook nog een optie.