OPINIE. Last post

Rudy · 9 april 2008, 19:28

OPINIE. Last post

door Rolf Falter - (c) De Standaard 09/04/08

Dit wordt mijn laatste column, na goed zestig weken. Voor de derde keer leg ik mijn journalistieke pen neer, om in dienst van de politiek te gaan. Een eerste keer was dat van 1994 tot 1996 bij Cepess, de inmiddels ter ziele gegane studiedienst van CVP en PSC. Een tweede keer tussen 2001 en 2003, op het kabinet van de eerste minister, Guy Verhofstadt. En nu een derde keer, bij Annemie Turtelboom, de nieuwe minister van Migratie en Asielbeleid. De lokroep van iets te doen in plaats van er alleen maar over te schrijven, is blijkbaar te groot.

Zo kom je op een schip terecht, Leterme I, waarvan iedereen zegt dat het niet zeewaardig is, gaat kapseizen en zelfs gaat zinken. Zeilers vinden de storm echter boeiender dan de vlakke zee. Het hoeft niet allemaal rationeel te zijn.

Is overigens de huidige generatie politici minder bekwaam dan de vroegere, zoals alom wordt beweerd? Nee toch. Net zomin als de huidige media minder goed zijn dan vroeger. Beide, de media en de politici, opereren gewoon in andere omstandigheden dan twintig jaar geleden. Tony Blair heeft daarop gewezen in zijn afrekening met de media, bij Reuters, in juni vorig jaar.

Toen ik begon als eerste minister in 1997, zei hij, kon je het je nog veroorloven tot 's avonds te wachten alvorens een thema te beslechten dat 's ochtends in het nieuws was opgedoken. Tien jaar later moet dat al voor de middagjournaals gebeurd zijn, en liefst nog sneller. In het internettijdvak draaien de media - en dus de politici - in een waanzinnig tempo. Ooit zullen beide zich daar wel aan aanpassen.

Het andere destabiliserende element is dat van het verdeelde vaderland, natuurlijk. Mensen als Leterme en Reynders zijn ogenschijnlijk maar klungelaars, vergeleken bij de vroede vaderen van vroegere staatshervormingen, of zelfs bij de vorig jaar nog alom verguisde Guy Verhofstadt. In feite ploegen zij in steeds zwaardere grond en gaat het amper nog vooruit.

Taalfricties hebben in deze contreien altijd bestaan, al van voor 1302. Maar een echt politiek thema zijn ze maar geworden toen het algemeen stemrecht in 1893 blootlegde dat de meerderheid van de bevolking de taal van zijn bestuurders niet verstond. Dat werd een grote sociale kwestie, waarin de Duitse bezetter in beide wereldoorlogen nog eens duchtig vergif rondstrooide. Vandaag is dat taalverhaal weer herleid tot zijn vroegere proporties, op het relict B-H-V na.

Maar in de decennia van strijd zijn wel twee naties ontstaan, met apart kijk- of kiezersgedrag, en tegenstrijdige standpunten over zowat alles. Toch is het tijdperk van de verafgoding van naties al lang voorbij. Guy Verhofstadt onderneemt deze zomer zelfs een pelgrimstocht langs de multiculturele steden in Europa van honderd jaar geleden: Saloniki of Triëste, Odessa of Lviv, Timisoara of Bratislava. En uiteraard Constantinopel, zoals Istanboel heette vooraleer het Ottomaanse Rijk Turkije werd.

Verhofstadt beseft goed dat zonder die multiculturaliteit de Europese Unie niet anders dan een mager beestje kan blijven. Maar Europa is de afgelopen honderd jaar wel de andere richting uitgegaan, vaak op zeer bloedige wijze, naar allemaal eentalige staten, tot en met de Kleinstaaterei in de Balkan vandaag. Doorgaans lagen daar ook sociale kwesties aan de basis, zoals bij de emancipatie van de Tsjechen en Polen tegenover hun stedelijke Duitstalige burgerij. En uiteraard is het voor elke overheid efficiënter maar één taal te hanteren in plaats van twee.

Zo blijven er nog maar twee echt meertalige staten over in Europa, waarvan één stabiele: Zwitserland. Daar heeft men de administratie (maar ook niet meer dan de administratie) strikt eentalig gemaakt, en dat gecombineerd met verregaande decentralisatie, de subsidiariteit waar Europa de mond van vol heeft. En dus ligt ook het Belgisch compromis voor de hand: decentraliseer zo ver als mogelijk, maar bouw de financiële verantwoordelijkheid slechts heel langzaam op.

De kans dat het zo verloopt, is klein, zo leerden de afgelopen negen maanden. De lobby's die via het federaal niveau boven hun stand leven, zijn te machtig om zonder grote schok terug te plooien. Zo komen we straks waarschijnlijk en stoemelings in het onafhankelijk Vlaanderen terecht. Mentaal zou dat wel eens een heel erg kleine staat kunnen zijn.

Ik moest er vorige week aan denken, in de auto onderweg, 's avonds. Een muzikant vertelde op Klara uiterst gedreven in welke combinaties hij allemaal had gemusiceerd. En dat hij 'ook nog wel eens een triootje wou doen'. Waarop een andere studiogast het niet kon laten: 'u bedoelt uiteraard een muzikaal triootje (gniffel, gniffel).' Zoiets. Dat zal wel het gemiddelde peil worden.

Dit was de laatste aflevering van 'Sluitertijd'.

[email protected]

Rudy · 9 april 2008, 19:29

Veel succes Rolf. Een begrijpelijke beslissing. Van harte gegund.

9 april 2008, 19:28	#1
Rudy Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 24 november 2004 Locatie: Mechelen - Oostende Berichten: 38.975	OPINIE. Last post OPINIE. Last post door Rolf Falter - (c) De Standaard 09/04/08 Dit wordt mijn laatste column, na goed zestig weken. Voor de derde keer leg ik mijn journalistieke pen neer, om in dienst van de politiek te gaan. Een eerste keer was dat van 1994 tot 1996 bij Cepess, de inmiddels ter ziele gegane studiedienst van CVP en PSC. Een tweede keer tussen 2001 en 2003, op het kabinet van de eerste minister, Guy Verhofstadt. En nu een derde keer, bij Annemie Turtelboom, de nieuwe minister van Migratie en Asielbeleid. De lokroep van iets te doen in plaats van er alleen maar over te schrijven, is blijkbaar te groot. Zo kom je op een schip terecht, Leterme I, waarvan iedereen zegt dat het niet zeewaardig is, gaat kapseizen en zelfs gaat zinken. Zeilers vinden de storm echter boeiender dan de vlakke zee. Het hoeft niet allemaal rationeel te zijn. Is overigens de huidige generatie politici minder bekwaam dan de vroegere, zoals alom wordt beweerd? Nee toch. Net zomin als de huidige media minder goed zijn dan vroeger. Beide, de media en de politici, opereren gewoon in andere omstandigheden dan twintig jaar geleden. Tony Blair heeft daarop gewezen in zijn afrekening met de media, bij Reuters, in juni vorig jaar. Toen ik begon als eerste minister in 1997, zei hij, kon je het je nog veroorloven tot 's avonds te wachten alvorens een thema te beslechten dat 's ochtends in het nieuws was opgedoken. Tien jaar later moet dat al voor de middagjournaals gebeurd zijn, en liefst nog sneller. In het internettijdvak draaien de media - en dus de politici - in een waanzinnig tempo. Ooit zullen beide zich daar wel aan aanpassen. Het andere destabiliserende element is dat van het verdeelde vaderland, natuurlijk. Mensen als Leterme en Reynders zijn ogenschijnlijk maar klungelaars, vergeleken bij de vroede vaderen van vroegere staatshervormingen, of zelfs bij de vorig jaar nog alom verguisde Guy Verhofstadt. In feite ploegen zij in steeds zwaardere grond en gaat het amper nog vooruit. Taalfricties hebben in deze contreien altijd bestaan, al van voor 1302. Maar een echt politiek thema zijn ze maar geworden toen het algemeen stemrecht in 1893 blootlegde dat de meerderheid van de bevolking de taal van zijn bestuurders niet verstond. Dat werd een grote sociale kwestie, waarin de Duitse bezetter in beide wereldoorlogen nog eens duchtig vergif rondstrooide. Vandaag is dat taalverhaal weer herleid tot zijn vroegere proporties, op het relict B-H-V na. Maar in de decennia van strijd zijn wel twee naties ontstaan, met apart kijk- of kiezersgedrag, en tegenstrijdige standpunten over zowat alles. Toch is het tijdperk van de verafgoding van naties al lang voorbij. Guy Verhofstadt onderneemt deze zomer zelfs een pelgrimstocht langs de multiculturele steden in Europa van honderd jaar geleden: Saloniki of Triëste, Odessa of Lviv, Timisoara of Bratislava. En uiteraard Constantinopel, zoals Istanboel heette vooraleer het Ottomaanse Rijk Turkije werd. Verhofstadt beseft goed dat zonder die multiculturaliteit de Europese Unie niet anders dan een mager beestje kan blijven. Maar Europa is de afgelopen honderd jaar wel de andere richting uitgegaan, vaak op zeer bloedige wijze, naar allemaal eentalige staten, tot en met de Kleinstaaterei in de Balkan vandaag. Doorgaans lagen daar ook sociale kwesties aan de basis, zoals bij de emancipatie van de Tsjechen en Polen tegenover hun stedelijke Duitstalige burgerij. En uiteraard is het voor elke overheid efficiënter maar één taal te hanteren in plaats van twee. Zo blijven er nog maar twee echt meertalige staten over in Europa, waarvan één stabiele: Zwitserland. Daar heeft men de administratie (maar ook niet meer dan de administratie) strikt eentalig gemaakt, en dat gecombineerd met verregaande decentralisatie, de subsidiariteit waar Europa de mond van vol heeft. En dus ligt ook het Belgisch compromis voor de hand: decentraliseer zo ver als mogelijk, maar bouw de financiële verantwoordelijkheid slechts heel langzaam op. De kans dat het zo verloopt, is klein, zo leerden de afgelopen negen maanden. De lobby's die via het federaal niveau boven hun stand leven, zijn te machtig om zonder grote schok terug te plooien. Zo komen we straks waarschijnlijk en stoemelings in het onafhankelijk Vlaanderen terecht. Mentaal zou dat wel eens een heel erg kleine staat kunnen zijn. Ik moest er vorige week aan denken, in de auto onderweg, 's avonds. Een muzikant vertelde op Klara uiterst gedreven in welke combinaties hij allemaal had gemusiceerd. En dat hij 'ook nog wel eens een triootje wou doen'. Waarop een andere studiogast het niet kon laten: 'u bedoelt uiteraard een muzikaal triootje (gniffel, gniffel).' Zoiets. Dat zal wel het gemiddelde peil worden. Dit was de laatste aflevering van 'Sluitertijd'. [email protected]

9 april 2008, 19:29	#2
Rudy Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 24 november 2004 Locatie: Mechelen - Oostende Berichten: 38.975	Veel succes Rolf. Een begrijpelijke beslissing. Van harte gegund.