Open Vld fundamenteel oneens met Monica De Coninck

[Politics.be]

“Ik weiger mensen op te geven voor de arbeidsmarkt”Open Vld fundamenteel oneens met Monica De ConinckIn Gazet van Antwerpen zegt Antwerps OCMW-voorzitter Monica De Coninck dat er in Antwerpen 3.000 mensen zijn die niet in aanmerking komen voor de arbeidsmarkt. Ze pleit voor een uitbreiding van het Vlaams Fonds om die groep boven het leefloon te tillen. Open Vld-voorzitter Bart Somers is het fundamenteel oneens met de sp.a-politica. “Ik weiger mensen op te geven voor de arbeidsmarkt. Tal van recente studies tonen aan dat een job de beste en meest duurzame remedie tegen armoede is. We moeten dus ook voor mensen die het psychisch moeilijk hebben alles blijven doen om hen een zinvol bestaan te geven en hen in te schakelen in het arbeidsproces, desnoods aangepast aan hun noden,” aldus Bart Somers.

Hij verwacht van een OCMW-voorzitter eenzelfde emancipatorische ingesteldheid. Somers: “In plaats van de moed te laten zakken en mensen naar eigen zeggen te 'veroordelen tot levenslang leefloon´, moet een OCMW-voorzitter juist de eerste persoon zijn in een stad of gemeente die mensen perspectief biedt, hoop geeft. Ook al zal het inderdaad moeilijk zijn om een bepaalde groep mensen aan de slag te krijgen, zeker in het normale arbeidscircuit, toch moeten we blijven inspanningen leveren. Alleen machines worden afgeschreven, mensen niet.”

Bron: politics.be

[driewerf]

Het standpunt van LSP:
Leefloon is te laag voor alle leefloners

Antwerps OCMW-voorzitster Monica De Coninck lanceerde het idee om wat ze “sociaal gehandicapten” noemt een hogere uitkering toe te kennen. Een groep werklozen is volgens De Coninck hopeloos en wordt bijgevolg niet bereikt door activeringsprogramma’s. Daarom wil ze een specifiek statuut voor deze groep. Dit zou de verdeeldheid versterken en bovendien gaat het voorbij aan de vaststelling dat het leefloon voor alle leefloners te laag is.

Volgens De Coninck zijn er in Antwerpen zo’n 2.000 tot 3.000 werklozen die op geen enkele wijze aan een normale job kunnen raken, “Het gaat om mensen waar altijd wel iets aan scheelt. Ofwel hebben ze fysieke en psychische problemen, ofwel ontbreekt het hen aan sociale vaardigheden.” Voor deze groep van wat de SP.a’ster “sociaal gehandicapten” noemt, stelt ze voor om het op te geven.

Het resultaat is natuurlijk dat de groep die effectief heel wat problemen combineert en geen uitweg uit de armoede ziet, nog verder de dieperik wordt ingeduwd. Na hun verbanning uit de reguliere samenleving, wordt hen ook nog eens de stempel “hopeloos” toebedeeld. Dat is de logica van een beleid waar enkel op korte termijn wordt gedacht en dan nog enkel in termen van winsten, waarbij een pak kwaliteiten en potentiële mogelijkheden niet worden benut omdat deze toch maar “hopeloos” zijn.

De Coninck stelt voor om deze laag een speciale uitkering te geven, want “met een leefloon kun je maar een paar jaar het hoofd boven water houden, langer niet”. Daarin kunnen we de OCMW-voorzitster en schepen van sociale zaken wel volgen. Vandaag merkt Koen De Vylder van de Centra Algemeen Welzijnswerk (CAW) in Gazet van Antwerpen terecht op: “Het leefloon is te laag voor alle leefloners. De toestand is dramatisch.” Met een leefloon dat onder de armoedegrens ligt, is dat een terechte vaststelling.

De stigmatisering van een laag die nu uit de boot valt, zal meer kwaad dan goed doen. Uiteraard past het binnen een neoliberale logica om de verantwoordelijkheid daarvoor bij deze mensen zelf te leggen, in plaats van bij het systeem. De Coninck volgt die logica, maar probeert meteen wat te sussen: die arme stakkers kunnen er zelf niet aan doen dat ze “gewoon niet competent” zijn of “niet verstandig, niet snel genoeg”. “Zij kunnen de complexiteit van onze samenleving niet aan.” De reactie van De Coninck bestaat uiteraard niet uit het in vraag stellen van die samenleving die steeds hogere verwachtingen stelt, maar wel uit het opgeven van een laag aan wie deze samenleving niets te bieden heeft.

Ides Nicaise van het Leuvense HIVA reageerde verontwaardigd: “Er is een voortdurende tendens om dit soort werklozen te medicaliseren”, stelde hij in De Morgen. Terecht werd ook opgemerkt dat er nuttig werk genoeg is dat vandaag niet meer wordt verricht en waarin langdurig werklozen een rol kunnen spelen. “In buurthuizen, rusthuizen of de kinderopvang kunnen zij altijd nuttig werk verrichten”, aldus Danielle Dierckx van OASES (Onderzoeksgroep Armoede, Sociale Uitsluiting en de Stad). Daar zijn we het ook mee eens, maar deze logica botst met het neoliberalisme. Er wordt niet gekeken naar directe winst, maar naar wat nuttig is voor de gemeenschap en hoe iedereen daar een rol in kan spelen.

Op dit ogenblik zijn er in Vlaanderen zowat 25.000 mensen afhankelijk van een leefloon. Die moeten rondkomen met 640 euro per maand voor een alleenstaande en 850 euro voor samenwonenden. Dat is onder de armoedegrens, zeker tegen de achtergrond van de sterk stijgende prijzen voor voedsel en energie. Het volstaat niet om op die dramatische situatie te “antwoorden” door een nieuwe categorie van “hopeloze gevallen” te creëren en hen uitdrukkelijk die stempel op te kleven.

http://www.socialisme.be/lsp/archief.../leefloon.html