François Houtart over Linkse eenheid

[ministe van agitatie]

JEF SLEECKX en FRANCOIS HOUTART nodigen jullie uit op een tweede bijeenkomst , georganiseerd door CAP om de mogelijkheid te onderzoeken tot een linkse samenwerking voor de komende periode.

Zaterdag, 20 september om 14 uur
In het lokaal van het ACV, Plétinckxstraat 19 te 1000 Brussel

Op onze eerste vergadering van 29 augustus, die niet minder dan 30 personen samenbracht, hebben jullie een onzeggens unaniem akkoord gegeven op het voorstel van François Houtart om enkele » gemeenschappelijk strategische objectieven » te zoeken. Het is nu tijd om deze objectieven te bepalen. Daarom nodigen we jullie uit op 20 september om 4 of 5 van deze objectieven voor te stellen.

We kondigen de aanwezigheid van Roberto D’ Orazio op de volgende vergadering aan.

In bijlage vinden jullie de inleiding van François Houtart tijdens onze bijeenkomst op 29 augustus.

Sta mij toe een bedenking te maken die wat afstand neemt van de onmiddellijke problemen om na te denken over richting van de politieke actie.

Eerste punt : We moeten ons bewust zijn van de ernst van de crisis waarvoor we staan. Een diepe diep crisis waarvan alle contouren nog niet helemaal duidelijk zijn. Een ecologische crisis waarvan de omvang veel erger is dan men ons tot nog toe doet geloven. Elke dag komen er feiten bij die de crisis verergeren. Er is de voedselcrisis met groot gevolg voor de sociale ongelijkheid en met prijsstijgingen van onze voeding. Er is de financiële crisis die vooral de landen van het noorden treft ( EU en VSA). Er is de energiecrisis met de zogenaamde farce van de agro-fuel.

Zo’n algemene diepe crisis is de uitdaging voor links overal in de wereld. Vandaag duiken nauwelijks antwoorden en alternatieven op die verder gaan dan de bestaande inzichten. Misschien is Latijns-Amerika daar een uitzondering op. De oplossingen zoals die in Venezuela, Bolivië, Equador en binnenkort misschien in Paraguay naar voorkomen, blijven natuurlijk partieel, maar hebben wel een heel nieuwe dynamiek die zich inschrijft in wat een post-kapitalistisch project zou kunnen noemen.

Een socialistische project zou men kunnen zeggen. Zowel op nationaal vlak als op het vlak van het continent. Het gaat hier dus niet revoluties, maar om partiële oplossingen. In geen enkel ander land in de wereld zien wij zo’n belangrijke initiatieven aan het werk. Met 2 andere auteurs heb ik dat willen uitleggen in het boekje van CETRI « Amérique latine, �* gauche toute ? ».

Punt Twee : Waarom is links zo versnipperd overal in de wereld ? Is dat soms haar roeping ? Rechts is ook verdeeld. Maar er is een verschil. Laat ons zeggen dat het verschil er in bestaat dat links probeert een project uit te bouwen, terwijl rechts een systeem beheert. Een systeem beheren roept natuurlijk ook allerlei belangentegenstellingen op. Zowel hier als in het Zuiden is het nogal duidelijk dat er een nationale burgerij is en een burgerij die verbonden is met de mondialisering van het systeem, wat men de “compradore” burgerij noemt. Dat zijn tegengestelde belangen. Met verschillende politieke uitdrukkingen ter rechterzijde.

Een alternatief project uitwerken dat roept evenwel veel meer tegenstrijdigheden op. Er is allereerst een fundamentele keuze. Tussen de optie om het systeem te verbeteren en menselijker te maken. Dat is hetgeen de sociaal-democratie wil. En de keuze om het systeem om te vormen. Dat is wat radicaal links wil.

Dat is dus de eerste verdeeldheid tussen reformisme ( ik hou niet echt van die term want hij is nogal dubbelzinning ) en links dat het systeem wil omvormen. Maar binnen radicaal links hebt gij ook verdeeldheid. Overal. Niet alleen in Europa. Die verdeeldheid steunt op 2 keuzes. Ofwel kiest men voor radicaliteit in de toepassing van het project. Met de kritiek op Chavez en Morales dat zij het kapitalisme nog niet afgeschaft hebben. Een radicale kritiek die politiek spijtig genoeg gepaard gaat met een alliantie met de rechtse oppositie. Objectief, niet gewild of gepland. Dat is een radicaal links dat heel kritisch is. En dat veelal gelijk heeft om kritisch te zijn. Maar kritisch op het politieke vlak omdat het kapitalisme nog niet afgeschaft is en omdat er te veel toegevingen gedaan worden aan de multinationals en dergelijke. Daarnaast zijn er radicale verdedigers van een ander project maar met een meer een dialectisch standpunt.
Er is dan nog een tweede breuklijn binnen radicaal links. Dat is de verdeeldheid tussen de leerscholen en de wereldbeschouwingen om tot het project te komen: stalinisten, trotskysten, maoisten.. .
Dit alles heeft overal in de wereld geleid tot een versplintering van radicaal links en dus een verzwakking op politiek vlak.

Punt Drie: Hoe moeten wij dus eenheid van links bekijken die tegen het systeem is, anti-kapitalistisch is, en die een post-kapitalistisch project wil uitbouwen. 4 opmerkingen over hoe wij die eenheid moeten overdenken:

Ten eerste: Men kan zich die eenheid voorstellen als een organisatorische eenheid, een fusie tot één partij. De ervaring leert dat dat niet realistisch is.

Ten tweede : Er zijn de klassieke oplossingen zoals electorale, pré-electorale of post-electorale allianties. Die zijn mogelijk maar in zeer preciese gevallen en omstandigheden zoals in België bv. Er zijn zelfs allianties geweest tussen de trotskysten en de communisten in de tijd van Mandel bv. Die duren niet lang, maar het vormen mogelijkheden afhankelijk van de omstandigheden.
Ten derde : Een mogelijkheid die volgens mij werkbaar is, niet alleen bij ons, maar overal in de wereld, dat betreft het vastleggen van gemeenschappelijke strategische objectieven. Iedereen behoudt zijn eigen identiteit, behalve als er beslist wordt om om een of andere reden over te gaan tot electorale allianties om de gemeenschappelijke strategische objectieven te realiseren.

Ik zeg hier wel duidelijk strategische objectieven. Ik heb het hier niet over prioriteiten want iedereen heeft zijn eigen prioriteiten. Een politieke partij of een sociale beweging van de arbeidersklasse zal andere prioriteiten hebben dan een beweging of partij die verbonden is met de boeren. Of de vrouwenbeweging of inheemse volkeren in Latijns Amerika of Indië. Iedereen zijn prioriteiten dus. Als men dus een actie omschrijft in termen van prioriteiten dan vergemakkelijkt gij de verdeeldheid. We moeten dus denken in termen van strategische gemeenschappelijk objectieven. Laten wij die dan definiëren:

Een voorbeeld : het verzet tegen de Latijns-Amerikaanse gemeenschappelijke markt, de integratie van het ganse Amerikaanse continent in de economie van de VSA. In gans Latijns-Amerika vloeiden acties samen van sociale bewegingen, NGO’s, politieke partijen, kerken en zelfs regeringen. Zonder veel nood om die acties te definiëren . Dank zij het samenvloeien rond dat precies doel is die Gemeenschappelijke markt er niet door gekomen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de strijd daarmee gestreden is want in plaats van een multilateraal akkoord zijn de VSA afgekomen met bilaterale akkoorden. Het is maar één voorbeeld.

De strategische objectieven voor radicaal links moeten gericht zijn tegen het systeem, t.t.z. anti-kapitalistisch of socialistisch. Tot daar de fundamentele objectieven. Hetgeen niet uitsluit dat een aantal van de strategische objectieven hervorming betreffen, hetgeen de Italiaanse linkse senator Basso “ de kleine stapjes” noemt. Omdat de mensen niet morgen honger lijden of van honger omkomen maar vandaag.

Een radicaal project sluit dus geen kleine stappen uit, op voorwaarde dat zij zich inschrijven in de lijn van de fundamentele objectieven en dat zij niet gerecupereerd worden door het systeem. Dat zij het kapitalistisch systeem niet toelaten zich aan te passen. Ik herhaal dus de derde opmerking: hoe strategische objectieven vastleggen zonder over prioriteiten te spreken ? Een strategisch objectief dat is iets dat haalbaar is, iets realiseerbaars in bepaalde concrete omstandigheden en waarvan we zien dat het zich inschrijft in een globaal anti-systeemproject. De onteigeningen van de natuurlijke rijkdommen door de Staat is in Latijns-Amerika een objectief zonder dat die het einde van het kapitalisme betekenen.

Punt Vier : En ik kom bij mijn conclusie : gemeenschappelijke strategische objectieven zijn dus realiseerbaar. Als je objectieven vooropstelt die ge nooit kunt halen dan demoraliseert ge de mensen. Ge moet dus objectieven vooropstellen die ge op zijn minst op middellange termijn met een zekere kans op slagen kunt waar maken. We hebben gemeenschappelijke strategische objectieven nodig die in staat zijn om eventueel andere linkse krachten te mobiliseren. Reformistisch links die ge kunt meetrekken. Ik denk aan die partijen in Latijns-Amerika die ook tegen de Gemeenschappelijke markt waren. NGO’s, bepaalde sociale bewegingen, ATTAC, enz. Gemeenschappelijke strategische objectieven kunnen dus bredere krachten mobiliseren dan zij die het initiatief genomen hebben. Ik eindig met te zeggen dat net met de Europese verkiezingen, regionale en misschien federale verkiezingen in het vooruitzicht hier in België, dat het nodig is om die objectieven te omschrijven. Om te zien hoe ze te realiseren en met welke methodologie. Een methodologie die direct wordt toegepast op het politiek terrein of een andere methodologie. Gaat het om een methodologie die allianties tussen partijen mogelijk maakt voor de verkiezingen ? Dat blijft allemaal open. Ik denk dus dat het beter is om in plaats van eerst de vraag te stellen in organisatorische termen of in termen van politieke en electorale strategie, om eerst de vraag te stellen van de strategische gemeenschappelijke objectieven. Om daarna een methode uit te werken om ze te bereiken. Op Europees vlak zijn er veel uitdagingen. Zelfs op mondiaal vlak . Het Europees imperialisme stelt zich meer en meer op als een sub-imperialisme tegenover het Amerikaanse . Men kan nationale of andere objectieven uitwerken op gelijk welk niveau.

[FDM]

l'union faid la farce

[rookie]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Op onze eerste vergadering van 29 augustus, die niet minder dan 30 personen samenbracht, hebben jullie een onzeggens unaniem akkoord gegeven op het voorstel van François Houtart om enkele » gemeenschappelijk strategische objectieven » te zoeken.

Dar zit iedereen op te wachten natuurlijk

[Don Quichote]

Laat ons zeggen dat het verschil er in bestaat dat links probeert een project uit te bouwen, terwijl rechts een systeem beheert.
-------------------------------------------

Woehahahaha,

Nu gaan er zeker 32 mensen opdagen.

[Cyrano]

Zitten de communisten tegenwoordig in de ACV-lokalen ? In het Volkshuis mogen zij niet meer binnen. 't Kan verkeren.

[Fieseler]

[quote]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

We kondigen de aanwezigheid van Roberto D’ Orazio op de volgende vergadering aan.

Ik kom ook bij de volgende vergadering.
Mijnen hof zou moeten heraangelegd worden en ik zou aan d'oradzio willen vragen of hij mij met zijn buldozers niet kan komen helpen.