Nieuwe Industriële Revolutie met nieuwe vorm van corporatisme nodig

[Félicien Bwanatongo]

Recessie, crisis,… deze woorden verschijnen dagelijks in de pers. Bedrijven sluiten de deuren voor de komende weken, technische werkloosheid neemt – vooral in de metaalindustrie – in sterke mate toe. Herstructureringen en een golf van sluitingen en ontslagen, besparingen allerhande die ingrijpen in de loon- en arbeidsvoorwaarden… het passeert op dit moment allemaal de revue. De financiële crisis zal haar sporen nalaten in de komende tijd in vrijwel alle andere sectoren van de economie. Die crisis is nota bene ontstaan, - en we kunnen dit niet genoeg herhalen - door een te ver doorgedreven liberalisering, door een te zwakke greep van de politiek op de economie.

Hierdoor kon het wilde kapitalisme een luchtbeleconomie opbouwen waarvan de gevolgen niet te overzien zijn wanneer de luchtbel openspat. Dat de wereldleiders snel bijeenkomen om een nieuw Bretton-Woods systeem uit te bouwen stelt op zich niet veel goeds voor. Maar de meubelen moeten nu eenmaal droog blijven… Het minimum maandloon voor een jongere die 1 jaar werkt, bedraagt slechts 1.440 euro! Nauwelijks voldoende om een deftig zelfstandig leven te kunnen leiden, gelet op de kosten voor huisvesting, verwarming, nutsvoorzieningen en eten. Ondertussen krijgt Gilbert Mittler, manager van Fortis, een ontslagvergoeding van zegge en schrijve 4 miljoen euro, 4.000.000 euro!!! Dit is profitariaat en parasitisme van het zuiverste soort. De man is ondertussen al weer aan de slag als adviseur en krijgt daar ongetwijfeld alweer een riante vergoeding voor.

Als nieuw-solidaristen menen wij dat deze ontslagvergoedingen voor CEO’s, managers… niet enkel allemaal bekend gemaakt moeten worden maar ook drastisch moeten verlagen. Zowel verloning als ontslagvergoedingen dienen wat N-SA betreft ALTIJD in verhouding te staan tot het geleverde werk en de gedragen verantwoordelijkheid. De loonwaaier van het roofdierkapitalisme is véél te ver uitgespreid.

Niet enkel pleit N-SA voor een verregaande nieuwe financiële structuur gebaseerd op banken onder overheidscontrole waarbij geldemissie een alleenrecht van de overheid is, we pleiten ook voor een nieuwe Industriële Revolutie gekoppeld aan een nieuwe visie op sociaal-economische organisatie via een nieuw-corporatisme. We merken overigens op dat ook de werkgevers vragende partij zijn voor een nieuwe Industriële Revolutie, zoals voormalig VBO-voorzitter Van Steenkiste in de pers liet opmerken. Niet dat we hoog oplopen met de belgicistische VBO-grootkapitalisten, maar in deze had Van Steenkiste gelijk. De industriële basis die Vlaanderen sinds halverwege de jaren ’50 van vorige eeuw rijkdom en welvaart bracht, loopt zo langzamerhand op haar laatste benen: de chemische sector, de machine– en autobouw,… krijgen naast de oudere textielindustrie zware klappen en vernieuwen zich nauwelijks. Deze nieuwe Industriële Revolutie die wat ons betreft moet samengaan met de invoering van een derde fase van corporatisme, een nieuw overlegmodel, kan onmogelijk gebaseerd zijn op het verder laten ontmantelen van industriële productie in Vlaanderen door het globaliserend grootkapitaal. Evenmin kan sprake zijn om van de Vlaamse economie dan maar een logistieke doorvoerplaats te maken als kwetsbare pion in een geglobaliseerde liberale handelsconomie. Het DHL-verhaal zegt hierin voldoende.

Er is nood aan een herwaardering van kleinschaligheid, van lokale economieën die zich op Europees niveau in maximale mate afschermen van wereldwijde liberaliseringen en die binnen Europa op volksnationale leest geschroeid zijn. Economische verankering, wat door een deel van de Vlaamse Beweging traditioneel steeds verdedigd werd, is dan ook onmogelijk te verzoenen met de liberale economische agenda van velen binnen diezelfde beweging. Waar is de consequentie? We mogen niet vergeten dat één van de kwalijke gevolgen van de huidige financiële crisis is dat belangrijke financiële beslissingscentra nog meer naar het buitenland verhuisd zijn dan voordien! Vlaamse productie moet verkozen worden boven Europese, en Europese productie boven niet-Europese. De grote politieke vijand is in toenemende mate de politico-financiële kaste op EU-niveau die de oude nationale staten hebben uitgekleed en Europese eenmaking tot een liberaal project van deregulering, economische éénmaking en open grenzen hebben laten verworden.

Juist daarom meent N-SA dat contacten met gelijkgezinde politieke krachten in Europa van belang zijn. Autarchie, invoerheffingen, quota,… zijn begrippen van de toekomst! Er is nood aan het definitief verwerpen van de aanbod-economie, gevoed door het neoliberalisme vanaf halverwege de jaren ’70 van vorige eeuw. Steeds ging men er van uit dat indien bedrijven (lees: de aandeelhouders en bestuurders) meer vrijheid kregen, dit zou leiden tot betere marktwerking en uiteindelijke verhoging van de vraag door consumenten. Niet enkel was dit een benadering die meer dan ooit economische groei, consumentisme,… predikte, het was ook de facto een periode van 30 jaar afkalving van sociale voorzieningen, verhogingen van werkdruk, belastering van de staat… Meer dan 30 jaar lang waren deregulering, vrijhandel, flexibilisering… de heilige woorden. De pleidooien voor en de uitbouw van een aanbod-economie met een zo maximaal mogelijke vrije marktwerking zijn trouwens typisch Angelsaksisch en als dusdanig vreemd aan de continentale Europese traditie van economische organisatie. Niet enkel is het geen toeval dat de huidige crisis ontstaan is in de Amerikaanse woonhypotheekmarkt, de crisis heeft ook overduidelijk bewezen dat de premisse dat de vrije markt zich zelf wel zou reguleren fout is.

N-SA verwerpt de klassieke liberale economische theorie van de aanbod-economie en kiest resoluut met het nieuw-solidarisme voor een vraag-economie. Een beleid van werkgelegenheid, openbare werken en staatsinvesteringen, strakke regulering van de financiële sector waarin gestart wordt met nationalisering, winstoptimalisatie in plaats van –maximalisatie, uiterst harde aanpak en beteugeling van misbruiken en fraude (belastingontduiking, speculatie, woeker, misbruik van interimarbeid, zwartwerk, misdaadeconomie… Dit alles in een economie op mensenmaat met een nieuw overlegmodel via corporaties kan als oplossing aanzien worden. Dat dit tot een conflict zal leiden met diegenen die de dienst uitmaken binnen de Europese Unie is vanzelfsprekend. Dat we dit conflict niet uit de weg mogen gaan al evenzeer. We spraken eerder al over gewenste nationaliseringen binnen de financiële sector.

N-SA meent dat er onderzoek moet komen naar de rol van de Commissie voor Bank- Financie- en Assurantiewezen (CBFA) in de recente crisis. Bovendien menen we dat er nood is aan een eigen Corporatie ter vervanging van het CBFA, die meteen initiatief neemt om de financiële stromen tussen de bestaande financiële instellingen in kaart te brengen en die als instrument kan dienen om te starten met noodzakelijke nationalisaties. Indien nodig moet deze nieuwe, nog op te richten Corporatie (in feite een soort Vlaamse CBFA) bepaalde financiële producten of speculatieve transacties verbieden en werk maken van staatsspaarkassen om speculatieve activiteiten van spaarbanken uit te schakelen.

De herauten van het liberalisme kunnen het ondertussen niet laten asociale voorstellen te lanceren om de maatschappij nog verder de dieperik in te duwen en de overheid nog meer te ontmantelen door de Staat als een financiële lastpost voor te stellen. Het was ook voor de liberale kliek nochtans de Staat die als reddende engel mocht opdraven om de banken te redden die zich in de vernieling hebben gestort als gevolg van een te ver doorgedreven liberalisering van de financiële markten. Hypocrisie is liberalen nooit vreemd. Open VLD-voorzitter Bart Somers presteerde het zelfs rond te bazuinen dat indien de Staat geld zou verdienen aan de –kortstondige- nationaliseringsoperatie van Fortis, dat dit geld in de eerste plaats dan moest doorgestort worden aan… de aandeelhouders! Kortom, de Staat is enkel goed om belastingsgeld van de gewone sterveling in de bankiersmaffia te pompen, maar mag dit geld niet recupereren!

Links en extreem-links kunnen evenmin nog antwoorden bieden. Terwijl de kaviaarsocialisten mee aan tafel zitten met het grootkapitaal, de CEO’s, de bankiers,… is extreem-links verschrompeld tot een marginaal fenomeen met een dode ideologie. In kringen van de SP.a maken ze het bijvoorbeeld zelfs zo bont dat ze bijzonder verheugd zijn over de verkiezing van de ultraliberaal Obama tot Amerikaanse president en daar zelfs al campagne rond voerden! Extreem-links houdt zich enkel nog bezig met achterhaalde standpunten, interne ruzies en een antifascisme dat al 64 jaar de houdbaarheidsdatum overschreden heeft.

De stalinisten van de PVDA hebben in de voorbije tijd zelfs actie gevoerd (gericht tegen de bezoekers van de “Finance Avenue 2008” in Brussel) waarbij men meende misbruik te moeten maken van wijlen priester Daens, een… solidarist! Dat stalinistische marxisten nu al een beroep moeten doen op een christelijke “oud”-solidarist als Daens, die zelf een hartsgrondige afkeer had van het marxistisch socialisme, is veelzeggend. Dat Daens gebruikt wordt (lees: misbruikt) om hogere koopkracht te eisen al evenzeer! Armoede aan eigen historische figuren zal er wel iets mee te maken hebben, men kan immers moeilijk gaan uitpakken met massamoordenaars �* la Mao of Stalin. Maar inhoudelijk was het bij de marxisten hun acties ook al niet veel soeps.Zolang men immers weigert te pleiten voor het afschaffen van de renteslavernij kan er van een écht antikapitalisme geen sprake zijn. Ook voor links en extreem-links blijft dit een taboe, en blijft men het internationale grootkapitaal sparen op het punt maar men het nochtans het meeste pijn kan doen.

De oplossingen waar de regimelakeien mee komen aandraven voor de heersende crisis zijn slechts tijdelijke pleisters op houten benen. De haastige reddingsoperaties wijzen zeker niet op een gecoördineerde aanpak van duurzame verbeteringen. De vraag moet gesteld worden of de politieke knechten van het grootkapitaal überhaupt wel in staat zijn tot het oplossen van de aangerichte schade. Zo gaat de huidige federale regering onder “leiding” van miskleun Leterme uit van een verwachte –maar compleet irreële- economische groei van 1,2% voor 2009 terwijl een uitbreiding van de crisis wordt verwacht en de meeste analisten spreken van een ernstige recessie in 2009!

( Bron: http://www.n-sa.be )

Het neocorporatisme dat aan de basis lag van de naoorlogse welvaartstaten in westelijk Europa zit op z'n tandvlees. Het neoliberalisme dat vanaf 1975 z'n opgang maakte evenzeer, getuige de recent uitgebroken crisis waarvan het ergste nog moet komen. Daarom is er nood aan een nieuwe Industriële Revolutie in westelijk Europa die gepaard gaat met een nieuwe vorm van corporatisme, geheel aansluitend met de Europese traditie van sociaal-economische organisatie.

[Scherven A. Mok]

Hoe gaat dat systeem ooit werkbaar zijn als de mensen die in dat systeem leven geen verbondenheid met elkaar voelen en de drijfveer van het eigenbelang danig verzwakt wordt ?

En wat met corporatisme als de futuristen gelijk krijgen en energievoorziening en productie terug op schaal van het gezin gaan gebeuren ?

[Pelgrim]

'nieuwe vorm van corporatisme', wat is er "nieuw" aan?

[hotschizodiscocop]

Is er nog niet genoeg ronddraaiende industrie die de mens mechanisch draaiend houdt tot in de kist?

[De_Laatste_Belg]

Wat een misleidende titel:

Nieuwe Industriële Revolutie met nieuwe vorm van corporatisme nodig.

Corporatisme is een politiek systeem waar wetgevende macht aan burgervergaderingen wordt toegekend die economische, industriële, agrarische en professionele groepen vertegenwoordigen.

Dit in zijn zuivere vorm. Bij mijn weten kan de N-SA daar niet achter staan, het betekent namelijk de overname van de maatschappij door bezitters en de belangen van het bezitten, in andere woorden door liberalen.

Het bericht geeft dan ook stevig van leer tegen dit principe. Hoe inconsequent kan men men nog meer zijn ?

In zijn onzuivere vorm betekent corporatisme niet meer dan dat de stem van 'zij die bedrijven bezitten' meer doorweegt in het beleid dan de stem van 'zij die geen bedrijf bezitten'.

Democratie houd in dat iedereen (indien stemgerechtigd) één evenwaardige stem heeft in het bepalen van het beleid ongeacht godsdienst, overtuiging, bezit, opleiding, kapitaal, ethiek, woonplaats, taal, .... en wat je nog allemaal kan bedenken. Om dit te garanderen is stemmen anoniem.

Corporatisme, zoals het zich vandaag in ons beleid nestelt, geeft diegene die veel bezitten een dubbele stem in 't beleid. En dat is een flagrante vervuiling van het democratisch principe.

Nieuw, oud, anders of 't zelfde corporatisme, corporatisme is een vervuiling, onafhankelijk van welk adjectief je daar nog aan wil toevoegen.

En als je dan 't bericht volledig leest en merkt dat 't totaal niet 't corporatisme bestrijd. Maar wel argumenteert voor een strengere hand van de overheid op het doen en laten van bedrijven, en dat terwijl deze bedrijven een dubbele stem hebben in de vorming en handhaving van het beleid. Daar gaan je tenen toch van krullen ?

Natuurlijk ben ik voor een aan banden leggen van de negatieve gevolgen van winstbejag. En dit ten voordele van het algemeen belang. Maar dan dient het algemeen belang ook zuiver vertegenwoordigd te zijn. In een zo zuiver mogelijke democratie (perfect bestaat niet, helaas).

Vandaag de dag het beleid onbeperkte bevoegdheid geven is 't overslaan van een belangrijke stap, en zou wel eens kunnen lijden tot een maatschappij die jullie zo bevechten.

Dus: Ik stem nee; tegen nog verdere overheidsinmenging, totdat die overheid effectief het algemeen belang vertegenwoordigd, vrij van corporatisme, vrij van on-democratische elementen.

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Solidaristen

Juist daarom meent N-SA dat contacten met gelijkgezinde politieke krachten in Europa van belang zijn. Autarchie, invoerheffingen, quota,… zijn begrippen van de toekomst!

Dom zijn is hetzelfde blijven doen en andere resultaten verwachten.

[Félicien Bwanatongo]

Oorspronkelijk geplaatst door Scherven A. Mok

Hoe gaat dat systeem ooit werkbaar zijn als de mensen die in dat systeem leven geen verbondenheid met elkaar voelen en de drijfveer van het eigenbelang danig verzwakt wordt ?

U spreekt uzelf hierin tegen, enerzijds bekritiseert u ons omwille van gebrek aan verbondenheid maar anderzijds bekritiseert u verzwakking van drijfveer eigenbelang?!? Afijn, de noodzaak tot concurrentie blijft waar de privé de economische kracht uitmaakt, weliswaar ingeperkt in vergelijking met de valse vrijemarktprofeten van nu. Anderzijds zijn nieuw-solidaristen erop gericht een "Gemeinschaft" in plaats van een "Gesellschaft" te ondersteunen.

En wat met corporatisme als de futuristen gelijk krijgen en energievoorziening en productie terug op schaal van het gezin gaan gebeuren ?

Valt af te wachten, alhoewel daar weinig kans toe is. Als het zo is, des te beter, valt gemakkelijk te organiseren via intercommunales.

[Félicien Bwanatongo]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

'nieuwe vorm van corporatisme', wat is er "nieuw" aan?

Het neocorporatistisch model van de naoorlogse welvaartstaten is versleten.
Nieuw is de reorganisatie in beroepsgroepen en corporaties voor een hedendaagse maatschappij, met hogere beroepsmobiliteit, nieuwe industriële takken,...

[Félicien Bwanatongo]

Oorspronkelijk geplaatst door hotschizodiscocop

Is er nog niet genoeg ronddraaiende industrie die de mens mechanisch draaiend houdt tot in de kist?

Breken met het wildkapitalistisch systeem en haar uitbuitingsmechanisme wil nog niet zeggen dat we pleiten om terug als holbewoners te gaan leven zonder productie van goederen en diensten. Misschien is dat voor naïeve links-groene dommekloten zo, maar niet voor ons.

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Dom zijn is hetzelfde blijven doen en andere resultaten verwachten.

ja inderdaad, daarom dat meer en meer intelligente mensen het liberalisme in vraag stellen.

[willem1940NLD]

Ik denk eigenlijk niet dat het aan enig "-isme ligt"; eerder het op grote schaal veronachtzamen van een Oude Waarde, ook terloops wel aangehaald in wetboeken: (be)handelen als een goed huisvader.