Controverse

Saigim · 7 februari 2009, 12:17

Er zijn veel discussie's tegenwoordig over het al dan niet bestaan van een nieuwe wereldorde, over 9/11 conspiracies, over bankengroepen die de wereld al dan niet overheersen, over communisme tegenover kapitalisme. Maar waar gaan we al allemaal over akkoord en waar moet een oplossing op gevonden worden?

Moreel gezien zijn mensenlevens niet te tellen. Ik heb een boek gekocht "solutions for the world's biggest problems" met verschillende columns met een berekening over welke strategieën op lange en korte termijn het meeste levens gaan redden. Die oefening moet gemaakt worden, omdat veel ontwikkelingshulp niet pragmatisch genoeg is, omdat het goed is meer levens te redden.

Maar in sé kan je mensenlevens desondanks niet tellen. Waarom niet? Omdat we allemaal maar één leven hebben. We hebben maar één beleving. Veel mensen geloven in "een beleving na de dood". Maar onze identiteit is voornamelijk opgebouwd in de beleving, de ervaring van liefde, zin en goesting in dit leven. Vaak belevingen die zo kwetsbaar zijn dat ze niet onder woorden te brengen zijn. Daarin zit de liefde voor je moeder, maar ook het verlangen om met iemand die je aantrekkelijk vind naar bed te gaan, de hoop iets te kunnen opbouwen in je leven, muziek die je echt raakt... Ik beleef maar één keer, ik betrek veel belevingen in de mijne door die belevingen de mijne te maken, maar het blijft mijn eigen beleving die stopt wanneer mijn leven stopt. En daarom zijn de meesten van ons bang hun leven te verliezen, te verliezen überhaupt.

We weten niet welke grote zin het leven heeft, ook al zijn velen 100 procent overtuigd over hun visie op het leven. Niemand kan met zekerheid zeggen waar het leven over gaat, anders zou hij waarschijnlijk iedereen overtuigen want hij zou zo'n allesomvattende kennis hebben dat hij op elke vraag zo zou antwoordden dat mensen echt overtuiging voelen. Het enige wat we hebben is enerzijds onzekerheid en anderzijds belevingen, gevoelens van zinvolheid.

Maar weinig mensen hebben echt zin om hun leven af te geven. Kunnen we verwachten dat iemand die in een risicoland leeft wel meer zin heeft om zijn leven af te geven? Ook hij heeft maar één beleving.

Er zijn maar twee echte oplossingen om zonder lijden te sterven en dat is enerzijds echt geloven dat je een leven na de dood hebt. Dan is het enkel een verandering, je moet je meest fundamentele zelf niet afgeven. Of je kan gewoon jezelf opgeven, zeggen dat er niets is om aan vast te houden.

Maar als je dat geloof niet hebt, en je wil je leven niet afgeven, dan moet je het doen met wat je in dit leven hebt en dat verdedigen met al je kan. Je probeert met de elementen die je hebt een zinvol leven op te bouwen, niet zinvol in de filosofische betekenis van het woord, maar zinvol in de betekenis dat je zin ervaart bij wat je doet.

En dan kan je niet zeggen dat jou leven meer waard is dan dat van een ander. Of wel? Het echte antwoord is:
Mensen die ons zin geven, geven wij leven. Iedereen verdedigt wat hem zin geeft, want die zin is jou bescherming tegen de waanzin, wanhoop, lijden. Mensen die in het nieuws persoonlijke aandacht krijgen wanneer ze sterven zijn mensen die onze beleving van zin geraakt hebben, die onze constructie van zinvolheid hebben aangesproken en er iets aan toegevoegd hebben.

En dan is onze maatschappij verschrikkelijk complex. We kunnen ons niet echt verdedigen, want niemand (of weinigen afhankelijk van je overtuiging) heeft het verdiend af te zien en er zijn ontzettend veel mensen die afzien. Hoe kunnen we ons daar tegen beschermen? Hoe kunnen we verantwoorden dat wij plezier mogen hebben in ons leven zonder er ook alles aan te doen dat andere mensen verlost worden uit hun extreme lijden? Door redeneringen als "ik kan er toch niks aan doen, het is te complex, wie ben ik om er iets aan te doen, het zijn de extreem rijken die de touwtjes in handen hebben, aan politiek is niets te doen, het blijft altijd hetzelfde, het is boven mijn hoofd enz..." Is dat een reële gedachte?

Vele van de "groten" (mensen die veel betekenis geven) op deze aarde zijn naïef en/of koppig aan een idee begonnen. Steve Jobs zijn eerste computers bliezen op toen hij ze voor de eerste keer aan iemand van de pers probeerde te laten zien. Ik kan niet oordelen of deze man veel goeds in onze samenleving heeft gedaan, hij heeft wel veel bepaald in onze samenleving. Wat maakt het verschil? Hij gaf niet op, hij ging koppig verder. De amerikaanse droom denken je nu misschien (met een bepaalde hoeveelheid sarcasme, ironie of cynisme). Wel, niet iedereen moet een Steve Jobs worden, wel moeten we met velen af van de overtuiging dat we er niets aan kunnen doen.

Wat hebben we te leren? Het extreme lijden van vele mensen onder ogen zien, de oorzaken van dat lijden onder ogen zien en dan ervoor te streven dat het opgelost raakt.

Zijn er oplossingen waar we aan kunnen, waar we iets relevant aan toe kunnen bijdragen? Ik ben er van overtuigd van wel, in mijn volgende posts zal ik voorbeelden en redeneringen geven hoe we iets reëel kunnen doen.

Saigim

PS: Ik veroordeel niemand, ik voel me niet beter, er zijn veel mensen die al snappen wat ik hier neerschrijf en ik kan foute redeneringen maken. Deze post is naar mijn best vermogen op dit moment. Misschien ben ik gewoon bang van negatieve kritiek. Voor mijn eigen cynisme. Maar ik meen te zien dat er iets mogelijk is en wil daarvoor gaan.

Saigim · 7 februari 2009, 13:09

Waarom geen verandering?
Er is discussie en gelatenheid in plaats van éénsgezindheid.

Wat zijn de problemen?

*De betrouwbaarheid van informatie.
Hoe kan je weten of informatie betrouwbaar is?

*De complexiteit en ondoorzichtigheid van politiek.
Politiek is een complex spel van vele trekkende krachten, het grootste deel van de politiek gebeurd niet openbaar, je moet dus afleiden uit wat wel openbaar is gezegd wat de werkelijke motivaties en redeneringen van politiekers zijn. Als gevolg zijn er maar weinig mensen die meepraten en nog minder die echt kunnen meepraten over politiek.

*Nuancering.
Het is heel moeilijk, indien niet onmogelijk juist te nuanceren, maar iedereen verwacht het wel.

*De kwaliteit van communicatie.
Voor zover ik het ken is dit forum is er een goed voorbeeld van. Er zijn er een aantal die echt proberen een discours op te bouwen, maar velen reageren vanuit hun

*Frustratie
Er loopt veel mis en dat zorgt voor frustratie. Als iemand niet snapt wat jij meent te snappen dan kan je je uitleven over de incompetentie van de ander, je voelt dan even de verlossing van je frustraties, helaas maar even. Dus zoek je telkens opnieuw hoe een ander het slecht doet. De mensen die die frustratie ontvangen moeten daarmee omgaan en bouwen vaak zelf frustratie op.

*De kwaliteit van communicatie bis.
Politiekers verdedigen zich, ze doen vaak een omfloerst betoog omdat ze zich bedreigt voelen door alle kritiek die op hen afkomt. Moesten ze een degelijke communicatietraining hebben en reageren vanuit oprechtheid dan zou iedereen hen verstaan en ook verstaan en aanvaarden dat er negatieve beslissingen moeten genomen worden om andere dingen mogelijk te maken.

*Democratie werkt niet omdat politiekers geen risico's durven nemen uit schrik er op afgerekend te worden. Hoeveel inwoners had athene? Hoeveel inwoners heeft België? Hoe kan een politieker burgers vertegenwoordigen als hun taak zo complex is, als ze constant moeten meestappen in het spel van politiek, een spel dat veel groter is dan henzelf, dan hun kennis. Bestaat er een echt goede opleiding tot politieker, een opleiding die leert hoe je constructief op de ontelbare belangen en machtsinstanties kan ingaan? Mijn beeld is dat mensen die het echt goed bedoelen op een bepaald moment toch meestappen in het spel omdat het sterker is dan henzelf OF dat ze ontmoedigd raken en eruit stappen.

*Economische belangen
Onze politiekers worden heel sterk beïnvloed door de economische machten omdat het gewoonweg aantrekkelijk is meer geld te hebben. Wettelijk bestaat er denk ik geen echt verbod tot vermenging van economie en politiek, veel politiekers hebben een functie in een bedrijf. Op deze manier is geen neutrale politiek mogelijk.

*Politiekers hebben een ego
En als ze op hun tenen getrapt worden bijten ze terug met politiek correcte redeneringen. Je kan bijvoorbeeld iemand wettelijk ontslaan zonder goede reden als je maar de macht hebt en een redenering kan maken die binnen het wettelijk kader is te verstaan als geldige reden. Dat veroorzaakt veel gevoelens van machteloosheid.

*Oplossingen worden als absoluut genomen en worden aangevallen in plaats van echt te zoeken naar oplossingen.
Mensen zijn gehecht aan discussie, ik vermoed omdat het hen helpt frustraties in beweging te zetten en er een illusie is dat ze daardoor gaan oplossen. Omdat je je eigen gevoel kan bewaken oprecht te zijn en omdat je dat gevoel niet wil verliezen. We maken niet graag fouten. Het geeft een goed gevoel anderen te pakken op hun fouten. Ook omdat het echt redeneren op lange termijn niet zo spannend is en voldoening geeft als een goeie discussie.

Saigim · 7 februari 2009, 13:41

Wat zijn dan mogelijke oplossingen? Ik geef een heel onvolledige lijst.

*Beter leren communiceren.
Politiekers verplichten communicatietrainingen te volgen.

*Onderwijs dat communicatievaardigheden traint vanaf het begin en wat kinderen zelf leert redeneren en dit vooropstelt tegenover het reproduceren van kennis.

*Een nieuw nationaal televisienet. Televisie die politiek, cultuur en levensbeschouwing toegankelijker tracht te maken voor mensen.

*Een overheidsorgaan oprichten dat enkel en alleen dient ter vereenvoudiging en verbetering van administratie en communicatie.

*Echte deskundigen zoeken die onze politiek ondersteunen, scouten voor echt talent en dit talent de minimum lonen geven waardoor ze overtuigd worden bij de overheid te werken. Referendums voor het aanstellen van deze deskundigen.

*Een online communicatieplatform dat streeft naar een betere verwerking van kennis. Dat bijvoorbeeld mensen laat stemmen over de betrouwbaarheid van informatie.

*Eerlijke communicatie over wereldhandel.

*Een echt neutrale pers die onderzoek doet naar hoe informatie betrouwbaar is te houden en dat uitvoert.

*Internationale hulp verwoorden in "wat helpt het meeste mensen?" en dat op eenvoudige manier communiceren.

Dan niet pragmatische maar indirecte oplossingen:
*Meer nadenken over wat het leven echt gaat. Zoeken naar antwoorden, niet in de eerste plaats om ze te vinden maar om een bredere kijk te krijgen op de maatschappij, op hoe je daarin iets kan doen, wat echt waardevol is.

*Zoeken naar éénsgezindheid, oprechtheid en pragmatisme. Beseffen dat alles wat je doet in vraag te stellen is, dat antwoorden altijd tijdelijk zijn, maar dat ze een best mogelijke poging van het moment zijn. Beseffen dat je fouten maakt en dat dat niet erg is, dat je eruit kan leren.

*Beseffen dat meerdere visies en instanties nodig zijn omdat de realiteit constant verandert en er geen sluitende waarheid is.

*Beseffen dat je het eigenlijk niet weet. Iedereen zoekt, iedereen is kwestbaar. Je zingeving is niet absoluut, maar het is wel je meest dierbare. Het is te relativeren en te koesteren tegelijk.

Waarschijnlijk klink ik dan nogal moralistisch, maar wederom, beter kan ik op dit moment niet. 't Is ook een post die op beperkte tijd tot stand kwam, ik mis nog veel nuancering en uitleg over hoe mijn oplossingen te realiseren zijn.

7 februari 2009, 12:17	#1
Saigim Vreemdeling Geregistreerd: 13 maart 2008 Berichten: 12	Controverse Er zijn veel discussie's tegenwoordig over het al dan niet bestaan van een nieuwe wereldorde, over 9/11 conspiracies, over bankengroepen die de wereld al dan niet overheersen, over communisme tegenover kapitalisme. Maar waar gaan we al allemaal over akkoord en waar moet een oplossing op gevonden worden? Moreel gezien zijn mensenlevens niet te tellen. Ik heb een boek gekocht "solutions for the world's biggest problems" met verschillende columns met een berekening over welke strategieën op lange en korte termijn het meeste levens gaan redden. Die oefening moet gemaakt worden, omdat veel ontwikkelingshulp niet pragmatisch genoeg is, omdat het goed is meer levens te redden. Maar in sé kan je mensenlevens desondanks niet tellen. Waarom niet? Omdat we allemaal maar één leven hebben. We hebben maar één beleving. Veel mensen geloven in "een beleving na de dood". Maar onze identiteit is voornamelijk opgebouwd in de beleving, de ervaring van liefde, zin en goesting in dit leven. Vaak belevingen die zo kwetsbaar zijn dat ze niet onder woorden te brengen zijn. Daarin zit de liefde voor je moeder, maar ook het verlangen om met iemand die je aantrekkelijk vind naar bed te gaan, de hoop iets te kunnen opbouwen in je leven, muziek die je echt raakt... Ik beleef maar één keer, ik betrek veel belevingen in de mijne door die belevingen de mijne te maken, maar het blijft mijn eigen beleving die stopt wanneer mijn leven stopt. En daarom zijn de meesten van ons bang hun leven te verliezen, te verliezen überhaupt. We weten niet welke grote zin het leven heeft, ook al zijn velen 100 procent overtuigd over hun visie op het leven. Niemand kan met zekerheid zeggen waar het leven over gaat, anders zou hij waarschijnlijk iedereen overtuigen want hij zou zo'n allesomvattende kennis hebben dat hij op elke vraag zo zou antwoordden dat mensen echt overtuiging voelen. Het enige wat we hebben is enerzijds onzekerheid en anderzijds belevingen, gevoelens van zinvolheid. Maar weinig mensen hebben echt zin om hun leven af te geven. Kunnen we verwachten dat iemand die in een risicoland leeft wel meer zin heeft om zijn leven af te geven? Ook hij heeft maar één beleving. Er zijn maar twee echte oplossingen om zonder lijden te sterven en dat is enerzijds echt geloven dat je een leven na de dood hebt. Dan is het enkel een verandering, je moet je meest fundamentele zelf niet afgeven. Of je kan gewoon jezelf opgeven, zeggen dat er niets is om aan vast te houden. Maar als je dat geloof niet hebt, en je wil je leven niet afgeven, dan moet je het doen met wat je in dit leven hebt en dat verdedigen met al je kan. Je probeert met de elementen die je hebt een zinvol leven op te bouwen, niet zinvol in de filosofische betekenis van het woord, maar zinvol in de betekenis dat je zin ervaart bij wat je doet. En dan kan je niet zeggen dat jou leven meer waard is dan dat van een ander. Of wel? Het echte antwoord is: Mensen die ons zin geven, geven wij leven. Iedereen verdedigt wat hem zin geeft, want die zin is jou bescherming tegen de waanzin, wanhoop, lijden. Mensen die in het nieuws persoonlijke aandacht krijgen wanneer ze sterven zijn mensen die onze beleving van zin geraakt hebben, die onze constructie van zinvolheid hebben aangesproken en er iets aan toegevoegd hebben. En dan is onze maatschappij verschrikkelijk complex. We kunnen ons niet echt verdedigen, want niemand (of weinigen afhankelijk van je overtuiging) heeft het verdiend af te zien en er zijn ontzettend veel mensen die afzien. Hoe kunnen we ons daar tegen beschermen? Hoe kunnen we verantwoorden dat wij plezier mogen hebben in ons leven zonder er ook alles aan te doen dat andere mensen verlost worden uit hun extreme lijden? Door redeneringen als "ik kan er toch niks aan doen, het is te complex, wie ben ik om er iets aan te doen, het zijn de extreem rijken die de touwtjes in handen hebben, aan politiek is niets te doen, het blijft altijd hetzelfde, het is boven mijn hoofd enz..." Is dat een reële gedachte? Vele van de "groten" (mensen die veel betekenis geven) op deze aarde zijn naïef en/of koppig aan een idee begonnen. Steve Jobs zijn eerste computers bliezen op toen hij ze voor de eerste keer aan iemand van de pers probeerde te laten zien. Ik kan niet oordelen of deze man veel goeds in onze samenleving heeft gedaan, hij heeft wel veel bepaald in onze samenleving. Wat maakt het verschil? Hij gaf niet op, hij ging koppig verder. De amerikaanse droom denken je nu misschien (met een bepaalde hoeveelheid sarcasme, ironie of cynisme). Wel, niet iedereen moet een Steve Jobs worden, wel moeten we met velen af van de overtuiging dat we er niets aan kunnen doen. Wat hebben we te leren? Het extreme lijden van vele mensen onder ogen zien, de oorzaken van dat lijden onder ogen zien en dan ervoor te streven dat het opgelost raakt. Zijn er oplossingen waar we aan kunnen, waar we iets relevant aan toe kunnen bijdragen? Ik ben er van overtuigd van wel, in mijn volgende posts zal ik voorbeelden en redeneringen geven hoe we iets reëel kunnen doen. Saigim PS: Ik veroordeel niemand, ik voel me niet beter, er zijn veel mensen die al snappen wat ik hier neerschrijf en ik kan foute redeneringen maken. Deze post is naar mijn best vermogen op dit moment. Misschien ben ik gewoon bang van negatieve kritiek. Voor mijn eigen cynisme. Maar ik meen te zien dat er iets mogelijk is en wil daarvoor gaan.

7 februari 2009, 13:09	#2
Saigim Vreemdeling Geregistreerd: 13 maart 2008 Berichten: 12	Vervolg - enkele van de problemen Waarom geen verandering? Er is discussie en gelatenheid in plaats van éénsgezindheid. Wat zijn de problemen? De betrouwbaarheid van informatie. Hoe kan je weten of informatie betrouwbaar is? De complexiteit en ondoorzichtigheid van politiek. Politiek is een complex spel van vele trekkende krachten, het grootste deel van de politiek gebeurd niet openbaar, je moet dus afleiden uit wat wel openbaar is gezegd wat de werkelijke motivaties en redeneringen van politiekers zijn. Als gevolg zijn er maar weinig mensen die meepraten en nog minder die echt kunnen meepraten over politiek. Nuancering. Het is heel moeilijk, indien niet onmogelijk juist te nuanceren, maar iedereen verwacht het wel. De kwaliteit van communicatie. Voor zover ik het ken is dit forum is er een goed voorbeeld van. Er zijn er een aantal die echt proberen een discours op te bouwen, maar velen reageren vanuit hun Frustratie Er loopt veel mis en dat zorgt voor frustratie. Als iemand niet snapt wat jij meent te snappen dan kan je je uitleven over de incompetentie van de ander, je voelt dan even de verlossing van je frustraties, helaas maar even. Dus zoek je telkens opnieuw hoe een ander het slecht doet. De mensen die die frustratie ontvangen moeten daarmee omgaan en bouwen vaak zelf frustratie op. De kwaliteit van communicatie bis. Politiekers verdedigen zich, ze doen vaak een omfloerst betoog omdat ze zich bedreigt voelen door alle kritiek die op hen afkomt. Moesten ze een degelijke communicatietraining hebben en reageren vanuit oprechtheid dan zou iedereen hen verstaan en ook verstaan en aanvaarden dat er negatieve beslissingen moeten genomen worden om andere dingen mogelijk te maken. Democratie werkt niet omdat politiekers geen risico's durven nemen uit schrik er op afgerekend te worden. Hoeveel inwoners had athene? Hoeveel inwoners heeft België? Hoe kan een politieker burgers vertegenwoordigen als hun taak zo complex is, als ze constant moeten meestappen in het spel van politiek, een spel dat veel groter is dan henzelf, dan hun kennis. Bestaat er een echt goede opleiding tot politieker, een opleiding die leert hoe je constructief op de ontelbare belangen en machtsinstanties kan ingaan? Mijn beeld is dat mensen die het echt goed bedoelen op een bepaald moment toch meestappen in het spel omdat het sterker is dan henzelf OF dat ze ontmoedigd raken en eruit stappen. Economische belangen Onze politiekers worden heel sterk beïnvloed door de economische machten omdat het gewoonweg aantrekkelijk is meer geld te hebben. Wettelijk bestaat er denk ik geen echt verbod tot vermenging van economie en politiek, veel politiekers hebben een functie in een bedrijf. Op deze manier is geen neutrale politiek mogelijk. Politiekers hebben een ego En als ze op hun tenen getrapt worden bijten ze terug met politiek correcte redeneringen. Je kan bijvoorbeeld iemand wettelijk ontslaan zonder goede reden als je maar de macht hebt en een redenering kan maken die binnen het wettelijk kader is te verstaan als geldige reden. Dat veroorzaakt veel gevoelens van machteloosheid. Oplossingen worden als absoluut genomen en worden aangevallen in plaats van echt te zoeken naar oplossingen. Mensen zijn gehecht aan discussie, ik vermoed omdat het hen helpt frustraties in beweging te zetten en er een illusie is dat ze daardoor gaan oplossen. Omdat je je eigen gevoel kan bewaken oprecht te zijn en omdat je dat gevoel niet wil verliezen. We maken niet graag fouten. Het geeft een goed gevoel anderen te pakken op hun fouten. Ook omdat het echt redeneren op lange termijn niet zo spannend is en voldoening geeft als een goeie discussie.

7 februari 2009, 13:41	#3
Saigim Vreemdeling Geregistreerd: 13 maart 2008 Berichten: 12	Oplossingen - deel 1 Wat zijn dan mogelijke oplossingen? Ik geef een heel onvolledige lijst. Beter leren communiceren. Politiekers verplichten communicatietrainingen te volgen. Onderwijs dat communicatievaardigheden traint vanaf het begin en wat kinderen zelf leert redeneren en dit vooropstelt tegenover het reproduceren van kennis. Een nieuw nationaal televisienet. Televisie die politiek, cultuur en levensbeschouwing toegankelijker tracht te maken voor mensen. Een overheidsorgaan oprichten dat enkel en alleen dient ter vereenvoudiging en verbetering van administratie en communicatie. Echte deskundigen zoeken die onze politiek ondersteunen, scouten voor echt talent en dit talent de minimum lonen geven waardoor ze overtuigd worden bij de overheid te werken. Referendums voor het aanstellen van deze deskundigen. Een online communicatieplatform dat streeft naar een betere verwerking van kennis. Dat bijvoorbeeld mensen laat stemmen over de betrouwbaarheid van informatie. Eerlijke communicatie over wereldhandel. Een echt neutrale pers die onderzoek doet naar hoe informatie betrouwbaar is te houden en dat uitvoert. Internationale hulp verwoorden in "wat helpt het meeste mensen?" en dat op eenvoudige manier communiceren. Dan niet pragmatische maar indirecte oplossingen: Meer nadenken over wat het leven echt gaat. Zoeken naar antwoorden, niet in de eerste plaats om ze te vinden maar om een bredere kijk te krijgen op de maatschappij, op hoe je daarin iets kan doen, wat echt waardevol is. Zoeken naar éénsgezindheid, oprechtheid en pragmatisme. Beseffen dat alles wat je doet in vraag te stellen is, dat antwoorden altijd tijdelijk zijn, maar dat ze een best mogelijke poging van het moment zijn. Beseffen dat je fouten maakt en dat dat niet erg is, dat je eruit kan leren. Beseffen dat meerdere visies en instanties nodig zijn omdat de realiteit constant verandert en er geen sluitende waarheid is. *Beseffen dat je het eigenlijk niet weet. Iedereen zoekt, iedereen is kwestbaar. Je zingeving is niet absoluut, maar het is wel je meest dierbare. Het is te relativeren en te koesteren tegelijk. Waarschijnlijk klink ik dan nogal moralistisch, maar wederom, beter kan ik op dit moment niet. 't Is ook een post die op beperkte tijd tot stand kwam, ik mis nog veel nuancering en uitleg over hoe mijn oplossingen te realiseren zijn.