Immigranten en Moslims zijn niet het probleem

[Zoethout002]

Immigranten en Moslims zijn niet het probleem

Wie heeft ervoor gezorgd dat het zover uit de hand is gelopen ?

Wie heeft het tientallen jarenlang in de doofpot gestopt ?

Wie krijsen steeds als hardste racisme ?

Wie riepen er racisme tegen Pim Fortuyn toen hij het over integratie en inburgering had terwijl diezelfde groep nu als geen ander integratie zit te verkondigen ?


Precies, de zogenaamde rood socialistische groep, in de volksmond beter bekend als links of de linkse kerk.

Moslims ? geen probleem mee, als een Turk in Turkije Moslim wilt zijn moet hij dat zelf weten, zelfde geld voor Marokkanen in Marokko, Irakezen in Irak etc. Ik wil helemaal niet dat deze mensen de Islam verlaten en wel hier blijven, ik wil dat ze in hun eigen landen blijven.

Het probleem begon pas toen de linkse kerk alles hierheen wilt halen, resultaat ? meer racisme, meer haat, meer onverdraagzaamheid, meer moorden, meer criminaliteit.

Ik geef hierbij niet de buitenlanders en de moslims de schuld van de problemen maar de zogenaamde rood socialisten, zonder die idioten waren alle slachtoffers van massa immigratie nooit het slachtoffer van hun idioterie geworden.

Dit zijn dezelfde soort idioten die vonden dat ze Amerika maar moesten koloniseren en het christendom op de Inheemse bevolking moest forceren, preken dat je niet rijk mag zijn terwijl de priesters mantels van goud en diamanten droegen, in deze tijd zie je precies hetzelfde bij de linkse kerk, roepen dat rijke mensen fascisten zijn maar zelf een multimiljonair zijn

Voorbeeld:

Paul Rosenmöller Nederlands bekendste rood socialistische preker, multimiljonair, miljonairswoning in blanke villa wijk, vakantie huis in Frankrijk plus privé vliegtuig, wilt buitenlanders niet recht in de ogen aankijken, de rijkste politici die Nederland ooit heeft gehad, en zijn rood socialistische achterban ? die vinden het best! waarom ? omdat het smerige stinkhypocrieten zijn, net zoals de priesters van vroeger, preken dat Jesus arm was en daarom is rijkdom slecht maar zelf op een berg van goud zitten, mensen onder dwang bekeren en de hele wereld verneuken.

De Christelijke kerk van de middeleeuwen is de Linkse kerk van nu, de overeenkomsten zijn ontelbaar.

En ze blijven maar doorgaan, ze creëren meer racisme, meer haat, meer ongelijkheid, het lijkt wel een mentale ziekte die eerst Europa verziekte via de christelijke kerk en nu via de linkse kerk, alles wat de christelijke kerk beweerde tegen te zijn deden ze zelf tien keer harder, en waar zijn de rood socialisten bekend om ? precies, bij alles wat ze zeggen zijn ze ongelofelijk hypocriet, ze zijn zelf de grootste racisten die ik ooit heb gekend:

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Zoethout002

Het probleem begon pas toen de linkse kerk alles hierheen wilt halen,

Hmmm.
De immigratie van eerst Italianen, Spanjaarden en Joegoslaven, en later Turken en Marokkanen werd gestart door werkgevers die goedkope arbeidskrachten zochten in de wederopbouwfase van de economie. Dat die werkgevers alle tot de linkse kerk behoorden, dat is uw interpretatie.

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Hmmm.
De immigratie van eerst Italianen, Spanjaarden en Joegoslaven, en later Turken en Marokkanen werd gestart door werkgevers die goedkope arbeidskrachten zochten in de wederopbouwfase van de economie. Dat die werkgevers alle tot de linkse kerk behoorden, dat is uw interpretatie.

bovendien wordt bij hoog en laag beweert dat die eerdere groepen nooit geen enkel probleem vormde en de volgende vlagen wel ( wat uiteraard dikke zwans is .. destijds dacht men net hetzelfde )

dat zou dan betekenen dat die statement hetzelfde is als zeggen dat die eerste groep(en) ergens aan de basis zouden liggen voor de uiteindelijke problemen die men toekent aan de laatste impotgroepen

[Sus Iratus]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Hmmm.
De immigratie van eerst Italianen, Spanjaarden en Joegoslaven, en later Turken en Marokkanen werd gestart door werkgevers die goedkope arbeidskrachten zochten in de wederopbouwfase van de economie. Dat die werkgevers alle tot de linkse kerk behoorden, dat is uw interpretatie.

Die gastarbeiders zijn indertijd door zowel linkse als rechtse regeringen naar hier gehaald. Zoals het woord gastarbeider reeds zelf aangeeft, waren het louter arbeiders die hier te gast waren, een gastoptreden verzorgden als het ware. Zij kregen een contract voor bepaalde duur, en als die tijd verstreken was, kregen ze ofwel een nieuw contract voor bepaalde duur, ofwel moesten ze terugkeren naar hun landen van herkomst in het geval hun werkgever geen gebruik meer wenste te maken van hun diensten.
Het zijn echter de linkse regeringen geweest die het onzalige plan opvatten om die gastarbeiders extra te belonen (dus bovenop hun loon - dat overigens gewoon gelijk was aan het loon dat autochtonen voor hetzelfde werk ontvingen), en die gastarbeiders een permanente werk- en verblijfsvergunning toekenden. Al heel snel werd dat opgevolgd door allerlei nieuwe wetten die het mogelijk maakten om hun vrouwen en kroost ook naar hier te laten komen. En kort daarop werd het hen wel heel erg makkelijk gemaakt om ook het staatsburgerschap te verwerven, waarbij een dubbel paspoort geen enkel probleem bleek te zijn.

Vreemd genoeg keerde het overgrote deel van de Spaanse, Italiaanse en Joegoslavische gastarbeiders gewoon terug naar hun oorspronkelijke landen, terwijl juist de Turkse en Marokkaanse bleven en vrouw, kinderen en de rest van hun dorpen lieten overkomen.
Of eigenlijk is dat helemaal niet zo vreemd als we weten dat dat net na de oliecrisis van 1973 gebeurde, en dat de toenmalige voornamelijk linkse regeringen in West-Europa het op een accoordje gooiden met de Arabische wereld in een olie-voor-immigratie-deal, ook wel bekend onder de naam Eurabia.

Later weer zijn, wederom voornamelijk, maar niet uitsluitend, linkse regeringen het asielzoekers steeds makkelijker gaan maken om een verblijfsvergunning te krijgen om wat voor vage redenen dan ook. Meestal uit een totaal misplaatst schuldgevoel voor wat 'wij' die mensen bijvoorbeeld ooit in een koloniaal verleden zouden hebben kunnen aangedaan. Verblijfsvergunningen werden al gauw naturalisaties en vanwege de al eerder versoepelde wetten op familiehereniging, konden wederom hele hordes naar hier gebracht worden.

En nu zitten we met de gebakken peren en moeten we constateren dat een zogenaamde multiculturele samenleving op papier heel mooi en aardig klinkt, maar dat daar in de praktijk bitter weinig van terecht is gekomen en ooit terecht van zal komen. Het onzalige en bij voorbaat tot mislukken gedoemde experiment is inderdaad volledig op de klippen gelopen, en het enige wat we nog kunnen doen, is de deur helemaal op slot doen en puin gaan ruimen, waarbij soms harde maatregelen niet geschuwd dienen te worden.

[alice]

Sus, daar ben ik het mee eens.
Goeie omschrijving van de realiteit.
Maar de deur hoeft van mij niet helemaal op slot; mensen die terecht asiel vragen zijn welkom.
Waar wel iets aan moeten doen is de constante instroom van mensen via gezinsvorming en hereniging want daar gaat het maar al te vaak over mensen die wegen op allerlei sociale voorzieningen zonder ooit bij te dragen hiervoor.
Ik vind dat inburgerig gedeeltelijk hoort te gebeuren in land van herkomst. Je moet minimaal de taal beheersen voor je hierkomt omdat de mogelijkheid tot werk hier heel nauw mee samenhangen.
De 'gearrangeerde huwelijken' gaan niet over liefde maar economie waarbij de rekening hoog oploopt voor het ontvangende land.
Daar moet wat aan gedaan worden.
Integratie mag niet geheel vrijblijvend zijn, nu is dit wel zo!

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Zoethout002

Immigranten en Moslims zijn niet het probleem

Akkoord.

Oorspronkelijk geplaatst door Zoethout

Het probleem begon pas toen de linkse kerk alles hierheen wilt halen, resultaat
Ik geef hierbij niet de buitenlanders en de moslims de schuld van de problemen maar de zogenaamde rood socialisten, zonder die idioten waren alle slachtoffers van massa immigratie nooit het slachtoffer van hun idioterie geworden.?

Niet mee eens, zie bericht #2.

Oorspronkelijk geplaatst door Sus Iratus

Later weer zijn, wederom voornamelijk, maar niet uitsluitend, linkse regeringen het asielzoekers steeds makkelijker gaan maken om een verblijfsvergunning te krijgen om wat voor vage redenen dan ook.

Mee eens

Oorspronkelijk geplaatst door Sus Iratus

Het zijn echter de linkse regeringen geweest die het onzalige plan opvatten om die gastarbeiders extra te belonen (dus bovenop hun loon - dat overigens gewoon gelijk was aan het loon dat autochtonen voor hetzelfde werk ontvingen), en die gastarbeiders een permanente werk- en verblijfsvergunning toekenden.

Niet mee akkoord. Juist door die permanente verblijfsvergunning vergroot je de kans op integratie en in principe minder problemen met een grote volksvreemde minderheidsgroep. Dan ontstaat er een stimulans voor de gast om werk te maken van zijn inburgering. Dat de integratie van met name de Marokkanen traag verloopt, ligt vooral aan de achterlijke Marokkaanse cultuur en minder aan de moslims. In Nederland zijn er bijvoorbeeld geen problemen met de Surinaamse moslims, terwijl die toch een aanzienlijk deel van de Surinaamse gemeenschap in Nederland uitmaken.

Oorspronkelijk geplaatst door alice

De 'gearrangeerde huwelijken' gaan niet over liefde maar economie waarbij de rekening hoog oploopt voor het ontvangende land.
Daar moet wat aan gedaan worden.

Werkt niet en kan niet werken. Niemand kan bepalen of het bij een huwelijk om liefde of om economische redenen gaat. Je kan een Marokkaan niet verbieden om in Marokko met een partner te huwen. Als die dan hier naar toekomt, en kinderen maakt die hier worden geboren, kan je die kinderen niet naar Marokko sturen. De vader heeft het recht om voor de kinderen te zorgen als dat door de ouders zo wordt afgesproken. Gevolg: de moeder wordt uitgewezen naar Marokko, maar is binnen de kortste keren illegaal weer terug om bij haar kinderen te zijn. Die illegaliteit zorgt voor nog meer problemen, qua werk, qua ziektepremies, dan de legaliteit.

[hotschizodiscocop]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Hmmm.
De immigratie van eerst Italianen, Spanjaarden en Joegoslaven, en later Turken en Marokkanen werd gestart door werkgevers die goedkope arbeidskrachten zochten in de wederopbouwfase van de economie. Dat die werkgevers alle tot de linkse kerk behoorden, dat is uw interpretatie.

Daar zit wat in ja.

[artisjok]

Oorspronkelijk geplaatst door Sus Iratus

Die gastarbeiders zijn indertijd door zowel linkse als rechtse regeringen naar hier gehaald. Zoals het woord gastarbeider reeds zelf aangeeft, waren het louter arbeiders die hier te gast waren, een gastoptreden verzorgden als het ware. Zij kregen een contract voor bepaalde duur, en als die tijd verstreken was, kregen ze ofwel een nieuw contract voor bepaalde duur, ofwel moesten ze terugkeren naar hun landen van herkomst in het geval hun werkgever geen gebruik meer wenste te maken van hun diensten.
Het zijn echter de linkse regeringen geweest die het onzalige plan opvatten om die gastarbeiders extra te belonen (dus bovenop hun loon - dat overigens gewoon gelijk was aan het loon dat autochtonen voor hetzelfde werk ontvingen), en die gastarbeiders een permanente werk- en verblijfsvergunning toekenden. Al heel snel werd dat opgevolgd door allerlei nieuwe wetten die het mogelijk maakten om hun vrouwen en kroost ook naar hier te laten komen. En kort daarop werd het hen wel heel erg makkelijk gemaakt om ook het staatsburgerschap te verwerven, waarbij een dubbel paspoort geen enkel probleem bleek te zijn.

Mij lijkt dit een toch wat verdraaide voorstelling van de geschiedenis.
Waar haal je het vandaan dat gastarbeiders louter naar hier gehaald werden met "een contract voor bepaalde duur" en er dan verwacht werd dat ze terugkeerden? De volgorde van de door jou beschreven fouten lijkt me ook niet helemaal correct.

"2.3 Van 1946 tot 1956 : het Italiaans decennium
Na WO II werd gestart met de wederopbouw van het land. Steenkool was op dat ogenblik de voornaamste energiebron. Het patronaat (Fedechar: Federation des Associations Charbonnières) en de Belgische overheid wilden de steenkoolproductie doen stijgen. "De steenkoolslag moet gewonnen worden !".
Probleem hierbij was echter dat de steenkoolmijnen niet voldoende bemand geraakten. Dus werden de Duitse krijgsgevangenen (vrijlating in mei 1947) en de incivieken in de mijnen tewerkgesteld. Op 20 juni 1946 werd te Rome een Belgisch-Italiaans protocol ondertekend dat voorzag in de overkomst van circa 50.000 Italiaanse arbeiders voor de Belgische steenkoolmijnen. Het immigratiebeleid werd goed georganiseerd en gecontroleerd: de arbeiders werden gerekruteerd voor één sector van het economische leven: de mijnen.

In de periode 1946-1949 werden aldus 77.000 Zuid-Italianen en 20.000 Polen naar België gehaald. Ze werden eerst in eigen land medisch onderzocht alvorens door de Fedechar gerekruteerd te worden. De kolenslag werd dank zij de vreemdelingen gewonnen. De ontginning van steenkool was immers erg arbeidsintensief (60 % van de kostprijs) en de vreemdelingen waren goedkope arbeidskrachten.
In 1947 telde België 367.600 vreemdelingen of 4,3 % van de bevolking. In 1948 sloeg de economische recessie toe.
Tussen 1950 en 1954 werd 10 % van de actieve bevolking werkloos. De immigratiereglementering werd strenger.
Nochtans bleek duidelijk dat de Belgische werklozen de open plaatsen in de steenkoolmijnen niet wilden innemen.
Aan looneisen werd immers niet tegemoetgekomen en de syndicale eisen inzake arbeidsomstandigheden en veiligheidsmaatregelen bleven dode letter. De Italianen bleken onmisbaar voor de mijnen.
Het harde, ongezonde, en vooral gevaarlijke werk eiste regelmatig slachtoffers. Op 8 augustus 1956 vond de tragedie van de "Charbonnage du Bois du Cazier" te Marcinelle plaats. De ramp eiste 262 dodelijke slachtoffers, waaronder 136 Italianen. De Italiaanse emigratiedienst eiste strengere veiligheidsmaatregelen en weigerde nog nieuwe contingenten Italianen naar België te sturen. De Belgische overheid en het patronaat gingen niet op hun eisen in.
2.4 1956-1969: "The golden sixties" : op zoek naar nieuwe wervingslanden.
Augustus 1956 was een keerpunt in de immigratie uit het Zuiden van Italië. In deze periode van hoogconjunctuur ontstond er onevenwicht op de arbeidsmarkt. In verschillende sectoren groeide een dringend gebrek aan ongeschoolde arbeidskrachten. De activiteiten verplaatsten zich meer naar de zware industrie in het algemeen, naar de grote steden waar vooral de bouwsector volop actief was, naar de havengebieden, de textiel, de persoonsverzorging ...
Hiervoor werden nieuwe wervingslanden gecontacteerd: eerst Spanje en Griekenland, nadien Marokko en tenslotte Turkije.
Tussen de landen van herkomst en het gastland werden bilaterale overeenkomsten gesloten : afspraken over de rechten van de inwijkelingen in verband met de arbeidskaart, het verblijf en de sociale zekerheid.
In de jaren 1960 werd een intense rekrutering gevoerd van ongeschoolden uit Noord-Afrika en Turkije. In opdracht van het Ministerie van Arbeid en Tewerkstelling gaf het Belgisch Instituut voor Informatie en Documentatie in 1964 een brochure uit : "Vivre et travailler en Belgique".
De inleiding van deze brochure luidde als volgt :
"Arbeiders, welkom in België!
U denkt eraan in België te komen werken ? Wellicht heeft U reeds de 'grote beslissing' genomen ? Wij, Belgen, zijn verheugd dat U aan ons land de bijdrage van uw arbeidskracht en uw intelligentie komt leveren. (...)
Uitwijken naar een land dat onvermijdelijk met het uwe verschilt, brengt enkele aanpassingsproblemen met zich mee. Deze aanvankelijke moeilijkheden zullen veel vlotter overwonnen worden indien U een normaal leven, dit wil zeggen een familiaal leven leidt. België is een land waar de arbeid goed beloond wordt, waar het comfort op een hoog niveau ligt, vooral voor hen die in gezinsverband leven. (...) In elk geval willen wij U nogmaals verzekeren : de arbeiders uit streken van de Middellandse Zee zijn welkom onder ons in België."

De brochure gaf verder ondermeer informatie over het systeem van arbeidsvergunningen, over de streken en sectoren waar er vraag naar arbeid was en regelingen met betrekking tot de kinderbijslag en de sociale zekerheid in het algemeen. Tevens werd de migrant ingelicht over het gezinsleven in België en over de vrijheid van godsdienst.
Opvallend was het aandringen op de gezinsimmigratie. Dit kaderde in de opvattingen van het rapport Sauvy dat twee jaar eerder gepubliceerd werd. Daarin toonde Sauvy, een Franse demograaf met internationale reputatie, aan dat er ook om demografische redenen vreemdelingen aangetrokken moesten worden, vooral naar het verouderde en kinderarme Wallonië ...
Veel gastarbeiders kwamen als toeristen het land binnen en gingen vervolgens op zoek naar werk. Men noemt dit verschijnsel ook de Toeristentewerkstelling. Ze werden vaak illegaal in dienst genomen en via medische goedkeuring werd hun aanwezigheid geregulariseerd door het Ministerie van Arbeid en Tewerkstelling.
In februari 1967 ging de overheid, onder druk van de vakbonden, de verblijfswetgeving opnieuw strenger toepassen.
Het systeem was echter niet sluitend en de immigratie bleef, zij het in kleiner getal, aanhouden. Er ontstond een nieuwe economische crisis. Ze ging gepaard met de beruchte "olieboycot" of "petroleumcrisis".
In 1969 schonk België als diplomatiek gebaar aan de olieproducerende Arabische Wereld het gebouw van het huidige Islamitische en Cultureel Centrum te Brussel in erfpacht aan de Saoedische koning. Daardoor beschikte de Arabische Wereld over een punt van culturele uitstraling in Europa. De islamitische eredienst werd door België erkend."
bron : http://www.kuleuven.be/thomas/images..._in_Belgie.doc

Oorspronkelijk geplaatst door Sus Iratus

Vreemd genoeg keerde het overgrote deel van de Spaanse, Italiaanse en Joegoslavische gastarbeiders gewoon terug naar hun oorspronkelijke landen, terwijl juist de Turkse en Marokkaanse bleven en vrouw, kinderen en de rest van hun dorpen lieten overkomen.
Of eigenlijk is dat helemaal niet zo vreemd als we weten dat dat net na de oliecrisis van 1973 gebeurde, en dat de toenmalige voornamelijk linkse regeringen in West-Europa het op een accoordje gooiden met de Arabische wereld in een olie-voor-immigratie-deal, ook wel bekend onder de naam Eurabia.

Ik zou graag eens een link krijgen naar dat akkoordje.
"2.5 De jaren '70 : economische crisis, regularisatie en immigratiestop
De economische crisis sleepte aan. België besloot om, net zoals andere West-Europese landen, in 1974 over te gaan tot een totale immigratiestop, die trouwens vandaag nog steeds van kracht is. Bij het uitvaardigen van deze maatregel werden ongeveer 10.000 mensen "geregulariseerd".
De vreemdelingen die reeds in België verbleven, kregen arbeidskaarten en verblijfsvergunningen. Nieuwkomers kwamen hiervoor niet meer in aanmerking. Arbeidsvergunningen werden enkel nog gegeven aan hooggeschoolde migranten, zoals bijvoorbeeld Japanners, Noord-Amerikanen Zweden, enz... maar niet meer aan immigrerende gastarbeiders."
zelfde bron

Oorspronkelijk geplaatst door Sus Iratus

Later weer zijn, wederom voornamelijk, maar niet uitsluitend, linkse regeringen het asielzoekers steeds makkelijker gaan maken om een verblijfsvergunning te krijgen om wat voor vage redenen dan ook. Meestal uit een totaal misplaatst schuldgevoel voor wat 'wij' die mensen bijvoorbeeld ooit in een koloniaal verleden zouden hebben kunnen aangedaan. Verblijfsvergunningen werden al gauw naturalisaties en vanwege de al eerder versoepelde wetten op familiehereniging, konden wederom hele hordes naar hier gebracht worden.

Alle "vage" redenen vind je hier terug. http://www.vmc.be/vreemdelingenrecht/wegwijs.aspx?id=55
Vertel eens welke vergunningen moeten er afgeschaft worden, welke strenger gemaakt?

[alice]

Dus volgens uw bericht kwamen er mensen uit Turkije en Marokko in 1959-69 naar Europa om te werken in de personenzorg...wat mag ik me hierbij voorstellen?
Het ging om vaak ongeletterde arbiedkrachten die geen woord Vlaams verstonden of spraken; hoe combineer je dit met 'personenzorg'?

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door artisjok

Mij lijkt dit een toch wat verdraaide voorstelling van de geschiedenis.
Waar haal je het vandaan dat gastarbeiders louter naar hier gehaald werden met "een contract voor bepaalde duur" en er dan verwacht werd dat ze terugkeerden? De volgorde van de door jou beschreven fouten lijkt me ook niet helemaal correct.

"2.3 Van 1946 tot 1956 : het Italiaans decennium
Na WO II werd gestart met de wederopbouw van het land. Steenkool was op dat ogenblik de voornaamste energiebron. Het patronaat (Fedechar: Federation des Associations Charbonnières) en de Belgische overheid wilden de steenkoolproductie doen stijgen. "De steenkoolslag moet gewonnen worden !".
Probleem hierbij was echter dat de steenkoolmijnen niet voldoende bemand geraakten. Dus werden de Duitse krijgsgevangenen (vrijlating in mei 1947) en de incivieken in de mijnen tewerkgesteld. Op 20 juni 1946 werd te Rome een Belgisch-Italiaans protocol ondertekend dat voorzag in de overkomst van circa 50.000 Italiaanse arbeiders voor de Belgische steenkoolmijnen. Het immigratiebeleid werd goed georganiseerd en gecontroleerd: de arbeiders werden gerekruteerd voor één sector van het economische leven: de mijnen.

In de periode 1946-1949 werden aldus 77.000 Zuid-Italianen en 20.000 Polen naar België gehaald. Ze werden eerst in eigen land medisch onderzocht alvorens door de Fedechar gerekruteerd te worden. De kolenslag werd dank zij de vreemdelingen gewonnen. De ontginning van steenkool was immers erg arbeidsintensief (60 % van de kostprijs) en de vreemdelingen waren goedkope arbeidskrachten.
In 1947 telde België 367.600 vreemdelingen of 4,3 % van de bevolking. In 1948 sloeg de economische recessie toe.
Tussen 1950 en 1954 werd 10 % van de actieve bevolking werkloos. De immigratiereglementering werd strenger.
Nochtans bleek duidelijk dat de Belgische werklozen de open plaatsen in de steenkoolmijnen niet wilden innemen.
Aan looneisen werd immers niet tegemoetgekomen en de syndicale eisen inzake arbeidsomstandigheden en veiligheidsmaatregelen bleven dode letter. De Italianen bleken onmisbaar voor de mijnen.
Het harde, ongezonde, en vooral gevaarlijke werk eiste regelmatig slachtoffers. Op 8 augustus 1956 vond de tragedie van de "Charbonnage du Bois du Cazier" te Marcinelle plaats. De ramp eiste 262 dodelijke slachtoffers, waaronder 136 Italianen. De Italiaanse emigratiedienst eiste strengere veiligheidsmaatregelen en weigerde nog nieuwe contingenten Italianen naar België te sturen. De Belgische overheid en het patronaat gingen niet op hun eisen in.
2.4 1956-1969: "The golden sixties" : op zoek naar nieuwe wervingslanden.
Augustus 1956 was een keerpunt in de immigratie uit het Zuiden van Italië. In deze periode van hoogconjunctuur ontstond er onevenwicht op de arbeidsmarkt. In verschillende sectoren groeide een dringend gebrek aan ongeschoolde arbeidskrachten. De activiteiten verplaatsten zich meer naar de zware industrie in het algemeen, naar de grote steden waar vooral de bouwsector volop actief was, naar de havengebieden, de textiel, de persoonsverzorging ...
Hiervoor werden nieuwe wervingslanden gecontacteerd: eerst Spanje en Griekenland, nadien Marokko en tenslotte Turkije.
Tussen de landen van herkomst en het gastland werden bilaterale overeenkomsten gesloten : afspraken over de rechten van de inwijkelingen in verband met de arbeidskaart, het verblijf en de sociale zekerheid.
In de jaren 1960 werd een intense rekrutering gevoerd van ongeschoolden uit Noord-Afrika en Turkije. In opdracht van het Ministerie van Arbeid en Tewerkstelling gaf het Belgisch Instituut voor Informatie en Documentatie in 1964 een brochure uit : "Vivre et travailler en Belgique".
De inleiding van deze brochure luidde als volgt :
"Arbeiders, welkom in België!
U denkt eraan in België te komen werken ? Wellicht heeft U reeds de 'grote beslissing' genomen ? Wij, Belgen, zijn verheugd dat U aan ons land de bijdrage van uw arbeidskracht en uw intelligentie komt leveren. (...)
Uitwijken naar een land dat onvermijdelijk met het uwe verschilt, brengt enkele aanpassingsproblemen met zich mee. Deze aanvankelijke moeilijkheden zullen veel vlotter overwonnen worden indien U een normaal leven, dit wil zeggen een familiaal leven leidt. België is een land waar de arbeid goed beloond wordt, waar het comfort op een hoog niveau ligt, vooral voor hen die in gezinsverband leven. (...) In elk geval willen wij U nogmaals verzekeren : de arbeiders uit streken van de Middellandse Zee zijn welkom onder ons in België."

De brochure gaf verder ondermeer informatie over het systeem van arbeidsvergunningen, over de streken en sectoren waar er vraag naar arbeid was en regelingen met betrekking tot de kinderbijslag en de sociale zekerheid in het algemeen. Tevens werd de migrant ingelicht over het gezinsleven in België en over de vrijheid van godsdienst.
Opvallend was het aandringen op de gezinsimmigratie. Dit kaderde in de opvattingen van het rapport Sauvy dat twee jaar eerder gepubliceerd werd. Daarin toonde Sauvy, een Franse demograaf met internationale reputatie, aan dat er ook om demografische redenen vreemdelingen aangetrokken moesten worden, vooral naar het verouderde en kinderarme Wallonië ...
Veel gastarbeiders kwamen als toeristen het land binnen en gingen vervolgens op zoek naar werk. Men noemt dit verschijnsel ook de Toeristentewerkstelling. Ze werden vaak illegaal in dienst genomen en via medische goedkeuring werd hun aanwezigheid geregulariseerd door het Ministerie van Arbeid en Tewerkstelling.
In februari 1967 ging de overheid, onder druk van de vakbonden, de verblijfswetgeving opnieuw strenger toepassen.
Het systeem was echter niet sluitend en de immigratie bleef, zij het in kleiner getal, aanhouden. Er ontstond een nieuwe economische crisis. Ze ging gepaard met de beruchte "olieboycot" of "petroleumcrisis".
In 1969 schonk België als diplomatiek gebaar aan de olieproducerende Arabische Wereld het gebouw van het huidige Islamitische en Cultureel Centrum te Brussel in erfpacht aan de Saoedische koning. Daardoor beschikte de Arabische Wereld over een punt van culturele uitstraling in Europa. De islamitische eredienst werd door België erkend."
bron : http://www.kuleuven.be/thomas/images..._in_Belgie.doc


Ik zou graag eens een link krijgen naar dat akkoordje.
"2.5 De jaren '70 : economische crisis, regularisatie en immigratiestop
De economische crisis sleepte aan. België besloot om, net zoals andere West-Europese landen, in 1974 over te gaan tot een totale immigratiestop, die trouwens vandaag nog steeds van kracht is. Bij het uitvaardigen van deze maatregel werden ongeveer 10.000 mensen "geregulariseerd".
De vreemdelingen die reeds in België verbleven, kregen arbeidskaarten en verblijfsvergunningen. Nieuwkomers kwamen hiervoor niet meer in aanmerking. Arbeidsvergunningen werden enkel nog gegeven aan hooggeschoolde migranten, zoals bijvoorbeeld Japanners, Noord-Amerikanen Zweden, enz... maar niet meer aan immigrerende gastarbeiders."
zelfde bron


Alle "vage" redenen vind je hier terug. http://www.vmc.be/vreemdelingenrecht/wegwijs.aspx?id=55
Vertel eens welke vergunningen moeten er afgeschaft worden, welke strenger gemaakt?

Merci voor de gedetailleerde info. Dat geeft een basis om over te discussiëren ipv ongenuanceerde op niets gestoelde afzeikberichten.

[Sus Iratus]

Oorspronkelijk geplaatst door artisjok

Mij lijkt dit een toch wat verdraaide voorstelling van de geschiedenis.
Waar haal je het vandaan dat gastarbeiders louter naar hier gehaald werden met "een contract voor bepaalde duur" en er dan verwacht werd dat ze terugkeerden? De volgorde van de door jou beschreven fouten lijkt me ook niet helemaal correct.

Ik had het over de situatie in Nederland -ik ben immers Nederlander, hetgeen u natuurlijk niet kon weten- en u heeft het over de situatie in België, waardoor we dus langs elkaar heen aan het praten zijn.
Daarom eerst even een kort overzicht over de immigratie in Nederland vanaf ongeveer 1960 tot heden. Daarna kunnen we de situaties in zowel Nederland als België met elkaar vergelijken en er een boom over opzetten, indien gewenst.

Jaren zestig: Arbeidsmigratie

De wederopbouw verliep echter sneller dan verwacht, en ook de industrialisatie verliep voorspoedig. Hoewel er nog steeds mensen vertrokken naar elders, had Nederland aan het einde van de jaren vijftig arbeidskrachten nodig. In het begin werden de arbeiders vooral geworven in het zuiden van Europa (Spanje en Italië). Halverwege de jaren zestig volgden wervingsacties in Turkije en Marokko. Nederland wierf vooral laaggeschoolden omdat die het meest nodig waren in de nieuwe industrie.

Zuid-Europa, Turkije en Marokko

Dit was een uitzonderlijke periode, Nederland had in het verleden nooit immigratie gestimuleerd. Dit zou ook de enige periode blijven waarin bewust migranten werden aangetrokken. Het toelatingsbeleid was in die tijd vanzelfsprekend ruim. In eerste instantie ging de werving van buitenlandse werknemers grotendeels buiten de overheid om. Werkgevers legden zelf de benodigde contacten in Zuid-Europa en later Turkije en Marokko. Pas later nam de overheid het heft in handen en sloot zij wervingscontracten met deze landen. De krapte op de arbeidsmarkt en de werving van arbeidskracht werd daarmee een nationale kwestie. Parallel aan de officiële werving van arbeidsmigranten kwam een omvangrijke ‘spontane’ immigratiestroom op gang. De overheid liet deze immigratie - buiten de officiële kanalen om – oogluikend toe. De arbeiders kregen allemaal tijdelijke contracten, na een paar jaar moesten ze terugkeren, zo was de gedachte. Om die reden werden zij gastarbeiders genoemd. Ook hield hun arbeidscontract en daarmee verblijfsstatus op te bestaan als er geen werk meer was. Later zou blijken dat hier niets van terechtkwam.

Integratie in de jaren zestig

Van enig integratiebeleid was in de jaren zestig geen sprake. Gastarbeiders konden en moesten zelfs hun eigen identiteit behouden (eigen taal, eigen religie, eigen gewoonten), dat was makkelijker als ze weer terug zouden gaan naar hun eigen land.

Jaren zeventig: Oliecrisis, einde van de naoorlogse wederopbouwfase

In 1973 volgde de eerste oliecrisis. Nederland raakt in een economische dip, en de werkloosheid nam snel toe. In de jaren zestig was er bijna volledige werkgelegenheid, maar daarvan was in de jaren zeventig geen sprake meer. Deze crisis zou tot in de jaren tachtig aanhouden. Nu er aan extra arbeidskrachten geen behoefte meer was, werd de arbeidsmigratie in 1973 stopgezet.

Turken en Marokkanen

Vooral de industrie had het zwaar te verduren. Bijna wekelijks werden nieuwe grootscheepse ontslagen aangekondigd. De laagopgeleiden waren de eerste slachtoffers van de ontslaggolf. Hierdoor moesten veel gastarbeiders een beroep doen op sociale voorzieningen. [Zo kwam aan het licht dat in weerwil van de tijdelijke contracten een grote groep arbeidsmigranten – vooral Turken en Marokkanen – al veel langer in Nederland verbleven dan ooit de bedoeling was geweest. Zij bleken zich niet of niet afdoende geregistreerd te hebben, en doordat ze werk hadden viel dat niet op. Maar nu ze een uitkering nodig hadden, was registratie noodzakelijk.

Illegalen

De wervingsstop creëerde ook een grote groep illegalen in Nederland – de voormalige ‘spontane gastarbeider’, die buiten de officiële kanalen om naar Nederland was gekomen. Omdat de overheid de illegaliteit zelf in de hand had gewerkt, door spontane arbeidsmigratie te gedogen, besloot men tot een eenmalige regularisatie in 1975. Vijftienduizend illegalen lieten zich registreren.

Restrictief toelatingsbeleid

Vanaf 1973 werd een echt toelatingsbeleid ofwel immigratiebeleid ingevoerd. De overheid wilde de migratie naar Nederland beperken en deed dit met een restrictief (afhoudend) beleid. Uitzonderlijk was dat niet; midden jaren zeventig hanteerden vrijwel alle landen van West-Europa een restrictief toelatingsbeleid. Dit restrictieve beleid richtte zich vooral op migranten uit niet-westerse landen.

Gezinshereniging en gezinsvorming

In tegenstelling tot het streven van de overheid groeide de populatie van de oorspronkelijke arbeidsmigranten sterk, als gevolg van de gezinshereniging. Veel voormalige gastarbeiders lieten hun gezin overkomen. Gezinshereniging kon de overheid niet beperken, omdat het ‘recht’ op gezinshereniging was vastgelegd in verschillende internationale verdragen. Zo kon volgens het Europees Verdrag inzake de Rechten van de Mens (EVRM) iedereen die legaal in een van de landen van de Europese Unie woont zich beroepen op het recht op familieleven. Van dit verdrag zijn het recht op gezinshereniging en het recht op gezinsvorming afgeleid.

Surinamers

In de jaren zeventig kreeg Nederland ook te maken met een omvangrijke stroom migranten uit Suriname. Tot halverwege de jaren kwamen slechts mondjesmaat mensen uit Suriname; zij kwamen om te studeren en keerden na afronding van hun studie veelal terug naar hun geboorteland. Vanaf 1965 veranderde dat beeld. Er arriveerden meer laagopgeleiden die proberen in Nederland een baan te vinden. Ook de uitbreiding van de verzorgingsstaat – Nederland kende in die tijd hoge uitkeringen die vrij makkelijk werden toegekend – lokte Surinaamse migranten naar Nederland. De overheid probeerde de stroom in te dammen, maar omdat het Statuut van het Koninkrijk (uit 1954) maar één staatsburgerschap voor het hele Koninkrijk kende, waren de Surinamers staatsburger en konden ze niet geweigerd worden.
Vanuit Creools-Surinaamse kringen, waarin het Surinaamse nationalisme het krachtigst ontwikkeld was, werd vanaf de jaren zestig voor onafhankelijkheid geijverd. Zodra die onafhankelijkheid een reële mogelijkheid werd, na het aantreden van het Surinaamse kabinet-Arron en het Nederlandse kabinet-Den Uyl in 1973, bleken velen, waaronder relatief veel Hindoestaanse Surinamers, een leven in het onafhankelijke Suriname niet te zien zitten. Vlak voor de onafhankelijkheid (eind 1974) kwam een grote migratiestroom richting Nederland op gang . Hiermee was geen rekening gehouden. De Nederlandse regering ging er vanuit dat de Surinamers bl�*j zouden zijn met hun onafhankelijkheid. Er was daarom aanvankelijk onvoldoende opvang/huisvesting. Dit leidde vanaf 1974 tot felle protesten van Surinaamse zijde. Een groot aantal Surinamers werd tijdelijk opgevangen, onder andere in kazernes.

Met de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 wilde de Nederlandse regering meteen een einde maken aan het staatsburgerschap van Surinamers, om extra migratie te voorkomen. De nieuwe Surinaamse regering ging hier niet mee akkoord. Uiteindelijk werd een overgangsregeling van vijf jaar overeengekomen. Van 1975 tot 1980 bleef vrij verkeer van personen tussen Nederland en Suriname bestaan. Deze overgangsregeling leidde juist tot waar Nederland zo bang voor was: een grote stroom migranten. Surinamers hadden de indruk dat Nederland zijn deuren voorgoed voor hen zou sluiten. Dit deed velen besluiten van de 'laatste mogelijkheid' gebruik te maken, eerst vlak voor de onafhankelijkheid in 1975 en daarna vlak voor het aflopen van de overgangsregeling in 1980. In totaal zouden zo’n 300.000 Surinamers emigreren naar Nederland – dat was meer dan 1/3 van de Surinaamse bevolking in Nederland en Suriname samen. De Surinaamse gemeenschap in Nederland telde op 1 januari 2007 volgens het CBS 333.478 leden. Een relatief groot deel kwam terecht in de Bijlmermeer, een in de jaren zestig gebouwde 'model'wijk met veel hoogbouw, die landelijk een zekere beruchtheid zou krijgen vanwege haar desolate ruimtelijke ordening en sociale problemen.

Integratie in de jaren zeventig

Net als in de jaren zestig was er nauwelijks sprake van integratiebeleid. Nederland was nogal overvallen door het feit dat veel gastarbeiders bleven en hun gezin uit het land van herkomst over lieten komen. Nog steeds koesterde men de hoop dat de gastarbeiders – volgens plan – terug zouden keren naar hun land van herkomst. De voormalige gastarbeiders dachten dat zelf ook, maar financiële belemmeringen waren vaak zo groot dat het merendeel zich gedwongen zag te blijven. Onderwijs in eigen taal en cultuur werd nog steeds gegeven, net als in de jaren zestig was dit gericht op terugkeer.

Ook de grote stroom Surinamers die naar Nederland kwam, overviel het land. Opvangcentra boden Surinamers zo nodig tijdelijk onderdak en directe hulp. Vanuit de opvangcentra werden zij door de overheid over heel Nederland verspreid: het zogenaamde spreidingsbeleid, gepropageerd tussen 1973 en 1975. De spreidingsbeleid was deels om de integratie te bevorderen, maar kwam toch vooral voort uit praktische overwegingen: er was gewoon te weinig huisvesting, zeker op één plek. De aldus 'verspreide' migranten behoorden vooral tot de Hindoestaanse groep - de Creoolse bevolking werd veel vaker bij elkaar gehuisvest o.a. in de Bijlmer. De verspreide Hindoestaanse bevolking was grotendeels afkomstig van het Surinaamse platteland. Hun Nederlands was slecht en het opleidingsniveau van de gezinshoofden betrekkelijk laag. Zij raakten, mede door slechte begeleiding en een gebrek aan nazorg, geïsoleerd van andere Hindoestanen en ook moeilijk bereikbaar voor de Surinaamse welzijnsinstellingen. Een deel van hen trok naderhand naar de grote steden (vooral Den Haag) waar familieleden en vrienden woonden en waar zij weer deel uitmaakten van een groep.

Jaren tachtig: Multiculturele samenleving, asielzoekers en achterstand

Vanaf de jaren tachtig werd duidelijk dat de voormalige gastarbeiders niet meer terug zouden keren. Nederland en met name Amsterdam was altijd al een multiculturele samenleving geweest, maar voor sommigen wordt dat nu pas duidelijk vanwege de andere huidskleur van de nieuwe Nederlanders, waarover sommigen de loftrompet steken en waar anderen van gruwen.

Gezinshereniging en gezinsvorming

Gezinshereniging en gezinsvorming door vooral niet-westerse allochtonen ging gewoon door. Hierdoor nam de groep steeds meer in omvang toe. Zo'n driekwart van de Nederlanders met een Turkse of Marokkaanse achtergrond kiest voor een bruid of bruidegom uit het land van herkomst. Voor zover internationale verdragen dat mogelijk maken, stelt de overheid enkele beperkingen in; zo worden er eisen gesteld aan de huisvesting en het inkomen van de al in Nederland aanwezige partner. Er gelden wel verschillende eisen voor respectievelijk Nederlanders, EU-burgers en anderen, waarbij aan de 'anderen' strengere eisen worden gesteld.

Asielzoekers

In de jaren tachtig kreeg ook Nederland te maken met een grote toestroom van asielzoekende vluchtelingen uit vele delen van de wereld, waarvan een groot aantal echter economische motieven had. Door de toegenomen communicatie, vooral satelliet-TV, is overal ter wereld te zien hoe mensen elders leven, dat geldt ook voor arme en/of onveilige landen. Ook vervoer wordt steeds eenvoudiger. In 1980 meldden zich nog zo’n 1.000 asielzoekers per jaar aan de poort, in de jaren negentig waren 40.000 asielzoekers per jaar niet uitzonderlijk. Toen de aantallen nog klein waren, werd per geval gekeken of iemand recht had op een vluchtelingenstatus. Vaak werden ook vluchtelingen uitgenodigd via de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen bij de Verenigde Naties (UNHCR). Met het stijgen van het aantal ‘spontane’ asielzoekers kon de overheid zich de luxe van een uitgebreid onderzoek per geval niet meer veroorloven. Het toelatingsbeleid werd steeds restrictiever. De Nederlandse overheid, die gebonden is aan het Verdrag van Genève, ging zoveel mogelijk op zoek naar de letter van het verdrag om asielzoekers te weren of in ieder geval de vluchtelingenstatus te onthouden. Door de verscherping van het beleid daalde het aantal toegekende statussen wel relatief, maar omdat zich steeds grotere aantallen mensen meldden, werden er in absolute zin toch steeds grotere aantallen toegelaten. Volgens de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) krijgt zo’n 20 procent van de aanvragers een permanente of tijdelijke status voor verblijf in Nederland. Dit percentage is door de IND wellicht iets geflatteerd – op basis van onderzoek concludeerden de wetenschappers Doornbos en Groenendijk (2001) dat het percentage toekenningen ruim boven de 40 procent ligt. Wat wel verandert is dat het aantal permanente statussen afneemt, steeds meer mensen krijgen een tijdelijke verblijfsvergunning. Tijdelijke opvang is meer de norm geworden, een trend die ook in andere Europese landen te zien is.

Tot 1987 was de opvang van asielzoekers grotendeels ad hoc geregeld. Mensen werden veelal opgevangen door gemeenten en hadden direct toegang tot alle faciliteiten van de verzorgingsstaat: woning, uitkering, onderwijs. Vanaf 1987 werd de opvang centraal geregeld met een zogenaamde ‘bed-, brood- en badregeling’. Toegang tot uitkeringen, onderwijs voor volwassenen, werk etc. werd afgeschaft.

Integratiebeleid in de jaren tachtig: achterstandsbeleid

Medio jaren tachtig kwam de discussie over het integratiebeleid op gang. Als de voormalige gastarbeiders en hun gezinnen wilden blijven, zouden ze zich ook een plek in de Nederlandse maatschappij moeten verwerven. Onderwijs in eigen taal was van de baan en behoud van eigen cultuur raakte omstreden maar bleef – onder druk van de allochtonen en de linkse politiek – wel geaccepteerd. Het was inmiddels duidelijk geworden dat het niet goed ging met vooral de niet-westerse allochtonen in Nederland. Zij waren vaker laag opgeleid, vaker werkloos, leefden vaker van een uitkering en belandden vaker in de criminaliteit (hoewel dat pas in de jaren negentig openlijk gezegd mocht worden). Het beleid werd gericht op het opheffen van de achterstand van allochtonen. Daarmee werd het integratiebeleid een achterstandsbeleid. Er kwam veel aandacht voor onderwijs en er werden speciale programma’s opgesteld om allochtonen te helpen op de arbeidsmarkt.

Jaren negentig tot nu: Antillianen, restrictief beleid, participatie

In de jaren negentig werd de toon rond immigratie en integratie steeds harder. De harde woorden van Hans Janmaat, in de jaren tachtig nog versleten voor een racist, zouden in de jaren negentig meer bijval vinden. Frits Bolkestein was de eerste (gerespecteerde) politicus die het allochtonenvraagstuk op de politieke agenda zette. Daarna ging het snel: publicisten als Paul Scheffer schreven over het multiculturele drama. En na Pim Fortuyn was het hek van de dam – alles mocht – nee, moest – openlijk gezegd kunnen worden. Immigratie werd meer en meer aan banden gelegd en onder integratie werd voortaan minimaal participatie verstaan. Ook de eigen verantwoordelijkheid van migranten kwam meer op de voorgrond te staan.

Antillianen

Een nieuwe stroom migranten diende zich aan in de jaren negentig: de Antillianen. Tot het begin van de jaren negentig kwamen Antillianen vooral naar Nederland om te studeren. Het betrof intellectuele kinderen die prima Nederlands spraken maar geen geld hadden om in de Verenigde Staten te studeren. Zij deden een beroep op de studietoelages en beurzen die de Nederlandse staat verstrekt. Als koninkrijksonderdanen hadden de Antilliaanse studenten daar recht op. Vanaf midden jaren negentig kwamen er steeds meer kansarme Antilliaanse jongeren naar Nederland. In totaal wonen er 130.000 Antillianen in Nederland, dat is meer dan 1/3 van de totale bevolking van de Nederlandse Antillen. Het merendeel van de jongeren die in de jaren negentig naar Nederland trokken, was afkomstig van Curaçao. Vooral Antillianen tussen de 16 en 40 jaar gingen op zoek naar een beter bestaan in Nederland. De migratie kwam op gang gekomen omdat het slecht ging op de Nederlandse Antillen. De werkloosheid was er groot, de lonen en uitkeringen laag en de kosten voor levensonderhoud hoog. Zeventig procent van de Antillianen leefde onder de armoedegrens.

De jonge Antilliaanse immigranten zorgen vooral in de steden voor veel overlast. Het is moeilijk hen te traceren omdat ze zich zelden registreren na aankomst in Nederland. Velen worden opgevangen in de eigen gemeenschap (vaak familie). Ze schrijven zich niet in bij de gemeente omdat de familie daardoor problemen kaorn krijgen met een uitkering of andere vormen van subsidie. Migranten uit de Antillen hebben daardoor geen officieel adres in Nederland waardoor het ze ook niet lukt om werk of woonruimte te vinden. Bovendien kunnen ze geen zelfstandige uitkering aanvragen. Vaak rest hen niet anders dan diefstal, drugshandel of prostitutie. Antillianen komen veel vaker in de criminaliteitsstatistieken, zo'n 10% van de in Nederland woonachtige jonge Antillianen komt op jaarbasis in aanraking met Justitie, ter vergelijking: van de autochtonen komt jaarlijks ongeveer 0,9% in aanraking met Justitie. Van de in Amsterdam levende Antilliaanse bevolking kampt zelfs één op de vijf (is 20%) met problemen. Om de problemen het hoofd te bieden worden in Nederland allerlei maatregelen bedacht: boetes voor mensen die zich niet inschrijven, sociale uitkeringen intrekken, visumplicht invoeren etc. Telkens stuiten de voorstellen op fel protest van de Antilliaanse gemeenschap in Nederland en het bestuur van de Nederlandse Antillen. Omdat de Antillen onderdeel zijn van het Koninkrijk der Nederlanden is het moeilijk om tot een oplossing te komen. Formeel zijn Antillianen immers Nederlands staatsburger en staat het hen vrij te gaan en te staan waar ze willen. Tot nu toe bevinden de Antillen en Nederland zich in een patstelling.

Gezinsvorming en gezinshereniging

Vanaf de jaren negentig is gezinshereniging afgenomen, in de 21ste eeuw komen per jaar ongeveer 10.000 mensen naar Nederland in het kader van gezinshereniging. Gezinsvorming gaat onverdroten door, nog steeds haalt het merendeel (ruim 75%) van de niet-westerse allochtonen hun partner uit het voormalig land van herkomst. In de 21e eeuw komen per jaar ongeveer 20.000 mensen naar Nederland in het kader van gezinsvorming. Mensen die naar Nederland komen voor gezinshereniging of gezinsvorming vormen zo'n 45% van alle immigranten. In 1993 zijn de vereisten rond gezinshereniging en gezinsvorming voor niet EU-burgers verder aangescherpt. Van (niet EU) gezinsvormers wordt verwacht dat zij ten minste drie jaar legaal in Nederland verblijven. Voor gezinshereniging werd verder vastgesteld dat deze niet later dan drie jaar nadat de in Nederland wonende vreemdeling aan de daarvoor geldende eisen voldoet, mag plaatsvinden. Ook worden personen die geen recht op een permanent verblijf hebben, uitgesloten van het recht op gezinshereniging. Vanaf november 2004 is het beleid voor gezinsvorming verder aangescherpt. Er geldt nu een minimumleeftijd voor gezinsvorming van 21 jaar – die leeftijdsgrens geldt voor beide partners. De gezinsvormer moet daarnaast over een inkomen beschikken van minimaal 120% van het minimumloon en de partner in spé moet een inburgeringsexamen doen in het land van herkomst. Dit examen moeten migranten zelf betalen. Burgers van een EU-land hoeven geen inburgeringsexamen te doen.

Asielzoekers

Begin jaren negentig werd de Regeling Opvang Asielzoekers (ROA) ingevoerd, die door het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) werd uitgevoerd. De regeling – die in 1994 al weer werd afgeschaft – voorzag in een sobere opvang voor asielzoekers. Na afschaffing in 1994 is de opvang overigens nog kariger geworden: alle asielzoekers verblijven nu in een opvangcentrum, een eigen huis voor kansrijke asielzoekers (onder de ROA nog mogelijk) is van de baan. In de jaren negentig wilde de overheid Nederland zo onaantrekkelijk mogelijk maken voor asielzoekers. Daarom werden asielzoekerscentra zo sober mogelijk gehouden. Vanuit dezelfde redenatie werd de toegang tot de bijstand vervangen door een zakgeldregeling van ca. 15 Euro per week. De opvang werd in 1994 uitgebreid met Aanmeldcentra (AC’s) waar een zeer snelle selectie (binnen 48 uur) plaatsvindt om mogelijk gegronde verzoeken van de duidelijk niet-gegronde of niet-ontvankelijke verzoeken te scheiden. Mensen die een duidelijk niet-gegrond verzoek indienen, worden meteen vanuit een AC teruggestuurd. Omdat steeds minder mensen in aanmerking komen voor een permanente status, moeten er ook meer mensen uitgezet worden. Sinds 2003 kennen we in Nederland uitzendcentra, één op Schiphol en één op Zestienhoven (Rotterdam). Dat het restrictieve beleid resultaat heeft, blijkt uit de cijfers. In 1994 meldden zich 52.580 vluchtelingen in Nederland (een hoogtepunt), in 2004 is dat gedaald naar 9.780. Nog steeds wordt de aanvraag tot verblijf vaak afgewezen, deze mensen worden via een uitzendcentrum uit Nederland ‘verwijderd’. Dat uitzetten gaat lang niet altijd goed, veel uitgeprocedeerde asielzoekers of mensen van wie de verblijfsvergunning is ingetrokken, verdwijnen in de illegaliteit. Het Rijk biedt hen geen enkele voorziening, waardoor mensen op straat komen te staan. Vaak vangen gemeenten deze personen op – hierover is sinds 2006 een felle discussie gaande tussen gemeenten (die het beleid van de IND onmenselijk vindt) en de IND (die vindt dat de gemeenten de uitvoering van de wet frustreren).

Integratiebeleid vanaf de jaren negentig

Allochtonen kampen net als in de jaren tachtig nog steeds met een achterstand, hoewel dit lang niet voor alle allochtonen geldt. Surinamers doen het in de statistieken inmiddels net zo goed of zelfs beter dan autochtone Nederlanders. Zo hebben meer Surinaamse vrouwen een baan dan autochtone Nederlandse vrouwen. Dit hangt wellicht ook samen met het hogere aantal alleenstaande moeders in de Surinaamse gemeenschap, maar het is desalniettemin een prestatie. Wel valt op de Surinamers (nog steeds) vaker betrokken zijn bij criminele activiteiten. Alle allochtone vrouwen, met uitzondering van de Antillianen, lijken het beter te doen dan de mannen. Van de grote groepen immigranten doen de Surinamers het het beste, gevolgd door de Turken. Hekkensluiters zijn de Marokkanen (vooral de mannen) en de Antillianen (mannen en vrouwen). De oudere generatie Antillianen scoort overigens nog steeds zeer hoog qua opleidingsniveau en werk, maar vooral de jongeren die in de jaren negentig naar Nederland zijn gekomen scoren slecht. Joden en Indo's komen in deze statistieken niet voor, ze gelden niet (meer) als allochtoon en worden voor opleiding, werk en inkomen meegeteld met de autochtonen.

Nederland is vanaf de jaren negentig meer kritisch naar de multiculturele samenleving gaan kijken. Het achterstandsbeleid is feitelijk afgeschaft. Er is meer aandacht voor de eigen verantwoordelijkheid van allochtonen. Nederland hangt sinds 1994 een neo-republikeinse opvatting van burgerschap aan, wat betekent dat van allochtonen minimaal participatie in de Nederlandse samenleving wordt verwacht. Uitvloeisel van dit beleid zijn onder andere de verplichte inburgeringscursussen.

Allochtone gemeenschappen in Nederland (2008)

Op 27 februari 2008 telde Nederland 16.404.282 inwoners. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek telt Nederland 3.216.255 personen met een niet-Nederlandse achtergrond. 1.450.101 hiervan zijn afkomstig uit westerse landen (Europa of Amerika), 1.766.154 zijn afkomstig uit niet-westerse landen.

bron

Zoals u ziet, zijn er aanzienlijke verschillen tussen Nederland en België, hoewel er natuurlijk ook wel overeenkomsten zijn.

[Rr00ttt]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Hmmm.
De immigratie van eerst Italianen, Spanjaarden en Joegoslaven, en later Turken en Marokkanen werd gestart door werkgevers die goedkope arbeidskrachten zochten in de wederopbouwfase van de economie. Dat die werkgevers alle tot de linkse kerk behoorden, dat is uw interpretatie.

Baloney. Ik weet niet wat de nederlandse situatie is maar degenen die naar België werden gehaald werden voornamelijk gehaald voor de door de overheid gecontroleerde steenkoolmijnen (hoewel ze op dat moment al verlieslatend waren (bij de turken en marokkanen).

En werkgevers.. natuurlijk zullen ze gebruik maken van goedkopere arbeidskrachten als ze er de kans toe hebben, maar ze maken de wetten niet. En in vlaanderen vertegenwoordigen KMO's de helft van de economie. Die waren en zijn ook niet bezig met mensen uit afrika naar hier te halen hoor.

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Zoethout002

Moslims ? geen probleem mee, als een Turk in Turkije Moslim wilt zijn moet hij dat zelf weten, zelfde geld voor Marokkanen in Marokko, Irakezen in Irak etc. Ik wil helemaal niet dat deze mensen de Islam verlaten en wel hier blijven, ik wil dat ze in hun eigen landen blijven.

Als mensen in hun eigen land blijven zijn er waarschijnlijk geen of minder problemen.

Maar mensen blijven niet in hun eigen land. De V.S. heeft een lange geschiedenis van immigratie. Iedereen kon Amerikaan worden. Maar op een bepaald moment vond men het daar te vol worden en kwam er een immigratiestop. Toch komen er jaarlijks nog duizenden Latino's naar de V.S. Men probeert ze te stoppen. Maar het zijn net kakkerlakken. Ze blijven komen en komen.

Waarom blijven mensen niet in hun eigen land? Dat heeft te maken met de welvaartsverdeling in de wereld. Als jij weet dat je in je land in armoede moet leven, dat je weinig kans maakt 'het te maken', en als je ook weet dat in een ander land de kansen om 'het te maken' aanzienlijke groter zijn, dan zal je overwegen om de overstap te maken naar dat nieuwe land. Het zullen vooral de meest ondernemenden zijn die het proberen.

Zelfs als had Europa nooit de instroom van gastarbeiders gehad, dan zou het toch te maken krijgen met een instroom van gelukzoekers uit andere werelddelen, vooral uit arm Afrika. Dat heeft te maken met een verschijnsel als globalisering. Tegenwoordig weet men overal ter wereld heel goed hoe de welvaartsverdeling ligt. Die toegenomen kennis doet de mensen besluiten op zoek te gaan naar een beter bestaan in de vreemde.

Het zou een illusie zijn te menen dat je mensen kan opsluiten in hun eigen land. En als mensen uit verschillende culturen met elkaar in contact komen, kan dat botsingen geven. Nu is de aandacht vooral gefocust op Marokkanen, omdat die botsingen het meest in het oog springen. Maar waren er nooit Marokkanen gekomen, dan waren het andere bevolkingsgroepen geweest. In Nederland gelden Antillianen bvb als lastposten, hoewel er niet veel moslims tussenzitten.

[Rr00ttt]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Waarom blijven mensen niet in hun eigen land? Dat heeft te maken met de welvaartsverdeling in de wereld. Als jij weet dat je in je land in armoede moet leven, dat je weinig kans maakt 'het te maken', en als je ook weet dat in een ander land de kansen om 'het te maken' aanzienlijke groter zijn, dan zal je overwegen om de overstap te maken naar dat nieuwe land. Het zullen vooral de meest ondernemenden zijn die het proberen.

Zelfs als had Europa nooit de instroom van gastarbeiders gehad, dan zou het toch te maken krijgen met een instroom van gelukzoekers uit andere werelddelen, vooral uit arm Afrika. Dat heeft te maken met een verschijnsel als globalisering. Tegenwoordig weet men overal ter wereld heel goed hoe de welvaartsverdeling ligt. Die toegenomen kennis doet de mensen besluiten op zoek te gaan naar een beter bestaan in de vreemde.

Je gaat toch aan nogal wat dingen voorbij:

Mbt Europa kan je zeker zeggen dat het sociaal zekerheidssysteem een aanzuigeffect zonder weerga heeft. Dit doet niet alleen de aantallen die proberen te emigreren zwaar toenemen maar heeft een even negatief effect op de 'kwaliteit' (in economische zin) van de migranten. Het risico op uitwijzing is ook quasi nul. Als je al wordt uitgewezen krijg je een schriftelijk bevel het land te verlaten. Effectieve deportatie gebeurt slechts in uitzonderlijke gevallen. Je kan dus altijd de illegaliteit induiken én dan kan je nog steeds van allerlei voordelen profiteren georganiseerd door de overheid.

De rol van de overheid in zowat heel de EU is nefast en een enorme multiplicator voor de immigratie aantallen. Komt nog bij dat 'links' in europa quasi afhankelijk is geworden van de migrantenstem om niet compleet gemarginaliseerd te worden in het politieke bestel.

Mbt de VS: die hebben in eerste instantie te maken met migranten die wel degelijk van plan zijn te werken. Dwz dat je belangrijke groepen migranten die je in de EU wel over de vloer krijgt dus al niet hebt.

Wel een parallel is dat de aanwezige migrantengroep ondertussen ook al zo groot is geworden dat de politiek er het beleid op afstemt en het niet aandurft er echt drastisch tegen op te treden, wat de facto betekent dat de immigratie veelal ongestoord verdergaat.

Neemt niet weg dat hun overheid nog heel wat schappelijker is dan de onze mbt regularisatiecriteria. (Minimum zoveel jaar gewerkt, eerst terug naar het thuisland om vandaar de aanvraag in te dienen, serieuze boete betalen...).

Tenslotte is de kloof tussen de migranten en autochtone bevolking toch een heel stuk kleiner dan bij ons. Ten eerste omdat de VS 'gewoon' is om migranten te ontvangen maar vooral omdat de migranten veel meer Amerikaan worden dan de migranten die wij krijgen, die veelal mentaal nog steeds zichzelf tot het land van oorsprong rekenen.

Ik was in de VS ten tijde van hun grote regularisatiedebat een jaar of twee terug en dan zie je dus bvb betogingen van duizenden mexicanen, maar wel Mexicanen die met de Star Spangled Banner staan te zwaaien.

Bij ons heb je 4e generatie marokkanen die spuwen op de nationale symbolen.

Het is ook niet moeilijk om in te zien dat de kloof tussen een blanke amerikaan en een columbiaan (net hetzelfde als die blanke amerikaan) of mexicaan (wat meer macho maar verder niet zoveel verschil) pakken kleiner is dan dat tussen een autochtone west europeaan en Meneer Moslim met een middeleeuwse geloofsopvatting en zijn slavin in Boerka.

[alice]

Erger nog; in tijden van economische crisis wordt de hele sociale zekerheid extra zwaar belast in brede vorm. Dat geeft concurrentie tussen groepen armen.Dat zorgt voor sociale onrust in aandachtswijken. Daar lopen tussen 9 en 5 massa's welzijnwerkers rond die vanuit een middenklasse bril kijken naar mensen in armoede met een leven waar 'welzijn' een uiterst vaag begrip is geworden. Die spanningen en totale wereldvreemdheid van te veel welzijnswerkers met hun doelgroepen is een kruitvat, dat blijkt al uit berichten over Parijse wijken en dichter bij huis; Brussel.
Zolang groepen Turken en Marokkanen tot derde generatie toe het begrip identiteit slecht invullen met religie en etnische origine is het krankzinnig te geloven dat een beleid dit kan ombuigen met de huidige middelen.
Gebeurt daar niets mee dan worden die wijken een bodem voor een burgeroorlog, Yah Yah heeft dit al beschreven en juist gezien.

[Rr00ttt]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Gebeurt daar niets mee dan worden die wijken een bodem voor een burgeroorlog, Yah Yah heeft dit al beschreven en juist gezien.

Oh maar ik ben daarvan overtuigd. We gaan regelrecht af op een complete balkanisering van West Europa en die wordt zwaar aangemoedigd door het beleid.

Ik hoop dat de multi-cul waanzin nog enigszins gestopt kan worden, maar vind ook dat de politieke verantwoordelijken ervoor vervolgd moeten worden wegens landsverraad. In de jaren 60 kon je misschien nog van naiviteit spreken, vandaag de dag is het echter simpelweg een crimineel beleid waarvan men weet dat het enkel slecht kan aflopen.

De partijen die altijd openlijk pro-migratie zijn geweest verwijt ik ten zake minder - zij kwamen er ten minste openlijk voor uit - maar degenen die achter de rug van hun eigen kiezers dit georganiseerd hebben moeten wat mij betreft vervolgd worden, zeker degenen die de waanzinnige excessen hebben gesteund zoals paspoorten uitdelen aan mensen met een criminele achtergrond.

[alice]

Bedoeld u de SPA?
Zolang welzijnwerk vanuit politieke visie gestuurd wordt kun u 'enige hoop op beter 'maar laten varen.
E r is niet eens eens een meldpunt waarbij professionelen ( kinderwerkers, leerkrachten, jongeren coachen enz..)verontrustende zaken kwijt kunnen.

[goodwill]

Oorspronkelijk geplaatst door Sus Iratus

Die gastarbeiders zijn indertijd door zowel linkse als rechtse regeringen naar hier gehaald. Zoals het woord gastarbeider reeds zelf aangeeft, waren het louter arbeiders die hier te gast waren, een gastoptreden verzorgden als het ware. Zij kregen een contract voor bepaalde duur, en als die tijd verstreken was, kregen ze ofwel een nieuw contract voor bepaalde duur, ofwel moesten ze terugkeren naar hun landen van herkomst in het geval hun werkgever geen gebruik meer wenste te maken van hun diensten.
Het zijn echter de linkse regeringen geweest die het onzalige plan opvatten om die gastarbeiders extra te belonen (dus bovenop hun loon - dat overigens gewoon gelijk was aan het loon dat autochtonen voor hetzelfde werk ontvingen), en die gastarbeiders een permanente werk- en verblijfsvergunning toekenden. Al heel snel werd dat opgevolgd door allerlei nieuwe wetten die het mogelijk maakten om hun vrouwen en kroost ook naar hier te laten komen. En kort daarop werd het hen wel heel erg makkelijk gemaakt om ook het staatsburgerschap te verwerven, waarbij een dubbel paspoort geen enkel probleem bleek te zijn.

Vreemd genoeg keerde het overgrote deel van de Spaanse, Italiaanse en Joegoslavische gastarbeiders gewoon terug naar hun oorspronkelijke landen, terwijl juist de Turkse en Marokkaanse bleven en vrouw, kinderen en de rest van hun dorpen lieten overkomen.
Of eigenlijk is dat helemaal niet zo vreemd als we weten dat dat net na de oliecrisis van 1973 gebeurde, en dat de toenmalige voornamelijk linkse regeringen in West-Europa het op een accoordje gooiden met de Arabische wereld in een olie-voor-immigratie-deal, ook wel bekend onder de naam Eurabia.

Later weer zijn, wederom voornamelijk, maar niet uitsluitend, linkse regeringen het asielzoekers steeds makkelijker gaan maken om een verblijfsvergunning te krijgen om wat voor vage redenen dan ook. Meestal uit een totaal misplaatst schuldgevoel voor wat 'wij' die mensen bijvoorbeeld ooit in een koloniaal verleden zouden hebben kunnen aangedaan. Verblijfsvergunningen werden al gauw naturalisaties en vanwege de al eerder versoepelde wetten op familiehereniging, konden wederom hele hordes naar hier gebracht worden.

En nu zitten we met de gebakken peren en moeten we constateren dat een zogenaamde multiculturele samenleving op papier heel mooi en aardig klinkt, maar dat daar in de praktijk bitter weinig van terecht is gekomen en ooit terecht van zal komen. Het onzalige en bij voorbaat tot mislukken gedoemde experiment is inderdaad volledig op de klippen gelopen, en het enige wat we nog kunnen doen, is de deur helemaal op slot doen en puin gaan ruimen, waarbij soms harde maatregelen niet geschuwd dienen te worden.

weeral een soepke zoals gewoonlij, he sus.

Kan je harde bewijzen geven dat de overgrote merderheid van de Italiaanse of Spaanse migranten teruggekeerd zijn naar hun land van 'oorsprong'. Ik wil bewijzen zien.

En mbt tot migratie: overal in de wereld zie je migratie en dit zeker voor de laatste honderd jaar.
Waarom migreert een migrant: om het economisch beter te hebben.
Dit is het geval bij migratie naar West-Europa vanaf de jaren vijftig en zestig. Maar ook: bij de massale migraties naar Argentinië, USA, Chili, Australië, ...

[goodwill]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Waarom blijven mensen niet in hun eigen land? Dat heeft te maken met de welvaartsverdeling in de wereld. Als jij weet dat je in je land in armoede moet leven, dat je weinig kans maakt 'het te maken', en als je ook weet dat in een ander land de kansen om 'het te maken' aanzienlijke groter zijn, dan zal je overwegen om de overstap te maken naar dat nieuwe land. Het zullen vooral de meest ondernemenden zijn die het proberen.

Zelfs als had Europa nooit de instroom van gastarbeiders gehad, dan zou het toch te maken krijgen met een instroom van gelukzoekers uit andere werelddelen, vooral uit arm Afrika. Dat heeft te maken met een verschijnsel als globalisering. Tegenwoordig weet men overal ter wereld heel goed hoe de welvaartsverdeling ligt. Die toegenomen kennis doet de mensen besluiten op zoek te gaan naar een beter bestaan in de vreemde.

Het zou een illusie zijn te menen dat je mensen kan opsluiten in hun eigen land. En als mensen uit verschillende culturen met elkaar in contact komen, kan dat botsingen geven. Nu is de aandacht vooral gefocust op Marokkanen, omdat die botsingen het meest in het oog springen. Maar waren er nooit Marokkanen gekomen, dan waren het andere bevolkingsgroepen geweest. In Nederland gelden Antillianen bvb als lastposten, hoewel er niet veel moslims tussenzitten.

Goed gezegd !!

[goodwill]

Oorspronkelijk geplaatst door Rr00ttt

Tenslotte is de kloof tussen de migranten en autochtone bevolking toch een heel stuk kleiner dan bij ons. Ten eerste omdat de VS 'gewoon' is om migranten te ontvangen maar vooral omdat de migranten veel meer Amerikaan worden dan de migranten die wij krijgen, die veelal mentaal nog steeds zichzelf tot het land van oorsprong rekenen.
.

Ik herinner mij tijdens een reportage op de nederlandse tv over nieuwe migranten in de uSA.
Bij de overhandiging van hun verblijfspapieren tijdens een officiële ceremonie werd hen het volgende gezegd: "Amerika is het land van vrijheid. AUB vernader niet behoud uw eigen cultuur en gebruik die als hefboom om in d esamenleving te participeren. Geen assimilatie.'
Dit is toch wat anders dat wat jij hier met losse hand neerpent.