actiniden en toxiciteit.

[patrickve]

Vervolg van de sub discussie in de draad "zonne-energie uit Noord Afrika" waar dit storend begon te worden.

Het gaat essentieel om deze posts:
http://forum.politics.be/showpost.ph...4&postcount=50

http://forum.politics.be/showpost.ph...8&postcount=53

http://forum.politics.be/showpost.ph...1&postcount=54

http://forum.politics.be/showpost.ph...9&postcount=55

http://forum.politics.be/showpost.ph...5&postcount=59

http://forum.politics.be/showpost.ph...1&postcount=60

Ik ga hier reageren op de laatste twee posts door Ars Nova.

Nee, niet helemaal. De specifieke chemie van het element is ook van belang. B.v.: het is geen probleem als ik hier nu een halve gram PuO2Cl2 oplos in mijn koffie en opdrink, zolang ik maar tijdig een chelatietherapie doe. Wanneer het echter geïnfiltreerd is in het beenmerg, is het enkel nog een kwestie van tijd.

Normaal gezien houdt de radiotoxiciteit rekening met de biologische modellen, de chemie en al dat. Het houdt, in zoverre ik me herinner, geen rekening met mogelijke therapieen.

Let wel dat onze twee antagonistische beweringen de volgende zijn:
de mijne: "zelfs het dumpen van alle radioactief afval in de oceanen is geen rampzalig gebeuren voor de toekomst, en zal amper de radiotoxiciteit van zeewater laten toenemen - op voorwaarde dat we toch wel voor verschillende honderden jaren een confinement hebben in de vaten"

de jouwe: "hier ben je serieus mis, makker, want de kleine actiniden zijn veel toxischer dan uranium"

Ik tracht mijn stelling aan te tonen. In een eerste deel heb ik datasheets aangegeven die aangeven dat de radiotoxiciteit van de actiniden allemaal van dezelfde grootte-orde zijn, ttz dat voor eenzelfde *activiteit* ook een vergelijkbare *toxiciteit* geldt. We kunnen dus *activiteit* en *toxiciteit* van uranium en van andere (kleine) actiniden door elkaar gebruiken.

In een tweede deel heb ik aangegeven dat de totale *activiteit* van het natuurlijk opgeloste uranium in de oceanen honderd keer groter is dan de totale activiteit van de kleine actiniden in al het tot hier toe geproduceerde nucleair afval (zonder het plutonium).

Hiervoor had ik deze gegevens nodig:
- hoeveelheid uranium opgelost in zeewater (5 miljard ton)
- hoeveelheid afgewerkte brandstof wereldwijd opgeslagen (200 000 ton)
- verhouding van de activiteit van afgewerkte brandstof tot die van het originele uranium, te wijten aan kleine actiniden, na 1000 jaar (20).
- hoeveelheid brandstof die uit een hoeveelheid uranium kan gewonnen worden (een factor 1/10 ongeveer bij de verrijking)

Dat wil zeggen dat er wereldwijd ongeveer 2 miljoen ton uranium is verbruikt (want 10 keer meer dan de 200 000 ton afgewerkte brandstof), en hieruit af te leiden is dat de activiteit van de kleine actiniden in die brandstof 20 keer groter is, dus dezelfde activiteit heeft als 40 miljoen ton uranium, wat ongeveer 100 keer kleiner is dan wat er in de oceanen zit.

"Maar" je vergeet dat kleine actiniden maar weinig geproduceerd worden hé

Citaat:
Als je nu bedenkt dat er in de wereld oceanen 5 miljard ton uranium is opgeslagen, dan wil dat zeggen dat je diezelfde activiteit bekomt met het de kleine actiniden afkomstig van 250 miljoen ton uranium die brandstof hebben geleverd, of 25 miljoen ton afgewerkte brandstof. Wereldwijd is er, als ik me niet vergis, ongeveer 200 000 ton afgewerkte brandstof opgestapeld sinds 30 jaar. Dat is 100 keer minder. Als al dat afval, binnen 1000 jaar, zijn kleine actiniden binnen 1000 jaar uniform heeft opgelost in de wereld oceaan, is de radiotoxiciteit met 1% toegenomen ten opzichte van het uranium dat er reeds in aanwezig is. Dat is in de onzinnige hypothese dat al die kleine actiniden in waterige oplossing gaan, en niet aan slib geadsorbeerd worden.
-einde citaat


Akkoord, er is al zodanig veel U opgelost in de zee dat het in sé niet VEEL gaat uitmaken, maar in ieder geval: je kan niet zomaar stellen dat uw ton met actiniden snel even homogeen opgelost wordt in de hele zee. Zoiets doet zich ook niet voor.

Je zegt het zelf, die kleine actiniden worden maar in heel kleine hoeveelheden geproduceerd. In plaats van uit te rekenen hoeveel gram per ton dat nu bedraagt, geeft men die hoeveelheden meestal aan in activiteit.

Wat dat "homogeen oplossen" betreft, ik denk dat je daar wel ongeveer kan van uitgaan als dat spul langzaam begint vrij te komen over een periode van duizenden jaren. Het is in elk geval nodig dat we een confinement nodig hebben voor de eerste honderden jaren (je wil niet dat de fissieprodukten vrij komen). Je kan vaten construeren die een duizendtal jaren meegaan op de zeebodem, maar niet veel langer. Het verglaasde afval moet dan langzaam beginnen oplossen (glas oplossen in zeewater gaat traag).

Als dat op de oceaanbodem gebeurt, ergens, zeg maar, in 't midden van de atlantische oceaan, dan kan je denk ik wel stellen dat eer we last krijgen van dat spul na een paar duizend jaar, het zo verdund moet zijn, dat je wel kan aannemen dat het grotendeels over de hele wereldoceaan is verspreid (toegegeven, hier kan ik mis zijn).

Verder: dat slib ligt daar ook niet zomaar te liggen maar herbergt nogal veel leven enzo. En dat leven neemt deel aan het ecosysteem.

Ik weet niet of er veel leven is op 5000 meter diepte in het slib als je niet bij een van die geothermische bronnen zit. Maar het is wel een punt.

Enfin, mijn besluit is gewoon dat dit altijd een ultieme "noodoplossing" voor het afval betreft die na "honderden duizenden jaren" geen enkele noemenswaardige impakt heeft. En hier hebben we het dus niet over geologische berging, maar gewoon over de constructie van stevige vaten die op de oceaanbodem *gedumpt* worden. Niet dat ik voorstander hiervan ben, maar het geeft aan dat dat "onoverkomelijk afvalprobleem" er geen is, gezien zelfs zo een "brutale" oplossing geen noemenswaardige problemen geeft.