LSP :Begroting biedt geen oplossing voor toename werkloosheid en armoede

[Politics.be]

Van Rompuy heeft het handig gespeeld. De media stellen de begroting voor als een “evenwicht” tussen besparingen, bijkomende belastingen en diverse inkomsten op te hoesten door de banken, de energiesector en de fiscale en sociale fraude. Klopt dat ook? Anja Deschoemacker. Artikel uit de novembereditie van Socialistisch Links die begin volgende week beschikbaar is

Lichte besparingen?

De patroons hebben het over “gemiste kansen” en “onvoldoende structurele ingrepen” in de arbeidsmarktpolitiek en de sociale zekerheid. Ook de Europese Commissie tikt België op de vingers voor een “excessief” begrotingstekort – daarmee is ons land één van de 20 (op 27!) landen die op de vingers worden getikt. Met een begrotingstekort van 6% in 2009 blijft België onder de 9,9% in de VS in het boekjaar 2008-2009 (dat in september werd afgesloten).

Bovendien volgt de regering Van Rompuy het ontwikkelingspad dat werd voorgesteld door de Hoge Raad voor Financiën: streven naar een evenwicht op de begroting in 2015, met een verschuiven van de zwaarste maatregelen naar de periode 2011-2015 om nu het economisch herstel niet in gevaar te brengen. Dat is meer dan wat de OESO vraagt, namelijk een begrotingsevenwicht tegen 2017.

Zo “light” is het dus allemaal niet, wereldwijd is een discussie aan de gang over het terugtrekken van de overheidssteun aan de economie, waarbij zo goed als iedere economist waarschuwt om dat niet te vroeg te doen.

Niet evenwichtig

“Evenwichtig” in wie betaalt voor de crisis is het echter ook niet, dit is het leugenachtige deel van de voorstelling van het budget. Niemand die de Belgische politiek kent, gelooft nog in sprookjes: de nieuwe belastingen zullen grotendeels worden opgehoest door de grote massa, de bijdragen van de banken en de energiesector zullen worden doorgerekend aan vooral de gezinnen, de besparingen in het ambtenarenapparaat zullen jobverlies met zich meebrengen (niet door ontslagen, maar door het niet vervangen van ambtenaren die op pensioen vertrekken),…

Evenwicht zou zijn dat een staat die 25 miljard kan geven om de crisis in de banken te verzachten, dat ook zou doen om de sociale noden te verzachten die zich steeds verder blijven opstapelen na al 25 �* 30 jaar van onderfinanciering. Dat zou betekenen dat er middelen worden geïnvesteerd om de problemen van de grote meerderheid van mensen op te lossen, namelijk stijgende werkloosheid (o.a. pijlsnel groeiende jongerenwerkloosheid, zelfs onder hooggeschoolden) en werkonzekerheid; toenemende armoede die soms schrijnende vormen aanneemt; te hoge huisvestingskosten waardoor in de gezinnen op al de rest moet worden bespaard; lange wachtlijsten, personeelstekort en gebrekkige infrastructuur in zowat elke sociale en zorgsector; enz. Dat gebeurt echter niet.

In realiteit wordt aan de gezondheidszorg minder dan de groeimarge van 4,5% toegekend. Dit onderdeel van de sociale zekerheid moet betalen voor de tekorten die ontstaan in andere delen van de sociale zekerheid. Dat heeft niets te maken met de “onbetaalbaarheid” van de sociale zekerheid, maar wel met het feit dat de “patronale” bijdragen steeds verder dalen, wat nu al oploopt tot 5 �* 6 miljard euro per jaar. Bovendien heeft de staat – in realiteit meestal de sociale zekerheidskassen – de laatste centrale loonakkoorden fors gesubsidieerd. Zoals Gilbert De Swert in “50 grijze leugens” schrijft, houdt dat in dat de werkenden feitelijk zelf hun loonsverhogingen betalen.

Uitstel is geen afstel

De vakbonden zijn voorzichtig positief omdat ze erger hadden verwacht. De regering is terughoudend om de werkenden en uitkeringstrekkers rechtstreeks te raken. Die groepen toonden de afgelopen jaren reeds hun ongenoegen en woede in bewegingen rond koopkracht en voor het behoud van jobs. Anderzijds is er de onstabiele natuur van de federale regering zelf.

De meer stevige en structurele ingrepen in wat ons nog rest van de welvaartstaat zijn echter niet van de agenda geveegd. Ze zijn verplaatst naar de periode 2012 tot 2015/2017. Tegen dan hopen de “voorzichtige” verdedigers van de belangen van het patronaat dat de economie terug aantrekt, maar ook dat de arbeidersbeweging “minder zenuwachtig” zal zijn en vooral dat hun regering zal versterkt zijn. Zij pleiten ook voor samenvallende verkiezingen om dan voldoende tijd te hebben om deze structurele aanval af te werken.

Deze begroting toont dat de regering zich bewust is van de potentiële macht van de arbeidersklasse. Haar ultraliberale criticasters denken dat het met die macht wel meevalt, maar ze hebben het fout. Het laatste wat het veelgeplaagde kapitalisme in België nodig heeft vandaag is een algemene beweging – in dat opzicht doet Van Rompuy zijn job goed in het vermijden van iedere provocatie, zelfs al is niet iedere baas daarvan vandaag overtuigd.

De voorzichtig positieve geluiden vanwege de nationale vakbondsleiding van ABVV en ACV lijken aan te geven dat hij daarin voorlopig is geslaagd. Beide geven aan wel “waakzaam” te blijven. Maar strijd is daarmee niet van de tafel: op de arbeidsmarkt zal de slachting die wordt aangericht in de tewerkstelling bevochten worden, evengoed zullen in diverse sociale en zorgsectoren gevechten moeten worden gevoerd om de steeds groeiende miserie die door de crisis wordt aangericht op te vangen.

In die gevechten zal het erop aankomen om de linkerzijde in de vakbonden te versterken en ervoor te zorgen dat er niet alleen “waakzaamheid” is, maar een reële voorbereiding op wat er de komende jaren op ons af zal komen, ook op het politieke terrein. Hoewel PS, CD&V en CDH in de regering zitten en mee verantwoordelijk zijn voor het meerjarenplan voor de begroting dat voorziet in de periode 2012-2015 minimum 135 miljard euro te besparen, en de SP.a in de oppositie, is het voor al deze partijen duidelijk dat we niet op hen zullen moeten rekenen voor een politieke vertegenwoordiging van de arbeidersklasse. Een breuk met die partijen blijft dan ook een belangrijke eis tegenover de vakbondsleiding. LSP zal dan ook haar werk op vlak van de popularisering van de eis voor een nieuwe arbeiderspartij verder zetten.

Bron: politics.be

[Erw]

Allez, de overheid moet zogezegd besparen, X ambtenaren zouden zogezegd niet vervangen worden wanneer ze een loon inwisselen voor een dik pensioen, en de stad Antwerpen organiseert een jobbeurs voor 400 man, ook al zogezegd "vacatures die moeilijk ingevuld raken" niettegenstaande de interesse ook al zogezegd 'overweldigend' is. En ahjah, in deze crisistijden van werkonzekerheid is ne jobke betaald met afgepakt geld altijd meegenomen natuurlijk.
Allez, meer van hetzelfde dat we de laatste eeuw hebben gezien, maar da zal de crisis nie versterken ze, dat zal ze oplossen. Raar maar waar. En de criticasters worden door onzen LSP 'ultraliberaal' gevlagd, maar wat er ultravrij werd gelaten in de economie, da's nie gespecifieerd. Massa's taksen, massa's subsidies, hopen regelneverij, alleen de banken, en dus de geldleners, mochten klaarblijkelijk hun goesting doen, of niksdoen. Alhoewel dat misschien niet zo echt verwonderlijk is, met de overheid zelf als grootste maker van schulden en kleinste leverancier van prestaties.

[Woetse]

En uw punt is?

[driewerf]

Hij heeft geen punt.