Het Eenheidsmanifest

[Patriot!]

Het Eenheidsmanifest

Op 2 april jl. publiceerden nationalisten van velerlei strekking in De
Standaard wat ze, niet gehinderd door enige bescheidenheid, “het
Lentemanifest” noemden. Daarin pleitten ze onomwonden voor een doorgedreven
confederalisering van ons land. Als groep van jonge Nederlandstalige Belgen,
bekommerd om de eenheid van België en de binnenlandse solidariteit wensen
wij hen van antwoord te dienen.

Hun epistel begint met twee vaststellingen. Een eerste zijnde dat Vlaanderen
(met of zonder Brussel is niet duidelijk) op een kleine tien jaar, wat het
BBP/capita betreft, vanuit de Europese top naar de grijze middenmoot zou
weggezakt zijn. Helaas worden hier geen bronnen bijgegeven. Volgens het CIA
World Factbook echter (versie 2003) staat België stevig in de Europese
top-tien met een BBP/capita dat ongeveer gelijk is aan dat van Nederland en
alvast hoger ligt dan dat van onze buurlanden. Als België een hoog
BBP/inwoner kent, zal dit zeker het geval zijn voor het Vlaams Gewest dat -
de ondertekenaars zegden het overigens zelf - over havens, een centrale
ligging en een goed geschoolde bevolking beschikt. De tweede vaststelling
van de nationalisten betreft het feit dat de welzijns- en welvaartsstaat
onder druk zou staan. Zij onderstrepen onder andere het hoge aantal
psychische problemen in het rijke noorden van België, de werkonzekerheid,
het hoge aantal zelfmoorden enz., problemen die overigens geen uitsluitend
Belgische - laat staan Vlaamse - aangelegenheid zijn.

Hoe dan ook, stellen ze, moeten beide vaststellingen er ons toe leiden te
kiezen voor “meer Vlaanderen (Wallonië)”. Zo staat het er letterlijk. Deze
“decentralisatie” zou volgens hen voor een beter bestuur zorgen. Dat dit
beter bestuur er vandaag niet zou zijn, zou komen omdat het
“subsidiariteitsbeginsel” onvoldoende is toegepast. Waarom dit voor een
beter bestuur zou moeten zorgen wordt nochtans noch in de openingspassage,
noch in de rest van de tekst duidelijk. De argeloze lezer krijgt wel enorm
veel termen naar zijn hoofd geslingerd, termen die – en hier gaat het om een
weloverwogen keuze - naar hartelust door en onder elkaar gebruikt worden.

Daar valt wat op te zeggen. Allereerst: België is niét samengesteld uit
“Vlaanderen en Wallonië”, zoals de ondertekenaars doen uitschijnen, maar wel
uit drie gewesten en uit drie gemeenschappen. Nergens horen we nochtans de
roep om “meer Brussel” of om meer “Duitstalig België”. Nochtans
respectievelijk een gewest en een gemeenschap. Het gaat hem, volgens de
auteurs, om “deelstaten”. Maar België is grondwettelijk een federale
monarchie, die geen deel-staten kent. Geen Belgisch gebied beschikt over
“staatskwaliteit”. Elke bevoegdheid ontleent het aan de Belgische Staat en
de Grondwet alsook aan de bijzondere wet tot de hervorming van de
instellingen van 1980. Het lijkt er dan ook sterk op dat men bewust er op
uit is de foutieve illusie te wekken als zou België staatkundig een
tweeledige constructie zijn. Ten tweede: men roept dus niet op tot
“decentralisatie” (het naar een lager niveau brengen van bevoegdheden met
behoud van nationale controle), maar tot de-federalisering (het uitbreiden
van bevoegdheden van autonome entiteiten) en feitelijk tot confederalisme
(een statenbond). Een gedecentraliseerde staatsstructuur impliceert immers
dat de nationale overheid in alle domeinen het laatste woord behoudt (bijv.
in het Nederlands systeem), wat niet zo is in een federaal of confederaal
systeem. Tenslotte wil men constant meningen doen doorgaan voor feiten.
Mening: het Vlaams-nationalisme zorgt (automatisch) voor een beter bestuur.
Feit: geen enkele politieke stroming, ook niet het Vlaams-nationalisme heeft
een monopolie op een beter bestuur.

Zo is het vooropgestelde subsidiariteitsbeginsel gewoon een dekmantel om via
nationalistische weg België op te heffen in ruil voor twee nieuwe staten.
Volksnationalisme in dienst van staatsnationalisme dus. Dat blijkt onder
meer uit het feit dat de federale overheid volgens de auteurs geen
overlappende bevoegdheden mag hebben met de regionale overheden terwijl een
doorsijpeling van bevoegdheden nochtans zeer gebruikelijk is in federale
staten. Volgens de auteurs dient Vlaanderen eveneens te wegen op de
besluitvorming en moeten daarom bevoegdheden vanuit Vlaanderen naar Europa
worden overgeheveld, wat grondwettelijk gezien absurd is in een federatie.
De gemeenschappen en gewesten beschikken immers niet over de zogenaamde
Kompetenz-Kompetenz, de bevoegdheid om de eigen bevoegdheden te bepalen.
Bovendien stellen de auteurs dat “het Lambermontakkoord geen wezenlijke
bevoegdheden overdroeg” alsof buitenlandse handel, landbouw,
ontwikkelingssamenwerking en de controle over provincies en gemeenten geen
wezenlijke bevoegdheden zouden zijn. Tenslotte hebben we recht op de
groteske redenering dat “Vlaanderen zich internationaal niet goed
profileert”. Nochtans beschikt het al decennia over culturele autonomie en
kan het sinds de St-Michielsakkoorden van 1993 zelfs internationale
verdragen afsluiten. Is dit niet juist de toegeving van het feit dat wat
Vlaanderen zelf doet, het niet noodzakelijk beter doet?

Bovenvermelde argumenten vormen voor de auteurs het signaal om op te roepen
tot een “geïntegreerd beleid” op regionaal niveau en alvast tot een pak
splitsingen, te weten het gezins- en gezondheidsbeleid, de werkgelegenheid,
de loonnormen, de werkloosheidsverzekeringen, het wetenschapsbeleid en de
justitie en politie.

Merkwaardig genoeg zijn bovenstaande “vaststellingen” dus niet alleen
vergissingen, maar vormen zij op zichzelf geen substantiële rechtvaardiging
voor een Belgische boedelscheiding. Enkel het bijzonder wollig geformuleerde
en voor veel interpretaties vatbare “subsidiariteitsprincipe”, de
secessionistische passe-partout, biedt een mager schaamlapje. Deze
nationalistische verklaringen zijn dus niet alleen bijzonder slecht
onderbouwd, ze hebben bovendien niets te maken met de gevraagde
defederaliseringen.

Toch gaat men verder met een poging tot wetenschappelijke onderbouw van de
geëiste splitsingen. Zo vraagt men bijvoorbeeld de drie verwante materies
gezondheidszorg, milieu en huisvestingsbeleid op één niveau te “integreren”.
Waarom echter het “deelstatelijke” (alweer dat foute woord) niveau beter
geschikt zou zijn voor de bevoegdheden dan het federale, vernemen we er niet
bij. De gevraagde splitsing van de gezondheidszorg is eveneens absurd. Van
de gezondheidszorg is vandaag slechts een klein deel gedefederaliseerd:
voornamelijk de preventieve. Om dat pakket “homogeen” te maken kan men
natuurlijk het grootste deel (de curatieve) naar het gemeenschapsniveau
brengen. Een heldere geest zou daarentegen juist pleiten voor een
herfederalisering van de preventieve gezondheidszorg.

Wat de auteurs denken over solidariteit sluit volkomen aan bij het
voorgaande. Ze menen dat eenzelfde solidariteit tussen Vlaanderen en
Wallonië alsook tussen alle constitutieve bestanddelen van de Europese Unie
moet bestaan. In mensentaal: het autonome Vlaanderen moet op dezelfde manier
solidair zijn met Wallonië als met Griekenland of Polen. Waarom moet de
Brabantse, Limburgse of Henegouwse solidariteit dan niet volgens aparte
sokkels georganiseerd worden? Als men België wil splitsen omwille van de
transfers, kan men trouwens evengoed pleiten om Duitsland en Italië te
splitsen, waar de transfers nog veel omvangrijker zijn.“Solidariteit”, de
ondertekenaars zeggen het zelf, “moet op een zo breed mogelijk niveau worden
georganiseerd (…) en stopt niet bij de taalgrens”. Inderdaad. Zo ook niet
milieu- en huisvestingsbeleid, of politie en justitie. Niets stopt bij de
taalgrens. Een taalgrens is een administratief-demografisch fenomeen,
waaraan men bezwaarlijk economische conclusies kan verbinden. Ongewild
hebben de auteurs dus een wel bijzonder mooi argument gegeven voor… de
herfederalisering van een hele reeks bevoegdheden.

Die wijsheid is blijkbaar nog niet doorgedrongen. Dat bewijst de stelling
over het werkgelegenheidsbeleid. Men pleit voor een werkgelegenheidsbeleid
dat op een niveau gestalte moet krijgen dat een sterke sociaal-economische
samenhang heeft. In dezelfde zin geeft men echter toe dat er ook grote
intraregionale verschillen zijn binnen de gewesten die men bevoegd maken wil
voor het werkgelegenheidsbeleid. Welke criteria wenst men dan feitelijk te
hanteren voor het territoriaal bepalen van sociaal-economische gehelen?

Men komt verder tot de vaststelling dat er in Vlaams- (men bedoelt
Belgisch-) Limburg en in Nederlands-Limburg verschillende loonnormen zijn en
vraagt zich af waarom dat dan niet in Vlaanderen en Wallonië kan. Dat België
en Nederland twee verschillende staten zijn, neemt men bewust niet in
rekening. De nationalisten nemen het overigens niet erg nauw met het begrip
“staat”. Dat blijkt onder meer wanneer men Vlaanderen met andere Europese
landen vergelijkt. Maar Vlaanderen is geen soevereine staat. Het is
niettemin goed dat men in dit kader even de provincies aanhaalt: een
gedecentraliseerde, unitaire Belgische staat zou het beleid inderdaad veel
dichter bij de burger brengen.

In de werkloosheidsverzekering klaagt men de misbruiken aan, waarvan men
terloops aangeeft dat ze ook in het noorden voorkomen. Men wijt ze aan de
splitsing tussen uitkeringen (federaal) en controle (gewestelijk). Misschien
hebben de auteurs er nog niet aan gedacht dat men de controle ook kan
herfederaliseren. Enkel zo kan men federaal de zaak controleren en overal
misbruiken tegengaan.

Wat het onderwijs betreft, kan men zich terecht afvragen waarom de ideeën,
die het Vlaamse onderwijs de laatste jaren zo goed zouden hebben gemaakt,
niet doorgevoerd hadden kunnen worden in een federaal georganiseerd
onderwijs. Ook aan de nationalistische visie op wetenschap schort iets.
Wetenschappelijk onderzoek moet niet "in eigen Vlaamse handen" zijn, maar
moet liggen in de handen van wie het meest geschikt is om dat onderzoek uit
te voeren. Wetenschap is tot nut van heel de mensheid.

Wat veiligheid en justitie betreft zijn de problemen volgens de auteurs ook
te wijten aan het feit dat de regio’s niet zoals in andere federaties over
de basisbevoegdheden inzake justitie en politie beschikken. En die zijn
“nodig” want “de oorzaak van de gebrekkige werking van justitie is veelal
terug te brengen tot een fundamenteel verschil in visie tussen Vlaanderen en
Wallonië”. Wij waren er niet van op de hoogte dat in ons land alle
Franstalige en Nederlandstalige partijen over justitie eenzelfde mening
zouden hebben.

De waarheid is uiteraard dat er meer verschillen zijn tussen pakweg de VLD
en de Sp.a, dan tussen MR en VLD. Het is eveneens zo dat ze in
Antwerpen-stad niet op dezelfde manier wordt gedacht over justitie als in de
Westhoek: de belangen zijn immers verschillend aangezien een stad méér
juridische conflicten met zich meebrengt dan een verlaten platteland.

Conform de (Vlaams-)nationalistische ideologie worden de zogenaamde
onoverbrugbare verschillen tussen de Belgische gemeenschappen voortdurend
gedramatiseerd. Nationalisme immers gaat er in wezen van uit dat de
verschillen tussen “volkeren”, of tussen hun bestuurslui, zó groot en zó
onoverkomelijk zijn dat democratische, binnenlandse samenwerking onmogelijk
is. Dat overleg juist de kern van democratie is, wordt graag vergeten. Dat
er grote verschillen zijn tussen stad en platteland, tussen provincies,
tussen mannen en vrouwen, ouderen en jongeren eveneens. De verschillen
tussen de gemeenschappen zijn uiteraard uiterst subjectief en vrijwel steeds
gecreëerd door het decennialange federaliseringsproces. Ook al waren de
verschillen inzake politieke opvattingen en economie groot dan nog is dat
geen wettiging van een scheiding. Als de verschillen groot zijn is er net
nood aan méér solidariteit en meer samenhorigheid, namelijk om sociale
achteruitstelling tegen te gaan en in veiligheid voor iedereen te voorzien.

De vergelijking met andere federaties gaat trouwens niet op, omdat daar een
sterke Bundestreue heerst, er een hoop méér dan twee of drie gefedereerde
entiteiten zijn en de regio’s in die landen historisch naar het centrum
geëvolueerd zijn. België is trouwens geen echte federatie (in de zin van
“samengebracht geheel”), maar een gedefederaliseerde staat. Het
“lentemanifest” toont aan dat men federale precedenten in andere landen wil
misbruiken teneinde de Belgische, meertalige democratie op termijn te
ontbinden. Dit alles kenschetst de triomf van de onderhandelingspolitiek op
de rechtsstaat. De staat wordt “onderhandeld”, de bevolking krijgt niets
meer te zeggen. Wat overblijft is het “recht” van de zwakkere regio om te
buigen voor de sterkere.

Men spreekt ook over “andere confederale staten”. Maar die bestaan gewoonweg
niet. Deze zijn er wel geweest en evolueerden ofwel naar een sterke federale
staat (het Zwitsers Eedgenootschap, de Deutsche Bund, de V.S.A.) of
implodeerden op vrij korte termijn (Oostenrijk-Hongarije, het G.O.S.). Het
feit dat de auteurs het Belgisch middelpuntvliedend federalisme niet alleen
volmondig onderschrijven maar tevens pleiten voor een “confederale overheid”
die bevoegdheden krijgt is een bedekt, maar duidelijk, pleidooi voor
separatisme.

Een confederatie is immers een verdragsbond tussen twee onafhankelijke
staten. De gevraagde defederaliseringen dienen met andere woorden het kader
te scheppen voor een totale uitholling van de meertalige en intersolidaire
rechtsstaat. De grens tussen de voorgestelde defederaliseringen en het
bedoelde confederalisme is ogenschijnlijk flinterdun. Maar in de
voorgestelde confederatie wordt niets meer gedeferaliseerd maar beslissen de
deelstaten zélf over wat ze nog willen behandelen op een hoger niveau.

En net deze onuitgesproken wens tot splitsing van België vormt de rode draad
in dit hele betoog. Het gaat dus om veel méér dan een oproep tot een nieuw
rondje
staatshervormingen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het Vlaams Blok
het lentemanifest vrijwel onmiddellijk op applaus heeft onthaald en zich
slechts afvroeg waarom er geen onomwonden pleidooi was voor Vlaamse
onafhankelijkheid.

Antropologen hebben uitgerekend dat er in de wereld ongeveer 5000
taalgroepen bestaan.

De Europese Unie is trouwens een meertalig geheel, net als België, en 80 %
van onze wetgeving wordt reeds op Europees (lees: meertalig) niveau bepaald.
Kan men zich inbeelden wat er zou gebeuren moesten al die taalgroepen naar
onafhankelijkheid streven? Op staatkundig vlak zou men dan echt terugkeren
naar de Middeleeuwen.

Het is voorts interessant om erop te wijzen dat slechts twee Europese staten
homogeen ééntalig zijn (enkele dwergstaatjes niet te na gelaten): Portugal
en Ijsland. In die context stellen dat de Belgische, tweetalige politiek
onmogelijk zou zijn, houdt gewoon geen steek. Op een moment dat de wereld
één méértalig dorp wordt, is de Vlaams-nationale ideologie dan ook een
anachronisme zonder weerga.


Bruno YAMMINE
Historicus
Coördinator studiedienst B.U.B.

De 84 ondertekenaars (symbolisch het dubbel van de nationalisten):

Christele Belliere, Roeland Boeve, Evelien Bruyninckx, Denis Clijsters, Olivier Coene,
Ben Collet, Daniël Coninckx, Johanna Cos, Michèle Cos, Nadine Cousaert,
Pieter Custers, John Devos, Maud de Kerangal, Geoffrey de Poorter, Kevin
Demarcke, Ottho Geelhand de Merxem, Willem Demonie, Frederik Descamps, Kevin
De Wilde, Danièle Dirkx, Paul Dirckx, Femke Ferdinand, Sarah Gallalan,
Joachim Ganseman, Emanuel Greindl, Birger Hampton, Siebe Hannosset, Stijn
Hoskens, Sébastien Huenges Wayer, Davy Jans, Philippe Leclercq,David
Lipkens, Dieter Maho, Matti Marcelis, Rob Marks, Christophe Maurice, Guus
Michielsen, Miel Koyen, Marc Notredame, Natasha Pauwels, Jeroen Peeters,
Yves Pepermans,Mickael Remondeulaz, Dimitri Repinec, Joris Piette,Bart
Roelens, Kim Roovers, Edgard Roovers, Bart Sebrechts, Willem Segers, Yassine
Semlali, Kenny Sinnaeve, Jakob Smets, Kevin Smeyers, Thijs Smeyers, Pieter
Stillaert, Renaud Teirlynck, Alexander Thierens, Alexandre Tziripouloff,
Eric Vancauwenberghe, Tony Van de Calseyde, Hans Van de Cauter, Philip van
den Daelen, David Van den Eynde, Wim Vandewijngaerden, Christophe Van
Aghtmael, Bob Vangeel, Pieter Van Geel, Vincent Vanhoof, Joris Vanlessen,
Thomas Van Linter, Dries Vanloo, Rudy Van Nespen, Kristof V,Wim van
Rooy, Yann Verbeeck, Andy Vermaut, Cedric Vloemans, Ralph Vloemans, Alexis
Vloemans, Marc Waterschoot, Charles Winne, Tom Zwaenepoel.

[Eric Verhulst]

BUB, BLUB. VIS MET GROTE OGEN EN STOMME KOP. EENHEIDSWORST.

Niet dat het moet, niet dat ik het wil, niet dat ik het niet wil, maar lees wat minder bladjes over de royals.

[zorroaster]

Hadden jullie niet een klein beetje werk kunnen maken van het zoeken naar ondertekenaars?
Een paar bladzijden van het klassieke Bruno-discours, dat zijn we gewoon, maar je dan nog gelijk stellen aan de academici en bedrijfsleiders die het Lentemanifest ondertekenden, dat gaat wat ver.
Respect voor BUB'ers, maar mag ik hen en hun familie (en wat occasionele B-Plussers) als niet echt verrassende ondertekenaars beschouwen?

[ancapa]

ge begint aan grootheidswaanzin te leiden...