De Gaza "mythe"

[Europahater]

VN-secretaris-generaal Ban Ki-Moon verbond zijn onlangs plaatsgevonden bezoek aan de Gazastrook met de eis om de zogenaamde blokkade van het door terroristen gecontroleerde gebied op te heffen. Men moet zich echter afvragen welke blokkade of belegering hij bedoelt, omdat er 738.576 ton humanitaire hulp in 2009 naar de Gazastrook werden getransporteerd.

Bovendien stelde de VN 200 miljoen Amerikaanse dollars beschikbaar voor hulp aan de Gazastrook na een militaire operatie, die aan 1300 mensen het leven kostte op een bevolking van 1,5 miljoen – terwijl ze de slachtoffers van de natuurramp in Haïti, ondanks plannen om de hulp te verhogen, tot eind januari 2009 slechts 10 miljoen dollar aan hulp gaven; een aardbeving, die meer dan 230.000 slachtoffers eiste en onder de gevolgen waarvan 3 miljoen mensen hebben te lijden.

De Amerikaanse regering beloofde aan de Gazastrook als gevolg van de militaire operatie ”Gegoten lood” 900 miljoen Amerikaanse dollars hulp, terwijl het door aardbevingen getroffen Haïti in totaal tot nu toe 700 miljoen Amerikaanse dollars aan hulp heeft gekregen, zoals USAID en DOD hebben berekend.

De internationale gemeenschap is met een grove leugen over een Israëlische belegering van de Gazastrook in de val gelopen, terwijl ze de feiten negeert. Internationale humanitaire hulp komt al jarenlang onophoudelijk in de Gazastrook terecht en eindigde op generlei wijze na de operatie ”Gegoten lood”, want 30.576 vrachtwagens met hulpgoederen reden in 2009 het gebied binnen.

De Gazastrook wordt ook wel ”de grootste gevangenis van de wereld” genoemd, wat betekent, dat de bewoners het gebied niet zouden kunnen verlaten. Er kwamen in het jaar 2009 echter 10.544 patiënten en hun familieleden voor een geneeskundige behandeling naar Israël en alleen in de afgelopen weken waren het er bijna 500.

Meer dan een jaar is er sinds de Israëlische militaire operatie voorbij, maar de internationale gemeenschap gelooft nog steeds in de leugen van de ”belegering van Gaza”. Intussen werd Israël in datzelfde jaar door meer dan 320 raketten en mortiergranaten getroffen, zoals het Sderot Media Center bericht. Ban Ki-Moon zou een bezoek hebben moeten brengen aan de kibboets Nirim, om te zien waar de afgelopen week een huis door een raket werd verwoest, in plaats van te helpen een mythe in stand te houden.

[Alvas]

Gtfo.

[Eigenzinnig]

]legt Israël zeer strenge bewegingsbeperkingen op voor goederen en personen van en naar de Gazastrook. Moeilijk is dit niet: zelf na haar fysieke “terugtrekking” in 2005 controleert Israël alle zes grensovergangen over land evenals het zee- en luchtruim en blijft het dus zijn status als bezetter behouden volgens het internationaal recht. De impact van deze blokkade op alle aspecten van het dagelijks leven was onmiddellijk merkbaar. Reeds na zes maanden was zo’n 80% van de bevolking afhankelijk van humanitaire hulp, tegenover 63% eind 2006[1]. Basisvoorzieningen zoals water, sanitair, elektriciteit, brandstof, gezondheidszorg, educatie, enz. konden niet langer gegarandeerd worden en stonden onder steeds toenemende druk. Herstellingen en onderhoud van infrastructuur in de water- en sanitatiesector werden door de Israëlische autoriteiten gehinderd, reserveonderdelen werden niet binnengelaten. De collectieve strafmaatregelen opgelegd door Israël (beperkte toevoer van elektriciteit en brandstof) brachten het leven van de burgerbevolking verder in gevaar: ziekenhuizen hadden zowel tekorten aan elektriciteit als aan diesel voor de noodgeneratoren, drinkwatervoorziening en afvalwatersystemen werden verstoord, er waren tekorten in medisch basismateriaal en medicijnen en er was slechts beperkte toegang tot behandeling buiten de Gazastrook (vooral nodig voor kankerpatiënten). De landbouwsector werd geconfronteerd met een volledig uitvoerverbod voor landbouwproducten en een ernstig tekort van agrarische inputs, wat leidde tot hoog opgedreven productieprijzen. Ook de toegang tot de zee voor visserij werd verder beperkt. Het resultaat: een trage productie, grote economische verliezen, een stijging van de werkloosheid en een bedreiging voor de voedselzekerheid van de lokale bevolking. Bovendien markeerde het Israëlische leger een strook van 500m aan de binnenzijde van de barrière tussen Israël en Gaza als “bufferzone”, waardoor 30% van het landbouwland in de Gazastrook in toenemende mate ontoegankelijk werd voor bewerking. De strikte blokkade van de Gazastrook werd toen reeds streng veroordeeld door de toenmalige speciale rapporteur voor de Mensenrechten van de VN, professor John Dugard, die het omschreef als “een ernstige vorm van collectieve bestraffing, een inbreuk op artikel 33 van de vierde Conventie van Genève”[2].

Een volkomen geografisch afgesloten deel van de wereld met totaal geen vrij verkeer van goederen noch mensen...het jodenghetto in Warschau...