Doodstraf en Islam

[Fien Fluytenzuyger]

Ik wens uw aandacht nog eens te richten op het werkje Reminiscences of a Frequenter to the 1878-1881 Meetings of the Anthropology Society of Paris (al een aantal keer vandaag) waarin een interessant stukje staat over de fysiologische gevolgen van de doodstraf, waarin de auteur ook wijst op de implicaties hiervan wanneer het Mohameddanen betreft.

"The Physiological Effects of
Capital Executions"

by Colonel Emile Duhousset

ANTHROPOLOGY SOCIETY OF PARIS
Meeting of November 18, 1880
http://www.archive.org/stream/Remini.../n221/mode/2up

De kolonel stelt zich de vraag, wanneer de dood op een mechanische wijze wordt opgewekt, zal de daaruit voortvloeiende beroering en versmachting geen toestand opwekken waarvan het brein - de geest - sporen draagt?

Hij geeft hierbij twee voorbeelden, waarbij het ene een blijk van rustige onderwerping vertoonde t.o.v. de aanstaande vernietiging, terwijl het andere alle tekenen vertoonde van een gewelddadige strijd.


In het eerste voorbeeld beschrijft hij tijdens de Slag bij Wörth (Frans-Pruissische Oorlog van 1870-1871) verschillende gevallen waarbij hij extreme spiercontracties observeerde bij personen die geëxecuteerd werden, en waarbij 24 uur later hun wezen nog altijd duidelijk de indruk vertoonde van dat laatste gebaar van schrik en weerstand, op het moment dat de dood hen achterhaalde.


Het tweede voorbeeld speelt zich af op een ochtend in Perzië, terwijl hij zich in het kamp van de Sultan bevond. Er waren zes gevangenen, drie met hun benen vastgeklemd in een cangue (een soort driehoekige zware houten "kraag"), de andere drie knielden één voor één neer, wijl de beul ieders baard optilde en hen rustig de keel over sneed met zijn zakmes.

Toen de laatste aan de beurt was pauzeerde de beul even, om het mes nog eens te slijpen op een lap huid die aan zijn gordel ging. Tijdens deze wachttijd wachtte de terdoodveroordeelde met de grootste kalmte, als trof het slijpen van het mes hem als een triviale bezigheid.

Op het moment van hun dood nam de kolonel wat bijna een glimlach leek waar op hun gezicht. Twaalf uur later lagen hun lijken onaangeroerd in het zand en het gezicht vertoonde nog steeds een uitdrukking van sereniteit.

Nadien bespraken de kolonel en een bevriende dokter het verschil tussen de uitdrukking op deze gezichten en die op Franse geëxecuteerden.

Ook stelt hij dat in vorige eeuwen in een groot deel van de Oriënt, waar bij het uitvoeren van de doodstraf het hoofd afgesneden werd met een yataghan - een traditioneel Turks kromzwaard - het gebruikelijk was dat de beul de veroordeelde vroeg het hoofd op te heffen of te buigen, dus om het goed te positioneren voor een snelle onthoofding. Tijdens dit gebeuren en de daarop volgende uitvoering vertoonden beul noch veroordeelde enige emotie, als betrof het een doodgewone handeling.

De overgang van leven naar dood, die bij ons in zo'n geval (executie) zich als een hevige aanval van emoties, van schrik, uit als gevolg van de verschrikkelijke komende omstandigheid, lijkt geen sporen na te laten op het brein - de geest - van de moslim.

Voor hen biedt de dood, ook als zij door de wet veroordeeld zijn, hen slechts het beeld dat hen naar de poorten van Mohammeds paradijs brengt. "Degenen die net als ik moslims hebben zien sterven weten dat geen tekenen van versmachtende angst zullen gevonden worden", dixit kolonel Duhousset.

[Fien Fluytenzuyger]

Oeps, ik zie net dat ik dit in het verkeerde subforum geplaatst heb.

Dit moest naar Godsdienst & Levensovertuiging