Dunning-Kruger effect in de praktijk

[tandem]

Volgens Wikipedia

Incompetente mensen overschatten nogal eens hun eigen kunnen, en daardoor wanen ze zich bovengemiddeld competent. Mensen die werkelijk bovengemiddeld competent zijn, hebben daarentegen de neiging hun eigen kunnen te onderschatten. Minder competente mensen slaan zodoende hun eigen capaciteiten hoger aan dan zij die veel competenter zijn. Dat kan een verklaring zijn voor het gebrek aan intellectueel zelfvertrouwen waar sommige competente mensen mee kampen: zij gaan ervan uit dat anderen net zo capabel zijn als zijzelf. Incompetente mensen vergissen zich dus doordat ze zichzelf te hoog inschatten, terwijl competente mensen zich vergissen doordat ze anderen te hoog inschatten. Het verschijnsel is waargenomen door tal van filosofen, onder wie de Brit Bertrand Russell, die er het volgende over opmerkte: "In de wereld van vandaag lopen de domkoppen over van zelfverzekerdheid, terwijl de slimmeriken een en al twijfel zijn".

http://nl.wikipedia.org/wiki/Dunning-Kruger-effect

Een en ander kunnen we testen met praktijkvoorbeelden. Volgende stelling:

Als steeds meer mensen spontaan beginnen samen te werken, gaat het steeds slechter met onze economie.

Hoe kunnen we deze stelling verklaren?

[Odhaviing]

Onze economie is grotendeels een zelfsturend systeem, het heeft geen richting, dus "de grootste mond" geeft de richting aan, maar dan vooral in eigen belang en niet noodzakelijk in het belang van de groep (economie als geheel). Als er voldoende eigen belang in één richting drijft, gesteund door elkanders gedrag, krijg je volgens mij idd een degradatie.

Ik denk echter dat we deze stelling niet uitsluitend in competentie versus incompetentie mogen zien, maar rekening dienen te houden met groepsgedrag en de theorie rond complexiteit (waar ik novice in ben tot mijn grote spijt).

In een complex systeem is niet zozeer het gedrag van een knooppunt (individu of hier organisatie) van belang, maar de interactie die ze met elkaar vertonen. Dit laatste leidt ons naar groepsgedrag.

Als in zo'n systeem een bepaalde knoop een gedrag stelt, bestaat al snel de mogelijkheid dat dit gedrag overgenomen wordt door andere knopen, waardoor uiteindelijk het gehele systeem wordt beïnvloed. Vb knoop 1 voert een bedenkelijke transactie uit, maar het brengt heel wat op, de knoop die dit ziet gebeuren, past zijn gedrag aan aan de nieuwe informatie, knoop 3 ziet zowel knoop 2 als 1 acties nemen en reageert analoog...

Dit kan men terugleiden tot groepsnormen: één knoop stelt een bepaalde norm (in het vb de bedenkelijke transactie), waarna andere knopen dit overnemen totdat de nieuwe norm een eigen leven gaat leiden. Als het eenmaal zover is (zie het huidige banksysteem), heeft het weinig zin om individuele knopen af te straffen volgens een bovenliggende norm/wet, gezien de eerdere afgegleden norm niet gelinkt is aan een knoop, maar aan het systeem. Men moet dan het systeem gaan aanpassen, wat dus veel ingrijpender is dan wat bv nu gebeurt. Dit is het verschil tussen nieuwe wetten maken en banken hervormen, door bvb deze te splitsen in veilige systeembanken, spaarbanken en beleggingsbanken, waarbij men de hoog-risico banken uit het monetair systeem weert (de invloed op de macro-economie reduceert).

Dus als men dan het systeem terug op de rails moet krijgen, moet men die groepsnorm gaan aanpassen, dat moet dan zeer consequent en uniform gebeuren, omdat anders het systeem de nieuwe informatie absorbeert en gewoon rekening houdt met de info, eerder dan zichzelf aan te passen.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Odhaviing

Onze economie is grotendeels een zelfsturend systeem, het heeft geen richting, dus "de grootste mond" geeft de richting aan, maar dan vooral in eigen belang en niet noodzakelijk in het belang van de groep (economie als geheel). Als er voldoende eigen belang in één richting drijft, gesteund door elkanders gedrag, krijg je volgens mij idd een degradatie. Ik denk echter dat we deze stelling niet uitsluitend in competentie versus incompetentie mogen zien, maar rekening dienen te houden met groepsgedrag en de theorie rond complexiteit (waar ik novice in ben tot mijn grote spijt). In een complex systeem is niet zozeer het gedrag van een knooppunt (individu of hier organisatie) van belang, maar de interactie die ze met elkaar vertonen. Dit laatste leidt ons naar groepsgedrag. Als in zo'n systeem een bepaalde knoop een gedrag stelt, bestaat al snel de mogelijkheid dat dit gedrag overgenomen wordt door andere knopen, waardoor uiteindelijk het gehele systeem wordt beïnvloed. Vb knoop 1 voert een bedenkelijke transactie uit, maar het brengt heel wat op, de knoop die dit ziet gebeuren, past zijn gedrag aan aan de nieuwe informatie, knoop 3 ziet zowel knoop 2 als 1 acties nemen en reageert analoog... Dit kan men terugleiden tot groepsnormen: één knoop stelt een bepaalde norm (in het vb de bedenkelijke transactie), waarna andere knopen dit overnemen totdat de nieuwe norm een eigen leven gaat leiden. Als het eenmaal zover is (zie het huidige banksysteem), heeft het weinig zin om individuele knopen af te straffen volgens een bovenliggende norm/wet, gezien de eerdere afgegleden norm niet gelinkt is aan een knoop, maar aan het systeem. Men moet dan het systeem gaan aanpassen, wat dus veel ingrijpender is dan wat bv nu gebeurt. Dit is het verschil tussen nieuwe wetten maken en banken hervormen, door bvb deze te splitsen in veilige systeembanken, spaarbanken en beleggingsbanken, waarbij men de hoog-risico banken uit het monetair systeem weert (de invloed op de macro-economie reduceert). Dus als men dan het systeem terug op de rails moet krijgen, moet men die groepsnorm gaan aanpassen, dat moet dan zeer consequent en uniform gebeuren, omdat anders het systeem de nieuwe informatie absorbeert en gewoon rekening houdt met de info, eerder dan zichzelf aan te passen.

Dank, het is veel eenvoudiger dan dat maar je repliek geeft wel aan hoe moeilijk we economie maken. De stelling zegt iets heel eenvoudig maar wel zeer fundamenteel.

(1) 'huis, tuin, keukenarbeid' en vrijwilligerswerk komt niet in de economische statistieken
(2) als we elkaar meer spontaan gaan helpen (bv tijdens crisis) dan zakken de economische statistieken (bij uitbreiding van (1))

Ergo

(1) de econoom van dienst denkt dat het slechter omwille van de dalende statistiek
(2) in werkelijkheid gaat het net veel beter omdat economie terug in ere hersteld worden door de co-creatieve samenwerking die tot stand komt

De meerderheidsgedachte is gebaseerd op de economische statistiek die fundamenteel mank is, slechts een minderheid weet dit. De gevolgen zijn dan ook letterlijk desastreus maar toch blijft men halsstarrig de meerderheidsgedachte bekrachtigen, politiek voorop. Dat het systeem moet aangepast worden, volledig mee eens maar ook dat is iets waar slechts een minderheid mee bezig is. Hier faalt democratie op grandioze wijze, bijna onwaarschijnlijk zelfs.

[tandem]

Kortom, gewoon even klikken op je muis en je weet hoe je belazerd wordt door politiek. Je zou dan kunnen denken dat politiek dit niet eens weet, we betalen ze nochtans belastingen om niets anders te doen dan zich met ons welzijn bezig te houden, jaren aan een stuk ....

Voor het juiste economische inzicht in de 21ste eeuw is het verhelderend om zich een economie voor te stellen die uit twee sectoren bestaat. Sector A omvat het onbetaalde werk dat mensen voor zichzelf, hun gezin of hun eigen gemeenschap verrichten, terwijl sector B het geheel van goederen en diensten omvat dat bestemd is voor verkoop of ruil via één of andere markt. De productie van goederen en diensten ten behoeve van de markt is zo dominant geworden, dat de economen van het Industriële Tijdperk het hele bestaan van sector A vrijwel vergeten zijn. Het woord “economie” werd op een manier gedefinieerd die alle vormen van productieve arbeid die niet voor de markt zijn bestemd, uitsluit. De prosument (uit sector A) is daarmee onzichtbaar geworden en geen onderdeel van de economische definities en statistieken. Dat betekent bijvoorbeeld, dat al het onbetaalde werk thuis, het zelf schoonhouden van het huis, kinderen opvoeden en het vrijwilligerswerk in al zijn vormen wordt afgedaan als “niet economisch” terwijl sector B, de zichtbare economie, niet zou kunnen bestaan zonder de goederen en diensten die in sector A, de onzichtbare economie, worden geconsumeerd.

Politici en deskundigen staren zich blind op statistieken die uitsluitend zijn gebaseerd op sector B–transacties. Ze maken zich zorgen over teruglopende “groei” en “productiviteit”. Zolang we echter blijven denken, doen en handelen in achterhaalde categorieën uit het Industriële Tijdperk en sector A blijven beschouwen als verwaarloosbaar en buiten de economie staande, zullen we onze economische problemen nooit onder de knie krijgen. De “Wet van de relatieve inefficiëntie” is in deze relevant … hoe meer we de productie van goederen automatiseren en de stukprijs verlagen, hoe duurder handwerk wordt en hoe hoger de kosten van niet geautomatiseerde werkzaamheden. Zelfs zonder inflatie zorgt deze wet ervoor dat voor steeds meer mensen het meer “winstgevend” wordt om te produceren voor eigen behoefte, waardoor steeds meer activiteiten van sector B naar sector A worden overgeheveld (van marktsector naar prosumptie).

De huidig opmerkelijke stijging van de proconsumptie in welvarende landen stelt de meeste veronderstellingen en doelstellingen uit het Industriële Tijdperk ter discussie. In ieder geval moet de proconsumptie in de 21ste eeuw worden gezien als iets positiefs, in plaats van als betreurenswaardig overblijfsel van het verleden. Misschien is wat de meeste mensen nodig hebben, wel gedeeltelijke werkgelegenheid, gepaard gaande aan een nieuw beleid met visie, erop gericht hun “prosumptie” productiever te maken. De armen van onze wereld vragen niet in de eerste plaats een baan, maar om voedsel en een dak boven hun hoofd. Een baan is daar hoogstens een middel toe. Vaak echter kunnen deze mensen hun eigen voedsel verbouwen en hun eigen huis bouwen, of daar op zijn minst een bijdrage toe leveren. M.a.w. alles wat ertoe bijdraagt dat het individu op een effectievere wijze prosumeert, is net zo belangrijk als productie, op de conventionele manier uitgedrukt in BNP. Om de “productiviteit” van de prosument op te voeren, dienen regeringen de wetenschappelijke en technologische researchinspanning te richten op prosumptie.”

http://www.managementpro.nl/gastcolumns/de-prosument/

Moet je hier nu een raketgeleerde voor zijn? Nee toch?

[Odhaviing]

Was het niet Adam Smith, boegbeeld van de huidige economie die verantwoordelijk was voor het banaliseren van deze A-sector?

Selectieve statistieken zijn al altijd een gevaar geweest vooral als men dan nog eens beweert dat ze wetenschappelijk (cf eigen denktank met wetenschappelijke profielen) "bewezen" zijn. Deze zijn gewoonweg een middel om een gekozen beleid te staven. Dat zie je in allerhande onderwerpen (hoeveel statistieken ken je die een beleid ontkrachten en publiek worden gemaakt? Hier en daar een ééntje wegens een overijverige journalist?)

Mijn interpretatie van uw vraag beschouwde de aanwezigheid van meer en meer individuen/organisatie die participeren in de economie zelf (als systeem). Ik had uw vraag op dat vlak verkeerd opgenomen.

Ik kan u echter zeker volgen in uw stelling.

Men kijkt vandaag idd alleen naar de productieve meerwaarde, maar houdt geen rekening met de ondersteuning die de maatschappij nodig heeft om die rechtstreekse meerwaarde te creëren. (immers, hoe kan een getalenteerde verkoper bvb goede prestaties neerzetten als hij geen ondersteuning krijgt voor een kind met handicap thuis?)

Het is echter niet alleen daar dat het schoentje wringt, zoals enerzijds mijn betoog hierboven aangeeft.

Veel is terug te leiden tot een gebrek aan normering en sturing vanuit de maatschappij, vooral te maken door (te) ver doorgedreven privatisering. Zelfregulatie, waar dit op steunt, is immers een grote illusie die graag in stand gehouden wordt door wie er baat bij heeft (financieel sterkste individuen en bedrijven) om de simpele reden dat het geen rekening houdt met groepsprocessen.

Ivm met het andere raakpunt: Alles is echter meer en meer gesteld op verstedelijking, en dus wordt zelfvoorziening niet evident (kleinere gronden, laten minder cultivatie toe, nu al vaak onvoldoende om zelfvoorzienend te werken. Tevens zien grote nutsbedrijven niet graag hun omzetten dalen, dus worden zonnepanelen afgestraft en wordt het zelf putten van water ontraden...

Men stuurt nu al jaren aan op net het omgekeerde.
Een decentralisatie zou echter veel kunnen opbrengen (zie de kleine windmolenparken in Duitsland)
Zolang er echter een bovenstaande sturing is die redeneert naar to big to fail organisaties, komt het er wel nooit van.

Alles begin met een sturende organisatie met inzicht, die algemeen belang dient en geen eigenbelang in herverkiezingen of te plezieren vriendjes.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Odhaviing

Was het niet Adam Smith, boegbeeld van de huidige economie die verantwoordelijk was voor het banaliseren van deze A-sector? Selectieve statistieken zijn al altijd een gevaar geweest vooral als men dan nog eens beweert dat ze wetenschappelijk (cf eigen denktank met wetenschappelijke profielen) "bewezen" zijn. Deze zijn gewoonweg een middel om een gekozen beleid te staven. Dat zie je in allerhande onderwerpen (hoeveel statistieken ken je die een beleid ontkrachten en publiek worden gemaakt? Hier en daar een ééntje wegens een overijverige journalist?) Mijn interpretatie van uw vraag beschouwde de aanwezigheid van meer en meer individuen/organisatie die participeren in de economie zelf (als systeem). Ik had uw vraag op dat vlak verkeerd opgenomen. Ik kan u echter zeker volgen in uw stelling. Men kijkt vandaag idd alleen naar de productieve meerwaarde, maar houdt geen rekening met de ondersteuning die de maatschappij nodig heeft om die rechtstreekse meerwaarde te creëren. (immers, hoe kan een getalenteerde verkoper bvb goede prestaties neerzetten als hij geen ondersteuning krijgt voor een kind met handicap thuis?) Het is echter niet alleen daar dat het schoentje wringt, zoals enerzijds mijn betoog hierboven aangeeft. Veel is terug te leiden tot een gebrek aan normering en sturing vanuit de maatschappij, vooral te maken door (te) ver doorgedreven privatisering. Zelfregulatie, waar dit op steunt, is immers een grote illusie die graag in stand gehouden wordt door wie er baat bij heeft (financieel sterkste individuen en bedrijven) om de simpele reden dat het geen rekening houdt met groepsprocessen. Ivm met het andere raakpunt: Alles is echter meer en meer gesteld op verstedelijking, en dus wordt zelfvoorziening niet evident (kleinere gronden, laten minder cultivatie toe, nu al vaak onvoldoende om zelfvoorzienend te werken. Tevens zien grote nutsbedrijven niet graag hun omzetten dalen, dus worden zonnepanelen afgestraft en wordt het zelf putten van water ontraden... Men stuurt nu al jaren aan op net het omgekeerde. Een decentralisatie zou echter veel kunnen opbrengen (zie de kleine windmolenparken in Duitsland)
Zolang er echter een bovenstaande sturing is die redeneert naar to big to fail organisaties, komt het er wel nooit van. Alles begin met een sturende organisatie met inzicht, die algemeen belang dient en geen eigenbelang in herverkiezingen of te plezieren vriendjes.

Veel terechte raakpunten, enkel met decentralisatie moeten we opletten dat het niet opnieuw versnippering wordt dan wel 'selfownerschip' binnen een globale visie. Vaak verwart men het zich afzetten tegen een pathologisch systeem met visieverruiming waardoor je nu net het omgekeerde effect creëert, een soort van romantisch escapisme dat regressief van aard is. Hoe dan ook, het Dunning-Kruger effect speelt op verschillende vlakken, zich uitend in de tragische absurditeit zoals we ze heden ervaren. Let wel, we spreken over anno 2014, een karretje op Mars laten rondrijden kunnen we, mensen voorzien in de meest elementaire basisbehoeften noemen we een onrealiseerbaar utopische gedachte. Dunning-Kruger in het kwadraat, het is daadwerkelijk te belachelijk om waar te zijn, toch gebeurt het in een wereld die zichzelf 'beschaafd' pleegt te noemen, er is dus heel wat zelfbedrog nodig om zoiets vol te houden.

Overigens, waar vinden we die sturende organisatie met inzicht?

[Odhaviing]

Een terechte vraag, zoals je aanhaalt zullen er genoeg kandidaten zijn die zichzelf competent en bekwaam vinden om iets uit hun duim te zuigen, volop verward tussen het eigen en algemeen belang.

Ongeveer 2390 jaar geleden zaten een groep filosofen samen in discussie over de perfecte samenlevingsvorm. Sindsdien zijn er wel nog verschillende boeken geschreven die raakpunten tonen op aspecten (Adam Smidth, Karl Marx)

Misschien wordt het tijd om terug die groep in het leven te roepen. Immers, alles start met een idee. Een idee wordt een theorie, een theorie verwordt realiteit.

Misschien een idee om op dit forum als nieuwe topic de starten? Met enkelen?

Als enige onderwerp, De staat?

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Odhaviing

Een terechte vraag, zoals je aanhaalt zullen er genoeg kandidaten zijn die zichzelf competent en bekwaam vinden om iets uit hun duim te zuigen, volop verward tussen het eigen en algemeen belang. Ongeveer 2390 jaar geleden zaten een groep filosofen samen in discussie over de perfecte samenlevingsvorm. Sindsdien zijn er wel nog verschillende boeken geschreven die raakpunten tonen op aspecten (Adam Smidth, Karl Marx). Misschien wordt het tijd om terug die groep in het leven te roepen. Immers, alles start met een idee. Een idee wordt een theorie, een theorie verwordt realiteit. Misschien een idee om op dit forum als nieuwe topic de starten? Met enkelen? Als enige onderwerp, De staat?

Leuk idee, ik zoek al een tijdje naar zo'n organisatie. Vroeger schreef ik politiekers aan, ben inmiddels een studie verder die slechts bekrachtigt dat er dringend nood is aan iets anders. En we hoeven het 'warme wiel' niet eens uit te vinden, er zijn meer dan genoeg alternatieven in omloop. Hoe trekken we dat op gang?

[Odhaviing]

Starten met een open forum en zien wie reageert. Dat kan al voldoende zijn.
Ik weet echter zelf nog niet hoe ik zo'n topic kan openen.

Het viel me wel op dat in dit forum zaken zijn opgenomen als een "debatclub" op ledenbasis.
Dit kan ook een optie worden als er geïnteresseerden zijn uit het open forum.

Vanaf dat punt zien we wel hoe dat evolueert. We zullen wel in een eerste discussie een indeling moeten maken naar verschillende zaken: staatsstructuur, economie, defensie, niveau van staatsinmenging en waarop, de filosofische visie van die staat (doel) etc... en dan topic per topic (parallel)afwerken tot er iets werkbaars uitkomt en samenvatten onder de naam van de leden die dat wensen (ideaal doen een aantal personen dit parallel van elkaar en kan het naar elkaar worden verstuurd voor aanvulling en correcties). Uiteindelijk verspreiden als free e-book? (als we zover geraken)

Ik zie wel dat men een ledenaanvraag kan indienen, maar niet hoe je zelf een debatclub kan opstellen.
Weet jij meer? Moet dit via de moderator?

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Odhaviing

Starten met een open forum en zien wie reageert. Dat kan al voldoende zijn. Ik weet echter zelf nog niet hoe ik zo'n topic kan openen. Het viel me wel op dat in dit forum zaken zijn opgenomen als een "debatclub" op ledenbasis. Dit kan ook een optie worden als er geïnteresseerden zijn uit het open forum. Vanaf dat punt zien we wel hoe dat evolueert. We zullen wel in een eerste discussie een indeling moeten maken naar verschillende zaken: staatsstructuur, economie, defensie, niveau van staatsinmenging en waarop, de filosofische visie van die staat (doel) etc... en dan topic per topic (parallel)afwerken tot er iets werkbaars uitkomt en samenvatten onder de naam van de leden die dat wensen (ideaal doen een aantal personen dit parallel van elkaar en kan het naar elkaar worden verstuurd voor aanvulling en correcties). Uiteindelijk verspreiden als free e-book? (als we zover geraken). Ik zie wel dat men een ledenaanvraag kan indienen, maar niet hoe je zelf een debatclub kan opstellen.
Weet jij meer? Moet dit via de moderator?

Ik ben voorzichtig geworden met dergelijke debatgroepjes, laatst zaten we bij Amnesty International in een werkgroep en zijn moeten gaan lopen van miserie. Voorts betalen we geen bijdrage meer, schandalig is dat. Waarom niet gewoon hier? Als de trollen zo vriendelijk willen zijn om hun ding elders te doen, dan kan het iets worden, anders vrees ik er alweer voor.

[Odhaviing]

Klinkt goed.

Open we hiervoor een nieuwe topic, of borduren we verder binnen het Dunning-Kruger effect in de praktijk?

Trollen smijten we wel in de negeer lijst.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Odhaviing

Klinkt goed. Open we hiervoor een nieuwe topic, of borduren we verder binnen het Dunning-Kruger effect in de praktijk? Trollen smijten we wel in de negeer lijst.

Staat goed hier, er zullen wellicht nog veel voorbeelden volgen

[tandem]

Misschien staat de besluitvormingstheorie van Herbert Simon hier wel goed, ligt in lijn met het Dunning-Kruger effect. Pro forma beeld toegevoegd, een rudimentaire schets ter dialoog.

Beperkte rationaliteit of begrensde rationaliteit is rationaliteit van de mens in besluitvorming waarbij er rekening wordt gehouden met de beperkte beschikbaarheid van informatie, cognitieve beperkingen en de beperkte tijd om tot een besluit te komen. Herbert Simon formuleerde een aantal axioma's ter beschrijving van besluitvormingstheorie. Deze axioma's of proposities zijn:

1.de mens kan onmogelijk alle alternatieven voor een beslissing kennen;
2.de alternatieven die hij kent, kan hij niet alle simultaan vergelijken. Hij doorloopt eerst een sequentieel zoekproces, waardoor hij de alternatieven een voor een beschouwt en vergelijkt;
3.als gevolg van de eerste twee axioma's zal de mens niet het optimale alternatief kiezen (zoals door rationaliteit beweerd wordt). Hij zal daarentegen het eerste voldoening gevende alternatief kiezen;
4.de mens beschikt over een set routineacties, die hij oproept zodra een herkenbaar probleem zich voordoet;
5.deze routineacties bestaan alle los van elkaar (Simon noemt dit axioma het loosly-coupled-axioma);
6.elk probleem wordt simultaan met het bestaande doel en de bestaande middelen beschouwd;
7.als gevolg van axioma's 4 en 5 zal het sequentieel zoekproces uit axioma 2 pas in werking treden als de routineacties niet meer volstaan.

Deze beschrijving van de mens staat in contrast met het rationaliteit, dat de mens als homo oeconomicus beschouwt. Beperkte rationaliteit beschouwt de mens daarentegen als homo administrativus. In tegenstelling tot bij volledige rationaliteit speelt de volgorde waarin alternatieven worden overwogen bij beperkte rationaliteit wel van belang. Bij volledige rationaliteit worden alle alternatieven overwogen en kan zo tot een optimale keuze gekomen worden. Bij beperkte rationaliteit zal het zoekproces gestaakt worden bij de eerste bevredigende optie (beschikbaarheidsheuristiek). Het nadeel van beperkte rationaliteit is daarmee dat niet noodzakelijk de meest optimale keuze wordt gemaakt en dat een besluit in sommige gevallen zelfs averechts kan uitwerken. Het probleem van te weinig of juist te veel informatie wordt opgelost door de vorming van een vereenvoudigd model van de werkelijkheid. Nieuwe informatie wordt op basis van dit model verwerkt en binnen die context kan een onjuiste beslissing juist lijken. Beperkte rationaliteit heeft echter ook voordelen. Doordat niet alle alternatieven worden overwogen, wordt voorkomen dat de besluitvorming verlamt. In een omgeving waar ruimte bestaat voor onjuiste beslissingen, wegen de voordelen dan ook op tegen de nadelen. Beperkte rationaliteit wordt vaak in verband gebracht met het logisch incrementalisme van Charles Lindblom en James Quinn.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Beperkte_rationaliteit

Iets voor morgen

[Piero]

@tandem

Doordat niet alle alternatieven worden overwogen, wordt voorkomen dat de besluitvorming verlamt. In een omgeving waar ruimte bestaat voor onjuiste beslissingen, wegen de voordelen dan ook op tegen de nadelen. Beperkte rationaliteit wordt vaak in verband gebracht met het logisch incrementalisme van Charles Lindblom en James Quinn.

Waaruit volgt dat de mens wel degelijk rationeel en dus economisch denkt en handelt. De vooruitgang danken wij grotendeels aan een aanpak volgens trial and error en dus niet aan werken en besluiten naar analogie. De politiek en de economie hebben een spelelement, ook al beweert men vaak anders. Dat (gok)spel begint voor de meesten al bij de stembus.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

@tandem

Doordat niet alle alternatieven worden overwogen, wordt voorkomen dat de besluitvorming verlamt. In een omgeving waar ruimte bestaat voor onjuiste beslissingen, wegen de voordelen dan ook op tegen de nadelen. Beperkte rationaliteit wordt vaak in verband gebracht met het logisch incrementalisme van Charles Lindblom en James Quinn.

Waaruit volgt dat de mens wel degelijk rationeel en dus economisch denkt en handelt. De vooruitgang danken wij grotendeels aan een aanpak volgens trial and error en dus niet aan werken en besluiten naar analogie. De politiek en de economie hebben een spelelement, ook al beweert men vaak anders. Dat (gok)spel begint voor de meesten al bij de stembus.

Dat een mens 'economisch' denkt zal niemand betwisten, de vraag stelt zich of hij/zij dan ook alle alternatieven kent. In onze geldgedreven maatschappij denk ik maar aan de liquiditeitsvoorkeur die vooral bepaald wordt door 'onzekerheid'. Anders gezegd, een systeemconfiguratie kan leiden tot een bepaald gedrag als gevolg van een doelstelling, als deze doelstelling leidt tot allerhande fricties dan zal een correctie raadzaam zijn om niet te verzanden in chaos en crisis. We weten ook dat allerhande alternatieven beschikbaar zijn, vooralsnog worden ze niet mee opgenomen in het maatschappelijke besluitvormingsproces. Deze alternatieven impliceren zowel een wijziging van het systeem als de doelstelling, iets dat simultaan gezien kan worden.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door tandem

Dat een mens 'economisch' denkt zal niemand betwisten, de vraag stelt zich of hij/zij dan ook alle alternatieven kent. In onze geldgedreven maatschappij denk ik maar aan de liquiditeitsvoorkeur die vooral bepaald wordt door 'onzekerheid'. Anders gezegd, een systeemconfiguratie kan leiden tot een bepaald gedrag als gevolg van een doelstelling, als deze doelstelling leidt tot allerhande fricties dan zal een correctie raadzaam zijn om niet te verzanden in chaos en crisis. We weten ook dat allerhande alternatieven beschikbaar zijn, vooralsnog worden ze niet mee opgenomen in het maatschappelijke besluitvormingsproces. Deze alternatieven impliceren zowel een wijziging van het systeem als de doelstelling, iets dat simultaan gezien kan worden.

U gaat er aan voorbij dat bij keuzes maken met betrekking tot economie en politiek altijd sprake is van een mate van onzekerheid over het resultaat. De alternatieven schijnen meer of minder kansrijk op korte of lange termijn. Doordat er onzekerheid en risico's verbonden zijn aan elk alternatief wat betreft kosten, functionaliteit, en het bereiken van de doelstellingen wegens onvoorziene factoren, is het vaak onmogelijk om een zuivere afweging te maken, ook al zou men alle alternatieven kennen. Omdat dus elke keuze een gok is maakt het niet zoveel uit of men alleen de voor de hand liggende mogelijkheden kent of ook alle minder voor de hand liggende mogelijkheden. Omdat elk beslissingsproces tijdgebonden is moet er op een bepaald moment gehandeld worden.

Daarnaast spelen ook externe factoren een rol. Degenen die de beslissing kunnen nemen hebben vaak een persoonlijk belang bij een of meer van alternatieven. In elk geval is de oplossing met de minste risico's vaak favoriet en dan nog is het maar de vraag of de adviseurs betrouwbaar adviseren over die risico's of dat zij nog een verborgen agenda hebben.

[Odhaviing]

Oorspronkelijk geplaatst door tandem

Misschien staat de besluitvormingstheorie van Herbert Simon hier wel goed, ligt in lijn met het Dunning-Kruger effect. Pro forma beeld toegevoegd, een rudimentaire schets ter dialoog.

Iets voor morgen

Dat is inderdaad wel eigen aan de mens: De gemaakte keuze is het eerste voldoening gevende alternatief, maar volgens mij is zelfs het aspect voldoening niet noodzakelijk, zolang de boodschap voldoende gekleed is.

Men kan dit dagelijks in de praktijk toepassen:
Persoon A en B dienen C te overtuigen. Wie eerst spreekt heeft alvast dat streepje voor en zal in de meeste gevallen tot referentie dienen voor de andere tot in extremis de ongeloofwaardigheid van de andere, ongeacht het standpunt. (handig in vergaderingen, maar niet te luid zeggen )

Aanvullend hierop is de keuze dan ook sterk beïnvloedbaar:
Een test bij sollicitatie wees uit dat de volgorde waarin men zijn goede en slecht kwaliteiten aangeeft, kan leiden tot een weerhouden of niet weerhouden, wat dus eigenlijk volgt uit de keuze van het eerste voldoening gevende alternatief. Wie begint met eerst de negatieve zaken te noemen en dan pas de positieve heeft minder kans op een goedkeuring door de bevrager.

Testopzet: 2 testpersonen werden 2x3 eigenschappen gegeven die men moest melden aan een bevrager. 3 positieve en 3 negatieve. Elke testpersoon kreeg dezelfde 6 eigenschappen. Systematisch werd de testpersoon die startte met de positieve aspecten door de bevrager als beter geschikte persoon ervaren.

Dit zijn zaken waarom mijn voorkeur ligt in een democratie: ondanks deze invloed, starten verschillende fracties vanuit verschillende referentiekaders (eigen idee van eerste voldoening gevend alternatief) en zijn ze ook nooit (of zelden) allemaal door dezelfde zaken beïnvloed. Dat vlakt extremen wat af en laat meer toe om de waarheid in het midden te vinden.

Als echter een mening wordt verkondigd die effectief en objectief juist is (cf opwarming bv) geeft dit echter wel als nadeel dat er altijd een fractie die mening niet volgt. Dat is dan weer de zwakte.

[Odhaviing]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

U gaat er aan voorbij dat bij keuzes maken met betrekking tot economie en politiek altijd sprake is van een mate van onzekerheid over het resultaat. De alternatieven schijnen meer of minder kansrijk op korte of lange termijn. Doordat er onzekerheid en risico's verbonden zijn aan elk alternatief wat betreft kosten, functionaliteit, en het bereiken van de doelstellingen wegens onvoorziene factoren, is het vaak onmogelijk om een zuivere afweging te maken, ook al zou men alle alternatieven kennen. Omdat dus elke keuze een gok is maakt het niet zoveel uit of men alleen de voor de hand liggende mogelijkheden kent of ook alle minder voor de hand liggende mogelijkheden. Omdat elk beslissingsproces tijdgebonden is moet er op een bepaald moment gehandeld worden.

Daarnaast spelen ook externe factoren een rol. Degenen die de beslissing kunnen nemen hebben vaak een persoonlijk belang bij een of meer van alternatieven. In elk geval is de oplossing met de minste risico's vaak favoriet en dan nog is het maar de vraag of de adviseurs betrouwbaar adviseren over die risico's of dat zij nog een verborgen agenda hebben.

Deze theorie gaat niet voorbij aan het aspect risico.
Men neemt een subjectieve beslissing, naar wat men op dat moment het meest aangename vindt.
Indien dit niet zou spelen, zou je eenvoudig weg geen enkele lottospeler hebben, gezien een zuivere rationele keuze hier zegt dat je meer kans hebt om rijk te worden op andere manieren dan met de lotto te spelen.

Het beschreven systeem is, indien gekend, zelfs vrij vlot toepasbaar in het beïnvloeden van besluitvorming.

Verder is het mijns inziens ook de reden dat mensen sneller geneigd zijn dominante personen te volgen: Zij plaatsen vaakst als eerste een alternatief tussen verschillende aangenaam overkomende alterantieven.

Geopolitiek: USA is vrij dominant en is van mening dat Rusland de instabiliteit in Oekraïne veroorzaakt, ondanks ze daar geen rationele bewijslast voor hebben. Dit was de eerste mening die vele Europese burgers hebben gehoord en is dus het het eerste alternatief. Het feit dat dit van de VS komt, maakt de keuze in mening aangenaam.
Rusland mag vanaf nu nog zelfs met keiharde bewijzen komen van het tegendeel, niemand zal hen nog geloven.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

U gaat er aan voorbij dat bij keuzes maken met betrekking tot economie en politiek altijd sprake is van een mate van onzekerheid over het resultaat. De alternatieven schijnen meer of minder kansrijk op korte of lange termijn. Doordat er onzekerheid en risico's verbonden zijn aan elk alternatief wat betreft kosten, functionaliteit, en het bereiken van de doelstellingen wegens onvoorziene factoren, is het vaak onmogelijk om een zuivere afweging te maken, ook al zou men alle alternatieven kennen. Omdat dus elke keuze een gok is maakt het niet zoveel uit of men alleen de voor de hand liggende mogelijkheden kent of ook alle minder voor de hand liggende mogelijkheden. Omdat elk beslissingsproces tijdgebonden is moet er op een bepaald moment gehandeld worden.

Daarnaast spelen ook externe factoren een rol. Degenen die de beslissing kunnen nemen hebben vaak een persoonlijk belang bij een of meer van alternatieven. In elk geval is de oplossing met de minste risico's vaak favoriet en dan nog is het maar de vraag of de adviseurs betrouwbaar adviseren over die risico's of dat zij nog een verborgen agenda hebben.

Persoonlijk doe ik onderzoek naar het idee van een 'monetaire reset', studie wijst uit dat zeer weinig mensen dit alternatief kennen en dat om verschillende (niet onverklaarbare) redenen. Dit maakt het 'alternatief' concreet en bijzonder actueel, totaal indruisend tegen wat we courant horen zeggen. Mensen blijken hier totaal geen notie van te hebben, noch interesse om het eens wat diepgaander te beschouwen. Toch is het een bijzonder belangwekkend document gezien de inhoud, zie gewoon de 4 punten hieronder.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Odhaviing

Dat is inderdaad wel eigen aan de mens: De gemaakte keuze is het eerste voldoening gevende alternatief, maar volgens mij is zelfs het aspect voldoening niet noodzakelijk, zolang de boodschap voldoende gekleed is. Men kan dit dagelijks in de praktijk toepassen:
Persoon A en B dienen C te overtuigen. Wie eerst spreekt heeft alvast dat streepje voor en zal in de meeste gevallen tot referentie dienen voor de andere tot in extremis de ongeloofwaardigheid van de andere, ongeacht het standpunt. (handig in vergaderingen, maar niet te luid zeggen )Aanvullend hierop is de keuze dan ook sterk beïnvloedbaar: Een test bij sollicitatie wees uit dat de volgorde waarin men zijn goede en slecht kwaliteiten aangeeft, kan leiden tot een weerhouden of niet weerhouden, wat dus eigenlijk volgt uit de keuze van het eerste voldoening gevende alternatief. Wie begint met eerst de negatieve zaken te noemen en dan pas de positieve heeft minder kans op een goedkeuring door de bevrager. Testopzet: 2 testpersonen werden 2x3 eigenschappen gegeven die men moest melden aan een bevrager. 3 positieve en 3 negatieve. Elke testpersoon kreeg dezelfde 6 eigenschappen. Systematisch werd de testpersoon die startte met de positieve aspecten door de bevrager als beter geschikte persoon ervaren. Dit zijn zaken waarom mijn voorkeur ligt in een democratie: ondanks deze invloed, starten verschillende fracties vanuit verschillende referentiekaders (eigen idee van eerste voldoening gevend alternatief) en zijn ze ook nooit (of zelden) allemaal door dezelfde zaken beïnvloed. Dat vlakt extremen wat af en laat meer toe om de waarheid in het midden te vinden. Als echter een mening wordt verkondigd die effectief en objectief juist is (cf opwarming bv) geeft dit echter wel als nadeel dat er altijd een fractie die mening niet volgt. Dat is dan weer de zwakte.

Met zwaktes en sterktes denk ik aan een SWOT analyse, ik vrees dat weinig mensen weten wat er gaande is waardoor dan ook hun interesse niet gewekt kan worden. Had eerder al eens een SWOT opgemaakt, weet niet of het leesbaar is (komt van een powerpoint presentatie).



Sowieso zullen we rekening dienen te houden met allerhande psychische afweermechanismen, mensen rationaliseren nogal snel wanneer de boodschap iets minder positief blijkt. Tegelijkertijd is dat nu net een groot gevaar, net zoals een gebrek aan correcte en/of volledige informatieverstrekking.