Antwoord Dieter Lesage aan P. De Graeve.

Kim · 5 juni 2004, 20:25

[size=6]Brusselaars verdienen meer respect[/size]

Peter De Graeve omschreef Het Brussels Manifest op deze pagina's als
,,reactionair'' en ,,racistisch''. Woorden die om een wederwoord vragen.
Dieter Lesage reageert op de ,,verzinsels en verdachtmakingen''.

IN zijn opiniebijdrage ,,Stop het lafhartige surrealisme'' (DS 21 mei) blikt
Peter De Graeve terug op de polemiek die hier sinds het verschijnen van
Benno Barnards ,,Het verraad der Nieuw-Vlamingen'' (DS 22 maart) aan de gang
is. Volgens De Graeve worden de ,,plaagstoten'' in dat debat uitgedeeld door
de ,,kopmannen van twee neo-Belgische denktanks'': B Plus en het Brussels
Manifest. Het klopt dat enkele leden van B Plus de voorbije weken duchtig
aan dat debat hebben deelgenomen. Maar De Graeve verdraait de feiten met de
suggestie dat ook leden van Manifesto - want zo heet de denktank die vorig
jaar het tweetalige 'Brussels Manifest/Manifeste bruxellois' heeft
gelanceerd - aan deze discussie participeerden. Daarmee had De Graeve
allicht maar één schamel doel voor ogen: (eindelijk) een reactie uitlokken.
Nu voel ik me niet bepaald intellectueel geprikkeld door De Graeves
scheldproza. Maar tegenover van de meer dan 1.302 ondertekenaars van het
Brussels Manifest beschouw ik het, als ondervoorzitter van Manifesto, als
mijn plicht om zijn opeenstapeling van verzinsels en verdachtmakingen te
corrigeren.

Het Brussels Manifest is, in tegenstelling tot wat De Graeve met veel aplomb
meent te kunnen stellen, geen voorstander van de uitbreiding van het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Net zomin is het Brussels Manifest
voorstander van de afschaffing of het verleggen van de taalgrenzen. Het
Brussels Manifest veroorlooft het zich alleen om op te merken dat de
oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest aan het einde van de jaren
tachtig (op basis van de taalgrenzen, die al in het begin van de jaren
zestig zijn vastgelegd) er de facto een bijzonder klein gewest van heeft
gemaakt. Dat brengt zowel voor het efficiënte beheer op een aantal
beleidsdomeinen als voor de financiering van het gewest problemen met zich
mee.

Het Brussels Manifest stelt zich de vraag hoe je Brussel zowel bestuurlijk
als fiscaal leefbaar kan houden zonder de territoriale uitbreiding van het
gewest. De uitbreiding van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is
ongetwijfeld een intellectueel verdedigbare stelling, maar het Brussels
Manifest is een politiek manifest dat ook discussies over politieke
haalbaarheid reflecteert. De uitbreiding van Brussel zou in de Rand alleen
maar bijdragen tot de verzuring van het communautaire klimaat daar. En die
verzuring zou op haar beurt de steeds betere communautaire betrekkingen in
Brussel zelf kunnen verpesten.

Aangezien het elan van het Brussels Manifest juist steunt op de verzoeting
van de communautaire verhoudingen binnen Brussel, zou het van slecht
strategisch inzicht getuigen de uitbreiding van het gewest zouden eisen. Die
uitbreiding mag dan al een tactische Franstalige eis zijn van MR en PS in de
discussie over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, ons Brusselaars
komt die eis strategisch ongelegen. Met het oog op het Forum dat na de
verkiezingen georganiseerd moet worden, willen wij, zoals het een Brusselse
denktank betaamt, Brusselse politici van Brusselse eisen en argumenten
voorzien en de uitbreiding van het gewest is daar, wat ons betreft, niet
bij.

Het probleem van het gecoördineerde beheer van een aantal beleidsaspecten in
en rond de hoofdstad en van de financiering van het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest is daarmee wel gesteld, maar niet opgelost. Het Brussels Manifest
stelt daarom voor om enerzijds de nodige transregionale bestuurlijke
instanties te creëren (om bijvoorbeeld het mobiliteitsprobleem efficiënt aan
te pakken) en anderzijds te bekijken welke wetswijzigingen in de
financiering van de gewesten mogelijk zijn. Aangezien personen
belastingplichtig zijn in het gewest waar ze wonen - niet waar ze werken -
bevoordeelt de huidige financieringswet het Vlaams en Waals Gewest ten
nadele van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat veel werk verschaft, maar
in een zeer belangrijke mate aan inwoners van de andere gewesten. Als de
Leuvense burgervader Louis Tobback ooit wel eens wat van Brussel terug wil
krijgen, dan is ons antwoord daarop heel simpel: dat krijgt hij nu al en het
heet 'jobs'. Brussel verschaft namelijk werk aan heel veel inwoners van
Leuven en omstreken.

Volgens De Graeve wil het Brussels Manifest een dam opwerpen tegen de
,,Vlaamse mono-identiteit''. In plaats van ook maar enigszins te proberen te
begrijpen wat er bedoeld wordt met een kritiek van mono-identitaire
ideologieën - die alles behalve typisch Vlaams zijn - maakt hij van deze
ideologiekritiek een persoonlijke belediging aan het adres van de Vlamingen.
De Graeve laat het Brussels Manifest namelijk beweren dat dé Vlaming
mono-identitair zou zijn, en dé Brusselaar multicultureel. En omdat het
Manifest dat zou beweren, zou het ook racistisch zijn. Wat hij ons niet wil
laten zeggen - omdat het niet past in het pijnlijk geforceerde beeld dat hij
van ons wil ophangen (reactionair, racistisch, lafhartig, surrealistisch,
utopisch, schijnheilig, moralistisch, en ga zo maar postmodern door) - is
dat wij als Manifesters ook vinden dat de wettelijke tweetaligheid van
Brussel incontournable is; dat wij vinden dat er werk moet worden gemaakt
van beter taalonderricht opdat de wettelijke tweetaligheid van Brussel ook
steeds beter overeen zou stemmen met de Brusselse realiteit, ook in de
ocmw-ziekenhuizen; en dat wij vinden dat de inrichting van meertalig
onderwijs, wat sinds 1963 wettelijk verboden is, een goede keuze zou zijn.
Als het leven in de hoofdstad meertalig is, dan zou het onderwijs dat ook
moeten kunnen zijn. De strijd voor meertalig onderwijs wordt ongetwijfeld de
belangrijkste eis van de Brusselse Beweging. Het is niet de Vlaamse Beweging
die meewarig moet doen over de strijd voor een soort onderwijs dat onze
bevolking pas echt kan emanciperen.

Voor De Graeve is blijkbaar een van de verwerpelijke aspecten van het
Brussels Manifest dat het ,,vooral door mandatarissen van het CDH aan de
boezem gedrukt'' werd. Maar wat is er mis mee dat onze ideeën serieus worden
genomen door mandatarissen? Dat is trouwens niet alleen bij CDH het geval,
maar bij zowat alle Franstalige én Nederlandstalige democratische partijen?
Elders lijkt De Graeve alleen maar politici serieus te nemen: terwijl de
Vlaamse intellectuelen dwalen, zijn de Vlaamse politici gelukkig bij de les
gebleven. En wat erg toch dat er een kloof gaapt tussen de Vlaamse
intellectuelen en de Vlaamse politici. Maar ,,gelukkig hebben in een
democratie de verkozen leiders het laatste woord''. De Graeve ziet één ding
over het hoofd: de leden van Manifesto zijn geen Vlaamse intellectuelen,
maar Brusselse intellectuelen. En blijkbaar valt onze kloof met onze
vertegenwoordigers, de Brusselse politici, vrij goed mee. Hoogstens
verschillen we beschaafd en constructief van mening.

De Graeve meent nog een punt te maken wanneer hij beweert dat de overgrote
meerderheid van de ondertekenaars van het Brussels Manifest Franstaligen
zijn, ,,waaronder velen uit de faciliteitengemeenten en Vlaams-Brabant''.
Hij rekent er blijkbaar op dat dit het Vlaamse lezerspubliek moet doen
gruwelen van het Brussels Manifest. Maar ook deze bewering is niet correct.
Want wat blijkt uit de vragenlijst over taalgebruik die een derde van de
ondertekenaars van het Manifest heeft ingevuld? 48,9 procent zegt Franstalig
te zijn, 25,1 procent Nederlandstalig, 17,2 procent tweetalig (al dan niet
N/F) en 8,6 procent meertalig. Dat is iets anders dan een overgrote
meerderheid van Franstalige ondertekenaars. En ja, er zijn inderdaad
ondertekenaars die wonen in faciliteitengemeenten en Vlaams-Brabant (11,5
procent van de ondertekenaars), maar er zijn nog meer ondertekenaars uit
'gewone gemeenten' en andere Belgische provincies (16,1 procent van de
ondertekenaars). Kunnen wij het helpen dat er sympathiebetuigingen komen uit
het hele land?

Wat overigens vooral opvalt aan de lijst van ondertekenaars, is de grote
steun van Nederlandstalige Brusselaars voor het Brussels Manifest: 71,7
procent van de ondertekenaars wonen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en
daarvan zijn 23,9 procent Nederlandstalig, voor zover men zich kan baseren
op de taal waarin ze hun adres noteren. Rekening houdend met het feit dat,
volgens een studie van Rudi Janssens (VUB) slechts 10,9 procent van de
Brusselaars Nederlandstalig zou zijn, betekent dat dus een beduidende
oververtegenwoordiging van de Nederlandstalige Brusselaars onder de
ondertekenaars van het Brussels Manifest. De Graeve laat dat keurig - of
dégoûté? - onvermeld. Dat ongezegde in zijn polemiek tegen het Brussels
Manifest biedt de meest waarschijnlijke verklaring voor de giftigheid van
zijn discours: de Nederlandstalige Brusselaars integreren zich steeds
complexlozer in het complexe Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De
Nederlandstalige Brusselaars zijn in de eerste plaats bekommerd om de
toekomst van een prachtige, maar gehavende stad en begrijpen dat die
toekomst niet door een uitgemolken taalstrijd wordt gegarandeerd. En
wellicht daarom noemen de Nederlandstalige Brusselaars zichzelf steeds
vaker... Nederlandstalige Brusselaars. Voor de Vlaming De Graeve geldt dat
ongetwijfeld als het verraad der Nieuw-Brusselaars.

Veel 'Vlaamse' culturele instellingen in Brussel sympathiseren met het
Brussels Manifest. De respons onder het academisch en wetenschappelijk
personeel van de Vrije Universiteit Brussel - de belangrijkste 'Vlaamse'
universiteit van de hoofdstad - is bijzonder markant. Het Brussels Manifest
is met andere woorden ook het manifest van Nederlandstalige Brusselaars. De
Graeve heeft blijkbaar ergens iets gemist. Waar is de tijd van de strijd
voor een Nederlandstalige Gentse universiteit, zo vraagt hij zich af? Waar
is de tijd van de Marsen op Brussel? De Graeve neemt een grote historische
aanloop om nogmaals te evoceren hoezeer het Vlaamse volk geleden heeft,
ooit. En op die onderlegger van dat onnoemelijke historische lijden plaatst
hij dan parmantig zijn kritiek op het Brussels Manifest.

Maar er zit een hiaat van meer dan veertig jaar in zijn historisch
overzicht. De geschiedenis is niet geëindigd, en al helemaal niet aan een
Schaarbeeks loket. In het jaar van de val van de muur van Berlijn werd het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest opgericht. Net zoals de wereld, is ook
Brussel in vijftien jaar tijd enorm veranderd, onder meer door de nieuwe
Brusselse politieke instellingen. Wij vragen dat die instellingen autonomer
en daardoor slagkrachtiger worden, en dat ze zich daarbij zouden ontvoogden
van de bicommunautaire logica. Waarlijk surrealistisch is de gedachte dat de
Brusselaars zouden moeten worden opgedeeld in Vlamingen en Franstaligen,
zoals het confederale credo wil.

Manifesto daarentegen wil dat de Brusselaars als een vierde Gemeenschap
worden gezien. Laat dat gebeuren langs wegen van geleidelijkheid, respectvol
voor de Brusselaars die zichzelf wel nog als Vlaming of Franstalige willen
zien. Het is niet omdat sommigen niet eens willen erkennen dat wij
Brusselaars bestaan, dat we anderen niet langer moeten respecteren. Laat
daarom de Brusselse instellingen, verenigingen en organisaties zelf kiezen
of ze Vlaams, Franstalig, dan wel Brussels zijn. Een gereorganiseerde
Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie zou de basis kunnen vormen voor de
Brusselse Gemeenschap. Pas wanneer alle Brusselse instellingen, organisaties
en verenigingen voor die Brusselse Gemeenschap hebben gekozen, zouden de
Vlaamse en de Franse Gemeenschap in Brussel helemaal overbodig zijn. Op dat
moment - maar geen dag vroeger - zou niets een vereenvoudiging van de
Belgische federale staatsstructuur in de weg staan. België kan dan een echte
federatie van gewesten worden die eindelijk mekaars autonomie ten volle
respecteren en waarin minderheden loyaal worden beschermd.

Dieter Lesage (De auteur is doctor in de wijsbegeerte, docent aan het RITS
en ondervoorzitter van vzw Manifesto.)

Kim · 7 juni 2004, 15:48

Opmerkelijk om te zien dat hier totaal geen reactie op komt!

8)

FT · 7 juni 2004, 15:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Opmerkelijk om te zien dat hier totaal geen reactie op komt!

8)

In alle eerlijkheid: de tekst is te lang.
Ik ben er nochtans voorstander van dat diskuties met inhoud worden gevoerd ipv met oneliners.

Trouwens ik graag ook reactie op mijn antwoorden uit de http://www.fora.be/viewtopic.php?t=16660&start=15 treath.

100% VLAMING · 7 juni 2004, 16:25

De nagel op de kop.

België04 · 7 juni 2004, 16:29

Citaat:

In alle eerlijkheid: de tekst is te lang.
Ik ben er nochtans voorstander van dat diskuties met inhoud worden gevoerd ipv met oneliners.

Mooi. Antwoord dan.

Luddo · 7 juni 2004, 16:33

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door 100% VLAMING

De nagel op de kop.

"In der Beschränkung zeigt sich der Meister!" (Goethe)

"Ik schrijf u een lange brief omdat ik geen tijd heb om een korte te schrijven!" (Pascal)

"Beste mijnheer Lesage, ik zit op het kleinste kamertje van mijn huis en heb uw lange brief voor mij. Binnen enkele minuten zal ik hem achter mij hebben!" (vrij naar Max Reger, componist)

""Niet het vele is goed maar het goede is veel!" (Vlaams gezegde, gepikt door de Luddo)

Patriot! · 7 juni 2004, 17:49

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

[size=6]Brusselaars verdienen meer respect[/size]

Peter De Graeve omschreef Het Brussels Manifest op deze pagina's als
,,reactionair'' en ,,racistisch''. Woorden die om een wederwoord vragen.
Dieter Lesage reageert op de ,,verzinsels en verdachtmakingen''.

IN zijn opiniebijdrage ,,Stop het lafhartige surrealisme'' (DS 21 mei) blikt
Peter De Graeve terug op de polemiek die hier sinds het verschijnen van
Benno Barnards ,,Het verraad der Nieuw-Vlamingen'' (DS 22 maart) aan de gang
is. Volgens De Graeve worden de ,,plaagstoten'' in dat debat uitgedeeld door
de ,,kopmannen van twee neo-Belgische denktanks'': B Plus en het Brussels
Manifest. Het klopt dat enkele leden van B Plus de voorbije weken duchtig
aan dat debat hebben deelgenomen. Maar De Graeve verdraait de feiten met de
suggestie dat ook leden van Manifesto - want zo heet de denktank die vorig
jaar het tweetalige 'Brussels Manifest/Manifeste bruxellois' heeft
gelanceerd - aan deze discussie participeerden. Daarmee had De Graeve
allicht maar één schamel doel voor ogen: (eindelijk) een reactie uitlokken.
Nu voel ik me niet bepaald intellectueel geprikkeld door De Graeves
scheldproza. Maar tegenover van de meer dan 1.302 ondertekenaars van het
Brussels Manifest beschouw ik het, als ondervoorzitter van Manifesto, als
mijn plicht om zijn opeenstapeling van verzinsels en verdachtmakingen te
corrigeren.

Het Brussels Manifest is, in tegenstelling tot wat De Graeve met veel aplomb
meent te kunnen stellen, geen voorstander van de uitbreiding van het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Net zomin is het Brussels Manifest
voorstander van de afschaffing of het verleggen van de taalgrenzen. Het
Brussels Manifest veroorlooft het zich alleen om op te merken dat de
oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest aan het einde van de jaren
tachtig (op basis van de taalgrenzen, die al in het begin van de jaren
zestig zijn vastgelegd) er de facto een bijzonder klein gewest van heeft
gemaakt. Dat brengt zowel voor het efficiënte beheer op een aantal
beleidsdomeinen als voor de financiering van het gewest problemen met zich
mee.

Het Brussels Manifest stelt zich de vraag hoe je Brussel zowel bestuurlijk
als fiscaal leefbaar kan houden zonder de territoriale uitbreiding van het
gewest. De uitbreiding van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is
ongetwijfeld een intellectueel verdedigbare stelling, maar het Brussels
Manifest is een politiek manifest dat ook discussies over politieke
haalbaarheid reflecteert. De uitbreiding van Brussel zou in de Rand alleen
maar bijdragen tot de verzuring van het communautaire klimaat daar. En die
verzuring zou op haar beurt de steeds betere communautaire betrekkingen in
Brussel zelf kunnen verpesten.

Aangezien het elan van het Brussels Manifest juist steunt op de verzoeting
van de communautaire verhoudingen binnen Brussel, zou het van slecht
strategisch inzicht getuigen de uitbreiding van het gewest zouden eisen. Die
uitbreiding mag dan al een tactische Franstalige eis zijn van MR en PS in de
discussie over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, ons Brusselaars
komt die eis strategisch ongelegen. Met het oog op het Forum dat na de
verkiezingen georganiseerd moet worden, willen wij, zoals het een Brusselse
denktank betaamt, Brusselse politici van Brusselse eisen en argumenten
voorzien en de uitbreiding van het gewest is daar, wat ons betreft, niet
bij.

Het probleem van het gecoördineerde beheer van een aantal beleidsaspecten in
en rond de hoofdstad en van de financiering van het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest is daarmee wel gesteld, maar niet opgelost. Het Brussels Manifest
stelt daarom voor om enerzijds de nodige transregionale bestuurlijke
instanties te creëren (om bijvoorbeeld het mobiliteitsprobleem efficiënt aan
te pakken) en anderzijds te bekijken welke wetswijzigingen in de
financiering van de gewesten mogelijk zijn. Aangezien personen
belastingplichtig zijn in het gewest waar ze wonen - niet waar ze werken -
bevoordeelt de huidige financieringswet het Vlaams en Waals Gewest ten
nadele van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat veel werk verschaft, maar
in een zeer belangrijke mate aan inwoners van de andere gewesten. Als de
Leuvense burgervader Louis Tobback ooit wel eens wat van Brussel terug wil
krijgen, dan is ons antwoord daarop heel simpel: dat krijgt hij nu al en het
heet 'jobs'. Brussel verschaft namelijk werk aan heel veel inwoners van
Leuven en omstreken.

Volgens De Graeve wil het Brussels Manifest een dam opwerpen tegen de
,,Vlaamse mono-identiteit''. In plaats van ook maar enigszins te proberen te
begrijpen wat er bedoeld wordt met een kritiek van mono-identitaire
ideologieën - die alles behalve typisch Vlaams zijn - maakt hij van deze
ideologiekritiek een persoonlijke belediging aan het adres van de Vlamingen.
De Graeve laat het Brussels Manifest namelijk beweren dat dé Vlaming
mono-identitair zou zijn, en dé Brusselaar multicultureel. En omdat het
Manifest dat zou beweren, zou het ook racistisch zijn. Wat hij ons niet wil
laten zeggen - omdat het niet past in het pijnlijk geforceerde beeld dat hij
van ons wil ophangen (reactionair, racistisch, lafhartig, surrealistisch,
utopisch, schijnheilig, moralistisch, en ga zo maar postmodern door) - is
dat wij als Manifesters ook vinden dat de wettelijke tweetaligheid van
Brussel incontournable is; dat wij vinden dat er werk moet worden gemaakt
van beter taalonderricht opdat de wettelijke tweetaligheid van Brussel ook
steeds beter overeen zou stemmen met de Brusselse realiteit, ook in de
ocmw-ziekenhuizen; en dat wij vinden dat de inrichting van meertalig
onderwijs, wat sinds 1963 wettelijk verboden is, een goede keuze zou zijn.
Als het leven in de hoofdstad meertalig is, dan zou het onderwijs dat ook
moeten kunnen zijn. De strijd voor meertalig onderwijs wordt ongetwijfeld de
belangrijkste eis van de Brusselse Beweging. Het is niet de Vlaamse Beweging
die meewarig moet doen over de strijd voor een soort onderwijs dat onze
bevolking pas echt kan emanciperen.

Voor De Graeve is blijkbaar een van de verwerpelijke aspecten van het
Brussels Manifest dat het ,,vooral door mandatarissen van het CDH aan de
boezem gedrukt'' werd. Maar wat is er mis mee dat onze ideeën serieus worden
genomen door mandatarissen? Dat is trouwens niet alleen bij CDH het geval,
maar bij zowat alle Franstalige én Nederlandstalige democratische partijen?
Elders lijkt De Graeve alleen maar politici serieus te nemen: terwijl de
Vlaamse intellectuelen dwalen, zijn de Vlaamse politici gelukkig bij de les
gebleven. En wat erg toch dat er een kloof gaapt tussen de Vlaamse
intellectuelen en de Vlaamse politici. Maar ,,gelukkig hebben in een
democratie de verkozen leiders het laatste woord''. De Graeve ziet één ding
over het hoofd: de leden van Manifesto zijn geen Vlaamse intellectuelen,
maar Brusselse intellectuelen. En blijkbaar valt onze kloof met onze
vertegenwoordigers, de Brusselse politici, vrij goed mee. Hoogstens
verschillen we beschaafd en constructief van mening.

De Graeve meent nog een punt te maken wanneer hij beweert dat de overgrote
meerderheid van de ondertekenaars van het Brussels Manifest Franstaligen
zijn, ,,waaronder velen uit de faciliteitengemeenten en Vlaams-Brabant''.
Hij rekent er blijkbaar op dat dit het Vlaamse lezerspubliek moet doen
gruwelen van het Brussels Manifest. Maar ook deze bewering is niet correct.
Want wat blijkt uit de vragenlijst over taalgebruik die een derde van de
ondertekenaars van het Manifest heeft ingevuld? 48,9 procent zegt Franstalig
te zijn, 25,1 procent Nederlandstalig, 17,2 procent tweetalig (al dan niet
N/F) en 8,6 procent meertalig. Dat is iets anders dan een overgrote
meerderheid van Franstalige ondertekenaars. En ja, er zijn inderdaad
ondertekenaars die wonen in faciliteitengemeenten en Vlaams-Brabant (11,5
procent van de ondertekenaars), maar er zijn nog meer ondertekenaars uit
'gewone gemeenten' en andere Belgische provincies (16,1 procent van de
ondertekenaars). Kunnen wij het helpen dat er sympathiebetuigingen komen uit
het hele land?

Wat overigens vooral opvalt aan de lijst van ondertekenaars, is de grote
steun van Nederlandstalige Brusselaars voor het Brussels Manifest: 71,7
procent van de ondertekenaars wonen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en
daarvan zijn 23,9 procent Nederlandstalig, voor zover men zich kan baseren
op de taal waarin ze hun adres noteren. Rekening houdend met het feit dat,
volgens een studie van Rudi Janssens (VUB) slechts 10,9 procent van de
Brusselaars Nederlandstalig zou zijn, betekent dat dus een beduidende
oververtegenwoordiging van de Nederlandstalige Brusselaars onder de
ondertekenaars van het Brussels Manifest. De Graeve laat dat keurig - of
dégoûté? - onvermeld. Dat ongezegde in zijn polemiek tegen het Brussels
Manifest biedt de meest waarschijnlijke verklaring voor de giftigheid van
zijn discours: de Nederlandstalige Brusselaars integreren zich steeds
complexlozer in het complexe Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De
Nederlandstalige Brusselaars zijn in de eerste plaats bekommerd om de
toekomst van een prachtige, maar gehavende stad en begrijpen dat die
toekomst niet door een uitgemolken taalstrijd wordt gegarandeerd. En
wellicht daarom noemen de Nederlandstalige Brusselaars zichzelf steeds
vaker... Nederlandstalige Brusselaars. Voor de Vlaming De Graeve geldt dat
ongetwijfeld als het verraad der Nieuw-Brusselaars.

Veel 'Vlaamse' culturele instellingen in Brussel sympathiseren met het
Brussels Manifest. De respons onder het academisch en wetenschappelijk
personeel van de Vrije Universiteit Brussel - de belangrijkste 'Vlaamse'
universiteit van de hoofdstad - is bijzonder markant. Het Brussels Manifest
is met andere woorden ook het manifest van Nederlandstalige Brusselaars. De
Graeve heeft blijkbaar ergens iets gemist. Waar is de tijd van de strijd
voor een Nederlandstalige Gentse universiteit, zo vraagt hij zich af? Waar
is de tijd van de Marsen op Brussel? De Graeve neemt een grote historische
aanloop om nogmaals te evoceren hoezeer het Vlaamse volk geleden heeft,
ooit. En op die onderlegger van dat onnoemelijke historische lijden plaatst
hij dan parmantig zijn kritiek op het Brussels Manifest.

Maar er zit een hiaat van meer dan veertig jaar in zijn historisch
overzicht. De geschiedenis is niet geëindigd, en al helemaal niet aan een
Schaarbeeks loket. In het jaar van de val van de muur van Berlijn werd het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest opgericht. Net zoals de wereld, is ook
Brussel in vijftien jaar tijd enorm veranderd, onder meer door de nieuwe
Brusselse politieke instellingen. Wij vragen dat die instellingen autonomer
en daardoor slagkrachtiger worden, en dat ze zich daarbij zouden ontvoogden
van de bicommunautaire logica. Waarlijk surrealistisch is de gedachte dat de
Brusselaars zouden moeten worden opgedeeld in Vlamingen en Franstaligen,
zoals het confederale credo wil.

Manifesto daarentegen wil dat de Brusselaars als een vierde Gemeenschap
worden gezien. Laat dat gebeuren langs wegen van geleidelijkheid, respectvol
voor de Brusselaars die zichzelf wel nog als Vlaming of Franstalige willen
zien. Het is niet omdat sommigen niet eens willen erkennen dat wij
Brusselaars bestaan, dat we anderen niet langer moeten respecteren. Laat
daarom de Brusselse instellingen, verenigingen en organisaties zelf kiezen
of ze Vlaams, Franstalig, dan wel Brussels zijn. Een gereorganiseerde
Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie zou de basis kunnen vormen voor de
Brusselse Gemeenschap. Pas wanneer alle Brusselse instellingen, organisaties
en verenigingen voor die Brusselse Gemeenschap hebben gekozen, zouden de
Vlaamse en de Franse Gemeenschap in Brussel helemaal overbodig zijn. Op dat
moment - maar geen dag vroeger - zou niets een vereenvoudiging van de
Belgische federale staatsstructuur in de weg staan. België kan dan een echte
federatie van gewesten worden die eindelijk mekaars autonomie ten volle
respecteren en waarin minderheden loyaal worden beschermd.

Dieter Lesage (De auteur is doctor in de wijsbegeerte, docent aan het RITS
en ondervoorzitter van vzw Manifesto.)

SCHITTEREND

FT · 7 juni 2004, 19:43

Bon, ik heb den tekst doorworsteld. Dit is een reactie op een artikel dat al reactie was op een manifest.

Op deze tegenreactie kan ik weinig zeggen. Welke reactie verwacht U van ons op deze post?

Kim · 7 juni 2004, 21:05

Het staat hier al een tijdje, ik had verwacht dat er een zinvolle discussie zou ontstaan.

Er wordt over het algemeen weinig rekening gehouden met de Brusselaars. Men is ofwel Vlaming, Waal of Belg. (volgens sommigen hier toch).

Ik had gehoopt dat de tekst van Dieter Lesage stof ter discussie kon zijn.

Nu ja, ik heb me blijkbaar vergist.

FT · 7 juni 2004, 21:26

Die tekst is vooral wollig en gaat over een reactie tegen iets dat ik niet gelezen heb.

De diskutie over hoe iemand zich kan voelen wil ik graag voeren.

Volgens mij kan iemand zich perfect Brusselaar en Vlaming voelen.

Hoewel ik niet binnen de grenzen van het gewest woon, zien mensen van buiten de provintie VL-B mij als een Brusselaar en ik kan daar volledig in mee gaan.

zorroaster · 8 juni 2004, 00:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Het staat hier al een tijdje, ik had verwacht dat er een zinvolle discussie zou ontstaan.

Er wordt over het algemeen weinig rekening gehouden met de Brusselaars. Men is ofwel Vlaming, Waal of Belg. (volgens sommigen hier toch).

Ik had gehoopt dat de tekst van Dieter Lesage stof ter discussie kon zijn.

Nu ja, ik heb me blijkbaar vergist.

Die veelgeroemde "Brusselse" identiteit, als derde identiteit binnen de twee grote Belgische gemeenschappen, is slechts een hersenspinsel van mensen die te weinig buiten komen in Brussel.

Op dit moment is Brussel een slechtbestuurde, hypergepolariseerde stad waar het Vlaams Blok in de Nederlandse taalgroep op een absolute meerderheid afstoomt.
Dat noem ik echt geen voorbeeld van die "hybride, multiculturele samenleving" die Lesage ons als voorbeeld aangeeft, natuurlijk weer tegen dat zogenaamde monoculturele en kleinburgerlijke Vlaanderenlandje...

België04 · 8 juni 2004, 14:38

Citaat:

Die veelgeroemde "Brusselse" identiteit, als derde identiteit binnen de twee grote Belgische gemeenschappen, is slechts een hersenspinsel van mensen die te weinig buiten komen in Brussel.

U woont in Brussel?

België04 · 8 juni 2004, 14:40

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door zorroaster

Dat noem ik echt geen voorbeeld van die "hybride, multiculturele samenleving" die Lesage ons als voorbeeld aangeeft, natuurlijk weer tegen dat zogenaamde monoculturele en kleinburgerlijke Vlaanderenlandje...

Dat schrijft hij niet:
Volgens De Graeve wil het Brussels Manifest een dam opwerpen tegen de
,,Vlaamse mono-identiteit''. In plaats van ook maar enigszins te proberen te
begrijpen wat er bedoeld wordt met een kritiek van mono-identitaire
ideologieën - die alles behalve typisch Vlaams zijn - maakt hij van deze
ideologiekritiek een persoonlijke belediging aan het adres van de Vlamingen.
De Graeve laat het Brussels Manifest namelijk beweren dat dé Vlaming
mono-identitair zou zijn, en dé Brusselaar multicultureel.

5 juni 2004, 20:25	#1
Kim Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 28 januari 2003 Locatie: België Berichten: 21.892	[size=6]Brusselaars verdienen meer respect[/size] Peter De Graeve omschreef Het Brussels Manifest op deze pagina's als ,,reactionair'' en ,,racistisch''. Woorden die om een wederwoord vragen. Dieter Lesage reageert op de ,,verzinsels en verdachtmakingen''. IN zijn opiniebijdrage ,,Stop het lafhartige surrealisme'' (DS 21 mei) blikt Peter De Graeve terug op de polemiek die hier sinds het verschijnen van Benno Barnards ,,Het verraad der Nieuw-Vlamingen'' (DS 22 maart) aan de gang is. Volgens De Graeve worden de ,,plaagstoten'' in dat debat uitgedeeld door de ,,kopmannen van twee neo-Belgische denktanks'': B Plus en het Brussels Manifest. Het klopt dat enkele leden van B Plus de voorbije weken duchtig aan dat debat hebben deelgenomen. Maar De Graeve verdraait de feiten met de suggestie dat ook leden van Manifesto - want zo heet de denktank die vorig jaar het tweetalige 'Brussels Manifest/Manifeste bruxellois' heeft gelanceerd - aan deze discussie participeerden. Daarmee had De Graeve allicht maar één schamel doel voor ogen: (eindelijk) een reactie uitlokken. Nu voel ik me niet bepaald intellectueel geprikkeld door De Graeves scheldproza. Maar tegenover van de meer dan 1.302 ondertekenaars van het Brussels Manifest beschouw ik het, als ondervoorzitter van Manifesto, als mijn plicht om zijn opeenstapeling van verzinsels en verdachtmakingen te corrigeren. Het Brussels Manifest is, in tegenstelling tot wat De Graeve met veel aplomb meent te kunnen stellen, geen voorstander van de uitbreiding van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Net zomin is het Brussels Manifest voorstander van de afschaffing of het verleggen van de taalgrenzen. Het Brussels Manifest veroorlooft het zich alleen om op te merken dat de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest aan het einde van de jaren tachtig (op basis van de taalgrenzen, die al in het begin van de jaren zestig zijn vastgelegd) er de facto een bijzonder klein gewest van heeft gemaakt. Dat brengt zowel voor het efficiënte beheer op een aantal beleidsdomeinen als voor de financiering van het gewest problemen met zich mee. Het Brussels Manifest stelt zich de vraag hoe je Brussel zowel bestuurlijk als fiscaal leefbaar kan houden zonder de territoriale uitbreiding van het gewest. De uitbreiding van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is ongetwijfeld een intellectueel verdedigbare stelling, maar het Brussels Manifest is een politiek manifest dat ook discussies over politieke haalbaarheid reflecteert. De uitbreiding van Brussel zou in de Rand alleen maar bijdragen tot de verzuring van het communautaire klimaat daar. En die verzuring zou op haar beurt de steeds betere communautaire betrekkingen in Brussel zelf kunnen verpesten. Aangezien het elan van het Brussels Manifest juist steunt op de verzoeting van de communautaire verhoudingen binnen Brussel, zou het van slecht strategisch inzicht getuigen de uitbreiding van het gewest zouden eisen. Die uitbreiding mag dan al een tactische Franstalige eis zijn van MR en PS in de discussie over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, ons Brusselaars komt die eis strategisch ongelegen. Met het oog op het Forum dat na de verkiezingen georganiseerd moet worden, willen wij, zoals het een Brusselse denktank betaamt, Brusselse politici van Brusselse eisen en argumenten voorzien en de uitbreiding van het gewest is daar, wat ons betreft, niet bij. Het probleem van het gecoördineerde beheer van een aantal beleidsaspecten in en rond de hoofdstad en van de financiering van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is daarmee wel gesteld, maar niet opgelost. Het Brussels Manifest stelt daarom voor om enerzijds de nodige transregionale bestuurlijke instanties te creëren (om bijvoorbeeld het mobiliteitsprobleem efficiënt aan te pakken) en anderzijds te bekijken welke wetswijzigingen in de financiering van de gewesten mogelijk zijn. Aangezien personen belastingplichtig zijn in het gewest waar ze wonen - niet waar ze werken - bevoordeelt de huidige financieringswet het Vlaams en Waals Gewest ten nadele van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat veel werk verschaft, maar in een zeer belangrijke mate aan inwoners van de andere gewesten. Als de Leuvense burgervader Louis Tobback ooit wel eens wat van Brussel terug wil krijgen, dan is ons antwoord daarop heel simpel: dat krijgt hij nu al en het heet 'jobs'. Brussel verschaft namelijk werk aan heel veel inwoners van Leuven en omstreken. Volgens De Graeve wil het Brussels Manifest een dam opwerpen tegen de ,,Vlaamse mono-identiteit''. In plaats van ook maar enigszins te proberen te begrijpen wat er bedoeld wordt met een kritiek van mono-identitaire ideologieën - die alles behalve typisch Vlaams zijn - maakt hij van deze ideologiekritiek een persoonlijke belediging aan het adres van de Vlamingen. De Graeve laat het Brussels Manifest namelijk beweren dat dé Vlaming mono-identitair zou zijn, en dé Brusselaar multicultureel. En omdat het Manifest dat zou beweren, zou het ook racistisch zijn. Wat hij ons niet wil laten zeggen - omdat het niet past in het pijnlijk geforceerde beeld dat hij van ons wil ophangen (reactionair, racistisch, lafhartig, surrealistisch, utopisch, schijnheilig, moralistisch, en ga zo maar postmodern door) - is dat wij als Manifesters ook vinden dat de wettelijke tweetaligheid van Brussel incontournable is; dat wij vinden dat er werk moet worden gemaakt van beter taalonderricht opdat de wettelijke tweetaligheid van Brussel ook steeds beter overeen zou stemmen met de Brusselse realiteit, ook in de ocmw-ziekenhuizen; en dat wij vinden dat de inrichting van meertalig onderwijs, wat sinds 1963 wettelijk verboden is, een goede keuze zou zijn. Als het leven in de hoofdstad meertalig is, dan zou het onderwijs dat ook moeten kunnen zijn. De strijd voor meertalig onderwijs wordt ongetwijfeld de belangrijkste eis van de Brusselse Beweging. Het is niet de Vlaamse Beweging die meewarig moet doen over de strijd voor een soort onderwijs dat onze bevolking pas echt kan emanciperen. Voor De Graeve is blijkbaar een van de verwerpelijke aspecten van het Brussels Manifest dat het ,,vooral door mandatarissen van het CDH aan de boezem gedrukt'' werd. Maar wat is er mis mee dat onze ideeën serieus worden genomen door mandatarissen? Dat is trouwens niet alleen bij CDH het geval, maar bij zowat alle Franstalige én Nederlandstalige democratische partijen? Elders lijkt De Graeve alleen maar politici serieus te nemen: terwijl de Vlaamse intellectuelen dwalen, zijn de Vlaamse politici gelukkig bij de les gebleven. En wat erg toch dat er een kloof gaapt tussen de Vlaamse intellectuelen en de Vlaamse politici. Maar ,,gelukkig hebben in een democratie de verkozen leiders het laatste woord''. De Graeve ziet één ding over het hoofd: de leden van Manifesto zijn geen Vlaamse intellectuelen, maar Brusselse intellectuelen. En blijkbaar valt onze kloof met onze vertegenwoordigers, de Brusselse politici, vrij goed mee. Hoogstens verschillen we beschaafd en constructief van mening. De Graeve meent nog een punt te maken wanneer hij beweert dat de overgrote meerderheid van de ondertekenaars van het Brussels Manifest Franstaligen zijn, ,,waaronder velen uit de faciliteitengemeenten en Vlaams-Brabant''. Hij rekent er blijkbaar op dat dit het Vlaamse lezerspubliek moet doen gruwelen van het Brussels Manifest. Maar ook deze bewering is niet correct. Want wat blijkt uit de vragenlijst over taalgebruik die een derde van de ondertekenaars van het Manifest heeft ingevuld? 48,9 procent zegt Franstalig te zijn, 25,1 procent Nederlandstalig, 17,2 procent tweetalig (al dan niet N/F) en 8,6 procent meertalig. Dat is iets anders dan een overgrote meerderheid van Franstalige ondertekenaars. En ja, er zijn inderdaad ondertekenaars die wonen in faciliteitengemeenten en Vlaams-Brabant (11,5 procent van de ondertekenaars), maar er zijn nog meer ondertekenaars uit 'gewone gemeenten' en andere Belgische provincies (16,1 procent van de ondertekenaars). Kunnen wij het helpen dat er sympathiebetuigingen komen uit het hele land? Wat overigens vooral opvalt aan de lijst van ondertekenaars, is de grote steun van Nederlandstalige Brusselaars voor het Brussels Manifest: 71,7 procent van de ondertekenaars wonen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en daarvan zijn 23,9 procent Nederlandstalig, voor zover men zich kan baseren op de taal waarin ze hun adres noteren. Rekening houdend met het feit dat, volgens een studie van Rudi Janssens (VUB) slechts 10,9 procent van de Brusselaars Nederlandstalig zou zijn, betekent dat dus een beduidende oververtegenwoordiging van de Nederlandstalige Brusselaars onder de ondertekenaars van het Brussels Manifest. De Graeve laat dat keurig - of dégoûté? - onvermeld. Dat ongezegde in zijn polemiek tegen het Brussels Manifest biedt de meest waarschijnlijke verklaring voor de giftigheid van zijn discours: de Nederlandstalige Brusselaars integreren zich steeds complexlozer in het complexe Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De Nederlandstalige Brusselaars zijn in de eerste plaats bekommerd om de toekomst van een prachtige, maar gehavende stad en begrijpen dat die toekomst niet door een uitgemolken taalstrijd wordt gegarandeerd. En wellicht daarom noemen de Nederlandstalige Brusselaars zichzelf steeds vaker... Nederlandstalige Brusselaars. Voor de Vlaming De Graeve geldt dat ongetwijfeld als het verraad der Nieuw-Brusselaars. Veel 'Vlaamse' culturele instellingen in Brussel sympathiseren met het Brussels Manifest. De respons onder het academisch en wetenschappelijk personeel van de Vrije Universiteit Brussel - de belangrijkste 'Vlaamse' universiteit van de hoofdstad - is bijzonder markant. Het Brussels Manifest is met andere woorden ook het manifest van Nederlandstalige Brusselaars. De Graeve heeft blijkbaar ergens iets gemist. Waar is de tijd van de strijd voor een Nederlandstalige Gentse universiteit, zo vraagt hij zich af? Waar is de tijd van de Marsen op Brussel? De Graeve neemt een grote historische aanloop om nogmaals te evoceren hoezeer het Vlaamse volk geleden heeft, ooit. En op die onderlegger van dat onnoemelijke historische lijden plaatst hij dan parmantig zijn kritiek op het Brussels Manifest. Maar er zit een hiaat van meer dan veertig jaar in zijn historisch overzicht. De geschiedenis is niet geëindigd, en al helemaal niet aan een Schaarbeeks loket. In het jaar van de val van de muur van Berlijn werd het Brussels Hoofdstedelijk Gewest opgericht. Net zoals de wereld, is ook Brussel in vijftien jaar tijd enorm veranderd, onder meer door de nieuwe Brusselse politieke instellingen. Wij vragen dat die instellingen autonomer en daardoor slagkrachtiger worden, en dat ze zich daarbij zouden ontvoogden van de bicommunautaire logica. Waarlijk surrealistisch is de gedachte dat de Brusselaars zouden moeten worden opgedeeld in Vlamingen en Franstaligen, zoals het confederale credo wil. Manifesto daarentegen wil dat de Brusselaars als een vierde Gemeenschap worden gezien. Laat dat gebeuren langs wegen van geleidelijkheid, respectvol voor de Brusselaars die zichzelf wel nog als Vlaming of Franstalige willen zien. Het is niet omdat sommigen niet eens willen erkennen dat wij Brusselaars bestaan, dat we anderen niet langer moeten respecteren. Laat daarom de Brusselse instellingen, verenigingen en organisaties zelf kiezen of ze Vlaams, Franstalig, dan wel Brussels zijn. Een gereorganiseerde Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie zou de basis kunnen vormen voor de Brusselse Gemeenschap. Pas wanneer alle Brusselse instellingen, organisaties en verenigingen voor die Brusselse Gemeenschap hebben gekozen, zouden de Vlaamse en de Franse Gemeenschap in Brussel helemaal overbodig zijn. Op dat moment - maar geen dag vroeger - zou niets een vereenvoudiging van de Belgische federale staatsstructuur in de weg staan. België kan dan een echte federatie van gewesten worden die eindelijk mekaars autonomie ten volle respecteren en waarin minderheden loyaal worden beschermd. Dieter Lesage (De auteur is doctor in de wijsbegeerte, docent aan het RITS en ondervoorzitter van vzw Manifesto.) __________________ http://kim-roovers.skynetblogs.be/

7 juni 2004, 15:48	#2
Kim Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 28 januari 2003 Locatie: België Berichten: 21.892	Opmerkelijk om te zien dat hier totaal geen reactie op komt! 8) __________________ http://kim-roovers.skynetblogs.be/

7 juni 2004, 16:25	#4
100% VLAMING Provinciaal Statenlid Geregistreerd: 5 maart 2004 Berichten: 799	De nagel op de kop. __________________ Racism is a weapon of mass destruction

7 juni 2004, 21:05	#9
Kim Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 28 januari 2003 Locatie: België Berichten: 21.892	Het staat hier al een tijdje, ik had verwacht dat er een zinvolle discussie zou ontstaan. Er wordt over het algemeen weinig rekening gehouden met de Brusselaars. Men is ofwel Vlaming, Waal of Belg. (volgens sommigen hier toch). Ik had gehoopt dat de tekst van Dieter Lesage stof ter discussie kon zijn. Nu ja, ik heb me blijkbaar vergist. __________________ http://kim-roovers.skynetblogs.be/

7 juni 2004, 19:43	#8
FT Provinciaal Statenlid Geregistreerd: 3 juni 2004 Locatie: Rand Berichten: 638	Bon, ik heb den tekst doorworsteld. Dit is een reactie op een artikel dat al reactie was op een manifest. Op deze tegenreactie kan ik weinig zeggen. Welke reactie verwacht U van ons op deze post?

7 juni 2004, 21:26	#10
FT Provinciaal Statenlid Geregistreerd: 3 juni 2004 Locatie: Rand Berichten: 638	Die tekst is vooral wollig en gaat over een reactie tegen iets dat ik niet gelezen heb. De diskutie over hoe iemand zich kan voelen wil ik graag voeren. Volgens mij kan iemand zich perfect Brusselaar en Vlaming voelen. Hoewel ik niet binnen de grenzen van het gewest woon, zien mensen van buiten de provintie VL-B mij als een Brusselaar en ik kan daar volledig in mee gaan.