LDP : Wereldwijde crisis

[Politics.be]

Wereldwijde crisis. Economie in de problemen en spanningen tussen imperialistische mogendhedenVorige week kwamen 360 leden en sympathisanten van het CWI uit 33 landen bijeen voor een zomerschool in België. We publiceren deze week een reeks verslagen en korte artikels vanop de zomerschool. We beginnen met een verslag van een plenaire discussie over de wereldwijde crisis en wereldperspectieven. Deze discussie werd ingeleid door Niall Mulholland van het Internationaal Secretariaat van het CWI.Verslag door Alison Hill (Socialist Party Engeland en Wales)


De discussie was erg breed met zowel elementen van de wereldwijde economische crisis als de inter-imperialistische verhoudingen. Niall legde uit dat ieder deel van de wereld wordt geraakt door de dieper wordende economische crisis. De globalisering zorgt ervoor dat geen enkel continent kan ontsnappen en dat geen van de fundamentele problemen opgelost raakt.

De heersende klasse probeert wereldwijd haar privileges te behouden en dit ten koste van de arbeidersklasse en rivalen in andere landen. Dit leidt tot de ontwikkeling van nieuwe revolutionaire bewegingen en de groeiende mogelijkheden van globale spanningen en conflicten.

Het kapitalisme is een systeem van enorme ongelijkheden. In de VS zagen de topmanagers hun bonussen in 2010 met 38% toenemen, terwijl in oostelijk Afrika zowat twee miljoen mensen een hongersdood dreigen te sterven op dit ogenblik. De speculatie inzake voedselprijzen heeft dit jaar alleen 44 miljoen extra mensen in armoede ondergedompeld.

De hongersnood in Afrika is geen “daad van god”. Wetenschappers stellen dat de opeenvolgende droogtes in de regio mogelijk verbonden zijn met klimaatverandering. De lokale conflicten en de imperialistische bemoeienissen in Somalië hebben de tragedie nog erger gemaakt. Het heeft ook geleid tot de vernietiging van de traditionele duurzame levenswijze die plaats moest maken voor grootschalige landbouwbedrijven.

Het milieu is vandaag een essentieel onderdeel van onze perspectieven. Dat is zeker het geval na Fukushima, maar momenteel zijn er nog nieuwe plannen om extra kerncentrales te bouwen in Groot-Brittannië, China, Rusland en India. De milieukwestie kan voor politieke schokken zorgen en zelfs regeringen ten val brengen.

In Australië heeft de regering van sociaal-democraten en groenen een taks op uitstootgassen ingevoerd. Dat is een erg onpopulaire belasting omdat duidelijk is dat de bedrijven die deze taks moeten betalen de kost ervan gewoon zullen doorschuiven naar de werkende bevolking.

Om een einde te maken aan honger, milieurampen en armoede is er nood aan een volledige herorganisatie van de wereldeconomie op basis van sociale behoeften. Dit wordt steeds meer dringend naarmate de kapitalistische crisis blijft duren.

Nieuwe recessie?
Tot voor kort hadden veel economen het over een economisch herstel. Ze deden dit op basis van de financiële markten en de groei van de economie in landen als Brazilië, India en China. Nu wordt steeds meer duidelijk dat de wereldeconomie in een impasse vast zit. De globale economie kent een periode van stagnatie, maar anderzijds is het ook duidelijk dat er zonder fundamentele verandering nog cycli van groei en neergang zullen zijn. De algemene tendens is er evenwel een van zwakkere en beperktere periodes van groei als onderdeel van een algemene periode van depressie voor het wereldkapitalisme. De verspilling onder het kapitalisme blijkt alleen al uit volgend cijfer: het aantal werklozen is sinds 2007 wereldwijd toegenomen met 27 miljoen tot 205 miljoen mensen zonder werk!

De barbarij van het kapitalisme blijkt ook uit de duizenden doden die zijn gevallen als gevolg van geweld tussen drugbendes in Mexico. Er worden duizenden soldaten ingezet om steden te bezetten. Ze zijn betrokken bij het martelen en moorden in naam van de “oorlog tegen drugs”.

Het antwoord van de heersende klassen op de financiële en economische crisis sinds 2007/8 bestond uit het redden van de banken en het doorvoeren van stimulusmaatregelen. Dat heeft evenwel geleid tot nieuwe problemen. De overheidstekorten dwingen de nationale staten tot het besparen op sociale uitgaven. De grote bedrijven, banken en de gezinnen hebben allemaal enorme schulden.

Het stimulusbeleid van Obama in de VS bereikt haar limieten. De belastingsverlagingen uit 2010 werden volledig teniet gedaan door de stijgende prijzen voor olie en de oplopende huurprijzen. Het uiteenspatten van de zeepbel op de vastgoedmarkt heeft ook de gezinnen hard geraakt. Er is een depressie in de bouwsector en in de particuliere uitgaven van de gezinnen. Amerikaanse bedrijven verminderen hun productie en dat leidt tot nieuwe ontslagen. Er zijn meer dan 24 miljoen Amerikanen ofwel werkloos ofwel ondermaats tewerkgesteld. Het aantal mensen dat voedselbonnen nodig heeft, is met 50% toegenomen tussen 2008 en 2011. Dit betekent dat inmiddels 45 miljoen mensen – bijna één op zeven – dergelijke hulp nodig heeft om te overleven.

De heersende klassen proberen intussen in alle landen om de sociale verworvenheden die de arbeidersklasse in de periode na de Wereldoorlog heeft afgedwongen af te bouwen. Er komen bovendien nog meer besparingen aan.

De breuk in de onderhandelingen tussen de Republikeinen en de Democraten in de VS omtrent het economisch programma zorgde voor paniek op de markten en het IMF waarschuwde voor een vertrouwenscrisis in de VS die aanleiding kan vormen voor een nieuwe globale recessie. De Democraten pleiten voor besparingen en een beperkte verhoging van de belastingen voor de rijken, terwijl de Republikeinen onder druk van de Tea Party ter rechterzijde enkel pleiten voor meer besparingen. Een derde van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden raakte in 2010 voor het eerst verkozen en is bijgevolg erg gevoelig voor druk van de Tea Party. Er is namelijk de angst om een zetel te verliezen aan de Tea Party indien wordt meegestapt in de Democratische plannen.

Gezien de harde gevolgen bij een failliet of zelfs een tijdelijk falen om de rekeningen te betalen, is een compromis het meest waarschijnlijk . Maar dit biedt geen lange termijn oplossing voor de economische crisis in de VS. De heersende klasse in de VS heeft tegenover de aanhoudende en systematische crisis van het kapitalisme geen strategie op korte termijn, laat staan oplossingen op lange termijn.

De Amerikaanse arbeiders hebben geen andere keuze dan te strijden. In Wisconsin hebben ze al aangetoond dat er een grote bereidheid is om tot massastrijd over te gaan. In deze deelstaat werd massaal betoogd tegen de plannen van de rechtse gouverneur om de vakbonden en de sociale verworvenheden aan te pakken. De aanvallen werden evenwel niet gestopt, voornamelijk omdat de vakbondsleiding de massastrijd niet wil ontwikkelen. In de strijd in Wisconsin bleek de noodzaak van een onafhankelijke partij en voor strijdbare vakbonden.

China
Ook China wordt geraakt door de wereldwijde tegenstellingen van het kapitalisme. De crisis van 2008 leidde tot een afname van de export, wat 23 miljoen jobs heeft gekost. Omdat sociale onrust werd gevreesd, ging het regime over tot een economisch stimulusbeleid. Dat beleid werd gevoerd door banken in overheidscontrole. Het leidde tot een snelle groei die de markten opwaarts stuwden, maar ook tot stijgende prijzen.

Gedurende drie jaar leek China aan de wereldwijde economische crisis te ontsnappen, maar de oververhitte economie heeft nieuwe problemen en tegenstellingen opgeleverd. Zo is er het enorme probleem van ‘slechte schulden’ (schulden die wellicht nooit zullen worden afbetaald). De ontwikkeling van de industriële productie werd aangedreven door de leningen van de overheidsbanken en de lokale autoriteiten gingen grote leningen aan om te investeren in infrastructuur. Tegen het einde van 2010 waren de schulden van de lokale autoriteiten goed voor een bedrag dat overeenstemt met 40% van het Chinese bbp.

De speculatie op vastgoed heeft tot prijsstijgingen geleid en een overschot aan huisvesting. Toch zijn er miljoenen Chinezen die zich geen degelijke woning kunnen permitteren.

Brazilië, Australië en Canada zijn belangrijke leveranciers van grondstoffen voor de Chinese groei. Dat betekent evenwel ook dat deze landen kwetsbaar zijn voor een neergang van de Chinese economie. Een vertraging zou bovendien meteen leiden tot aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden van de Chinese arbeidersklasse.

De economische crisis en relatieve toename van de Chinese macht leidt tot nieuwe en scherpere tegenstellingen en spanningen tussen de grootmachten. De heersende klasse in Pakistan is nauwere banden aangegaan met China, terwijl de Indische heersende klasse sterker aanleunt bij de VS. Dat verscherpt de spanningen tussen beide landen.

De Amerikaanse heersende klasse wil volgzame regimes in cruciale regio’s van geo-strategisch belang. Ze wil tevens de oliereserves en andere belangrijke grondstoffen controleren. In Afghanistan is het VS-imperialisme steeds meer afhankelijk van krijgsheren, de bezetting en het marionettenregime van Karzai hebben amper enige reële steun onder de bevolking. De plannen van Obama om 33.000 soldaten terug te trekken tegen eind 2012 houden nog steeds in dat 70.000 soldaten ter plaatse blijven. Er zijn ook nog steeds 50.000 Amerikanen in Irak en dit in 53 militaire bases.

Er zijn groeiende spanningen binnen de Russische elite in de aanloop naar de presidentsverkiezingen, vooral inzake het economisch beleid en de verhoudingen tegenover het westen. President Medvedev stelt zich meer pro-Westers en voor de vrije markt op. Premier Poetin en Medvedev willen beiden kandidaat zijn bij de presidentsverkiezingen, maar ze worden beiden geconfronteerd met een afname van hun populariteit. In de context van groeiend ongenoegen onder bredere lagen in Rusland kan de strijd tussen Poetin en Medvedev explosieve vormen aannemen.

Chavez
De ziekte van de Venezolaanse president Chavez heeft geleid tot sterkere en meer publieke tegenstellingen tussen verschillende fracties van het regime. Chavez blijft populair omwille van zijn programma van sociale hervormingen, onder meer op het vlak van gezondheidszorg en onderwijs. Maar de steun voor het Bolivariaanse regime neemt af tegen de achtergrond van stroomonderbrekingen, corruptie, een crisis op vlak van huisvesting en nog steeds het grootste aantal moorden ter wereld. Een nieuwe laag van de heersende bureaucratie is vooral bezig om zichzelf te verrijken.

Chavez kondigde aan dat hij nogmaals kandidaat wil zijn om zes jaar president te zijn. Maar indien zijn gezondheid slechter wordt en hij langere tijd in het buitenland verblijft, kan dit tot een machtsstrijd leiden. Dat zal de reactionaire oppositie versterken. Indien er een einde komt aan het proces van de Bolivariaanse revolutie dan zou dit enorme gevolgen hebben voor Cuba dat sterk afhankelijk is van de Venezolaanse olie.

De enige manier om de sociale verworvenheden die werden bekomen in Venezuela en Cuba te verdedigen, is door het organiseren van de verdediging van de revolutie door de arbeidersklasse. De economie moet onder de democratische controle en beheer van de arbeidersklasse komen te staan en de revolutie moet verder worden verspreid doorheen het continent.

De polarisatie tussen rijk en arm in Latijns-Amerika zet aan tot strijd. In Brazilië zijn er bewegingen tegen corruptie, in Chili was er eind juni een massale betoging van tienduizenden leraars en studenten om het openbaar onderwijs te verdedigen.

Vakbondsstrijd in Afrika
De Afrikaanse arbeidersbeweging staat onder invloed van de revolutionaire ontwikkelingen in het Noorden van Afrika en in het Midden-Oosten. In Zuid-Afrika gingen de ingenieurs drie weken in staking en nu zijn er acties van de petroleumarbeiders. Deze bewegingen kwamen als een schok voor de neoliberale ANC-regering. De vakbondsfederatie COSATU weigert om de strijd te organiseren en de acties uit te breiden.

In Nigeria werd een algemene staking van drie dagen rond de lonen afgeblazen. Maar dit thema kan op ieder ogenblik opnieuw naar voor komen in stakingsacties. Er waren ook nooit geziene protestacties in Malawi, waar 75% van de bevolking moet rondkomen met minder dan een dollar per dag.

Deze voorbeelden tonen het potentieel van arbeidersstrijd en verzet. Maar er is een grote kloof tussen wat noodzakelijk is voor de arbeidersklasse en het bewustzijn onder de arbeiders. Het CWI wil de strijd van arbeiders doorheen de wereld met elkaar verbinden en tegelijk campagne voeren om waar mogelijk te komen tot nieuwe massale arbeiderspartijen en voor de opbouw van de marxisten.

In Australië zorgt de export van grondstoffen naar China en Japan voor een groei van de mijnindustrie, maar het leidt ook tot een onevenwichtige economische situatie. Het bewustzijn van bredere lagen ligt achterop tegenover dat in Europa en elders, maar het is duidelijk dat de periode van relatieve rust niet zal blijven duren. De sociaal-democratische minderheidsregering staat op een historisch dieptepunt na het doorvoeren van een belasting op uitstootgassen. Als er morgen verkiezingen zouden plaatsvinden, dan kan de rechterzijde winnen. Maar dat zou enkel leiden tot meer aanvallen op de arbeidersklasse. Een beweging zoals in het zuiden van Europa kan ook in Australië ontwikkelen. Dezelfde onderliggende problemen van schulden zijn aanwezig en een derde van alle jobs zijn “onzeker”.

Maleisië kende een snelle groei, maar de economie is niet immuun voor de crisis. De export van grondstoffen, zoals van rubber naar China, zorgde in 2010 voor een groei van 7%. Maar Maleisië is in grote mate afhankelijk van sterkere economieën zoals China. Eens het land volledig wordt overspoeld door goedkope Chinese producten, zal dit ook de lokale markten aantasten. De regering wil steeds meer ‘liberaliseringen’ doorvoeren waarbij iedere vorm van prijscontrole wordt afgeschaft en de sociale uitgaven nog meer worden beperkt.

Europees parlementslid Paul Murphy sprak in deze discussie over zijn bezoek aan arbeiders in Kazachstan. Hij maakte gebruik van zijn positie als Europees parlementslid om tot bij de stakende olie-arbeiders te geraken. Die arbeiders voeren een van de grootste syndicale strijdbewegingen sinds de ineenstorting van de stalinistische dictatuur.

Kazachstan is wellicht een van de rijkste landen ter wereld op het vlak van natuurlijke rijkdommen per hoofd van de bevolking, maar al het geld gaat naar de heersende elite. De olie-arbeiders werken in de woestijn in verschrikkelijke omstandigheden. Ze eisen de uitbetaling van hun lonen, het doorvoeren van de beloofde loonsverhogingen, het recht om onafhankelijke vakbonden te vormen en de vrijlating van de advocaten van de vakbond die gevangen werden genomen bij het begin van het conflict.

Duizenden arbeiders zijn al twee maanden aan het staken, terwijl velen een gezin van acht tot negen personen moeten onderhouden. Sommigen zijn al 40 dagen in hongerstaking. De regering zet alle mogelijke middelen in tegen de arbeiders. Honderden van hen werden in de praktijk het slachtoffer van een patronale lock-out, anderen kregen doodsbedreigen.

Paul werd erg goed onthaald onder de arbeiders en nam deel aan onderhandelingen met de directie. De directie had verwacht dat Paul als Europees parlementslid slechts een gelegenheidsbezoekje zou brengen, ze schrok toen bleek dat Paul in naam van de arbeiders kwam spreken. Dit alles kreeg heel wat aandacht in de Kazachse media die niet door de regering worden gecontroleerd. Dat versterkte het zelfvertrouwen van de arbeiders.

Het komt er nu op aan om de internationale solidariteit verder uit te bouwen. Paul beloofde een massale internationale campagne indien de directie niet tegemoet komt aan de eisen van de arbeiders. De regering van Kazachstan weet dat dit niet zomaar een staking is, het is een inspiratie voor arbeiders doorheen het hele land.

Milieu
Het milieu is een belangrijk thema voor de arbeidersklasse. Pete van de Socialist Party (Engeland en Wales) stelde dat de Nationale Wetenschapsacademie in de VS tot de conclusie kwam dat de uitstoot van gassen is “gestabiliseerd” sinds 1990, maar er is de komende tien jaar een vermindering met 40% noodzakelijk om de globale opwarming te stoppen.

In feite is er een enorme export van vervuiling naar China. Tussen 2002 en 2008 is de uitstoot van CO2 in China toegenomen van vier tot zeven gigaton per jaar. China is goed voor de helft van de cement op wereldvlak alsook de helft van de kolen, staal en ijzer. Het is een van de grootste vervuilers ter wereld. De meeste groenen pleiten voor een beperking van de consumptie, maar dat betekent dat de arbeiders in China en landen als India worden veroordeeld tot eeuwige armoede. Linkse activisten moeten de verantwoordelijkheid correct leggen: bij de imperialistische mogendheden en de grote bedrijven.

De Chinese regering probeert om hernieuwbare energie te ontwikkelen en te stimuleren. Dat is vooral ingegeven door winstmotieven. Wij denken dat er geen oplossing voor het milieuprobleem zal komen op basis van private winsten. De concurrentie tussen de verschillende markten ondermijnt het milieu, er is nood aan een democratische planning van de productie in harmonie met het milieu.

In de discussie waren er nog tal van andere interessante tussenkomsten door kameraden uit onder meer Hong Kong, Frankrijk, Bolivia, Venezuela, Brazilië, Israël, Rusland, Nigeria en India. Tom uit de VS legde uit dat de protestacties in de VS een indicatie vormden van de strijdbaarheid onder de arbeiders: in Wisconsin was er een opstand van onderuit tegen de aanvallen op de vakbonden, pensioenen en sociale verworvenheden. Er kwamen duizenden ongeorganiseerde arbeiders en jongeren op straat.

De verkiezing van rechtse gouverneurs bij de verkiezingen in november vorig jaar hebben de aanvallen op de arbeiders versterkt. De Democraten gebruiken de dreiging van de Tea Party om hun eigen aanvallen te rechtvaardigen. In Wisconsin riepen onze leden op tot een algemene staking. De vakbondsleiding stelde evenwel dat verdere acties zouden leiden tot een afname van de steun bij de publieke opinieu. Wisconsin was slechts een strijd binnen de oorlog, de volgende strijd zal mogelijk op nationaal niveau worden gevoerd. De arbeiders worden gevraagd om te betalen voor de crisis op Wall Street. Het CWI pleit binnen de vakbonden voor onafhankelijke kandidaten tegen de besparingen.

Ierland
In het zuidelijke deel van Ierland haalde Joe Higgins, parlementslid voor de Socialist Party, vorige week de voorpagina’s met zijn verzet tegen de plannen van de regering om een “gezinsbelasting” van 100 euro per jaar in te voeren. Joe Higgins en de Socialist Party pleiten voor een massale niet-betalingscampagne en roepen op voor een nationaal forum op 10 september om de strijd te organiseren. Terwijl Sinn Fein in het parlement oppositieretoriek naar voor brengt, weigert deze partij het verzet op het terrein te voeren. Een parlementslid van die partij verklaarde dat een boycot “erg gevaarlijk” is.

De discussie werd afgerond door Clare Doyle van het Internationaal Secretariaat van het CWI. Ze stelde dat we vandaag aanwezig zijn in meer landen dan voorheen en dat er nog nooit zoveel afdelingen op de zomerschool waren vertegenwoordigd.

De discussie maakte duidelijk dat de ideeën van strijd en revolutie een opgang kennen. Het kapitalisme zit in een diepe en langdurige crisis. De heersende klasse van ieder land is bezorgd voor de toekomst. De diepte van de crisis blijkt bijvoorbeeld uit de hoge prijzen voor goud.

Wereldwijd komen dictaturen ten val of zijn ze onstabiel na de val van Moebarak en Ben Ali. Er zullen nog stakingsacties en protestbewegingen uitbarsten, soms ondanks de rol van de vakbondsleiding. Met het CWI moeten we klaar staan, onze krachten uitbouwen en een leiding voor de beweging opbouwen die aangepast is aan de strijdbaarheid van de arbeiders en jongeren.

Video die voor aanvang van de discussie werd getoond


Naar bovenWereldwijde crisis. Economie in de problemen en spanningen tussen imperialistische mogendheden
Vorige week kwamen 360 leden en sympathisanten van het CWI uit 33 landen bijeen voor een zomerschool in België. We publiceren deze week een reeks verslagen en korte artikels vanop de zomerschool. We beginnen met een verslag van een plenaire discussie over de wereldwijde crisis en wereldperspectieven. Deze discussie werd ingeleid door Niall Mulholland van het Internationaal Secretariaat van het CWI.
Verslag door Alison Hill (Socialist Party Engeland en Wales)

De discussie was erg breed met zowel elementen van de wereldwijde economische crisis als de inter-imperialistische verhoudingen. Niall legde uit dat ieder deel van de wereld wordt geraakt door de dieper wordende economische crisis. De globalisering zorgt ervoor dat geen enkel continent kan ontsnappen en dat geen van de fundamentele problemen opgelost raakt.

De heersende klasse probeert wereldwijd haar privileges te behouden en dit ten koste van de arbeidersklasse en rivalen in andere landen. Dit leidt tot de ontwikkeling van nieuwe revolutionaire bewegingen en de groeiende mogelijkheden van globale spanningen en conflicten.

Het kapitalisme is een systeem van enorme ongelijkheden. In de VS zagen de topmanagers hun bonussen in 2010 met 38% toenemen, terwijl in oostelijk Afrika zowat twee miljoen mensen een hongersdood dreigen te sterven op dit ogenblik. De speculatie inzake voedselprijzen heeft dit jaar alleen 44 miljoen extra mensen in armoede ondergedompeld.

De hongersnood in Afrika is geen “daad van god”. Wetenschappers stellen dat de opeenvolgende droogtes in de regio mogelijk verbonden zijn met klimaatverandering. De lokale conflicten en de imperialistische bemoeienissen in Somalië hebben de tragedie nog erger gemaakt. Het heeft ook geleid tot de vernietiging van de traditionele duurzame levenswijze die plaats moest maken voor grootschalige landbouwbedrijven.

Het milieu is vandaag een essentieel onderdeel van onze perspectieven. Dat is zeker het geval na Fukushima, maar momenteel zijn er nog nieuwe plannen om extra kerncentrales te bouwen in Groot-Brittannië, China, Rusland en India. De milieukwestie kan voor politieke schokken zorgen en zelfs regeringen ten val brengen.

In Australië heeft de regering van sociaal-democraten en groenen een taks op uitstootgassen ingevoerd. Dat is een erg onpopulaire belasting omdat duidelijk is dat de bedrijven die deze taks moeten betalen de kost ervan gewoon zullen doorschuiven naar de werkende bevolking.

Om een einde te maken aan honger, milieurampen en armoede is er nood aan een volledige herorganisatie van de wereldeconomie op basis van sociale behoeften. Dit wordt steeds meer dringend naarmate de kapitalistische crisis blijft duren.

Nieuwe recessie?
Tot voor kort hadden veel economen het over een economisch herstel. Ze deden dit op basis van de financiële markten en de groei van de economie in landen als Brazilië, India en China. Nu wordt steeds meer duidelijk dat de wereldeconomie in een impasse vast zit. De globale economie kent een periode van stagnatie, maar anderzijds is het ook duidelijk dat er zonder fundamentele verandering nog cycli van groei en neergang zullen zijn. De algemene tendens is er evenwel een van zwakkere en beperktere periodes van groei als onderdeel van een algemene periode van depressie voor het wereldkapitalisme. De verspilling onder het kapitalisme blijkt alleen al uit volgend cijfer: het aantal werklozen is sinds 2007 wereldwijd toegenomen met 27 miljoen tot 205 miljoen mensen zonder werk!

De barbarij van het kapitalisme blijkt ook uit de duizenden doden die zijn gevallen als gevolg van geweld tussen drugbendes in Mexico. Er worden duizenden soldaten ingezet om steden te bezetten. Ze zijn betrokken bij het martelen en moorden in naam van de “oorlog tegen drugs”.

Het antwoord van de heersende klassen op de financiële en economische crisis sinds 2007/8 bestond uit het redden van de banken en het doorvoeren van stimulusmaatregelen. Dat heeft evenwel geleid tot nieuwe problemen. De overheidstekorten dwingen de nationale staten tot het besparen op sociale uitgaven. De grote bedrijven, banken en de gezinnen hebben allemaal enorme schulden.

Het stimulusbeleid van Obama in de VS bereikt haar limieten. De belastingsverlagingen uit 2010 werden volledig teniet gedaan door de stijgende prijzen voor olie en de oplopende huurprijzen. Het uiteenspatten van de zeepbel op de vastgoedmarkt heeft ook de gezinnen hard geraakt. Er is een depressie in de bouwsector en in de particuliere uitgaven van de gezinnen. Amerikaanse bedrijven verminderen hun productie en dat leidt tot nieuwe ontslagen. Er zijn meer dan 24 miljoen Amerikanen ofwel werkloos ofwel ondermaats tewerkgesteld. Het aantal mensen dat voedselbonnen nodig heeft, is met 50% toegenomen tussen 2008 en 2011. Dit betekent dat inmiddels 45 miljoen mensen – bijna één op zeven – dergelijke hulp nodig heeft om te overleven.

De heersende klassen proberen intussen in alle landen om de sociale verworvenheden die de arbeidersklasse in de periode na de Wereldoorlog heeft afgedwongen af te bouwen. Er komen bovendien nog meer besparingen aan.

De breuk in de onderhandelingen tussen de Republikeinen en de Democraten in de VS omtrent het economisch programma zorgde voor paniek op de markten en het IMF waarschuwde voor een vertrouwenscrisis in de VS die aanleiding kan vormen voor een nieuwe globale recessie. De Democraten pleiten voor besparingen en een beperkte verhoging van de belastingen voor de rijken, terwijl de Republikeinen onder druk van de Tea Party ter rechterzijde enkel pleiten voor meer besparingen. Een derde van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden raakte in 2010 voor het eerst verkozen en is bijgevolg erg gevoelig voor druk van de Tea Party. Er is namelijk de angst om een zetel te verliezen aan de Tea Party indien wordt meegestapt in de Democratische plannen.

Gezien de harde gevolgen bij een failliet of zelfs een tijdelijk falen om de rekeningen te betalen, is een compromis het meest waarschijnlijk . Maar dit biedt geen lange termijn oplossing voor de economische crisis in de VS. De heersende klasse in de VS heeft tegenover de aanhoudende en systematische crisis van het kapitalisme geen strategie op korte termijn, laat staan oplossingen op lange termijn.

De Amerikaanse arbeiders hebben geen andere keuze dan te strijden. In Wisconsin hebben ze al aangetoond dat er een grote bereidheid is om tot massastrijd over te gaan. In deze deelstaat werd massaal betoogd tegen de plannen van de rechtse gouverneur om de vakbonden en de sociale verworvenheden aan te pakken. De aanvallen werden evenwel niet gestopt, voornamelijk omdat de vakbondsleiding de massastrijd niet wil ontwikkelen. In de strijd in Wisconsin bleek de noodzaak van een onafhankelijke partij en voor strijdbare vakbonden.

China
Ook China wordt geraakt door de wereldwijde tegenstellingen van het kapitalisme. De crisis van 2008 leidde tot een afname van de export, wat 23 miljoen jobs heeft gekost. Omdat sociale onrust werd gevreesd, ging het regime over tot een economisch stimulusbeleid. Dat beleid werd gevoerd door banken in overheidscontrole. Het leidde tot een snelle groei die de markten opwaarts stuwden, maar ook tot stijgende prijzen.

Gedurende drie jaar leek China aan de wereldwijde economische crisis te ontsnappen, maar de oververhitte economie heeft nieuwe problemen en tegenstellingen opgeleverd. Zo is er het enorme probleem van ‘slechte schulden’ (schulden die wellicht nooit zullen worden afbetaald). De ontwikkeling van de industriële productie werd aangedreven door de leningen van de overheidsbanken en de lokale autoriteiten gingen grote leningen aan om te investeren in infrastructuur. Tegen het einde van 2010 waren de schulden van de lokale autoriteiten goed voor een bedrag dat overeenstemt met 40% van het Chinese bbp.

De speculatie op vastgoed heeft tot prijsstijgingen geleid en een overschot aan huisvesting. Toch zijn er miljoenen Chinezen die zich geen degelijke woning kunnen permitteren.

Brazilië, Australië en Canada zijn belangrijke leveranciers van grondstoffen voor de Chinese groei. Dat betekent evenwel ook dat deze landen kwetsbaar zijn voor een neergang van de Chinese economie. Een vertraging zou bovendien meteen leiden tot aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden van de Chinese arbeidersklasse.

De economische crisis en relatieve toename van de Chinese macht leidt tot nieuwe en scherpere tegenstellingen en spanningen tussen de grootmachten. De heersende klasse in Pakistan is nauwere banden aangegaan met China, terwijl de Indische heersende klasse sterker aanleunt bij de VS. Dat verscherpt de spanningen tussen beide landen.

De Amerikaanse heersende klasse wil volgzame regimes in cruciale regio’s van geo-strategisch belang. Ze wil tevens de oliereserves en andere belangrijke grondstoffen controleren. In Afghanistan is het VS-imperialisme steeds meer afhankelijk van krijgsheren, de bezetting en het marionettenregime van Karzai hebben amper enige reële steun onder de bevolking. De plannen van Obama om 33.000 soldaten terug te trekken tegen eind 2012 houden nog steeds in dat 70.000 soldaten ter plaatse blijven. Er zijn ook nog steeds 50.000 Amerikanen in Irak en dit in 53 militaire bases.

Er zijn groeiende spanningen binnen de Russische elite in de aanloop naar de presidentsverkiezingen, vooral inzake het economisch beleid en de verhoudingen tegenover het westen. President Medvedev stelt zich meer pro-Westers en voor de vrije markt op. Premier Poetin en Medvedev willen beiden kandidaat zijn bij de presidentsverkiezingen, maar ze worden beiden geconfronteerd met een afname van hun populariteit. In de context van groeiend ongenoegen onder bredere lagen in Rusland kan de strijd tussen Poetin en Medvedev explosieve vormen aannemen.

Chavez
De ziekte van de Venezolaanse president Chavez heeft geleid tot sterkere en meer publieke tegenstellingen tussen verschillende fracties van het regime. Chavez blijft populair omwille van zijn programma van sociale hervormingen, onder meer op het vlak van gezondheidszorg en onderwijs. Maar de steun voor het Bolivariaanse regime neemt af tegen de achtergrond van stroomonderbrekingen, corruptie, een crisis op vlak van huisvesting en nog steeds het grootste aantal moorden ter wereld. Een nieuwe laag van de heersende bureaucratie is vooral bezig om zichzelf te verrijken.

Chavez kondigde aan dat hij nogmaals kandidaat wil zijn om zes jaar president te zijn. Maar indien zijn gezondheid slechter wordt en hij langere tijd in het buitenland verblijft, kan dit tot een machtsstrijd leiden. Dat zal de reactionaire oppositie versterken. Indien er een einde komt aan het proces van de Bolivariaanse revolutie dan zou dit enorme gevolgen hebben voor Cuba dat sterk afhankelijk is van de Venezolaanse olie.

De enige manier om de sociale verworvenheden die werden bekomen in Venezuela en Cuba te verdedigen, is door het organiseren van de verdediging van de revolutie door de arbeidersklasse. De economie moet onder de democratische controle en beheer van de arbeidersklasse komen te staan en de revolutie moet verder worden verspreid doorheen het continent.

De polarisatie tussen rijk en arm in Latijns-Amerika zet aan tot strijd. In Brazilië zijn er bewegingen tegen corruptie, in Chili was er eind juni een massale betoging van tienduizenden leraars en studenten om het openbaar onderwijs te verdedigen.

Vakbondsstrijd in Afrika
De Afrikaanse arbeidersbeweging staat onder invloed van de revolutionaire ontwikkelingen in het Noorden van Afrika en in het Midden-Oosten. In Zuid-Afrika gingen de ingenieurs drie weken in staking en nu zijn er acties van de petroleumarbeiders. Deze bewegingen kwamen als een schok voor de neoliberale ANC-regering. De vakbondsfederatie COSATU weigert om de strijd te organiseren en de acties uit te breiden.

In Nigeria werd een algemene staking van drie dagen rond de lonen afgeblazen. Maar dit thema kan op ieder ogenblik opnieuw naar voor komen in stakingsacties. Er waren ook nooit geziene protestacties in Malawi, waar 75% van de bevolking moet rondkomen met minder dan een dollar per dag.

Deze voorbeelden tonen het potentieel van arbeidersstrijd en verzet. Maar er is een grote kloof tussen wat noodzakelijk is voor de arbeidersklasse en het bewustzijn onder de arbeiders. Het CWI wil de strijd van arbeiders doorheen de wereld met elkaar verbinden en tegelijk campagne voeren om waar mogelijk te komen tot nieuwe massale arbeiderspartijen en voor de opbouw van de marxisten.

In Australië zorgt de export van grondstoffen naar China en Japan voor een groei van de mijnindustrie, maar het leidt ook tot een onevenwichtige economische situatie. Het bewustzijn van bredere lagen ligt achterop tegenover dat in Europa en elders, maar het is duidelijk dat de periode van relatieve rust niet zal blijven duren. De sociaal-democratische minderheidsregering staat op een historisch dieptepunt na het doorvoeren van een belasting op uitstootgassen. Als er morgen verkiezingen zouden plaatsvinden, dan kan de rechterzijde winnen. Maar dat zou enkel leiden tot meer aanvallen op de arbeidersklasse. Een beweging zoals in het zuiden van Europa kan ook in Australië ontwikkelen. Dezelfde onderliggende problemen van schulden zijn aanwezig en een derde van alle jobs zijn “onzeker”.

Maleisië kende een snelle groei, maar de economie is niet immuun voor de crisis. De export van grondstoffen, zoals van rubber naar China, zorgde in 2010 voor een groei van 7%. Maar Maleisië is in grote mate afhankelijk van sterkere economieën zoals China. Eens het land volledig wordt overspoeld door goedkope Chinese producten, zal dit ook de lokale markten aantasten. De regering wil steeds meer ‘liberaliseringen’ doorvoeren waarbij iedere vorm van prijscontrole wordt afgeschaft en de sociale uitgaven nog meer worden beperkt.

Europees parlementslid Paul Murphy sprak in deze discussie over zijn bezoek aan arbeiders in Kazachstan. Hij maakte gebruik van zijn positie als Europees parlementslid om tot bij de stakende olie-arbeiders te geraken. Die arbeiders voeren een van de grootste syndicale strijdbewegingen sinds de ineenstorting van de stalinistische dictatuur.

Kazachstan is wellicht een van de rijkste landen ter wereld op het vlak van natuurlijke rijkdommen per hoofd van de bevolking, maar al het geld gaat naar de heersende elite. De olie-arbeiders werken in de woestijn in verschrikkelijke omstandigheden. Ze eisen de uitbetaling van hun lonen, het doorvoeren van de beloofde loonsverhogingen, het recht om onafhankelijke vakbonden te vormen en de vrijlating van de advocaten van de vakbond die gevangen werden genomen bij het begin van het conflict.

Duizenden arbeiders zijn al twee maanden aan het staken, terwijl velen een gezin van acht tot negen personen moeten onderhouden. Sommigen zijn al 40 dagen in hongerstaking. De regering zet alle mogelijke middelen in tegen de arbeiders. Honderden van hen werden in de praktijk het slachtoffer van een patronale lock-out, anderen kregen doodsbedreigen.

Paul werd erg goed onthaald onder de arbeiders en nam deel aan onderhandelingen met de directie. De directie had verwacht dat Paul als Europees parlementslid slechts een gelegenheidsbezoekje zou brengen, ze schrok toen bleek dat Paul in naam van de arbeiders kwam spreken. Dit alles kreeg heel wat aandacht in de Kazachse media die niet door de regering worden gecontroleerd. Dat versterkte het zelfvertrouwen van de arbeiders.

Het komt er nu op aan om de internationale solidariteit verder uit te bouwen. Paul beloofde een massale internationale campagne indien de directie niet tegemoet komt aan de eisen van de arbeiders. De regering van Kazachstan weet dat dit niet zomaar een staking is, het is een inspiratie voor arbeiders doorheen het hele land.

Milieu
Het milieu is een belangrijk thema voor de arbeidersklasse. Pete van de Socialist Party (Engeland en Wales) stelde dat de Nationale Wetenschapsacademie in de VS tot de conclusie kwam dat de uitstoot van gassen is “gestabiliseerd” sinds 1990, maar er is de komende tien jaar een vermindering met 40% noodzakelijk om de globale opwarming te stoppen.

In feite is er een enorme export van vervuiling naar China. Tussen 2002 en 2008 is de uitstoot van CO2 in China toegenomen van vier tot zeven gigaton per jaar. China is goed voor de helft van de cement op wereldvlak alsook de helft van de kolen, staal en ijzer. Het is een van de grootste vervuilers ter wereld. De meeste groenen pleiten voor een beperking van de consumptie, maar dat betekent dat de arbeiders in China en landen als India worden veroordeeld tot eeuwige armoede. Linkse activisten moeten de verantwoordelijkheid correct leggen: bij de imperialistische mogendheden en de grote bedrijven.

De Chinese regering probeert om hernieuwbare energie te ontwikkelen en te stimuleren. Dat is vooral ingegeven door winstmotieven. Wij denken dat er geen oplossing voor het milieuprobleem zal komen op basis van private winsten. De concurrentie tussen de verschillende markten ondermijnt het milieu, er is nood aan een democratische planning van de productie in harmonie met het milieu.

In de discussie waren er nog tal van andere interessante tussenkomsten door kameraden uit onder meer Hong Kong, Frankrijk, Bolivia, Venezuela, Brazilië, Israël, Rusland, Nigeria en India. Tom uit de VS legde uit dat de protestacties in de VS een indicatie vormden van de strijdbaarheid onder de arbeiders: in Wisconsin was er een opstand van onderuit tegen de aanvallen op de vakbonden, pensioenen en sociale verworvenheden. Er kwamen duizenden ongeorganiseerde arbeiders en jongeren op straat.

De verkiezing van rechtse gouverneurs bij de verkiezingen in november vorig jaar hebben de aanvallen op de arbeiders versterkt. De Democraten gebruiken de dreiging van de Tea Party om hun eigen aanvallen te rechtvaardigen. In Wisconsin riepen onze leden op tot een algemene staking. De vakbondsleiding stelde evenwel dat verdere acties zouden leiden tot een afname van de steun bij de publieke opinieu. Wisconsin was slechts een strijd binnen de oorlog, de volgende strijd zal mogelijk op nationaal niveau worden gevoerd. De arbeiders worden gevraagd om te betalen voor de crisis op Wall Street. Het CWI pleit binnen de vakbonden voor onafhankelijke kandidaten tegen de besparingen.

Ierland
In het zuidelijke deel van Ierland haalde Joe Higgins, parlementslid voor de Socialist Party, vorige week de voorpagina’s met zijn verzet tegen de plannen van de regering om een “gezinsbelasting” van 100 euro per jaar in te voeren. Joe Higgins en de Socialist Party pleiten voor een massale niet-betalingscampagne en roepen op voor een nationaal forum op 10 september om de strijd te organiseren. Terwijl Sinn Fein in het parlement oppositieretoriek naar voor brengt, weigert deze partij het verzet op het terrein te voeren. Een parlementslid van die partij verklaarde dat een boycot “erg gevaarlijk” is.

De discussie werd afgerond door Clare Doyle van het Internationaal Secretariaat van het CWI. Ze stelde dat we vandaag aanwezig zijn in meer landen dan voorheen en dat er nog nooit zoveel afdelingen op de zomerschool waren vertegenwoordigd.

De discussie maakte duidelijk dat de ideeën van strijd en revolutie een opgang kennen. Het kapitalisme zit in een diepe en langdurige crisis. De heersende klasse van ieder land is bezorgd voor de toekomst. De diepte van de crisis blijkt bijvoorbeeld uit de hoge prijzen voor goud.

Wereldwijd komen dictaturen ten val of zijn ze onstabiel na de val van Moebarak en Ben Ali. Er zullen nog stakingsacties en protestbewegingen uitbarsten, soms ondanks de rol van de vakbondsleiding. Met het CWI moeten we klaar staan, onze krachten uitbouwen en een leiding voor de beweging opbouwen die aangepast is aan de strijdbaarheid van de arbeiders en jongeren.



Bron: politics.be

[roger verhiest]

Men is hier manifest tegen besparingen, maar eveneens tegen hogere belastingen
Men is hier manifest tegen milieuvervuiling, maar ook tegen maatregelen om die te corrigeren.
Men is hier tegen dicators met inbegrip van "extreem linkse" dictators
Men is hier tegen "de vrije markt" en de dwang door de vrije markt om de economie te doen groeien.
Men is tegen de "ongelijkheid" van inkomens, maar vertelt niet hoe de ongelijkheid tussen de arbeiders in de geïndustrializeerde landen in vergelijking met de "hongerende ontwikkelingslanden" zou moeten opgelost geraken.

Ik wil graag "het kapitalisme" afschaffen, maar zou toch graag eerst weten waardor het dan vervangen gaat worden. Liefst niet door het reeële socialisme dat zoals wij allemaal weten gefaald heeft.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door roger verhiest

Men is hier manifest tegen besparingen, maar eveneens tegen hogere belastingen
Men is hier manifest tegen milieuvervuiling, maar ook tegen maatregelen om die te corrigeren.
Men is hier tegen dicators met inbegrip van "extreem linkse" dictators
Men is hier tegen "de vrije markt" en de dwang door de vrije markt om de economie te doen groeien.
Men is tegen de "ongelijkheid" van inkomens, maar vertelt niet hoe de ongelijkheid tussen de arbeiders in de geïndustrializeerde landen in vergelijking met de "hongerende ontwikkelingslanden" zou moeten opgelost geraken.

Ik wil graag "het kapitalisme" afschaffen, maar zou toch graag eerst weten waardor het dan vervangen gaat worden. Liefst niet door het reeële socialisme dat zoals wij allemaal weten gefaald heeft.

Ik heb het hele artikel gelezen (een hele prestatie) maar wou niet reageren.

Kritiek op kritiek pfff


Toch een beetj e kritiek op kritiek op kritiek:

het is het communisme waarvan we allemaal weten dat het gefaald heeft....

[roger verhiest]

In de sovjet tijd was de offciële ideologie dat men in een faze verkeerde van de "opbouw van het socialisme" dwz : ieder zou goederen kunnen kopen volgens zijn/haar verdienste.

In een later (nabij of veraf ?) stadium zou idereen goederen kunnen verkrijgen volgens haar/zijn behoefte : dat stadium zou dan het communisme zijn.

Het communisme heeft dus niet gefaald, het is er alleen maar nog nooit geweest,
het is de weg er naartoe die problematisch is. Volgens K.Marx himself loopt die noodzakelijkerwijze langs het "kapitalisme" & puur filosofisch is het probleem : hoe beëinigen we dat kapitalisme. Volgens mij hebben onze vrienden van het LSP hiervoor de formule nog niet gevonden, alhoewel het zoeken ernaar op zichzelf verdienstelijk is.

[freelancer]

Een prachtige corsecaanse tekst...

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door roger verhiest

In de sovjet tijd was de offciële ideologie dat men in een faze verkeerde van de "opbouw van het socialisme" dwz : ieder zou goederen kunnen kopen volgens zijn/haar verdienste.

In een later (nabij of veraf ?) stadium zou idereen goederen kunnen verkrijgen volgens haar/zijn behoefte : dat stadium zou dan het communisme zijn.

Het communisme heeft dus niet gefaald, het is er alleen maar nog nooit geweest,
het is de weg er naartoe die problematisch is. Volgens K.Marx himself loopt die noodzakelijkerwijze langs het "kapitalisme" & puur filosofisch is het probleem : hoe beëinigen we dat kapitalisme. Volgens mij hebben onze vrienden van het LSP hiervoor de formule nog niet gevonden, alhoewel het zoeken ernaar op zichzelf verdienstelijk is.

Het dooreenhalen van praktisch, historische, theoretische, utopische termen is niet echt behulpzaam.

Dit zijn allemaal termen met zeer brede betekenissen en interpretaties.

In het gewone taalgebruik zeggen we dat het communisme mislukt is.
Dat verwijst natuurlijk naar de historische toestanden van communistische naties en projecten die er geweest zijn.

Het socialisme, meer bepaald de sociaal-democratie is nog volop bezig en in ontwikkeling en in verdere ontplooing.

Het is een geleidelijke weg en geen extremisme. Het zal eerder het Kapitalisme humaniseren dan dat het Kapitalisme van de democratie helemaal een winst- of geld- facisme gaat maken.

Hoewel ik concreet geen socialist ben, sta ik er toch niet ver vanaf, alleen zou ik niet zo de klemtoon op de (macht van) de arbeidersklasse leggen, maar verder de klassengrenzen zoveel mogelijk concreet verder laten afbrokkelen.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door freelancer

Een prachtige corsecaanse tekst...

Ik heb nooit een echt corseaanse tekst helemaal kunnen lezen.

Deze is toch wat gevarieerder noch kanselgedoe (ex cathedra)