Particratie is geen democratie

[renaat6]

In een democratie is de bevolking soeverein en is alle autoriteit gebaseerd op de instemming van het volk. In een particratie of partitocratie is de wetgevende, en meestal ook de uitvoerende macht in handen van politieke partijen.

In feiten zijn vrijwel alle zogenaamde democratische landen particratieën, waar de bevolking op gezette tijden via stemming de krachtsverhoudingen bepaalt tussen de zich presenterende politieke partijen.

Eens de verkiezingsuitslag bekend, eindigt de democratie en gaan, indien geen enkele partij de meerderheid haalt, de onderscheiden partijleidingen, zonder enige verdere inspraak van de bevolking, onder mekaar uitmaken welke parlementaire- en regeringscoalitie het land gaat besturen.

Het regeerprogramma, dat in een coalitieregering op heel wat punten verschilt van de onderscheiden verkiezingsprogramma’s waarop (theoretisch gezien) de kiezers hun keuze hebben bepaald, wordt door een meerderheid der 'gekozenen des volk', die in werkelijkheid klakkeloos de richtlijnen van de partijtop volgen, goedgekeurd.

In landen zoals België, waar, zoals bij de recentste federale verkiezingen, de grootste partij amper 17.4% van de stemmen haalt, en er minstens zes partijen nodig zijn om een parlementaire meerderheid te vormen, kan men nog moeilijk stellen dat de gevormde regering, laat staan haar beleid, op “de wil van de kiezer” gericht is.

Steeds weerkerende uitspraken, zowel door politici, als door burgers, als daar zijn: ‘de wil van de kiezer’, de kiezer heeft gekozen’ de Vlamingen hebben gekozen voor…’, zijn op zijn zachts gezegd ver gezocht. Afgezien van de feitelijkheid dat het grootste deel van de kiezers, on-, onvoldoende-, of zelfs totaal verkeerd geïnformeerd, voor een bepaalde partij stemmen, kiezen heel wat mensen, wars van partijprogramma’s, op personen al naar gelang hun imago of aantrekkingskracht.

Even onzinnig is de bewering dat er twee verschillende democratieën in dit land zouden zijn: het rechtsstemmend Vlaanderen en het Linksstemmend Wallonië. Het is twijfelachtig of, zo niet de meerderheid, dan toch een groot deel van de N-VA stemmers weten wat de sociaaleconomische standpunten zijn van die partij. (Om nog maar te zwijgen van de VB-stemmers). Ook is het huidige, door centrumrechts gedomineerde CD&V bestuur niet bepaald een afspiegeling van het grootste deel van haar (nog resterende) achterban, dat grotendeel door centrumlinkse ACW-stemmers wordt bevolkt.

Niet voor niets is blijkbaar niemand binnen eender welke partij, tijdens het voorbije bijna anderhalf jaar op het idee gekomen om, ten einde voorlopig uit de politieke crisis te komen, een a-politieke regering van technocraten te vormen die met volheid van bevoegdheden en met wisselende parlementaire meerderheden zou regeren. Een dergelijk systeem, dat heel wat dichter bij de grondwettelijke ‘scheiding der machten’ zou aanleunen, en daardoor de werkelijke macht van de partijcenacels zou beperken, zou ook veel meer aan de principes van de democratie beantwoorden.

Ondertussen zouden de politieke partijen, zonder de druk van een noodzakelijke regeringsvorming, en zonder gezichtsverlies, rustig verder kunnen bakkeleien over al of niet noodzakelijke bevoegdheidsoverdrachten.

Op die manier zouden partijen zoals N-VA, VB, en Groen!, ofwel zoals LDD, een stille dood sterven, ofwel terug tot hun essentie van kleine zweeppartij worden herleid en zouden de kiezers, zelfs in deze particratie, weer kunnen kiezen op grond van de dingen waar het om gaat: nl de sociaal economische richting van onze samenleving.

[Amon_Re]

Oorspronkelijk geplaatst door renaat6

In landen zoals België, waar, zoals bij de recentste federale verkiezingen, de grootste partij amper 17.4% van de stemmen haalt, en er minstens zes partijen nodig zijn om een parlementaire meerderheid te vormen, kan men nog moeilijk stellen dat de gevormde regering, laat staan haar beleid, op “de wil van de kiezer” gericht is.

Je vergeet te vermelden dat je in dit onland ook niet op alle partijenmag & kan stemmen waardoor het geheel nog ondemocratischer wordt.

Even onzinnig is de bewering dat er twee verschillende democratieën in dit land zouden zijn: het rechtsstemmend Vlaanderen en het Linksstemmend Wallonië.

Dat er twee democratieën in dit land zijn is een feit. Vlaanderen kan niet stemmen op partijen in Wallonië en omgekeerd.

Het is twijfelachtig of, zo niet de meerderheid, dan toch een groot deel van de N-VA stemmers weten wat de sociaaleconomische standpunten zijn van die partij. (Om nog maar te zwijgen van de VB-stemmers). Ook is het huidige, door centrumrechts gedomineerde CD&V bestuur niet bepaald een afspiegeling van het grootste deel van haar (nog resterende) achterban, dat grotendeel door centrumlinkse ACW-stemmers wordt bevolkt.

Totaal irrelevant. De stem telt in een democratie, de motivatie van die stem niet, het is aan de verkozene om uit te maken waarom men op hem stemde.

Niet voor niets is blijkbaar niemand binnen eender welke partij, tijdens het voorbije bijna anderhalf jaar op het idee gekomen om, ten einde voorlopig uit de politieke crisis te komen, een a-politieke regering van technocraten te vormen die met volheid van bevoegdheden en met wisselende parlementaire meerderheden zou regeren. Een dergelijk systeem, dat heel wat dichter bij de grondwettelijke ‘scheiding der machten’ zou aanleunen, en daardoor de werkelijke macht van de partijcenacels zou beperken, zou ook veel meer aan de principes van de democratie beantwoorden.

Je haalt zelf aan waarom dit niet kan in Absurdistan, het zou de partijen hun macht breken.

Ondertussen zouden de politieke partijen, zonder de druk van een noodzakelijke regeringsvorming, en zonder gezichtsverlies, rustig verder kunnen bakkeleien over al of niet noodzakelijke bevoegdheidsoverdrachten.

België zit momenteel zodanig in elkaar dat het moet ontploffen, al die noodzakelijke hervormingen zijn pogingen om kromtrekkingen van het verleden recht te zetten met nieuwe gedrochten en kromme regels.

Indien je België zou willen redden zou je de grondwet moeten in de prullenmand gooien en vanaf nul herbeginnen met een echt democratisch systeem.

Op die manier zouden partijen zoals N-VA, VB, en Groen!, ofwel zoals LDD, een stille dood sterven, ofwel terug tot hun essentie van kleine zweeppartij worden herleid en zouden de kiezers, zelfs in deze particratie, weer kunnen kiezen op grond van de dingen waar het om gaat: nl de sociaal economische richting van onze samenleving.

Wishfull thinking. Partijen zoals NV-A & VB en zelfs LDD zijn symptomen van de ziekte die de Belgische grondwet is.

[largo_w]

Zelf gevonden of gewoon herschreven?

Los van het feit dat België twee keer zoveel partijen telt als nodig omdat er per taalrol socialisten, liberalen, groenen en christendemocraten zijn, hebben de politieke partijen hun beste tijd gehad. Politiek is een business geworden waarbij de actoren marktaandeel van elkaar proberen af te snoepen, mandaten binnenhalen en hun macht proberen te consolideren. Dat primeert boven de andere doelstelling, de welvaart van de bevolking.
Wie ooit een partijbestuur heeft meegemaakt zal u bevestigen dat minstens 70 procent van de discussies gaat over het behoud of het vergroten van het marktaandeel van de partij.
Leuk om weten is dat de politieke markt, uitgedrukt in inkomsten voor de betrokkenen, ongeveer even groot is als de voetbalmarkt in België: ongeveer 300 miljoen euro.
Representatieve democratie werd ingevoerd omdat de bevolking destijds slecht geïnformeerd was en de meerderheid zelfs niet kon lezen of schrijven.
Partijen werden ingevoerd omdat het onmogelijk was de individuele kandidaten goed te kennen en om er zeker van te zijn dat de verkozenen bepaalde welomschreven standpunten zouden verdedigen in het parlement.
In het internettijdperk heeft elke burger de kans zich zeer goed te informeren, en het niveauverschil tussen de politieke bestuurders en de modale burger is miniem.
Partijen hebben vandaag vele standpunten, dikwijls gelijklopend. Het is niet te achterhalen waarom iemand voor een partij heeft gestemd, zodat die partij mogelijkerwijze die stem anders gebruikt dan waarvoor ze bedoeld was.
In Nederland heeft men er voor de lokale besturen voor gekozen af te stappen van de ‘politieke’ aanpak en ligt de macht vooral bij professionele bestuurders.
Zouden professionele bestuurders misstaan op hogere bestuurlijke niveaus?
Het bestuur van een land heeft nog weinig te maken met ideologie. Alle partijen zijn sociaal, milieubewust en voorstander van een vrije markt. De ideologische strijd is sinds de val van de Muur van Berlijn eigenlijk gestreden.
Het komt er nu veel meer op aan dat landen goed bestuurd worden om het welzijn van de bevolking te maximaliseren. De andere landen zijn soms concurrenten, maar in ieder geval ook collega’s, net zoals dat bij bedrijven het geval is.
Hoe moeten die bestuurders dan worden gekozen? Misschien net zoals aandeelhouders van bedrijven hun bestuurders kiezen: door er voor te stemmen. Dan kiest men bijvoorbeeld voor 12 of 20 bestuurders. Dat zou dan best op een eenvoudige manier gebeuren, zonder grote campagnes, waarbij alle kandidaten evenveel aan bod komen.
Complementair daaraan kunnen de ideologische, niet-bestuurlijke problemen, zoals euthanasie, beslecht worden met bindende referenda, zoals in Zwitserland.

bron: de tijd
Schrijver: Roland Duchatelet

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door renaat6

In een democratie is de bevolking soeverein en is alle autoriteit gebaseerd op de instemming van het volk. In een particratie of partitocratie is de wetgevende, en meestal ook de uitvoerende macht in handen van politieke partijen.

In feiten zijn vrijwel alle zogenaamde democratische landen particratieën, waar de bevolking op gezette tijden via stemming de krachtsverhoudingen bepaalt tussen de zich presenterende politieke partijen.

Eens de verkiezingsuitslag bekend, eindigt de democratie en gaan, indien geen enkele partij de meerderheid haalt, de onderscheiden partijleidingen, zonder enige verdere inspraak van de bevolking, onder mekaar uitmaken welke parlementaire- en regeringscoalitie het land gaat besturen.

Het regeerprogramma, dat in een coalitieregering op heel wat punten verschilt van de onderscheiden verkiezingsprogramma’s waarop (theoretisch gezien) de kiezers hun keuze hebben bepaald, wordt door een meerderheid der 'gekozenen des volk', die in werkelijkheid klakkeloos de richtlijnen van de partijtop volgen, goedgekeurd.

In landen zoals België, waar, zoals bij de recentste federale verkiezingen, de grootste partij amper 17.4% van de stemmen haalt, en er minstens zes partijen nodig zijn om een parlementaire meerderheid te vormen, kan men nog moeilijk stellen dat de gevormde regering, laat staan haar beleid, op “de wil van de kiezer” gericht is.

Steeds weerkerende uitspraken, zowel door politici, als door burgers, als daar zijn: ‘de wil van de kiezer’, de kiezer heeft gekozen’ de Vlamingen hebben gekozen voor…’, zijn op zijn zachts gezegd ver gezocht. Afgezien van de feitelijkheid dat het grootste deel van de kiezers, on-, onvoldoende-, of zelfs totaal verkeerd geïnformeerd, voor een bepaalde partij stemmen, kiezen heel wat mensen, wars van partijprogramma’s, op personen al naar gelang hun imago of aantrekkingskracht.

Even onzinnig is de bewering dat er twee verschillende democratieën in dit land zouden zijn: het rechtsstemmend Vlaanderen en het Linksstemmend Wallonië. Het is twijfelachtig of, zo niet de meerderheid, dan toch een groot deel van de N-VA stemmers weten wat de sociaaleconomische standpunten zijn van die partij. (Om nog maar te zwijgen van de VB-stemmers). Ook is het huidige, door centrumrechts gedomineerde CD&V bestuur niet bepaald een afspiegeling van het grootste deel van haar (nog resterende) achterban, dat grotendeel door centrumlinkse ACW-stemmers wordt bevolkt.

Niet voor niets is blijkbaar niemand binnen eender welke partij, tijdens het voorbije bijna anderhalf jaar op het idee gekomen om, ten einde voorlopig uit de politieke crisis te komen, een a-politieke regering van technocraten te vormen die met volheid van bevoegdheden en met wisselende parlementaire meerderheden zou regeren. Een dergelijk systeem, dat heel wat dichter bij de grondwettelijke ‘scheiding der machten’ zou aanleunen, en daardoor de werkelijke macht van de partijcenacels zou beperken, zou ook veel meer aan de principes van de democratie beantwoorden.

Ondertussen zouden de politieke partijen, zonder de druk van een noodzakelijke regeringsvorming, en zonder gezichtsverlies, rustig verder kunnen bakkeleien over al of niet noodzakelijke bevoegdheidsoverdrachten.

Op die manier zouden partijen zoals N-VA, VB, en Groen!, ofwel zoals LDD, een stille dood sterven, ofwel terug tot hun essentie van kleine zweeppartij worden herleid en zouden de kiezers, zelfs in deze particratie, weer kunnen kiezen op grond van de dingen waar het om gaat: nl de sociaal economische richting van onze samenleving.

Democratie bestaat niet.
Vanaf dat een persoon of partij in een bestuursorgaan geraakt, tellen enkel nog de eigen belangen.
Je hoeft daarvoor zelfs niet ver te lopen, kijk maar naar onze laatste 3 premiers. Nadat ze Belgistan in de ellende storte, zijn ze naar Europa verhuist omdat ze daar meer konden verdienen en zekerder waren van hun jobjes.

[freelancer]

Oorspronkelijk geplaatst door renaat6

Op die manier zouden partijen zoals N-VA, VB, en Groen!, ofwel zoals LDD, een stille dood sterven, ofwel terug tot hun essentie van kleine zweeppartij worden herleid en zouden de kiezers, zelfs in deze particratie, weer kunnen kiezen op grond van de dingen waar het om gaat: nl de sociaal economische richting van onze samenleving.

Ja, dat is natuurlijk het toppunt van democratie... En inderdaad dat werkt... want in de linkse staten heeft men van dergelijke partijtjes geen last...
En werken dat dat doet...

[Vito]

Renaat6, stemmen op 3D, de partij van de brave burger.

Doen!