Gay Pride gaat ten onder aan ‘diversiteit’

[Den Duisteren Duikboot]

Naar jaarlijkse gewoonte vindt op 12 mei in Brussel de ‘Belgian Pride’ plaats, de vroegere ‘Belgian Lesbian and Gay Pride’. Meer dan ooit promoot en viert deze optocht de ‘diversiteit’ – een diversiteit die ‘zichtbaar’ moet zijn. “Visible citizens. I want to be! Do you?” klinkt het in steenkolenengels.

De organisatoren laten niet na te wijzen op het succes van de Pride. Vorig jaar liepen maar liefst 50.000 mensen door de straten van Brussel. Maar moeten we wel zo gelukkig zijn met al die diversiteit? Wat betekent deze optocht eigenlijk voor de mensen die ze oorspronkelijk beweerde te verdedigen? Waarvoor staat ze nog?

De pride is altijd een wat dubbelzinnig gebeuren geweest. Van meetaf aan was ze een locomotief waar allerhande wagonnetjes aan slingerden. In het kielzog van homo’s en lesbiennes liepen travestieten, transseksuelen, sm-liefhebbers, leerfetisjisten, exhibitionisten en talloze andere mensen met een ‘onorthodoxe’ seksuele voorkeur of levensstijl mee. In de jaren negentig wilde zelfs een delegatie van Martijn, de Nederlandse pedofilievereniging, meemarcheren, maar dat ging de organisatoren qua diversiteit net iets te ver.

Die diversiteit heeft de perceptie bij het grote publiek danig getekend. “Geen probleem met homoseksualiteit, meneer, maar die prides, met al die carnavalsfiguren, moet dat nu echt?” Er ontstond een spontane, exclusieve associatie tussen homoseksualiteit en andere vormen van ‘anders-zijn’ – vormen waarvoor de acceptatiedrempel vaak nog hoger was. De perceptie ontstond dat wie homoseksueel was graag in vrouwenkleren of leren string rondliep. Op die manier vonden vooroordelen over homoseksualiteit een aangename broeihaard in de gay prides zelf. Dit ‘image’ bracht ook homoseksuele jongeren in de war: wat een anker of spiegel voor hun identiteit kon zijn, was in de praktijk een allegaartje van identiteiten – de ene nog vreemder dan de andere.

Helaas, men trekt geen lering uit het verleden. De organisatoren leggen zo de nadruk op ‘diversiteit’ dat elke vorm van ‘eigenheid’ verloren gaat. De noden van homoseksuelen raken verstrikt met andere agenda’s. Die van de transgenders bijvoorbeeld, die de voorbije jaren steeds nadrukkelijker als doelgroep naar voren worden geschoven. Het letterwoord holebi (homo’s, lesbiennes en biseksuelen) is inmiddels uitgebreid tot ‘holebiqti’. De vroegere Holebifederatie doopte zich om tot ‘Çavaria’ – een naam die niets zegt en die dus ook niemand uitsluit. We spreken niet langer van ‘lesbian and gay pride’, maar gewoon van ‘pride’.

Die evolutie moet maskeren dat de oorspronkelijke strijd grotendeels gestreden is. In plaats van te verdwijnen als een tijdelijk historisch verschijnsel is de pride een doel op zichzelf geworden, dat onder de paraplu van de ‘diversiteit’ in theorie de hele mensheid kan omarmen.

Diversiteit is een modewoord zonder inhoud. De tienduizenden mensen die naar de Pride trekken stellen dan ook geen eisen. Ze komen om te feesten, om erbij te zijn, voor de ambiance. En eventueel willen ze dat we toleranter worden jegens ‘diversiteit’ – ongeacht de componenten waaruit die diversiteit bestaat. Eigenlijk vragen ze niet meer dan alles even veel te tolereren. Zo komen homo’s en lesbiennes alweer in een soort ‘package deal’ terecht, waarbij hun acceptatie in de maatschappij afhankelijk wordt gemaakt van de acceptatie van het hele pakket.

Zouden er ook 50.000 deelnemers zijn als het echt een betoging was in plaats van een straatfeest? Als het niet om een abstracte, holle ‘diversiteit’ ging, maar over concrete zaken? Het antwoord laat zich voorzichtig raden. Toen Monseigneur Léonard twee jaar geleden enkele gewaagde uitspraken deed over homoseksualiteit doken er in Mechelen - de zon scheen, het was weekend - amper 60 manifestanten op...

[driewerf]

Heb je niet eerder al een nagenoeg identieke tekst gepubliceerd?

[de Wakkere burger]