VKB : de Brusselse Vlamingen.

[Politics.be]

Het Vlinderakkoord en de Brusselse Vlamingen.Het is nu al maanden geleden dat de regeringsonderhandelaars het zogeheten Vlinderakkoord hebben voorgesteld, waarin de contouren van de zesde staatshervorming worden uitgetekend. Dit akkoord heeft een grote betekenis voor de toekomst van Brussel en de Brusselse Vlamingen. Daarom is het onbegrijpelijk dat het in Vlaams-Brussel zo weinig teweeg brengt. Het Vlaams Komitee voor Brussel van zijn kant is zeer ongerust omdat op tal van vlakken de band tussen Brussel en Vlaanderen wordt doorgeknipt, en dat kan alleen maar de voorbode zijn van een steeds verdere marginalisering van de Brusselse Vlamingen.

Zeker, Brussel krijgt er een smak geld bij, waarvan we kunnen hopen dat het nuttig zal worden aangewend om de leefbaarheid van de stad te verbeteren op het vlak van wonen en mobiliteit, en misschien vallen er wel wat kruimels van de tafel die in zinvolle Vlaamse projecten kunnen worden geïnvesteerd.



Gelukkig blijft het onderwijs een zaak van de Vlaamse gemeenschap, zodat de enorme uitdagingen waar Brussel op onderwijsvlak mee te maken heeft met de ruggensteun van heel Vlaanderen kunnen aangepakt worden. Een uitdaging blijft het zeker, maar het is dan ook de taak van de Brusselse gekozenen en de Brusselse minister in de Vlaamse regering, om de gepaste inspanningen te leveren om de kwaliteit van ons onderwijs te handhaven.



Maar voorts bevat het Vlinderakkoord voor de Brusselse Vlamingen alleen maar onheilstijdingen.



Zo zal de hervorming van het Brussels gerecht zonder enige twijfel leiden tot achterstelling van rechtzoekende Vlamingen. Er werden immers nieuwe verdeelsleutels afgesproken tussen het aantal Nederlandstalige en Franstalige magistraten, die niet overeenstemmen met de feitelijke verdeling van het aantal rechtszaken over de twee taalrollen. De werkdruk voor de Vlaamse magistraten zal dus onvermijdelijk toenemen met toename van de gerechtelijke achterstand voor gevolg. De onderhandelaars geven toe dat de verdeelsleutel gebaseerd is op foutieve informatie, maar de minister van Justitie, mevrouw Turtelboom, weigert op de overeenkomst terug te komen. Bovendien is de gerechtelijke hervorming naar de geest een aanfluiting van het tweetalig statuut van Brussel, aangezien het aantal tweetalige rechters naar beneden herzien wordt (van 2/3 naar 1/3) én het vereiste niveau van taalkennis wordt ook afgezwakt.



De formule van splitsing van het kiesarrondissement zorgt er bovendien voor dat de Brusselse Vlamingen in de Kamer van volksvertegenwoordigers niet meer kunnen vertegenwoordigd worden en dat de band met Vlaanderen wordt doorgeknipt. Andere scenario’s waren nochtans denkbaar geweest, indien men een mechanisme van apparentering had ingevoerd tussen Vlaams-Brusselse en Vlaams-Brabantse lijsten of indien men het mogelijk had gemaakt om in Brussel voor dezelfde lijsten te stemmen als in Vlaams-Brabant. Dat is dus niet gebeurd, maar de Franstaligen van de zes Vlaams-Brabantse faciliteitengemeenten zullen dus wél voor Brusselse lijsten kunnen stemmen. Deze stokebranden worden beloond voor hun weigering om zich bij de afbakening van de taalgebieden neer te leggen.



Er is in het vlinderakkoord geen vergelijk gevonden omtrent de taalwetgeving die in Brussel al zowat 50 jaar geboycot wordt door de openbare besturen. Alleen de Vlaamse regering wordt bestraft (haar wordt de voogdij over de zes gemeenten ontnomen die het met de taalwetgeving niet nauw nemen). Maar er komt geen verstrenging van het toezicht op de 19 Brusselse gemeenten die meer en meer alleen op papier nog tweetalig zijn. Zo komt het dat de faciliteitengemeenten de facto tweetalig zijn, maar dat de tweetalige gemeenten van Brussel de facto naar eentaligheid afglijden.



Zeker, er komt een werkgroep die de kwestie van het gebruik der talen in de Brusselse overheden moet bekijken, maar te oordelen naar de voorontwerpen die op dit vlak al bekend geraakt zijn, kan van een eventuele ‘doorbraak’ in deze werkgroep alleen een verdere uitholling van de taalwetgeving verwacht worden.



Niet alleen gaat het met de taalrechten van de Vlamingen in Brussel van kwaad naar erger, en worden ze politiek van Vlaanderen afgesneden, ook op andere domeinen worden we minder en minder Vlamingen en meer en meer Brusselaars. Alle nieuwe bevoegdheden worden zonder uitzondering aan het Brussels Gewest (of de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie) toegekend, ook als dat heel duidelijk en ondubbelzinnig gemeenschapsaangelegenheden zijn.



We hebben het hier op de eerste plaats over de kinderbijslag. Dit is een duidelijk onderdeel van het gezinsbeleid, maar dat wordt een Brusselse materie. Maar ook op domeinen als gezondheidszorg, sport en toerisme worden bevoegdheden aan Brussel toevertrouwd. Brussel wordt dus een echt ‘gemeenschapsgewest’.



Waarom heeft het Vlaams Komitee voor Brussel het daar zo moeilijk mee?



Ten eerste weten we uit ervaring dat de Brusselse instellingen die vandaag al bevoegd zijn voor ‘persoonsgebonden zaken’ de Vlamingen zeer stiefmoederlijk behandelen. Denk maar aan de openbare Iris-ziekenhuizen die echt te mijden plekken zijn als je gezondheid en je leven je lief zijn.



Het is niet moeilijk te raden dat in een grote ‘Brusselse gemeenschap’ de Vlamingen aan het kortste eind zullen trekken. Misschien zal er hier en daar wat goodwill zijn, maar de rechten die we op papier hebben kunnen niet worden verzekerd.



Ten tweede moeten we naar de lange termijn kijken. Het is overduidelijk dat de zesde staatshervorming geen eindpunt is. De dynamiek naar meer autonomie komt hier niet mee tot stilstand. Deze staatshervorming is nog niet afgerond, of men spreekt al van een zevende staatshervorming. Zelfs het voortbestaan van het land is geen zekerheid.



De Franstalige politici maken er geen geheim van dat de belangrijkste verdienste van de zesde staatshervorming erin bestaat dat Brussel volledig op voet van gelijkheid komt met de andere gewesten, én dat er rond Brussel een aantal nieuwe territoriale entiteiten komen waar de Franstaligen een stevige vinger in de pap hebben: er komt een kanton ‘Sint-Genesius-Rode’, dat alle zes de faciliteitengemeenten omvat en dat deel uitmaakt van de kieskring Brussel. De voogdij van de Vlaamse regering over deze gemeenten wordt uitgehold. Er komt een uitbreiding van de taalrechten van de Franstaligen in rechtszaken in heel Halle-Vilvoorde. In het parket van Halle-Vilvoorde zullen Franstalige magistraten zetelen. En tenslotte komt er een ‘metropolitane gemeenschap’, die samenvalt met de vroegere provincie Brabant, bevoegd voor gewestmateries.



Deze territoriale hervormingen worden uitgelegd als een voorbereiding op een mogelijke splitsing van België: dan zou Brussel niet meer kunnen beschouwd worden als een ‘hoofdstedelijk gebied’ waar zowel Vlaanderen als Wallonië een claim op kan leggen, maar wel als een zelfstandige staat, die overigens nu al deel uitmaakt van een federatie met Wallonië. Het kanton Sint-Genesius-Rode zou de ‘corridor’ worden die Brussel met Wallonië verbindt.



Het spreekt voor zich dat indien Brussel met Wallonië een aparte staat gaan vormen, dit meteen ook betekent dat de Brusselse Vlamingen alle moeizaam bedongen rechten en participatiemechanismen in één klap zullen verliezen. Dan zullen we inderdaad herleid worden tot een gedoogde minderheid, in plaats van volwaardige Vlaamse burgers te blijven.



Dat perspectief is niet voor onmiddellijk. Het is waarschijnlijk dat er op korte termijn voor de Brusselse Vlamingen niet zo heel veel verandert. Maar we slaan wel het pad naar de ondergang in.



Daarom moet de zesde staatshervorming tegengehouden worden. We roepen de Brusselaars op om zich bewust te worden van het gevaar.


Bron: politics.be