BUB : frans rapport over België/ bedenkingen

Politics.be · 11 juni 2012, 11:50

Het is een publiek geheim dat Frankrijk sedert jaar en dag geïnteresseerd is in de Belgische binnenlandse politiek. De redenen daarvoor zullen we later op omstandige wijze in een artikel uiteenzetten.Een rapport dat de Commissie Buitenlandse Zaken van de Franse Assemblée Nationale in februari 2012 opstelde is geheel gewijd aan de Belgische politieke situatie. Daarvoor werd een Franse afvaardiging naar Brussel gestuurd. Het resultaat is een lijvig werkstuk van zo’n 100 bladzijden, geschreven n.a.v. de politieke gebeurtenissen in de periode 2007-2011. Het is interessant om na te gaan wat de inhoud is. In de regimemedia zal u er alvast niets over vernemen.

FRANS RAPPORT OVER BELGIË: BEDENKINGEN

I. Oorzaken van de Belgische communautaire crisis

Het werkstuk begint met een accurate historische inleiding, die de theorie verwerpt dat België een “artificiële staat” zou zijn en gaat op zoek naar de dieperliggende oorzaken van de Belgische crisis.

Volgens de Fransen zijn er dat drie:

1) Diepe breuklijnen in de Belgische samenleving. De belangrijkste daarvan is, volgens het rapport, het beeld bij politici en opiniemakers als zou België samengesteld zijn uit twee verschillende samenlevingen. Volgens Bart De Wever – één van de ondervraagden – is Frankrijk het grootste succes van de natiestaat (is De Wever dan plots voorstander van de uitroeiing van regionale talen, zoals in Frankrijk gebeurde?) en België een “totale mislukking”. Het rapport maakt gewag van de splitsing van de media, van de partijen en – inderdaad niet onbelangrijk – van de sport. De breuklijnen, zo gaat de tekst verder, worden bestendigd door gebeurtenissen in het verleden: de collaboratie, winterstaking van 1960-1961, “Leuven Vlaams”… Het Frans rapport vermeldt het taalconflict, dat vandaag al een hele tijd louter symbolisch geworden is – Voeren, BHV, de omzendbrief Peeters… – als een irrationele grond voor tegenstellingen. De taalkwestie, bijna even oud als het ontstaan van het Koninkrijk België wordt daarop omstandig besproken. Ook hier valt de historische precisie op, zij het op enkele details na. Terecht wordt in dit verhaal benadrukt dat de Vlaamse Beweging niet anti-Belgisch was (maar verzwegen dat ze pro-Belgisch was). De anti-Belgische ommezwaai van een groot deel van de Vlaamse beweging tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt wel niet vermeld.

Terecht wordt in het document opgemerkt dat het huidige “conflict” (beter gezegd: politiek of zelfs particratisch conflict) zich verplaatst heeft naar het sociaal-economische domein. Voor de economische achteruitgang van “Wallonië” sedert de jaren 1960 zijn er objectieve verklaringen, zo lezen we, maar die zouden niet volstaan voor de “Vlaamse” publieke opinie en zeker niet voor de politieke elite van dit landsdeel. Het rapport ziet daarin de oorzaak van het regionalistische en communautaristische autonomiestreven. Immers, om zijn welvaart te beschermen vraagt de “Vlaamse” elite bevoegdheidsoverdrachten van het federale niveau naar de “deelstaten”.

2) De tweede oorzaak van de huidige crisis ligt volgens het rapport bij de instellingen zelf: die zijn immers complex en gekenmerkt door een ingewikkelde bevoegdheidsverdeling enerzijds en een min of meer unitair belastingssysteem anderzijds. Aan de basis van dit systeem, dat ontstaan is uit meerdere compromissen, liggen nationalistische en regionalistische revendicaties. De nadruk wordt ook (terecht) gelegd op de confederale kenmerken van het Belgische federalisme.

3) De laatste oorzaak is het traditionele partijensysteem dat onder druk van de N-VA erodeert. De oorzaak daarvan ligt ook bij de traditionele partijen zelf die gedurende een decennium een radicaal communautair discours voerden en voeren. “De N-VA profiteert in de eerste plaats van een radicalisering van het “Vlaamse” betoog omtrent wat er op communautair vlak op het spel staat, hetgeen de legitimiteit van de partij vergroot en de deur opent voor de uitdrukking van radicalere eisen dan die van de traditionele partijen.”. Merkwaardig genoeg vertrouwde De Wever de Fransen toe dat hij enkel voor “Vlaamse” onafhankelijkheid was, indien Europa versterkt zou worden. Zoniet was hij voor het behoud van België, weliswaar als een lege doos, maar toch… We zien niet in dat het Brits bewustzijn bij een Schots nationalist of het Spaans bewustzijn bij een Baskische nationalist nog zo groot zou zijn dat hij het lot van zijn “natie” van Europa zou laten afhangen! Het Frans rapport legt ook de klemtoon op de kloof tussen het doel van de N-VA en zijn kiezers, waarvan slechts 17% separatisten zijn.

In dit interessant en verrassend objectief Frans verslag bemerken we “en filigrane” duidelijk de drie oorzaken van de politiek-communautaire problemen die de B.U.B. in zijn boek beschreven heeft: nationalisme, federalisme en parti-/mediacratie. De sociaal-economische verschillen zijn louter een “argument” van de separatisten.

II. Huidige situatie

Het tweede deel van het document werpt een blik op het regeerakkoord over de nieuwe “staatshervorming”. Van dat akkoord worden eerst alle fasen chronologisch overlopen. Eerst wordt het luik-BHV uit de doeken gedaan om vervolgens over te gaan tot het luik bevoegdheidsoverdrachten. Bij de splitsingen op het vlak van mobiliteit lezen we overigens een zeer terechte kritiek op het anti-Europees karakter van de versnippering van bevoegdheden: “In een tijd waar staten, onder impuls van de Europese Unie, een zekere normatieve harmonisering proberen na te streven, met het oog op een verdieping van de eenheidsmarkt, kan die op handen staande versnippering van de Belgische normatieve ruimte vragen oproepen”. Ook de nieuwe financieringswet en de hervorming van het bicameralisme worden besproken. Aan het sociaal-economische luik werd minder aandacht besteed, ongetwijfeld omdat het ook minder terzake doet.

De besluiten zijn interessant: (1) de politici met wie de Fransen spraken, gaven te kennen dat deze staatshervorming zeker niet de laatste zou zijn; (2) verscheidene politici vertrouwden de Franse delegatie hun vrees toe m.b.t. het einde van België (waaraan ze dus zelf medeplichtig zijn); (3) het zgn. “Vlaanderen” (lees: de flamingantische politici) werpt zich meer en meer op als een natiestaat en eist zelfs de herdenking van Wereldoorlog I op (zie ook onze tekst daaromtrent); (4) Het nationalisme is niet alleen een zaak van de openlijk separatistische partijen: “De traditionele partijen schijnen naar buiten toe meer gehecht te zijn aan het behoud van Belgë, maar kunnen zich gedragen alsof ze de verdwijning ervan wensen en koesteren soms een zekere dubbelzinnigheid inzake hun visie op de staat”.(5) de heropbouw van een nationale politieke ruimte blijft momenteel hypothetisch (de politici en opiniemakers zijn tegen referenda, een federale kieskring is er vooralsnog niet gekomen…); (6) België blijft ondanks alles over stevige bindmiddellen beschikken zoals de monarchie, Brussel en vooral de wil van de bevolking waarvan slechts 15 tot hooguit 20% de splitsing van België wenst, een gegeven waardoor men in Parijs meent dat de toekomst van België als staat verzekerd is…

In de media lazen we dat het rapport gewag maakte van de “fascistische” methoden die de “Vlaamse” overheid aanwendt. In het verleden heeft de B.U.B. reeds op het neo-fascistische karakter van deze (ongrondwettelijke) instantie gewezen. Nochtans staat de notie van fascisme niet in het verslag zelf ingeschreven, maar was het een visie die in de Commissie Buitenlandse Zaken van het parlement geuit werd door Jacques Myard (RPR-UMP). We geven hieronder zijn stelling weer:

“ België, een artificiële natie (sic), gewild door de Engelsen. Wallonië heeft een Keltische bevolking (sic) die in 1815 onder de heerschappij van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden gekomen is. Ik heb een rattachistische bijeenkomst bijgewoond. Deze beweging is nog niet wijdverspreid, maar stelt u zich voor dat burgemeesters van Franse gemeenten die aan “Wallonië” grenzen uitgenodigd waren en zouden verklaren dat, eens de aansluiting werkelijkheid zou zijn geworden, zij bij een Frans geworden “Wallonië” zouden willen horen. Ik wens eveneens bepaalde fascistische methoden aan te klagen, die vandaag in “Vlaanderen” gehanteerd worden, met name op taalgebied. Hoe dan ook, sedert dertig jaar delen rapporten van Franse ambassadeurs die hun missie in België beëindigd hadden ons mede « dat België niet meer bestaat». De vraag die we ons moeten stellen is: wat zal Frankrijk doen? Het probleem negeren of “Wallonië” aanvaarden , hoewel dat het Verenigd Konkrijk niet zou behagen. Hoe dan ook is België veroordeeld, het is een kunstmatige constructie die het niet zal uithouden. De enige vraag die telt is hoe Frankrijk dit probleem zal behandelen”.  

Het schijnt de B.U.B. toe dat een parlementair die zogenaamde “volkeren” indeelt op basis van denkbeeldige etnische kenmerken en pleit voor de annexatie van gebiedsdelen, bijzonder slecht gesplaatst is om overheden van andere gebiedsdelen “fascistisch” te noemen (hoewel die beoordeling hier niet onterecht is). Het valt tevens op dat de door flaminganten geleide regimepers vooral oog heeft voor wat er niet in het verslag staat en zo de ware en overigens redelijk objectieve en correcte inhoud ervan aan de Belgische bevolking wil verzwijgen. Hoe kan men dan nog spreken van een objectieve pers in België? Waar is de beroepseer van de “Belgische” journalisten?

Besluit: Frankrijk interesseert zich voor de Belgische politiek en het Franse rapport is objectiever dan de meerderheid van de geschriften die de anti-Belgische politiek voortbrengt. De “Vlaamse” politieke klasse schijnt er zich ondertussen niet om te bekommeren dat het imago van hun regio wél bepaald wordt door dit soort rapporten (en niet door middeleeuwse charters over denkbeeldige entiteiten en volkeren).   De anti-Belgische politici kenmerken zich bovendien door hun mateloze hypocrisie. Zo vroegen N-VA en CD&V excuses aan de extremistische wallingant Flahaut die aan de Franse agenten de “vervlaamsing van het staatsapparaat” en de niet-benoeming van de drie burgemeesters in de Brusselse rand aanklaagde. Maar de voorzitter van de grootste partij van het land, een zekere Bart De Wever, moet zich “uiteraard” niet excuseren voor zijn anti-Belgische propaganda!  Het zou tevens gepast zijn dat de Franse ambassadeur in België op het matje geroepen wordt voor de ongeoorloofde inmenging van zijn land in een bevriend buurland. Stel je voor dat het Duitse Parlement zou debatteren over de toekomst van het ongetwijfeld artificiële Polen.  

Het feit dat zulke rapporten “onze” politici niet beroeren, onderstreept nogmaals dat ze niets om België geven. Maar dat wisten we al.

Bron: politics.be

roger verhiest · 13 juni 2012, 11:33

Dat het jacobijnse centralistische Frankrijk, dat qua staatshervormingen (we zijn nu "nog maar" aan de 5de republiek) met verbazing kijkt naar een federale staat is niet ongewoon. Qua "taalpolitiek" is het toch ook slecht geplaatst om kritiek te geven :
zie hoe de in Frankrijk bestaande "minderheidstalen" bejegent of liever gezegd : vernietigt worden...

Misschien vindt men daar ook dat de franstaligen in Quebec er fascistische methodes op na houden ?

Bovendien er bestaan wel degelijk ook "Rattachisten" in Frankrijk die hun gouwen weer bij "De Nederlanden" zouden willen aansluiten...

Europa is een "work in progress" bestrijd de afbraak : het jacoobijnse centralisme is in wezen een aflopende zaak. Eenheid in diversiteit is slechts te realizeren door op lokaal gebied de lokale zaken te organizeren en na te gaan welk ons gemeenschappelijk goed is.

11 juni 2012, 11:50	#1
Politics.be Redactie Geregistreerd: 27 november 2004 Berichten: 28.704	BUB : frans rapport over België/ bedenkingen Het is een publiek geheim dat Frankrijk sedert jaar en dag geïnteresseerd is in de Belgische binnenlandse politiek. De redenen daarvoor zullen we later op omstandige wijze in een artikel uiteenzetten.Een rapport dat de Commissie Buitenlandse Zaken van de Franse Assemblée Nationale in februari 2012 opstelde is geheel gewijd aan de Belgische politieke situatie. Daarvoor werd een Franse afvaardiging naar Brussel gestuurd. Het resultaat is een lijvig werkstuk van zo’n 100 bladzijden, geschreven n.a.v. de politieke gebeurtenissen in de periode 2007-2011. Het is interessant om na te gaan wat de inhoud is. In de regimemedia zal u er alvast niets over vernemen. FRANS RAPPORT OVER BELGIË: BEDENKINGEN I. Oorzaken van de Belgische communautaire crisis Het werkstuk begint met een accurate historische inleiding, die de theorie verwerpt dat België een “artificiële staat” zou zijn en gaat op zoek naar de dieperliggende oorzaken van de Belgische crisis. Volgens de Fransen zijn er dat drie: 1) Diepe breuklijnen in de Belgische samenleving. De belangrijkste daarvan is, volgens het rapport, het beeld bij politici en opiniemakers als zou België samengesteld zijn uit twee verschillende samenlevingen. Volgens Bart De Wever – één van de ondervraagden – is Frankrijk het grootste succes van de natiestaat (is De Wever dan plots voorstander van de uitroeiing van regionale talen, zoals in Frankrijk gebeurde?) en België een “totale mislukking”. Het rapport maakt gewag van de splitsing van de media, van de partijen en – inderdaad niet onbelangrijk – van de sport. De breuklijnen, zo gaat de tekst verder, worden bestendigd door gebeurtenissen in het verleden: de collaboratie, winterstaking van 1960-1961, “Leuven Vlaams”… Het Frans rapport vermeldt het taalconflict, dat vandaag al een hele tijd louter symbolisch geworden is – Voeren, BHV, de omzendbrief Peeters… – als een irrationele grond voor tegenstellingen. De taalkwestie, bijna even oud als het ontstaan van het Koninkrijk België wordt daarop omstandig besproken. Ook hier valt de historische precisie op, zij het op enkele details na. Terecht wordt in dit verhaal benadrukt dat de Vlaamse Beweging niet anti-Belgisch was (maar verzwegen dat ze pro-Belgisch was). De anti-Belgische ommezwaai van een groot deel van de Vlaamse beweging tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt wel niet vermeld. Terecht wordt in het document opgemerkt dat het huidige “conflict” (beter gezegd: politiek of zelfs particratisch conflict) zich verplaatst heeft naar het sociaal-economische domein. Voor de economische achteruitgang van “Wallonië” sedert de jaren 1960 zijn er objectieve verklaringen, zo lezen we, maar die zouden niet volstaan voor de “Vlaamse” publieke opinie en zeker niet voor de politieke elite van dit landsdeel. Het rapport ziet daarin de oorzaak van het regionalistische en communautaristische autonomiestreven. Immers, om zijn welvaart te beschermen vraagt de “Vlaamse” elite bevoegdheidsoverdrachten van het federale niveau naar de “deelstaten”. 2) De tweede oorzaak van de huidige crisis ligt volgens het rapport bij de instellingen zelf: die zijn immers complex en gekenmerkt door een ingewikkelde bevoegdheidsverdeling enerzijds en een min of meer unitair belastingssysteem anderzijds. Aan de basis van dit systeem, dat ontstaan is uit meerdere compromissen, liggen nationalistische en regionalistische revendicaties. De nadruk wordt ook (terecht) gelegd op de confederale kenmerken van het Belgische federalisme. 3) De laatste oorzaak is het traditionele partijensysteem dat onder druk van de N-VA erodeert. De oorzaak daarvan ligt ook bij de traditionele partijen zelf die gedurende een decennium een radicaal communautair discours voerden en voeren. “De N-VA profiteert in de eerste plaats van een radicalisering van het “Vlaamse” betoog omtrent wat er op communautair vlak op het spel staat, hetgeen de legitimiteit van de partij vergroot en de deur opent voor de uitdrukking van radicalere eisen dan die van de traditionele partijen.”. Merkwaardig genoeg vertrouwde De Wever de Fransen toe dat hij enkel voor “Vlaamse” onafhankelijkheid was, indien Europa versterkt zou worden. Zoniet was hij voor het behoud van België, weliswaar als een lege doos, maar toch… We zien niet in dat het Brits bewustzijn bij een Schots nationalist of het Spaans bewustzijn bij een Baskische nationalist nog zo groot zou zijn dat hij het lot van zijn “natie” van Europa zou laten afhangen! Het Frans rapport legt ook de klemtoon op de kloof tussen het doel van de N-VA en zijn kiezers, waarvan slechts 17% separatisten zijn. In dit interessant en verrassend objectief Frans verslag bemerken we “en filigrane” duidelijk de drie oorzaken van de politiek-communautaire problemen die de B.U.B. in zijn boek beschreven heeft: nationalisme, federalisme en parti-/mediacratie. De sociaal-economische verschillen zijn louter een “argument” van de separatisten. II. Huidige situatie Het tweede deel van het document werpt een blik op het regeerakkoord over de nieuwe “staatshervorming”. Van dat akkoord worden eerst alle fasen chronologisch overlopen. Eerst wordt het luik-BHV uit de doeken gedaan om vervolgens over te gaan tot het luik bevoegdheidsoverdrachten. Bij de splitsingen op het vlak van mobiliteit lezen we overigens een zeer terechte kritiek op het anti-Europees karakter van de versnippering van bevoegdheden: “In een tijd waar staten, onder impuls van de Europese Unie, een zekere normatieve harmonisering proberen na te streven, met het oog op een verdieping van de eenheidsmarkt, kan die op handen staande versnippering van de Belgische normatieve ruimte vragen oproepen”. Ook de nieuwe financieringswet en de hervorming van het bicameralisme worden besproken. Aan het sociaal-economische luik werd minder aandacht besteed, ongetwijfeld omdat het ook minder terzake doet. De besluiten zijn interessant: (1) de politici met wie de Fransen spraken, gaven te kennen dat deze staatshervorming zeker niet de laatste zou zijn; (2) verscheidene politici vertrouwden de Franse delegatie hun vrees toe m.b.t. het einde van België (waaraan ze dus zelf medeplichtig zijn); (3) het zgn. “Vlaanderen” (lees: de flamingantische politici) werpt zich meer en meer op als een natiestaat en eist zelfs de herdenking van Wereldoorlog I op (zie ook onze tekst daaromtrent); (4) Het nationalisme is niet alleen een zaak van de openlijk separatistische partijen: “De traditionele partijen schijnen naar buiten toe meer gehecht te zijn aan het behoud van Belgë, maar kunnen zich gedragen alsof ze de verdwijning ervan wensen en koesteren soms een zekere dubbelzinnigheid inzake hun visie op de staat”.(5) de heropbouw van een nationale politieke ruimte blijft momenteel hypothetisch (de politici en opiniemakers zijn tegen referenda, een federale kieskring is er vooralsnog niet gekomen…); (6) België blijft ondanks alles over stevige bindmiddellen beschikken zoals de monarchie, Brussel en vooral de wil van de bevolking waarvan slechts 15 tot hooguit 20% de splitsing van België wenst, een gegeven waardoor men in Parijs meent dat de toekomst van België als staat verzekerd is… In de media lazen we dat het rapport gewag maakte van de “fascistische” methoden die de “Vlaamse” overheid aanwendt. In het verleden heeft de B.U.B. reeds op het neo-fascistische karakter van deze (ongrondwettelijke) instantie gewezen. Nochtans staat de notie van fascisme niet in het verslag zelf ingeschreven, maar was het een visie die in de Commissie Buitenlandse Zaken van het parlement geuit werd door Jacques Myard (RPR-UMP). We geven hieronder zijn stelling weer: “ België, een artificiële natie (sic), gewild door de Engelsen. Wallonië heeft een Keltische bevolking (sic) die in 1815 onder de heerschappij van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden gekomen is. Ik heb een rattachistische bijeenkomst bijgewoond. Deze beweging is nog niet wijdverspreid, maar stelt u zich voor dat burgemeesters van Franse gemeenten die aan “Wallonië” grenzen uitgenodigd waren en zouden verklaren dat, eens de aansluiting werkelijkheid zou zijn geworden, zij bij een Frans geworden “Wallonië” zouden willen horen. Ik wens eveneens bepaalde fascistische methoden aan te klagen, die vandaag in “Vlaanderen” gehanteerd worden, met name op taalgebied. Hoe dan ook, sedert dertig jaar delen rapporten van Franse ambassadeurs die hun missie in België beëindigd hadden ons mede « dat België niet meer bestaat». De vraag die we ons moeten stellen is: wat zal Frankrijk doen? Het probleem negeren of “Wallonië” aanvaarden , hoewel dat het Verenigd Konkrijk niet zou behagen. Hoe dan ook is België veroordeeld, het is een kunstmatige constructie die het niet zal uithouden. De enige vraag die telt is hoe Frankrijk dit probleem zal behandelen”.   Het schijnt de B.U.B. toe dat een parlementair die zogenaamde “volkeren” indeelt op basis van denkbeeldige etnische kenmerken en pleit voor de annexatie van gebiedsdelen, bijzonder slecht gesplaatst is om overheden van andere gebiedsdelen “fascistisch” te noemen (hoewel die beoordeling hier niet onterecht is). Het valt tevens op dat de door flaminganten geleide regimepers vooral oog heeft voor wat er niet in het verslag staat en zo de ware en overigens redelijk objectieve en correcte inhoud ervan aan de Belgische bevolking wil verzwijgen. Hoe kan men dan nog spreken van een objectieve pers in België? Waar is de beroepseer van de “Belgische” journalisten? Besluit: Frankrijk interesseert zich voor de Belgische politiek en het Franse rapport is objectiever dan de meerderheid van de geschriften die de anti-Belgische politiek voortbrengt. De “Vlaamse” politieke klasse schijnt er zich ondertussen niet om te bekommeren dat het imago van hun regio wél bepaald wordt door dit soort rapporten (en niet door middeleeuwse charters over denkbeeldige entiteiten en volkeren).   De anti-Belgische politici kenmerken zich bovendien door hun mateloze hypocrisie. Zo vroegen N-VA en CD&V excuses aan de extremistische wallingant Flahaut die aan de Franse agenten de “vervlaamsing van het staatsapparaat” en de niet-benoeming van de drie burgemeesters in de Brusselse rand aanklaagde. Maar de voorzitter van de grootste partij van het land, een zekere Bart De Wever, moet zich “uiteraard” niet excuseren voor zijn anti-Belgische propaganda!  Het zou tevens gepast zijn dat de Franse ambassadeur in België op het matje geroepen wordt voor de ongeoorloofde inmenging van zijn land in een bevriend buurland. Stel je voor dat het Duitse Parlement zou debatteren over de toekomst van het ongetwijfeld artificiële Polen.   Het feit dat zulke rapporten “onze” politici niet beroeren, onderstreept nogmaals dat ze niets om België geven. Maar dat wisten we al. Bron: politics.be __________________ Politics.be - Jouw politieke portaalsite

13 juni 2012, 11:33	#2
roger verhiest Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 18 november 2007 Locatie: 2100 Meneghem Berichten: 9.288	Dat het jacobijnse centralistische Frankrijk, dat qua staatshervormingen (we zijn nu "nog maar" aan de 5de republiek) met verbazing kijkt naar een federale staat is niet ongewoon. Qua "taalpolitiek" is het toch ook slecht geplaatst om kritiek te geven : zie hoe de in Frankrijk bestaande "minderheidstalen" bejegent of liever gezegd : vernietigt worden... Misschien vindt men daar ook dat de franstaligen in Quebec er fascistische methodes op na houden ? Bovendien er bestaan wel degelijk ook "Rattachisten" in Frankrijk die hun gouwen weer bij "De Nederlanden" zouden willen aansluiten... Europa is een "work in progress" bestrijd de afbraak : het jacoobijnse centralisme is in wezen een aflopende zaak. Eenheid in diversiteit is slechts te realizeren door op lokaal gebied de lokale zaken te organizeren en na te gaan welk ons gemeenschappelijk goed is. __________________ Tempo toleras sed vero aperas