BUB : de leugens van de particratie over BHV en de staatshervorming

[Politics.be]

De B.U.B. vindt het onaanvaardbaar dat de particratie en haar slaafse media leugens verspreiden over de kwestie Brussel-Halle-Vilvoorde en de staatshervorming. Even een rechtzetting op een moment (12-13 juli 2012) dat het parlement zogezegd « eindelijk» zowel de tweetalige kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde als het gelijknamig gerechtelijk arrondissement splitst (of om het helemaal kafkaïaans te maken, het gerechtelijk arrondissement Brussel, “ontdubbelt”).


Leugenachtige stelling 1: BHV verpest al 50 jaar de Belgische politiek

In feite was de agitatie rond het tweetalige kiesdistrict BHV erg sporadisch en quasi onbestaande tot aan het arrest van het Arbitragehof (thans: Grondwettelijk Hof) van 26 mei 2003 (zie punt 2). In 1959 was er een oproep van de flaminganten Herman Teirlinck en Stijn Streuvels tot de Kamer en de Senaat om de kieskring te splitsen. Daarna bleef het erg lang stil, ook na de “definitieve” vastlegging van de taalgrens in 1962-1963. Wel was er op 24 november 1974 een betoging in Halle waarbij de splitsing van de kieskring en een provincie Vlaams-Brabant geëist werd. De jaren 1970 en zeker de jaren 1980 werden vooral gedomineerd door de kwestie “Voeren”, waar pas in 1988 een akkoord over bereikt werd.

In de aanloop naar het Sint-Michielsakkoord van 1993 (de vierde “staatshervorming”) maakt de VVB (dit komt uit een veel later persbericht van 13 april 2007) gewag van zes initiatieven: een vrije tribune in De Standaard, een briefschrijfactie, een “dringende oproep” met slechts 41 ondertekenaars, een brief aan Nederlandstalige parlementsleden, een meeting in Linkebeek in januari 1993 en een autokaravaan van Halle naar Vilvoorde in datzelfde jaar. Dat was het dan ! Zelfs het Vlaams Belang stelde in 2004 vast: “tussen het Sint-Michielsakkoord van 1993 en 2002 is het establishment erin geslaagd om de eis voor de splitsing van BHV zoveel mogelijk onder de mat te vegen. Ook de pers besteedde aan het thema al te weinig aandacht.” (“Zwartboek Brussel-Halle-Vilvoorde”, Brussel, 2004, p. 9). Zelfs vanuit de « Vlaamse » beweging was er weinig aandacht voor het dossier (zeven initiatieven tot 2002, waaronder twee krantenartikels).

Pas enkele maanden vóór het arrest van het Arbitragehof begon de massale agitatie vanuit de « Vlaamse » beweging, gesteund door de burgemeesters uit Halle-Vilvoorde en een resolutie vanwege het “Vlaams” parlement (2003). Pas in 2004 vond deze actie echte weerklank, toen de “Vlaamse” partijen in de lente en zomer van dat jaar achtereenvolgens op regionaal en op federaal niveau beloofden de kieskring “onverwijld” en “zonder toegevingen” te splitsen. Toch “vergiftigde” het dossier op dat moment de Belgische politiek niet. In mei-juni 2005 waren er weliswaar politieke spanningen en een “bijna-akkoord” over de splitsing van het arrondissement, maar daarna verdwijnt het dossier alweer twee jaar in de koelkast.

Pas na de verkiezingen van 2007 lag het dossier quasi-permanent op de onderhandelingstafel voor de vorming van een nieuwe regering. In 2010 zou de regering erover vallen. Kortom, het is een leugen te stellen dat de Belgische politiek al “vijftig jaar” “vergiftigd” wordt door of “gebukt” gaat onder dit dossier. In werkelijkheid gaat het slechts om tien jaar, of zelfs vijf jaar…

Pas nu de buit grotendeels binnen is en uiteraard om nieuwe communautaire eisen te kunnen stellen, geeft de Vlaams-nationalistische academicus Bart Maddens in De Standaard (13.07.12) toe dat de splitsing van BHV eigenlijk niet de ultieme droom was van de Vlaams-nationalisten – dat is uiteraard de splitsing van België, maar dat zegt hij er niet in zoveel woorden bij.

En Maddens vervolgt openhartig: “Om te beginnen klopt het niet dat de splitsing van BHV vijftig jaar lang een topprioriteit was voor de Vlaamse Beweging. Het was eerder een sluimerende kwestie Het is de paarse kieshervorming van 2002, , die dit halfvergeten dossier tot helemaal boven aan de politieke agenda heeft gekatapulteerd. Het arrest van het Grondwettelijk Hof van 2003 creëerde een schijnbaar gemakkelijke doelkans voor de Vlaamse Beweging. Vanaf dan was het inderdaad een prioriteit om die bal binnen te trappen”.

Zo hoort u eens uit onverdachte bron dat de particratie en hun media de Belgische bevolking beliegen !

Leugenachtige stelling 2: BHV moest gesplitst worden

Volgens de particratie moest BHV gesplitst worden omdat het Grondwettelijk Hof dit vroeg en omdat er zo een communautaire pacificatie zou komen. Niets is minder waar !

De B.U.B. heeft aan deze kwestie reeds een omstandig artikel gewijd (klik op deze link), waarvan we hier de krachtlijnen herhalen:

Nergens in de Grondwet of in een andere wet staat dat tweetalige arrondissementen in het algemeen en BHV in het bijzonder niet mogen bestaan of gesplitst moeten worden
In haar arrest 90/94 oordeelde het Grondwettelijk Hof (het toenmalige Arbitragehof) dat het kiesarrondissement BHV grondwettelijk is
In 2002 werden er voor de federale verkiezingen provinciale kieskringen ingevoerd, behoudens in de provincie Vlaams-Brabant, waar er twee kieskringen bleven bestaan: BHV en Leuven
Op 26 mei 2003 (73/03) oordeelde het toenmalige Arbitragehof als volgt over deze kwestie: “In geval van behoud van provinciale kieskringen voor de verkiezing van de Kamer van volksvertegenwoordigers, kan een nieuwe samenstelling van de kieskringen in de vroegere provincie Brabant gepaard gaan met bijzondere modaliteiten die kunnen afwijken van degene die gelden voor de andere kieskringen, teneinde de gewettigde belangen van de Nederlandstaligen en de Franstaligen in die vroegere provincie te vrijwaren. Het komt niet aan het Hof, maar aan de wetgever toe die modaliteiten nader te bepalen”.
Het arrest van het toenmalige Arbitragehof ging enkel over de verkiezingen voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers, niet over die van de Senaat, noch over die voor het Europees Parlement (en al helemaal niet over het juridisch arrondissement BHV).
In juni 2010 werden er federale verkiezingen gehouden, zonder dat BHV gesplitst was, dit in weerwil van de (onzinnige) bewering van politici, opiniemakers en zelfs grondwetsspecialisten dat dit “onmogelijk” zou zijn. Op 6 juli 2010 legden de parlementairen hun grondwettelijke eed af, waardoor ze bevestigden dat de verkiezingen grondwettelijk waren (zie onze tekst daarover).
Om het arrest van het Grondwettelijk Hof meer expliciet na te leven kon de wetgever overigens: a) de huidige situatie behouden, met een verantwoording en die verantwoording in de Grondwet verankeren (diezelfde verantwoording wordt nu wél toegepast op de faciliteitengemeenten, waar kiezers de optie hebben om op Brusselse lijsten te stemmen); b) een nationale of minstens een Brabantse kieskring inrichten; c) terugkeren naar de arrondissementele kieskringen; d) het Brussels gewest uitbreiden.
BHV moest dus helemaal niet gesplitst worden. Bovendien zal die splitsing niets veranderen aan de separatistische drang van de “Vlaams”- en “Waals”-nationalisten. Wie dat gelooft is wel heel erg naïef. De vijanden van België zullen zich integendeel gesterkt voelen en nog méér eisen stellen. Op 12 juli 2012 verklaarde premier Di Rupo dat “we” fier mogen zijn op de splitsing van BHV. Het is zover gekomen dat de eerste minister van België beweert dat de Belgen fier moeten zijn op een belangrijke toegeving aan de “Vlaams”-nationalisten, een (gedeeltelijke) splitsing van hun land en een achteruitgang van de gelijkheid van de Belgen…

Leugenachtige stelling 3: de staatshervorming is goed voor België

Nog volgens de particratie is een zesde staatshervorming nodig om het communautaire evenwicht in België te herstellen. Ook dit is een flagrante leugen.

Deze stelling snijdt geen hout. Om dat te bewijzen, volstaat het gewoon om te kijken naar de inhoud van de “staatshervorming”:

1. De bevoegdheidsoverdrachten (o.a. inzake de arbeidsmarkt, gezondheidszorgen, kinderbijslagen, mobiliteit en transport, vastgoedrecht, federale instellingen …) voor een bedrag van 17 miljard euro versterken de gemeenschappen en de gewesten op aanzienlijke wijze en verzwakken de federale staat. Belangrijk is ook dat er voor de eerste keer een belangrijk deel van de sociale zekerheid (15%) gesplitst wordt. Het AK-VSZ (actiecomité “Vlaamse” sociale zekerheid) meldde hierover: “Genoemd budget en inhoud samen zijn echter een zo goed als onomkeerbare stap in de totale overheveling van de gezondheidszorg naar de deelstaten.” (persbericht d.d. 28 juli 2011).

2. Deze staatshervorming bevat geen enkele herfederalisering, zelfs niet van de meest onbenullige bevoegdheid zoals de geluidsnormen. Er komt ook geen federale kieskring, geen opheffing van het verbod op tweetalige lijsten in Brussel, geen goedkeuring van het minderhedenverdrag… Voor al diegenen die aan België gehecht zijn, gaat het dan ook om een totale capitulatie.

3. De hervorming van de Senaat is op confederale leest geschoeid en komt overigens overeen met wat de N-VA in haar programma voor de verkiezingen voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers eiste (“De Kamer van Volksvertegenwoordigers wordt omgevormd tot een bondsparlement dat uit afgevaardigden van de deelstaatparlementen bestaat”, N-VA programma 2010, p. 36).

4. De splitsing van het kiesarrondissement BHV neemt elk electoraal recht van de Franstalige minderheid in de rand rond Brussel, behoudens in de faciliteitengemeenten, af. En zelfs die worden electoraal niet “bij Brussel ingelijfd”, zoals men hier en daar wel eens leest. De kiezer kan daar immers kiezen tussen lijsten in Vlaams-Brabant of in Brussel. Vergelijk dit met het “bijna-akkoord” van 2005: geen splitsing van de kieskring voor de Senaat noch voor de Europese verkiezingen, uitbreiding bevoegdheden Franse gemeenschap in de zes faciliteitengemeenten, inschrijvingsrecht in 22/35 gemeenten van BHV in Brussel voor de Kamer… Bovendien heeft de splitsing tot gevolg dat de Brusselse Nederlandstaligen verstoken zullen blijven van een zetel, daar ze niet meer zullen begunstigd worden door het taalkundig evenwicht, waarvan het bestaan van BHV de garantie was.

5. Daarenboven wordt het parket van het tweetalig gerechtelijk arrondissement BHV gesplitst en worden de rechtbanken – die vandaag nog tweetalig zijn – “ontdubbeld”. Het gerechtelijk arrondissement blijft bestaan, net als Franstalige rechtbanken die in héél Halle-Vilvoorde bevoegd zijn. De Vlaams-nationalisten kondigen nu al acties aan tegen deze zgn. “onaanvaardbare toegevingen” en zullen niet rusten alvorens ook dit arrondissement volledig gesplitst en homogeen is, hetgeen ook een afschaffing van de faciliteitengemeenten betekent.

Overigens zullen de Vlaams-nationalisten nooit rusten tot de Belgische staat vernietigd is, hoeveel toegevingen men hun ook doet. Dat weet iedereen die ook maar iets weet van de Belgische politiek. De partijen die het nu hebben over een communautaire pacificatie, liegen. Overigens heeft de zgn. “Vlaamse” “minister-president” (CD&V) al op 11 juli 2012 al laten verstaan dat de zesde “staatshervorming” slechts een tussenstap is naar een “confederale” staatsinrichting (naar een bond van twee of meer onafhankelijke staten dus, hetgeen separatisme impliceert).

6. Tenslotte wordt de fiscale autonomie van de gewesten gevoelig verhoogd. Tot op heden mochten de gewesten slechts 6,75% van de personenbelasting innen. Dat bedrag wordt opgetrokken tot ongeveer 1/3de van de federale personenbelasting.

Deze staatshervorming is dan ook opnieuw een cadeau aan de anti-Belgische separatisten en de fascisten van de Ijzerwake, die nu al de zevende staatshervorming aan het voorbereiden zijn. Deze staatshervorming schept geen minuut politiek-communautaire rust, wel integendeel. Ze bouwt het apartheidssysteem alleen maar verder uit met de uiteindelijke splitsing van België als doel.

De Belgische staat wordt aanzienlijk verzwakt, zowel op het vlak van bevoegdheden als van financiële middelen, terwijl tweetalige structuren verder gesplitst of “ontdubbeld” worden. Door de splitsing van bepaalde federale instellingen – en dus van het personeel – komt bovendien de eenheid tussen de Belgische werknemers in het gedrang, waardoor men de vakbonden wil dwingen om zich aan te passen aan de “nieuwe institutionele realiteit”.

Eén van de twee wetgevende Kamers (de Senaat) verdwijnt bovendien bijna volledig. Daartegenover staat geen enkele versterking van de federale staat.

Deze “staatshervorming” is – net als de vijf voorgaande – gewoon een nieuwe belangrijke stap naar de splitsing van België, die gewenst is door de nationalistische particratie, maar niet door de bevolking.

Het feit dat de “Vlaamse” beweging dit akkoord uitspuwt, is slechts een handig afleidingsmanoeuvre om nog méér splitsingen te eisen.

Tenslotte werden alle grote staatshervormingen (1980, 1998, 1993, 2001, 2012) tijdens de vakantieperiode gestemd, wanneer de helft van de Belgen op vakantie zijn. Dat is geen toeval, maar opzettelijk gedaan. De particratie weet immers hoe onpopulair die hervormingen zijn en probeert ze dan ook zoveel mogelijk en op laffe wijze achter de rug van de Belgen af te wikkelen !

Leugenachtige stelling 4: de staatshervorming is een nederlaag voor de N-VA

Dit is werkelijk de grootste leugen van allemaal.

In heel de “staatshervorming” staat uiteraard niets dat een “nederlaag” is voor de N-VA of de (Vlaams-)nationalisten in het algemeen. Nochtans slagen de flaminganten er telkens op sluwe wijze in om elke “staatshervorming” als een nederlaag af te schilderen. Zo knappen de traditionele partijen het vuile, racistische werk voor hen op. Dat zelfs zogezegde humane partijen als Groen, Ecolo, CD&V of CDH in deze nationalistische val trappen, grenst aan het ongelooflijke.

Het verschil tussen een separatistische partij als de N-VA en een “traditionele” partij zoals CD&V, SP.a of OPEN VLD is vooral tactisch: de ene wil in één klap België afschaffen, de andere gaat voor een stapsgewijze aanpak, waarbij er eventueel nog een zekere bekommernis is om België als een lege schelp te laten verder bestaan, meer uit angst voor de reactie van de Belgen dan uit politieke overtuiging. De retoriek over “nederlagen” dient uitsluitend om een schijn van onenigheid op te houden tussen beide stromingen. Het programma van de N-VA en het VB wordt immers stelselmatig door de traditionele partijen uitgevoerd.

CONCLUSIE: Voor de B.U.B. is de maat vol. Dit collectief en anti-Belgisch bedrog van splitsingen en “staatshervormingen” (lees: staatsafbraak) – die, terloops gezegd, verwezenlijkt worden door opeenvolgende grondwetsschendingen – is een aanfluiting van onze democratie en een schande voor onze rechtstaat. De beste manier om hiertegen te protesteren is door voortaan alleen nog op tweetalige partijen te stemmen en in de eerste plaats uiteraard op de kartellijst BELG-UNIE !




Bron: politics.be