BUB: "de Belgische geschiedenis zoals u ze NIET krijgt in het onderwijs"

Patrice · 5 juni 2013, 20:13

Van de BUB-studiedienst:

---

5 JUNI 1288: DE SLAG BIJ WOERINGEN – 5 JUIN 1288: LA BATAILLE DE WOERINGEN

DEZE SLAG BEPAALDE DE OOSTGRENS VAN BELGIE

5 juni (1288) heeft historisch gezien voor België evenveel betekenis als 11 juli 1302 (Guldensporenslag). Maar de media-aandacht voor beide middeleeuwse veldslagen is totaal verschillend: niets voor Woeringen en enorm veel (vooral in het noorden van het land) voor de Guldensporenslag. Dit opmerkelijk verschil in behandeling is te wijten aan het flamingantisch imperialisme dat onterecht de Belgische politiek domineert. Het belang van de slag bij Woeringen is minstens gelijk aan dat van de Guldensporenslag, die – door het misplaatste flamingantisme – zonder twijfel wat beter bekend is. 5 juni kan dan ook als de Brabantse feestdag worden beschouwd.

Het in 1830 gestichte Koninkrijk België kende een lange voorgeschiedenis, die teruggaat tot de eenmaking van de verschillende vorstendommen (Vlaanderen, Brabant, Henegouwen…) onder de Bourgondische hertogen in de 15de eeuw. Aangezien het graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant de eerste territoria waren die de Bourgondiërs verenigden, ging het jonge Koninkrijk dit gedeelte van het land als zijn kerngebied beschouwen. Omdat Frankrijk gedurende de hele 19de eeuw een bedreiging voor België bleef (zie onze tekst), herdacht de Belgische staat met veel luister de Guldensporenslag (1302).

Achtereenvolgens de Vlaamse en de Vlaams-nationalistische beweging zouden die veldslag – onterecht – in hun retoriek opnemen (zie onze publicatie). Minstens even belangrijk, maar onterecht veel minder bekend, is de Slag bij Woeringen in 1288 die de oostgrens van België zou vastleggen.

Op 5 juni 1288 vond deze slag bij Woeringen in de buurt van Keulen plaats. Deze strijd van de Hertog van Brabant Jan I tegen de aartsbisschop van Keulen duidt op de expansiedrift van het hertogdom Brabant. De slag zorgde ervoor dat belangrijke delen van België niet in de handen van Duitse potentaten vielen. Indien het hertogdom Brabant zwak geweest was, hadden die laatste zonder twijfel een deel van België geannexeerd. Deze veldslag legde dus in het algemeen de Belgische oostgrens vast, diegene die sommigen ook (deels) de grens van het “Waals gewest” met Duitsland noemen (het “Waals” gewest is een door de particratie uitgevonden onding om de Belgen uit het zuiden te scheiden van die uit het noorden).

Wat geschiedenis. De provincies Luik en Limburg waren pas in 1795 tot België gaan behoren. Dit perifere gebied bleef dan ook lange tijd wat onderbelicht in de Belgische geschiedschrijving. Het prinsbisdom Luik ontstond in 971 omdat de Duitse Keizer Otto I één van zijn ambtenaren tot bisschop benoemde en hem grafelijke rechten schonk. Dat vorstendom zou zich meermaals uitbreiden rond de middenloop van de Maas en in de regio tussen Samber en Maas. Vanaf de 13de eeuw speelden de steden – later dan in het graafschap Vlaanderen, maar vroeger dan in het hertogdom Brabant – een rol in het landsbestuur. In het prinsbisdom ontwikkelde zich een proto-nationaal gevoel. De opstand van de steden in 1256 werd gevoerd voor “de vrijheid van het land”. (L. WILS, Van Clovis tot Di Rupo, de Lange Weg van de naties in de Lage Landen, Antwerpen, 2005, pp. 25-29).

In de 12de eeuw beschikte het Hertogdom Brabant – i.t.t. Vlaanderen, een leen van Frankrijk – over een vrij grote autonomie binnen het Duitse Rijk. De hertogen voerden met een bewonderenswaardig geduld een politiek die gericht was op de bemachtiging van de handelsbaan tussen Rijn en Noordzee, waarvan de materiële welvaart van het vorstendom afhing. In 1229 hadden de burgers van Luik, Hoei, Dinant, Sint-Truiden, Maastricht en Tongeren het openstaan van het Luikse bisschopsambt gebruikt om een verbond aan te gaan, waartegen de bisschop aanvankelijk machteloos stond. Vandaar dat hij een bondgenoot zocht – en dat was wellicht zijn enige keuze – bij de hertog van Brabant. De hertogen beheersten het spel echter volkomen en mengden zich volop in de destabilisering van het prinsbisdom door nu eens de prinsbisschop, dan weer de burgers te steunen en zo beide partijen te neutraliseren.

Anderzijds waren de aartsbisschoppen van Keulen – die eertijds bondgenoten van Brabant waren – gaandeweg een hinderpaal geworden in de uitbreiding van de hertogelijke macht. In 1239 voerde Brabant een veldslag in de buurt van Bonn, waardoor het een bruggenhoofd op de rechteroever van de Rijn verkreeg. Bovendien was het Duitse Keizerrijk in de 13de eeuw in verval wat in de kaart van de hertogen speelde. Door een behendige politiek verwierven de Brabanders gebieden en steden van het Duitse Rijk tussen Brabant en de Rijn en van de grenzen van de diocese Trier tot aan de Noordzee. De band tussen het Keizerrijk en Brabant verzwakte en het hertogelijk Huis bezag de Duitse Keizer ook minder en minder als zijn leenheer.

Hertog Jan I wierp zichzelf in die omstandigheden op tot behoeder van de ‘Landsvrede tusschen Maas en Rijn’. In 1279 sloot hij een alliantie en douane-unie met de aartsbisschop van Keulen, de graaf van Gelder en de graaf van Kleef. Omstreeks dat moment onderhandelde hij ook met Aken en Keulen. In 1286 erkende de stad Luik hem als voogd.

Toen in 1283 Ermengarde van Limburg kinderloos gestorven was, brak een leenroerige twist om de openstaande erfenis uit. De hertog van Brabant kocht de aanspraken van een troonpretendent af, waardoor verschillende anderen zich tegen hem verenigden, waaronder de aartbisschop van Keulen en de graaf van Vlaanderen. De oost- en de westgrenzen van het vorstendom waren bedreigd. Brabant bekwam echter een alliantie met Holland en een neutraliteitsstatuut voor Luik. De hertog bespeelde bovendien de inwoners van Keulen: toen zij in opstand kwamen tegen hun aartsbisschop, brak de oorlog uit.

Jan trok ten strijde met de Brabantse ridders, de stedelijke strijdkrachten van Leuven, Brussel, Antwerpen, Tienen, Geldenaken en Nijvel, voegde de troepen van Luik, Kleef en Gulik bij de zijne, en trok naar de Rijn. De aartsbisschop van Keulen – die meende gewonnen spel te hebben – verzamelde zijn vazallen en bondgenoten rond zich. Maar de Brabantse hertog had nog een troefkaart: aan de burgers van Keulen en de landbouwers verklaarde hij dat hij slechts gekomen was om de landsvrede – van wie hij de beschermer was – te herstellen. Daarop volgde een belegering van de burcht Woeringen, een stad die weinig geliefd was bij de Keulse kooplieden wegens de hoge tollen op de Rijnboten.

Op 5 juni 1288 werd onder de muren van de vesting van Woeringen de hele dag slag geleverd. De Brabanders waren in ondertal, maar hadden betere krijgers. De zware vijandelijke ruiterij voerde als eerste een charge uit, waarna de rangen gesloten werden. ’s Namiddags werd de veldslag beslecht door een beweging tegen de flank van het aartsbisschoppelijk leger. 1200 doden bleven op het slagveld liggen. De Brabanders hadden een formidabele overwinning behaald (H. PIRENNE, Geschiedenis van België, Deel I, Gent, 1902, pp. 225-236).

De uitslag van de slag bij Woeringen ging de Nederlanden rond en werd in het Nederlands en het Frans bezongen. Voor de burgerij was het de overwinning van de handel. In Brabant verhoogde de slag het prestige van de dynastie en diens territoriale macht. De nederlaag van de aartsbisschop van Keulen was het begin van het einde van hun politieke invloed. Het hertogdom Limburg werd tot het einde van de 13de eeuw met Brabant verenigd. Daardoor beschikten de Brabanders eindelijk over de handelsweg tussen Duitsland en de Nederlanden, waar ze al generaties naar streefden.

Een ander gevolg van de veldslag was dat het hertogdom Limburg (niet te verwarren met de huidige provincie met dezelfde naam) nadien gedurende 600 jaar een unie met Brabant zou vormen, hetgeen aantoont dat Brabant haar gezag aan de Duitse vorsten opgelegd had. Vandaag maakt het hertogdom Limburg deels deel uit van België, terwijl een ander deel Nederland toebehoort.

Nog belangrijker was dat de slag de onafhankelijkheid van Brabant t.o.v. het Duitse Rijk bevestigde. Tenslotte was de slag de eerste stap in de vastlegging van de oostgrens van België. Toen in 1366 het prinsbisdom Luik het graafschap Loon (ongeveer de huidige provincie Limburg) inlijfde, lag die voor honderden jaren – eigenlijk tot op heden – zo goed als vast. De veldslag was één van de grootste uit de middeleeuwen. Kan men zich trouwens inbeelden dat om het even welk land zo’n gebeurtenis, die aan de basis van de natie ligt, niet zou herdenken ? In het federale België, dat gedomineerd wordt door separatisten uit het noorden en uit het zuiden, blijkt dat evenwel mogelijk.

---

http://www.unionbelge.be/?p=7186

Schelfie · 5 juni 2013, 21:01

Onze oostgrens kreeg pas vaste vorm in 1919, toen we de Oostkantons kregen.

Jan van den Berghe · 5 juni 2013, 21:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Patrice

5 juni (1288) heeft historisch gezien voor België evenveel betekenis als 11 juli 1302 (Guldensporenslag).

Dat is gewoon onjuist.

De Brabander · 6 juni 2013, 11:55

Waarom?

daiwa · 7 juni 2013, 02:05

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Patrice

Van de BUB-studiedienst:

BUB: "de Belgische geschiedenis zoals u ze NIET krijgt in het onderwijs"

http://www.unionbelge.be/?p=7186

Toen ik nog naar school ging hebben ze mij inderdaad nooit iets gezegd over wandaden van Leopold II in Congo.
De miljoenen doden en het handen kappen stond niet in de leerstof.

reservespeler · 7 juni 2013, 04:39

Natuurlijk krijgen we ze zo niet in het onderwijs.
Moesten we steeds de waarheid gekregen hebben, België bestond niet meer.

Gamla · 7 juni 2013, 04:40

Waarom werd er mij nooit iets verteld over gasdouches?

reservespeler · 7 juni 2013, 06:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Gamla

Waarom werd er mij nooit iets verteld over gasdouches?

Een zeer heikel punt dat u daar aanhaalt.

5 juni 2013, 20:13	#1
Patrice Gouverneur Geregistreerd: 17 april 2004 Berichten: 1.110	BUB: "de Belgische geschiedenis zoals u ze NIET krijgt in het onderwijs" Van de BUB-studiedienst: --- 5 JUNI 1288: DE SLAG BIJ WOERINGEN – 5 JUIN 1288: LA BATAILLE DE WOERINGEN DEZE SLAG BEPAALDE DE OOSTGRENS VAN BELGIE 5 juni (1288) heeft historisch gezien voor België evenveel betekenis als 11 juli 1302 (Guldensporenslag). Maar de media-aandacht voor beide middeleeuwse veldslagen is totaal verschillend: niets voor Woeringen en enorm veel (vooral in het noorden van het land) voor de Guldensporenslag. Dit opmerkelijk verschil in behandeling is te wijten aan het flamingantisch imperialisme dat onterecht de Belgische politiek domineert. Het belang van de slag bij Woeringen is minstens gelijk aan dat van de Guldensporenslag, die – door het misplaatste flamingantisme – zonder twijfel wat beter bekend is. 5 juni kan dan ook als de Brabantse feestdag worden beschouwd. Het in 1830 gestichte Koninkrijk België kende een lange voorgeschiedenis, die teruggaat tot de eenmaking van de verschillende vorstendommen (Vlaanderen, Brabant, Henegouwen…) onder de Bourgondische hertogen in de 15de eeuw. Aangezien het graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant de eerste territoria waren die de Bourgondiërs verenigden, ging het jonge Koninkrijk dit gedeelte van het land als zijn kerngebied beschouwen. Omdat Frankrijk gedurende de hele 19de eeuw een bedreiging voor België bleef (zie onze tekst), herdacht de Belgische staat met veel luister de Guldensporenslag (1302). Achtereenvolgens de Vlaamse en de Vlaams-nationalistische beweging zouden die veldslag – onterecht – in hun retoriek opnemen (zie onze publicatie). Minstens even belangrijk, maar onterecht veel minder bekend, is de Slag bij Woeringen in 1288 die de oostgrens van België zou vastleggen. Op 5 juni 1288 vond deze slag bij Woeringen in de buurt van Keulen plaats. Deze strijd van de Hertog van Brabant Jan I tegen de aartsbisschop van Keulen duidt op de expansiedrift van het hertogdom Brabant. De slag zorgde ervoor dat belangrijke delen van België niet in de handen van Duitse potentaten vielen. Indien het hertogdom Brabant zwak geweest was, hadden die laatste zonder twijfel een deel van België geannexeerd. Deze veldslag legde dus in het algemeen de Belgische oostgrens vast, diegene die sommigen ook (deels) de grens van het “Waals gewest” met Duitsland noemen (het “Waals” gewest is een door de particratie uitgevonden onding om de Belgen uit het zuiden te scheiden van die uit het noorden). Wat geschiedenis. De provincies Luik en Limburg waren pas in 1795 tot België gaan behoren. Dit perifere gebied bleef dan ook lange tijd wat onderbelicht in de Belgische geschiedschrijving. Het prinsbisdom Luik ontstond in 971 omdat de Duitse Keizer Otto I één van zijn ambtenaren tot bisschop benoemde en hem grafelijke rechten schonk. Dat vorstendom zou zich meermaals uitbreiden rond de middenloop van de Maas en in de regio tussen Samber en Maas. Vanaf de 13de eeuw speelden de steden – later dan in het graafschap Vlaanderen, maar vroeger dan in het hertogdom Brabant – een rol in het landsbestuur. In het prinsbisdom ontwikkelde zich een proto-nationaal gevoel. De opstand van de steden in 1256 werd gevoerd voor “de vrijheid van het land”. (L. WILS, Van Clovis tot Di Rupo, de Lange Weg van de naties in de Lage Landen, Antwerpen, 2005, pp. 25-29). In de 12de eeuw beschikte het Hertogdom Brabant – i.t.t. Vlaanderen, een leen van Frankrijk – over een vrij grote autonomie binnen het Duitse Rijk. De hertogen voerden met een bewonderenswaardig geduld een politiek die gericht was op de bemachtiging van de handelsbaan tussen Rijn en Noordzee, waarvan de materiële welvaart van het vorstendom afhing. In 1229 hadden de burgers van Luik, Hoei, Dinant, Sint-Truiden, Maastricht en Tongeren het openstaan van het Luikse bisschopsambt gebruikt om een verbond aan te gaan, waartegen de bisschop aanvankelijk machteloos stond. Vandaar dat hij een bondgenoot zocht – en dat was wellicht zijn enige keuze – bij de hertog van Brabant. De hertogen beheersten het spel echter volkomen en mengden zich volop in de destabilisering van het prinsbisdom door nu eens de prinsbisschop, dan weer de burgers te steunen en zo beide partijen te neutraliseren. Anderzijds waren de aartsbisschoppen van Keulen – die eertijds bondgenoten van Brabant waren – gaandeweg een hinderpaal geworden in de uitbreiding van de hertogelijke macht. In 1239 voerde Brabant een veldslag in de buurt van Bonn, waardoor het een bruggenhoofd op de rechteroever van de Rijn verkreeg. Bovendien was het Duitse Keizerrijk in de 13de eeuw in verval wat in de kaart van de hertogen speelde. Door een behendige politiek verwierven de Brabanders gebieden en steden van het Duitse Rijk tussen Brabant en de Rijn en van de grenzen van de diocese Trier tot aan de Noordzee. De band tussen het Keizerrijk en Brabant verzwakte en het hertogelijk Huis bezag de Duitse Keizer ook minder en minder als zijn leenheer. Hertog Jan I wierp zichzelf in die omstandigheden op tot behoeder van de ‘Landsvrede tusschen Maas en Rijn’. In 1279 sloot hij een alliantie en douane-unie met de aartsbisschop van Keulen, de graaf van Gelder en de graaf van Kleef. Omstreeks dat moment onderhandelde hij ook met Aken en Keulen. In 1286 erkende de stad Luik hem als voogd. Toen in 1283 Ermengarde van Limburg kinderloos gestorven was, brak een leenroerige twist om de openstaande erfenis uit. De hertog van Brabant kocht de aanspraken van een troonpretendent af, waardoor verschillende anderen zich tegen hem verenigden, waaronder de aartbisschop van Keulen en de graaf van Vlaanderen. De oost- en de westgrenzen van het vorstendom waren bedreigd. Brabant bekwam echter een alliantie met Holland en een neutraliteitsstatuut voor Luik. De hertog bespeelde bovendien de inwoners van Keulen: toen zij in opstand kwamen tegen hun aartsbisschop, brak de oorlog uit. Jan trok ten strijde met de Brabantse ridders, de stedelijke strijdkrachten van Leuven, Brussel, Antwerpen, Tienen, Geldenaken en Nijvel, voegde de troepen van Luik, Kleef en Gulik bij de zijne, en trok naar de Rijn. De aartsbisschop van Keulen – die meende gewonnen spel te hebben – verzamelde zijn vazallen en bondgenoten rond zich. Maar de Brabantse hertog had nog een troefkaart: aan de burgers van Keulen en de landbouwers verklaarde hij dat hij slechts gekomen was om de landsvrede – van wie hij de beschermer was – te herstellen. Daarop volgde een belegering van de burcht Woeringen, een stad die weinig geliefd was bij de Keulse kooplieden wegens de hoge tollen op de Rijnboten. Op 5 juni 1288 werd onder de muren van de vesting van Woeringen de hele dag slag geleverd. De Brabanders waren in ondertal, maar hadden betere krijgers. De zware vijandelijke ruiterij voerde als eerste een charge uit, waarna de rangen gesloten werden. ’s Namiddags werd de veldslag beslecht door een beweging tegen de flank van het aartsbisschoppelijk leger. 1200 doden bleven op het slagveld liggen. De Brabanders hadden een formidabele overwinning behaald (H. PIRENNE, Geschiedenis van België, Deel I, Gent, 1902, pp. 225-236). De uitslag van de slag bij Woeringen ging de Nederlanden rond en werd in het Nederlands en het Frans bezongen. Voor de burgerij was het de overwinning van de handel. In Brabant verhoogde de slag het prestige van de dynastie en diens territoriale macht. De nederlaag van de aartsbisschop van Keulen was het begin van het einde van hun politieke invloed. Het hertogdom Limburg werd tot het einde van de 13de eeuw met Brabant verenigd. Daardoor beschikten de Brabanders eindelijk over de handelsweg tussen Duitsland en de Nederlanden, waar ze al generaties naar streefden. Een ander gevolg van de veldslag was dat het hertogdom Limburg (niet te verwarren met de huidige provincie met dezelfde naam) nadien gedurende 600 jaar een unie met Brabant zou vormen, hetgeen aantoont dat Brabant haar gezag aan de Duitse vorsten opgelegd had. Vandaag maakt het hertogdom Limburg deels deel uit van België, terwijl een ander deel Nederland toebehoort. Nog belangrijker was dat de slag de onafhankelijkheid van Brabant t.o.v. het Duitse Rijk bevestigde. Tenslotte was de slag de eerste stap in de vastlegging van de oostgrens van België. Toen in 1366 het prinsbisdom Luik het graafschap Loon (ongeveer de huidige provincie Limburg) inlijfde, lag die voor honderden jaren – eigenlijk tot op heden – zo goed als vast. De veldslag was één van de grootste uit de middeleeuwen. Kan men zich trouwens inbeelden dat om het even welk land zo’n gebeurtenis, die aan de basis van de natie ligt, niet zou herdenken ? In het federale België, dat gedomineerd wordt door separatisten uit het noorden en uit het zuiden, blijkt dat evenwel mogelijk. --- http://www.unionbelge.be/?p=7186

5 juni 2013, 21:01	#2
Schelfie Minister-President Geregistreerd: 13 januari 2010 Locatie: Kalfort (Puurs) Berichten: 4.142	Onze oostgrens kreeg pas vaste vorm in 1919, toen we de Oostkantons kregen. __________________ Al is de Vlaming nog zo fel, de Waal die krijgt zijn goesting wel.

6 juni 2013, 11:55	#4
De Brabander Minister-President Geregistreerd: 24 augustus 2011 Locatie: Ternat Berichten: 5.735	Waarom? __________________ België unitair !

7 juni 2013, 04:40	#7
Gamla Europees Commissaris Geregistreerd: 19 november 2012 Berichten: 6.699	Waarom werd er mij nooit iets verteld over gasdouches? __________________ Ex Gladio Libertas

7 juni 2013, 04:39	#6
reservespeler Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 5 augustus 2012 Berichten: 77.651	Natuurlijk krijgen we ze zo niet in het onderwijs. Moesten we steeds de waarheid gekregen hebben, België bestond niet meer.