Een Marshallplan voor Wallonië

[Tantist]

Een Vlaams Marshallplan, dat heeft Wallonie nodig. Vlaanderen zou Wallonië gedurende een tiental jaren het nodige investeringskapitaal moeten aanbieden om zijn economie te herstructureren. Dit zal Vlaanderen goedkoper uitkomen dan de miljardentransfers, die nu via federale structuren lopen.

Zo luidt de thesis van Antoon Roosens, die ooit de Volksunie een linkse koers poogde te doen varen en nadien onderdak vond bij het communistische Masereelfonds. Roosens was secretaris van het Vlaams Comité voor Brussel, en medeorganisator van de twee Vlaamse marsen op Brussel van 1961 en 1962.

Roosens toonde zich nadien voorstander van directe onderhandelingen over de hervorming van het land tussen Vlaanderen en Wallonië, en trad na 1964 herhaaldelijk samen op met Jacques Yerna, toen die voorzitter was van het Mouvement Populaire Wallon (of MPW, het geesteskind van André Renard). Roosens, inmiddels 68, kent Wallonië, en Vlaanderen.

Hij poneert zijn merkwaardige stelling in drie artikelen die in het maandblad Meervoud verschijnen. Roosens schrijft dat Wallonië economisch te gronde werd gericht "door de schuldige nalatigheid van het Belgisch establishment", omdat "de Belgische holdings op geen enkel moment hebben geprobeerd hun, nochtans reusachtige, kapitalen te heroriënteren naar nieuwe industrietakken, maar enkel belangstelling hadden voor de redding van het eigen vermogen.

Wallonië zelf zocht het in een uitbreiding van overheidsdienn. Roosens meent dat in Wallonie meer dan 41 procent van de totale loontrekkende werkgelegenheid zich in de overheidssector en andere door de staat gesubsidieerde sectoren bevindt. Deze gezwollen overheidstewerkstelling wordt niet gedragen door de Waalse economie, maar door transfers uit Vlaanderen, die via het federale systeem lopen. Roosens omschrijft zulks als "een economisch ongezonde sociale reddingsoperatie". Wallonië is economisch bij deze transfers niet gebaat. Dit zijn enkel "vernederende en inefficiënte aalmoezen", die Vlaanderen en Wallonië verarmen, en Wallonië leiden naar een toestand van permanente, passieve afhankelijkheid. En door deze "perverse vorm van solidariteit op zijn Belgisch" blijft zowat 15 procent van het Waalse arbeidspotentieel steriel", schrijft Roosens.

Waaraan Wallonië volgens hem nood heeft, zijn massaleansfers van investeringskapitaal. Die zullen niet komen van wat overblijft aan Belgische holdings, of van Europa. "De bal ligt in het Vlaamse kamp!", beweert Roosens.

Zeer concreet stelt Antoon Roosens voor dat de Vlaamse en Waalse regeringen rechtstreeks zouden onderhandelen over "een internationaal bindende conventie". Dit kan binnen het raam van de grondwet. Deze overeenkomst gaat met een vreedzame scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië gepaard. Want België verliest, in deze context, elke betekenis en waarde voor Wallonië.

Op het economisch vlak zou Vlaanderen, via dit Marshallplan, Wallonië nauwelijks meer hoeven toe te kennen dan nu het geval is, gezien het wegvallen van federale transfers van Vlaanderen naar Wallonië. De winst voor Vlaanderen zit in de mogelijkheid om zelf zijn economisch beleid te gaan voeren. Winst is er ook doordat Wallonië opnieuw een krachtige groeipool zou worden, in het hinterland van Vlaanderen.

[Tantist]

Ow, ik zie dat ik terug op de Meervoud site kan...

Even het originele artikel posten:

------------------------------



Wallonië is sinds de laatste wereldoorlog terechtgekomen in een spiraal van economisch verval. Gedurende anderhalve eeuw stond het aan de top van de industriële ontwikkeling, met 74% van zijn loontrekkende bevolking tewerkgesteld in de nijverheid, waarvan twee derden in de zware basisnijverheid die, tot vijftig jaar geleden, het centrum vormde van de kapitaalaccumulatie. Dit industrieel imperium is verdwenen. En van een mogelijke omschakeling naar een moderne, technologische industrie kwam weinig of niets terecht, vooral door het gebrek aan visie en het klasse-egoïsme van de Belgische holdingbourgeoisie.

Ook de daaropvolgende overgang van een industriële naar een diensteneconomie, kwam in Wallonië niet echt van de grond. Hoewel 72% van de totale Waalse loontrekkende bevolking in de diensten werkt, is deze procentuele vooruitgang bij nader toezien niet zomaar het gevolg van een expansie van de dienstensector zelf, dan wel van een dramatische terugloop van de industriële werkgelegenheid, gekoppeld aan een stagnatie - of zelfs regressie - van de totale werkgelegenheid.

In de mate dat de dienstensector toch een zekere expansie kende, was dit dan nog hoofdzakelijk het resultaat van een - overigens lovenswaardige - bekommernis van de Waalse overheid om de stijgende werkloosheid in te dijken. Tienduizenden jobs werden gecreëerd in overheidsdiensten, onderwijs, gezondheidszorg en andere takken van de non-profitsector. En hoewel in Wallonië op die manier 41% van de totale werkgelegenheid (een mondiaal toppunt) gesitueerd is in de overheidssfeer, direct of indirect, blijft de totale werkgelegenheid, in verhouding tot de bevolking op actieve leeftijd, er zowat 5% lager liggen dan in Vlaanderen.

Vooral onrustwekkend is het feit dat de Waalse economie zelf een onvoldoende financieel draagvlak biedt om zijn overbezette non-profitsector te betalen. Dit gebeurt door een permanente transfer uit het Noorden, via de scheve verdeelsleutels van de 'federale' belastingsinkomsten. Hetzelfde geldt voor het Waalse surplus van 5% aan niet-werkenden op actieve leeftijd, dat wordt gefinancierd door Vlaanderen bij middel van transfers in de sociale zekerheid.

Door deze perverse vorm van 'solidariteit op zijn Belgisch' blijft zowat 15% van het Waalse arbeidspotentieel economisch steriel. Maar zonder deze transfers zou Wallonië onmiddellijk in een dramatische sociale noodsituatie terechtkomen. Zolang er geen geldig alternatief opduikt kan de Waalse politieke klasse dan ook niet anders dan dit Belgisch constitutioneel status quo met man en macht verdedigen.

Waardoor dan weer de kansen op een reële economische expansie, in Wallonië zowel als in Vlaanderen, gehypothekeerd blijven. *
* *

1. Vlaamse zelfgenoegzaamheid en egoïsme



De reactie in Vlaanderen op deze Waalse tactiek van communautair immobilisme, getuigt van weinig politiek doorzicht. Vooral in economische en traditioneel flamingantische kringen heerst een stijgende irritatie tegen - en hooghartig misprijzen voor - dat 'failliete Wallonië' dat leeft op de kosten van een welvarend en werkzaam Vlaanderen. Deze zienswijze streelt de - traditionele - Vlaamse zelfgenoegzaamheid. Een gevaarlijke en politiek steriele houding!

Gevaarlijk, want de Vlaamse welvaart is slechts relatief en broos. De Vlaamse economie doet het goed... in vergelijking met de Waalse. Maar op zichzelf is de toestand minder rooskleurig. Zeker, Vlaanderen telt procentsgewijze veel minder werklozen dan Wallonië. En er werden bij ons minder werklozen 'weggemoffeld' in de ziekteverzekering en in overtollige non-profitdiensten.

Maar Vlaanderen telde, in 1993, nog meer dan een half miljoen werknemers in de nijverheid, hetzij 23% van de totale werkgelegenheid. Zonder Brussel bedraagt dat percentage, in de Vlaamse provincies, zelfs 28%. Welnu, men kan met zekerheid voorspellen dat, ingevolge de versnelde uitstoting van arbeidskrachten uit het industrieel productieproces, de werkloosheid in Vlaanderen in de nabije toekomst gevoelig zal stijgen. Renault was slechts een schot voor de boeg. Vlaanderen wordt van nu af kwetsbaarder dan Wallonië, waar de industriële werkgelegenheid reeds veel verder is uitgezuiverd. Tenminste indien we blijven vastzitten in de Belgisch-federale structuur, die Vlaanderen belet een radicaal nieuwe sociaal-economische politiek te voeren, gericht op de ontwikkeling van de eigen KMO's vooral in de dienstensector.

Het gevaar is dus dat wij, door dat neerbuigend misprijzen voor anderen, zouden vergeten dat wij ook dringend voor de eigen deur moeten gaan vegen. Bovendien heeft deze Vlaamse zelfgenoegzaamheid een psychologisch nefast effect in Wallonië, dat daardoor gestijfd wordt in zijn afwijzing van elke dialoog. Niet alleen in Wallonië, maar ook internationaal, wordt de Vlaamse houding als 'egoïstisch en bekrompen nationalistisch' gebrandmerkt. *
* *

2. Vlaamse politieke puberteit



Anderzijds krijgt Wallonië, of althans zijn politieke leiding (voornamelijk de Parti Socialiste) in Vlaanderen de kwalijke reputatie het bolwerk te zijn - le dernier carré - van de oude Belgische staat. Zoals dikwijls het geval is bij sterk ideologisch-politiek gekleurde percepties, is dit een spiegelbeeld van de realiteit. Indien België zolang overeind blijft is dat niet dank zij de Waalse liefde, maar dank zij de Vlaamse politieke onvolwassenheid.

Er bestaat in Vlaanderen geen enkele politieke partij - ook niet het Vlaams Blok - die een Vlaamse staatsvisie heeft ontwikkeld, die zich een coherent beeld heeft gevormd van de economische, sociale en algemeen maatschappelijke krachtlijnen van een zelfstandig Vlaanderen, en, vooral, van een strategie die tot deze zelfstandigheid zou moeten leiden. Voor de partijen van het establishment, waartoe ook de Volksunie en Agalev zijn gaan behoren, hoeft dat niet te verbazen. Zij zijn allen, eerder meer dan min, verweven met het Belgisch establishment. Zij zijn bang van het volk, van het - onafwendbare - verlies van macht, dat hen te wachten staat wanneer zij, beroofd van de steunpunten die dit establishment hen welwillend biedt en die de basis van hun macht vormen, geconfronteerd zouden worden met een revolutionair-nieuwe politieke realiteit.

Het is deze 'pleinvrees' van de Vlaamse partijen die wellicht ook hun Europees enthousiasme verklaart. Zij durven de verantwoordelijkheid niet opnemen voor een zelfstandige Vlaamse staat, al ware het maar omdat zij elk krediet hebben verspeeld bij de Vlaamse publieke opinie. Indien België dan toch ten dode opgeschreven is, hopen zij hun macht te kunnen consolideren als trouwe dienaars van een nieuwe, Europese superstaat. Hebben zij immers sinds honderd jaar niet bewezen uitstekende hoflakeien te zijn?

Ook het Vlaams Blok is slechts een politiek puberteitsverschijnsel. Demagogische exploitatie van de Vlaamse xenofobie, en een nog oppervlakkiger exploitatie van anti-francofone en anti-Waalse frustraties, verbergen er een schrijnend gebrek aan inzicht in vitale toekomstproblemen, zoals Europa en het mondiaal kapitalisme, de krachtlijnen van een nieuwe sociale en economische politiek van een zelfstandig Vlaanderen, en de opbouw van de noodzakelijke praktijk van democratische tolerantie en politieke consensusvorming.

Hoewel er, ongetwijfeld, binnen al deze politieke formaties talrijke individuen zijn, en zelfs groepen, met het nodige potentieel aan Vlaams staatsmanschap, zijn de partijen zelf - door hun organische band met de bestaande staatsstructuur en door hun ideologische onvolwassenheid - geen collectieve instrumenten voor een reflexie 'au-del�* de la Belgique', noch voor het formuleren en implementeren van een politieke strategie naar dat doel.

De Waalse politieke klasse is zich hiervan terdege bewust. En zij glimlacht wanneer brave Vlaamse prominenten een vermanend vingertje opsteken in haar richting omdat haar stugge houding het voortbestaan van België 'op den duur' onmogelijk maakt. 3. 'Wallonië eerst'



De Waalse politieke klasse kent het klappen van de zweep. Zij werd gevormd in een honderdjarige traditie van harde politieke strijd tegen het Belgisch establishment. Het is onder haar leiding dat de Waalse arbeidersklasse een heroïsche, en dikwijls bloedige, strijd heeft gevoerd, voor politieke democratie en sociale rechtvaardigheid. In die strijd heeft Vlaanderen nauwelijks méér gedaan dan hulptroepen leveren, en dan nog dikwijls aan het verkeerde kamp. Er is in de Belgische geschiedenis steeds een waardevol politiek transfer van Zuid naar Noord geweest.

De Waalse politieke klasse heeft zich geïdentificeerd met haar eigen volk, vooral in de na-oorlogse tragische teloorgang van haar economie. De Belgische staat - cet état belgo-flamand - kan sinds André Renard niet meer rekenen op enige loyauteit vanwege de Waalse bevolking en haar leiders. Wanneer Wallonië het 'federale' Belgische status-quo verdedigt, is dat geenszins uit liefde voor België, maar uit welbegrepen eigenbelang: Wallonië eerst! *
* *

4. De Waalse 'chantage'



Hoewel Wallonië op korte termijn alles te verliezen heeft bij het barsten van België, is het paradoxaal de Waalse politieke klasse die zich kan permitteren Vlaanderen voortdurend te 'chanteren' met de dreiging van het separatisme. Omdat zij weten dat het niet de Waalse partijen zijn die - spijts alle schandalen -hun macht zouden verliezen bij een scheiding, maar wel de Vlaamse. En dat daarom de Vlaamse partijen steeds bereid zijn alles te slikken, om België te redden.

Vandaar de voor Wallonië gunstige verdeelsleutels van de federale gelden; de voortdurende en onbespreekbare transfer in de sociale zekerheid; Brussel 'derde Gewest' met zijn nauwelijks verholen etnische zuiveringspolitiek tegenover de Vlamingen; de bombastische dreiging met de as 'Wallo-Brux'; de eindeloze taaloorlog aan de grens en rond Brussel; het onvoorwaardelijke Euro-stemrecht; enz., enz., enz...

Vanuit zijn positie als 'underdog' leidt Wallonië de Belgische dans. Omdat politiek Vlaanderen niet weet op welk been te dansen zonder België. Het neo-belgicistisch masochisme van een bepaalde 'linkse' intellectuele camarilla is slechts een pijnlijke illustratie van deze realiteit. Ook zij zijn doodsbang voor het verlies van hun kleine posities en hun ijdele glorie, die zij slechts danken aan de artificiële machtspositie van hun partij(en) binnen het Belgisch establishment.

De Waalse chantage is politiek legitiem. Geplaatst tegenover een Vlaamse politieke klasse die niet bereid is om het Belgisch kader te overstijgen, is de Waalse politieke leiding wel verplicht de belangen van haar bevolking te verdedigen binnen dat kader. Zij doet het met een politiek brio dat de grootste bewondering afdwingt. Wanneer in Vlaanderen een politiek voorman, zoals Luc Van den Brande, een schuchtere poging onderneemt om Wallonië tegemoet te treden op hetzelfde niveau, dan wordt hij door een 'politiek correcte' intelligentsia als gauleiter teruggefloten. Arm Vlaanderen? Neen, arme Vlaamse kanunniken! *
* *

5. Een Vlaams Marshall-plan voor Wallonië



Het is dus niet vanuit Wallonië, maar in Vlaanderen zelf, dat de huidige communautaire impasse doorbroken moet worden. De oude Belgische heersende klasse weet dat zeer goed. Haar unitair-ideologisch Coudenbergh-offensief is daarom uitsluitend op Vlaanderen gericht. Om deze impasse te doorbreken moet Vlaanderen rechtstreeks, zonder Belgische tussenkomst, de hand reiken aan Wallonië. Niet omgekeerd.

Het aanbod tot nieuwe dialoog dient uit te gaan van de economische realiteit. Hier rust een enorme verantwoordelijkheid op de jonge Vlaamse economische elites. Wallonië vertegenwoordigt nog nauwelijks een kwart van de Belgische economie. Het is sociaal zwaar ziek. Het heeft geen behoefte aan het soort OCMW-steun waarvan het thans 'geniet' dank zij de solidariteit om zijn Belgisch.

De redding van Wallonië kan alleen komen van een Vlaams Marshall-plan, waardoor het gedurende een tiental jaren de nodige investeringskapitalen krijgt aangeboden om zijn economie te herstructureren.

Deze Vlaamse solidariteit moet de vorm aannemen van een, van regering tot regering, genegocieerde en internationaal bindende conventie. Het huidige grondwettelijke kader biedt daartoe reeds de nodige ruimte. Uit de aard zelf zal deze overeenkomst gepaard gaan met een vreedzame, constitutionele scheiding van Vlaanderen en Wallonië. Want België verliest, in die context, elke betekenis en waarde voor Wallonië. En Brussel? Brussel maakt deel uit van de Vlaamse economische en geografische ruimte. Ook dat is een realiteit, waarvan Wallonië, maar ook francofoon Brussel zich wel bewust zijn. Maar aan Wallonië moet het recht worden toegekend - voor zover de behoefte daartoe aangevoeld wordt in Wallonië zelf - om extra-territoriale banden aan te knopen met de francofone Brusselse taalgemeenschap. Deze laatste moet, als autonome gezagsinstantie, door de Vlaamse grondwet erkend worden, en zij moet door Vlaanderen van alle vereiste financiële middelen worden voorzien om haar culturele en persoonsgebonden bevoegdheden ten volle te kunnen uitoefenen.

Kan Vlaanderen dit aan?

Op het economisch-financiële vlak hoeft er, in principe, geen enkel probleem te zijn. Het Vlaamse Marshall-plan zou aan Wallonië nauwelijks meer hoeven toe te kennen, dan Vlaanderen nu reeds in elk geval, en elk jaar opnieuw, verliest door de Belgische 'federale' transfers, zonder dat Wallonië daaruit thans enig structureel voordeel haalt.

De winst voor Vlaanderen is indirect, maar reëel. Zij bestaat in de mogelijkheid, die aldus aan Vlaanderen wordt aangeboden, om eindelijk een zelfstandige politiek te voeren van tewerkstelling en economische groei, aangepast aan zijn specifieke economische structuur en culturele geaardheid, die grondig verschillen van de Waalse. En de Vlaamse economie kan er slechts baat bij hebben dat, aan haar zuidergrens, en binnen haar natuurlijk economisch hinterland, een nieuwe krachtige groeipool tot ontwikkeling zou komen.

De problemen liggen elders. Zij liggen binnen de Vlaamse, economische, culturele en politieke middens die snel de daartoe vereiste, geestelijke reconversie zouden moeten doormaken. In die middens moet een nieuwe, leidende elite groeien, die duidelijk gestalte geeft aan het Vlaams algemeen belang, en die zich ondubbelzinnig identificeert met de Vlaamse natie. Ja, ook hier 'Vlaanderen eerst'. Met open hand naar het Waalse volk, waaraan de Vlamingen in het verleden zoveel te danken hebben gehad.

Zoals hierboven betoogd, zijn de bestaande Vlaamse partijen ongeschikt om aan deze nieuwe elite politiek gestalte te verlenen. En dit niettegenstaande het feit dat, binnen deze partijen, zeker een kostbaar potentieel aan individueel politiek intellect aanwezig is. Het is dus niet in, maar wel vanuit de bestaande machtscenakels, en vooral ertussen en ernaast, dat eindelijk het nieuwe, politieke Vlaanderen zal moeten groeien. Of het lukt, kan op dit ogenblik helaas niemand voorspellen. "Mais point n'est besoin d'espérer pour entreprendre..."

[stab]

Bovenstaand artikel is interessant,maar...
de boodschap is eigenlijk dat de Vlamingen hun onafhankelijkheid, - om een zwaar woord te gebruiken - hun vrijheid moeten AFKOPEN.
Bij heel wat Vlamingen is het nog steeds niet doorgedrongen dat het volgende compleet onwaar is nl, "Met open hand naar het Waalse volk, waaraan de Vlamingen in het verleden zoveel te danken hebben gehad."
Recentelijk nog bewezen door een studie van prof. Jules Hannes (hopelijk is de naam goed gespeld) die stelt dat vanaf 1830 er geen Waalse eurocent naar Vlaanderen is gevloeid. (Kapitaalsinvesteringen wel, maar die zijn/waren dan ook 'privé'.)
Bovendien is een Waalse onafhankelijkheid weinig waarschijnlijk. Wallonië zal voor Frankrijk kiezen. Ik kan mij dan moeilijk voorstellen dat wij in de plaats van de Fransen voor de reconversie van Wallonie zouden zorgen.
Statements als een Vlaams Marshall plan voor Wallonië, of de overname van het Waalse gedeelte van de federale overheidsschuld zijn minstens tactisch slechte zetten en tonen eigenlijk de politieke onvolwassenheid van DE Vlaming aan.
De Vlaming stamelt niet meer, bedelt niet meer aan de poort, hij moet zich nu vrijkopen.

[Rudi Dierick]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

... Roosens, inmiddels 68, ....

Spijtig genoeg heengegaan. Maar MEERVOUD gaat voort.

[stab]

Ik vraag mij af of de artikels van Meervoud iets bij brengen aan de totstandkoming van de Vlaamse onafhankelijkheid. Bovenstaand artikel wijst volgens mijn bescheiden mening toch niet op een goede taktiek of strategie: "Lieve franstaligen, mogen wij a.u.b. onafhankelijk worden... we zullen u er goed voor betalen, zulle". Kaart spelen met je troeven op tafel...
Vlamingen moeten zich meer het 'machtsdenken' eigen maken. Lode Claes lijkt mij eerder ons de goede weg aangewezen te hebben dan wel de betreurde Roosens.

[Vanderlinden d'Hoogvorst]

Oorspronkelijk geplaatst door stab

De Vlaming stamelt niet meer, bedelt niet meer aan de poort, hij moet zich nu vrijkopen.

Je zou het ook kunnen zien als een oprotpremie, zoals Nederland destijds 3 miljard gulden gaf aan Suriname.

[Confucius]

Het verleden bewijst dat een nieuw (Vlaams) Marshall plan niets zal uithalen. Na de tweede wereldoorlog zijn de meeste fondsen die in het kader van het Marshall plan aan België werden toegewezen in de koolmijnen en de Waalse industrie verdwenen. Slechts een klein deel ging naar Vlaanderen, voornamelijk gebruikt voor de heropbouw van de haven van Antwerpen. Het probleem met Wallonië is dat iedere vorm van steun gebruikt wordt om een neo communistisch systeem �* la DDR in stand te houden in plaats van te investeren in nieuwe industriën.

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

Een Vlaams Marshallplan, dat heeft Wallonie nodig. Vlaanderen zou Wallonië gedurende een tiental jaren het nodige investeringskapitaal moeten aanbieden om zijn economie te herstructureren. Dit zal Vlaanderen goedkoper uitkomen dan de miljardentransfers, die nu via federale structuren lopen.

Zo luidt de thesis van Antoon Roosens, die ooit de Volksunie een linkse koers poogde te doen varen en nadien onderdak vond bij het communistische Masereelfonds. Roosens was secretaris van het Vlaams Comité voor Brussel, en medeorganisator van de twee Vlaamse marsen op Brussel van 1961 en 1962.

Roosens toonde zich nadien voorstander van directe onderhandelingen over de hervorming van het land tussen Vlaanderen en Wallonië, en trad na 1964 herhaaldelijk samen op met Jacques Yerna, toen die voorzitter was van het Mouvement Populaire Wallon (of MPW, het geesteskind van André Renard). Roosens, inmiddels 68, kent Wallonië, en Vlaanderen.

Hij poneert zijn merkwaardige stelling in drie artikelen die in het maandblad Meervoud verschijnen. Roosens schrijft dat Wallonië economisch te gronde werd gericht "door de schuldige nalatigheid van het Belgisch establishment", omdat "de Belgische holdings op geen enkel moment hebben geprobeerd hun, nochtans reusachtige, kapitalen te heroriënteren naar nieuwe industrietakken, maar enkel belangstelling hadden voor de redding van het eigen vermogen.

Wallonië zelf zocht het in een uitbreiding van overheidsdienn. Roosens meent dat in Wallonie meer dan 41 procent van de totale loontrekkende werkgelegenheid zich in de overheidssector en andere door de staat gesubsidieerde sectoren bevindt. Deze gezwollen overheidstewerkstelling wordt niet gedragen door de Waalse economie, maar door transfers uit Vlaanderen, die via het federale systeem lopen. Roosens omschrijft zulks als "een economisch ongezonde sociale reddingsoperatie". Wallonië is economisch bij deze transfers niet gebaat. Dit zijn enkel "vernederende en inefficiënte aalmoezen", die Vlaanderen en Wallonië verarmen, en Wallonië leiden naar een toestand van permanente, passieve afhankelijkheid. En door deze "perverse vorm van solidariteit op zijn Belgisch" blijft zowat 15 procent van het Waalse arbeidspotentieel steriel", schrijft Roosens.

Waaraan Wallonië volgens hem nood heeft, zijn massaleansfers van investeringskapitaal. Die zullen niet komen van wat overblijft aan Belgische holdings, of van Europa. "De bal ligt in het Vlaamse kamp!", beweert Roosens.

Zeer concreet stelt Antoon Roosens voor dat de Vlaamse en Waalse regeringen rechtstreeks zouden onderhandelen over "een internationaal bindende conventie". Dit kan binnen het raam van de grondwet. Deze overeenkomst gaat met een vreedzame scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië gepaard. Want België verliest, in deze context, elke betekenis en waarde voor Wallonië.

Op het economisch vlak zou Vlaanderen, via dit Marshallplan, Wallonië nauwelijks meer hoeven toe te kennen dan nu het geval is, gezien het wegvallen van federale transfers van Vlaanderen naar Wallonië. De winst voor Vlaanderen zit in de mogelijkheid om zelf zijn economisch beleid te gaan voeren. Winst is er ook doordat Wallonië opnieuw een krachtige groeipool zou worden, in het hinterland van Vlaanderen.

Hij slaat de nagel op de kop. De B.U.B. ontwikkelt net dezelfde thesis na een bezoek aan Oost-Duitsland. Maar zoals de Duitsers pleiten we wel voor eenheid. Dat is het enige verschil.

Het motto is dus: er zijn niet genoeg transfers !

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

De B.U.B. ontwikkelt net dezelfde thesis na een bezoek aan Oost-Duitsland.

Hans I de Grote gaat naar Duitsland op vakantie. Nadien meldt hij: "De BUB ontwikkelt..." Blijkbaar klopt dus de voorstelling dat de BUB Hans is en Hans de BUB, de ongekroonde leider, de voorzitter voor het leven die zich door een aantal gewillige paladijnen laat omringen.

[Rudi Dierick]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Hij slaat de nagel op de kop. De B.U.B. ontwikkelt net dezelfde thesis na een bezoek aan Oost-Duitsland. Maar zoals de Duitsers pleiten we wel voor eenheid. Dat is het enige verschil.

Het motto is dus: er zijn niet genoeg transfers !

Hans geneert zich blijkbaar niet om zijn ongenaakbare intellectuele supperioriteit ten toon ten spreiden.

Voor de geinteresseerde lezers die zich in een verstrooid bui nog door zo'n genie zou laten in twijfel zouden laten brengen, nog enkele andere fundamentele verschillen tussen Belgie en Duitsland, bovenop dat éne waarvan Hansje beweert dat het het enige is:

1. In Duitsland komen ALLE politieke partijen (op één na) in allde deelstaten op, én krijgen ze er verkozenen; in belgie daarentegen toont de regionale spreiding en inplanting van de politieke partijen haarfijn aan dat er een zéér grote en belangrijke maatschappelijke scheidingslijn loopt tussen de gemeenschappen (en niet tussen de gewesten!).
2. In Duitsland is het financieringsmechanisme van de binnelnadse solidariteit zéér doorzichtig en perfect omkeerbaar; hier daarentegen betaalt de nationale schatkist permanent 30 �* 35% méér ambtenaren per 1000 Franstalige Belgen dan Vlaamse, én ook no ééns de gemiddeld 2x zo hoge legale pensioenen ind e openbare sector (vgl. met de legale pensioenen in de privé). Alleen al door dat véél zwaardere staatsapparaat én die hogere pensioenen resulteert in een kollossale, peperdure en niet-omkeerbare transfer.
3. Daarnaast zijn er nog ettelijke andere niet-omkeerbare transfermechanismen.
4. Inzake de private keuzen die een aanwijzing zijn voor nationale identiteit -zoals dagblad- en mediakeuze, lidmaatschap van sportieve, culturele en wetenschappelijke federaties ziet men in Duitsland telkens één feitelijke gemeenschap, én volk met al haar instellingen en verenigingen; in belgie daarentegen zijn al die soortgelijke private keuze héél duidelijk opgedeeld naar gemeenschap en bestaan op véle vlakken zelfs geen nationale koepels meer. Enkel die keuzen waarin de Belgische wetgever de keuze beperkt tot de facto nationale organisaties (vakbonden, ...) spelen deze nog een rol.

Kortom, de werkelijke maatschappelijke ordening en samenhang is veruit vooral een gemeenschapszaak, éngéén éénheidszaak. Sterker; daar waar er historische verschillen bestaan tussen de Duitse laender -alle hetgevolg vand e militaire sovjectbezetting- worden deze in snel tempo door de private én openbare keuzen geslecht. In belgie verdwijnen echter steeds meer nationale zaakjes.

Kortom, laat straks de staatsstructuur ook méér rekening houden met die werkelijke maatschappelijke opbouw, in plaats van zo krampachtig een belgicistisch-unitaire dwangbuis met alle slecht beleid, verspillingen en blijvende discriminaties vandien te willen behouden.

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Hans I de Grote gaat naar Duitsland op vakantie. Nadien meldt hij: "De BUB ontwikkelt..." Blijkbaar klopt dus de voorstelling dat de BUB Hans is en Hans de BUB, de ongekroonde leider, de voorzitter voor het leven die zich door een aantal gewillige paladijnen laat omringen.

Een beetje zoals een kind op TV een aflevering ziet van de Power Rangers en daarna de hele episode nog eens gaat naspelen in maillot en daarboven een onderbroek

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door stab

Bovenstaand artikel is interessant,maar...
de boodschap is eigenlijk dat de Vlamingen hun onafhankelijkheid, - om een zwaar woord te gebruiken - hun vrijheid moeten AFKOPEN.

Jij noemt seks direct hoererij.

Er wordt niets afgekocht. Dit is slechts een uiting van ECHTE solidariteit met de Walen. En dan nog. Als de Walen het beter hebben, worden de Vlamingen daar ook beter van: het is niet goed een arm buurland te hebben.

Deze solidariteit wordt wel beknot door de Belgische constructie, en is dus helemaal niet compatibel met België, laat staan met een unitair België, dat de hele beweging terug naar 0 laat verlopen. Dat is dwaasheid, maar dwazen zijn er altijd.

Bij heel wat Vlamingen is het nog steeds niet doorgedrongen dat het volgende compleet onwaar is nl, "Met open hand naar het Waalse volk, waaraan de Vlamingen in het verleden zoveel te danken hebben gehad."
Recentelijk nog bewezen door een studie van prof. Jules Hannes (hopelijk is de naam goed gespeld) die stelt dat vanaf 1830 er geen Waalse eurocent naar Vlaanderen is gevloeid. (Kapitaalsinvesteringen wel, maar die zijn/waren dan ook 'privé'.)

Die cijfers zijn mij waarschijnlijk beter bekend dan u. Vlaanderen droeg 44% bij aan de belastingen, maar kreeg slechts 37% van de investeringen terug. Wij hebben niets te danken aan de Walen, maar moeten we daarom een verpauperde staat aan onze zuidergrens creëren, dat de ideale voedingsbodem is voor wanhoop en banditisme? Kedenketni.

Bovendien is een Waalse onafhankelijkheid weinig waarschijnlijk. Wallonië zal voor Frankrijk kiezen.

In dat geval kiest het voor het eeuwige economische profitariaat, want als het federale België al nadelig is voor Wallonië (dat toch 30% ervan uitmaakt), hoe zal het dan zijn tov het unitaire Frankrijk (3 miljoen tov 60 miljoen).

Dan heeft een investeringsplan ook geen zin en "all bets are off"...

Ik kan mij dan moeilijk voorstellen dat wij in de plaats van de Fransen voor de reconversie van Wallonie zouden zorgen.

Inderdaad.

Statements als een Vlaams Marshall plan voor Wallonië, of de overname van het Waalse gedeelte van de federale overheidsschuld zijn minstens tactisch slechte zetten en tonen eigenlijk de politieke onvolwassenheid van DE Vlaming aan.

Integendeel, het zijn tactisch sublieme zetten, die meer het Vlaams belang dienen dan het Chroetsjovachtige, stoere tafelgeklop dat jij hier voorstelt. Dat is misschien wel straf, maar daar bereik je niets mee.

[Percalion]

tantist, je hebt gelijk man, we hebben een marshallplan nodig

dat er eindelijk een deftige waalse economie ontstaat, zodat ze op eigen poten kunnen staan

dan kunnen we nog steeds kiezen: samen vooruit, of elk een eigen weg

[Philips Inc.]

Vlaanderen heeft het geld zelf nodig om zijn toekomst veilig te stellen. We hebben al genoeg betaald.

[zorroaster]

Ik zie niet in waarom Vlaanderen de last moet dragen van de economische reconversie van Wallonië. Uiteindelijk was Amerika een industriëele supermacht van honderden miljoenen mensen, die hebben een groter draagvlak daarvoor dan een kleine regio als Vlaanderen. Een groot deel van de truc bij het Marshallplan was trouwens dat er kredietlijnen werden gegeven voor de aankoop van Amerikaans materiaal aan de Europese landen.
Bovendien kan zo'n Marshallplan, en dan nog op een school die imo nog te beperkt is, alleen maar als er geld wordt vrijgemaakt uit de transfers. Laat Wallonië zijn onderwijskosten reduceren en haar gezondheidszorguitgaven terug te dringen, en er komt in Vlaanderen geld bij dat voor gerichte investeringen in Wallonië kan worden aangewend.

[Percalion]

Oorspronkelijk geplaatst door Philips Inc.

Vlaanderen heeft het geld zelf nodig om zijn toekomst veilig te stellen. We hebben al genoeg betaald.

om onze toekomst veilig te stellen kunnen we die vijf of die tien miljard of hoeveel is het inderdaad gebruiken, ik ga akkoord.

Maar u zou meteen alle bruggen opblazen om op korte termijn aan dat geld te raken, vermoed ik? Persoonlijk ben ik voorstander van een langetermijnplanning.
We zullen dat geld pas binnen een jaar of tien nodig hebben, als de vergrijzing zich langzaam begint te manifesteren.

Dus kunnen we in tien jaar tijd Wallonië uit de put helpen, dan hebben we een stabiele partner in het zuiden, in plaats van een Oostblokland in de achtertuin.

Waarom Vlaanderen? Wel, omdat wij het geld hebben, en omdat we het nu toch sowieso geven. Dan kunnen we op zijn minst eisen dat het nuttig gebruikt wordt. En als het nuttig gebruikt wordt, zal de noodzaak aan Vlaams geld verminderen.

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Hans I de Grote gaat naar Duitsland op vakantie. Nadien meldt hij: "De BUB ontwikkelt..." Blijkbaar klopt dus de voorstelling dat de BUB Hans is en Hans de BUB, de ongekroonde leider, de voorzitter voor het leven die zich door een aantal gewillige paladijnen laat omringen.

Ik dacht dat ik van u enige lof zou krijgen aangaande mijn vakantiebestemming, maar zelfs dat kan er niet af.

[Percalion]

Oorspronkelijk geplaatst door zorroaster

Ik zie niet in waarom Vlaanderen de last moet dragen van de economische reconversie van Wallonië. Uiteindelijk was Amerika een industriëele supermacht van honderden miljoenen mensen, die hebben een groter draagvlak daarvoor dan een kleine regio als Vlaanderen. Een groot deel van de truc bij het Marshallplan was trouwens dat er kredietlijnen werden gegeven voor de aankoop van Amerikaans materiaal aan de Europese landen.
Bovendien kan zo'n Marshallplan, en dan nog op een school die imo nog te beperkt is, alleen maar als er geld wordt vrijgemaakt uit de transfers. Laat Wallonië zijn onderwijskosten reduceren en haar gezondheidszorguitgaven terug te dringen, en er komt in Vlaanderen geld bij dat voor gerichte investeringen in Wallonië kan worden aangewend.

Laat ons een businessplan opstellen waarin we eisen stellen voor de transfers.

Het verminderen van het overheidsapparaat bijvoorbeeld. In wallonië zijn 40% van de werknemers ambtenaren...

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudi Dierick

Hans geneert zich blijkbaar niet om zijn ongenaakbare intellectuele supperioriteit ten toon ten spreiden.

Voor de geinteresseerde lezers die zich in een verstrooid bui nog door zo'n genie zou laten in twijfel zouden laten brengen, nog enkele andere fundamentele verschillen tussen Belgie en Duitsland, bovenop dat éne waarvan Hansje beweert dat het het enige is:

1. In Duitsland komen ALLE politieke partijen (op één na) in allde deelstaten op, én krijgen ze er verkozenen; in belgie daarentegen toont de regionale spreiding en inplanting van de politieke partijen haarfijn aan dat er een zéér grote en belangrijke maatschappelijke scheidingslijn loopt tussen de gemeenschappen (en niet tussen de gewesten!).
2. In Duitsland is het financieringsmechanisme van de binnelnadse solidariteit zéér doorzichtig en perfect omkeerbaar; hier daarentegen betaalt de nationale schatkist permanent 30 �* 35% méér ambtenaren per 1000 Franstalige Belgen dan Vlaamse, én ook no ééns de gemiddeld 2x zo hoge legale pensioenen ind e openbare sector (vgl. met de legale pensioenen in de privé). Alleen al door dat véél zwaardere staatsapparaat én die hogere pensioenen resulteert in een kollossale, peperdure en niet-omkeerbare transfer.
3. Daarnaast zijn er nog ettelijke andere niet-omkeerbare transfermechanismen.
4. Inzake de private keuzen die een aanwijzing zijn voor nationale identiteit -zoals dagblad- en mediakeuze, lidmaatschap van sportieve, culturele en wetenschappelijke federaties ziet men in Duitsland telkens één feitelijke gemeenschap, én volk met al haar instellingen en verenigingen; in belgie daarentegen zijn al die soortgelijke private keuze héél duidelijk opgedeeld naar gemeenschap en bestaan op véle vlakken zelfs geen nationale koepels meer. Enkel die keuzen waarin de Belgische wetgever de keuze beperkt tot de facto nationale organisaties (vakbonden, ...) spelen deze nog een rol.

Kortom, de werkelijke maatschappelijke ordening en samenhang is veruit vooral een gemeenschapszaak, éngéén éénheidszaak. Sterker; daar waar er historische verschillen bestaan tussen de Duitse laender -alle hetgevolg vand e militaire sovjectbezetting- worden deze in snel tempo door de private én openbare keuzen geslecht. In belgie verdwijnen echter steeds meer nationale zaakjes.

Kortom, laat straks de staatsstructuur ook méér rekening houden met die werkelijke maatschappelijke opbouw, in plaats van zo krampachtig een belgicistisch-unitaire dwangbuis met alle slecht beleid, verspillingen en blijvende discriminaties vandien te willen behouden.

Ik heb een goede oplossing voor u: een unitaire staat.

En ik weet niet op welke planeet u leeft, want België is (spijtig genoeg) al een tijdje geen unitaire staat meer. Vandaar al die communautaire problemen.

[Percalion]

als een verandering plaatsvindt, die een nadeel met zich meebrengt, is terugkeren naar een vroegere toestand vaak nog rampzaliger.

Vooruitgang heeft zo zijn nadelen; als de nieuwe situatie dus niet optimaal is, moeten we vooruit denken in plaats van achteruit.

Het federale België is niet optimaal; welnu, dan moeten we vooruit denken. Vier deelstaten bijvoorbeeld, in plaats van de huidige zes , euh, dingen.