[Samengevoegd] Irma Laplasse

[thePiano]

Het volledige artikel vind U hier:
Het Verraad van Irma Laplasse. Het proces van de collabo die op 30 mei 1945 te Brugge werd gefusilleerd, alsook het Herzieningsproces van 1995-1996.
http://users.pandora.be/amarcord/selys/laplas01.html





Irma Laplasse-Swertvaeger (1904-1945) had door haar verraad aan de Duitsers op 8 september 1944, de dood van zeven leden van de verzetsorganisatie het Geheim Leger-Armée Secrète (waaronder drie minderjarigen!) op haar geweten en werd op haar proces in december 1944 ter dood veroordeeld. In beroep in februari 1945 werd dit doodvonnis bevestigd. Zij stierf op 30 mei 1945 voor het executiepeloton.

In 1949 werd het gevangenisdagboek 'Het dagboek van Irma Laplasse' met een voorwoord van de journalist Louis De Lentdecker gepubliceerd. De Lentdecker die notabene zelf lid is geweest van het verzet bij het Geheim Leger, en daar blijkbaar altijd spijt van heeft gehad, zoals blijkt uit zijn boek "Tussen twee vuren" uit 1985.

Sindsdien is de controverse omtrent Laplasse (alsook omtrent het lot van andere terechtgestelde collaborateurs zoals bv Borms, Vindevogel en Van Assche) al die jaren blijven voortduren. Zo werden op de 43ste IJzerbedevaart van 5 juli 1970 zowel Dom Modest Van Assche als Irma Laplasse als zogenaamde repressieslachtoffers herdacht.

Na de publicatie van enkele boeken over het Proces Irma Laplasse door de erg omstreden Prof. Karel Van Isacker (º1913) in de jaren 1970-71 en vooral nadat Van Isacker</STRONG> bekend maakte dat de in 1971 nog levende Duitse kroongetuige Karl Bongers toegaf valse verklaringen te hebben afgelegd tijdens dat proces, was meteen het vuur aan de lont gelegd.

De toenmalige Waalse Minister van Justitie Melchior Wathelet (º1949) (regering van premier Jean-Luc Dehaene) verzocht op 23 februari 1994 om een herziening van het proces. Onder druk door een gedeelte van de publieke opinie die jarenlang misleid werd door allerlei verzinsels, halve waarheden en hele leugens zette Wathelet bij brief van 16 maart 1995, het licht op groen voor de herziening van het proces.
In de aanloop naar de herziening verscheen in 1995 het boek 'Executie zonder vonnis' van de journalist Jean-Marie Pylyser. Hij schrijft: "De schuld of onschuld van de betrokkene wordt al sinds het verschijnen van `Het dagboek van Irma Laplasse' in 1949 niet meer in vraag gesteld, vermits men haar toen al zag als een Vlaamse heldin. In veel publicaties wordt geschreven dat zij het weerloze slachtoffer geworden was van de hatelijke repressie en onschuldig werd terechtgesteld."

Geert De Jaeger in 1995 vóór de aanvang van het herzieningsproces: "Het onderzoek van Pylyser leverde nieuwe getuigenissen op waarbij zelfs een Duitse Feldwebel verklaart dat het verraad van een Belgische vrouw de oorzaak is van de Duitse aanval op de verzetslieden te Oostduinkerke. Een andere getuige onthult dat Irma Laplasse in de voormiddag in de batterij aanwezig was. Bovendien zegt een nieuwe getuige dat de Duitsers voor hun aanval in het dorp even halt hielden aan het huis van Irma laplasse en vermoedelijk nog verdere informatie inwonnen."

[thePiano]

[Koenraad Maesschalck]

Op 11 september vindt inderdaad een Irma Laplasse-herdenking plaats in Brugge. Dank aan thePiano voor deze reclame.
Irma Laplasse was één van de 242 mensen die vlak na de Tweede Wereldoorlog werden vermoord door de Belgische staat.
Als oud-NSV'er ben ik overigens fier dat deze vereniging deelneemt aan dergelijke herdenkingen.

[SchutzStaffel]

Irma Laplasse was een Vlaamse heldin die terrecht een herdenking verdient.
Een heldin, onrechtvaardig het definitief zwijgen opgelegd door de laffe Belgische staat.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Maesschalck

Op 11 september vindt inderdaad een Irma Laplasse-herdenking plaats in Brugge.

En wie gedenkt de zeven verzetsstrijders die hun leven dankzij het verraad van Laplasse verloren?

Dank aan thePiano voor deze reclame.
Irma Laplasse was één van de 242 mensen die vlak na de Tweede Wereldoorlog werden vermoord door de Belgische staat.

Correctie: niet vermoord maar na een openbaar proces werden terechtgesteld.

Hoeveel van de 24.000 vermoorde joden en 14.000 vermoorde verzetsmensen kregen een proces dacht je voor ze werden afgemaakt als honden?

Als oud-NSV'er ben ik overigens fier dat deze vereniging deelneemt aan dergelijke herdenkingen.

Van de erfgenamen van de collaboratie hadden we ook niet anders verwacht. Dat zijn toevallig ook dezelfden die onvoorwaardelijke amnestie eisen (amnestie: kwijtschelding van schuld en misdaden). Kruip nu maar onder de wol samen met je makker SchutzStaffel van de SS, jullie vormen samen een mooi stel.

En dan zijn Blokkers altijd verbaasd als ik links leg naar wat zij '60 jaar oud geschiedenis' heten. Ze kunnen er zelf geen vijf minuten over zwijgen.

[SchutzStaffel]

En wie gedenkt de zeven verzetsstrijders die hun leven dankzij het verraad van Laplasse verloren?

Ooooooo die ... als ge die persé een herdenking wil geven, niets houd je tegen het zelf te organiseren.
Ik concentreer liever m'n aandacht naar echte helden zoals Irma. Tenminste de moeite waard om er tijd aan te besteden. Irma ... we zullen jou nooit vergeten, erewoord !

[SchutzStaffel]

Onnodig te citeren, ik heb de site van jou immers gelezen, dus ook het gedeelte dat je nu aangehaald hebt. Het verandert niets aan mijn mening over Irma Laplasse.
Doch dit ter zijde, je hebt een mooi en leerrijke website waarvoor oprecht chapeau.
Zowel voor linksgezinden als voor rechtsgezinden is jouw site een interessante informatiebron waarvan men veel kan opsteken.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door SchutzStaffel

Onnodig te citeren, ik heb de site van jou immers gelezen, dus ook het gedeelte dat je nu aangehaald hebt. Het verandert niets aan mijn mening over Irma Laplasse.
Doch dit ter zijde, je hebt een mooi en leerrijke website waarvoor oprecht chapeau.
Zowel voor linksgezinden als voor rechtsgezinden is jouw site een interessante informatiebron waarvan men veel kan opsteken.

Bedankt. Dat was ook mijn bedoeling om de informatie die tot nog toe over deze onderwerpen ter beschikking was op het internet, en tot op heden erg summier en slechts één kant van het verhaal belichten, wat aan te vullen. Ik doe telkens ook de moeite om daarnaast mijn bronnen te vermelden, zodat iedereen mijn versie kan nachecken en tevens verder zijn speurtocht kan verder zetten in de bestaande literatuur als hij er zin in heeft.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door SchutzStaffel

En wie gedenkt de zeven verzetsstrijders die hun leven dankzij het verraad van Laplasse verloren?

Ooooooo die ... als ge die persé een herdenking wil geven, niets houd je tegen het zelf te organiseren.
Ik concentreer liever m'n aandacht naar echte helden zoals Irma. Tenminste de moeite waard om er tijd aan te besteden. Irma ... we zullen jou nooit vergeten, erewoord !

Jeps, hou jij je maar bij verraders en verklikkers van het Eigen Volk.

Irma Laplasse schreef later in afwachting van haar executie in haar berucht geworden gevangenisdagboek het veelzeggende citaat: "Bittere ontgoocheling, het schoonste volk van Vlaanderen zat opgesloten en het gespuis zegevierde." Het was voor haar een uitgemaakte zaak dat het gespuis bij het verzet zat en het schoonste volk bij de collaborateurs! Op 28 mei, twee dagen voor ze werd terechtgesteld, en haar werd medegedeeld dat het gratieverzoek door Prins Regent Karel was verworpen, siste ze helemaal uit haar lood geslagen tegenover haar hoofdbewaakster Annie Johnson, die tevens overste was van de gevangeniszusters, het volgende venijn toe: "Hebben ze mij morgen, ik heb ze ook gehad, de smeerlappen!"

[çois s]

Hoe onzinnig daarover te willen redetwisten. Het is gewoon een feit dat wie de kracht, de zegen van het nationaal-socialisme inzag zichzelf boven de massa verhief en dus geen oordeel vanuit die massa af te wachten heeft. Net zoals een leeuw geen verantwoording af te leggen heeft aan een oorwurm. Amnestie laten toekennen is dan ook dwaas en zinloos.

[SchutzStaffel]

Dit heeft misschien niets tot dit debat bij te dragen, maar mag ik zeggen dat je een adembenemende schoonheid bent. In één woord : waaaaaaaaauw !

[ingenious]

die 2 vrouwen in zijn (volgens mij is de çois de vent) onderschrift lijken mij nochthans nen 'uitgroei' te hebben, wat wil zeggen dat ze geen echte blondines zijn. en must je de prut ff uit je ogen wrijven, dan zou je zien dat het 3 verschillende vrouwen zijn

[çois s]

Oorspronkelijk geplaatst door SchutzStaffel

Dit heeft misschien niets tot dit debat bij te dragen, maar mag ik zeggen dat je een adembenemende schoonheid bent. In één woord : waaaaaaaaauw !

8) Aryan power!

[SchutzStaffel]

Volledig met je eens, ik heb altijd een zwak gehad voor vrouwen van het Arisch ras, wat niet wil zeggen dat vrouwen die niet-Arische kenmerken vertonen ook niet knap hoeven te zijn. Je bent de eerste Nazi-sympthatie vertonende vrouw die ik tot nu tegengekomen ben. Daarom ook aangename kennismaking !

[thePiano]

[font=Nadianne][size=5]Uit het gevangenisdagboek van Irma Laplasse[/size][/font]

Opmerking:
Het gevangenisdagboek werd retroactief werd geschreven, namelijk de periode tussen 8 september 1944 en 18 maart 1945 heeft ze pas kort voor 18 maart '45 neergeschreven.

Op dat ogenblik was haar proces al voorbij evenals het beroep daartegen. Zij hield tot het einde haar leugens vol dat ze gehandeld had uit moederliefde en in feite op zoek was naar haar man die verdwenen zou geweest zijn.

Ze heeft ook nooit geloofd dat ze feitelijk terechtgesteld zou worden en van haar kon dan ook niet verwacht worden dat ze ooit tot volledige schriftelijke bekentenissen zou overgaan.



In de gevangenis werd het gevangenisdagboek van Irma Laplasse door de opgesloten collaborateurs ongeveer 400 keer(!) overgeschreven als tijdverdrijf. Dat Irma Laplasse onvoorwaardelijk haar 'zwarte zaak' en de 'collaboratie' tot het einde toe onvoorwaardelijk trouw bleef, mag blijken uit de volgende fragmenten uit haar dagboek:

[font=Verdana][size=2]pag. 41: "..'k werd in een cel gestoken bij drie nog jonge vrouwen en, goddank, het waren echte zwarte.

pag. 48: "..dus afscheid aan mijn gebuurs celgenoten en aan mijn favoris de zwarten."

pag 35: "Maar de haat zegevierde en alles was toegelaten wat niet deugde. Het gespuis is meester en God weet voor hoelang nog!" (..) "Bittere ontgoocheling, het schoonste volk van Vlaanderen zat opgesloten en het gespuis zegevierde."

[/size][/font]Om de tijd de verdrijven in de gevangenis zingt ze met haar favoris, de zwarten de bekende liedjes:

[font=Verdana][size=2]pag. 41: "Zo was de dag redelijk rap voorbij, maar 's avonds stond ik letterlijk verstomd, was ik nog wel in het gevang, daar hoorde ik al de bekende Vlaamse liederen, zoals Vlaamse Leeuw, Mijn Vlaanderen en marsliederen van de Zwarte Brigade, de S.S., en zo meer. Mijn hart ging open en wat ik voor een ongeluk had aangezien van naar Gent te komen daar was mijn geluk geweest, want daar heb ik eindelijk een goede dosis moed opgedaan."

pag. 27: "Zondag was het aan onze toer om naar huis te gaan, maar, oh God, wat trok ik mijn ogen open, daar kwamen wij in de kapel en wij moesten in kotjes zitten, elk zijn kotje. Men zat daar lijk levend in een doodskist. Die dat uitgevonden heeft mogen ze van mij levend vlaan¹."[/size][/font] (¹=villen)

En over Hitler en de Holocaust op de joden....

[font=Verdana][size=2]pag. 47: "Eens kwam de overste bij ons een preek houden over de Vlamingen. Ze had nooit kunnen denken, zegde ze, dat er zoveel waren die zich hadden laten meeslepen met de vijand en dan nog zoveel geleerde mannen ook. (..)... maar het Hitlerisme deugde niet. Wat had hij niet gedaan met de Joden, het waren immers ook mensen, ganse kamers met kleine kinderen heeft hij versmacht en wat al meer. Ge ziet ze deden goed hun best aan de politiek, tot zelfs in onze cellen."

[/size][/font]Op 28 mei, twee dagen voor ze werd terechtgesteld, en haar werd medegedeeld dat het gratieverzoek door Prins Regent Karel was verworpen, siste ze helemaal uit haar lood geslagen tegenover haar hoofdbewaakster Annie Johnson, die tevens overste was van de gevangeniszusters, het volgende venijn toe:
[size=+1]"Hebben ze mij morgen, ik heb ze ook gehad, de smeerlappen!"[/size]

[thePiano]

[font=Nadianne][size=5]De bekentenissen van Irma en Angèle Laplasse[/size][/font]

[font=Verdana][size=2]

Op 30 september zond Irma haar dochter Angèle naar het bureel van het Geheim Leger/Armée Secrète om toestemming te vragen om op bezoek te mogen komen bij haar vader Henri Laplasse en om hem eten te brengen. André Counye, die al geruime tijd de Laplasses als verdachten voor het verraad beschouwde, besloot om van de gelegenheid gebruik te maken Angèle op de rooster te leggen.



Angèle valt vrijwel onmiddellijk door de mand en legt gedeeltelijke bekentenissen af die ze handtekend: "Vrijdagnamiddag 8 september 1944 zijn we (moeder en ik) tot aan de batterij Groenendijk gegaan tot op de grote baan Nieuwpoort-Bad naar Oostduinkerke-Bad. Wij zijn niet bij de Duitsers geweest, enkel tot aan het hekken."

Irma Laplasse wordt er dezelfde dag bijgehaald en verklaarde: "Wij zijn naar de batterij geweest, mijn dochter en ik, langs de baan over de duinen tot aan het hekken." Beide vrouwen blijven aanvankelijk wel ontkennen dat ze met een of meerdere Duitsers hebben gesproken. Counye besluit beide vrouwen aan te houden en verder op de rooster te leggen. Tussen 2 en 5 oktober volgen er nog verschillende verhoren waarbij de getuigenissen met elkaar worden vergeleken en tegen elkaar worden uitgespeeld met verdere compromitterende bekentenissen als gevolg. Irma Laplasse: "Bij de terugkeer van de batterij zagen wij de Duitse uitkijkpost op de duinen, we hebben hen aangeroepen; de post die bestond uit een onderofficier en twee man, kwam naar ons toe."

Angèle Laplasse: "Ik heb die Duitse post gezegd: mijn broer is gevangenomen door de Witte Brigade, en ik heb gevraagd waar mijn vader was. Dit wisten ze niet. Maar ze hebben als antwoord gegeven: ge moogt gerust zijn, ge zult Uw broeder terugzien. (..) Als mijn broeder thuis kwam (rond 22u00) heeft mijn moeder verklaard dat wij beiden de Duitsers verwittigd hadden om hem te doen bevrijden. Hij heeft hierop geantwoord dat wij deze daad niet mochten gesteld hebben want dat daardoor veel mensen gedood werden. Hadden wij moeten geweten hebben dat uit deze daad zulke erge gevolgen gingen voortspruiten, dan gingen wij dit niet gedaan hebben." Irma ontkent eerst maar na confrontatie met haar dochter bekent ze toch enkele feiten en zegt: "Ik verklaar dat wat mijn dochter heeft gezegd juist is. Ik zegde: mijn zoon is gevangen. Ik heb gevraagd de jongen te verlossen." Al deze bekentenissen werden gehandtekend door de vrouwen.

[font=Nadianne][size=+2]"Ik heb gelogen"[/size][/font]

Irma en Angèle werden in de aanloop naar het proces op 6 december 1944 in het gemeentehuis van Oostduinkerke opnieuw verhoord door substituut-krijgsauditeur Jean Vossen. Angèle werd eerst ondervraagd: "Toen mijn broeder op acht september door de leden van de Witte Brigade aangehouden werd en naar de school overgebracht, dachten wij dat men hem ging doodschieten. Wij zijn dan mijn moeder en ik bij afwezigheid van mijn vader die weggelopen was naar de batterij, naar Groenendijk-Bad gegaan; we konden er niet geraken daar de brug over de antitankgracht ter hoogte van het hotel Père Omer ingezakt was. We zijn dan naar de verkenningspost gegaan van dezelfde batterij en hebben daar gevraagd aan de Duitsers of mijn vader zich daar niet verscholen had. Wij hebben hen dan ook kennis gegeven dat mijn broeder afgehaald geweest was door de leden van de Witte Brigade en overgebracht naar Oostduinkerke-dorp. (..) De Duitsers hebben ons dan beloofd van mijn broeder vrij te maken en dat we gerust mochten zijn dat wij hem gingen terugzien. Wij kenden de Duitsers van de batterij goed."

Daarna was het de beurt aan Irma: "Mijn man was intussentijd hout gaan rapen in de richting van de batterij. In de namiddag ben ik dan op zoek gegaan naar mijn man, die reeds van 's morgens halfnegen weg was om kwestie hout te gaan rapen en die des middags niet was komen eten. Wij zijn dan richting batterij gegaan alwaar ik dacht mijn man te ontmoeten. Op onze weg hebben wij een Duitser ontmoet aan wie wij verteld hebben dat wij op zoek waren naar mijn man. Die Duitser heeft ons gebracht naar het home Vandervelde om een beetje 'te klappen'. Ik heb aan die Duitser gezegd dat mijn zoon gevangengenomen werd door de Witte Brigade en naar het dorp overgebracht geweest was." De substituut confronteert dan Irma met de verschillende tegenstrijdigheden met de verklaringen van Angèle waarop Irma verklaart: "Het is mijn dochter die de waarheid heeft gezegd en [size=3]ik heb gelogen.[/size] Ik beken dat ik 's namiddags naar de batterij gegaan ben omdat mijn zoon aangehouden was door de Witte Brigade. Ik ben niet tot aan de batterij geraakt, maar ik heb het gezegd aan de Duitsers in de verkenningspost. Deze hebben mij gezegd 'dat we mochten gerust zijn' en zoals mijn dochter verklaart dat wij mijn zoon zouden terugzien."

[font=Nadianne][size=+2]Uit haar dagboek: "Uit moederliefde"[/size][/font]

Ook in haar autentieke gevangenisdagboek dat in 1949 voor het eerst werd uitgebracht (zie bronnen) zal Irma Laplasse haar verraad bekennen en neerschrijven: "De 8ste september, dag zoals gewoonte zou men zeggen, maar dan is mijn lijden begonnen. Eerst de aanhouding van mijn zoon door drie witten met de revolver in de vuist, in mijn tegenwoordigheid. Ik in mijn angst en smart ben met mijn dochter, naar vader zoekend, een Duits schildwacht tegengekomen en heb hem de aanhouding van mijn zoon medegedeeld. Is het mijn schuld, maar ik geloof eerder aan het toeval, hebben de Duitsers een aanval gedaan of beter patrouille gedaan en zijn in gevecht geraakt met de Witte Brigade, waarvan ik later vernam dat er zeven doden waren." (pagina 24)

Op pagina 36 schrijft ze verder: "Indien ik iets misdaan heb, is het wel uit liefde tot u geweest, maar ik reken dat niet als een misdaad, want wie mijne kinderen onrechtveerdig misdoen, zijn voor mij mijne vijanden."

Opmerking: Het is wel zo dat dit gevangenisdagboek retroactief werd geschreven namelijk de periode tussen 8 september 1944 en 18 maart 1945 heeft ze pas kort voor 18 maart '45 neergeschreven. Op dat ogenblik was haar proces al voorbij evenals het beroep daartegen. Zij hield tot het einde vol dat ze gehandeld had uit moederliefde en in feite op zoek was naar haar man die verdwenen zou geweest zijn. Ze heeft ook nooit geloofd dat ze feitelijk terechtgesteld zou worden en van haar kon dan ook niet verwacht worden dat ze ooit tot volledige schriftelijke bekentenissen zou overgaan.



[/size][/font]

[humble]

het schijnt dat de gevangen in Abou Graibe ook allemaal bekend hebben

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door humble

het schijnt dat de gevangen in Abou Graibe ook allemaal bekend hebben

Schitterende repliek.

[De Garde]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

[font=Nadianne][size=5]De bekentenissen van Irma en Angèle Laplasse[/size][/font]

[font=Verdana][size=2]

Op 30 september zond Irma haar dochter Angèle naar het bureel van het Geheim Leger/Armée Secrète om toestemming te vragen om op bezoek te mogen komen bij haar vader Henri Laplasse en om hem eten te brengen. André Counye, die al geruime tijd de Laplasses als verdachten voor het verraad beschouwde, besloot om van de gelegenheid gebruik te maken Angèle op de rooster te leggen.



Angèle valt vrijwel onmiddellijk door de mand en legt gedeeltelijke bekentenissen af die ze handtekend: "Vrijdagnamiddag 8 september 1944 zijn we (moeder en ik) tot aan de batterij Groenendijk gegaan tot op de grote baan Nieuwpoort-Bad naar Oostduinkerke-Bad. Wij zijn niet bij de Duitsers geweest, enkel tot aan het hekken."

Irma Laplasse wordt er dezelfde dag bijgehaald en verklaarde: "Wij zijn naar de batterij geweest, mijn dochter en ik, langs de baan over de duinen tot aan het hekken." Beide vrouwen blijven aanvankelijk wel ontkennen dat ze met een of meerdere Duitsers hebben gesproken. Counye besluit beide vrouwen aan te houden en verder op de rooster te leggen. Tussen 2 en 5 oktober volgen er nog verschillende verhoren waarbij de getuigenissen met elkaar worden vergeleken en tegen elkaar worden uitgespeeld met verdere compromitterende bekentenissen als gevolg. Irma Laplasse: "Bij de terugkeer van de batterij zagen wij de Duitse uitkijkpost op de duinen, we hebben hen aangeroepen; de post die bestond uit een onderofficier en twee man, kwam naar ons toe."

Angèle Laplasse: "Ik heb die Duitse post gezegd: mijn broer is gevangenomen door de Witte Brigade, en ik heb gevraagd waar mijn vader was. Dit wisten ze niet. Maar ze hebben als antwoord gegeven: ge moogt gerust zijn, ge zult Uw broeder terugzien. (..) Als mijn broeder thuis kwam (rond 22u00) heeft mijn moeder verklaard dat wij beiden de Duitsers verwittigd hadden om hem te doen bevrijden. Hij heeft hierop geantwoord dat wij deze daad niet mochten gesteld hebben want dat daardoor veel mensen gedood werden. Hadden wij moeten geweten hebben dat uit deze daad zulke erge gevolgen gingen voortspruiten, dan gingen wij dit niet gedaan hebben." Irma ontkent eerst maar na confrontatie met haar dochter bekent ze toch enkele feiten en zegt: "Ik verklaar dat wat mijn dochter heeft gezegd juist is. Ik zegde: mijn zoon is gevangen. Ik heb gevraagd de jongen te verlossen." Al deze bekentenissen werden gehandtekend door de vrouwen.

[font=Nadianne][size=+2]"Ik heb gelogen"[/size][/font]

Irma en Angèle werden in de aanloop naar het proces op 6 december 1944 in het gemeentehuis van Oostduinkerke opnieuw verhoord door substituut-krijgsauditeur Jean Vossen. Angèle werd eerst ondervraagd: "Toen mijn broeder op acht september door de leden van de Witte Brigade aangehouden werd en naar de school overgebracht, dachten wij dat men hem ging doodschieten. Wij zijn dan mijn moeder en ik bij afwezigheid van mijn vader die weggelopen was naar de batterij, naar Groenendijk-Bad gegaan; we konden er niet geraken daar de brug over de antitankgracht ter hoogte van het hotel Père Omer ingezakt was. We zijn dan naar de verkenningspost gegaan van dezelfde batterij en hebben daar gevraagd aan de Duitsers of mijn vader zich daar niet verscholen had. Wij hebben hen dan ook kennis gegeven dat mijn broeder afgehaald geweest was door de leden van de Witte Brigade en overgebracht naar Oostduinkerke-dorp. (..) De Duitsers hebben ons dan beloofd van mijn broeder vrij te maken en dat we gerust mochten zijn dat wij hem gingen terugzien. Wij kenden de Duitsers van de batterij goed."

Daarna was het de beurt aan Irma: "Mijn man was intussentijd hout gaan rapen in de richting van de batterij. In de namiddag ben ik dan op zoek gegaan naar mijn man, die reeds van 's morgens halfnegen weg was om kwestie hout te gaan rapen en die des middags niet was komen eten. Wij zijn dan richting batterij gegaan alwaar ik dacht mijn man te ontmoeten. Op onze weg hebben wij een Duitser ontmoet aan wie wij verteld hebben dat wij op zoek waren naar mijn man. Die Duitser heeft ons gebracht naar het home Vandervelde om een beetje 'te klappen'. Ik heb aan die Duitser gezegd dat mijn zoon gevangengenomen werd door de Witte Brigade en naar het dorp overgebracht geweest was." De substituut confronteert dan Irma met de verschillende tegenstrijdigheden met de verklaringen van Angèle waarop Irma verklaart: "Het is mijn dochter die de waarheid heeft gezegd en [size=3]ik heb gelogen.[/size] Ik beken dat ik 's namiddags naar de batterij gegaan ben omdat mijn zoon aangehouden was door de Witte Brigade. Ik ben niet tot aan de batterij geraakt, maar ik heb het gezegd aan de Duitsers in de verkenningspost. Deze hebben mij gezegd 'dat we mochten gerust zijn' en zoals mijn dochter verklaart dat wij mijn zoon zouden terugzien."

[font=Nadianne][size=+2]Uit haar dagboek: "Uit moederliefde"[/size][/font]

Ook in haar autentieke gevangenisdagboek dat in 1949 voor het eerst werd uitgebracht (zie bronnen) zal Irma Laplasse haar verraad bekennen en neerschrijven: "De 8ste september, dag zoals gewoonte zou men zeggen, maar dan is mijn lijden begonnen. Eerst de aanhouding van mijn zoon door drie witten met de revolver in de vuist, in mijn tegenwoordigheid. Ik in mijn angst en smart ben met mijn dochter, naar vader zoekend, een Duits schildwacht tegengekomen en heb hem de aanhouding van mijn zoon medegedeeld. Is het mijn schuld, maar ik geloof eerder aan het toeval, hebben de Duitsers een aanval gedaan of beter patrouille gedaan en zijn in gevecht geraakt met de Witte Brigade, waarvan ik later vernam dat er zeven doden waren." (pagina 24)

Op pagina 36 schrijft ze verder: "Indien ik iets misdaan heb, is het wel uit liefde tot u geweest, maar ik reken dat niet als een misdaad, want wie mijne kinderen onrechtveerdig misdoen, zijn voor mij mijne vijanden."

Opmerking: Het is wel zo dat dit gevangenisdagboek retroactief werd geschreven namelijk de periode tussen 8 september 1944 en 18 maart 1945 heeft ze pas kort voor 18 maart '45 neergeschreven. Op dat ogenblik was haar proces al voorbij evenals het beroep daartegen. Zij hield tot het einde vol dat ze gehandeld had uit moederliefde en in feite op zoek was naar haar man die verdwenen zou geweest zijn. Ze heeft ook nooit geloofd dat ze feitelijk terechtgesteld zou worden en van haar kon dan ook niet verwacht worden dat ze ooit tot volledige schriftelijke bekentenissen zou overgaan.



[/size][/font]

1. een wederrechtelijke aanhouding. Het Geheim Leger had geen bevoegdheid om mensen aan te houden, laat staan te verhoren.

2.Over de ondervragingstechnieken kunnen we ons vragen stellen.

3. Twee maand later komt een substituut om te verhoren. Wat er ondertussen is gebeurd, wordt niet gezegd.

4. Het is nu toch wel duidelijk dat de Laplasses op zoek zijn gegaan naar hun familie en zo bij de Duitsers zijn terecht gekomen. Kon men de gevolgen van zijn daden overzien? Zeer onwaarschijnlijk.

Mijn bescheiden analyse van het verhaal: het Geheim Leger in Oostduinkerke is te enthousiast te werk gegaan en heeft zich daardoor in de problemen gewerkt. Was het niet door Laplasse, dan misschien door een andere zaak. Want er was nog steeds een Duitse militaire aanwezigheid die afdoende was om de zaak te controleren.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door De Garde

1. een wederrechtelijke aanhouding. Het Geheim Leger had geen bevoegdheid om mensen aan te houden, laat staan te verhoren.

Het Geheim Leger stond rechtstreeks onder het bevel van de Belgische regering in Londen.

2.Over de ondervragingstechnieken kunnen we ons vragen stellen.

Vergeleken met de ondervragingstechnieken door de Gestapo, kan je haar ondervraging best vergelijken met een doordeweeks verjaardagsfeestje.

3. Twee maand later komt een substituut om te verhoren. Wat er ondertussen is gebeurd, wordt niet gezegd.

Er bestaat genoeg lectuur over dit onderwerp, tenzij je alleen bij de leugens van Louis de Lentdecker en vooral charlatan Karel Van Isacker zweert. Dan ik je niet verder helpen.

4. Het is nu toch wel duidelijk dat de Laplasses op zoek zijn gegaan naar hun familie en zo bij de Duitsers zijn terecht gekomen. Kon men de gevolgen van zijn daden overzien? Zeer onwaarschijnlijk.

Het was oorlog.

De wet in die omstandigheden was duidelijk. Elke Belg dient de wet te kennen, dat was vroeger zo en dat is ook nu nog steeds het geval zo.

De Betichtingen: Artikel 116 en 121bis


Volgens de Krijgsauditeur had Irma Laplasse inbreuk gemaakt op de artikels 116 en 121bis van het Strafwetboek, die hij sub A) en sub B) noemde in de akte van beschuldiging.

Sub A) Artikel 116:

Met de dood wordt gestraft hij die voorwerpen, plans, geschriften, bescheiden of inlichtingen die voor de vijand geheim moeten worden gehouden in het belang van de verdediging van het grondgebied of van de veiligheid van de Staat, geheel of ten dele, in origineel of in reproduktie wetens overlevert of meedeelt aan een vijandelijke mogendheid of aan enige persoon die in het belang van een vijandelijke mogendheid handelt.

Sub B) Artikel 121bis:

Met opsluiting wordt gestraft hij die wetens, door aangifte van een werkelijk of denkbeeldig feit, enige persoon aan opsporingen, vervolgingen of gestrengheden van de vijand blootstelt. Hij wordt gestraft met dwangarbeid van tien tot vijftien jaar, indien de aangifte voor enige persoon vrijheidsberoving van meer dan een maand ten gevolge heeft, en zulks niet veroorzaakt is door een andere aangifte. Hij wordt gestraft met de dood, indien de aangifte voor enige persoon ter oorzake van de ondergane hechtenis of behandeling tengevolge heeft hetzij de dood, hetzij een ongeneeslijk lijkende ziekte, hetzij een blijvende ongeschiktheid tot het verrichten van een persoonlijke arbeid, hetzij een volledig verlies van het gebruik van een orgaan, hetzij een zware verminking, en zulks niet veroorzaaakt is door een andere aangifte.

Mijn bescheiden analyse van het verhaal: het Geheim Leger in Oostduinkerke is te enthousiast te werk gegaan en heeft zich daardoor in de problemen gewerkt. Was het niet door Laplasse, dan misschien door een andere zaak. Want er was nog steeds een Duitse militaire aanwezigheid die afdoende was om de zaak te controleren.

Irma Laplasse heeft verraad gepleed en werd er voor gestraft. Met het herzieningsproces in 1996 kreeg ze nogmaals levenslang.