bedenkingen bij het komende "forum"

[Patriot!]

B Plus reageert

20_09_2004_Bedenkingen bij het komende forum over de staatshervorming



Ergens in de maand oktober zal het Forum voor de Staatshervorming van start gaan. In de oprichting van dit Forum werd voorzien in het federale regeerakkoord na de verkiezingen van 18 mei 2003. Het wordt gezien als een ontmoetingsplaats voor de verschillende regeringen en parlementen die ons land rijk is, naar het voorbeeld van de eerdere Costa.

Een eerste vaststelling: het hervormen van de staat is bijna een tweede natuur geworden voor de Belgische politicus. Sedert 1970 hebben we in België al vijf staatshervormingen gehad. Dat is dus meer dan één staatshervorming om de zes jaar. Geen ander land kent een even grote institutionele instabiliteit...
Tweede vaststelling: de communautaire geschiedenis leert ons dat er bij elke staatshervorming alleen sprake was van éénrichtings verkeer. Telkens moest de Belgische staat bevoegdheden afstaan aan de deelstaten. Het omgekeerde, behoudens misschien één minieme uitzondering, deed zich niet voor. We kunnen dus spreken over "staatsontbinding" , eerder dan over "staatshervorming".
Een derde vaststelling is dat de manier waarop de staat tot op vandaag hervormd werd, niet bepaald een toonbeeld is van democratie. België is immers niet hervormd in de parlementen, maar wel in kastelen, niet in openbare vergaderingen, maar achter gesloten deuren, niet door democratisch verkozen organen, maar in semi-diplomatieke conferenties. Een reden voor de beslotenheid van de onderhandelingen is wellicht dat zij meestal een niet zo fraai beeld geven van onze politici, die zich veelal lieten leiden, niet door ideologische motieven, maar door eigenbelang. De vraag "Waar kan mijn partij nog een extra ministerpost verwerven?" is meerdere keren een onuitgesproken argument voor splitsing geweest.
Een vierde vaststelling is dat de bevolking doorgaans geen interesse heeft voor het communautaire. En als men haar mening vraagt in opiniepeilingen, dan blijkt steevast dat een grote meerderheid tegen de splitsing van België is.

Dit laatste heeft de federale regering er alleszins niet van weerhouden om in het regeerakkoord te voorzien dat er na de regionale verkiezingen van 13 juni 2004 opnieuw zou bekeken worden hoe de staat nog verder hervormd kan worden, lees: welke bevoegdheden er nog moeten overgedragen worden naar de deelstaten. Het is te verwachten dat vooral de Vlaamse Regering haar eisen op tafel zal leggen. De Franstaligen hebben al bij herhaling verkondigd dat zij geen vragende partij zijn om het Belgische huis nog verder te ontruimen. Indien men het Vlaamse regeerakkoord overloopt, dan krijgt men de indruk dat de onderhandelaars op communautair vlak werkelijk totaal ontspoord zijn. Zo moet volgens de onderhandelaars onder meer een centrale sector van de sociale zekerheid, met name de bevoegdheid inzake gezondheidszorg, gedefederaliseerd worden. Ook de kinderbijslagen moeten een Vlaamse bevoegdheid worden. Verder moet het beheer van de "nationale" luchthaven van Zaventem in Vlaamse handen komen, moet Vlaanderen een eigen politie kunnen uitbouwen en moet het ook meer bevoegdheden verwerven inzake justitie. Als toemaatjes moeten ook nog het wetenschapsbeleid, het telecommunicatiebeleid, het technologiebeleid en ontwikkelingssamenwerking Vlaamse bevoegdheden worden. De aandachtige lezer heeft het begrepen, de communautaire hakbijl lag tijdens de regeringsonderhandelingen beslist niet veraf en werd dikwijls ter hand genomen.

De houding van vakbonden, ziekenfondsen en werkgevers

Is het dan werkelijk zo dat heel politiek Vlaanderen achter deze verregaande Vlaamse eisen staat? Vanuit de vakbonden zal de Vlaamse regering alleszins niet op veel enthousiasme moeten rekenen. ACV-voorzitter Luc Cortebeeck heeft zich al herhaaldelijk met klem uitgesproken tegen confederalisme en tegen de splitsing van de sociale zekerheid, of het nu gaat om het geheel of slechts een deel ervan, bijvoorbeeld de gezondheidszorg. Jan Renders zit met het ACW volledig op dezelfde lijn. Belangrijk om weten: zowat de helft van alle parlementsleden van CD&V komt uit het ACW. Ook het ABVV is tegen de splitsing van de gezondheidszorg en de kinderbijslag. Ook na het vertrek van Mia Devits, zogezegd omwille van communautaire tegenstellingen binnen deze vakbond, is deze houding niet veranderd. ABVV-topman Xavier Verboven verzette zich eind juni overigens nog tegen het proefballonnetje van Frank Vandenbroucke in verband met de splitsing van de werkloosheidsuitkeringen. De mutualiteiten, in de eerste plaats bij monde van Marc Justaert (Christelijke Mutualiteiten) en Guy Peeters (Socialistische Mutualiteiten), zijn evenmin voorstander van een splitsing van enig deel van de sociale zekerheid. Zijn de werkgevers dan voorstander? Als we Voka (voortzetting van het VEV) mogen geloven natuurlijk wel. Maar het VBO laat zoals bekend een totaal ander geluid horen.

En de Vlaamse partijen?

Men zegt wel eens dat 75 % van de Vlamingen desondanks stemt voor partijen die voor Vlaamse onafhankelijkheid of confederalisme zijn en dat dit nieuwe, verregaande stappen in de staatshervorming rechtvaardigt. Dit is een hol argument. Er bestaat, behalve enkele moedige uitzonderingen, geen politiek alternatief voor de "Belgische" Vlaming. Voorts is de wijze waarop de communautaire eisen aan de partijcongressen van de VLD, de CD&V en de SP.A werden opgedrongen niet bepaald een toonbeeld van partijdemocratie. Zo werd op het laatste SP.A-congres vóór de recentste regionale verkiezingen, door de partijtop zelfs boudweg geweigerd om de stemming toe te staan over een op het allerlaatste ogenblik in het verkiezingsprogramma ingelaste communautaire eis. Het betrof de overheveling van de bevoegdheid inzake gezondheidszorg. De zaal verzette zich uitdrukkelijk en eiste een afzonderlijke stemming, maar zonder resultaat. Dat het confederalisme in het partijprogramma van de VLD is terechtgekomen, kan enkel verklaard worden door het geslaagde lobbywerk van een minderheid binnen deze partij. Men verkoos dan ook nog om de stemming over confederalisme niet op een officieel congres te laten doorgaan, maar te laten plaatshebben op een in der haast bijeengeroepen pseudo-congres waar amper 300 man aanwezig was. Van Quickenborne & co. hadden natuurlijk wel verzamelen geblazen. Aldus heeft de VLD met 128 stemmen voor, 122 tegen en 4 onthoudingen voor een confederaal België geopteerd. Ook bij CD&V hebben Vlaamsgezinde lobbyisten hun werk goed gedaan. CD&V voerde enkele jaren geleden het confederalisme in op een meerdaags congres met een stemming binnen de werkgroep staatshervorming. Hier waren het Luc Van Den Brande en zijn gelijkgezinden die gemobiliseerd hadden. De stemming over confederalisme vond plaats tegen middernacht, op een ogenblik waarop er nog amper 30 man aanwezig was. Met een nipte 2/3-meerderheid werd het confederalisme aanvaard. Dit laatste maakte dat de plenaire vergadering van alle leden de volgende dag niet meer over deze zaak mocht debatteren, noch stemmen.

Zou het niet interessant zijn om de partijdemocratie eens voluit te laten spelen en over het communautaire een ernstig debat binnen de Vlaamse partijen te houden? En een stemming ook, als het niet teveel gevraagd is. Dan zou het misschien duidelijk worden dat de respectievelijke partijtoppen zelfs hun eigen achterban onderweg verloren zijn. De Vlaamse leden van het komende Forum moeten daar eens goed over nadenken. De Franstalige leden ook. Het moet hen aanzetten tot kalmte bij de kennisname van de Vlaamse eisen die zeker niet door heel Vlaanderen gesteund worden.



Tony Van de Calseyde,
Ondervoorzitter B Plus

P.S. Waartoe het confederalisme in België leidt wordt in het d ossier over DHL bewezen. De verschillende regeringen kunnen elkaar rustig blokkeren, zonder dat de federale regering in geval van crisis de zaak naar zich toe kan trekken om de knopen door te hakken. De burgers ondergaan de gevolgen en staan machteloos. Want geen enkele regering draagt de uiteindelijke verantwoordelijkheid.

[Vlaamse Leeuw]

En wat vindt de BUB hiervan? En graag geen voorgeproduceerd tekstje.

[Karel Hendrik]

Dat confederalisme werkt wordt in Zwitserland bewezen.

Maar daar heeft elke regio (kanton) het gewicht dat haar toekomt op basis van het aantal inwoners.

Als de regionalisatie in België niet werkt is dat juist omdat Wallonië en Brussel zich niet kunnen neerleggen bij het feit dat hun gewicht zich zou vertalen in een regionaal gewicht op basis van de bevolking.
Om die reden zal België ooit uiteenspatten.

[C uit W]

De Vlaamse eisen niet ondersteund bij de Vlamingen, laat me niet lachen.
Alsof DHL,BHV, Waalse spilzucht, enz enz ons niet interesseert