Hoge werkloosheidsuitkeringen leiden tot grote uitstroom naar werk

demonen · 14 mei 2015, 13:07

De ideologische basis van de ‘actieve welvaartsstaat’ verschoof in de voorbije decennia van een
sociaaldemocratische rechtenbenadering (de overheid staat garant voor het recht op werk) naar een
neoliberale aanpak (de overheid geeft enkel financiële prikkels, onder andere door lagere uitkeringen,
om ‘werk lonend te maken’ voor werkzoekenden) en in zekere mate ook naar een conservatieve
aanpak (workfare: werklozen hebben zelfs de plicht om het even welk aanbod te aanvaarden
om hun uitkering te verdienen).
Ook in ons land is de omslag duidelijk merkbaar. Op Vlaams niveau heeft de conservatieve workfare-ideologie
haar intrede gedaan met de opname van de verplichte gemeenschapsdienst in het
regeerakkoord. Op federaal vlak domineert momenteel nog de ‘werk doen lonen’-ideologie
(‘making work pay’). Merkwaardig genoeg is die het sterkst merkbaar onder de regering Di Rupo.
De lijst met ingrepen is indrukwekkend:
‐ versterking van de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen (verhoging van de uitkeringen
in de eerste maanden werkloosheid, verlaging voor langdurig werklozen);
‐ verlenging van de wachttijd voor jongeren, verstrenging van de controle op hun inspanningen, en
beperking van hun uitkeringsrechten in de tijd (het zogenaamde stelsel van inschakelingsuitkeringen);

‐ beperking van de brugpensioenen en verstrenging van de uitkeringsvoorwaarden (nu ‘werkloosheidsuitkering
met bedrijfstoeslag’);
‐ beperking van de stelsels van loopbaanonderbreking en tijdskrediet;
‐ beperking van de ‘gelijkgestelde periodes’ in de werkloosheid voor de berekening van het pensioen;

‐ en tenslotte, verdere uitbreiding en intensivering van de RVA-controles en dito sancties tot alle
leeftijdsgroepen.

In de internationale wetenschappelijke literatuur is er echter steeds meer wetenschappelijke evidentie
tegen de ‘making work pay’ ideologie. De studiediensten van de OESO en de Europese
Commissie hebben toegegeven dat ze door de feiten niet bevestigd worden. In de laatste editie van
‘Employment and social developments in Europe’ (Europese Commissie, 2014) wordt een overzicht
gegeven van de studies over de invloed van diverse modaliteiten van de werkloosheidsverzekering
(uitkeringsniveau, -duur, enz.) op de uitstroomkansen naar werk. Zo blijkt er geen (eenduidig)
negatief verband te zijn tussen de hoogte van uitkeringen enerzijds, en de kans op uitstroomkans
uit de werkloosheid anderzijds; hetzelfde geldt voor de relatie tussen maximale uitkeringsduur
en uitstroomkans. Een aantal studies komt zelfs tot de omgekeerde conclusie: hoe genereuzer de sociale protectie, hoe sneller de uitstroom. Die vaststelling hoeft niet te verrassen:
genereuze uitkeringen laten werklozen toe om te investeren in een vervoermiddel, een internetabonnement,
kinderopvang, bijscholing, sociale contacten - en verhogen daardoor de kans op het
vinden van werk. Men zou dit de ‘sociale investeringsvisie’ op de sociale protectie kunnen noemen.
De beleidsimplicaties van deze benadering gaan lijnrecht in tegen het gevoerde beleid in heel wat
Europese landen, inclusief België. Lagere uitkeringen en strengere voorwaarden zouden volgens
deze logica alleen maar de werkloosheidsduur en de armoede verhogen. Of nog anders uitgedrukt:
de kortetermijnbesparingen in de werkloosheid zouden op langere termijn een boemerangeffect
kunnen hebben op de begroting - nadat ze een deel van de werklozen (dieper) in de armoede hebben
geduwd.
De zogenaamde actieve welvaartsstaat, opvolger van de herverdelende verzorgingsstaat, werd geboren
in de jaren 80 van vorige eeuw. Als gevolg van de structurele werkloosheid die na de twee
grote oliecrisissen bleef aanslepen, ontstond een vrij ruime consensus dat herverdeling van inkomen
naar de werklozen niet langer volstond, en dat de overheid ook kansen op werk moest herverdelen.
In zijn boek ‘La crise de l’état-providence’ haalt Rosanvallon (1981) het paradigma waarop de
sociale verzekeringen - één van de hoekstenen van het Europees Sociaal Model - gebouwd zijn,
onderuit. Sociale verzekeringen berusten immers op een dubbele veronderstelling: (a) dat de sociale
risico’s (zoals werkloosheid en arbeidsongeschiktheid) toevallig verdeeld zijn over de bevolking, en
(b) dat er een voldoende mate van wederkerigheid is waardoor elkeen nu eens bijdraagt, en dan
weer uitkeringen geniet. Deze dubbele voorwaarde zou maken dat iedereen baat heeft bij een mutualisering
van de risico’s. In werkelijkheid, zo stelt Rosanvallon, geldt die voorwaarde niet langer en
zijn er nieuwe breuklijnen ontstaan tussen groepen met hoge risico’s (laaggeschoolden, migranten
en jongeren) en groepen met lage risico’s (de rest van de bevolking). Door de aanslepende crisis
werden de eerstgenoemde groepen chronisch afhankelijk van de sociale zekerheid, en waren velen
zelfs niet meer in staat om, door werk en bijdragen, rechten op sociale bescherming op te bouwen.
De solidariteit tussen betalers en ontvangers, en het maatschappelijk draagvlak voor de sociale
zekerheid, kwamen onder druk te staan.
Nochtans is er steeds meer empirische evidentie tegen de ‘making work pay’ assumpties. De studiediensten
van de OESO (2006) en de Europese Commissie (2014) hebben toegegeven dat ze door
de feiten niet bevestigd worden. Niet alleen is de vrees voor werkloosheidsvallen in veel gevallen
een mythe of een fixatie op uitzonderingen. Tegelijk blijkt dat het gedrag van werkzoekenden veel
minder gedreven wordt door de veronderstelde financiële motieven: de arbeidsvoorwaarden, de
sociale contacten en verhoudingen, en de psychologische aspecten van werk (zelfwaardegevoel,
burgerschap) spelen een minstens even belangrijke rol in hun keuzen. Bovendien kan van keuzen
slechts sprake zijn als er ook kansen zijn om te kiezen.

https://hiva.kuleuven.be/nl/docs/pub...van-de-kei.pdf

Werkloosheid kan iedereen overkomen!
Indien de overheid niet en masse voor artificiële tewerkstelling had gezorgd waren vele mensen uit de N-VA-top langdurige werklozen.

tandem · 14 mei 2015, 15:53

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

Werkloosheid kan iedereen overkomen! Indien de overheid niet en masse voor artificiële tewerkstelling had gezorgd waren vele mensen uit de N-VA-top langdurige werklozen.

Eenvoudige processen

Knuppel · 15 mei 2015, 00:45

Citaat:

Indien de overheid niet en masse voor artificiële tewerkstelling had gezorgd waren vele mensen uit de N-VA-top langdurige werklozen.

Straffen Toeback dat het geen N-VA-ers zijn die ondanks de artificiële tewerkstelling werkloos zijn, maar die wel hun tijd vullen met kappen op de N-VA?

De N-VA kon natuurlijk niet ontbreken in dit verhaal....

tandem · 15 mei 2015, 06:36

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Straffen Toeback dat het geen N-VA-ers zijn die ondanks de artificiële tewerkstelling werkloos zijn, maar die wel hun tijd vullen met kappen op de N-VA? De N-VA kon natuurlijk niet ontbreken in dit verhaal....

Dit verhaal gaat niet over de N-VA Knuppel, het gaat over het totale miskleunen van diegenen die stellen expert te zijn in de economische wetenschappen, net zoals een arbeidsmarktbeleid dat hopeloos op de tijd achterop loopt.

Citaat:

Door de aanslepende crisis werden de eerstgenoemde groepen chronisch afhankelijk van de sociale zekerheid, en waren velen zelfs niet meer in staat om, door werk en bijdragen, rechten op sociale bescherming op te bouwen. De solidariteit tussen betalers en ontvangers, en het maatschappelijk draagvlak voor de sociale zekerheid, kwamen onder druk te staan.

demonen · 15 mei 2015, 07:37

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Straffen Toeback dat het geen N-VA-ers zijn die ondanks de artificiële tewerkstelling werkloos zijn, maar die wel hun tijd vullen met kappen op de N-VA?

De N-VA kon natuurlijk niet ontbreken in dit verhaal....

Feit is dat er sedert eind jaren '70 tot heden vele honderdduizenden banen gecreërd werden in de ambtenarij en andere gesubsidieerde tewerkstelling om de werkloosheid kunstmatig laag te houden.
Voor de duidelijkheid, het gaat hier over nutteloze jobs die enkel geld kosten aan hoge lonen, gebouwen om die nuttelozen in te stoppen evenals verwarming om die nuttelozen zelfs het hele jaar door (te) warm te houden, dubbele pensioenen, nutteloze verplaatsingen ...
Deze mensen leveren geen enkele bijdrage aan de maatschappij want netto-ontvangers. Zij krijgen een loonbriefje met gedetailleerde afhoudingen (deze nutteloze loonbriefjob is goed voor vele 10.000den nutteloze arbeidsplaatsen) die fictief zijn en enkel dienen om deze nuttelozen een vals gevoel te geven dat zij bijdragen.
Om de nutteloze te beschermen tegen zijn financiers die steeds minder in aantal worden heeft de nutteloze zich beschermd met een firewall : speciale statuten die recht geven op levenslange nutteloosheid en bonden die het stakingswapen hanteren om het hele land regelmatig plat te leggen met de waarschuwing "U zal niet raken aan de nutteloze".
Voor elke job die zo'n nutteloze krijgt verliezen er 3 netto-bijdragers hun job. Gevolg is dat wij nu de grootste deïndustrialisering die het Westen ooit mocht aanschouwen ondergaan. Om de netto-bijdragers die nu tegen hun zin netto-ontvangers werden aan fictief werk te helpen zijn er vele werklozen met een lange politieke arm in de weer, niet begrijpend dat net zij de oorzaak zijn vh feit dat de brave ex-netto-ontvanger tegenover zich zit aan zijn bureau.
Feit is dat bijna de volledige top vd N-VA uit netto-ontvangers bestaat die veelal geen enkel economisch inzicht noch bedrijfservaring hebben.
In die context moet je de draai van 180° ivm de tax-shift vd nva bekijken : eerst tegen een tax-shift omdat dit inherent belastingverhogingen meebrengt en daar is de partij vd grote verandering tegen (dat is socialistisch, doet denken aan Di Rupo) nu voor want anders moeten ze de nutteloze jobs afschaffen en het overheidsbeslag drastisch terugdringen.
Welke nutteloze zal zijn eigen nutteloze job afschaffen? Ge gaat toch nooit de tak waarop je zit afzagen!?

tandem · 15 mei 2015, 07:54

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

Welke nutteloze zal zijn eigen nutteloze job afschaffen? Ge gaat toch nooit de tak waarop je zit afzagen!?

Een mens kan zich wel vasthouden aan een tak van een boom waarvan de stam door en door ziek is, de schok wordt dan des te groter wanneer heel het gehakketak in elkaar stort. We kennen dat nog van nog niet zo lang geleden, het noemde WOII.

demonen · 15 mei 2015, 07:54

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Straffen Toeback dat het geen N-VA-ers zijn die ondanks de artificiële tewerkstelling werkloos zijn.

Zonder die artificiële tewerkstelling waren zij wel werkloos en waarschijnlijk langdurig!

tandem · 15 mei 2015, 07:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

Zonder die artificiële tewerkstelling waren zij wel werkloos en waarschijnlijk langdurig!

Artificiële tewerkstelling schept nieuwe banen. Je kan dan terecht bij de garagisten van het kapitalisme, het zijn al die diensten die je recycleren om terug in een ziek systeem te proppen.

TV-verslaafde · 15 mei 2015, 08:11

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

Zonder die artificiële tewerkstelling waren zij wel werkloos en waarschijnlijk langdurig!

Neutrale zone instellen en politici tot de dood laten vechten in een duel met gelijke wapens.

demonen · 15 mei 2015, 08:14

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door tandem

Artificiële tewerkstelling schept nieuwe banen. Je kan dan terecht bij de garagisten van het kapitalisme, het zijn al die diensten die je recycleren om terug in een ziek systeem te proppen.

http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenl...aren-aan.dhtml

tandem · 15 mei 2015, 08:26

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenl...aren-aan.dhtml

Veel dank voor de link, velen hebben trachten te waarschuwen voor de politiestaat. Met 800 man kan je van deur tot deur lopen om dat KI-dossiertje eens te checken, en veel meer natuurlijk.

Citaat:

De FOD Financiën zal op korte termijn achthonderd mensen in dienst nemen. Dat bevestigt het kabinet van bevoegd minister Johan Van Overtveldt (N-VA) vandaag in De Morgen. Eerder maakte de regering al bekend dat er honderd mensen zullen worden aangetrokken voor de Bijzondere Belastinginspectie (BBI), die zich bezighoudt met grote fiscale fraude. Nu komen daar nog eens ongeveer zevenhonderd extra mensen bij op de andere diensten. Het gaat vooral over mensen die zich bezighouden met concrete fraudedossiers, geen ondersteunende of extra leidinggevende functies. De operatie is mogelijk nadat de regering een einde maakte aan de aanwervingsstop voor ambtenaren die sinds vorige zomer gold.

http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenl...aren-aan.dhtml

En VDAB promoot zwartwerk opdat RVA ook bezig kan blijven. Maar voor de rest gaat alles goed, elke vorm van creativiteit is ons blijkbaar vreemd.

tandem · 15 mei 2015, 08:28

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door TV-verslaafde

Neutrale zone instellen en politici tot de dood laten vechten in een duel met gelijke wapens.

Dat idee werd vroeger al eens geopperd, het Big Brother huis staat al een tijdje te verkommeren, kunnen dat terug in gebruik nemen.

14 mei 2015, 13:07	#1
demonen Banneling Geregistreerd: 16 oktober 2002 Berichten: 11.763	Hoge werkloosheidsuitkeringen leiden tot grote uitstroom naar werk De ideologische basis van de ‘actieve welvaartsstaat’ verschoof in de voorbije decennia van een sociaaldemocratische rechtenbenadering (de overheid staat garant voor het recht op werk) naar een neoliberale aanpak (de overheid geeft enkel financiële prikkels, onder andere door lagere uitkeringen, om ‘werk lonend te maken’ voor werkzoekenden) en in zekere mate ook naar een conservatieve aanpak (workfare: werklozen hebben zelfs de plicht om het even welk aanbod te aanvaarden om hun uitkering te verdienen). Ook in ons land is de omslag duidelijk merkbaar. Op Vlaams niveau heeft de conservatieve workfare-ideologie haar intrede gedaan met de opname van de verplichte gemeenschapsdienst in het regeerakkoord. Op federaal vlak domineert momenteel nog de ‘werk doen lonen’-ideologie (‘making work pay’). Merkwaardig genoeg is die het sterkst merkbaar onder de regering Di Rupo. De lijst met ingrepen is indrukwekkend: ‐ versterking van de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen (verhoging van de uitkeringen in de eerste maanden werkloosheid, verlaging voor langdurig werklozen); ‐ verlenging van de wachttijd voor jongeren, verstrenging van de controle op hun inspanningen, en beperking van hun uitkeringsrechten in de tijd (het zogenaamde stelsel van inschakelingsuitkeringen); ‐ beperking van de brugpensioenen en verstrenging van de uitkeringsvoorwaarden (nu ‘werkloosheidsuitkering met bedrijfstoeslag’); ‐ beperking van de stelsels van loopbaanonderbreking en tijdskrediet; ‐ beperking van de ‘gelijkgestelde periodes’ in de werkloosheid voor de berekening van het pensioen; ‐ en tenslotte, verdere uitbreiding en intensivering van de RVA-controles en dito sancties tot alle leeftijdsgroepen. In de internationale wetenschappelijke literatuur is er echter steeds meer wetenschappelijke evidentie tegen de ‘making work pay’ ideologie. De studiediensten van de OESO en de Europese Commissie hebben toegegeven dat ze door de feiten niet bevestigd worden. In de laatste editie van ‘Employment and social developments in Europe’ (Europese Commissie, 2014) wordt een overzicht gegeven van de studies over de invloed van diverse modaliteiten van de werkloosheidsverzekering (uitkeringsniveau, -duur, enz.) op de uitstroomkansen naar werk. Zo blijkt er geen (eenduidig) negatief verband te zijn tussen de hoogte van uitkeringen enerzijds, en de kans op uitstroomkans uit de werkloosheid anderzijds; hetzelfde geldt voor de relatie tussen maximale uitkeringsduur en uitstroomkans. Een aantal studies komt zelfs tot de omgekeerde conclusie: hoe genereuzer de sociale protectie, hoe sneller de uitstroom. Die vaststelling hoeft niet te verrassen: genereuze uitkeringen laten werklozen toe om te investeren in een vervoermiddel, een internetabonnement, kinderopvang, bijscholing, sociale contacten - en verhogen daardoor de kans op het vinden van werk. Men zou dit de ‘sociale investeringsvisie’ op de sociale protectie kunnen noemen. De beleidsimplicaties van deze benadering gaan lijnrecht in tegen het gevoerde beleid in heel wat Europese landen, inclusief België. Lagere uitkeringen en strengere voorwaarden zouden volgens deze logica alleen maar de werkloosheidsduur en de armoede verhogen. Of nog anders uitgedrukt: de kortetermijnbesparingen in de werkloosheid zouden op langere termijn een boemerangeffect kunnen hebben op de begroting - nadat ze een deel van de werklozen (dieper) in de armoede hebben geduwd. De zogenaamde actieve welvaartsstaat, opvolger van de herverdelende verzorgingsstaat, werd geboren in de jaren 80 van vorige eeuw. Als gevolg van de structurele werkloosheid die na de twee grote oliecrisissen bleef aanslepen, ontstond een vrij ruime consensus dat herverdeling van inkomen naar de werklozen niet langer volstond, en dat de overheid ook kansen op werk moest herverdelen. In zijn boek ‘La crise de l’état-providence’ haalt Rosanvallon (1981) het paradigma waarop de sociale verzekeringen - één van de hoekstenen van het Europees Sociaal Model - gebouwd zijn, onderuit. Sociale verzekeringen berusten immers op een dubbele veronderstelling: (a) dat de sociale risico’s (zoals werkloosheid en arbeidsongeschiktheid) toevallig verdeeld zijn over de bevolking, en (b) dat er een voldoende mate van wederkerigheid is waardoor elkeen nu eens bijdraagt, en dan weer uitkeringen geniet. Deze dubbele voorwaarde zou maken dat iedereen baat heeft bij een mutualisering van de risico’s. In werkelijkheid, zo stelt Rosanvallon, geldt die voorwaarde niet langer en zijn er nieuwe breuklijnen ontstaan tussen groepen met hoge risico’s (laaggeschoolden, migranten en jongeren) en groepen met lage risico’s (de rest van de bevolking). Door de aanslepende crisis werden de eerstgenoemde groepen chronisch afhankelijk van de sociale zekerheid, en waren velen zelfs niet meer in staat om, door werk en bijdragen, rechten op sociale bescherming op te bouwen. De solidariteit tussen betalers en ontvangers, en het maatschappelijk draagvlak voor de sociale zekerheid, kwamen onder druk te staan. Nochtans is er steeds meer empirische evidentie tegen de ‘making work pay’ assumpties. De studiediensten van de OESO (2006) en de Europese Commissie (2014) hebben toegegeven dat ze door de feiten niet bevestigd worden. Niet alleen is de vrees voor werkloosheidsvallen in veel gevallen een mythe of een fixatie op uitzonderingen. Tegelijk blijkt dat het gedrag van werkzoekenden veel minder gedreven wordt door de veronderstelde financiële motieven: de arbeidsvoorwaarden, de sociale contacten en verhoudingen, en de psychologische aspecten van werk (zelfwaardegevoel, burgerschap) spelen een minstens even belangrijke rol in hun keuzen. Bovendien kan van keuzen slechts sprake zijn als er ook kansen zijn om te kiezen. https://hiva.kuleuven.be/nl/docs/pub...van-de-kei.pdf Werkloosheid kan iedereen overkomen! Indien de overheid niet en masse voor artificiële tewerkstelling had gezorgd waren vele mensen uit de N-VA-top langdurige werklozen. Laatst gewijzigd door demonen : 14 mei 2015 om 13:08.