Vandenbroucke wil CD&V in federale regering

Bloxbuster · 18 oktober 2004, 18:08

18:42:23

[size=1]© rr [/size]BRUSSEL - BRUSSEL — Frank Vandenbroucke (SP.A) is diep ontgoocheld over de federale beleidsverklaring. Die getuigt van te weinig moed om te zorgen voor een ommekeer inzake werkgelegenheid en gezondheidszorg. Ook de begroting bevat te weinig duurzame ingrepen. Vandenbroucke ziet maar één oplossing: ook in de federale regering is een tripartite nodig. Met CD&V dus.

In januari schreven de SP.A-ministers Frank Vandenbroucke en Johan Vande Lanotte samen een opiniestuk in De Standaard. Daarin pleitten ze ervoor om van 2004 een scharnierjaar te maken met noodzakelijke hervormingen op de arbeidsmarkt en in de gezondheidszorg. De begroting heeft overschotten nodig om de toekomstige pensioenlasten te kunnen betalen, schreven ze.

Tien maanden later schrijft Frank Vandenbroucke alleen het vervolg. En hij is niet tevreden. ,,Ik trek vandaag aan de alarmbel omdat ik vrees dat we door gebrek aan samenhang het risico lopen deze kans te verprutsen.’’

Er is maar één antwoord. Volgens Vandenbroucke moeten alle democratische partijen in alle regeringen van dit land samenwerken om de noodzakelijke sociaal-economische hervormingen door te voeren. Dat kan alleen als er ook op het federale vlak een klassieke tripartite wordt gevormd. Met CD&V dus. ,,Ik zie op dit moment geen andere uitweg. (…) Wanneer partijen voortduren met elkaar in de clinch gaan, is het niet mogelijk beslissingen te nemen.’’

Vandenbroucke is ontgoocheld en ontstemd over het gebrek aan moed in de federale bemleidsverklaring van vorige week. Daarbij slaat hij, zonder hen bij naam te noemen, ook naar zijn partijgenoten Johan Vande Lanotte en Steve Stevaert. PS-minister Demotte krijgt er ook van langs.

Om met Vande Lanotte te beginnen: Vandenbroucke vindt de federle begroting onvoldoende. Om de toekomstige pensioenlast te kunnen betalen, was een belangrijk overschot nodig. Dat is er niet. Er is een evenwicht, maar het is niet duurzaam. ,,Het gewicht van duurzame maatregelen is beperkt.’’

Een tweede sneer aan het adres van Vande Lanotte gaat over de federale beslissing dat Vlaanderen de werkgeversbijdrage op het vakantiegeld van hun ambtenaren moeten doorstorten aan de federale sociale zekerheid. Dat is eenzijdig beslist en ,,in de huidige context is het niet mogelijk om dergelijke maatregel eenzijdig te beslissen.’’

Ook inzake werkgelegenheid is overleg nodig, vindt Vandenbroucke. Over de vele federale plannen laat ij zich niet uit. ,,Het is niet aan mij om nu goede of slechte punten te geven.’’ Tussen de regels laat hij verstaan dat er vooral zote en geen zure maatregelen genomen heeft. Over Partijgenote Freya Van den Bossche, minister van Werk, zegt hij alleen dat ze zich met ,, merkwaardig enthousiasme’’ inzet.

Een echte ramp is de gezondheidszorg. ,,Van aanpassingen (…) is weinig sprake, budgettair staan we voor een ontsporing.’’ Meteen weet Rudy Demotte (PS) wat zijn voorganger echt over zijn beleid denkt.

Vandenbroucke is pessimistisch over ingrepen om de welvaartsstaat te redden. ,,We willen de bevolking graag gerust stellen, maar we leggen onvoldoende uit welke maatregelen we nemen en welke maatregelen nog nodig zijn.’’ Een duidelijk verwijt aan het adres van zijn voorzitter Stevaert, beroemd om zijn geruststellende boodschappen.

De Vlaamse minister koppelt aan zijn verhaal ook heel duidelijk de nieuwe stappen in de staatshervorming. Die stappen zijn nodig voor een doelmatiger sociaal-economisch beleid. En ook daarom is het nodig dat alle democratische partijen in de diverse regeringen samenwerken. Iets wat, volgens Vandenbroucke, alleen maar lukt als ook de federale regering uit een klassieke tripartite, met CD&V dus, bestaat.

Het opiniestuk van Frank Vandenbroucke is duidelijke een solo-uitstap van een gefrustreerd minister. Partijgenoten Johan Vande Lanotte en ook voorzitter Steve Stevaert waren niet op voorhand op de hoogte gebracht. Stevaert is zelfs niet in het land en wil vanuit Cuba niet reageren op het opiniestuk.

LETTERLIJK - de volledige tekst van Frank Vandenbroucke

HET SCHARNIERJAAR 2004 bis

In januari van dit jaar publiceerden Johan Vande Lanotte en ik een open brief. We schreven dat 2004 een scharnierjaar kon worden, waarin we beslissende keuzes zouden maken voor de toekomst. We gaven vier sporen aan: (1) het creëren van overschotten op de begroting; (2) de hervorming van onze arbeidsmarkt; (3) het afstemmen van de gezondheidszorg op een ouder wordende bevolking en de beheersing van de kosten daarvan; (4) de welvaartsvastheid van de wettelijke pensioenen en de ontwikkeling van aanvullende pensioenen. We stonden op dat moment voor sociale verkiezingen in de bedrijven, voor regionale verkiezingen, voor het opstarten van overleg over een nieuw interprofessioneel akkoord, en voor het begin van een voorzichtige economische herleving… ,,De federale regering, de Gewest- en Gemeenschapsregeringen, de sociale partners… kunnen vanaf juni samen aan een nieuwe lei beginnen. Het is een kans die kan gegrepen worden, maar ook verprutst'', zo besloten we. Het woord ,,samen'' stond daar niet toevallig. Ik trek vandaag aan de alarmbel, omdat ik vrees dat we door gebrek aan samenhang het risico lopen deze kans te verprutsen.

Vooraleer ik inga op de uitdaging waar we voor staan, moet ik een persoonlijke vraag beantwoorden. Waarom ben ik in juni overgestapt van het federale naar het Vlaamse niveau? Wat dit geen vaandelvlucht? Ik heb deze stap gezet op de uitdrukkelijke vraag van Steve Stevaert, maar ook met overtuiging. In de loop van het voorbije jaar was ik er steeds meer van overtuigd geraakt dat ofwel Johan ofwel ikzelf naar de Vlaamse Regering zouden moéten gaan, om te zorgen voor een sterke samenhang tussen de Vlaamse ploeg en de federale ploeg. De overwinning van het Blok en de noodzaak om een Vlaamse tripartite te vormen, hebben me in deze overtuiging gesterkt. Ik heb wel geaarzeld omwille van de noodzakelijke hervormingen op de arbeidsmarkt die ik aan het voorbereiden was, en het voorspelbare verwijt dat ik ging lopen voor Franstalige tegenstand (wat niet zo is, maar deze beeldvorming valt moeilijk tegen te spreken). Maar ik ben met overtuiging overgestapt.

Waar staan we vandaag? Om de toekomstige pensioenlast te kunnen betalen, moeten alle overheden samen een belangrijk overschot realiseren op de begrotingen, en dit overschot gedurende minstens twee regeerperiodes (8 jaar dus) aanhouden. De grote uitdaging, zo schreven Johan en ik in onze brief, bestaat erin om vanaf 2005 opnieuw een duurzaam structureel evenwicht te realiseren, en dan geleidelijk naar het in 2011 vereiste begrotingsoverschot te gaan. Als dat niet lukt, dan wordt het Zilverfonds een lege doos. Om voldoende garanties op het duurzaam karakter van het budgettaire evenwicht in te bouwen, pleitten we in onze open brief voor een budgettair meerjarenplan 2005-2007. Zijn we vandaag waar me moeten zijn? Het antwoord is genuanceerd. De Vlaamse en de federale regering hebben een reeks moeilijke beslissingen genomen – Johan heeft in de federale regering keihard gevochten voor de doelstelling ,,evenwicht”, Leterme en Van Mechelen hebben in de Vlaamse Regering achter elke beschikbare euro gejaagd –, maar men mag niet zeggen dat nu al een duurzaam structureel evenwicht bereikt is. Als men deze beide begrotingsoefeningen samen bekijkt, dan moet men toegeven dat het gewicht van duurzame maatregelen nog te beperkt is. Bij tegenvallers kunnen de begrotingscontroles 2005 weer in het teken staan van besparingen, en 2006 kan opnieuw budgettair moeilijk worden. In de Vlaamse regering is besloten dat een budgettair meerjarenplan neergelegd wordt bij de begrotingscontrole 2005 (de afspraken op dat punt in de federale regering ken ik niet).

Wat me in deze precaire context verontrust, is de vaststelling dat men niet tot overleg komt tussen de verschillende overheden over het begrotingsbeleid. We zullen er immers niet in lukken onze spaarpot voor de toekomst te vullen, als de verschillende overheden niet overeenkomen over de bijdrage die elkeen daaraan moet leveren. De Hoge Raad voor Financiën heeft voorgesteld de begrotingsnormen voor de Gewesten en Gemeenschappen strenger te maken. Het overleg daarover is stilgevallen vooraleer het goed begon, en langs Franstalige zijde heeft men intussen laten weten dat men de strengere normen niet haalbaar acht. De federale regering probeert dit probleem nu op te lossen door een eenzijdige maatregel, nl. het verhogen van de bijdragen die Gewesten en Gemeenschappen betalen op het vakantiegeld van hun personeel. Principieel is deze bijdrage op het vakantiegeld geen probleem, zo vind ik persoonlijk. Er treedt wel een verschuiving op in de gevraagde inspanning: de strengere normen van de Hoge Raad vergen van de Vlaamse overheid tussen 2005 en 2010 een bijkomende inspanning van 86,8 miljoen euro, of, uitgedrukt als een gemiddelde inspanning per jaar, 14,5 miljoen euro, terwijl de andere Gewesten en Gemeenschappen volgens deze strengere normen samen een bijkomende inspanning moeten doen van 158,7 miljoen tussen 2005 en 2010 euro, of, uitgedrukt als een gemiddelde inspanning per jaar, 26,5 miljoen euro. Dat de bijkomende inspanning van Vlaanderen relatief gesproken minder belangrijk is, heeft zijn objectieve redenen; de Hoge Raad is geen clubje flaminganten. De bijdrage op het vakantiegeld brengt (bekeken over de periode 2005-2010) een grotere inspanning mee, dan wat de Hoge Raad voorstelde, zowel voor Vlaanderen als voor de andere regeringen. Hoe deze inspanning verdeeld wordt tussen Vlaanderen en de andere regeringen is op dit ogenblik nog niet duidelijk. Zoals ik al zegde, heb ik geen principieel probleem met deze bijdrage. Wel moet bekeken worden of er geen verschuiving gebeurt in de relatieve inspanning ten nadele van de Vlaamse Regering, want daar kan alleen maar veel zurigheid uit voortvloeien.

Dat brengt me bij mijn belangrijkste punt: in de huidige context is het niet mogelijk om dergelijke maatregel eenzijdig te beslissen binnen één regering. Hierover moet overleg gepleegd worden. Anders kan het vertrouwen, dat zo noodzakelijk zal zijn om samen een begrotingsstrategie uit te werken voor de komende jaren, niet groeien.

Inzake werkgelegenheid zitten we in ons land niet op het goede spoor, zo schreven Johan en ik in januari. Vandaag kan niemand twijfelen dat een ommekeer nodig is. Het beleid van de voorbije jaren, met vele kleine ,,zoete” maatregelen maar weinig structurele ingrepen en zelden een “zure” maatregel – beleid waar ik vanaf 1999 mee verantwoordelijk voor ben – heeft niet gerendeerd. De kloof tussen België en het buitenland is nog groter geworden. Ook in Vlaanderen gaat het de verkeerde kant uit: in 2000 lag de Vlaamse werkzaamheidsgraad nog boven het Europese gemiddelde, in 2003 is de Vlaamse werkzaamheidsgraad niet alleen gedaald, maar ligt hij ook beneden het Europese gemiddelde. Het is niet aan mij om nu goede of slechte punten te geven aan de inhoud van het uitgebreide hoofdstuk ,,werk” in de beleidsverklaring van de federale regering, waar Freya Van den Bossche zich met merkwaardig enthousiasme aangezet heeft. Wat me vooral bezig houdt, is dat hierover nu overleg moet gepleegd worden tussen de federale regering en de regeringen van Gewesten en Gemeenschappen, want heel wat maatregelen raken bevoegdheden van Gewesten en Gemeenschappen. Overleg tussen mijzelf en Freya is vanzelfsprekend geen probleem. Maar dat volstaat niet. Er is gestructureerd en intensief overleg nodig tussen regeringen, over kwesties die ook wel delicaat liggen.

Over het derde spoor, de noodzakelijke aanpassing van de gezondheidszorg, kan ik kort zijn. Van aanpassingen in de gezondheidszorg aan de prioriteiten van een vergrijzende samenleving is weinig sprake. Budgettair staan we voor een ontsporing. Die zal ongetwijfeld aangegrepen worden door de rechterzijde om te pleiten voor privatisering. Wie dat wil vermijden, moet nu ingrijpen.

Johan en ik besloten onze open brief als volgt: ,,De welvaartsstaat is zoals een tanker op de zee. Een supertanker van koers laten veranderen vergt een ingewikkeld manoeuvre. De hele bemanning overtuigen dat de koers moet wijzigen en het manoeuvre goed voorbereiden zijn twee voorwaarden om te slagen.” Zijn we vandaag bezig met het overtuigen van de hele bemanning? Ik denk dat we dat nog onvoldoende doen. We willen de bevolking graag gerust stellen, maar we leggen nog onvoldoende uit welke maatregelen we nemen en welke maatregelen nog nodig zijn opdat mensen echt gerust zouden kunnen zijn. Bijgevolg lopen we het risico dat deze maatregelen niet, of slechts halfslachtig, genomen worden. Of dat de noodzaak van maatregelen slecht begrepen wordt. Ik zal dus blijven stellen dat de vergrijzing, samen met de uitbreiding van Europa en de globalisering van de economie, dé centrale sociale uitdaging van de toekomst is. Dat daar nu veel aandacht en energie moet naar gaan, op alle bevoegdheidniveaus, en in samenspraak.

Efficiënte hervormingen moeten langs de wegen der geleidelijkheid lopen, en in overleg. Maar door sterk politiek leiderschap moet er wel voldoende druk uitgeoefend worden op alle betrokkenen. Ik pleit dus niet voor een aanpak �* la Schröder, laat staan een aanpak �* la Balkenende. Maar uit de ervaring van Schröder vallen wel lessen te trekken. Wie te lang wacht met ingrijpen, moét uiteindelijk zeer brutaal ingrijpen.

Ons land is ingewikkeld, en alles hangt met alles samen. De discussie over verdere stappen in de staatshervorming kan niet los gezien worden van de discussie over het sociaal-economische beleid. Verdere stappen in de staatshervorming moeten mijns inziens op de eerste plaats dienen om het sociaal-economische beleid doelmatiger te maken. Daaruit kan men slechts één conclusie trekken: de partijen die rond de tafel zitten om het te hebben over de staatshervorming, moeten het met elkaar ook hebben over het sociaal-economische beleid dat ze wensen. Ze zullen het met elkaar ook moeten hebben over de budgettaire capaciteit waarover de federale staat, de Gewesten en de Gemeenschappen volgens hen binnen enkele jaren moeten beschikken, want het is alléén maar op basis van duidelijkheid daarover dat men vervolgens de vraag kan stellen welke taken op welk niveau nog gedragen kunnen worden.

Ik pleit dus resoluut voor een samenwerkingsmodel tussen de democratische politieke partijen die vandaag in de diverse regeringen zetelen, op basis van een gezamenlijke wil om sociaal-economische hervormingen door te voeren èn de staatsstructuren te verbeteren. De gebeurtenissen van de voorbije dagen en weken illustreren mijns inziens dat het noodzakelijke vertrouwen slechts tot stand kan komen indien een klassieke tripartite gevormd wordt op het federale vlak. Dit hoeft geen nederlaag te zijn voor de VLD, en ook geen overwinning voor CD&V. Misschien is het mogelijk om tot een samenwerkingsmodel te komen zonder de formele vorming van een tripartite; maar de dagdagelijkse praktijk zal dan toch aan dat model moeten beantwoorden. Ik zie op dit moment geen andere uitweg, en ik denk dat alle partijen zich daarover dringend moeten bezinnen. Wanneer partijen voortdurend met elkaar in de clinch gaan, dan is het niet mogelijk beslissingen te nemen, laat staan richting te geven aan de samenleving.

Ik ben het radicaal oneens met vele analyses die ik deze dagen lees over de ,,machteloosheid van de politiek”. Politiek is niet machteloos. Natuurlijk hebben we geen vat op concrete investeringsbeslissingen van multinationals. Maar we hebben héél veel vat op de ontwikkeling van onze arbeidsmarkt (het enorme verschil tussen bijvoorbeeld Denemarken en België, inzake werkgelegenheid voor allochtonen, jongeren, èn ouderen is louter toe te schrijven aan beslissingen genomen door politici en sociale organisaties). We hebben heel veel vat op de organisatie van onze gezondheidszorg. We hebben heel veel vat op de ontwikkeling van onze budgetten. Maar dan moet er wel politiek leiderschap zijn. Soms ligt politiek leiderschap duidelijk bij één partij en bij één figuur. Maar zoals de politieke kaarten in Vlaanderen nu liggen, is niemand de baas: niet het kartel CD&V-NVA, niet VLD-Vivant, niet SP.A-Spirit.

Collectief leiderschap, dankzij samenwerking tussen verschillende sterke persoonlijkheden van verschillende partijen, is het enige wat ons kan behoeden voor sociaal, economisch en democratisch onheil. De personaliteiten zijn daar, in alle partijen. Het moment is ook daar.

Frank Vandenbroucke

Gorefest · 18 oktober 2004, 18:28

Jaaaa! Lang geleden dat we nog eens een stoelendans hebben gehad

Knuppel · 18 oktober 2004, 18:39

Vandenbroucke ziet de bui hangen maar hij maakt de fout te denken dat een tripartite de oplossing biedt.

Enkel door de onverwijlde splitsing van België kan dat.
Vlaanderen kan België nog maximum vijf jaar op zijn schouders torsen. Daarna kunnen we niet alleen Wallonië maar ook Vlaanderen zelf niet langer meer recht houden en gaan we onvermijdelijk de dieperik in. Tien jaar later zitten we dan op het niveau van de allerarmste landen van Europa.
D�*t is het ogenblik waarop Wallonië 'salu' zal zeggen en naar andere 'oplossingen' gaat zoeken om zichzelf te verbeteren inplaats van Vlaanderen nog langer voor alles te laten opdraaien. De dag dat er in Vlaanderen toch niks meer te rapen valt. D�*n zal Wallonië lukken wat nooit eerder lukte: zichzelf helpen zonder onschuldige anderen naar de afgrond te slepen.

Vandenbroucke is boos op Vande Lanotte omdat hij verdomde goed weet dat de begroting enkel op papier in evenwicht is. Noch vorig jaar noch dit jaar is er schuldafbouw geweest zoals voorgespiegeld door Paars. Integendeel, in werkelijkheid groeit de schuld elk jaar. Vande Lanotte liegt in dat verband even hard als hij loog over het zilverfonds.

Gisteren hoorde ik daar een mooie beeldspraak over.
Een lege doos die we over vijf jaar te zien gaan krijgen waar enkel een briefje in zal zitten met daarop de woorden: 'goed voor X euro'.

C uit W · 18 oktober 2004, 19:16

Whoehaha, Verhofstadt zal niet kunnen slapen vannacht. Dat zal steken

Fieseler · 18 oktober 2004, 20:15

[quote]

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Vandenbroucke ziet de bui hangen maar hij maakt de fout te denken dat een tripartite de oplossing biedt.

Enkel door de onverwijlde splitsing van België kan dat.
Vlaanderen kan België nog maximum vijf jaar op zijn schouders torsen. Daarna kunnen we niet alleen Wallonië maar ook Vlaanderen zelf niet langer meer recht houden en gaan we onvermijdelijk de dieperik in. Tien jaar later zitten we dan op het niveau van de allerarmste landen van Europa.
D�*t is het ogenblik waarop Wallonië 'salu' zal zeggen en naar andere 'oplossingen' gaat zoeken om zichzelf te verbeteren inplaats van Vlaanderen nog langer voor alles te laten opdraaien. De dag dat er in Vlaanderen toch niks meer te rapen valt. D�*n zal Wallonië lukken wat nooit eerder lukte: zichzelf helpen zonder onschuldige anderen naar de afgrond te slepen.

De nagel op de kop Knuppel!
Zoals ik reeds eerder op dit forum heb gesteld: België zal op 5(vijf) minuten gesplitst worden op het ogenblik dat Vlaanderen zelf haar zieken, werklozen niet meer zal kunnen betalen.
Op dit ogenblik reeds zitten we met een torenhoog probleem wat bijvoorbeeld huisvesting of wachtlijsten en dergelijke betreft.
Vlaanderen moet [font=Arial Black][size=4]NU[/size][/font] onafhankelijk.

Een realistisch voorstel is het volgende: Vlaanderen neemt de volledige staatsschuld op zich en mag daarvoor Brussel dat in het midden van Vlaanderen ligt ook als hoofdstad van Vlaanderen behouden hetgeen eigenlijk niet meer dan legitiem is .

Als we dit 15 jaar geleden moesten hebben gedaan zouden we met dezelfde Vlaamse uitgaven als nu, op dit ogenblik met de Vlaamse staatsschuld op 60% van het Vlaamse BNP zitten.

Citaat:

Vandenbroucke is boos op Vande Lanotte omdat hij verdomde goed weet dat de begroting enkel op papier in evenwicht is. Noch vorig jaar noch dit jaar is er schuldafbouw geweest zoals voorgespiegeld door Paars. Integendeel, in werkelijkheid groeit de schuld elk jaar. Vande Lanotte liegt in dat verband even hard als hij loog over het zilverfonds.

Inderdaad, elk jaar stijgt de Belgische staatsschuld nominaal.
Waarom is er geen enkele journalist die dit aan de grote klok hangt bij een interview van van de lanotte?

Citaat:

Gisteren hoorde ik daar een mooie beeldspraak over.
Een lege doos die we over vijf jaar te zien gaan krijgen waar enkel een briefje in zal zitten met daarop de woorden: 'goed voor X euro'.

prachtig!
Deze moet ik onthouden zie!

En 't is spijtig genoeg nog pijnlijk juist ook!

Supe®Staaf · 18 oktober 2004, 20:29

Mensen toch!
De vorige zes jaar gingen we grotendeels gebukt onder het slechte makro-economische klimaat.
We gaan daarvoor dé architecten bij uitstek van de Belgische staatsschuld toch niet terug aan het roer laten komen?

De meeste aberrante belastingen zijn nog struikroverijen van het Dehane-tijdperk!

Denken we maar aan
De BBSZ,
Het klik-systeem van de accijnzen op brandstoffen (bij stijging snelle accijnsverhoging, bij daling géén aanpassing naar beneden toe)
Het niet indexeren van de belastingsschalen,
Het belachelijke forfaitaire aftrokje per kilometer voor wie desondanks toch zijn kosten bewijst
De onwaarschijnlijk hoge kost op arbeid
De gezondheidsindex waardoor de reële stijging nooit in de weddes doorgerekend wordt
De vervroegde aanslag op de privé-pensioenspaarfondsen
..................etc. etc.

Laat u niks wijsmaken, en herinner u de ware schuldigen voor deze diefstallen op grote schaal.
Laat de tsjeven a.u.b. op hun zinkende schip.
Hou jullie handen tegeneen dat B-H-V niet gesplitst wordt, zodat de N-VA een bloedeloos velletje wordt, waar tsjeven noch het hele pastoorskartel beter van wordt, en laat de serieuze mensen met een visie regeren!
Geen mannen die van oudsher gewend zijn met de schaal rond te komen!

Spolpoel · 18 oktober 2004, 20:41

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Mensen toch!
De vorige zes jaar gingen we grotendeels gebukt onder het slechte makro-economische klimaat.
We gaan daarvoor dé architecten bij uitstek van de Belgische staatsschuld toch niet terug aan het roer laten komen?

De meeste aberrante belastingen zijn nog struikroverijen van het Dehane-tijdperk!

Denken we maar aan
De BBSZ,
Het klik-systeem van de accijnzen op brandstoffen (bij stijging snelle accijnsverhoging, bij daling géén aanpassing naar beneden toe)
Het niet indexeren van de belastingsschalen,
Het belachelijke forfaitaire aftrokje per kilometer voor wie desondanks toch zijn kosten bewijst
De onwaarschijnlijk hoge kost op arbeid
De gezondheidsindex waardoor de reële stijging nooit in de weddes doorgerekend wordt
De vervroegde aanslag op de privé-pensioenspaarfondsen
..................etc. etc.

Laat u niks wijsmaken, en herinner u de ware schuldigen voor deze diefstallen op grote schaal.
Laat de tsjeven a.u.b. op hun zinkende schip.
Hou jullie handen tegeneen dat B-H-V niet gesplitst wordt, zodat de N-VA een bloedeloos velletje wordt, waar tsjeven noch het hele pastoorskartel beter van wordt, en laat de serieuze mensen met een visie regeren!
Geen mannen die van oudsher gewend zijn met de schaal rond te komen!

Potverteerders als Di Rupo en Onckelinx en lakeien als Verhofstadt kan je bezwaarlijk serieuze mensen met een visie noemen. Zij waren overigens de mede-architecten van de Belgische Staatsschuld, en zijn het vandaag nog !
F. VDB heeft als federaal minister de verbrascultuur van de PS van nabij kunnen ervaren. Toen hij aan het alarmbelletje dreigde te trekken en de PS tot meer gematigdheid wou aanmanen, werd hij door de PS weg gepest.

Fieseler · 18 oktober 2004, 21:20

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Mensen toch!
De vorige zes jaar gingen we grotendeels gebukt onder het slechte makro-economische klimaat.
We gaan daarvoor dé architecten bij uitstek van de Belgische staatsschuld toch niet terug aan het roer laten komen?

De meeste aberrante belastingen zijn nog struikroverijen van het Dehane-tijdperk!

Denken we maar aan
De BBSZ,
Het klik-systeem van de accijnzen op brandstoffen (bij stijging snelle accijnsverhoging, bij daling géén aanpassing naar beneden toe)
Het niet indexeren van de belastingsschalen,
Het belachelijke forfaitaire aftrokje per kilometer voor wie desondanks toch zijn kosten bewijst
De onwaarschijnlijk hoge kost op arbeid
De gezondheidsindex waardoor de reële stijging nooit in de weddes doorgerekend wordt
De vervroegde aanslag op de privé-pensioenspaarfondsen
..................etc. etc.

Laat u niks wijsmaken, en herinner u de ware schuldigen voor deze diefstallen op grote schaal.
Laat de tsjeven a.u.b. op hun zinkende schip.
Hou jullie handen tegeneen dat B-H-V niet gesplitst wordt, zodat de N-VA een bloedeloos velletje wordt, waar tsjeven noch het hele pastoorskartel beter van wordt, en laat de serieuze mensen met een visie regeren!
Geen mannen die van oudsher gewend zijn met de schaal rond te komen!

Sorry staafje maar hier etalleer je toch wel een zéér eenzijdige visie op de recente geschiedenis hoor.
Het was onder kloothommel Dehaene dat het sneeuwbaleffect voor het eerst werd gestopt en dit oa door de bijzondere (en ongrondwettelijke) volmachten waarmee hij inderdaad de door jou aangehaalde maatregelen moeste nemen.
Let wel op het volgende: tel eens uit welk landsgedeelte door deze maatregelen het zwaarst werd getroffen? (de werkers of de profiteurs?)

De echte schuldigen van de staatsschuldontsporing waren de PS-maffioso.
(met als hoogfeest de uitspraak van Mattot: De staatsschuld is vanzelf gekomen; ze zal wel vanzelf wegkwijnen.
Of de deze van Tobbac: Maar mijn beste, de staat kan niet failliet gaan!)
DE SP, PVV, CDH, PSC,PRL waren medeplichtig.

Maar inderdaad: de (CVP) Tjeven waren zo verschrikkelijk vaak en bewust medeplichtig dat moesten ze voor mijn tribunaal verschijnen zij de zwaarste straf zouden krijgen wegens niet alleen medeplichtig maar om de Rwa in zijn gat te kruipen (Geef-ons-wapens-Martens) totaalverraders van hun eigen pril ontvoogdende volk.

Nu is het tijd voor "wir haben es nicht gewusst" Leterme en "onverwijld" (maar liefst morgen dan vandaag) Bourgois.

Supe®Staaf · 18 oktober 2004, 21:34

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Fieseler

Sorry staafje maar hier etalleer je toch wel een zéér eenzijdige visie op de recente geschiedenis hoor.

Verwacht je anders vanmijnetwege?

Citaat:

Het was onder kloothommel Dehaene dat het sneeuwbaleffect voor het eerst werd gestopt en dit oa door de bijzondere (en ongrondwettelijke) volmachten waarmee hij inderdaad de door jou aangehaalde maatregelen moeste nemen.

Dat is maar een klein deeltje van het verhaal.
Hoofdreden van het stoppen der rentesneeuwbal was de hoge internationale conjunctuur waardoor de nieuwe leningen goedkoper werden.

Blijft uiteraard de boekhoudkundige truuks (waar de hudige lichting ook niet vies van is!) de ondemocratische volmachten, en de roofbouw op ieders portemonnee (Walen met hetzelfde inkomen betaalden evengoed dezelfde dieverijen hoor)

Knuppel · 18 oktober 2004, 23:44

Citaat:

(Walen met hetzelfde inkomen betaalden evengoed dezelfde dieverijen hoor)

Juist.

Maar 40% Waalse ambtenaren van de werkende Walen tegenover 20% Vlaamse ambtenaren van de Vlaamse werkende bevolking KOSTEN wel het dubbele aan de Belgische schatkist. Dan mogen ambtenaren nog hetzelfde verdienen.
Hebben de Walen daarom, bijv. een beter onderwijs?
Enkel een véél en véél duurder, zou ik zeggen, maar geen beter dan het Vlaamse en zelfs een (bewezen!) slechter.

Van dieverij gesproken!

En dat is nog maar één voorbeeld van de vele dieverijen van onze zuiderburen, Superstaaf.

Maar ik hoor je al afkomen.
Verhofdtadt treft geen schuld want 'het is ook nu weer de schuld van de conjuntuur'.

Dat de staatschuld in Belgique veel hoger is dan elders lag ook aan de conjunctuur, zeker?

Sluit je ogen maar voor de realiteit, hoor!
En hoop maar heel hard dat jij nooit zelf in andermans frigo moet duiken (inplaats van jouw volle frigo ter beschikking te stellen van andere hongerlijders) als de bom barst.

En neen, wij verwachten niet anders van een belgicist, dan dat hij een eenzijdige visie op de recente geschiedenis etaleert.

Zolang hij voor zichzelf ook al eens toegeeft heel wat anders te zien dan wat hij publiekelijk etaleert...

Extinct · 19 oktober 2004, 08:37

Gedeeltelijk voorspeld door Annemans verleden donderdag.

Citaat:

De CD&V heeft haar examen afgelegd en heeft geslikt

Hij stelde echter dat de CD&V de VLD zou vervangen. Maar ja, het is nog vroeg..

Het Skill Effect · 19 oktober 2004, 09:13

Op z'n minst een teken dat partijpolitieke zever niet altijd de beste oplossing is!
Politiek over de partijen, links-rechts polarisaties,... heen.

Het gaat nog de goeie kant uit!

Raven · 19 oktober 2004, 16:27

Een zeer opmerkelijke reactie uit die kant. De stoelendans is hem niet goed bekomen denk ik.

18 oktober 2004, 18:08	#1
Bloxbuster Banneling Geregistreerd: 20 november 2003 Locatie: Cuba Berichten: 874	Vandenbroucke wil CD&V in federale regering Vandenbroucke wil CD&V in federale regering 18:42:23 [size=1]© rr [/size]BRUSSEL - BRUSSEL — Frank Vandenbroucke (SP.A) is diep ontgoocheld over de federale beleidsverklaring. Die getuigt van te weinig moed om te zorgen voor een ommekeer inzake werkgelegenheid en gezondheidszorg. Ook de begroting bevat te weinig duurzame ingrepen. Vandenbroucke ziet maar één oplossing: ook in de federale regering is een tripartite nodig. Met CD&V dus. In januari schreven de SP.A-ministers Frank Vandenbroucke en Johan Vande Lanotte samen een opiniestuk in De Standaard. Daarin pleitten ze ervoor om van 2004 een scharnierjaar te maken met noodzakelijke hervormingen op de arbeidsmarkt en in de gezondheidszorg. De begroting heeft overschotten nodig om de toekomstige pensioenlasten te kunnen betalen, schreven ze. Tien maanden later schrijft Frank Vandenbroucke alleen het vervolg. En hij is niet tevreden. ,,Ik trek vandaag aan de alarmbel omdat ik vrees dat we door gebrek aan samenhang het risico lopen deze kans te verprutsen.’’ Er is maar één antwoord. Volgens Vandenbroucke moeten alle democratische partijen in alle regeringen van dit land samenwerken om de noodzakelijke sociaal-economische hervormingen door te voeren. Dat kan alleen als er ook op het federale vlak een klassieke tripartite wordt gevormd. Met CD&V dus. ,,Ik zie op dit moment geen andere uitweg. (…) Wanneer partijen voortduren met elkaar in de clinch gaan, is het niet mogelijk beslissingen te nemen.’’ Vandenbroucke is ontgoocheld en ontstemd over het gebrek aan moed in de federale bemleidsverklaring van vorige week. Daarbij slaat hij, zonder hen bij naam te noemen, ook naar zijn partijgenoten Johan Vande Lanotte en Steve Stevaert. PS-minister Demotte krijgt er ook van langs. Om met Vande Lanotte te beginnen: Vandenbroucke vindt de federle begroting onvoldoende. Om de toekomstige pensioenlast te kunnen betalen, was een belangrijk overschot nodig. Dat is er niet. Er is een evenwicht, maar het is niet duurzaam. ,,Het gewicht van duurzame maatregelen is beperkt.’’ Een tweede sneer aan het adres van Vande Lanotte gaat over de federale beslissing dat Vlaanderen de werkgeversbijdrage op het vakantiegeld van hun ambtenaren moeten doorstorten aan de federale sociale zekerheid. Dat is eenzijdig beslist en ,,in de huidige context is het niet mogelijk om dergelijke maatregel eenzijdig te beslissen.’’ Ook inzake werkgelegenheid is overleg nodig, vindt Vandenbroucke. Over de vele federale plannen laat ij zich niet uit. ,,Het is niet aan mij om nu goede of slechte punten te geven.’’ Tussen de regels laat hij verstaan dat er vooral zote en geen zure maatregelen genomen heeft. Over Partijgenote Freya Van den Bossche, minister van Werk, zegt hij alleen dat ze zich met ,, merkwaardig enthousiasme’’ inzet. Een echte ramp is de gezondheidszorg. ,,Van aanpassingen (…) is weinig sprake, budgettair staan we voor een ontsporing.’’ Meteen weet Rudy Demotte (PS) wat zijn voorganger echt over zijn beleid denkt. Vandenbroucke is pessimistisch over ingrepen om de welvaartsstaat te redden. ,,We willen de bevolking graag gerust stellen, maar we leggen onvoldoende uit welke maatregelen we nemen en welke maatregelen nog nodig zijn.’’ Een duidelijk verwijt aan het adres van zijn voorzitter Stevaert, beroemd om zijn geruststellende boodschappen. De Vlaamse minister koppelt aan zijn verhaal ook heel duidelijk de nieuwe stappen in de staatshervorming. Die stappen zijn nodig voor een doelmatiger sociaal-economisch beleid. En ook daarom is het nodig dat alle democratische partijen in de diverse regeringen samenwerken. Iets wat, volgens Vandenbroucke, alleen maar lukt als ook de federale regering uit een klassieke tripartite, met CD&V dus, bestaat. Het opiniestuk van Frank Vandenbroucke is duidelijke een solo-uitstap van een gefrustreerd minister. Partijgenoten Johan Vande Lanotte en ook voorzitter Steve Stevaert waren niet op voorhand op de hoogte gebracht. Stevaert is zelfs niet in het land en wil vanuit Cuba niet reageren op het opiniestuk. LETTERLIJK - de volledige tekst van Frank Vandenbroucke HET SCHARNIERJAAR 2004 bis In januari van dit jaar publiceerden Johan Vande Lanotte en ik een open brief. We schreven dat 2004 een scharnierjaar kon worden, waarin we beslissende keuzes zouden maken voor de toekomst. We gaven vier sporen aan: (1) het creëren van overschotten op de begroting; (2) de hervorming van onze arbeidsmarkt; (3) het afstemmen van de gezondheidszorg op een ouder wordende bevolking en de beheersing van de kosten daarvan; (4) de welvaartsvastheid van de wettelijke pensioenen en de ontwikkeling van aanvullende pensioenen. We stonden op dat moment voor sociale verkiezingen in de bedrijven, voor regionale verkiezingen, voor het opstarten van overleg over een nieuw interprofessioneel akkoord, en voor het begin van een voorzichtige economische herleving… ,,De federale regering, de Gewest- en Gemeenschapsregeringen, de sociale partners… kunnen vanaf juni samen aan een nieuwe lei beginnen. Het is een kans die kan gegrepen worden, maar ook verprutst'', zo besloten we. Het woord ,,samen'' stond daar niet toevallig. Ik trek vandaag aan de alarmbel, omdat ik vrees dat we door gebrek aan samenhang het risico lopen deze kans te verprutsen. Vooraleer ik inga op de uitdaging waar we voor staan, moet ik een persoonlijke vraag beantwoorden. Waarom ben ik in juni overgestapt van het federale naar het Vlaamse niveau? Wat dit geen vaandelvlucht? Ik heb deze stap gezet op de uitdrukkelijke vraag van Steve Stevaert, maar ook met overtuiging. In de loop van het voorbije jaar was ik er steeds meer van overtuigd geraakt dat ofwel Johan ofwel ikzelf naar de Vlaamse Regering zouden moéten gaan, om te zorgen voor een sterke samenhang tussen de Vlaamse ploeg en de federale ploeg. De overwinning van het Blok en de noodzaak om een Vlaamse tripartite te vormen, hebben me in deze overtuiging gesterkt. Ik heb wel geaarzeld omwille van de noodzakelijke hervormingen op de arbeidsmarkt die ik aan het voorbereiden was, en het voorspelbare verwijt dat ik ging lopen voor Franstalige tegenstand (wat niet zo is, maar deze beeldvorming valt moeilijk tegen te spreken). Maar ik ben met overtuiging overgestapt. Waar staan we vandaag? Om de toekomstige pensioenlast te kunnen betalen, moeten alle overheden samen een belangrijk overschot realiseren op de begrotingen, en dit overschot gedurende minstens twee regeerperiodes (8 jaar dus) aanhouden. De grote uitdaging, zo schreven Johan en ik in onze brief, bestaat erin om vanaf 2005 opnieuw een duurzaam structureel evenwicht te realiseren, en dan geleidelijk naar het in 2011 vereiste begrotingsoverschot te gaan. Als dat niet lukt, dan wordt het Zilverfonds een lege doos. Om voldoende garanties op het duurzaam karakter van het budgettaire evenwicht in te bouwen, pleitten we in onze open brief voor een budgettair meerjarenplan 2005-2007. Zijn we vandaag waar me moeten zijn? Het antwoord is genuanceerd. De Vlaamse en de federale regering hebben een reeks moeilijke beslissingen genomen – Johan heeft in de federale regering keihard gevochten voor de doelstelling ,,evenwicht”, Leterme en Van Mechelen hebben in de Vlaamse Regering achter elke beschikbare euro gejaagd –, maar men mag niet zeggen dat nu al een duurzaam structureel evenwicht bereikt is. Als men deze beide begrotingsoefeningen samen bekijkt, dan moet men toegeven dat het gewicht van duurzame maatregelen nog te beperkt is. Bij tegenvallers kunnen de begrotingscontroles 2005 weer in het teken staan van besparingen, en 2006 kan opnieuw budgettair moeilijk worden. In de Vlaamse regering is besloten dat een budgettair meerjarenplan neergelegd wordt bij de begrotingscontrole 2005 (de afspraken op dat punt in de federale regering ken ik niet). Wat me in deze precaire context verontrust, is de vaststelling dat men niet tot overleg komt tussen de verschillende overheden over het begrotingsbeleid. We zullen er immers niet in lukken onze spaarpot voor de toekomst te vullen, als de verschillende overheden niet overeenkomen over de bijdrage die elkeen daaraan moet leveren. De Hoge Raad voor Financiën heeft voorgesteld de begrotingsnormen voor de Gewesten en Gemeenschappen strenger te maken. Het overleg daarover is stilgevallen vooraleer het goed begon, en langs Franstalige zijde heeft men intussen laten weten dat men de strengere normen niet haalbaar acht. De federale regering probeert dit probleem nu op te lossen door een eenzijdige maatregel, nl. het verhogen van de bijdragen die Gewesten en Gemeenschappen betalen op het vakantiegeld van hun personeel. Principieel is deze bijdrage op het vakantiegeld geen probleem, zo vind ik persoonlijk. Er treedt wel een verschuiving op in de gevraagde inspanning: de strengere normen van de Hoge Raad vergen van de Vlaamse overheid tussen 2005 en 2010 een bijkomende inspanning van 86,8 miljoen euro, of, uitgedrukt als een gemiddelde inspanning per jaar, 14,5 miljoen euro, terwijl de andere Gewesten en Gemeenschappen volgens deze strengere normen samen een bijkomende inspanning moeten doen van 158,7 miljoen tussen 2005 en 2010 euro, of, uitgedrukt als een gemiddelde inspanning per jaar, 26,5 miljoen euro. Dat de bijkomende inspanning van Vlaanderen relatief gesproken minder belangrijk is, heeft zijn objectieve redenen; de Hoge Raad is geen clubje flaminganten. De bijdrage op het vakantiegeld brengt (bekeken over de periode 2005-2010) een grotere inspanning mee, dan wat de Hoge Raad voorstelde, zowel voor Vlaanderen als voor de andere regeringen. Hoe deze inspanning verdeeld wordt tussen Vlaanderen en de andere regeringen is op dit ogenblik nog niet duidelijk. Zoals ik al zegde, heb ik geen principieel probleem met deze bijdrage. Wel moet bekeken worden of er geen verschuiving gebeurt in de relatieve inspanning ten nadele van de Vlaamse Regering, want daar kan alleen maar veel zurigheid uit voortvloeien. Dat brengt me bij mijn belangrijkste punt: in de huidige context is het niet mogelijk om dergelijke maatregel eenzijdig te beslissen binnen één regering. Hierover moet overleg gepleegd worden. Anders kan het vertrouwen, dat zo noodzakelijk zal zijn om samen een begrotingsstrategie uit te werken voor de komende jaren, niet groeien. Inzake werkgelegenheid zitten we in ons land niet op het goede spoor, zo schreven Johan en ik in januari. Vandaag kan niemand twijfelen dat een ommekeer nodig is. Het beleid van de voorbije jaren, met vele kleine ,,zoete” maatregelen maar weinig structurele ingrepen en zelden een “zure” maatregel – beleid waar ik vanaf 1999 mee verantwoordelijk voor ben – heeft niet gerendeerd. De kloof tussen België en het buitenland is nog groter geworden. Ook in Vlaanderen gaat het de verkeerde kant uit: in 2000 lag de Vlaamse werkzaamheidsgraad nog boven het Europese gemiddelde, in 2003 is de Vlaamse werkzaamheidsgraad niet alleen gedaald, maar ligt hij ook beneden het Europese gemiddelde. Het is niet aan mij om nu goede of slechte punten te geven aan de inhoud van het uitgebreide hoofdstuk ,,werk” in de beleidsverklaring van de federale regering, waar Freya Van den Bossche zich met merkwaardig enthousiasme aangezet heeft. Wat me vooral bezig houdt, is dat hierover nu overleg moet gepleegd worden tussen de federale regering en de regeringen van Gewesten en Gemeenschappen, want heel wat maatregelen raken bevoegdheden van Gewesten en Gemeenschappen. Overleg tussen mijzelf en Freya is vanzelfsprekend geen probleem. Maar dat volstaat niet. Er is gestructureerd en intensief overleg nodig tussen regeringen, over kwesties die ook wel delicaat liggen. Over het derde spoor, de noodzakelijke aanpassing van de gezondheidszorg, kan ik kort zijn. Van aanpassingen in de gezondheidszorg aan de prioriteiten van een vergrijzende samenleving is weinig sprake. Budgettair staan we voor een ontsporing. Die zal ongetwijfeld aangegrepen worden door de rechterzijde om te pleiten voor privatisering. Wie dat wil vermijden, moet nu ingrijpen. Johan en ik besloten onze open brief als volgt: ,,De welvaartsstaat is zoals een tanker op de zee. Een supertanker van koers laten veranderen vergt een ingewikkeld manoeuvre. De hele bemanning overtuigen dat de koers moet wijzigen en het manoeuvre goed voorbereiden zijn twee voorwaarden om te slagen.” Zijn we vandaag bezig met het overtuigen van de hele bemanning? Ik denk dat we dat nog onvoldoende doen. We willen de bevolking graag gerust stellen, maar we leggen nog onvoldoende uit welke maatregelen we nemen en welke maatregelen nog nodig zijn opdat mensen echt gerust zouden kunnen zijn. Bijgevolg lopen we het risico dat deze maatregelen niet, of slechts halfslachtig, genomen worden. Of dat de noodzaak van maatregelen slecht begrepen wordt. Ik zal dus blijven stellen dat de vergrijzing, samen met de uitbreiding van Europa en de globalisering van de economie, dé centrale sociale uitdaging van de toekomst is. Dat daar nu veel aandacht en energie moet naar gaan, op alle bevoegdheidniveaus, en in samenspraak. Efficiënte hervormingen moeten langs de wegen der geleidelijkheid lopen, en in overleg. Maar door sterk politiek leiderschap moet er wel voldoende druk uitgeoefend worden op alle betrokkenen. Ik pleit dus niet voor een aanpak �* la Schröder, laat staan een aanpak �* la Balkenende. Maar uit de ervaring van Schröder vallen wel lessen te trekken. Wie te lang wacht met ingrijpen, moét uiteindelijk zeer brutaal ingrijpen. Ons land is ingewikkeld, en alles hangt met alles samen. De discussie over verdere stappen in de staatshervorming kan niet los gezien worden van de discussie over het sociaal-economische beleid. Verdere stappen in de staatshervorming moeten mijns inziens op de eerste plaats dienen om het sociaal-economische beleid doelmatiger te maken. Daaruit kan men slechts één conclusie trekken: de partijen die rond de tafel zitten om het te hebben over de staatshervorming, moeten het met elkaar ook hebben over het sociaal-economische beleid dat ze wensen. Ze zullen het met elkaar ook moeten hebben over de budgettaire capaciteit waarover de federale staat, de Gewesten en de Gemeenschappen volgens hen binnen enkele jaren moeten beschikken, want het is alléén maar op basis van duidelijkheid daarover dat men vervolgens de vraag kan stellen welke taken op welk niveau nog gedragen kunnen worden. Ik pleit dus resoluut voor een samenwerkingsmodel tussen de democratische politieke partijen die vandaag in de diverse regeringen zetelen, op basis van een gezamenlijke wil om sociaal-economische hervormingen door te voeren èn de staatsstructuren te verbeteren. De gebeurtenissen van de voorbije dagen en weken illustreren mijns inziens dat het noodzakelijke vertrouwen slechts tot stand kan komen indien een klassieke tripartite gevormd wordt op het federale vlak. Dit hoeft geen nederlaag te zijn voor de VLD, en ook geen overwinning voor CD&V. Misschien is het mogelijk om tot een samenwerkingsmodel te komen zonder de formele vorming van een tripartite; maar de dagdagelijkse praktijk zal dan toch aan dat model moeten beantwoorden. Ik zie op dit moment geen andere uitweg, en ik denk dat alle partijen zich daarover dringend moeten bezinnen. Wanneer partijen voortdurend met elkaar in de clinch gaan, dan is het niet mogelijk beslissingen te nemen, laat staan richting te geven aan de samenleving. Ik ben het radicaal oneens met vele analyses die ik deze dagen lees over de ,,machteloosheid van de politiek”. Politiek is niet machteloos. Natuurlijk hebben we geen vat op concrete investeringsbeslissingen van multinationals. Maar we hebben héél veel vat op de ontwikkeling van onze arbeidsmarkt (het enorme verschil tussen bijvoorbeeld Denemarken en België, inzake werkgelegenheid voor allochtonen, jongeren, èn ouderen is louter toe te schrijven aan beslissingen genomen door politici en sociale organisaties). We hebben heel veel vat op de organisatie van onze gezondheidszorg. We hebben heel veel vat op de ontwikkeling van onze budgetten. Maar dan moet er wel politiek leiderschap zijn. Soms ligt politiek leiderschap duidelijk bij één partij en bij één figuur. Maar zoals de politieke kaarten in Vlaanderen nu liggen, is niemand de baas: niet het kartel CD&V-NVA, niet VLD-Vivant, niet SP.A-Spirit. Collectief leiderschap, dankzij samenwerking tussen verschillende sterke persoonlijkheden van verschillende partijen, is het enige wat ons kan behoeden voor sociaal, economisch en democratisch onheil. De personaliteiten zijn daar, in alle partijen. Het moment is ook daar. Frank Vandenbroucke

18 oktober 2004, 18:28	#2
Gorefest Minister Geregistreerd: 13 juni 2003 Locatie: % VLAANDEREN! % Berichten: 3.093	Jaaaa! Lang geleden dat we nog eens een stoelendans hebben gehad __________________ "*It is dangerous to be right when the government is wrong" -voltaire-*

18 oktober 2004, 18:39	#3
Knuppel Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 21 juni 2002 Locatie: Vlaanderen Berichten: 117.759	Vandenbroucke ziet de bui hangen maar hij maakt de fout te denken dat een tripartite de oplossing biedt. Enkel door de onverwijlde splitsing van België kan dat. Vlaanderen kan België nog maximum vijf jaar op zijn schouders torsen. Daarna kunnen we niet alleen Wallonië maar ook Vlaanderen zelf niet langer meer recht houden en gaan we onvermijdelijk de dieperik in. Tien jaar later zitten we dan op het niveau van de allerarmste landen van Europa. D�t is het ogenblik waarop Wallonië 'salu' zal zeggen en naar andere 'oplossingen' gaat zoeken om zichzelf te verbeteren inplaats van Vlaanderen nog langer voor alles te laten opdraaien. De dag dat er in Vlaanderen toch niks meer te rapen valt. D�n zal Wallonië lukken wat nooit eerder lukte: zichzelf helpen zonder onschuldige anderen naar de afgrond te slepen. Vandenbroucke is boos op Vande Lanotte omdat hij verdomde goed weet dat de begroting enkel op papier in evenwicht is. Noch vorig jaar noch dit jaar is er schuldafbouw geweest zoals voorgespiegeld door Paars. Integendeel, in werkelijkheid groeit de schuld elk jaar. Vande Lanotte liegt in dat verband even hard als hij loog over het zilverfonds. Gisteren hoorde ik daar een mooie beeldspraak over. Een lege doos die we over vijf jaar te zien gaan krijgen waar enkel een briefje in zal zitten met daarop de woorden: 'goed voor X euro'. __________________ Het Oosten: De kiezer heeft niet altijd gelijk. De kiezer heeft alleen gelijk als hij stemt zoals Het Oosten het zou willen. Laatst gewijzigd door Knuppel : 18 oktober 2004 om 18:41.

18 oktober 2004, 19:16	#4
C uit W Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 11 januari 2003 Locatie: Vlaanderen Berichten: 12.249	Whoehaha, Verhofstadt zal niet kunnen slapen vannacht. Dat zal steken __________________ "Denken ist schwer, darum urteilen die meisten."

18 oktober 2004, 20:29	#6
Supe®Staaf Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 19 juni 2002 Berichten: 43.125	Mensen toch! De vorige zes jaar gingen we grotendeels gebukt onder het slechte makro-economische klimaat. We gaan daarvoor dé architecten bij uitstek van de Belgische staatsschuld toch niet terug aan het roer laten komen? De meeste aberrante belastingen zijn nog struikroverijen van het Dehane-tijdperk! Denken we maar aan De BBSZ, Het klik-systeem van de accijnzen op brandstoffen (bij stijging snelle accijnsverhoging, bij daling géén aanpassing naar beneden toe) Het niet indexeren van de belastingsschalen, Het belachelijke forfaitaire aftrokje per kilometer voor wie desondanks toch zijn kosten bewijst De onwaarschijnlijk hoge kost op arbeid De gezondheidsindex waardoor de reële stijging nooit in de weddes doorgerekend wordt De vervroegde aanslag op de privé-pensioenspaarfondsen ..................etc. etc. Laat u niks wijsmaken, en herinner u de ware schuldigen voor deze diefstallen op grote schaal. Laat de tsjeven a.u.b. op hun zinkende schip. Hou jullie handen tegeneen dat B-H-V niet gesplitst wordt, zodat de N-VA een bloedeloos velletje wordt, waar tsjeven noch het hele pastoorskartel beter van wordt, en laat de serieuze mensen met een visie regeren! Geen mannen die van oudsher gewend zijn met de schaal rond te komen! __________________ Voor Vorstelijke salarissen..Voor Vrijheid van meningsuiting En Voor Rechtstreekse democratie

19 oktober 2004, 09:13	#12
Het Skill Effect Banneling Geregistreerd: 15 mei 2003 Berichten: 7.917	Op z'n minst een teken dat partijpolitieke zever niet altijd de beste oplossing is! Politiek over de partijen, links-rechts polarisaties,... heen. Het gaat nog de goeie kant uit!

19 oktober 2004, 16:27	#13
Raven Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 31 maart 2004 Locatie: Nabij het Reigersnest Berichten: 10.447	Een zeer opmerkelijke reactie uit die kant. De stoelendans is hem niet goed bekomen denk ik. __________________ NEE tegen assimilatie! NEE tegen racisme!