Belgische peiling

[jan hyoens]

Belgische peiling

Het Nieuwsblad zette het niet al te dik in de verf, maar het opvallendste feit dat uit dit onderzoek naar voor komt, is het afbrokkelen van de populariteit van de monarchie. Bij een peiling van Dimarso in 1993 waren er nog ongeveer 90% Belgen die liever een koning dan een president hadden. Nu is het koningsgezinde kamp echter duidelijk verzwakt. De vraagstelling was anders, maar de trend is duidelijk: nog slechts 55% van de Vlamingen en 73% van de Walen is niet bereid de koninklijke familie op te geven. De anderen zijn dus republikeinen of twijfelaars. Die trend wordt nog duidelijker als men de antwoorden bekijkt op de vraag welke staatsvorm Vlaanderen moet krijgen als het ooit onafhankelijk wordt. Slechts 47% van de Vlamingen kiest dan nog voor een monarchie. 27% wil een republiek en de rest weet het niet. In Wallonië waren die cijfers ongeveer gelijklopend. Men beseft dus wel dat de monarchie iets uit het verleden is. Slechts een minderheid zou in een nieuwe staat opnieuw een monarchie installeren.

Op de vraag wat er na de splitsing met Vlaanderen en Wallonië moet gebeuren, zijn de antwoorden nog vreemder. Bij de Vlamingen wil 54% een onafhankelijke staat, maar - toch onverwacht!- ongeveer 19% wil een politieke unie met Nederland. De Groot-Nederlandse gedachte is duidelijk niet zo dood als men soms beweert ...

In Wallonië waren de resultaten nog onverwachter. Na de splitsing van België wil slechts 27% van de Walen een onafhankelijke staat. Liefst 24% zou willen aansluiten bij Frankrijk en vreemd genoeg wil zelfs 19% een unie met ... Luxemburg. Het natiebewustzijn is bij de Walen dus duidelijk veel minder ontwikkeld dan bij de Vlamingen. Het enige wat de Walen echt met elkaar verbindt, is hun verslaving aan Vlaams geld. De meeste Vlamingen zijn nog altijd geen voorstander van het opsplitsen van België, maar als het toch zou gebeuren, zijn ze ook niet bang voor de gevolgen. Meer dan 70% is ervan overtuigd dat een onafhankelijk Vlaanderen economisch en cultureel gezien kan blijven bestaan. Over de politieke leefbaarheid van een Vlaamse staat heeft men iets minder zelfvertrouwen, maar toch nog altijd 63% van de Vlamingen is er gerust in.

Al die enquêtes vertonen natuurlijk dezelfde leemte: de vragen waar het echt op aankomt, die worden nooit gesteld. In theorie zullen de meeste Vlamingen inderdaad wel voor België zijn. Maar als het op het concrete beleid aankomt, dan liggen de kaarten natuurlijk helemaal anders. Frank Vanhecke verwoordde dat heel kernachtig in zijn reactie op deze opiniepeiling: "Vraag eens aan de Vlaming of hij bereid is elk jaar 10 miljard euro naar Wallonië over te hevelen! Vraag eens of hij vindt dat de sociale fraude daar ongemoeid gelaten moet worden! Vraag eens of hij het ermee eens is dat de taalwetten in Brussel niet worden nageleefd! Ik zeg u: meer dan driekwart van de Vlamingen zal voor meer Vlaamse zelfstandigheid en slagkracht pleiten." Want dat is natuurlijk de prijs die wij voor België betalen: miljarden Vlaams geld die jaarlijks overgeheveld worden naar Wallonië en permanente schendingen van onze taalrechten. Ondanks alle oppervlakkige belgicistische emoties rond het vorstenhuis en de Rode Duivels zijn steeds minder Vlamingen bereid die prijs te betalen. Maar het was typisch voor zo'n opiniepeilingen: over symbolische dingen als de Rode Duivels of de tricolore worden wel vragen gesteld, maar over de echt explosieve en substantiële dossiers zwijgt men. In beide landstalen.
bron vb