Bart De Wever bezingt de deugd van de hypokrisie

[Doomy]

In De Standaard van 2016-03-12 staat een essay van Bart De Wever over wijlen de Vlaamse schrijver Willem Elsschot en zijn hypokriete levensstijl :

http://www.standaard.be/cnt/dmf20160311_02177993

Daarin bezingt onze nieuw-vlaamse tsjeef de tsjeverige deugd van de hypokrisie. Volgens hem zijn de gebroken gezinnen een gevolg van een gebrek aan ouderwetse hypokrisie. Zelfs oud-Belgische tsjeven durven dit niet te zeggen. Dit had op geen slechter moment kunnen worden gepubliceerd nu blijkt dat N-VA het kwa gaten in de begroting slechter lijkt te doen dan Di Rupo die dezelfde Bart De Wever steeds bekritizeerde. Toen pretendeerde Bart De Wever dat hij het veel beter zou doen dan Di Rupo, maar nu blijkt hij er ook niet veel meer van te bakken. Hij, het Orakel van Antwerpen, die altijd een oordeel over anderen klaar had en heeft, vindt nu plots dat anderen niet mogen oordelen over hem.

[citaat]

De deugd van de hypocrisie
De vele gezichten in leven en werk van Willem Elsschot
De Standaard | zaterdag 12 maart 2016 | Bart De Wever

Het mag dan niet meteen een positieve connotatie oproepen, toch kan schijnheilig gedrag – op de juiste momenten aangewend – veel onheil voorkomen. Voor wie de chaos overziet die veel gebroken gezinnen veroorzaken, strekt de levensstijl van Alfons De Ridder en zijn Fine eerder tot aanbeveling dan het vrijheid-blijheid dat sinds mei 68 de norm is geworden.

(...)

Elsschot, de gezinsman

(...)

Van een man die nog voor zijn dertigste een gedicht van het sombere soortgelijk gewicht zoals ‘Het Huwelijk’ schreef, verwachten we Valentijn-kitsch noch hooggespannen romantische verwachtingen. Het huwelijk is wat het is: een bezegelde en verzegelde afspraak die sommige dingen makkelijker maakt. En sommige dingen veel moeilijker. Gemakkelijk – voor hemzelf althans – is dat Elsschot zich van het reilen en zeilen in de schoot van zijn gezin weinig of niets dient aan te trekken. Eén belangrijke taak niet te na gesproken. Het is Alfons De Ridder die maakt dat er geld wordt verdiend en dat niemand iets te kort zal komen. Fine bestiert het gezin met ijzeren hand: er heersen, aldus Ida, orde, regelmaat, reinheid en rust.

Een inkomen uit arbeid enerzijds en een betrokken, opvoedende hand anderzijds. Het lijken mij precies de dingen te zijn die talloze kinderen in het Antwerpen van vandaag moeten missen, omdat hun ouders andere keuzes maken. Of hebben gemaakt. We gaan betrekkelijk achteloos om met de maatschappelijke en economische prijs die onze samenleving betaalt voor het toenemend aantal gebroken gezinnen. Die prijs is ook niet een-twee-drie te becijferen. Er is ook geen universiteit of studiedienst van een politieke partij die zich al aan deze oefening heeft gewaagd.

De collateral damage is nochtans zichtbaar en voelbaar. De stad telt steeds meer alleenstaande moeders die in de uitkeringsafhankelijkheid en structurele armoede sukkelen. Ruim een kwart van de kinderen verlaat de Antwerpse scholen zonder diploma, vaak omdat ze thuis in pedagogische, culturele en emotionele armoede leven. Welke kansen zullen die kinderen nog hebben in een samenleving die steeds complexer wordt? Op een arbeidsmarkt die steeds veeleisender is? Orde, regelmaat, reinheid en rust… het is exact wat zoveel Antwerpse gezinnen, relaties en samenlevingsverbanden ontberen.

(...)

Elsschot, de schuinsmarcheerder

Een nieuwe man kunnen we Willem Elsschot bezwaarlijk noemen. Hij ‘dient het wijf dat moeder heet’ op zijn geheel eigen wijze. Behalve tot de zorg voor het inkomen beperkt zijn aandeel in het huishouden zich tot het aanslepen van rode wijn. In de huwelijkse trouw toont Elsschot zich geen held.

Literaire wetenschappers zijn het oneens over de vraag of de Betaalde Liefde ooit daadwerkelijk met een bankbiljet werd bezegeld. Wel zeker is dat Elsschot zich graag onderdompelde in de opwindende sfeer aan de rafelrand van de keurige burgersamenleving, in kroegen en etablissementen waar drop-outs en zakenlui, havenbonzen en vooraanstaanden, havelozen en verdwaalde zielen heil zoeken in de troost en het dwaallicht van een voorbijgaand liefdeslied.

Uit de brokstukken van de intieme correspondentie met een kordate minnares of een dweperige bewonderaarster spreekt vooral schrik dat Fine een en ander aan de weet zou komen. Kattebelletjes dienen op het adres van een van zijn vele stamkroegen te worden bezorgd. Stiekeme afspraken gaan door op plekken waar de kans klein is dat vileine achterklap de naakte waarheid inhaalt.

In zijn werk noch in zijn leven zijn harde aanwijzingen te vinden dat Elsschot de Lemméstraat, zijn Fine en zijn gezin ooit vaarwel zou hebben willen zeggen. Integendeel. Alfons De Ridder mocht graag proeven van de geneugten van de laagcultuur. Maar die uitstapjes brachten de plicht van de burgerman, de zaakvoerder, de echtgenoot en vader niet in gevaar. Met het klimmen der jaren groeit het echtpaar trouwens opnieuw naar elkaar toe. De wonden zijn geheeld, over het verleden ligt een oosters tapijt van stilte. Dochter Ida noteert dat het botsende ouderpaar – met een norse zwijgende vader die afwezig is, en een bazige, naargeestige moeder – de strijdbijl heeft begraven.

(...)

Elsschot had het geluk dat hij voor mei 68 het tijdige met het eeuwige verwisselde. Want sindsdien is [b]de aloude deugd van de menselijke hypocrisie[/B] maatschappelijk niet meer zo vanzelfsprekend. Sinds het scharnierjaar 1968 worden immers verwoede pogingen gedaan om ons voor te houden dat het onderscheid tussen goed en fout gedrag een product is van een kleinburgerlijke betutteling die ons alleen maar in de weg staat om het geluk te vinden. In het ideale bestaan moeten we te allen tijde onszelf proberen te zijn in al onze menselijke aspiraties. Verboden te verbieden en vrijheid-blijheid.

Ik denk dat die mentaliteit de hypocrisie van de burgerlijke elite alleen maar heeft aangescherpt. Want de kennis en de middelen om het onderscheid tussen goed en kwaad te maken, worden alleen nog aangewend te eigen behoeve en niet meer als kompas voor de samenleving. Niets ergers dan de beschuldiging mensen te willen betuttelen, om vervolgens met het gezicht in de eigen hypocrisie te worden geduwd. Nee, we doen met zijn allen alsof we niet oordelen, laat staan veroordelen. Dat doen we voortaan wel in het geniep. Precies daarin ligt de beschamende amusementswaarde van reality-tv-programma’s. De ravage van die vrijheid-blijheid is intussen wel tastbaar bij diegenen die niet het geluk hebben in een bevoorrechte sociale, culturele, intellectuele en financiële omgeving op te groeien.

Elsschot had het geluk dat hij leefde vóór het tijdperk van de totale transparantie. Een achtertuin onderhouden als de zijne in de tijden van internet en social media is niet meer mogelijk. Vraag het aan de Franse president die zich met een zakje croissants meende te kunnen verstoppen onder een bromfietshelm.

En ook al oordelen we zogezegd niet, we vinden het geweldig als iemands achtertuin in het volle zicht komt te liggen. Hebt u last van een te positief mensbeeld? Kijk dan elke dag wat de meest aangeklikte items zijn op nieuwssites. En ook al veroordelen we zogenaamd niet, we zijn bepaald ongenadig als iemand zijn menselijke aspiraties vruchteloos verborgen probeert te houden. De Wel*she schrijver Ron Jonson schreef een boek met de titel Dit is vernederend. Hoe één verkeerde tweet je leven kan verwoesten. Hij stelt het onomwonden: we scheuren elkaar aan stukken online. Zou de waardering voor het werk van Elsschot vandaag gekleurd worden door de manier waarop Alfons De Ridder in het leven stond? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Elsschot, de menselijke

Het werk van Willem Elsschot is het werk van een raadselachtige man en een literaire reus. Een caleidoscopische persoonlijkheid die ons een gebarsten spiegel voorhoudt, zoals de scherven in zijn eigen en in ons aller bestaan. In de meest recente roman van de Pool Wieslaw Mysliwski, De laatste hand, zegt iemand dat kunst gevaarlijk is. Want: ‘Zij legt onze kleinheid, laagheid, gemeenheid, gemaaktheid bloot. En wat nog het ergste is van al, ze dwingt ons over onszelf na te denken, over wie we werkelijk zijn en niet wie we denken te zijn.’

(...)

[/citaat]

[Bhairav]

Echt zo'n omhooggevallen zelfingenomen schrijfstijl.
Meer hypocrisie voor meer sociale cohesie...

[vlijmscherp]

De Wever wil maw terug naar de tijd dat mensen gefrustreerd vast zaten in een relatie waar ze niet alleen in vast zitten maar ook vaak mishandeld worden, of het nu psychisch dan wel fysisch is.

Hij vraagt zich af of de vrouw van Elsschot dan niet tevreden was met haar keuze te leven met een man die haar constant bedroog.

Wel, mr De Wever, is een moslima dan niet tevreden om een hoofddoek te dragen of te leven in een gezin waar ze maar 2e viool speelt?

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

In De Standaard van 2016-03-12 staat een essay van Bart De Wever over wijlen de Vlaamse schrijver Willem Elsschot en zijn hypokriete levensstijl :

http://www.standaard.be/cnt/dmf20160311_02177993

Daarin bezingt onze nieuw-vlaamse tsjeef de tsjeverige deugd van de hypokrisie. Volgens hem zijn de gebroken gezinnen een gevolg van een gebrek aan ouderwetse hypokrisie. Zelfs oud-Belgische tsjeven durven dit niet te zeggen. Dit had op geen slechter moment kunnen worden gepubliceerd nu blijkt dat N-VA het kwa gaten in de begroting slechter lijkt te doen dan Di Rupo die dezelfde Bart De Wever steeds bekritizeerde. Toen pretendeerde Bart De Wever dat hij het veel beter zou doen dan Di Rupo, maar nu blijkt hij er ook niet veel meer van te bakken. Hij, het Orakel van Antwerpen, die altijd een oordeel over anderen klaar had en heeft, vindt nu plots dat anderen niet mogen oordelen over hem.

[citaat]

De deugd van de hypocrisie
De vele gezichten in leven en werk van Willem Elsschot
De Standaard | zaterdag 12 maart 2016 | Bart De Wever

Het mag dan niet meteen een positieve connotatie oproepen, toch kan schijnheilig gedrag – op de juiste momenten aangewend – veel onheil voorkomen. Voor wie de chaos overziet die veel gebroken gezinnen veroorzaken, strekt de levensstijl van Alfons De Ridder en zijn Fine eerder tot aanbeveling dan het vrijheid-blijheid dat sinds mei 68 de norm is geworden.

(...)

Elsschot, de gezinsman

(...)

Van een man die nog voor zijn dertigste een gedicht van het sombere soortgelijk gewicht zoals ‘Het Huwelijk’ schreef, verwachten we Valentijn-kitsch noch hooggespannen romantische verwachtingen. Het huwelijk is wat het is: een bezegelde en verzegelde afspraak die sommige dingen makkelijker maakt. En sommige dingen veel moeilijker. Gemakkelijk – voor hemzelf althans – is dat Elsschot zich van het reilen en zeilen in de schoot van zijn gezin weinig of niets dient aan te trekken. Eén belangrijke taak niet te na gesproken. Het is Alfons De Ridder die maakt dat er geld wordt verdiend en dat niemand iets te kort zal komen. Fine bestiert het gezin met ijzeren hand: er heersen, aldus Ida, orde, regelmaat, reinheid en rust.

Een inkomen uit arbeid enerzijds en een betrokken, opvoedende hand anderzijds. Het lijken mij precies de dingen te zijn die talloze kinderen in het Antwerpen van vandaag moeten missen, omdat hun ouders andere keuzes maken. Of hebben gemaakt. We gaan betrekkelijk achteloos om met de maatschappelijke en economische prijs die onze samenleving betaalt voor het toenemend aantal gebroken gezinnen. Die prijs is ook niet een-twee-drie te becijferen. Er is ook geen universiteit of studiedienst van een politieke partij die zich al aan deze oefening heeft gewaagd.

De collateral damage is nochtans zichtbaar en voelbaar. De stad telt steeds meer alleenstaande moeders die in de uitkeringsafhankelijkheid en structurele armoede sukkelen. Ruim een kwart van de kinderen verlaat de Antwerpse scholen zonder diploma, vaak omdat ze thuis in pedagogische, culturele en emotionele armoede leven. Welke kansen zullen die kinderen nog hebben in een samenleving die steeds complexer wordt? Op een arbeidsmarkt die steeds veeleisender is? Orde, regelmaat, reinheid en rust… het is exact wat zoveel Antwerpse gezinnen, relaties en samenlevingsverbanden ontberen.

(...)

Elsschot, de schuinsmarcheerder

Een nieuwe man kunnen we Willem Elsschot bezwaarlijk noemen. Hij ‘dient het wijf dat moeder heet’ op zijn geheel eigen wijze. Behalve tot de zorg voor het inkomen beperkt zijn aandeel in het huishouden zich tot het aanslepen van rode wijn. In de huwelijkse trouw toont Elsschot zich geen held.

Literaire wetenschappers zijn het oneens over de vraag of de Betaalde Liefde ooit daadwerkelijk met een bankbiljet werd bezegeld. Wel zeker is dat Elsschot zich graag onderdompelde in de opwindende sfeer aan de rafelrand van de keurige burgersamenleving, in kroegen en etablissementen waar drop-outs en zakenlui, havenbonzen en vooraanstaanden, havelozen en verdwaalde zielen heil zoeken in de troost en het dwaallicht van een voorbijgaand liefdeslied.

Uit de brokstukken van de intieme correspondentie met een kordate minnares of een dweperige bewonderaarster spreekt vooral schrik dat Fine een en ander aan de weet zou komen. Kattebelletjes dienen op het adres van een van zijn vele stamkroegen te worden bezorgd. Stiekeme afspraken gaan door op plekken waar de kans klein is dat vileine achterklap de naakte waarheid inhaalt.

In zijn werk noch in zijn leven zijn harde aanwijzingen te vinden dat Elsschot de Lemméstraat, zijn Fine en zijn gezin ooit vaarwel zou hebben willen zeggen. Integendeel. Alfons De Ridder mocht graag proeven van de geneugten van de laagcultuur. Maar die uitstapjes brachten de plicht van de burgerman, de zaakvoerder, de echtgenoot en vader niet in gevaar. Met het klimmen der jaren groeit het echtpaar trouwens opnieuw naar elkaar toe. De wonden zijn geheeld, over het verleden ligt een oosters tapijt van stilte. Dochter Ida noteert dat het botsende ouderpaar – met een norse zwijgende vader die afwezig is, en een bazige, naargeestige moeder – de strijdbijl heeft begraven.

(...)

Elsschot had het geluk dat hij voor mei 68 het tijdige met het eeuwige verwisselde. Want sindsdien is [b]de aloude deugd van de menselijke hypocrisie[/B] maatschappelijk niet meer zo vanzelfsprekend. Sinds het scharnierjaar 1968 worden immers verwoede pogingen gedaan om ons voor te houden dat het onderscheid tussen goed en fout gedrag een product is van een kleinburgerlijke betutteling die ons alleen maar in de weg staat om het geluk te vinden. In het ideale bestaan moeten we te allen tijde onszelf proberen te zijn in al onze menselijke aspiraties. Verboden te verbieden en vrijheid-blijheid.

Ik denk dat die mentaliteit de hypocrisie van de burgerlijke elite alleen maar heeft aangescherpt. Want de kennis en de middelen om het onderscheid tussen goed en kwaad te maken, worden alleen nog aangewend te eigen behoeve en niet meer als kompas voor de samenleving. Niets ergers dan de beschuldiging mensen te willen betuttelen, om vervolgens met het gezicht in de eigen hypocrisie te worden geduwd. Nee, we doen met zijn allen alsof we niet oordelen, laat staan veroordelen. Dat doen we voortaan wel in het geniep. Precies daarin ligt de beschamende amusementswaarde van reality-tv-programma’s. De ravage van die vrijheid-blijheid is intussen wel tastbaar bij diegenen die niet het geluk hebben in een bevoorrechte sociale, culturele, intellectuele en financiële omgeving op te groeien.

Elsschot had het geluk dat hij leefde vóór het tijdperk van de totale transparantie. Een achtertuin onderhouden als de zijne in de tijden van internet en social media is niet meer mogelijk. Vraag het aan de Franse president die zich met een zakje croissants meende te kunnen verstoppen onder een bromfietshelm.

En ook al oordelen we zogezegd niet, we vinden het geweldig als iemands achtertuin in het volle zicht komt te liggen. Hebt u last van een te positief mensbeeld? Kijk dan elke dag wat de meest aangeklikte items zijn op nieuwssites. En ook al veroordelen we zogenaamd niet, we zijn bepaald ongenadig als iemand zijn menselijke aspiraties vruchteloos verborgen probeert te houden. De Wel*she schrijver Ron Jonson schreef een boek met de titel Dit is vernederend. Hoe één verkeerde tweet je leven kan verwoesten. Hij stelt het onomwonden: we scheuren elkaar aan stukken online. Zou de waardering voor het werk van Elsschot vandaag gekleurd worden door de manier waarop Alfons De Ridder in het leven stond? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Elsschot, de menselijke

Het werk van Willem Elsschot is het werk van een raadselachtige man en een literaire reus. Een caleidoscopische persoonlijkheid die ons een gebarsten spiegel voorhoudt, zoals de scherven in zijn eigen en in ons aller bestaan. In de meest recente roman van de Pool Wieslaw Mysliwski, De laatste hand, zegt iemand dat kunst gevaarlijk is. Want: ‘Zij legt onze kleinheid, laagheid, gemeenheid, gemaaktheid bloot. En wat nog het ergste is van al, ze dwingt ons over onszelf na te denken, over wie we werkelijk zijn en niet wie we denken te zijn.’

(...)
T
[/citaat]

Hmm....Willem Elsschot. De man met twijfelachtige relaties. Elsschot zat na de oorlog vaak in het vroegere Antwerpse café Het Rubenshof pietjesbak te spelen. En wij weten welke soort ontmoetingsplaats dit toen was. Hij onderhield overigens uitstekende contacten met Karel Dillen. En meer ga ik niet zeggen.

[Wapper]

Prachtige invalshoek die De Wever hier neemt.
Het oeuvre van Elsschot is dan ook tijdloos; als je het leest in moderne spelling kon het gisteren geschreven zijn.

[Scherven A. Mok]

Zelfs naar de meisjes van plezier gaat hij niet zonder begeleiding.

[Henri1]

Oorspronkelijk geplaatst door Scherven A. Mok

Zelfs naar de meisjes van plezier gaat hij niet zonder begeleiding.

En dan maar ostentatief boos voor zich uitstaren.

[Scherven A. Mok]

Oorspronkelijk geplaatst door Wapper

Prachtige invalshoek die De Wever hier neemt.
Het oeuvre van Elsschot is dan ook tijdloos; als je het leest in moderne spelling kon het gisteren geschreven zijn.

Ik moet inderdaad dikwijls denken aan Lijmen - Het been wanneer ik de rattenvanger van Deurne of zijn vazallen bezig zie en hoor.

[Scherven A. Mok]

Oorspronkelijk geplaatst door Henri1

En dan maar ostentatief boos voor zich uitstaren.

Hij kijkt enkel naar zwarte meisjes. Om te kwaadseksen.

[Guinevere]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

De Wever wil maw terug naar de tijd dat mensen gefrustreerd vast zaten in een relatie waar ze niet alleen in vast zitten maar ook vaak mishandeld worden, of het nu psychisch dan wel fysisch is.

Hij vraagt zich af of de vrouw van Elsschot dan niet tevreden was met haar keuze te leven met een man die haar constant bedroog.

Wel, mr De Wever, is een moslima dan niet tevreden om een hoofddoek te dragen of te leven in een gezin waar ze maar 2e viool speelt?

Die zou zitten ware het niet dat moslima's doorgaans met vrije wil een hoofddoek dragen, zeker als ze moeten bidden want dan is het verplicht, en in het gezin Big Momma zijn. De islam heeft een andere set van regels... psychische, fysische mishandeling en overspel hoeft door niemand te worden getolereerd. Alleen wordt er ook nadruk op verzoening gelegd. De vrouw en man, vader en moeder, hebben allebei een belangrijke waarde in het islamitisch gezin.

Wat betreft 'vast zitten' in een relatie is inderdaad wel iets waar velen een pak volwassener mee moeten omgaan. Het ideaal is dat men de goede én slechte eigenschappen van een persoon accepteert (of die probeert te veranderen), men accepteert goede en slechte tijden (bv. ziekte, die niet altijd iemand's schuld hoeven te zijn), enz.
Hypocrisie is uit den boze, je moet ervoor zorgen dat je niets te verbergen hebt in een relatie, maar niet alles hoeft samen 'tot in het oneindige' besproken te worden.

[Doomy]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Echt zo'n omhooggevallen zelfingenomen schrijfstijl.
Meer hypocrisie voor meer sociale cohesie...

Hier in de Westhoek vinden velen hem een hautaine Antwerpse kollegepiet en dikkenek die het altijd beter weet. Iemand die neerkijkt op de boerkes, het werkvolk, het gewoon volk. Iemand die vindt dat deze hun plaats moeten kennen en kort moeten worden gehouden. Een nieuw-vlaamse versie van de oud-belgische franskiljon. Een franskiljonse bourgeois bewonderde in het geniep zijn onderdrukkers, zoals de Kongolese évoluées hun voormalige kolonizator bewonderden. Maar ze bleken tegenover hun eigen volk erger te zijn dan de voormalige onderdrukkers. Een beetje zoals de varkens die in George Orwells "Animal Farm" de boer verjoegen, de boerderij overnamen, en tirannieker waren dan de boer.

[demonen]

Oorspronkelijk geplaatst door Scherven A. Mok

Ik moet inderdaad dikwijls denken aan Lijmen - Het been wanneer ik de rattenvanger van Deurne of zijn vazallen bezig zie en hoor.

Mijnheer Dewever heeft in meerdere interviews aangegeven dat hij Zweden als gidsland ziet voor Vlaanderen.
Wat hij niet weet is dat de huidige Zweedse Premier een voormalig vakbondsleider is.
En dan nog wel een socialistisch vakbondsleider!!!

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

In De Standaard van 2016-03-12 staat een essay van Bart De Wever over wijlen de Vlaamse schrijver Willem Elsschot en zijn hypokriete levensstijl :

http://www.standaard.be/cnt/dmf20160311_02177993

Ben je daar weer met jouw chronisch braaksel op N-VA en op De Wever?
GO HOME!

En wat Elsschot betreft, iedereen weet dat de man een dubbel leven leidde. Wat zijn beweegredenen waren weet niemand, daaromtrent is het alleen maar gissen. In ieder geval, als poësieliefhebber weet ik dat hij tegenover zijn vrouw (zijn "Fine") niet zo negatief stond. Hij heeft zelfs een gedicht geschreven dat helemaal aan haar is gewijd en waarin hij haar op een voetstukje zet.
http://www.darnell.scarlet.nl/index1.html

Nog steeds wordt Elsschot de hemel ingeprezen voor het onnavolgbare Het Huwelijk.

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door lastpost

Hoe zou Stijve Steve tegenover zijn vrouw gestaan hebben en zou hij voor haar ook een gedicht geschreven hebben?

Ik zou het betwijfelen...

[Doomy]

Oorspronkelijk geplaatst door quercus

Ben je daar weer met jouw chronisch braaksel op N-VA en op De Wever?
GO HOME!

Euh... Ik ben al thuis, hoor.
Mag er weer geen kritiek op Heilige Bart worden gegeven? Hij en zijn fans doen niets liever dan altijd kritiek te geven op anderen. Dan moeten ze er zelf ook maar tegen kunnen. Blijkbaar vinden Heilige Bart en zijn fans dat zij over alles en iedereen ongegeneerd hun gedacht mogen zeggen, maar dat de rest zijn bek moet houden.

Oorspronkelijk geplaatst door quercus

En wat Elsschot betreft, iedereen weet dat de man een dubbel leven leidde. Wat zijn beweegredenen waren weet niemand, daaromtrent is het alleen maar gissen. In ieder geval, als poësieliefhebber weet ik dat hij tegenover zijn vrouw (zijn "Fine") niet zo negatief stond. Hij heeft zelfs een gedicht geschreven dat helemaal aan haar is gewijd en waarin hij haar op een voetstukje zet.
http://www.darnell.scarlet.nl/index1.html

Nog steeds wordt Elsschot de hemel ingeprezen voor het onnavolgbare Het Huwelijk.

Oorspronkelijk geplaatst door Wapper

Prachtige invalshoek die De Wever hier neemt.
Het oeuvre van Elsschot is dan ook tijdloos; als je het leest in moderne spelling kon het gisteren geschreven zijn.

Elsschot... pffff.... zo'n vermolmde literaire boomstronk. Was een van die verplichte auteurs in de les Nederlands wiens boeken ik verplicht moest lezen en een verplichte boekbespreking over moest maken. Ik heb aan die verplichte boekbesprekingen in de les Nederlands een hekel aan Nederlandstalige fiktieschrijvers overgehouden, zodanig dat ik na mijn schooltijd nooit meer fiktie van Nederlandstalige auteurs heb willen lezen. Zelfs Nederlandse vertalingen van sommige Engelstalige auteurs zijn beter geschreven.

[Doomy]

Oorspronkelijk geplaatst door lastpost

Met je haat voor alles was Vlaams/Nederlands is zal je het nog ver brengen in linkse middens.

Dat zou ik nog niet durven zeggen. Ik vind namelijk dat alleen West-, Oost-, Zeeuws-, en Frans-Vlamingen zich vanuit geschiedkundig en streektaalkundig standpunt met recht en reden "Vlaming" mogen noemen. Antwerpenaars zijn geen Vlamingen, maar Brabanders. Het unitaire "Vlaanderen" is voor mij eigenlijk een Groot-Antwerpen, net zoals het unitaire "België" van weleer een Groot-Brussel was. Oude wijn in nieuwe zakken. Overigens ben ik een voorstander van een streektaalstatuur voor het Westvlaams naar Fries en Luxemburgs model.

[TV-verslaafde]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

Dat zou ik nog niet durven zeggen. Ik vind namelijk dat alleen West-, Oost-, Zeeuws-, en Frans-Vlamingen zich vanuit geschiedkundig en streektaalkundig standpunt met recht en reden "Vlaming" mogen noemen. Antwerpenaars zijn geen Vlamingen, maar Brabanders. Het unitaire "Vlaanderen" is voor mij eigenlijk een Groot-Antwerpen, net zoals het unitaire "België" van weleer een Groot-Brussel was. Oude wijn in nieuwe zakken. Overigens ben ik een voorstander van een streektaalstatuur voor het Westvlaams naar Fries en Luxemburgs model.

Moeten we dan niet ineens heel Europa opdelen in kleine staten?

Of in heel grote staten?

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

Euh... Ik ben al thuis, hoor.
Mag er weer geen kritiek op Heilige Bart worden gegeven? Hij en zijn fans doen niets liever dan altijd kritiek te geven op anderen. Dan moeten ze er zelf ook maar tegen kunnen. Blijkbaar vinden Heilige Bart en zijn fans dat zij over alles en iedereen ongegeneerd hun gedacht mogen zeggen, maar dat de rest zijn bek moet houden.

Elsschot... pffff.... zo'n vermolmde literaire boomstronk. Was een van die verplichte auteurs in de les Nederlands wiens boeken ik verplicht moest lezen en een verplichte boekbespreking over moest maken. Ik heb aan die verplichte boekbesprekingen in de les Nederlands een hekel aan Nederlandstalige fiktieschrijvers overgehouden, zodanig dat ik na mijn schooltijd nooit meer fiktie van Nederlandstalige auteurs heb willen lezen. Zelfs Nederlandse vertalingen van sommige Engelstalige auteurs zijn beter geschreven.

Voor mij hoef je "jouw bek" niet te houden, ik kan het overigens niet beletten dat je hier met de regelmaat van een klok je maagzuur komt uitspuwen. Och, je doet maar...
Als je Elsschot leest hoor je wel te beseffen dat het hier gaat om een Vlaming van wie het leven zich voor het overgroot gedeelte situeerde in de periode van net vóór WO1 tot kort na WO2. Zo is zijn meest gekend (en meest indrukwekkend) gedicht Het Huwelijk uit 1910 (!). Heb je ooit al eens krantenartikels uit die periode gelezen? Dan krijg je daar een ander type Nederlands voorgeschoteld dan wat we vandaag te lezen krijgen. Daar moet je dus wel rekening mee houden. Niettemin wordt Elsschot nog steeds graag gelezen, ook door jonge mensen van nu.

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

Dat zou ik nog niet durven zeggen. Ik vind namelijk dat alleen West-, Oost-, Zeeuws-, en Frans-Vlamingen zich vanuit geschiedkundig en streektaalkundig standpunt met recht en reden "Vlaming" mogen noemen. Antwerpenaars zijn geen Vlamingen, maar Brabanders. Het unitaire "Vlaanderen" is voor mij eigenlijk een Groot-Antwerpen, net zoals het unitaire "België" van weleer een Groot-Brussel was. Oude wijn in nieuwe zakken. Overigens ben ik een voorstander van een streektaalstatuur voor het Westvlaams naar Fries en Luxemburgs model.

Och ja...
Jij wenst alleen de historische interpretatie van de term "Vlaming" te aanvaarden: inwoners van het oude graafschap Vlaanderen. Een beetje zoals "Hollanders" evenzeer al of niet eng kan geïnterpreteerd worden. Daarmee zit je dus terug in de middeleeuwen. Het lijkt op nostalgie maar in uw geval is het veeleer een vrij diep gewortelde haat tegen het hedendaagse Vlaanderen. Of het jou nu bevalt of niet, de term "Vlaanderen" is wettelijk bekrachtigd en is toepasselijk op het volledige Nederlandstalig gedeelte van België. De "niet-historische" Vlamingen (Brabanders, Limburgers) zijn daar dus mee akkoord gegaan. Wil jij een andere term voor dit geheel voorstellen? Mij niet gelaten... Ik heb zo een vermoeden waarmee je zou komen aandraven..."Belgen"

[TREBRON]

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

Mijnheer Dewever heeft in meerdere interviews aangegeven dat hij Zweden als gidsland ziet voor Vlaanderen.
Wat hij niet weet is dat de huidige Zweedse Premier een voormalig vakbondsleider is.
En dan nog wel een socialistisch vakbondsleider!!!

Zelfs socialistische vakbondsleiders zijn voor verbetering vatbaar............