Tegen EU-toetreding Turkije, voor Europees Europa

[Van Hondschoote]

Goedenavond,

- Lap! - Hieronder vind je een stuk opinietekst tegen de EU-toetreding van Turkije. Een gedegen artikel ("essay"), dat ook nog oog heeft voor de belangen die Turkije heeft bij de revitalisering van de Pan-Turkse gedachte. Interessant, met alle niet-economistische tegenargumenten op een rij. Met een aardige kritiek op het vooruitgangsdenken, en een conservatieve toon.

Afkomstig van de (Heel-)Nederlandse bladzij "De Roepstem":

http://roepstem2.tripod.com/turkije.html





[font=Arial][size=5]"Tegen EU-toetreding Turkije

[/size][/font][font=Arial][size=4]Voor een Europees Europa"

[/size][/font][font=Arial][size=2]

- [/size][/font][font=Arial][size=2]Door Marcel Bas



"Het vooruitgangsgeloof bijt zichzelf in de staart. We danken onze
enorme vooruitgang aan deugden die de traditie ons heeft meegegeven,
zoals zelfbeheersing en zelfoverstijging. Zelfbeheersing vereist
spaarzaamheid, netheid en bescheidenheid. Zelfoverstijging vergt
moed, ijver, inventiviteit en doorzettingsvermogen. Dankzij die
deugden hebben we het deze eeuw zoveel beter gekregen. Maar door
zijn afkeer van traditie brengt datzelfde vooruitgangsgeloof die deugden in gevaar. Het kapitalisme heeft iets destructiefs. Creative destruction, in de woorden van de econoom Schumpeter. Die destructie houdt meer in dan de verouderde fabriek die voor een moderne plaatsmaakt. Het is ook ongeduld met de bestaande orde, in een mobiele maatschappij. De kunst is evenwicht te scheppen tussen veranderingsgezindheid en traditie. Soms zal dat lukken, meestal niet. Dat is ons menselijk tekort."
-- Frits Bolkestein in Trouw, 26 juni 1999.









[/size][/font][font=Arial]Ten geleide

Het voortbestaan van een Europees Europa is in het geding. Georganiseerd in een Europese Unie (EU) is het continent sinds enkele decennia meer dan ooit in de ban van het marktdenken. Om machtiger te worden stelt de EU dat marktdenken boven identiteit, politiek en cultuur. In het kader van economische groei (de EU gelooft immers heilig in de oneindige vooruitgang, en dat staat gelijk aan meer materiële welvaart en groeiende afzetmarkten) gedraagt zij zich uitgesproken expansief. Want wat schets onze verbazing: na de heugelijke toetreding medio 2004 van Centraal-Europese staten als Polen, Tsjechië, Slowakije en Hongarije blikt zij buiten de grenzen van Europa, naar Turkije! Toetreding van Europese landen als Wit-Rusland en de Oekraïne is niet eens ‘in Frage’, en het Aziatische Turkije wordt lidmaatschap van de Europese Unie toegezegd. Hoe kan zoiets? Namens wie hebben de EEG en de EU besloten Klein-Azië zoiets toe te zeggen? ‘Europa’ gaat zijn boekje te buiten en verloochent zichzelf. We hebben hier met verschillende beschavingen te maken, en niet alleen met culturen. Toetreding zou ronduit slecht zijn voor Turkije én voor de Europese beschaving. Het ware beter als Turkije zich op de eigen beschaving - de Centraal-Aziatisch-Turkse - concentreert. Die telt opkomende economieën en een enorme Turkse cultuurruimte. In dit artikel zal ik trachten een cultureel weerwoord op het riskante Euro-expansionisme te geven.



Geen (eerlijk) debat

De voorstanders van de EU-toetreding van Turkije zijn vooral te vinden onder de politici, terwijl de meeste burgers tegenstanders zijn (noot van de redacteur: dagtekening 5 oktober 2004; volgens een opinieonderzoek van Maurice de Hond is 57 procent van de Nederlanders tegen. Dit onderzoek is minstens 30 jaar te laat gehouden - MRBas). Er is de laatste vier decennia veel te weinig ruchtbaarheid gegeven aan het volgende: in alle beslotenheid kwam de Europese Economische Gemeenschap (EEG) in 1963 in Kopenhagen bijeen om Turkije lidmaatschap te beloven op voorwaarde dat het land aan enkele criteria voldeed. Dit werden de zgn. Kopenhagen-criteria: politieke stabiliteit, een functionerende markteconomie en overneming van het zgn. acquis communautaire (de diverse politieke, economische en monetaire doelstellingen van de Europese Unie). Inmiddels een veel inniger samenwerkingsverband geworden, besloot de rechtsopvolger van de EEG, de EU, weer in 1999 in de Europese achterkamertjes dit Aziatische Turkije toetreding tot de EU binnen twee decennia toe te zeggen.

Drie decennia na 1963 werd er nog steeds geen ruchtbaarheid gegeven aan dit belangrijke gegeven. Nog nooit in de voorbereidende fase, niet in 1957, niet in 1963, niet in 1999 en ook niet in 2004, is de kwestie Turkije de insteek van verkiezingen of een maatschappelijk debat geweest.

De kloof tussen cultuur en politiek kan niet groter zijn dan nu: de burger wantrouwt ‘Europa’ (lees: de EU). En terecht. Zoals de invoering van de Euro op ondemocratische wijze voltrokken is, zo gebeurt het ook met Turkije. Ook in het geval van de Euro zagen de burgers der EU-lidstaten zich geconfronteerd met een fait accompli, zonder dat zij ook maar een inhoudelijke discussie met hun volksvertegenwoordiging daarover hebben kunnen voeren. Men mag zich met recht afvragen wiens fiat 'Europa' had toen zij Turkije dit toezegde. 'Europa' had dit Turkije nooit mogen beloven. Nooit, omdat het geen Europees land is, en zeker niet zonder last of ruggenspraak met de Europese volkeren. Het getuigt van weinig stijl en van grote onverschilligheid als men bij de EU op deze wijze omgaat met deze democratische, elementaire voorwaarden die aan zo'n belangrijk besluit vooraf zouden moeten gaan. Als er een bindend referendum gehouden zou worden, zou dat slecht voor de toetreding uitpakken.

VVD-fractievoorzitter Jozias van Aartsen heeft dit opgemerkt en heeft gepleit voor een referendum in 2016 of 2017. Een schijnvertoning (1). Dat is niet een bindend referendum, maar een raadgevend referendum, elf of twaalf jaren nadat de EU de onderhandelingen heeft geopend, en een of twee jaren nadat de regeringsleiders een toetredingsverdrag met Turkije hebben getekend. Van Aartsens initiatief is met welwillendheid ontvangen: ook de Koningin heeft in de Troonrede op 21 september 2004 gezegd dat Turkije niet zal toetreden zonder dat het Nederlandse volk 'geraadpleegd' is. Maar wat men met die raad zal doen, zal geen gevolgen hebben voor het wel of niet toetreden van de Turken.

[/font][font=Arial]Regeringsleiders en politici doen de motieven van de tegenstanders meestal af als irrationele angstkreten, ja zelfs als xenofobie. En dat is niet helemaal eerlijk. Alsof het vooruitgangsdenken en de neiging tot expansie ten koste van onze beschaving wél rationeel zijn. Er zijn weldegelijk rationele argumenten tegen Turkijes toetreding aan te voeren.



Der Untergang des Abendlandes

Om het zuiver te houden; elke discussie of onderhandeling aangaande het Turkse rechtssysteem, het democratisch gehalte aldaar, de islam en de rol van het leger in Turkije om te bepalen wanneer Turkije tot de EU mag toetreden, zijn volstrekt irrelevant. Turkije is namelijk geen Europees land en zal dat na ontelbare onderhandelingen, studies, staatsbezoeken en wetswijzigingen ook nooit zijn.

De Europese (Duitse) cultuurfilosoof Oswald Spengler stelde in zijn legendarische werk Der Untergang des Abendlandes vast dat een beschaving duidelijk decadent is als zij als economie boven cultuur stelt.

Uiteindelijk zal wat van het Westen komt, zich tegen het Westen keren. (2) Nu is ‘Europa’ zichzelf kwijtgeraakt. Er zit in Turkije economisch potentieel en het land zal de invloed van Europa op het grondstoffenrijke Centraal-Azië enorm kunnen vergroten. Tijdens het schrijven van dit betoog, terwijl Nederland de EU-voorzitter is, wordt er voortdurend gerept over onderhandelingen met de Turken om te bepalen wanneer (en niet meer of) zij deel kunnen uitmaken van de Europese gerieven van vrij handels- en personenverkeer en monetaire eenheid. Turkije staat al sinds de jaren vijftig te popelen om toegelaten te worden. Dat kan allemaal best, en wij kunnen ons ook voorstellen dat de EU goede (handels-)contacten met Turkije heeft. Natuurlijk, de EU-leiders zijn ambititieus en Turkije biedt het Westen een economische en militair-strategische pied �* terre in het Midden-Oosten. Geen wonder dat de Verenigde Staten een groot voorstander zijn van deze eigenaardige uitbreiding van de Europese Unie. Maar we komen steeds weer terecht bij de kernkwestie: is Turkije wel Europees?




Inflatie van het begrip Europa
Na vijf jaren de kwestie Turkije zorgvuldig binnen de politiek te hebben gehouden is in Nederland dan eindelijk na de komkommertijd van 2004 een maatschappelijk debat dienaangaande losgebarsten. Zo konden we erachter komen dat toch niet iedereen het eens was met deze lichtvaardige inflatie van het begrip Europa.

Turkije ligt niet in Europa. Dat is een feit. Door niet-Europese landen met Europa te vereenzelvigen, doen we aan begripsinflatie van ons werelddeel. Als ‘Europa’ ook Turkije of Marokko kan betekenen, dan verliest Europa haar waarde, haar bijzondere betekenis en haar eigenheid. Zoals geld minder waard kan worden, zo worden het begrip ‘Europa’ en daarmee de Europese beschaving een eclectisch geheel dat voor economische doeleinden uitgebreid en aangepast kan worden.



Maar om te bepalen wie je bent, moet je ook weten wie je niet bent. Aziaten of Afrikanen zijn we zeker niet. De EU-leiders zien die beperkingen als tekortkomingen en zetten hoog in. Misschien moet de EU maar opgeheven worden. Europa is hun te klein.

Voormalig VVD-kamerlid Geert Wilders is voor zijn openlijke scepsis t.o.v. het Europees gehalte der Turken in september 2004 uit eigen partij gestapt. Intellectueel, hoogleraar en gewezen politicus Frits Bolkestein heeft diezelfde maand in zijn inaugurele rede aan de Universiteit Leiden langdurig stilgestaan bij het on-Europese karakter en geschiedenis van Turkije en bij het gevaar van een onhoudbare massa-immigratie vanuit totnogtoe buiten de EU-grenzen gehouden Aziatische en Maghreblanden (3). Voormalig Frans president en ‘schrijver van de "grondwet" voor Europa’ Valéry Giscard d’Estaing had overigens al in 2002 in het Franse dagblad Le Figaro gezegd te willen pleiten voor een "Europees Europa", waar Turkije als vanzelfsprekend niet bijhoort (4). Bolkestein voegde er tijdens diens rede in Leiden overigens aan toe: "De Amerikaanse islamkenner Bernard Lewis stelde onlangs: ‘Europa zal een deel van het Arabische Westen zijn, van de Maghreb. Migratie en demografie wijzen in die richting.’ Ik weet niet of het zo’n vaart zal lopen, maar als hij gelijk krijgt, is de ontzetting van Wenen in 1683 tevergeefs geweest."



Beschavingen en cultuur

Verbazingwekkend: blijkbaar zijn er redenen de Oriënt met andere ogen te bekijken dan louter met economistische. Bolkestein noemt zelfs een geschiedkundig feit: Wenen 1683. Zou er zelfs zoiets als een Europees bewustzijn bestaan? Ook Europa stopt ergens. Maar kennelijk zijn leiders van de EU, in tegenstelling tot enkele prominenten en intellectuelen, de grenzen van Europa kwijt (5). Dat is niet vreemd, als je bedenkt dat diezelfde EU-leiders enkel moeten denken in het belang van economische groei en geopolitieke machtsuitbreiding in het kader van de EU. Aan begrippen als beschavingen, identiteit, cultuur, geschiedenis en erflaters van onze beschaving hebben deze technocraten geen boodschap.



Vanuit diezelfde a-culturele gedachte redeneert de directeur van De Nederlandsche Bank, Nout Wellink, wanneer hij zegt dat de economische groei alleen kan slagen en de gevolgen van de ‘vergrijzing’ alleen gestopt kunnen worden als we zo veel mogelijk mensen van buiten Europa binnenhalen (6).

U ziet het: korte-termijndenken, groei, groei, groei. Er wordt voorbijgegaan aan de nu reeds rampzalige integratieproblemen en culturele botsingen die ons dierbaar West-Europa ten gevolge van de eerdere massa-immigratie te verduren heeft. Ook die trek vanuit Turkije en Marokko werd om economische redenen door West-Europa toegestaan. Alleen al in Nederland telt de islamitische beschaving thans een miljoen zielen (7). En wat gebeurt er als Wellinks immigratiegolf 'vergrijst'? Er is dus iets fundamenteels mis met onze perceptie van 'vooruitgang'. Spengler zei ook dat politiek en economie twee verschillende werelden zouden moeten zijn. Thans zijn zij één.

Hoe verward en vervaagd het cultureel besef van de Euro-economisten ook lijkt, het is evenwel niet waar dat ook de grenzen van Europa vervaagd zijn. Die grenzen zijn even duidelijk als vroeger.





Fort Europa is een historisch gegroeide noodzaak

De islamitische landen en Turkije waren eeuwenlang de duidelijkste afbakening voor ons Europees-zijn t.o.v. de rest. De islamieten klopten herhaaldelijk met militair geweld aan de poorten van Europa. Er zijn in het verleden beroemde veldslagen gevochten om de buitenmuren van Europa overeind te houden en om de Europees-christelijke leefwijze en beschaving te behouden. Dat gebeurde o.m. in Poitiers (1356), Lepanto (1571; de Turken) en in Wenen (1529; wederom de Turken).

Ook nu is de behoefte aan een Europees fort zichtbaar nodig. Mocht alleen al Turkije tot de Europese gemeenschap toetreden, dan zal dat land het grootste land zijn en raken kleinere landen als Nederland nog verder ondergesneeuwd in de EU. Dus ook psychologisch gezien is het nut van een afscherming van Europa geen kwestie van twijfel. De woorden van Bernard Lewis indachtig zou verdere verschansing van Europa een wijze voorzorg kunnen zijn.

Het verschil tussen de twee beschavingen was het duidelijkst te merken wanneer men religie als richtsnoer voor het bepalen van identiteit hanteerde.

Van meet af was de islamitische wereld fundamenteel anders dan de Westerse beschaving. Die ongelijkheid stoelt op twee fundamenten:

• de islam kent geen scheiding tussen Kerk en Staat, het Westen wel, (8)

• de Oriënt heeft geen Verlichting doorgemaakt, het Westen wel (9).

Religie en de rede

Dit brengt enkele belangrijke verschillen met zich mee. Religie mengt zich in in Europa in principe niet met de politiek terwijl in de islam religie alles vertegenwoordigt; daar heeft een gebedshuis geen rechtspersoonlijkheid. Dat heeft een moskee niet nodig want zij belichaamt de universele, imperatieve wet van God (10). In de Oriënt heeft God naar verluidt volmaakte leefregels en heeft hij volmaakte oplossingen voor elk geschil en elk politiek probleem. Die staan in de koran opgetekend. De koran is zowel wetgevend als waar. Daar valt niet aan te tornen, en elke vorm van regering is daaraan ondergeschikt. Dat deze absolute macht door feilbare wezens – politici en koningen – uitgevoerd moet worden leidt regelmatig tot conflicten met politici of krijgsheren die de koran nóg letterlijker menen te kunnen naleven. Burgeroorlogen zijn dan ook schering en inslag in landen waar de islam een wetgevende functie gegund wordt. Democratie is ver te zoeken. Maar ieder zijn meug. Ik wil hier niet beweren dat ons model van parlementaire democratie per definitie het beste is voor culturen waar parlementarisme niet zelf gegroeid was.

In het Westen is religie een privé-zaak en opereert de staat los van haar, op grond van overwegingen van de rationele en menselijke maat.



Een wetboek is door rationele mensen gemaakt, en hij is dynamisch: onderhevig aan gewenste veranderingen. Een ‘heilig’ openbaringsboek zoals de koran en de bijbel is dat niet; dat is statisch. Zelfreflectie, vrije stroom van gedachten, aanpassingen en het vermogen de betrekkelijkheid van dogma’s in te zien zijn daarvan het gevolg in het Westen. Dit alles met inachtneming van tradities en efficiënte beginselen, zoals het gezag van de staat en het sociaal contract dat van individuen burgers (en niet onderdanen) maakt die een lidmaatschap van een samenleving hoog te houden hebben. De islam is in beginsel niet geïnteresseerd in een sociaal contract (een burgerschapsovereenkomst met de mensen die je niet persoonlijk kent maar die wel binnen je samenleving huizen), rechten of een wereldse redelijkheid. Daar heb je alleen goede moslims en de rest, en God beschikt (11).



De Verlichting

De Verlichting heeft vanaf de achttiende eeuw in Europa de kloof met de Oriënt verdiept door met het menselijk logisch vermogen het wezen van godsbeelden, dogma’s en angsten op bruikbaarheid, redelijkheid en waarschijnlijkheid te toetsen. De grote Oostenrijkse filosoof Karl Popper heeft daarenboven met zijn essay Logik der Forschung (1934-35) met groot succes het inzicht doen postvatten dat een aanname eerst getoetst moet worden op falsifieerbaarheid: d.w.z. dat een theorie of een intellectuele vondst pas geweten kan worden als is aangetoond dat die op dat waar-zijn getest kan worden (12). Dan kan deze óf afgedaan worden als onwaarschijnlijk, óf omarmd worden als waarschijnlijk (en in veel gevallen zelfs als waar). Al wat men hoeft te doen is gebruikmaken van de aanwijzingen en het menselijk verstand, maar zonder dogma's.

De Verlichting heeft ons het vermogen gegeven zelf te denken, vrij van dogma's, strevend naar efficiëntie. "Durf te denken", zei de Verlichtingsfilosoof Immanuel Kant; dit heeft als gevolg dat in principe alles op bruikbaarheid en waarachtigheid getoetst moet en mag worden. Zelfreflectie, zelfkritiek, relativisme en scepsis onderscheiden de Occident van de Oriënt. Hoe moeizaam islamieten met de feilbaarheid van hun eigen religie en dogma's omgaan blijkt wel uit het feit dat hedendaagse politici en denkers die de islam aan de toets van kritiek en rationeel onderzoek onderwerpen, tot op de dag van vandaag om die reden met de dood bedreigd worden. Zo zal een islamiet met droge ogen in alle eerlijkheid kunnen beweren dat er in islamitische landen geen homoseksuelen zijn. Het christendom heeft dankzij de Verlichting e.e.a. leren te relativeren.





Religieuze dogma’s verliezen het onmiddellijk van de rede in de wetenschappelijke test der falsificatie, zoals Karl Popper die beschreef. Zo is het religieus geïnspireerde dogma van het creationisme binnen de wetenschap, terecht, onmiddellijk na Charles Darwins The Origin of Species (1859) verworpen ten gunste van de wetenschappelijk verkregen evolutietheorie. Met het ontstaan van het leven an sich houdt de evolutietheorie zich overigens in principe niet bezig, al is er door wetenschappers een plausibele theorie voor ontwikkeld.

Ook al zijn lang niet alle islamitische landen theocratieën, in deze tijd van toenemende technologisering (die grote afschuw oproept bij fundamentalistische moslims) en massa-communicatie (waar diezelfde fundamentalisten gebruik van maken) wint de politieke islam overal terrein. De actualiteit van Spengler dringt zich weer aan ons op. Fundamentalistische ideeën kunnen d.m.v. Westerse vindingen, zoals schotelantennes en internet, eenvoudig verspreid worden en met mobiele telefoons kunnen zeloten gemobiliseerd worden of met elkaar in contact blijven. Niet voor niets roeren fundamentalistische facties zoals al-Qaeda zich thans meer dan ooit in en buiten Europa.





Twee verschillende werelden

Antropologisch gezien zijn de Turken vooral van het Armenide type, wat een onderverdeling van het Europide ras is, en in het Westen des lands zijn zij gedeeltelijk van oud-Europese oorsprong. In het Westen vind je de nakomelingen van verturkte Oud-Grieken (langs de kust) en van verturkte Kelten (de Galaten van Anatolië) (13). Vele eeuwen van overheersing en assimilatie van en met de nakomelingen van islamitische ruiters en sultans hebben Turkije onmiskenbaar deel gemaakt van die enorme Turkse beschaving die tot ver in China reikt.

Oeigoeren, Oezbeken, Turkmenen, Tataren, Kirgiezen, Azeri’s en Kazachen: allen zijn het Aziaten die een Turkse taal spreken en die de islam aanhangen. Turkije is slechts het westelijkste puntje van die Aziatisch-islamitische ijsberg. Het waren deze volkeren die eeuwenlang Europa het vuur aan de schenen gelegd hebben en waarvoor vele Europeanen gestorven zijn en gevochten hebben. Iedereen herinnert zich nog Lord Byron, die als Hellenist in 1824 de Grieken los van het Turkse Rijk wilde maken (maar op weg naar het geknechte Griekenland in Missolonghi aan natuurlijke oorzaken overleed) (14) (ach ja, hoe ironisch was de Romantiek immers...).



De Verlichting en de scheiding van Kerk en Staat zijn slechts enkele, maar fundamentele verschillen tussen Europa en de ons omringende landen. Beide Westerse eigenschappen beïnvloed(d)en elkaar over en weer om tot een zeer verfijnde cultuur te leiden. Ook Rusland heeft deel gehad aan het ontwikkelen van de culturele, filosofische en rechtskundige kanten van de Verlichting. Vanaf Peter de Grote (1672 – 1725) beleefde het mét Europa de Verlichting (werken van Erasmus en Rousseau werden vertaald), nadien deelde het met de rest van Europa het Classicisme, de Romantiek en wat dies meer zij, en deed – en doet - het met voortreffelijke schrijvers, denkers en toonkunstenaars (bijv. Dostojevski, Tolstoj, Poesjkin, Bulgakov, Sjostakovitsj, Tsjaikovski, Medtner, Schnittke, Glière en Sjtsjedrin) een grote duit in het gesamteuropäische zakje (15). Dat in ieder geval de westelijke helft van Rusland op en top Europees is en was heeft altijd buiten kijf gestaan. De uit het Oud-Russische volk voortgekomen Wit-Russen en Oekraïners sluiten daar naadloos bij aan.

Over de mogelijkheid te bepalen waar het Avondland stopt en waar de Oriënt begint zei Frits Bolkestein (16) dat het Oosten begint waar de Verlichting ophoudt. Daar is iedere cultureel bewuste persoon het over eens (17).

Ook zei Bolkestein, tegenstander van de toetreding: "De toetreding van Turkije zal de Europese Unie sterk veranderen. En wie Turkije toelaat, zal ook de Oekraïne en Wit-Rusland moeten aanvaarden. Deze landen zijn immers Europeser dan Turkije."

Eeuwen van twee verschillende denkwerelden, twee verschillende religies en verschillende etnische en geografische oorsprongen hebben Turkije bij de Oosterse beschaving en Europa bij de Westerse beschaving ingedeeld. Dat ging niet opzettelijk; het is nooit anders geweest. Turkije en Europa vertegenwoordigen dus niet slechts twee verschilende economieën, maar twee verschillende werelden. Anders dan vanuit een economistische optiek bezien is het niet duidelijk waarom Turkije en Europa hun beschavingen in de 21ste eeuw zouden willen verloochenen.

Vraagt men een Turk waarom hij graag wil dat zijn land tot Europa toetreedt, dan zal hij antwoorden: "Betere economie, welvaart en meer produkten." Dat beantwoordt ook aan de boodschap in de lading EU-propaganda waarmee de Turken door hun regering de laatste jaren zijn overvoerd. Verder is op televisie en radio de Turkse informatievoorziening over de EU ontoereikend. De EU wordt voorgesteld als een soort abonnement op een betere economie, en meer niet. Aldus heeft de Turkse regering een eigen invulling gegeven aan de beroemde uitspraak van Berthold Brecht: "Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral."





De belofte aan Atatürk

Vaak wordt aangevoerd dat Turkije meer dan elders de scheiding tussen Kerk en Staat naleeft. Met behoeft zich niet af te vragen waarom dat is; Turkije heeft een islamitische bevolking en teneinde die scheiding te waarborgen moeten er strenge wetten zijn. In 1980, toen militairen voor de derde keer de vorige eeuw er de macht grepen, werd de huidige grondwet geschreven. Die grondwet is gestoeld op de ideeën van Mustafa Kemal Atatürk (1881-1938). Atatürk schafte het Arabische schrift af, verbood de fez als hoofddeksel, hij verbood de hoofddoek in staatsinstellingen en voerde in 1926 het nieuwe Burgerlijk Wetboek in, dat grotendeels gebaseerd was op het Zwitserse Zivilgesetzbuch van 1912. Dankzij een sterk, overal aanwezig leger worden die ideeën tot op heden nageleefd. Indien de machtsfactor van het leger wegvalt, zal de politieke islam aan de wetten tornen en is het land hetzelfde lot beschoren als andere landen met een voor het overgrote deel islamitische bevolking.

Turkije is een sterk staatsnationalistisch land. Zoiets als Frankrijk, maar dan in het kwadraat. De belofte aan Atatürk houdt het land bijeen; ze maakt het land naar buiten toe Westers ogend, maar binnenin is de staat onmiskenbaar Oriëntaals, terwijl 20% van de mensen zich niet Turks voelt (10 % Koerden). Men hoeft maar als toerist in vrijetijdskleding de veilige Mediterraanse gordel te verlaten om in een aanzienlijk minder ‘verlicht’ Anatolië of Kappadocië terecht te komen waar de hoofddoek en vrouwendiscriminatie overal terug van weggeweest lijken te zijn. De hoofddoek vond Atatürk hét toonbeeld van domheid bij de Turken.



Het is wrang te weten dat het oostelijk deel van Turkije niet Turkstalig is, terwijl een toerist daar niets van merkt. Koerden en Armeniërs genieten in de praktijk geen culturele rechten. Scholen in die grote andere taal - het Koerdisch – of scholen op streng islamitische leest geschoeid zijn anno 2004 nog steeds niet mogelijk. Dat is te danken aan het streng nageleefde Kemalisme. Het Kemalisme is een beweging die de Europese vruchten van de Verlichting van bovenaf op het Turkse volk heeft afgedwongen.

Het einde van de Turkse staat

Maar 'Europa' wil dat het leger zich terugtrekt in de kazernes en dat religies en minderheden meer rechten krijgen, anders zal Turkije niet tot de EU kunnen toetreden (wederom; geen woord over de vraag of Turkije wel Europees is). Het is deze eis die zal aantonen dat Turkije niet bij Europa hoort. Want als het leger aan de Europese eis tegemoetkomt, zullen de cultureel onderdrukte etnische minderheden en de politiek-islamitische facties hun kans schoon zien het land te destabiliseren en het op een scheuring van de staat of op een theocratie aan te sturen. Zij zullen op zijn minst pogingen daartoe ondernemen. Dat zal de doodssteek voor de Turkse staat zijn, en tevens voor de Europees-achtige façade die Turkije het Westen jarenlang heeft voorgehouden.



In Turkije kan democratie niet volledig ingevoerd worden. Daar is in januari 1998 de moslim-fundamentalistische Welvaartspartij Refah Partisi van Necmettin Erbakan verboden. Deze partij was de grootste angst van de Kemalisten; bij lokale verkiezingen kon de partij op 35 procent van de stemmen rekenen.

Erbakan mocht zich vijf jaren lang niet meer met politiek bezighouden. Omwille van binnenlandse stabiliteit hebben de Turken dus een on-Europese invulling van democratie nodig, omdat gewiekste mensen als Erbakan wel eens het mandaat van de kiezers zouden kunnen krijgen om aan de seculiere schragen der staat te zagen. Zo werkt de democratie: vox populi, vox dei. In Europa - Nederland - zou zo'n maatregel erop neerkomen dat de christelijke partijen ChristenUnie, de SGP en het CDA verboden zouden worden. Het christendom respecteert echter het werelds gezag. De politieke islam niet. Daarom doet Turkije zulke on-Europese dingen. Turkije is dus ook electoraal gezien allesbehalve Europees.

Ook als Turkije tot 'Europa' zou toetreden, zou het land uiteenvallen, of tot een zgn. failed state verworden en van de weeromstuit weer lid-af zijn.

Een echt Europees land heeft geen strikte naleving van Kerk en Staat nodig teneinde de binnenlandse stabiliteit te behouden (tenzij een Europees land, in het hypothetische geval, door massa-immigratie islamitisch geworden is). Het respect voor het seculier gezag en de democratie is de Europeaan a.h.w. aangeboren, zelfs vanuit godsdienstige optiek bezien (zie Romeinen 13:2). De filosoof Herman Philipse vertelde in zijn eerste column voor het tv-programma Buitenhof op 19 september 2004 dat de Turkse premier Erdogan van Turkije de democratie met een trolleybus vergelijkt: "Als je hem nodig hebt, stap je in, en als je er genoeg van hebt, stap je weer uit", aldus de staatsman. (18).

Dat wij een Verlichting hebben doorgemaakt en de Turken niet, betekent niet dat wij het recht hebben alle on-Europese regeringsvormen als inferieur te bestempelen. Wel weten we dat fundamenteel onverlichte elementen niet in Europa thuishoren. Het komt schrijver dezes aanmatigend voor als 'Europa' denkt dat het staatsmodel van volledig parlementarisme en democratie met een zwak leger per definitie een goede zaak is; alsof dat model voor ieder land de oplossing is. De Amerikanen en de Engelsen proberen sinds 2003 dit model onzachtzinnig in Irak te 'introduceren' en nu moeten de Irakezen zien hoe hun land afglijdt naar een burgeroorlog door binnen- en buitenlanders die een grote hekel aan het parlementarisme hebben (het doel van het Westen was natuurlijk - naast de Irakezen vrijheid te geven - er de eigen produkten te slijten, de olie veilig te stellen en er met de bondgenoten de economie te beheersen). Een Verlichting bestel je niet; die erf je van je voorouders die haar - weliswaar niet doelgericht - ontwikkeld en doorgemaakt hebben.



"Ach, Europa!"

Voor Europa zou de toetreding van Turkije ook rampzalig zijn. Turkije heeft een bevolking van 70 miljoen mensen. 25% Procent van de Turken hebben in een enquête gezegd naar Europa te willen emigreren. Met een lidmaatschap op zak kunnen 17,5 miljoen mensen die oversteek met de Bosporus maken, want personenverkeer en handel staan vrij in EU-Europa. De multiculturele spanningen in West-Europa zullen alleen maar toenemen. Integratie – of, nog beter, assimilatie – van de on-Europese islamitische gemeenschappen binnen onze grenzen zal nog verder gefrustreerd worden.



Maar ook het argument van het hellend vlak mag mijns inziens aangevoerd worden.

De grenzen van Europa en tevens de geloofwaardigheid van Europa als beschaving kunnen niet meer au sérieux genomen worden als we de Oriënt toelaten. Want een land dat ook op EU-lidmaatschap hoopt is Marokko. Een minister als Didier Donfut van België is daar een warm voorstander van. Een absurd idee, maar hoe kunnen we dat land de toetreding ontzeggen? Wat als Marokko voldoet aan de Kopenhagen-criteria? Waarschijnlijk zullen de EU-leiders deze mogelijkheid openhouden. Zo pragmatisch en a-cultureel hebben zij zich inmiddels wel getoond. Een cultureel weerwoord op deze zaken en grote scepsis jegens de Europese Unie is nodig.

Door Turkije toe te laten kunnen wij ons niet langer beroepen op het argument dat Marokko geen Europees land is. En met Turkije zullen ook andere Aziatische landen wilen toetreden. Kirgizië, Oezbekistan, Turkmenistan... De Kazachstaanse president Nursultan Nazarbajev heeft al enkele jaren de magische datum 2030 in gedachten; op straten en op reclameborden leest het volk dat Kazachstan in dat jaar een veilig, welvarend EU-land zal zijn. Wederom zou de EU het niet meer hard kunnen maken dat Kazachstan er niet bij mag omdat het geen Europees land is. Ook deze mogelijkheid zullen de EU-leiders openhouden, gezien de talrijke grondstoffen in Centraal-Azië. Europa’s identiteit is in het geding als economie en mensenrechten de belangrijkste voorwaarde voor toetreding tot 'Europa' zijn.

Indien wij Turkije toelaten worden wij geconfronteerd met nieuwe buren: Iran, Irak, Syrië. Willen wij zulke zogeheten mislukte staten naast de deur hebben?



Turkije als aparte groeikern: naar een Turkse Unie

Turkije is daarom een prima bufferstaat voor Europa. Militair-strategisch gezien heeft het Westen altijd goed van Turkije als NAVO-bondgenoot kunnen profiteren, en vice versa. De vliegbasis in Inçirlik zal altijd dienst kunnen doen, met of zonder EU-lidmaatschap. Dat moet in stand blijven. De EU kan ook prima handel blijven drijven met Turkije. Er mogen best speciale handelsverdragen gesloten worden. IJsland en Noorwegen (en niet zo lang geleden Oostenrijk en Zweden) zijn wel lid van de Europese Economische Ruimte (E.E.R.), maar niet van de EU.[/font][font=Times New Roman] [/font][font=Arial]Waarom Turkije meteen een zo innige verbintenis als een EU-lidmaatschap toezeggen, terwijl het enige echte doel van de EU een betere economie is?



Maar Turkije heeft veel meer in zijn mars. De Turken zien zichzelf als erfgenaam van de pan-Turkse beweging van Ismail-bey Gaspirali die in 1883 rond diens krant Tercuman ontstond. De grote ideoloog van die beweging was de Turk Zia Gök Alp, die het pan-Turkisme verwoordde in zijn boek ‘De Grondbeginselen van het Turkisme’. En geef de Turken eens ongelijk: het uiteenvallen van de USSR heeft een lappendeken aan Turkse volkeren blootgesteld aan vertwijfeling, maar ook aan hoopgevende, hernieuwde nationalistische sentimenten die Turkije met alle warmte onthaalt. Zodra een Turks volk in Azië of Rusland bedreigd is, springt Turkije in de bres. Dit gebeurde in september 2004 met de etnische Turkmenen in de Irakese stad Tal Afar (er zijn 1,5 miljoen Turkmenen in Irak), en in China waar de Oeigoeren op werkelijk vreselijke wijze meedogenloos vervolgd worden om hun religie en cultuur. Dat Turkije zich de woede van de Amerikanen en de Chinezen op de hals haalde neemt het land voor lief. De zorg voor je eigen mensen, hoe ver weg ook, is een van de edelste drijfveren voor het bedrijven van geopolitiek.

Overal in de Turkstalige, uitgestrekte steppen van Centraal-Azië en de hoge bergen van de voorlopers van de Tian Sjang richt Turkije universiteiten op, opent zij eigen winkelcentra en handelscentra en breidt ze haar geopolitieke belangen uit. Turkije kan in contact staan met immense grondstofvoorraden, een cultureel reservoir van jewelste en opkomende economieën. Turkije moet met die staten een eigen Unie vormen. Een Turkse Unie. Europa kan daarvan profiteren, maar vanuit haar eigen grondgebied, vanuit haar eigen, vertrouwde, duidelijk te herkennen beschaving.



Een argument voor de toetreding van Turkije is dat het land er op kortere termijn economisch beter van zal worden. Maar wat heeft Europa met deze wens te maken? Het is niet meer een zaak van Europa dan van, bijvoorbeeld, Saoedie-Arabië of de Arabische Liga (ook al zijn dit wél islamitische entiteiten), om te helpen bepalen hoe en wanneer Turkije een welvarende staat met democratie zal worden. Laat Turkije zich liever concentreren op het openstellen van landen binnen de eigen beschaving, met of zonder de moderniseringsideologie van Atatürk.





Conclusie

De uitbreiding van Europa zal ooit moeten stoppen. Om buiten de grenzen van Europa te gaan kijken is niet opportuun, en zelfs gevaarlijk voor het voortbestaan van onze beschaving en de interne stabiliteit. Het is intellectueel en cultureel gezien ook niet hard te maken dat Europa met een land als Turkije in zee zou moeten gaan. Europa zou zo zichzelf verloochenen en aan inflatie, verwatering, van de eigen identiteit doen. Turkije heeft nooit de Verlichting beleefd en de kans dat Turkije binnen de EU een Westers staatsbestel zal blijven houden is ijdele hoop. Het voortbestaan van de Turkse natiestaat heeft, met een islamitische en etnisch pluriforme bevolking, de ijzeren greep van het leger nodig, zonder democratie �* la Europa. De Turken kunnen zich beter concentreren op hun oude droom alle Aziatische Turkse volkeren te herenigen en met hen een eigen Economische en Culturele Gemeenschap te vormen. Door speciale verdragen met Turkije en de Turkse Economische Culturele Gemeenschap te sluiten zou Europa van de ontsloten grondstoffen kunnen profiteren. Het is niet de zaak van Europa om Turkije met alle voordelen van iets intiems als een EU-lidmaatschap te fêteren. Dat is aan Europese landen voorbehouden. Europa moet zich met de eigen beschaving bemoeien en Turkije zich met de hare.



Turkije hoort niet bij Europa, en heeft dat nooit gedaan. Turkije is geen Europees land. Nu niet, nooit niet. En het hoeft ook niet.

[/font][font=Arial][size=2]

[/size][/font][font=Arial]

Marcel Bas, Voorschoten

[/font][font=Arial][size=2]

------------------------------------------------------------------------

Voetnoten

1. 'Buitenhof-columnist' Ronald Plasterk verwoordde dit politieke foefje als volgt:

"(...) is Turkije Europa en dus, heb ik het niet over voorwaarden en uitwerkingen, in principe een toekomstig lid van de EU? De regering zegt ja, deze week zei de VVD-fractie op de principe-vraag ook ja, unaniem! En nu heb ik het idee dat wij, als bevolking, als publieke opinie, daar nooit serieus over nagedacht hebben.

Hier wreekt zich een oude bestuurlijke truc: het manoeuvreren met het beslismoment. Eerst zeg je: we hoeven het er nu niet over te hebben, de discussie komt later, en later zeg je: ja hoor eens, daar is een besluit over genomen. Hans van den Broek zei deze week: het principe-besluit over Turkije is in 1957 in gang gezet, als je tegen was had je dat toen moeten zeggen. En Jozias van Aartsen zegt: laten we de procedure nu eerst maar doorzetten en dan mag de Nederlandse bevolking in 2017 bij referendum besluiten."

In: Is Turkije Europa? Ronald Plasterk, in VPRO's Buitenhof op zondag 12 september 2004.

2. Oswald Spengler, Der Untergang des Abendlandes, zweiter Teil. C.H. Beck’sche Verlagsbuchhandlung; München, 1928.



3. MARE, nummer 2 – 9 september 2004, blz. 1.

4. Le Figaro, Lundi, 9 Décembre 2002, blz. 1.

5. Met uitzondering van die ene Oostenrijkse EU-Commissaris Franz Fischler, die openlijk aan het Europese gehalte van Turkije twijfelt. Hij stelt dat de Turkse secularisatie iets is wat relatief onlangs met dwang op de islamitische Turkse bevolking is opgelegd. Hij zei dit eind augustus 2004 tegen de EU-commissie onder leiding van Romano Prodi, die op 6 oktober van dat jaar met een aanmoediging voor Turkije moest komen. (Der Standard, Montag 13. September 2004)

Ook Angela Merkel, de leider van de Duitse christendemocratische partij CDU in de Reichstag, heeft op 16 september 2004 een brief geschreven aan leiders van andere Europese centrum-rechtse partijen. Zij roept hen hierin op Turkije niet tot de Europese Unie te laten toetreden. Volgens de CDU zou de toelating van Turkije de EU cultureel en financieel te zwaar belasten. Wel biedt zij Turkije een 'geprivilegieerd partnerschap' aan. Dit strookt volledig met het doel van dit betoog op De Roepstem. Het is dus duidelijk dat de maand september 2004 het langverbeide begin van een debat over Turkije inluidt.

6. Het Parool, donderdag 17 april 2003.

7. De Volkskrant, maandag 20 september 2004

Mocht Turkije bij de EU komen, dan zullen vooral de minder gemoderniseerde Turken naar Europa immigreren. Dit gebeurde eerder, in de jaren '70, '80 en '90 van de vorige eeuw, toen op grote schaal miljoenen van het platteland afkomstige Turken en Marokkanen West-Europa binnentrokken. Natuurkundige en (Verlichtings-) cultuurfilosoof dr. C.W. Rietdijk heeft aan de hand van diverse studies aangetoond dat deze mensen niet slechts veelal kansarmen zijn, maar dat zij ook arm aan talent zijn. Binnen de multiplexe, hechte gemeenschappen die zij in hun thuisdorpen vormen, is door gedurig huwen (al of niet door uithuwelijking) binnen dezelfde families het IQ er eeuwenlang laag gebleven. Dit is een genetisch probleem bij alle genetisch geïsoleerde gemeenschappen. Nog eens een intocht van deze gemeenschappen in Europa draagt niet bij aan het idee van de vooruitgang, zoals dat vanuit economistische optiek gepropageerd wordt. Culturele en sociale druk - en maatschappelijke ontwrichting met een criminaliteitstoename - zullen in Europa andermaal het gevolg daarvan zijn (zie o.m. op C.W. Rietdijks webpagina's The Scientifization of Culture: http://www.xs4all.nl/~bcb/rietdijk.html).

8. De Heilige Schrift, Uitgeverij Het Spectrum; Utrecht, 1958, blz. 193. Uit: Gehoorzaamheid aan het gezag: "Wie zich dus verzet tegen het gezag, verzet zich tegen een instelling van God, en wie dat doen, hebben hun veroordeling aan zichzelf te wijten." (Romeinen 13:2; vgl. 1 Petrus 2:17)

9. Dr. W.S.P. (Pim) Fortuyn, Tegen de islamisering van onze cultuur. A.W. Bruna uitgevers B.V.; Utrecht, 1997.

10. Roger Scruton, Het Westen en de islam. Houtekiet; Antwerpen, 2003.

11. Ibid.

12. Alain de Benoist, Vue de Droite, anthologie critique des idées contemporaines. Editions du Labyrinthe; Paris, 2001, blz. 117.

13. James Mackillop, Dictionary of Celtic Mythology. Oxford: Oxford University Press, 2004, blz. 246.

14. Lord Byron, Don Juan. Penguin Books; London, 1996, blz. 25.

15. Emmanuel Waegemans, Geschiedenis van de Russische literatuur. Standaard Uitgeverij; Antwerpen, 2003, blz. 71-98.

16. Frits Bolkestein, De Grenzen van Europa. Lannoo; Tielt, 2004.

17. Vanuit deze optiek zouden Rusland, Wit-Rusland en de Oekraïne dus Europees zijn. Er zullen weinig mensen zijn dit willen bestrijden. Of zij tot de EU moeten toetreden is overigens niet per se aan de orde; niet alles hoeft gepolitiseerd of geëconomiseerd te worden. Over de vraag of nu Rusland aan gene zijde van de Oeral ook Europees is, kan men het oneens zijn. De afgelopen eeuwen heeft er een aanzienlijke russificatie plaatsgevonden, maar men kan zich intuïtief niet aan de indruk onttrekken dat animistische volkeren als de Tjoengoezen, Jakoeten, Samojeden in Siberië en de Ainoe op de Koerilen verre van Europees zijn.

18. Aldus Herman Philipse in het tv-programma Buitenhof op 19 september 2004. Hij wordt genoemd als inspirator voor de geestelijke bevrijding van Ayaan Hirsi Ali, in haar boek 'De Zoontjesfabriek'. (De Zoontjesfabriek, Uitgeverij Augustus; Amsterdam, 2002 - in het voorwoord).

In de tweede druk van het boek 'Atheïstisch Manifest' schrijft mevrouw Ayaan in haar voorwoord over hoe een exemplaar uit de eerste druk van Philipses boek haar heeft veranderd (Prof. dr. Herman Philipse, Atheïstisch Manifest en De onredelijkheid van religie. Bert Bakker; Amsterdam, 2004 ).

Herman Philipse is een Leids en Utrechts filosoof die in 1995 faam verwierf met zijn boek Atheïstisch Manifest. Toen Ayaan Hirsi Ali nog een vrome moslima was, had zij geïrriteerd het boek ongelezen opzij gelegd, maar het enkele jaren nadien toch uitgelezen. Philipses boek heeft haar uiteindelijk van twijfelende moslima tot atheïst gemaakt.

Dergelijke feiten kunnen het Westen ideeën aanreiken om te bepalen hoe de uitbreiding of het voortbestaan van de hier reeds ruimschoots aanwezige islamitische beschaving op een intellectuele manier gestopt kan worden, teneinde Europa's Europese aard ten volle te herstellen.

[/size][/font]

[InterAngel]

Denk je nou serieus dat mensen zo'n ongelofelijk lange tekst door gaan lezen, je kunt t denk ik beter samenvatten en voor degene die het egt boeiend vinden een hulplijn creeren

[Dutchie_153]

idd

[Van Hondschoote]

Ja zeg! U moet hem maar afdrukken. Dat heb ik ook gedaan; zo is hij een stuk overzichtelijker. Een samenvatting heb ik niet, maar de conclusie somt het wel op. Overigens wordt er ook in het artikel geferereerd aan het gebrek aan introspectie en zelfspot binnen de islamitische gemeenschappen.

Dat heeft Nederland vorige week dinsdag op wrange wijze moeten beleven.

[Hrafnar]

De reacties van InterAngel en Dutchie_153 zijn symptomatisch... Men is gewoonweg te lui om zich in de achtergronden van zeer belangrijke zaken te verdiepen. Liever kijkt men naar afstompende TV-programma's of wil men het leesvoer in hapklare brokken voorgeschoteld krijgen.

Overigens een bijzonder interessant en leerzaam artikel, Van Hondschoote.

[Van Hondschoote]

Beste Hrafnar,

Vroeger waren teksten voorbehouden aan een elite. Nu zijn ze toegankelijk voor iedereen. Echter, ongeacht de ogenschijnlijke vervaging van intellectuele ongelijkheid blijft het evident dat er sprake blijft van een ideeën-elite. Het is dus nooit anders geweest. Gelukkig maar. Stel je voor dat mensen wier belangstelling niet verder reikt dan voetbalspelletjes en commerciële televisiestations, invloed zouden krijgen op de maatschappij en de Europese beschaving!

Groeten, V.H.

[Dies]

Oorspronkelijk geplaatst door InterAngel

Denk je nou serieus dat mensen zo'n ongelofelijk lange tekst door gaan lezen, je kunt t denk ik beter samenvatten en voor degene die het egt boeiend vinden een hulplijn creeren

De laatste zin vat de toon van de tekst bijzonder goed: [font=Arial]Turkije hoort niet bij Europa, en heeft dat nooit gedaan. Turkije is geen Europees land. Nu niet, nooit niet. En het hoeft ook niet.[/font]

[EXTREEM]

Zeker Turkije niet. Ten eerste het is een onverdraagzaam volk.En het vermoord zijn eigen mensen de koerden.

[Van Hondschoote]

Alleen dat 'nooit niet' klinkt een beetje vreemd. Maar goed, In Turkije heerst er een soort idee van "in Turkije is alles mogelijk". Het wordt 'T.I.T.' genoemd; This Is Turkey. Men doelt dan op allerlei conventies en regels die overschreden mogen worden als daardoor handel en onderlinge gunsten in stand kunnen blijven:

- Moet je in de rij staan? Met een beetje extra geld kan die rij veel korter voor je worden
- Krijg je geen bouwvergunning voor een aantal flats? Met een vriendschappelijke daad kan die vergunnig geregeld worden.
- Willen we geen Koerdische scholen? Met een beetje flauwe rechter zullen die er nooit komen en worden ze afgekeurd op onnozele voorschriften.

En een "nee" zullen ze nooit accepteren als de Europese bevolking zich tegen de toetreding uitspreekt. De Turkse minister van Buitenlandse zaken verklaarde erg verbouwereerd te zullen zijn als de Europese lidstaten besluiten de eigen bevolking hierover te raadplegen. Een weinig verbazende uitspraak van iemand wiens regering en cultuur het niet zo nauw neemt met democratie. Maar dan zijn retoriek: "Er is ook geen referendum geweest voor de toetreding van Polen en Tsjechië". Nee, geachte heer, maar dat komt doordat Tsjechië en Polen Europese landen zijn!

'This is Turkey' veroorzaakt de nodige arrogantie, dat blijkt.

[Rudi Dierick]

Oorspronkelijk geplaatst door InterAngel

Denk je nou serieus dat mensen zo'n ongelofelijk lange tekst door gaan lezen, je kunt t denk ik beter samenvatten en voor degene die het egt boeiend vinden een hulplijn creeren

Inderdaad, een goede synthese, een overzicht vande argumenten en dan een URL naar de volledige tekst ware beter.

[sinan123]

http://forum.politics.be/showthread.php?t=22489

[eno2]

[quote=Dies]De laatste zin vat de toon van de tekst bijzonder goed: [font=Arial]Turkije hoort niet bij Europa, en heeft dat nooit gedaan. Turkije is geen Europees land. Nu niet, nooit niet. En het hoeft ook niet.[/font]
[font=Arial]____________[/font]

[font=Arial]Grote delen van Europa hebben bij Turkije gehoord.[/font]

[font=Arial]Waarom nu eens niet omgekeerd?[/font]

[font=Arial]Bovendien was Turkije vroeger Europa, voordat het Turkije werd.[/font]

Die tekst lees ik eens als ik veel tijd heb.

Ik knapte al af in het begin- die idioot Bolkenstein.

[Van Hondschoote]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

[font=Arial]Grote delen van Europa hebben bij Turkije gehoord.[/font]

[font=Arial]Waarom nu eens niet omgekeerd?[/font]

[font=Arial]Bovendien was Turkije vroeger Europa, voordat het Turkije werd.[/font]

Omdat, zoals die lap tekst wil zeggen, Turkije na enkele eeuwen van Sultanaat, assimilatie door islamitische beschaving en hardhandige verturksing een deel van Azië is gaan uitmaken. De beschaving is inmiddels een Aziatische. De Europese geschiedenis van Turkije is louter geschiedkundig.
Het is echter wel zo dat Turkije in Europa ligt, terwijl er in het artikel staat dat Turkije niet in Europa ligt. Want wat te denken van het Istanboel en het gebied daaromheen, die wel in Europa liggen?

Echter, als men aan dergelijke enclaves of overzeese kolonietjes (want aan de overkant van de Bosporus) meteen een andere beschaving wil ontlenen, dan kan dat ook van Spanje gezegd worden. "Spanje is Afrikaans want de Spaanse gebiedsdelen Ceuta, Melilla en ten oosten van Melilla de drie Chafarinas eilandjes liggen in het continent van Afrika."

Larie, dus. Het gaat hier om beschavingen. En het artikel geeft goed aan waar die grenzen liggen en hoe het komt dat ze er zijn. Daar doen kolonietjes niets aan af.

[1handclapping]

De geschiedenis is inderdaad geschiedkundig & wat heb je nu helemaal zelf geleerd ?
Juist : dat ze dynamisch is de grenzen tussen de "moslimbeschaving" en de "christelijke
beschaving" zijn in de loop der tijden gewijzigd. Hoe gaan die grenzen nu in de toekomst wijzigen ? Als we onze Eŭropese waarden suksesvol in de toekomst
willen uitdragen, zonder oorlogsgeweld maar vertrouwend op onze beschaving die gekenmerkt is door tolerantie en godsdienstvrijheid - wat kan er dan mooier zijn dan dat er een natie met overwegend andere godsdienstbeleving dan welke er in de rest van Eŭropa aanwezig is deze waarden wil tot de zijne maken en ons helpen deze te doen slagen in de rest van de wereld ?

[Van Hondschoote]

Is dat de zaak van Europa, om de wereld te veranderen?

[BELGIAN WARRIOR]

De motieven van de linkse kazakdraaiers om Turkije bij de EU in te lijven zijn ingegeven door hun eigenbelang. Zij maken elk sereen debat onmogelijk, hebben 't slecht voor met de Europeanen én met de Turken.

[Van Hondschoote]

Oorspronkelijk geplaatst door BELGIAN WARRIOR

De motieven van de linkse kazakdraaiers om Turkije bij de EU in te lijven zijn ingegeven door hun eigenbelang. Zij maken elk sereen debat onmogelijk, hebben 't slecht voor met de Europeanen én met de Turken.

Ik weet niet goed of linksen wel beseffen dat ze erg onverlichte, patriarchaal-denkende, fanatiek-religieus denkende mensen naar binnenhalen, wier ideeën haaks staan op hun eigen ideologie. Het doet me denken aan die zeer curieuze lijstverbinding 'Resist' tussen de extreem-rechtse AEL en die linkse PVDA.

Het enige wat mij te binnen schiet is een herkansing voor het marxistische Verelendungsgeloof; stort het continent in een crisis, gooi de steden vol met destabilierende factoren en pluk er de vruchten van als 'partij voor de zwakkeren'. Creëer aldus een nieuwe klasse van kansarmen en je zult zien dat al die ontwortelde zielenpoten op je partij af zullen komen.

[Fonske]

De motieven van de linkse kazakdraaiers om Turkije bij de EU in te lijven zijn ingegeven door hun eigenbelang. Zij maken elk sereen debat onmogelijk, hebben 't slecht voor met de Europeanen én met de Turken.

Wat een sterk staaltje argumentatie van de "BELGIAN WARRIOR".
Eigenbelang? Het slecht voor hebben? in welke zin dan wel?

[eno2]

[quote=Van Hondschoote]
_______
So What?

Spanje heeft een paar enclaves behouden.

Vroeger was Spanje een enclave van het muzelmaanse rijk.

De aversie voor een groot moslimland is overheersend onder de bevolking van het Westen, maar onder de cultuurwetenschappers heerst vrijwel unaniem de mening dat turkije wel degelijk een Europees land is, net zoals onder de politieke elite.

[1handclapping]

1. Moet Europa de Wereld veranderen ? Volgens de bijna-grondwet : ja.
2. Haalt "links" een massa volk in Europa binnen met ideeën die "anti-marxistisch"
en tegen de verlichting zijn ? "Links" is in het tegenwoordige Europa in de minderheid,
de partijen die men "Links" tot "Centrum Links" kan rekenen zijn hopeloos verdeeld
als het over de Grondwet gaat ; we zouden dus eerder moeten stellen dat "Rechts"
de Islam als objectieve bondgenoot Europa binnen wil loodsen.

De vergissing is enigszins logisch : vele mensen zien de europese politiek als een verlengstuk van de vlaamse politiek ; het is echter een totaal ander theater.
Het handjevol VB-ers staat in Europa nergens en zij hebben er niets te betekenen :
hun onvermogen om met "vreemdelingen" te communiceren is voor hen en de kiezers die ze vertegenwoordigen beschamend.