Ons oh zo goed werkend Belgenlandje!

[Robbie & Kim]

[font=Courier New]Ik ben Robbie, 28 jaar, sinds 2001 serieuze last van Fibromyalgie en CVS, ben door de pijn en vermoeidheid rolstoelgebonden. Ik was voordien postbode, de job van mijn leven, ik had van mijn hobby ‘fietsen’ mijn beroep kunnen maken, en het verdiende ook nog goed ook. Daarvoor heb ik in de bouw, in de montage, bij de vuilkar gewerkt, ben beroepssoldaat geweest (maar moest daarmee stoppen met minder goede knieën, naar het schijnt toen al Fibro, vermits men niets kon vinden).[/font]

[font=Courier New]Natuurlijk daalden mijn inkomsten, het OCMW raadde budgetbegeleiding of schuldbemiddeling aan. (toen ik éénmaal in schuldbemiddeling was konden ze niet helpen omdat ik in schuldbemiddeling was ?!?) Na goed beraad en inlichtingen inwinnen besloot ik dan VRIJWILLIG in schuldbemiddeling gegaan. Diegene die mijn schuldbemiddeling ging doen, had het allemaal mooi rooskleurig uitgelegd. Dit kon volgens haar omdat de schulden die er waren NIET OPZETTELIJK gemaakt werden door mij, maar dat die voortkwamen uit mijn medische problemen.[/font]

[font=Courier New]Doel schuldbemiddeling: De wet zegt namelijk heel duidelijk dat ze ernaar streeft om de financiële toestand van de schuldenaar te herstellen, met name hem in staat te stellen in de mate van het mogelijke zijn schulden te betalen en tegelijkertijd te waarborgen dat hij zelf en zijn gezin een menswaardig leven kunnen leiden.[/font]

[font=Courier New]Maar wat gebeurde, ik kreeg een miniem leefloon, waarmee ik nooit toekwam, mijn vriendin moest de vaste kosten maar betalen, maar zij zat in haar wachttijd. Medische uitgaven zouden met een reserve betaald worden, toch moest ik die meestal zelf voldoen. Ik kreeg natuurlijk nieuwe achterstanden (huur, elektriciteit, …) en kreeg het verwijt dat ik nieuwe schulden maakte. Ik ging op zoek naar een advocaat, maar kreeg die niet om twee redenen. Ten eerste stond op mijn papieren van schuldbemiddeling een ‘zogezegde’ advocaat, dus ik had er volgens iedereen éne, wat niet zo was, en ten tweede waren mijn inkomsten te hoog. Ik kreeg een invaliditeitsuitkering van +/- 1000 euro. Maar ontving daar zelf maar 375 euro van, maar daar hield men géén rekening mee en de schuldbemiddelaar gaf niets af van de rest van het geld. Nu heb ik eindelijk een advocaat, maar is het te laat om iets ertegen te doen, de Beslagrechter en schuldbemiddelaar mogen niet de indruk krijgen dat hij hen controleert !?! Als ik hier alle ‘fouten’ moet opnoemen die de schuldbemiddelaar gemaakt heeft, dan moet ik vier-vijf pagina’s alleen daarover bezig zijn, dat is niet mogelijk hier, maar als ik zeg, géén menswaardig leven, niet alle dagen eten, medicatie, dubbele ‘foute’ verklaringen, telefonische afspraken later ontkennen, … mijn medische behoeftes in vraag stellen en weigeren te betalen, … dan zeg ik denk ik wel genoeg.[/font]

[font=Courier New]Ik stond ondertussen op invaliditeit, in Limburg was het géén probleem voor het ziekenfonds. Door mijn ziekte voldeed de woning waar we woonden niet meer aan mijn behoeftes (trappen e.d.), dus moesten we verhuizen, maar in onze prijsklasse een aangepaste woning vinden was moeilijk, doch, we vonden er één in Geel, Antwerpen. Ik moest voor het ziekenfonds terug op controle bij een adviserend geneesheer, omdat het dossier in orde gemaakt moest worden. En wat gebeurt er, ik ben nog niet tegoei binnen en hij schorst me al. Fibro en CVS zijn volgens hem géén ziekte, ik koos er zelf voor om in de rolstoel te zitten e.d. Ik kreeg twee weken om mijn ziekte te bewijzen (maar Fibro is niet echt te bewijzen). Ik heb dus alle verslagen, alle attesten die ik had bijeen genomen, al wist ik zeker dat hij die ook al had (overgekomen Limburg). Ik was ondertussen ook al goedgekeurd door het ministerie voor een Integratietegemoetkoming (dus +66% invaliditeit). Ik vroeg nieuwe attesten op bij mijn specialist en huisarts. En toen ik terug op controle moest, wel, de adviserend geneesheer nam niet eens de moeite om de documenten door te nemen en schorste me gewoon van de invaliditeit, ik kon bureauwerk doen volgens hem.[/font]

[font=Courier New]Ik ben toen (juli 2003) natuurlijk direct in beroep gegaan. Vandaag (15-2-05) is er nog steeds géén uitspraak. Ik ben al bij een specialist (aangewezen door de rechtbank) geweest, deze nam niet eens de moeite om mij degelijk te onderzoeken, hij heeft wat gepraat met mij, mijn bloeddruk genomen, mijn longen geluisterd en dat was dat. Hij vermelde in zijn verslag dat ik géén spieratrofie had en dat hij niets vond (op scans, bloedonderzoeken (die ik bij had)) wat mijn werkonbekwaamheid kon verklaren. Doch, hij deed géén uitspraak en raadde een bijkomend, psychiatrisch, onderzoek aan. Deze is eind 2004 aangewezen, maar moet mij nu nog oproepen.[/font]

[font=Courier New]Nu, ondertussen werd ik dus werkloos, maar werken zit er spijtig genoeg echt niet in, dat gaat gewoonweg niet met mijn pijn, vermoeidheid. Ik heb dan ook een vrijstelling aangevraagd voor het stempelen gaan. Ik moest daarvoor op controle bij een arts, deze kon niet begrijpen dat ik geschorst werd en verklaarde zich akkoord met mijn huisarts en specialisten, werkonbekwaam, +66% invalide en rolstoelgebonden. Ook heb ik nog verschillende nieuwe attesten die hetzelfde zeggen. Maar blijkbaar houd men er géén rekening mee, de onderzoeksmethoden van die instanties zouden verschillend zijn van die van het ziekenfonds? Maar zeg nu zelf, als ik al niet in staat ben om te gaan stempelen, gaat werken dan wel?[/font]

[font=Courier New]Maar wat een feit is, van 1000 euro per maand viel ik wel terug naar 325 euro, wat de situatie hier nog meer uitzichtloos was, nu kreeg ik natuurlijk nog minder geld van de schuldbemiddelaar en het was zo al moeilijk om rond te komen. Na het betalen van de gewone maandelijkse rekeningen werd het onmogelijk om ook de huur nog eens te betalen (ondertussen een achterstand van meer dan een jaar), de huisbaas had gelukkig begrip voor onze situatie, maar hij kan natuurlijk niet eeuwig wachten op de uitspraak in mijn beroep.[/font]

[font=Courier New]Kim, mijn vriendin, is vorig jaar april geopereerd aan haar hypofyse (hersenen), zij had een gezwelletje. Momenteel is ze zelf nog niet helemaal in orde en staat ook op invaliditeit. Het best van al is, toen ze nog niet geopereerd was, maar wel al ziek, verweet mijn schuldbemiddelaar haar dat ze moest gaan werken, dat de schulden door Kim kwamen, kan je dat geloven.[/font]

[font=Courier New]De schuldbemiddelaar en Beslagrechter verwijten mij nu de nieuwe schulden, waar ik natuurlijk weer zelf niets aan kan doen, ik ben nu eenmaal ziek en kan niet werken, ik heb niet om die schorsing gevraagd en vind die ook onterecht, vandaar het beroep. Het OCMW kan niets doen, vermits ik in schuldbemiddeling ben (nochtans hebben zij me schuldbemiddeling aangeraden omdat ze anders niets konden doen). Nu, 28 februari 2005 is ons huurcontract verlopen, we vinden in de privé niets dat aan onze prijsklasse (max. 160 euro) voldoet. We hebben amper geld om alle dagen te eten, enkel daarop kunnen we besparen om meer huur te betalen. Sociale woningen zijn er momenteel niet vrij. Crisisopvang, er zijn momenteel geen plaatsen vrij daar waar men koppels opvangt.[/font]

[font=Courier New]Bij familie gaan is onmogelijk, de woningen zijn niet aangepast voor een rolstoelgebruiker en er is niet genoeg plaats. Mijn ma zou ons wel opvangen, maar ook daar is te weinig plaats en zijn er trappen. Plus dan nog eens het feit dat zij zelf een sociale woning huurt en mij, of Kim niet mag opvangen. Dan gaat haar huur omhoog en ze heeft het zelf zeker ook niet breed.[/font]

[font=Courier New]Ik kreeg wel al drie woningen (voor we wisten dat er géén uitspraak ging zijn in mijn beroep tegen de tijd dat ons huurcontract verlopen was) aangeboden van de sociale huisvestingsmaatschappij hier. Een eerste woning waar de schimmel een meter hoog tegen de muur op stond, de tuin was een modderpoel. De vorige bewoners gingen daar weg omdat de huisvestingsmaatschappij weigerde van dit probleem op te lossen. Er was ook maar één slaapkamer, nipt groot genoeg voor een tweepersoonsbed. Ik slaap in een ziekenbed, en zit in de rolstoel, dus was de woning ook niet ruim genoeg. Een tweede woning had ook maar één slaapkamer, ook te klein voor mij met ziekenbed en rolstoel. Ik heb hulp nodig met me te wassen, doe spieroefeningen in het ligbad. Maar er was enkel een douche, ik kan toch niet aan diegene die me helpt met wassen vragen om mee onder de douche te gaan? Voor Kim, oké, dat gaat nog, maar soms helpt mijn zus of moeder, en dat is toch teveel gevraagd dan. Met de derde woning hetzelfde, niet ruim genoeg, twee slaapkamertjes, douche, … Het ergst van al met die woningen was dat ze volledig aangepast zijn aan rolstoelpatiënten, alles is dus verlaagt (wasbakken, vuur, dampkap, …), maar ik kan niet meer koken, Kim doet dat allemaal, koken, afwassen, … Ze kon haar kin op de dampkap leggen en moest bij wijze van spreken op haar knieën afwassen. Dat zijn zowat de hoofdredenen dat ik toen die woningen weigerde. Nu verwijten de schuldbemiddelaar en het OCMW mij dat ik die weigerde, maar men houd dus géén rekening met mijn medische behoeftes en niet met Kim. [/font]

[font=Courier New]Volgens de sociale huisvestingsmaatschappij krijg ik enkel voorrang op een volledig aangepaste woning, men houd er géén rekening mee dat ik in een ziekenbed slaap, dat ik zelf niet kan koken, afwassen, dus dat Kim een ‘lopend’ persoon is, men houd er géén rekening mee dat ik een ligbad nodig heb.[/font]

[font=Courier New]Wet: Het feit dat u over een attest van + 66% gehandicapt beschikt wil ook niet zeggen dat u voorrang geniet voor een sociale woning. De kandidaat-huurder die zelf een bepaalde handicap heeft of van wie een gezinslid erdoor getroffen is geniet voorrang voor de toewijzing van een woning enkel als die is aangepast voor de huisvesting van een gezin waarvan één of meerdere leden getroffen zijn door een handicap. Bij de toewijzing van een dergelijke woning moet er bovendien een verband zijn tussen de specifieke kenmerken van de woning en de aard van de handicap zonder dat de woning daarom moet gebouwd/verbouwd zijn voor een persoon met een handicap.[/font]

[font=Courier New]En toch houd men géén rekening met mijn specifieke behoeftes, heb ik zogezegd enkel voorrang voor een volledig aangepaste woning met maar één slaapkamer (omdat we enkel koppel zijn). Men houd géén rekening met Kim. Bovendien zegt men mij dat als ik een woning met een ‘normale’ keuken wil, mijn voorrang verlies, maar als je naar de wet kijkt, deze zegt iets anders, plus dat wij een sociaal verslag wegens financiële problemen hebben.[/font]

[font=Courier New]Het OCMW kan pas helpen als wij effectief op straat staan. Maar voor crisisopvang weigeren ze er rekening mee te houden dat Kim bij mij moet zijn. Ik heb hulp nodig om me aan en uit te kleden, hulp nodig bij het wassen. Vele nachten gebeurt het dat ik zelfs hulp nodig heb om op wc te gaan. Ik ben echt wel afhankelijk van Kim. Maar de uitleg van het OCMW is, hij mag al blij zijn als hij een dak boven zijn hoofd heeft. Leuk toch![/font]

[font=Courier New]Het enige dat ik nog heb zijn Kim en de katten, en die willen ze bij me weghalen. Dat ik hulp nodig heb, tja, een dak boven het hoofd is wel belangrijker. Ik moet maar in bed blijven liggen, ophouden als ik naar de wc moet, … [/font]

[font=Courier New]In ieder geval, het ziet er dus naar uit dat wij begin maart 2005 géén dak of thuis meer hebben. De katten kunnen wel bij mijn ma, maar ja, ik zal ze daar niet kunnen gaan ‘bezoeken’. Kim zou in een ander crisisopvangcentrum komen, ze kan me toch bezoeken komen, maar naar het schijnt moeten we wel al ons geld afgeven? Hoe moet zij dan komen, wij hebben beiden géén rijbewijs, géén auto. [/font]

[font=Courier New]Samengevat kan je zeggen, ik heb schulden gekregen door mijn medische problemen, ben vrijwillig in schuldbemiddeling gegaan en wordt nu behandelt als een crimineel, iemand die niet capabel is om geld te hebben en ermee gooit. Het OCMW heeft altijd wel een uitvlucht, ofwel kunnen ze niet helpen omdat ik in schuldbemiddeling zit, en anders doet men niets omdat ik niet wil geholpen worden !?! (volgens hen dan). Door mijn ziekte heb ik specifieke behoeftes (heb ik attesten van), toch houd er niemand rekening mee. Het feit dat Kim nog kan lopen is niet belangrijk, het feit dat ik hulp nodig heb is niet belangrijk. [/font]

[font=Courier New]Feit is, door mijn schorsing (onterecht, en dat zal ook wel zo blijken na de uitspraak in mijn beroep, als die er al ooit komt) kunnen wij géén huur meer betalen en komen wij eind deze maand op straat te staan. Elke instantie heeft wel een uitvlucht klaar om ons niet te moeten helpen, of een reden waarom ze niet kunnen helpen. Men verwijt mij dat ik nieuwe schulden maakte, dat ik nu géén huur kan betalen. Men verwijt Kim hetzelfde, zij moest maar gaan werken !?! En wat nu als binnen een half jaar, een jaar, blijkt dat ik onterecht geschorst was van de invaliditeit? Oké, ik krijg mijn invaliditeitsuitkering dan wel met terugwerkende kracht, maar gaat dat de hel waar we door moesten vergoeden? Gaat dat alle verwijten die we nu kregen wegwerken? Gaat dat ervoor zorgen dat het trauma dat we gaan meemaken als we op straat komen te staan weg is? Ik denk het niet. Trouwens, ik als rolstoelpatiënt, met longproblemen, hoelang zou ik het vol houden op straat, in maart?????[/font]

[font=Courier New]Sorry, het is ene superlang bericht geworden, maar ik wilde toch even alles aanhalen, alhoewel, alles, dat is véél gezegd, dan zou ik een blad of 10 kunnen vullen, om te beginnen dan…[/font]

[font=Courier New]Groetjes [/font]

[font=Courier New]Robbie [/font]

[maddox]

Klinkt als een typisch probleem. mensen die hulp nodig hebben kunnen die niet krijgen.

[circe]

Dit is geen alleenstaand geval. Om door de invaliditeitskeuring te geraken moet je gewoon verstand op nul zetten, nogmaals tanden bijten en hopen dat je niet in een depressie geraakt.

Let wel: ik ben zelf voorstander van doorgedreven controles op dat gebied, uiteindelijk gaat het over de besteding van ieders belastingsgeld. Het schrijnende is dat de verschillende diensten invaliditeit - werkloosheid) niet op elkaar zijn afgestemd.

Als ik hierboven het "ronny" verhaal lees dan krijg ik niet de indruk dat hij "werkonwillig" was... voordat hij ziek werd heeft hij weldegelijk gewerkt.

De vreselijk koele benadering van de "artsen" die voor de keuringsdienst werken zijn alom bekend bij mensen die voor de drieschaar moeten verschijnen.
De kafkaiaanse toestanden onbeschrijfelijk.

voorbeeldje:

- kindje wordt geboren
- na anderhalf jaar (ongeveer) begrijpen ouders dat er iets niet klopt
- jarenlang wordt het kindje op alle mogelijk manieren onderzocht; dikwijls onder verdoving wegens onhandelbaar
- uiteindelijk verdict (na hersenscan etc..) : volledige doofheid (inclusief nog andere syndromen die ik wegens de zeldzaamheid en privacy hier niet vermeld).

Enfin, kindje wordt erkend als invalide (of welk ander proper woord en men tegenwoordig aan wil geven) krijgt aangepast onderwijs (zogezegd: enkel het lager onderwijs is aangepast voor dove mensen, vanaf het middelbaar word je onderverdeeld bij de mentaal gehandicapten!).

Op haar 14 of 15 zoiets, kreeg ze terug een oproeping om zich te laten controleren door het befaamde drieschaar. Spijtig genoeg gebeurt zulke oproep niet "op afspraak" maar op vastgestelde datum. Bleek dit net te vallen tijdens een eerste "onafhankelijkheidstest" met name een verlof met andere dove kinderen.
Telefonisch werd dit dus medegedeeld aan de dienst voor controle, wat geen enkel probleem was. Echter na drie maanden lag er ineens een brief in de bus dat ze de afspraak "gemist"/"geweigerd" hadden (geen schriftelijk bewijs voorhanden, wegens telefonisch medegedeeld door de ouders wel te verstaan - kind was 14).

Resultaat kind is niet meer doof!
Uiteraard ga je dan in beroep wat zo'n twee jaar minstens aansleept terwijl je als ouder ondertussen geen extra ondersteuning krijgt voor de extra noden die je kind heeft op dat ogenblik.
En evenals Ronny hierboven beschrijft wordt er niét naar de patient gekeken, enkel het dossier doorbladerd, extra testen (denken ze nu écht dat hersenen terug de vergeten stukjes laten aangroeien?) extra specialisten, extra weetikveel.
Enfin, na twee jaar komen ze toch wel tot de conclusie dat.... het kind doof is zeker?

In bovenstaand geval was het geen financieel drama, vermits de ouders uiteraard voor hun kind konden instaan, maar wat als die persoon ondertussen met de moed der wanhoop poogde op eigen benen te staan? Want als het triumveraat vertikt om je dossier goed door te lezen (kan dikwijls ook niet op 15 ') dan ben je dus werkzoekend en niét doof. Ga daar maar eens mee solliciteren als je potdoof bent hoor!

------

Iemand met een ontzettend zware vorm van diabetes (sinds jeugdjaren) én de ziekte van Crohn werd net voor haar vijftigste werkBEKWAAM verklaard. Ze vond onmiddellijk full-time werk als telefoon-onderzoeker of hoe men het noemt: de meeste studenten kennen het en kunnen het een paar uur per dag volhouden: "mogen we je schoorsteen komen kuisen" dat soort dingen.

Na twee weken was de persoon in kwestie totaal overstressed - kreeg een totale obstructie van haar darmen, kon geopereerd worden, wonde genas niet door de diabetes en heeft uiteindelijk zes maanden gehospitaliseerd geweest. Tweemaal drie maanden met een open buikwonde van 15cm.
Ze was uiteraard in beroep gegaan tegen de beslissing van het drieschaar om haar te schorsen van invaliditeit. Na drie jaar, de nodige extra testen, de nodige extra specialisten en consults bleek ze gelijk te krijgen.
Als iemand denkt dat al die extra kosten door de maatschappij betaald worden heb je ongelijk: vermits de drie jaar achterstallige invaliditeitsuitkering in één klap betaald worden, zit je lekker met je laatste belastingsbrief in een aantal hogere schijven en.... mag je de helft lekker teruggeven aan de belastingsdienst!

De psychologische testen zijn ook "IN" tegenwoordig. Als ze het dossier niet goed lezen of ze gaan niet akkoord met de artsen die de patient dikwijls al jaren heeft bezocht, dan mag je naar een psychiater: om te zien of het niet "tussen de oren" zit. Een of twee dagen persoonlijkheidstesten worden je dan afgenomen. Altijd leuk voor degenen die er lol aan beleven.
Vragen als: "wat deed je vader als beroep" zijn ontzettend belangrijk als je een vijftigjarige wil onderzoeken die na dertig jaar fulltime job maar na twee recente rugoperaties toch niet meer kan lopen : zal wel aan de vader liggen zeker?

De situatie van Ronny is natuurlijk nog schrijnender: eenmaal je afhankelijk bent van twee of meer totaal niet gecoordineerde sociale instanties dan is gewoon het einde zoek!

"samenwonen" is voor een invalide een zeer nefaste situatie, vermits de partner op slag verondersteld wordt alle extra's op zich te nemen, zonder dat men enige moeite doet om de situatie te beschouwen én zonder dat die samenwonende partner één vinger in de pap te brokken heeft.

Zo kan een invalide-met-"huisvrouw" die over hagen en heggen kan springen, hem(haar) verzorgen, huishouden doen etc. jarenlang blijven 'genieten' van een "invaliditeit-met-persoon-ten-laste", terwijl een alleenstaande invalide moeder-met-net-van-school-gaand-kind lekker moet leven van de inkomsten van die zoon of dochter indien ze werk vinden (en bovendien nog zelf de hulp voor het huishouden betalen) wegens ineens zelf "persoon ten laste": de dochter of zoon moet dus verhuizen en apart huur betalen wil moeder haar uitkering behouden!

Ik ben niet echt thuis in die schuldenbemiddelingstoestand. Beetje wel: heb poetsvrouw gehad met vier kinderen die na echtscheiding ook in die situatie zat. Wel in een reuze sociale woning (ha ja! met vier kinderen), wel ook nadat twee kinderen al zelfstandig gingen wonen, wel ook nadat ze een nieuwe vriend had.
De logica ontging me dikwijls ook volkomen: wel geld voor een weekkaartje op de tram voor de kinderen, maar geen geld voor een jaarabonnement als ze school liepen? Sorry! Kan iemand me daar de bezuiniging van uitleggen?

Ook kreeg ze wel eens een extraatje (van haar eigen loon wel te verstaan) om dingen voor de kinderen te kopen. Ik had de grootste bewondering voor die mevrouw, die hele dagen ging poetsen (in het wit: OCMW-beroep) én dan nog op het einde van de maand - net zoals Ronny beschrijft - als 'onbekwame' persoon haar overschotje mocht in ontvangst nemen. Dit terwijl in dit geval de schulden door de ex-echtgenoot werden gemaakt, die ondertussen netjes met nieuwe vriendin op verlof ging naar de Canarische Eilanden!

Dus Ronny! Met de oorzaak van de schulden wordt blijkbaar op geen enkele manier rekening gehouden, weze het nu een ex-echtgenoot weze het medische kosten die niet gedekt zijn.

Uw probleem zit hem in het samenwonen met uw vriendin, die u weldegelijk alle zorg verleent en dat bovendien nog gratis doet! Nee, je moet alleen gaan wonen én beroep doen op een professionele hulpverlener die door de staat betaald wordt. Daarvoor moet je wel ziek zijn natuurlijk, maar vermits de ziekenfondsen je niet ziek hebben verklaard, ben je gewoon gezond!
Allez! snap dat toch eens!

Mijn tip?

Onderga dat psychiatrisch onderzoek. Weet NIKS meer zelf. Maar verklaar dat je bereid bent opgenomen te worden in een psychiatrische inrichting als ze er dan tenminste voor kunnen zorgen dat je weer springlevend wordt!
En vermits je zonder woning zit zou een opname je al uit de shit kunnen helpen!

Wedden dat je terug werkonbekwaam verklaard wordt?

Asiel aanvragen is natuurlijk ook een oplossing. Waarom niet Spanje?

[circe]

Zo kan een invalide-met-"huisvrouw" die over hagen en heggen kan springen, hem(haar) verzorgen, huishouden doen etc. jarenlang blijven 'genieten' van een "invaliditeit-met-persoon-ten-laste", terwijl een alleenstaande invalide moeder-met-net-van-school-gaand-kind lekker moet leven van de inkomsten van die zoon of dochter indien ze werk vinden (en bovendien nog zelf de hulp voor het huishouden betalen) wegens ineens zelf "persoon ten laste": de dochter of zoon moet dus verhuizen en apart huur betalen wil moeder haar uitkering behouden!

Kon mijn post niet meer aanpassen, vandaar mijn verduidelijking hier:

Ik bedoelde:

Zo kan een GEHUWDE invalide-met-"huisvrouw" die over hagen en heggen kan springen, hem(haar) verzorgen, huishouden doen etc. jarenlang blijven 'genieten' van een "invaliditeit-met-persoon-ten-laste" (zonder dat er verondersteld wordt dat ze zelf een job kan gaan zoeken, (*)

terwijl een alleenstaande invalide moeder-met-net-van-school-gaand-kind lekker moet leven van de inkomsten van die zoon of dochter indien ze werk vinden (en bovendien nog zelf de hulp voor het huishouden betalen) wegens ineens zelf "persoon ten laste": de dochter of zoon moet dus verhuizen en apart huur betalen wil moeder haar uitkering (als alleenstaande wel te verstaan) behouden! Indien het werkende kind toevallig thuis blijft wonen krijgt de invalide moeder de status van "persoon-ten-laste".


(*) anderzijds ken ik (gehuwde) vrouwen die hun job hebben opgezegd omdat hun man invalide werd en doordat ze zelf werkte (part-time dan wel) hun inkomen lager werd als ze werkte dan als ze thuisbleef.

----------------

Voor degenen die werken en afbetalen: het grapje dat je als invalide 60% van je inkomen blijft behouden mag je ook op je bil schrijven: het is 60% van je inkomen MET BEPERKING TOT .... iets van 1400 euro of zo. (die euro's zitten me nog altijd niet snor. 48.000 bf. of zoiets - BRUTO wel te verstaan!)

[Robbie & Kim]

een psychiatrisch onderzoek... dat is nu net het probleem met fibromyalgie en cvs... veel dokters die de ziektes niet als 'echt' beschouwen, terwijl het wel degelijk een erkende ziekte is, zeggen dat het psychisch is... en dat als de patient psychisch begeleid wordt, dat hij dan genezen zal en terug zal kunnen gaan werken...

surprise surprise, 'k heb dat al geprobeert.... naar psychiater lopen, psychologen en al... en wat brengt het me vooruit... niets, nul komma nul... 'k wordt er alleen maar depressiever van... 'k kan er niet mee om dat ik uren moet praten... praten... en nog eens praten... en dat ze dan dieper ingaan op een betekenis van een woord... zin.. en die dan helemaal verdraaien...

'k heb het inderdaad psychisch héél moeilijk.... zware depressie, door die pijn, vermoeidheid, problemen... 'k geef da toe... maar als éénmaal die problemen met huis-schuldbemiddeling-invaliditeit zijn opgelost of vermindert, dan ben ik sterk genoeg om eroverheen te geraken (met Kim dan)...

dus het probleem als ik me in een instelling (psychisch) laat opnemen is dat ik als ik er uit kom, dat ze me dan evengoed werkbekwaam gaan vinden, ondanks dat mijn pijn, vermoeidheid niet weg gaan zijn, dat ik nog steeds in de rolstoel ga zitten, ... dat is dus ook de oplossing niet... en ik ben niet van plan eeuwig in zo'n instelling te zitten...

alleen gaan wonen is nogal moeilijk... 'k kan nooit op voorhand zeggen of ik 's nachts hulp nodig heb of niet... dat scheelt van nacht tot nacht... ook zo overdag... 'k heb niet echt vaste tijden om naar wc te gaan ofzo... en als je 'constante' begeleiding moet hebben, dan zit je weer met het feit van zo'n instelling... dus dat is ook nie echt 'n oplossing...

'k heb die 'wegen' ook al uitgepluisd, nagevraagd... maar 't is nu eenmaal niet één van die wegen die ik kan volgen, dat zou de situatie en de uiteindelijke uitkomst zeker géén goed doen...

groetjes

Robbie

[Robbie & Kim]

er is mij dan toch nog 'n woning (appartement) toegewezen. Wel een tijdelijk onderkomen, vermits de woning te klein is, en niet aangepast is aan de behoeftes van mijn handicap. Maar voorlopig hebben we wel 'n dak boven ons hoofd.

Het is in Anderlecht, het Peterbospark. 'k Heb er nog niets over gehoord, dus weet feitelijk niet waar 'k terecht ga komen. 'k Ken Anderlecht natuurlijk wel.

Maar ja, dat is al één oplossing voor onze problemen, alhoewel 't een tijdelijke is.

groetjes

Robbie

[Grellig]

Veel succes met u nieuwe woning Robbie en ook met de strijd tegen u ziekte!!