Het verhaal van Jessica en Rachel

Frolic · 8 juni 2003, 12:02

Jessica Lynch en Rachel Corrie zouden voor zussen kunnen doorgaan. Twee all-American blondes, twee noodlotten voorgoed veranderd in een oorlogsgebied in het Midden-Oosten. Private Jessica Lynch, de soldaat, werd geboren in Palestina, West Virginia. Rachel Corrie, de activiste, stierf in het door Israël bezette Palestina.

Corrie was vier jaar ouder dan Lynch. Haar lichaam werd verpletterd door een Israëlische bulldozer in Gaza zeven dagen voordat Lynch, op 23 maart, in Iraakse hechtenis werd genomen.

Lynch ging naar Irak als een soldaat die loyaal was aan haar regering. Corrie ging naar Gaza om zich te verzetten tegen de daden van haar regering. Als Amerikaans staatsburger geloofde ze dat ze een bijzondere verantwoordelijkheid had om Palestijnen te verdedigen tegen door de VS gebouwde wapens, gekocht met Amerikaanse hulp aan Israël.
Anders dan Lynch ging Corrie naar Gaza om te proberen de strijd te frustreren. Samen met haar collega-leden van de International Solidarity Movement (ISM) geloofde ze dat de aanvallen van het Israelische leger konden worden vertraagd door de aanwezigheid van zeer zichtbare «internationals». Het doden van Palestijnse burgers mag dan gewoon zijn geworden, zo was de gedachte, maar Israël wil geen diplomatieke of mediaschandalen, die zouden ontstaan als het een Amerikaanse student doodde.

Op een bepaalde manier mobiliseerde Corrie precies datgene wat haar het meest tegenstond van haar eigen land — het geloof dat Amerikaanse levens meer waard zijn dan alle andere — en ze probeerde het te gebruiken om een paar Palestijnse huishoudens te behoeden voor verwoesting.

Corrie geloofde dat haar fluorescerend oranje jack zou fungeren als schild en ging voor bulldozers staan, sliep naast waterbronnen en escorteerde kinderen naar school. Als zelfmoordcommando’s hun lichaam transformeren tot dodelijk wapen, dan maakte Corrie het hare tot het tegenovergestelde: een leven brengend wapen, een «menselijk schild».
Toen die Israëlische bulldozerchauffeur keek naar Corries oranje jack en het gaspedaal indrukte, mislukte haar strategie. Het bleek dat de levens van sommige Amerikaanse burgers — zelfs mooie, jonge, blanke vrouwen — hoger worden gewaardeerd dan andere. En niets laat dat scherper zien dan de tegengestelde reacties op Rachel Corrie en private Jessica Lynch.

Toen het Pentagon de geslaagde redding van Lynch meldde, werd ze stante pede een held. Volgens Witte Huis-woordvoerder Ari Fleisher was president George W. Bush «vol vreugde voor Jessica Lynch». Lynch’ redding, kregen we te horen, was een testament voor een fundamentele Amerikaanse waarde: zoals Senator Rockefeller het verwoordde: «Wij zorgen voor onze mensen.»

Doen ze dat werkelijk? Corries dood is ontvangen met bijna volkomen zwijgen van officiële kant, ondanks het feit dat ooggetuigen beweren dat het een opzettelijke daad was. President Bush heeft niets gezegd over een Amerikaanse burger die werd gedood door een door de VS gemaakte bulldozer gekocht met Amerikaans belastinggeld. Een Amerikaanse resolutie van het Congres waarin een onafhankelijk onderzoek wordt geëist naar Corries dood is gestrand, zodat het onderzoek van het Israëlische leger het enige officiële blijft.

Er is nog iets wat Jessica Lynch en Rachel Corrie gemeen hebben: allebei hun verhalen zijn vervormd door een leger in zijn eigen belang. Volgens het officiële verhaal werd Lynch gevangen genomen in een bloederig vuurgevecht, mishandeld door sadistische Iraakse artsen, toen gered in een volgende kogelregen door heroïsche Navy Seals. In de afgelopen weken is er een andere versie komen bovendrijven. De artsen die Lynch behandelden vonden geen bewijs voor oorlogswonden en doneerden hun eigen bloed om haar leven te redden. Het meest beschamend van alles: getuigen hebben de BBC verteld dat die dappere Navy Seals al wisten dat er geen Iraakse strijders meer in het gebied waren toen zij het ziekenhuis bestormden.

Maar waar het verhaal van Lynch is vervormd om de hoofdpersonen ervan heroïscher te laten lijken, is Corries verhaal postuum aangepast om haar, en haar mede-ISM-activisten, slechter te doen uitkomen.
Maandenlang heeft het Israëlische leger gezocht naar een excuus om van de ISM-«troublemakers» af te komen. Dat vond het in Asif Mohammed Hanif en Omar Khan Sharif, de twee Britse zelfmoordcommando’s. Het blijkt dat zij een herdenking voor Rachel Corrie in Rafah hadden bijgewoond, wat het Israëlische leger heeft aangegrepen om de ISM in verband te brengen met terrorisme. Leden van de ISM wijzen erop dat de herdenking openbaar was, en dat ze niets wisten van de bedoelingen van de Britse bezoekers. Als organisatie is de ISM expliciet tegen het aanvallen van burgers, of het nu door Israëlische bulldozers of door Palestijnse bombers is. Bovendien geloven veel ISM’ers dat hun werk terroristische incidenten kan doen verminderen door te laten zien dat er andere manieren zijn om in verzet te komen tegen bezetting dan de nihilistische wraak van zelfmoordaanslagen.

De afgelopen twee weken is een handvol ISM-activisten gearresteerd, zijn er verscheidene gedeporteerd, en werden de kantoren van de organisatie bestormd. De aanval breidt zich nu uit naar alle «internationals», wat betekent dat er steeds minder mensen in de bezette gebieden zijn om getuige te zijn van het misbruik of de slachtoffers bij te staan. Maandag vertelde de speciale VN-coördinator voor het Vredesproces in het Midden-Oosten de Veiligheidsraad dat tientallen VN-hulpverleners werd belet Gaza in of uit te komen, en noemde het een schending van «Israëls internationale mensenrechtenverplichtingen».

Op 5 juni is er een internationale actiedag voor Palestijnse rechten. Een van de belangrijkste eisen is dat de VN internationale monitoring-troepen stuurt naar de bezette gebieden. Tot dat moment zijn veel mensen vastbesloten Corries werk voort te zetten, ondanks de risico’s.
Dus wie is een held? Tijdens de aanval op Irak e-mailden vrienden van Corrie haar foto naar MSNBC met het verzoek die op de «muur der helden» van de zender te hangen, samen met het portret van Jessica Lynch. MSNBC weigerde, maar Corrie wordt op andere ma nieren geëerd. Haar familie heeft tienduizend steunbetuigingen ontvangen, in het hele land zijn herdenkingen georganiseerd, en overal in de bezette gebieden worden kinderen Rachel genoemd.

Het is niet een voor de televisie gemaakt soort eerbetoon, maar dat is misschien maar beter ook.
Naomi Klein(De Groene Amsterdammer)

Frolic · 8 juni 2003, 12:04

Rachel's war:
http://www.guardian.co.uk/israel/Sto...916299,00.html

Pink Terror · 8 juni 2003, 16:39

Frolic · 8 juni 2003, 22:36

Met Carlo Giuliani heb ik eigenlijk niet zo veel medelijden. Zoals hij die 20 jarige agent te lijf wou gaan. Voor hetzelfde geld had daar een andere italiaanse naam gestaan, die van die agent.

Je kan betogen, maar hou het geweldloos, zoals Rachel. Door met brandblussers en balken de agenten te lijf te gaan begeef je je op gevaarlijk terrein.

Pink Terror · 8 juni 2003, 23:05

Ik heb een documentaire gezien over hem waar iemand de laatste beelden van Carlo heeft kunnen vastnemen.

De combi was zogezegd vastgereden, en dat was de reden waarom de agent zich bedreigd voelde door Carlo. Je ziet al dat de agent een pistool naar hem richt voor hij ook maar iets deed. Carlo kwam dichterbij maar in tegenstelling tot wat je ziet op deze getruckeerde foto stond hij HEEL WAT verder en kon onmogelijk een bedreiging vormen.
De agent schiet en rijdt in 3 seconden 2 maal over zijn lijk en rijdt gewoon weg. Hetgene wat hem ervan weerhield om verder te rijden (een lege container) bleek nu geen probleem meer te zijn.

Dit soort dingen zeggen ze natuurlijk niet in de media. Alhoewel de reportage wel op de RTBF verschenen is. Gemist zeker?

Pat · 12 juni 2003, 10:20

Citaat:

Jessica Lynch en Rachel Corrie zouden voor zussen kunnen doorgaan. Twee all- American blondes, twee noodlotten voorgoed veranderd in een oorlogsgebied in het Midden-Oosten. Private Jessica Lynch, de soldaat, werd geboren in Palestina, West Virginia. Rachel Corrie, de activiste, stierf in het door Israël bezette Palestina.

Rachel Corey, een andere versie:

De volgende link geeft het volledige verhaal met het nodige fotomateriaal en de noodzakelijke details over het ongeluk van Rachel Corey.
http://electronicintifada.net/v2/article1248.shtml

Zoals u op de foto's kan zien is de Israelische bulldozer geen gewone bulldozer zoals wij die kennen maar eentje van het militaire en gepantserde type. Gepantserde bulldozers worden ingezet wanneer er gevaar is voor boobytraps en mijnen. Nadeel is wel de slechte zichtbaarheid vooraan: Door de bepantsering en ook wel het blad dat duidelijk groter is dan een menselijke gestalte.

Corey was zeker niet aan haar proefstuk toe: ze heeft namelijk soortgelijke acties ondernomen waarbij ze net voor de bulldozer ging staan en waarbij de machine op het laastste moment stopte omdat Corey koppig weigerde zichzelf in veiligheid te brengen.

Deze keer ging het mis omdat Corey steeds op het hoopje grond klom dat door de bulldozer langzaam bij elkaar geschraapt werd, waardoor ze haar evenwicht verloor, viel, en zo uiteindelijk onder de machine sukkelde.
Eigenlijk kunt u dit vergelijken met acties van Greenpeace met hun rubberbootjes: Spectaculair maar ook risicovol. Achteraf moet Greenpeace ook niet komen klagen als het op een keer misloopt.

Is Corey een held, of een dwaze activiste? Aan jullie om te oordelen...

C uit W · 12 juni 2003, 11:18

De ene is een stuk crapuul dat een agent bedreigde, de andere is een dom zelfingenomen wicht dat risico's neemt.
Geen helden, eerder zelfingenomen mensen dus, die wisten wat ze te wachten stond.
Ik heb er geen genade voor hoor, ze hebben gekozen voor wat ze gekregen hebben.
Die idolatrie van links is ronduit zielig.

Pink Terror · 12 juni 2003, 11:23

Fijn dat jij de waarheid in pacht hebt.

8 juni 2003, 12:02	#1
Frolic Burgemeester Geregistreerd: 14 november 2002 Locatie: Vlaanderen, solidair met de wereld Berichten: 576	Jessica Lynch en Rachel Corrie zouden voor zussen kunnen doorgaan. Twee all-American blondes, twee noodlotten voorgoed veranderd in een oorlogsgebied in het Midden-Oosten. Private Jessica Lynch, de soldaat, werd geboren in Palestina, West Virginia. Rachel Corrie, de activiste, stierf in het door Israël bezette Palestina. Corrie was vier jaar ouder dan Lynch. Haar lichaam werd verpletterd door een Israëlische bulldozer in Gaza zeven dagen voordat Lynch, op 23 maart, in Iraakse hechtenis werd genomen. Lynch ging naar Irak als een soldaat die loyaal was aan haar regering. Corrie ging naar Gaza om zich te verzetten tegen de daden van haar regering. Als Amerikaans staatsburger geloofde ze dat ze een bijzondere verantwoordelijkheid had om Palestijnen te verdedigen tegen door de VS gebouwde wapens, gekocht met Amerikaanse hulp aan Israël. Anders dan Lynch ging Corrie naar Gaza om te proberen de strijd te frustreren. Samen met haar collega-leden van de International Solidarity Movement (ISM) geloofde ze dat de aanvallen van het Israelische leger konden worden vertraagd door de aanwezigheid van zeer zichtbare «internationals». Het doden van Palestijnse burgers mag dan gewoon zijn geworden, zo was de gedachte, maar Israël wil geen diplomatieke of mediaschandalen, die zouden ontstaan als het een Amerikaanse student doodde. Op een bepaalde manier mobiliseerde Corrie precies datgene wat haar het meest tegenstond van haar eigen land — het geloof dat Amerikaanse levens meer waard zijn dan alle andere — en ze probeerde het te gebruiken om een paar Palestijnse huishoudens te behoeden voor verwoesting. Corrie geloofde dat haar fluorescerend oranje jack zou fungeren als schild en ging voor bulldozers staan, sliep naast waterbronnen en escorteerde kinderen naar school. Als zelfmoordcommando’s hun lichaam transformeren tot dodelijk wapen, dan maakte Corrie het hare tot het tegenovergestelde: een leven brengend wapen, een «menselijk schild». Toen die Israëlische bulldozerchauffeur keek naar Corries oranje jack en het gaspedaal indrukte, mislukte haar strategie. Het bleek dat de levens van sommige Amerikaanse burgers — zelfs mooie, jonge, blanke vrouwen — hoger worden gewaardeerd dan andere. En niets laat dat scherper zien dan de tegengestelde reacties op Rachel Corrie en private Jessica Lynch. Toen het Pentagon de geslaagde redding van Lynch meldde, werd ze stante pede een held. Volgens Witte Huis-woordvoerder Ari Fleisher was president George W. Bush «vol vreugde voor Jessica Lynch». Lynch’ redding, kregen we te horen, was een testament voor een fundamentele Amerikaanse waarde: zoals Senator Rockefeller het verwoordde: «Wij zorgen voor onze mensen.» Doen ze dat werkelijk? Corries dood is ontvangen met bijna volkomen zwijgen van officiële kant, ondanks het feit dat ooggetuigen beweren dat het een opzettelijke daad was. President Bush heeft niets gezegd over een Amerikaanse burger die werd gedood door een door de VS gemaakte bulldozer gekocht met Amerikaans belastinggeld. Een Amerikaanse resolutie van het Congres waarin een onafhankelijk onderzoek wordt geëist naar Corries dood is gestrand, zodat het onderzoek van het Israëlische leger het enige officiële blijft. Er is nog iets wat Jessica Lynch en Rachel Corrie gemeen hebben: allebei hun verhalen zijn vervormd door een leger in zijn eigen belang. Volgens het officiële verhaal werd Lynch gevangen genomen in een bloederig vuurgevecht, mishandeld door sadistische Iraakse artsen, toen gered in een volgende kogelregen door heroïsche Navy Seals. In de afgelopen weken is er een andere versie komen bovendrijven. De artsen die Lynch behandelden vonden geen bewijs voor oorlogswonden en doneerden hun eigen bloed om haar leven te redden. Het meest beschamend van alles: getuigen hebben de BBC verteld dat die dappere Navy Seals al wisten dat er geen Iraakse strijders meer in het gebied waren toen zij het ziekenhuis bestormden. Maar waar het verhaal van Lynch is vervormd om de hoofdpersonen ervan heroïscher te laten lijken, is Corries verhaal postuum aangepast om haar, en haar mede-ISM-activisten, slechter te doen uitkomen. Maandenlang heeft het Israëlische leger gezocht naar een excuus om van de ISM-«troublemakers» af te komen. Dat vond het in Asif Mohammed Hanif en Omar Khan Sharif, de twee Britse zelfmoordcommando’s. Het blijkt dat zij een herdenking voor Rachel Corrie in Rafah hadden bijgewoond, wat het Israëlische leger heeft aangegrepen om de ISM in verband te brengen met terrorisme. Leden van de ISM wijzen erop dat de herdenking openbaar was, en dat ze niets wisten van de bedoelingen van de Britse bezoekers. Als organisatie is de ISM expliciet tegen het aanvallen van burgers, of het nu door Israëlische bulldozers of door Palestijnse bombers is. Bovendien geloven veel ISM’ers dat hun werk terroristische incidenten kan doen verminderen door te laten zien dat er andere manieren zijn om in verzet te komen tegen bezetting dan de nihilistische wraak van zelfmoordaanslagen. De afgelopen twee weken is een handvol ISM-activisten gearresteerd, zijn er verscheidene gedeporteerd, en werden de kantoren van de organisatie bestormd. De aanval breidt zich nu uit naar alle «internationals», wat betekent dat er steeds minder mensen in de bezette gebieden zijn om getuige te zijn van het misbruik of de slachtoffers bij te staan. Maandag vertelde de speciale VN-coördinator voor het Vredesproces in het Midden-Oosten de Veiligheidsraad dat tientallen VN-hulpverleners werd belet Gaza in of uit te komen, en noemde het een schending van «Israëls internationale mensenrechtenverplichtingen». Op 5 juni is er een internationale actiedag voor Palestijnse rechten. Een van de belangrijkste eisen is dat de VN internationale monitoring-troepen stuurt naar de bezette gebieden. Tot dat moment zijn veel mensen vastbesloten Corries werk voort te zetten, ondanks de risico’s. Dus wie is een held? Tijdens de aanval op Irak e-mailden vrienden van Corrie haar foto naar MSNBC met het verzoek die op de «muur der helden» van de zender te hangen, samen met het portret van Jessica Lynch. MSNBC weigerde, maar Corrie wordt op andere ma nieren geëerd. Haar familie heeft tienduizend steunbetuigingen ontvangen, in het hele land zijn herdenkingen georganiseerd, en overal in de bezette gebieden worden kinderen Rachel genoemd. Het is niet een voor de televisie gemaakt soort eerbetoon, maar dat is misschien maar beter ook. Naomi Klein(De Groene Amsterdammer) __________________ But we are all bourgeois now Once there was class war. But not any longer Because baby we are all bourgeois now So go out and make your way in the world We're free to choose

8 juni 2003, 12:04	#2
Frolic Burgemeester Geregistreerd: 14 november 2002 Locatie: Vlaanderen, solidair met de wereld Berichten: 576	Rachel's war: http://www.guardian.co.uk/israel/Sto...916299,00.html __________________ But we are all bourgeois now Once there was class war. But not any longer Because baby we are all bourgeois now So go out and make your way in the world We're free to choose

8 juni 2003, 16:39	#3
Pink Terror Provinciaal Gedeputeerde Geregistreerd: 2 juni 2003 Berichten: 820	__________________ Feelings are bullet-proof, you cannot destroy them.

8 juni 2003, 22:36	#4
Frolic Burgemeester Geregistreerd: 14 november 2002 Locatie: Vlaanderen, solidair met de wereld Berichten: 576	Met Carlo Giuliani heb ik eigenlijk niet zo veel medelijden. Zoals hij die 20 jarige agent te lijf wou gaan. Voor hetzelfde geld had daar een andere italiaanse naam gestaan, die van die agent. Je kan betogen, maar hou het geweldloos, zoals Rachel. Door met brandblussers en balken de agenten te lijf te gaan begeef je je op gevaarlijk terrein. __________________ But we are all bourgeois now Once there was class war. But not any longer Because baby we are all bourgeois now So go out and make your way in the world We're free to choose

8 juni 2003, 23:05	#5
Pink Terror Provinciaal Gedeputeerde Geregistreerd: 2 juni 2003 Berichten: 820	Ik heb een documentaire gezien over hem waar iemand de laatste beelden van Carlo heeft kunnen vastnemen. De combi was zogezegd vastgereden, en dat was de reden waarom de agent zich bedreigd voelde door Carlo. Je ziet al dat de agent een pistool naar hem richt voor hij ook maar iets deed. Carlo kwam dichterbij maar in tegenstelling tot wat je ziet op deze getruckeerde foto stond hij HEEL WAT verder en kon onmogelijk een bedreiging vormen. De agent schiet en rijdt in 3 seconden 2 maal over zijn lijk en rijdt gewoon weg. Hetgene wat hem ervan weerhield om verder te rijden (een lege container) bleek nu geen probleem meer te zijn. Dit soort dingen zeggen ze natuurlijk niet in de media. Alhoewel de reportage wel op de RTBF verschenen is. Gemist zeker? __________________ Feelings are bullet-proof, you cannot destroy them.

12 juni 2003, 11:18	#7
C uit W Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 11 januari 2003 Locatie: Vlaanderen Berichten: 12.249	De ene is een stuk crapuul dat een agent bedreigde, de andere is een dom zelfingenomen wicht dat risico's neemt. Geen helden, eerder zelfingenomen mensen dus, die wisten wat ze te wachten stond. Ik heb er geen genade voor hoor, ze hebben gekozen voor wat ze gekregen hebben. Die idolatrie van links is ronduit zielig. __________________ "Denken ist schwer, darum urteilen die meisten."

12 juni 2003, 11:23	#8
Pink Terror Provinciaal Gedeputeerde Geregistreerd: 2 juni 2003 Berichten: 820	Fijn dat jij de waarheid in pacht hebt. __________________ Feelings are bullet-proof, you cannot destroy them.