|
Minister-President
Geregistreerd: 22 februari 2003
Locatie: Dietsland-Europa
Berichten: 5.620
|
Foute allianties
Citaat:
Foute allianties: De christenen in India
Er bestaat in India een brede coalitie van minderheden en zelfhatende hindoes tegen de hindoe-meerderheid. Christelijke prominenten zoeken hun heil in deze coalitie, maar doen zij daar wel goed aan?
In een vrij degelijk artikel in het jezuïetenmaandblad Streven schrijft Erik Faucompret (“Een nieuwe machtswissel in India”, jan. 2005, p.23-33) over de Indiase verkiezingen van mei 2004, de onverwachte nederlaag van de zes jaar oude hindoe-nationalistische regering en het aantreden van een door de Congrespartij gedomineerde antinationalistische coalitie. De voorzitter van deze coalitie is premier Manmohan Singh maar in feite wordt ze geleid door Congresvoorzitster Sonia Gandhi-Maino, de Italiaanse weduwe van Rajiv Gandhi, die Singh in het openbaar al meermalen pijnlijk ‘op zijn plaats’ heeft gezet. Wat deze regering bij commentatoren extra populair maakt, is dat zij het brede verbond van anti-hindoekrachten vertegenwoordigt en cruciaal afhankelijk is van de gedoogsteun van de communisten. Zoals in deze materie gebruikelijk is, zelf in zeer academische publicaties, doet Faucompret geen enkele poging om zijn partijdigheid ten gunste van deze regering en ten nadele van ‘de gesel van het hindoe-nationalisme’ te verbergen. Eerst even enkele feitelijke puntjes op de i zetten. “De 180 tot 200 miljoen moslims in India, de ‘onaanraakbare’ (vaak ongelovige) dalits en de kleine gemeenschap van christenen moeten zich aanpassen of opstappen”, zo willen de hindoe-nationalisten het volgens Faucompret. Buiten beschouwing gelaten dat er volgens de jongste volkstelling hoogstens 150 miljoen Indiase moslims kunnen zijn, zou ik hem graag eens een authentieke bron willen zien aanhalen voor dat vermeende beleid van aanpassen of opkrassen. In zes jaar bestuur is de BJP zelfs niet begonnen met de uitzetting van de miljoenen illegalen uit Bangladesh, laat staan dat ze legitieme staatsburgers zou gaan verbannen. Faucompret zal het zelf niet weten, maar de bron waarop zijn contacten zich voor die bewering baseren, is het meest geciteerde zinnetje uit de hindoe-nationalistische literatuur, namelijk We: Our Nationhood Defined. M.S. Golwalkar voltooide dit werk in 1938 als eerste schrijfprobeersel . Enkele jaren later zou hij de (voor die groepering ongewoon jonge) leider worden van de nationalistische massabeweging RSS, Nationaal Vrijwilligerskorps, waaruit later andere organisaties zijn ontstaan, zoals de Indiase Volkspartij of BJP in 1980. Recentere geschriften blijken helaas minder rijk aan uitspraken waarmee men het gewenste vijandbeeld kan stofferen, maar dat hoeft de pret niet te drukken. In We stelde Golwalkar dat de niet-hindoes “in India mogen blijven” en vrij hun godsdienst beleven, echter “zonder bijzondere voorrechten”, die zij toen onder Brits bestuur genoten en nu nog steeds genieten, en “zelfs zonder staatsburgerschap”. Ja, India is een land van communautaire voorrechten. De levensbeschouwelijke (zoals in België de etnische) meerderheid wordt er gediscrimineerd door de wet. Zo mogen bv. alleen minderheden eigen gesubsidieerd onderwijs opzetten en zijn alleen de gebedshuizen van minderheden gevrijwaard tegen overname door de deelstaatregeringen, die de inkomsten van hindoetempels schaamteloos plunderen. Het is volstrekt onmogelijk om de politiek-religieuze spanningen in India te begrijpen zonder deze discriminaties ten nadele van de hindoes voor ogen te houden. Lees je een boek of artikel dat dit toch probeert, namelijk ongeveer 99% van het voorradige aanbod, dan weet je meteen dat de auteur ofwel ondeskundig is ofwel een arglistige voorstander van deze onrechtvaardige toestand. Meestal, ongetwijfeld ook in het geval van Faucompret, is hij onwetend en daardoor de gevangene van een partijdige bron die in Delhi bij de flessenhals in de informatiestroom over India zit. Er is dus helemaal niets mis met de eis dat de minderheden hun voorrechten zouden verliezen. Gelijkheid voor de wet ongeacht religie is immers een bepalend kenmerk van de democratische lekenstaat. Desalniettemin gaat Golwalkar in zijn laatste bepaling, die niet-hindoes niet alleen ongelijke voorrechten maar zelfs het burgerschap zou ontzeggen, wel wat ver. Zij zouden dan hetzelfde statuut genieten als niet-moslims in een islamitische staat, namelijk gedoogd worden zonder volwaardige deelname aan het landsbestuur. Deze regeling wordt ons tegenwoordig, toch als het over al-Andaloes of over het Ottomaanse Rijk gaat, altijd als een prachtvoorbeeld van multiculturele tolerantie voorgehouden, ook door christelijke ijveraars voor de dialoog met de islam. Nu goed, bij hersenverweekte mensen moet je geen consequent doordenken verwachten, dus het is enigszins normaal dat zij schande spreken van een hindoe die hetzelfde standpunt inneemt dat zij bij moslims toejuichen. En in dit geval betreft het inderdaad een verwerpelijk standpunt (al wordt het begrijpelijker als men weet dat vele Indiase moslims zichzelf inderdaad als niet-Indiërs zien, nl. als afstammelingen van West-Aziatische veroveraars of zelfs van de Profeet). Zelf heb ik ook nooit een hoge dunk gehad van Golwalkar, maar ik zal er wel bij vertellen dat hij dit standpunt ten laatste in 1966, in zijn boek Bunch of Thoughts, heeft ingetrokken, en dat het in de BJP-partijliteratuur niet voorkomt. Aangezien dat detail niet in het vigerende vijandbeeld past, zal u het wellicht nergens anders vernemen. Er is bij de BJP dus geen intentie om moslims en christenen uit hun burgerschap te ontzetten. Maar dat Faucompret zoiets van gemeenschappen met een uitheemse godsdienst beweert, heeft tenminste nog een zekere logica van ‘terug naar afzender’. Wie niet op het terrein feitenkennis inwint, maar vanuit enkele axioma’s louter deduceert, zou te goeder trouw tot die overtuiging kunnen komen. Zou de BJP echter de dalits, bijna een kwart van de hindoebevolking, mee het land uit willen? Nadat ik voor mijn doctoraat zowat alles van beschikbare BJP-publicaties heb doorgenomen, ben ik de evoluties daar blijven opvolgen.Ik weet wel heel zeker dat niets dergelijks ooit onderdeel heeft uitgemaakt van de openlijke of geheime agenda van de BJP of van eender welke hindoe-nationalistische organisatie. Wel was het de BJP die tijdens haar regeerperiode als eerste een dalit, nl. Bangaru Laxman, tot voorzitter van de regeringspartij verkoos. Een onverbloemde rechtzetting is hier op haar plaats, toch als Streven de waarheid en zijn lezers respecteert.
Rode draadjes
Van de huidige regering kan men ideologisch vooral zeggen dat ze zeer vijandig staat tegenover het hindoe-nationalisme. Zo heeft zij een aantal door de BJP benoemde deelstaatgouverneurs afgezet, iets wat wettelijk alleen kan wanneer de openbare orde in de betrokken deelstaat instort. En voor wie graag aandringt op een onderscheid tussen hindoe-politiek (louter ‘onrepresentatief extremisme’) en de bredere hindoe-cultuur: deze campagne zet zich ook door in allerlei maatregelen tegen de concrete belangen en alledaagse symbolen van de hele hindoe-samenleving. Zo heeft de regering verordend dat het vertonen van religieuze symbolen in het leger voortaan verboden is, een verbod dat in de praktijk alleen de hindoes treft, concreet bv. het gebruik om de rode draadjes te dragen die men tijdens bepaalde hindoe-feesten bij elkaar om de pols windt. Daarentegen is er nog geen geval bekend van een sikh die zijn tulband moest afzetten. Heel veelzeggend was de poging om één van de meest vooraanstaande hindoe-geestelijken, Shankaracharya Jayendra Saraswati van Kanchipuram, schuldig te verklaren aan moord. Het slachtoffer had enkele jaren daarvoor als boekhouder voor zijn abdij gewerkt, maar was in tussentijd vertrouwd geraakt met de financiële geheimen van andere opdrachtgevers maar onder hen bevond zich blijkbaar iemand die hem wou doen zwijgen. De Shankaracharya werd uitgerekend ’s nachts tijdens het Diwali-feest gearresteerd en opgesloten, een klinkende heiligschennis, en de deelstaatregering van Tamil Nadu bazuinde uit dat ze over onweerlegbare bewijzen beschikte. Vervelend genoeg trokken de belastende getuigen hun verhaal in zodra ze voor de rechter verschenen. “Onder foltering afgedwongen”, legden ze uit. Rechtbanken zijn in India ook niet altijd onpartijdig, maar ze zijn toch wel onafhankelijker van de machthebbers dan de politie. Die probeerde het vervolgens met nieuwe beschuldigingen, maar na enkele maanden moest ze de Shankaracharya laten gaan. U vindt het bij al dit opgezet spel misschien wel normaal dat een verdachte in voorarrest opgesloten wordt, ongeacht zijn prestigieuze status? Dat zou zo moeten, maar ter vergelijking: de imam van de hoofdmoskee van Delhi (doorgaans de ‘keizerlijke imam’ genoemd wegens de band van zijn voorzaten met de Mogoldynastie) is ondanks zes verschillende aanhoudingsbevelen nooit effectief aangehouden. Het ligt er louter aan of je wel of niet tot een bevoorrechte gemeenschap behoort. Blijkbaar vertrouwen christelijke leiders erop om mee tot die bevoorrechte categorie gerekend te worden, want zij beschouwen deze regering als die van hen. Prof. Kerkhofs s.j., wiens herleiding van de hindoe-samenleving tot louter kaste we reeds hebben aangehaald, stelde in dezelfde adem dat er nu een regering van de lagere kasten aan de macht is (Nachtwacht, Canvas, 20 nov. 2004). Dat wil dus zeggen: de goede. In de commotie rond de onrechtmatige arrestatie van Jayendra Saraswati, die juist zeer actief is in de sociale promotie van de dalits, slaagden christenen in Bangalore er zelfs in om een betoging pro regering en pro arrestatie op het getouw te zetten. Je kan al eens vinden dat iemand terecht wordt vervolgd, maar het geeft toch een nare indruk om daar zo geestdriftig mee uit te pakken. Zeker als achteraf blijkt dat de man die je zo graag wou lynchen, onschuldig is. Er is een precedent voor de Shankaracharya-affaire, echter met slechtere afloop voor de betrokkene. Tien jaar geleden slaagden dezelfde hindoe-vijandige krachten in Tamil Nadu, op initiatief van de communisten, erin om de populaire swami Premananda te doen arresteren op beschuldiging van aanranding van enkele meisjes in zijn weeshuis. Nadien werd hij ook beschuldigd van moord op een geestelijk gestoorde bewoner van zijn gastenverblijf (diens familie hield het op zelfmoord), terwijl de pers er meteen ook drugshandel, wapensmokkel voor de Tamil-Tijgers, geldwitwasserij en vrouwenhandel bijsleurde. De swami is veroordeeld maar de belastende getuigen hebben hun verhaal inmiddels herroepen (andere getuigen hadden vanaf het begin alle aanklachten als verzinsels van de hand gewezen maar ze werden genegeerd omdat ze door de goeroe gehypnotiseerd zouden zijn). Hij zit nog steeds in de gevangenis in afwachting dat het Hooggerechtshof zijn beroep behandelt. De plaatselijke missionarissen hadden aanvankelijk geen hand in deze uitschakeling van hun hindoe-concurrent, maar eens de kar aan het rollen, zijn zij er wel mee opgesprongen. Hun psychologie is nog het beste te vergelijken met die van de ‘christenen voor het socialisme’ of de christelijke ‘vredesbeweging’ tijdens de Koude Oorlog: meelopers. Waar de huidige regering zoal tegen is, behoeft geen verdere uitleg; maar van welke politieke doelen zij precies voorstander is, valt moeilijker vast te stellen. Ze is in de in dit opzicht toch al rijke geschiedenis van de Indiase republiek wel de kampioen van de corruptie, met ettelijke ministers en andere prominenten die een indrukwekkend strafblad torsen, sommigen voor ontvoering of moord. De linkse partijen proberen de klok van de budgettaire orthodoxie en de privatisering van overheidsbedrijven terug te draaien, maar de liberale premier en andere geledingen van het nieuwe machtsapparaat verzetten zich daartegen. Vooral dan door een politiek van het dood gewicht: de jongste begroting is noch vis noch vlees, maar is dus niet de Grote Sprong Achterwaarts die de communisten hadden gewenst. De vertrokken trein van de liberalisering is immers niet te stoppen zonder een krachtig ingrijpen in tegengestelde zin. Je zou kunnen zeggen dat deze regering in haar werking wordt gehinderd door een kwaal die al zovele boevenbendes naar de ondergang heeft gebracht, nl. het onderlinge gekrakeel over de buit. En hoe minder regering, hoe beter voor het land.
Terrorisme
De voorbije jaren was het gebruikelijk om terrorisme in India vanwege moslims of communisten goed te praten als louter een ‘reactie’ tegen de ‘onderdrukking’ door de ‘fanatici’ van de BJP en consorten. Welnu, de huidige regering staat aan de kant van al wie tegen de BJP is, en wat is het resultaat? Nadat de communistische deelstaatregering van West-Bengalen tientallen jaren lang de illegale inwijking uit Bangladesh heeft toegelaten, hebben de meeste grensdistricten nu een moslimmeerderheid en worden de niet-moslims er weggepest. Ook communistische partijkaders, die eindelijk alarm slaan nu het kalf verdronken is. Het geweld van moslimguerrillagroepen is niet verminderd, maar dijt juist uit naar voorheen vredige gebieden. Of vanuit Pakistaans oogpunt geformuleerd: de “oorlog met de handschoen” tegen een India dat in een conventionele oorlog te sterk zou zijn, is naar nieuwe fronten uitgebreid. De vijand geeft er geen bal om dat deze regering tegen hem nog wat sympathieker doet dan de vorige, hij ziet gewoon de tekenen van zwakheid en grijpt zijn kans. De wereld heeft met enige verbazing vernomen hoe ‘maoïsten’ uit de vuilbak der geschiedenis opgestaan zijn om in Nepal een groot deel van het land onder hun controle te krijgen. Ook in India zijn door Mao geïnspireerde guerrillero’s aan hun tweede jeugd begonnen. Sinds de jaren ’60 waren deze ‘naxalieten’ (naar het plaatsje Naxalbari waar zij hun eerste actie ondernamen) actief in vooral de deelstaten Bihar en Andhra, maar recent zijn zij in een tiental deelstaten in het offensief gegaan, met ondermeer de moord op een dozijn politiemannen in Uttar Pradesh. Net als in Nepal heffen zij in grote landelijke gebieden ‘revolutionaire belasting’. Tegelijk is er in het noordoosten veel nieuwe terreuractiviteit door communisten en Bengalese moslimsettelaars maar ook door etnische separatisten van christelijke signatuur. Al deze guerrillagroepen hebben basissen in Bangladesh en laten zich trainen en bevoorraden door de Pakistaanse geheime dienst Inter-Services Intelligence (ISI). Deze steunt immers alle krachten die bijdragen tot de destabilisatie van India. De wereldmedia en allerlei zogenaamde mensenrechtengroepen hebben ca. 1999 veel ophef gemaakt rond de moord op enkele christenen door hindoes. Doorgaans waren de beschuldigingen vals, bv. inzake enkele misdaden van gemeen recht tussen christenen onderling en inzake de reeks bomaanslagen op kerken die uiteindelijk het werk bleken te zijn van de moslimgroepering Dindar Anjuman (niet dat iemand er daarom een rechtzetting aan zou hebben besteed). Maar het is een feit dat de protestantse missionaris Graham Staines en zijn twee zonen door een antichristelijke tribale activist zijn vermoord. De dader was verontwaardigd omdat de Australische zendeling tweedracht zaaide in de stam, maar dat is natuurlijk geen excuus voor moord. Hij is dan ook veroordeeld en geen enkele hindoe-politicus heeft zich tegen dat vonnis verzet. Inmiddels heeft de regering op Republiekdag (26 januari) 2005 de Padmasri-prijs, die normaal een Indiase staatsburger wegens verdiensten voor de natie beloont, uitgereikt aan Staines’ weduwe, hoewel deze naar Australie was teruggekeerd; dit als zoveelste bijdrage tot de beeldvorming van boosaardige hindoes versus deugdzame en geslachtofferde minderheden. De talloze weduwen van soldaten die, ook in 1999, hun leven hebben gelaten in de strijd tegen de Pakistaanse invasie in Kargil (Kasjmir), moeten op zo’n onderscheiding niet rekenen. Maar goed, er zijn wel degelijk enkele christenen door fanatieke hindoes vermoord. Wat de media-consument echter niet kan vermoeden, is dat er de jongste jaren heel wat meer hindoes door christenen zijn vermoord dan omgekeerd. Een belangrijke verschuiving in het religieuze spanningsveld in India is de opmars van Amerikaanse christelijke sekten. Zo zie je een achteruitgang in de pogingen tot hindoe-christelijke dialoog onder de impact van evangelische fundamentalisten die naar oude traditie alle niet-christenen (en trouwens ook katholieke ‘afgodendienaars’ die Onze-Lieve-Vrouw of de heiligen ‘aanbidden’) als hellegebroed veroordelen. Vaak zijn zij ook overtuigd van het nakende Laatste Oordeel, wat aan hun strijd tegen de afgoderij een extra urgentie verleent en hen minder kieskeurig maakt in het gebruik van radicale middelen. Zo was er begin dit jaar de show van de Amerikaanse gebedsgenezer Benny Hinn op een militaire luchthaven bij Bangalore, in aanwezigheid van heel wat politici van de regeringscoalitie. Hinn was officieel eregast van de ‘seculiere’ Congresregering van de deelstaat Karnataka. Jammer genoeg had die haar eigen politie onvoldoende gebrieft, want ijverige agenten arresteerden een aantal stromannen van Hinn, perfect gezonde kerels die zich in rolstoelen klaarzetten om miraculeus te worden genezen en zo de kracht van het geloof te demonstreren. Tja, in de Eindtijd moet je je niet laten afremmen door scrupules. Nu, bedrog, tot daar aan toe, de hindoes hebben trouwens ook hun voorraad aan bedriegers. Maar het wordt bepaald gevaarlijk wanneer deze fundamentalistische strekkingen zich met etnische politiek inlaten. Gekerstende stammen in het noordoosten (Nagaland, Mizoram, Assam en tegenwoordig vooral Tripura) hebben in vele gevallen naar de wapens gegrepen om christelijke heilstaten uit India te kerven. Stammen die zich tegen bekering verzetten, zoals enkele tienduizenden Riang-tribalen uit Tripura, worden met de techniek van ‘een doden om er duizend te doen vertrekken’ uit de prospectieve nieuwe staten verdreven. Kort na de dood van Graham Staines werden vier RSS-leden in Tripura ontvoerd; een jaar later werd hun lijk gevonden. Maar wie heeft van hun martelaarschap ooit gehoord? Welke minister zal aan hun weduwe een prijs uitreiken?
In de gratie
De betrokken guerrillagroepen zouden nergens staan zonder de steun van Bangladesh en van de ISI, die hen in haar islamistische strategie tegen India weet in te passen. Dat betekent echter nog niet dat deze christenen in de gratie komen bij hun moslimburen. Integendeel, de illegale moslimsettelaars uit Bangladesh palmen het land en de broodwinning van christenen in, evengoed als van hindoes. Net als in Bangladesh zetten zij waar zij er sterk genoeg voor zijn, de niet-moslims met ontvoering en andere onethische middelen onder druk om hun dochters aan moslims ‘uit te huwelijken’. Ten einde raad heeft de separatistische Nationale Socialistische Raad van Nagalim (alias Nagaland, een bijna volledig gekerstende deelstaat) vorig jaar de doodstraf afgekondigd voor elke moslim die met een Naga-meisje trouwt. Ook de communisten nemen de christelijke steun graag in ontvangst. Ettelijke door onwetende Westerse christenen gefinancierde NGO’s steunen in India communistische groepen. In de nasleep van de tsoenami kwam bv. aan het licht dat de Association for India’s Development (AID) de ingezamelde fondsen doorsluist naar een aantal extreem linkse organisaties, zoals de Democratic Youth Federation of India (DYFI), de jongerenafdeling van de H (Marxist). De DYFI heeft verscheidene veroordelingen wegens moord en andere gewelddaden op haar kerfstok, en liet zich tijdens de tsoenami-hulpverlening opmerken door alle hulpverleners van andere strekkingen uit ‘haar’ actieterrein te verjagen. Internationale christelijke media zijn ook voortreffelijke luidsprekers voor de propaganda van Indiase communisten tegen hun vijanden, ondermeer dus tegen alle echte en vermeende hindoe-nationalisten. Maar net als de islamieten tonen zij zich voor al die bewezen diensten weinig dankbaar. Het is toch wel merkwaardig. In communistische en islamitische landen worden christenen vervolgd. Terwijl enkele christelijke kernen, zoals dit eigenste blad, daarom scherp tegen islam en communisme polemiseren, ziet men vele andere en invloedrijkere christelijke machtscentra juist zoete broodjes bakken met deze verklaarde vijanden, en zich hier nuttig maken als hun ijverigste propagandisten. In India, waar christenen vele eeuwen gastvrij zijn opgevangen toen zij elders moesten vluchten (minder bekend is bv. de Armeense gemeenschap die zich na Turkse vervolging in Kolkata heeft gevestigd), leggen hindoes hun godsdienstbeleving volstrekt niets in de weg, en zelfs hun vaak agressieve missionering wordt meestal getolereerd. Maar juist daar voeren christenen zeer actief campagne tegen de meerderheid, en dit als onderdeel van een coalitie die strategisch wordt geleid door de communisten en numeriek vooral steunt op islamitische militanten. Blijkbaar beschouwen zij zichzelf als de behendige leeuwentemmer die zich wel wat avonturen in gevaarlijk gezelschap kan veroorloven. Dan hoop ik voor hen dat zij inderdaad heel behendig zullen zijn als het erop aankomt.
Streamers
Ettelijke door onwetende Westerse christenen gefinancierde organisaties steunen in India communistische groepen.
Hoewel de hindoes de meerderheid uitmaken, zijn het steevast de minderheden die worden beloond.
Door dr. Koenraad Elst
http://www.nucleusopinion.net/
|
Europa heeft maar één bondgenoot tegen de Pakistaans-Chinese expansie (cfr. Nepal, Kasjmir): India met de BJP!
Laatst gewijzigd door Volksstormer : 17 januari 2006 om 23:02.
|
17 januari 2006, 23:00
